Bezpłatny fragment - Mózgowe porażenie dziecięce

1. Wstęp

Mózgowe porażenie dziecięce jest definiowane na gruncie nauki jako zespół zaburzeń w zakresie funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, powstające na skutek uszkodzenia struktur mózgu w odniesieniu do neuronu ruchowego. Zespół ten stanowi poważne wyzwanie dla zespołu terapeutycznego i rodziny chorego dziecka, które wymaga wieloletniego postępowania rehabilitacyjnego dla uzyskania możliwie najwyższego stopnia sprawności.

Pojęcie MPDZ zrodziło się jeszcze w XIX w., terminu tego używano wówczas zamiennie z „chorobą Little’a”, która to nazwa pochodziła od nazwiska naukowca, który w roku 1862 dokonał opisu spastycznej diplegii, związanej z komplikacjami porodowymi. W 1896 r. Z. Freud opisał tą jednostkę chorobową, powiązując różne deficyty motoryczne z wczesnym etapem rozwoju mózgu. Rozwój diagnostyki obrazowej pozwolił na lepsze poznanie źródeł i skutków w tym zakresie. MPD powoduje rozmaite skutki w zakresie wszystkich aspektów codziennego życia dziecka i stanowi jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności we wczesnym dzieciństwie.

2. Epidemiologia mózgowego porażenia dziecięcego

Przedmiotowa choroba występuje dwukrotnie częściej niż zespół Downa wśród dzieci w wieku szkolnym, odpowiada za dwie trzecie ciężkich zaburzeń motorycznych. Najwyższe ryzyko zachorowania odnosi się do dzieci urodzonych przed czasem. Badania wskazują również, iż częstotliwość występowania jest odwrotnie proporcjonalna do wieku ciążowego. od 8 do 12 procent noworodków urodzonych przed 32 tygodniem życia chorowało na MPD. Badania tego typu w poszczególnych krajach to EPICURE w Anglii, EPIPAGE we Francji czy EPIBEL w Belgii.

Jednocześnie zaobserwowano wzrost poziomu zachorowań na przestrzeni lat, z 1,5 na ponad 2 przypadki na 1000 urodzeń, gdy jeszcze w latach sześciedziesiątych ubiegłego wieku tylko jedna trzecia przypadków tej choroby dotyczyła noworodków z masą urodzeniową poniżej 2,5 kg.