Bezpłatny fragment - Moja Cisza

Podejdź

Poczuj,

I razem ze mną udaj się w podróż

…powoli…

…i coraz głębiej…

…głębiej…

Krok za krokiem…

Aż dotrzesz do najgłębszego miejsca…

…miejsca ukrytego tak głęboko, że nawet nie spodziewasz się, że ono istnieje,

Miejsca za zamkniętymi drzwiami

I to właśnie tam chcę Cię doprowadzić…

…•Otwórz swój umysł, Twoja podróż zaczyna się tutaj…

Moja cisza

O ciszo blada, o ciszo głucha.

Utulasz mnie słodko,

Jak ma miluśka poducha.

Leciutko szeleścisz jak złotko.

Do uszka przez sen,

Zaparowane szyby,

Złoty blady dzień.

A jednak tak, gdyby,

Zabrakło mi Cię

Nie, nie chcę tak

Nie pozwolę zmienić się

I istnieć jak,

Niebo i ziemia.

Co jest od początku,

Jak światłość i ciemnia,

Zamkniętego wątku.

To przenika mnie.

Tak bardzo żałośnie.

Gdy widzę Cię!

Ma miłość, rośnie.

Kiedy się otulam,

W twe ramiona się wtulam.

Miłość

O młodości piękna, błaha,

Bądź dziś dla mnie miła taka.

By me serce, choć przekute

Nie musiało za pokutę

Dręczyć się do końca życia

Nie dążyło do ukrycia

Żeby było pięknie, ładnie.

Niech, choć cień radości wpadnie.

I oświeci zaćmę złości

Co panuje od miłości

Bardzo kruchej niespełnionej,

Ale za to wybaczonej

Czy przestanie boleć, krwawić

Czy przestanie morał prawić

Choć już taki czas przeminął

Przez ocean rok przepłynął

Ja nie mogę być szczęśliwa

Każda miłość jest zdradliwa

Czy przestanę myśleć głupio

Czy przestanie być mi smutno

Wielki smutek gorzkie łzy

Przepełniają w noc me sny

Choć dziś los odmienił życie

Myślę o nim ciągle skrycie

To, że słońce wstaje rankiem

Nikt nie będzie tym wybrankiem

Nawet jeśli iskrą spadnie

Mego serca nie wykradnie

Choćby było ich tysiące,

Choćby były i kojące,

Nikt nie ukoi bólu tego,

Nikt nie zgadnie też dlaczego.

Drzewa w głuszy śpiewają,

A liście im cicho grają.

W deszczowy jesienny dzień,

W moim sercu smutek żal i cień.

Wiatr przenika przez umysły,

Me marzenia gdzieś prysły.

Dziś powinnam się radować

Na imprezie rozbalować

A ja siedzę i się dąsam

Sama siebie ciągle kąsam

Wybrany

Choć czas mija jak w powieści

Przynieś mi dziś dobre wieści

Bądź na zawsze tylko ze mną

Przybądź w noc jaskrawą ciemną

Na niebiańskim koniu przyleć

Na godzinę potem wyleć

I nie wracaj, póki śnie

I nie wracaj też we dnie

Bądź jak z bajki, malowany

Bardzo skromny wygadamy

Spełnij marzeń mych tysiące

Ukój serce me bolące

Niech dziś wsparcie w Tobie znajdę

Niech swą siłę znów odnajdę

Wyciąg rękę do mnie prawą

Ukaż przyszłość moją jawą

Nie chce myśleć co się stanie

Powiedz chociaż jedno zdanie

Kto mnie pragnie o kim marze

Z kim też jutro pójdę w parze

Jeśli z Tobą polną drogą

W pogodę ubogą srogą

Tylko ja o Tobie wiem

Myślę całym Bożym dniem

Prawda to, a jednak nie

Choć spotkamy dzisiaj się

Wtedy wszystko będzie jasne

Na niebie błyskiem trzasnę

O cudny o blond włosach

Żyjesz lekko na niebiosach

Zejdź na ziemię poczuj radość

Ból gniew nadludzką słabość

Zamknij na klucz stare dzieje

Spełnij me odwieczne nadzieje

Jeśli nie, zniknij stąd!

Nim znów zrobię kolejny błąd.

Ptaszek

Odezwij się ptaszku w cierniach krzewu

Nic nie zastąpi twego śpiewu

Jaka piękna twa muzyka

Sypiesz nuty jak z koszyka

Musisz wiedzieć kochany

Jesteś urodziwy i wspaniały

Nie musisz się krzewu bać

Możesz żwawo wszystko z siebie dać.

A gdyby tak Ci gałęzie zaśpiewały

A liście Ci cicho zagrały

A gdyby tak kwiaty Ci zatańczyły

I swe ramiona w górę uwiły.

Śpiew słyszę, czy to?… to niemożliwe

To moje myśli ujadliwe

Ach kołysz się ździebełko zielone

Na wietrze w każdą stronę

Słoneczko złote świec z całych sił

Nie pozwól by powój się między róże wbił

Ptaszku proszę nie przestawaj śpiewać

Bym nie musiał się źle z tym miewać.

…tiri… tiri..tiri…

.tiri… tiri…

Wtem wbił się cierń z krzewu

I nie ma już twego śpiewu.

Chwila

Bladej Twej rysy twarzy

Malują ścienne przepiękne obrazy

Tak jedno słodkie spojrzenie

Porywa czar w ciche marzenie

Szaleje serce proszone do tańca

Chce znaleźć granice krańca

I nie chce a musi

Koniec ścisnąć, zdusić

Pragnienia płomienia fala

Dwie dusze w jedno scala

Stopiła w tafli błękicie

Zarazem lodu życie

Dotyk promieni gorących

Rozwiewa szyk drzew płonących

Jednej chwili słońca blask

Gromu z nieba głuchy trzask

Zalej wiecznością tak krótki czas

By w utopi chwili spowił nas

Do końca świata

Na długie lata

Niech leje się żar

U niebios bram.

Poranek

We mgle, w mym śnie.

W błękicie skąpane pnie.

Słodycz poranka,

Wlaną do dzbanka.

Gorzkie wieczory,

Długie powoje.

Płynące kry,

Jak białe psy.

Zły wichrze wiej,

Pałko wodna, chwiej się chwiej.

Padaj deszczu z nieba,

Wody życiu trzeba.

Pąkom trzeba słońca,

Do świata końca.

Srebrnej rosy,

By kwitły wrzosy.

Ciepłe wieczory,

Poranka strony.

Kwitną sasanki,

Pleciemy wianki.

Rzucamy do wody,

Jak pod nogi kłody.

Płynie życie, płynie rzeka,

Nikt na ranek już nie czeka.

Ty

Jesteś słońcem na niebie

Pięknym ptakiem na krzewie

Jasnym błyskiem w mym oku

Złotą gwiazdą po zmroku

Aniołem zesłanym na ziemię

Blaskiem rozświetlającym ciemnie

Moja dusza serce me

Ciągle słyszą słowa te

Ciepłe słodkie jak maliny

Zimne krwawe jak ciernimy

Czasem wątłe obojętne

Innym razem dziwne mętne

Jesteś szczęściem, jakie znam

Białą mgiełką w nieba bram

Cudnym orłem gdzieś w przestrzeni

Oczkiem wodnym co się mieni

Jesteś jak złocisty piach

Tylko jeden w moich snach

Wszystko to, co w Tobie wielbię

Tylko w sobie dzisiaj kłębie

Nie potrafię słowa zdusić

Po co będę los nasz kusić

Wszystko przyjdzie, ale z chwilą

Choć już taki czas przeminął

Jesteś deszczem na pustyni

Myślami jedynymi mymi

Wieczną szczęśliwą radością

W żadnym wypadku nigdy złością

Jesteś jak księżyc na niebie

Bo kocham tylko Ciebie

W smutne deszczowe dni

Pragnę mówić Tobie Ci

O tych blaskach złotym piachu

Mgiełkach słońcu o mym strachu

Wiatr mi wtedy pieśń zanuci

Jeden księżyc mowę wróci

Z każdym słowem opisującym Cię

Jeszcze bardziej wsłuchasz się

W szum morza fal,

Które płyną ciągle w dal

W cichy ptaków śpiew

Burzowych chmur gniew

Więc bądź, jaki byłeś

Co w cieniu się kryłeś

Przed słońcem gorącym

Co promieniem parzącym

Zagrzewało Cię w siły wszystkich gór

Pokonujące każdy najgroźniejszy mur

Przyjdź mnie przytul dziś kochany

Niech mój dzień na straty nie będzie spisany

Do Ciebie!

Dla mnie dla siebie, dla wspólnych tych chwil

Co łączą nas ze sobą jak statek i sto mil

Jak słońce księżyc gwiazdy na niebie

Pisze ten wiersz właśnie dla Ciebie

Dniem za dnia tylko ze mną

Skrawkiem życia nocą ciemną

Kroplą rosy, blaskiem słońca z dna poranka

Białym kwiatem o cud woni z garści wianka

Ciemnej paszczy groty przerażenia

Te okrutne ustrzelone cierpienia

Przeminięto jak z wiatrem burzowym

Jak z chwilą o cieniu deszczowym

Bez bólu i toczącej się kołem radości

Bez złości i niemoralnej tej zazdrości

Jak wiele powtórzeń z minionego czasu

Będą usłane jak łoże z atłasu

Czy trzykroć wypowiem te dwa słowa

Będą wydarte jak ma mowa

Okrucieństw niesie jak wiosna zieleni

Czy czarnobiały obraz kolorem się zamieni

Czy każde pytanie jest z odpowiedzi

Czy wydasz je choćby na spowiedzi

Co małą kropelką ze strumienia jest wielebnych chwil

Bez bajecznych pomówień bez piekielnych drwin

Słodkim uściskiem powoi wici

Otulasz mnie jasnym promieniem nici

Z miłego czasu jak z książki wydartego

Wspomnień co niesie jesień koloru złotego

Nie przetnie ni żadna nowa droga

Pięknego tchnienia rozdartego przez wroga

Przeklęta godzina lipca rozpoczętego

Gdy słowem skażonym poznałam jego

Porównać me troski co mi zadałeś

To jakby bez znaczenia ten list przeczytałeś

Gdy ufności Ci brakuje jak w pustej studni wody

Możesz być już dziś wolny jak ptak młody

Jeśli wybierasz ciemność nad blaskiem

Niech pryśnie jak sen przerwany trzaskiem

I choć niezgodność maiłabym z tym faktem

A każdą decyzję zmieniam raptem

Wybór każdego jest jego własnym

Nie mogę zmieniać go niczym jasnym

Jedno bez ogarnięcia cienia

Jesteś jedyny bez wątpienia

Ilekroć postawie znak zapytania

Zostaje bez odpowiedzi bez porównania

Jak łąka ogarnięta kwiatami rozkwitniętymi

Jakiś cierń w środku zawsze się rumieni

Tak też, jak życie choć różą usłane

Zawsze ma kolce w zanadrzu schowane

To i możność szkicu w ręku rysownika

Zmienia się i kończy jak kronika

Chociaż żem w miłość dawno zwątpiła

Twoja osoba to odmieniła

Zapomnieć o bólu to jak o imieniu

Gdy się go zada pozostaje w cieniu

Pozorna zjawa raz jest, a raz znika

Tak i to co jakiś czas pojawia się i przenika

Nie myśl więc o mnie nocą senną

Jeśli kochasz bądź więc ze mną

Kołysz się lekko i zwiewnie

Najpewniej pewnie

Długo nie myśl o tym sam

Zapomnij, podziękuj nam.

Hej, hej to wszystko masz i nie miałeś

Niech wiem, że tylko spałeś.

…, że tylko spałeś.

Spowiedź

Dziwna przykrość mnie spotkała

Siedzę w czterech ścianach sama

Jakieś smutki dławisz w sobie

Myślę ciągle dziś o Tobie

Nawet dzwoniąc nic nie zdało

Jeszcze gorzej nam nastało

Po co list ten był w twym ręku

Nie musiałabym być w lęku,

Że zostawisz mnie na świecie

Gdy rumieni się już kwiecie

Że zostanę całkiem sama

Jak w obrazie rama

Lato idzie, światem całym.

Chmury pędzą, szlakiem białym.