Bezpłatny fragment - Napoje

Herbata

Trącając dłonią szklankę

przez przypadek zupełny,

wywołał awanturę taką,

że zginął bezczelny.

Bronił honoru dywanu,

przed zabrudzeniami,

perskiego wytworu,

który lśnił latami.

Siedział sam w pokoju

i popijał herbatę,

zapomniał, że każdy stół

się kończy za blatem.

Szklanka głucho spadła

i dywan zabiła,

z premedytacją,

na rogu poplamiła.

Krzycząc ile sił w płucach,

zawołał — Monika!

I weszła do pokoju,

groźnie patrząc spod byka.

Nóż w ręku trzymała i

wbiła mu go w plecy,

koniec awantury,

niech się teraz leczy.

Dywan patrząc cicho,

jak on umiera,

pomyślał sobie tylko

— o jasna cholera.

Kawa

Dysza ekspresu buchnęła parą,

gorąca kawa trysnęła do filiżanki,

wypełniając ją aromatycznym czarnym płynem,

zapach napoju wypełnił całą kuchnię.

Chwyciła zimną dłonią filiżankę,

uniosła ją ku górze i zamykając powoli oczy,

zaciągnęła przez nos znajomy jej zapach,

tak delikatnie jakby chwytała coś myślami.

Nie chciała, aby aromat, który tak dobrze zna,

który tak dobrze jej się kojarzy z nim,

gdzieś uciekł, pozbawiając ją najlepszych

wspomnień zeszłego gorącego lata.

Sycylia o tej porze roku jest nie tylko piękna,

ale od natłoku turystów tak bardzo pretensjonalna.

Wybaczyć temu miejscu można tylko to, że go tutaj
przywiodło, że sprawiło, iż został na dłużej z nadzieją.

Wynajmując od niej pokój, przywiózł też zapach,

piżma, jaśminu, nuty piwonii oraz zapach kawy,

ten sam który poczuła teraz, zapach wspomnień,

tak ulotnych i niesamowicie gorących, estetycznych.

Byli kochankami od wieczora do każdego poranka,

byli sobie przeznaczeni, byli bliscy sprawienia sobie

zawodu pozostania razem, zawodu jego żony i jej męża,

Znowu ten zapach… ponownie on, znowu wspomnienia.

Filiżanka wypadła z jej dłoni, uderzyła o marmurową podłogę,

rozpryskując się z wielkim hukiem i chlapiąc wszystko dookoła.

Nie ma już kawy, nie ma już jego, pozostała cisza i

splamiona przez wspomnienia namiętność, przez jej miłość.

Pozostał lęk przed prawdą która puka do drzwi z krzykiem,

przed prawdą, która chowa się w zakamarkach jej tęsknoty,

przed prawdą będącą jej złotym sposobem na zapomnienie o nim,

który po prostu był, którego już nie ma.

Obojętność do męża, do tego...przyrzeczenia wierności,

do stabilizacji i do spełniania zachcianek, do wszystkiego tego,

czego nie dał on, do wszystkiego, czego nie chciał dać,

poza zapachem namiętnych chwil otulonych w zapach ich kawy.

Mleko

Stał już dosyć długą chwilę przed tym obrazem

i przyglądał się jemu, jednocześnie myśląc, jak bardzo zbłądził,

że trzymająca na rękach małą owcę otyła niewiasta

przykuła jego uwagę swym pretensjonalnym wzrokiem.

Spojrzał w prawo i zobaczył, że podchodzi do niego kobieta

ubrana w przepiękną suknię, której kolorowe białe kółka

skojarzyły mu się ze spódnicą jego nieżyjącej od dawna matki.

Szła do niego powoli, jak by bała się jego zaciekawienia.

Najdziwniejszy w tym wszystkim nie był jej wygląd, ale to,

że trzymała w ręku otwartą butelkę mleka.

Podeszła do niego, zatrzymała się i spojrzała na obraz,

takim wzrokiem jak by odkryła same zaginione dzieło Rubensa.