Bezpłatny fragment - Mistyfikacja uczuć

„W każdym człowieku tkwi jakaś obsesja, która z czasem pogłębia się bardziej, jeśli jej na to pozwolimy. Jednych niszczy, innych rozwija — w zależności od tego, co kto zrobi ze swoimi skłonnościami”.

Ewa Bagłaj

„Kiedy usiłujemy ukryć nasze najskrytsze uczucia, zdradzamy się całym sobą.”

Frank Herbert

„Miłość to jedyne, o co warto walczyć.”

Lauren Kate

Rozdział 1

— Niech to szlag! — rzuciłam, wkurzona na siebie za to, że nie zabrałam parasola, i przyspieszyłam kroku.

Obcasy moich ulubionych, lawendowych szpilek stukały głośno o chodnik. Deszcz nasilił się. Kałuże rosły w zastraszającym tempie. Do wiaty przystankowej miałam jakieś sto metrów, a wydawało mi się, że jest dużo dalej, ponieważ strugi deszczu skutecznie pogarszały widoczność.

Nie pamiętałam, kiedy ostatnio tak lało.

Nie znosiłam takiej pogody.

Przemarznięta i przemoknięta ponownie zaklęłam, widząc, w jakim stanie znajdują się moje piękne, zamszowe pantofle.

To była moja najnowsza para butów!

Kostium w bordowym kolorze też nie był najodpowiedniejszym strojem, ale skąd mogłam wiedzieć, że nagle rozpada się ulewny deszcz?

Kwietniowa pogoda była nieprzewidywalna. Ja jednak musiałam elegancko wyglądać, bo tego wymagała firma.

Zmarszczyłam brwi, potrząsnęłam ciemnymi lokami, żeby strząsnąć z nich wilgoć i, osłaniając twarz dłonią, wydłużyłam krok.

W takich chwilach żałowałam, że nie posiadam samochodu ani prawa jazdy. Stwierdziłam, że może kiedyś się zdecyduję. Brakowało mi jednak odwagi. Nie widziałam się w roli kierowcy, lęk przed prowadzeniem auta był silniejszy niż chęć posiadania samochodu.

Dlatego teraz musiałam moknąć w deszczu i biec na przystanek autobusowy.

Niespodziewanie kątem oka dostrzegłam zatrzymujący się przy krawężniku samochód.

Zerknęłam odruchowo w jego stronę i z lekkim zaskoczeniem dostrzegłam za kierownicą Piotrka, prawnika pracującego od miesiąca w naszej firmie.

Znałam go jedynie z widzenia, czasem mijaliśmy się w biurze, wymieniając zdawkowe uprzejmości.

Mężczyzna dał mi znak ręką, żebym wsiadała.

Niewiele myśląc, podeszłam do krawędzi jezdni i otworzyłam drzwi samochodu, po czym szybko wskoczyłam na siedzenie pasażera, ciesząc się z ciepłego i suchego wnętrza Piotrkowego auta.

— Co za fart, że akurat przejeżdżałeś. Gdyby nie ty, jak nic przemokłabym do suchej nitki. — Uśmiechnęłam się lekko i rzuciłam mu spłoszone spojrzenie spod rzęs, domyślając się, jak muszę wyglądać.

Włosy wciąż miałam poplątane, tusz do rzęs rozmazany, bluzkę przemoczoną, nie mówiąc już o spódnicy, bo wyraźnie czułam wilgoć pod pośladkami, gdy wcisnęłam się bardziej w skórzany fotel.

Nie tracąc czasu otworzyłam torebkę i wyciągnęłam z niej srebrną puderniczkę z lusterkiem i kilkoma wprawnymi ruchami poprawiłam rozmazany makijaż.

Ostatnie spojrzenie w lusterko upewniło mnie, że wyglądam nadzwyczaj dobrze.

— Cała przyjemność po mojej stronie. — Piotrek uśmiechnął się, a ja dopiero wtedy mogłam mu się uważniej przyjrzeć.

Ze zdziwieniem dostrzegłam, jaki jest przystojny. Spojrzenie jego brązowych oczu nabrało blasku, gdy mówił o czymś z ożywieniem, a w pokrytym trzydniowym zarostem policzku pojawił się uroczy dołeczek.

Poczułam chęć dotknięcia go, przesunięcia po nim opuszką palca, docierając aż do kącika ust.

Kinga, weź ochłoń — zganił mnie wewnętrzny głos, próbując przywołać do porządku.

Od dawna byłam sama, więc moje wygłodniałe zmysły reagowały tak na widok każdego atrakcyjnego faceta.

A ja zdałam sobie sprawę, że wpatruję się w Piotrka równie intensywnie jak sroka w gnat.

Fakt, miałam słabość do seksownych brunetów, ale to jeszcze nie znaczyło, że mam zachowywać się jak „wołoduch” na widok słodyczy.

Tak byłam pochłonięta własnymi myślami, że dopiero po dłuższej chwili zdałam sobie sprawę, że mężczyzna czeka na moją odpowiedź.

— To, co zgodziłabyś się? — zapytał, patrząc na mnie wyczekująco.

W duchu przeklinałam swoje roztargnienie. Że też w takim momencie musiałam odpłynąć myślami, gdzie indziej. Zauroczona jego wyglądem i bliskością, nie zwracałam uwagi na to, co mówi.

I to był mój błąd. Musiałam jakoś ratować sytuację, więc siląc się na swobodny ton odparłam:

— Jasne, czemu nie...

— Cieszę się, że się zgodziłaś. Ratujesz mi życie. Nie wiem, tylko jak ja ci się odwdzięczę, ale coś wymyślę… — Mówiąc to, posłał mi kolejny czarujący uśmiech, a jego oczy o hipnotycznej mocy przyciągały mnie do siebie jak magnes.

Ten mężczyzna działał na mnie zbyt silnie…

W dodatku zgodziłam się na jego propozycję, nie zdając sobie sprawy, czego dotyczyła.

W myślach łudziłam się, że jakoś uda mi się wybrnąć z tej sytuacji, gdy już dowiem się, o co chodzi i co to za przysługa, którą nieopatrznie zgodziłam się spełnić.

Do końca podróży już nie odezwałam się do Piotrka ani słowem, tak byłam zaprzątnięta własnymi myślami. Oprzytomniałam dopiero, gdy wjeżdżaliśmy na parking przed naszym biurowcem.

Wyjrzałam przez okno, chcąc zobaczyć, czy jeszcze pada. Na szczęście dla mnie przejaśniło się i nawet słońce nieśmiało wychyliło się zza wielkiej, szarej chmury.

— Przyjdź w porze lanczu, to omówimy szczegóły — zaproponował Piotrek, gdy wysiedliśmy z auta i szybkim krokiem szliśmy do biura.

Było już pięć po ósmej, co stwierdziłam ze zdziwieniem, gdy zerknęłam przelotnie na zegarek.

Przytaknęłam więc tylko, jednocześnie myśląc o tym, że szef urwie mi głowę za kolejne spóźnienie.

W dodatku, gdy zobaczyłam, że jako ostatnia podpisuję się na liście obecności, serce zaczęło mi szybciej bić.

Dziś bez upomnienia się nie obędzie…

Szybko pożegnałam się z Piotrkiem, który chwilę później zniknął za drzwiami gabinetu szefa, a ja przez moment stałam na korytarzu jak ten słup soli, odurzona czarującym uśmiechem, który mężczyzna rzucił mi na pożegnanie.

Był to uśmiech, który przywodził mi na myśl upalne lato, gorący i rozpalający do czerwoności.

Tak przynajmniej ja go odebrałam…

Och, Kinga, co się z tobą dzieje? Czyżbyś za długo była singielką? Wystarczy, że facet się do ciebie uśmiechnie, a ty już lgniesz do niego jak mucha do miodu. Opanuj emocje! — zganił mnie wewnętrzny głos.

Zreflektowałam się i ruszyłam nieco pewniejszym krokiem wzdłuż holu do działu kadr, gdzie mieściła się administracja i gdzie miałam „przyjemność” pracować.

Szczerze mówiąc, niespecjalnie lubiłam swoją pracę, bo była po prostu nudna i na kilometr wiało od niej rutyną, ale cieszyłam się, że w ogóle pracuję, podczas gdy wielu moich znajomych bezskutecznie szukało stałego zatrudnienia, godząc się na „śmieciówki” i pracować od rana do nocy.

Moja praca, choć nielubiana przeze mnie, przynajmniej była dobrze płatna i na stałe. Nie musiałam się martwić o niezapłacone rachunki, nie mówiąc już o tym, że mogłam sobie pozwolić na zakup szpilek i torebek. Kochałam piękne stroje, szpilki, dodatki, wariowałam na widok skórzanej torebki albo designerskiego paska. Dlatego większość swojej pensji przeznaczałam na ubrania.

Będąc singielką nie miałam większych wydatków. Jadłam niewiele, zwykle brałam coś na wynos, albo przygotowywałam dania szybkie i łatwe, najczęściej jakiś makaron albo ryż z warzywami. Nie lubiłam za długo stać przy kuchni.

Kiedy weszłam do pokoju, Oliwia, moja koleżanka z działu, siedziała za biurkiem i malowała swoje tipsy. Tym razem zdecydowała się na kolor jaskrawożółty.

Brr, potworność — wzdrygnęłam się, widząc to.

— Cześć — rzuciłam jej na powitanie i przemknęłam obok do swojego biurka najszybciej, jak mogłam.

Usiadłam z westchnieniem ulgi na krześle, gdy dobiegł mnie piskliwy ton głosu Oliwii.

— Szef był tutaj przed chwilą, pytał, czemu cię jeszcze nie ma. Nie był zadowolony. Pilnie potrzebuje ostatniego zestawienia, dodał coś o goniących go terminach, spóźniających się oraz pracujących jak muchy w smole pracownikach. Mnie pochwalił — oznajmiła, posyłając mi złośliwy uśmiech, i nadęła się, a jej bujny biust nieomal wylewał się z wydekoltowanej sukienki w kolorze fuksji. — Powiedział, że jestem jego najlepszą pracownicą. Co więcej, zabiera mnie ze sobą na konferencję do Poznania jako asystentkę, bo Malwina się rozchorowała, a ja ze swoimi kwalifikacjami doskonale będę potrafiła ją zastąpić — paplała jak najęta. Usta jej się nie zamykały nawet na chwilę.

Przestałam jej słuchać. Od razu włączyłam się na tryb „Oliwia: wycisz”, co miałam opracowane do perfekcji.

Tak, jasne, masz kompetencje, bo zostajesz po godzinach i większość tego czasu spędzasz na jego biurku. Jeszcze trochę i mu się znudzisz, ciekawe, czy wtedy też będzie tak pochlebnie wypowiadał się o twojej pracy i wszędzie cię zabierał…

Oliwia nie wiedziała, że pewnego razu, całkiem niechcący, przyłapałam ją w sytuacji świadczącej o tym, że łączą ją bardzo zażyłe stosunki z naszym szefem, który jest żonaty i dużo starszy od niej.

Szybko się wtedy wycofałam, cicho zamykając drzwi, oni na szczęście mnie nie zauważyli. Tak bardzo byli zajęci sobą, że nic nie byłoby w stanie oderwać ich od siebie.

Na wspomnienie tej koszmarnej sceny do dziś przechodzą mnie nieprzyjemne dreszcze. Nigdy więcej nie chciałabym tego zobaczyć.

Co prawda nie zamierzałam z nikim dzielić się informacją o romansie Oliwii z szefem, ale straciłam resztki szacunku i sympatii dla koleżanki.

Z jednej strony byłam zdania, że to jej sprawa, co robi ze swoim życiem, a z drugiej wkurzała mnie jej wybujała pewność siebie i dążenie do celu po trupach.

W tym przypadku najprostszą drogą, czyli przez łóżko do awansu.

A nie, pardon, biurko — zaśmiałam się w duchu do swoich myśli, a na głos zapytałam:

— A twój narzeczony nie będzie zazdrosny?

— No coś ty, Marek? A o co niby? Przecież to moja praca. On doskonale rozumie, że mam różne obowiązki zawodowe i nie widzi problemu w tym służbowym wyjeździe. Sam bardzo często wyjeżdża w delegacje i ja jeszcze ani razu nie zapytałam go, o to, co na nich robi, bo mu ufam. Ufam, rozumiesz? W naszym związku przestrzegamy ustalonych zasad, a jedną z nich jest właśnie wzajemne zaufanie. Poza tym Marek zna Witolda, bo łączą ich wspólne interesy i nawet kilka razy byliśmy na wspólnej kolacji z nim i jego żoną. To bardzo mili i sympatyczni ludzie, choć nieco sztywni — oświadczyła obłudnie, z uwagą obserwując swoje świeżo pomalowane paznokcie.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Co za hipokrytka.

Gdyby tylko Marek wiedział, że przyprawiasz mu rogi i z kim, pewnie po waszym związku zostałyby jedynie wspomnienia… — przemknęło mi przez myśl.

— No proszę, ty to masz dobrze! — wyraziłam głośno swoje uznanie. — Wyrozumiały narzeczony, świetna praca, szef, który cię docenia, czego chcieć więcej… — Mój głos aż ociekał sarkazmem, czego ona najwyraźniej nie dostrzegła, bo pojaśniała jak zorza polarna i niedbałym tonem rzuciła:

— Jestem w czepku urodzona, nie wiedziałaś o tym? Jak tylko skończyłam osiemnaście lat, postanowiłam, że będę miała wszystko to, co zechcę i tak jest do dzisiaj. Widzisz Kinga, mi po prostu jest pisane zdobywać to, co najlepsze. Jest to zasługa nie tylko mojego uroku osobistego, ale i wysokich kwalifikacji. — Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy.

Chyba siana zamiast mózgu i braku jakichkolwiek zasad moralnych — pomyślałam.

Włączyłam komputer, starając się ją zignorować poprzez udawanie pilnie zajętej czytaniem papierów rozłożonych na biurku.

Na szczęście w tym samym momencie zadzwonił jej telefon. Chyba dzwonił jej narzeczony, bo zaczęła szczebiotać i mruczeć do słuchawki jak zawodowa call girl.

Dłużej tego nie wytrzymam — stwierdziłam.

Nie chcąc dłużej słuchać tych przesłodzonych rozmów, zabrałam ostatnie zestawienie ze swojego biurka i wybiegłam z pokoju w takim tempie, jakby się za mną paliło.

Rozdział 2

Kiedy tylko udało mi się uwolnić od towarzystwa Oliwii, poczułam ulgę. Odetchnęłam, poprawiłam żakiet i raźnym krokiem ruszyłam korytarzem, kierując się w stronę sekretariatu. Chciałam zapytać Martę, sekretarkę szefa, czy ktoś jest w jego gabinecie.

Nie zdążyłam tego zrobić, bo w tej samej chwili drzwi z napisem „PREZES” otworzyły się i wyszedł z nich Piotrek.

— Kinga! Świetnie się składa, że cię widzę, bo mam chwilę przerwy. Może teraz omówilibyśmy moją propozycję? — zapytał, gdy tylko mnie zobaczył.

Spojrzałam na zegarek i stwierdziwszy, że pięć minut mnie nie zbawi, zgodziłam się i ruszyłam za nim do pokoju socjalnego, gdzie mieliśmy nowoczesny ekspres do kawy, lodówkę oraz mały aneks kuchenny.

Włączyłam ekspres i wyciągnęłam z szafki dwie filiżanki oraz cukierniczkę, a z lodówki śmietankę.

W duchu zastanawiałam się nad tym, czego mogła dotyczyć jego propozycja.

Może mam mu pomóc z jakimś pilnym raportem?

A jeśli to coś niezwiązanego z firmą? — na samą myśl przeszył mnie nagły dreszcz.

Kinga, nie ekscytuj się tak — upomniał mnie mój wewnętrzny głos.

Piotrek cierpliwie przeczekał te kuchenne rewolucje.

— Chcę ci podziękować za to, że się zgodziłaś — powiedział, patrząc na mnie z wdzięcznością. — Tak jak ci mówiłem, ten ślub jest dla mnie bardzo ważny, bo to ślub mojego ojca. Tydzień temu powiedziałem mu, że przyjdę z narzeczoną. I nawet znalazłem dziewczynę, która zgodziła się odegrać rolę mojej ukochanej. Niestety, wczoraj miała wypadek i jest unieruchomiona na co najmniej dwa miesiące — westchnął z rezygnacją w głosie.

— Przykro mi. Kiedy jest ten ślub? — spytałam, próbując opanować drżenie, a przyspieszone bicie serca na chwilę zagłuszyło wszystko inne.

— Za tydzień. Ojciec żeni się w przyszłą sobotę. Przecież mówiłem ci o tym, jak jechaliśmy do pracy? — zdziwił się i spojrzał na mnie uważnie tymi swoimi przeszywającymi do głębi brązowymi oczami.

Zmieszana odparłam:

— Kilka dni to niewiele…

Piotrek dostrzegł wahanie na mojej twarzy.

— Przecież się zgodziłaś, chyba się teraz nie wycofasz? Kinga, jesteś moją ostatnią deską ratunku. — Spojrzał mi błagalnie w oczy, a ciepła męska dłoń ujęła moją.

Był tak blisko i z taką niezwykłą czułością mnie dotykał, jakbym była jakimś delikatnym kwiatem.

W kontakcie z jego skórą czułam przenikające mnie po całym ciele cudowne dreszcze.

I tak pięknie pachniał drzewem cedrowym i chyba wanilią.

Ciekawe, jaki smak ma jego skóra — przebiegło mi przez myśl, skoro sam już jego zapach oszałamiał.

Ten mężczyzna działał na mnie tak, jak żaden inny.

Coś mnie do niego przyciągało i z trudem zachowywałam zdrowy rozsądek.

A jeśli on robi to wszystko tylko po to, bym mu uległa i się zgodziła? Co jeśli w ten sposób udało mu się skusić tamtą kobietę?

Jest taki przystojny, czarujący, uwodzicielski. W tym jak na mnie patrzy, jak dotyka, nie ma wahania. Są pewne siebie ruchy, spojrzenia, które rozpalają zmysły.

Co jeśli to tylko strategia?

Jakaś część mnie kazała mi zachować ostrożność. Ostrzegawczy alarm zabrzmiał mi w głowie. Przecież my się prawie nie znaliśmy…

Nie mogąc wytrzymać intensywności jego spojrzenia, spuściłam wzrok i ze zdziwieniem dostrzegłam, że Piotrek przez cały ten czas trzyma moją dłoń w swojej, silnej i opalonej.

Drżałam, z trudem łapiąc oddech, a przecież tylko trzymaliśmy się za ręce.

Co będzie, gdy on mnie pocałuje?

Na tę myśl zarumieniłam się po koniuszki uszu.

Mój opór zaczął słabnąć. Chciałam poznać go bliżej. Nikt od dawna tak na mnie nie działał, rozpalając zmysły i powodując zamęt w głowie.

— Och, no dobrze — uległam w końcu, przerywając chwilę niezręcznej ciszy.

Wciąż czułam się niepewnie, dlatego rzuciłam chcąc nieco rozładować napięcie:

— Pewnie jeszcze mam udawać przed tatusiem twoją narzeczoną, tak jak tamta dziewczyna? — i się roześmiałam.

Piotrek spoważniał, ku mojemu najwyższemu zdumieniu.

— Owszem, tak byłoby najlepiej... - przyznał.

Zachwiałam się, czując, jak zaczyna brakować mi tchu.

Zaraz zemdleję — pomyślałam.

Piotrek chyba zauważył, jak pobladłam, słysząc jego odpowiedź, bo jednym wprawnym ruchem ujął mnie pod łokieć i pociągnął w stronę najbliższego krzesła.

Opadłam na nie z wyraźną ulgą.

Odetchnęłam raz, drugi, trzeci, podczas gdy Piotrek patrzył na mnie uważnie, nie spuszczając wzroku ani na chwilę z mojej twarzy.

— Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć — rzekł tonem pełnym troski — ale powinniśmy wyglądać jak para zakochanych. Tylko wtedy mój ojciec da mi wreszcie spokój i nie będzie mnie męczył wyszukiwaniem kolejnych potencjalnych kandydatek na żonę. Sam bierze ślub po raz trzeci i uważa, że małżeństwo to najlepsza rzecz, jaka może spotkać mężczyznę. Ja nie podzielam jego poglądów, ale nie chcę mu robić przykrości w tym szczególnym dla niego dniu — przyznał, a mi zrobiło się go żal.

W sumie, co mi szkodzi? — pomyślałam. — To może być nawet zabawne.

— Dobrze, będę udawała twoją narzeczoną — oznajmiłam po chwili milczenia — ale nie miej do mnie pretensji, gdy ta cała farsa się nie uda albo wyda…

Słysząc moją odpowiedź, Piotrek odetchnął z wyraźną ulgą.

— Nie martw się. Zadbam o to, żeby było tak jak trzeba. Jedyne, co musimy teraz zrobić, to trochę lepiej się poznać przez te parę dni, które zostały nam do wesela, żebyśmy wiarygodnie wypadli. Ustalimy też szczegóły i podstawowe informacje na temat naszego związku. Takie jak… od jak dawna się spotykamy, gdzie się poznaliśmy… Nie możemy przecież polec na jakimś szczególe. Wszystko musi się udać — rzekł stanowczym głosem, jakby chciał sam siebie przekonać, że jednak ma rację w tym, co robi i że jego plan nie jest wydumanym kaprysem.

Jego słowa miały wiele sensu, więc chcąc nie chcąc musiałam przyznać mu rację.

Skinęłam głową i odwzajemniłam uśmiech.

— Co więc proponujesz? — zapytałam ugodowo.

— Zapraszam cię na kolację dzisiaj wieczorem. A jutro zabieram cię na zakupy. Wybierzemy dla ciebie coś z najwyższej półki. Olśnisz wszystkich — uśmiechnął się, skupiając wzrok na mojej twarzy. — Nie musisz się martwić kosztami. Wszystko pokryję z własnej kieszeni — dodał, widząc moją niepewną minę.

— Ale nie… — chciałam zaprotestować, lecz Piotrek uciszył mnie stanowczym gestem.

— Kinga, proszę, chociaż na tyle mi pozwól. Chcę ci się jakoś odwdzięczyć za to, co dla mnie robisz. Gdy poznasz mojego ojca, zrozumiesz, jakie to dla mnie ważne…

— Widzę, że lubisz mieć wszystko pod kontrolą — mruknęłam. — Musisz jednak wiedzieć, że nie należę do kobiet, które dają sobą rządzić. To nie leży w mojej naturze — wyznałam z rozbrajająca szczerością.

Piotrek, muszę to przyznać, inteligentny z niego facet, dostrzegł między wierszami mój przekaz i nawet lekko się zmieszał, co tylko dodało mu uroku.

Musiałam się mieć na baczności, bo zachowywałam się jak pszczoła zwabiona nektarem. Zbyt łatwo mogłabym się nim zauroczyć.

O ile to już się nie stało — pomyślałam w panice, a serce zaczęło mi mocniej bić.

— Źle mnie zrozumiałaś, Kinga, nie to miałem na myśli — wyjaśnił. — Chodziło mi o to, że tak bardzo jestem ci wdzięczny, że mógłbym cię nosić na rękach. Przez myśl mi nie przeszło, żeby cokolwiek ci narzucić. To jaka jest twoja decyzja?

I uśmiechnął się tak, że skapitulowałam.

Jego męska aura roztaczała wokół taki blask, że tylko będąc ślepa i głucha mogłabym na to nie zareagować.

— Dobrze, pójdę z tobą na ten ślub — powiedziałam. — Mam tylko nadzieję, że nie będę tego żałowała — dodałam.

— Nie będziesz, masz moje słowo — obiecał Piotrek.

I ani przez chwilę żadne z nas nie podejrzewało, że los spłata nam porządnego figla.

Rozdział 3

Kiedy wróciłam do swojego działu z rozmowy z Piotrkiem, a później jeszcze z półgodzinnej dysputy z szefem, czułam się jak przeżuta przez wyżymaczkę i wypluta.

Oliwia zerkała podejrzliwie w moją stronę i wiedziałam, że aż ją język świerzbi, żeby zapytać, czy dostałam burę za zwłokę w sprawozdaniach, bo wierciła się nieustannie na krześle, jakby oblazły ją mrówki i raz po raz na mnie spoglądała.

Pewnie czeka, aż sama pękniesz i się wygadasz — utwierdził mnie w przekonaniu mój wewnętrzny głos.

Chcąc zrobić jej na złość, postanowiłam milczeć jak głaz.

Nic jej nie powiem, choćby nie wiem co!

Udałam, że jestem zajęta pisaniem nowego raportu, ale myślami błądziłam zupełnie gdzie indziej.

Zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam, godząc się towarzyszyć Piotrkowi na ślubie ojca. Nie byłam przekonana, czy udawanie narzeczonej dopiero co poznanego mężczyzny to dobry pomysł.

Wszystko dodatkowo komplikował fakt, że Piotrek bardzo mi się podobał.

I jeszcze ta kolacja wieczorem.

Wystarczyła chwila roztargnienia, bym wpadła jak śliwka w kompot.

W duchu ganiłam się za tę lekkomyślność. Mogłam mieć tylko nadzieję, że wszystko się uda i nie popełnię żadnej gafy. Spaliłabym się ze wstydu, gdyby tak się stało.

Moje rozmyślania przerwała Oliwia, głośno oznajmiając:

— Wychodzę, szef dał mi wolne do końca dnia, bo muszę się przygotować do wyjazdu.

I, nie czekając na odpowiedź, zabrała swoją torebkę i wyszła z pokoju.

A niech idzie, szybciej skończę swój raport, gdy nic nie będzie mnie rozpraszało — odetchnęłam z ulgą.

Gdy Oliwia ze mną pracowała, bez przerwy dzwonił jej telefon, co działało mi na nerwy i burzyło moją koncentrację.

W dodatku czekał mnie stresujący wieczór. Westchnęłam na myśl o kolacji z Piotrkiem.

Trzeba skoncentrować się na pracy — starałam się przywołać do porządku.

Tego dnia byłam zupełnie rozkojarzona. Na niczym nie mogłam się skupić, a chciałam jak najszybciej uporać się z pracą.

Podejrzewałam, że szef nie byłby taki wyrozumiały, gdybym kolejny raz nie oddała w terminie swojego sprawozdania.

Raport skończyłam kwadrans przed końcem pracy. Zadowolona wyłączyłam komputer, zabrałam torebkę i telefon i wyszłam z pokoju. Klucze zostawiłam w sekretariacie i, pożegnawszy się z Martą, opuściłam biuro.

Deszcz padał przez cały dzień, dopiero chwilę przed szesnastą niebo się uspokoiło. Dziękując opatrzności, która nade mną czuwała, truchtem ruszyłam w kierunku przystanku.

Autobus przyjechał po dwóch minutach.

Przez całą drogę do domu rozmyślałam o wieczornym spotkaniu. Co prawda nie musiałam się spieszyć, bo umówiliśmy się z Piotrkiem dopiero na dziewiętnastą, ale wolałam mieć więcej czasu na przygotowanie się do kolacji.

Mężczyzna zabierał mnie do swojej ulubionej restauracji, gdzie często pojawiali się znajomi jego ojca. Chciał w ten sposób wprowadzić narzeczoną do swojego życia i zacząć oswajać z nią otoczenie, biorąc pod uwagę, że ktoś mógł zobaczyć nas razem.

Godziłam się na to, wierząc, że po weselu wszystko wróci do normy, a ja odzyskam święty spokój.

Mieszkałam w spokojnej dzielnicy, w której dominowały domy jednorodzinne. Ten, w którym się wychowałam znajdował się na samym końcu uliczki, prawie przy rzece.

Był to niski, parterowy dom zaprojektowany przez mojego ojca. Domek, jak go pieszczotliwie nazywałam, pokrywała jasna elewacja, która kontrastowała z ciemnym kolorem dachu. Od frontu znajdował się niewielki, drewniany taras. Duże, przestronne okna wychodziły na południe, dzięki czemu przez większą część dnia w domu było bardzo jasno.

Oprócz pomieszczeń na parterze, czyli obszernego salonu połączonego z kuchnią, dwóch sypialni i łazienki, znajdowało się jeszcze jedno zagospodarowane pomieszczenie na poddaszu i kiedyś znajdował się tam mój pokój.

Spędziłam w nim mnóstwo beztroskich chwil. Teraz pomieszczenie to zagospodarowałam na domową biblioteczkę. Całe wyposażenie pokoju zajmowały regały z półkami, biurko i wygodny fotel.

Od czasu do czasu, głównie wieczorami, zdarzały mi się momenty kryzysu, kiedy dopadała mnie chandra. Lekarstwem na nią były gorące romanse.

Oczywiście, książkowe. Zwłaszcza lubiłam te pisane przez Norę Roberts, Tiffany Snow i Janet Evanowich, bo oprócz wątku romansowego zawierały też wątki sensacyjne. A dla mnie takie połączenie było idealne. W życiu, jak i w literaturze, nie znosiłam nudy i marazmu. Musiały być emocje, akcja, napięcie.

Poza tym uważałam, że życie samotnej singielki nie było wcale takie złe. Mogłam spędzać czas tak jak chciałam, nikt mi nie mówił co mogę robić a czego nie, nikt mnie nie ograniczał. Ceniłam sobie swoją wolność i niezależność. Podobało mi się to, jaki prowadziłam tryb życia, wbrew pozorom samotność nie była dla mnie czymś przykrym.

Ale tak było, zanim poznałam Piotrka.

Po wejściu do domu z ulgą zdjęłam przemoczone szpilki. Płaszcz powiesiłam na wieszaku, a torebkę położyłam na szafce koło toaletki.

Rzut okiem w lustro upewnił mnie, że wyglądam na zmęczoną. Cera była poszarzała, a oczy zaczerwienione od pracy przy komputerze.

W tamtej chwili marzyłam jedynie o pachnącej jaśminem kąpieli, dzięki której zrelaksuję się i odpocznę po całym dniu pracy. Musiał mi wystarczyć szybki prysznic, bo trzeba było się przygotować do kolacji z Piotrkiem.

Zwykle, gdy gdzieś się wybieram, przygotowanie się zajmuje mi kilka godzin. Trzeba przecież nie tylko wybrać odpowiednią sukienkę i buty, ale też zrobić makijaż, ułożyć włosy, pomalować paznokcie. Mogłoby się wydawać, że jestem próżna, ale tak nie było. Lubiłam dobrze wyglądać, bo dzięki temu nabierałam więcej pewności siebie.

Pół godziny później, owinięta grubym ręcznikiem, przeszłam do garderoby.

Zastanawiałam się, co mam na siebie włożyć, bo była to jedna z najelegantszych restauracji w naszym mieście i nie wypadało przyjść w byle czym.

Otworzyłam szafę na oścież i krytycznym okiem oceniłam sukienki wiszące ciasno na wieszakach jedna przy drugiej.

Jedni uwielbiają słodycze, inni biżuterię, jeszcze inni szybkie samochody lub dzieła sztuki.

Moją słabością były ciuchy. No i buty oczywiście. Samych szpilek miałam chyba z pięćdziesiąt par, w przeróżnych kolorach i fasonach. Oddałabym za nie duszę diabłu, gdyby było trzeba.

Stojąc przed szafą pełną sukienek, nie wiedziałam, na co się zdecydować. W takich chwilach żałowałam, że nie mam jednej spódniczki, o ile łatwiej byłoby mi wybrać.

Mała czarna? Nie, zbyt oficjalnie.

Pudrowa z cekinami? Zbyt świecąca.

Biała z koronką przy rękawach? Bardziej nadawała się na lato.

A może kremowa sukienka z jedwabiu? Nie, zbyt elegancka.

Ciężki wybór…

Kinga, weź się zdecyduj, bo do kolacji zostało ci coraz mniej czasu — upomniał mnie wewnętrzny głos.

Spojrzałam na zegarek — było pięć po szóstej — i z paniką w oczach rzuciłam się w kierunku szafy, by ją przeszukiwać.

Wreszcie znalazłam strój idealny na spotkanie, była to czerwona sukienka z baskinką.

Przymierzyłam ją i krytycznie przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze, wpierw obróciwszy się wokół własnej osi. Sukienka świetnie na mnie leżała, jak szyta na miarę, co było zasługą idealnej figury.

Nie jest źle — ocenił mój wewnętrzny głos, na co ja parsknęłam śmiechem.

Wrócił mi dobry humor. A ja miałam wrażenie, jakby skrzydła urosły mi u ramion; tak byłam podekscytowana, wyobrażając sobie minę Piotrka, gdy mnie zobaczy w tej kuszącej sukience.

Jeśli chodzi o dodatki, to zdecydowałam się na czarne, wysokie, skórzane szpilki. Pikowana kopertówka w kształcie puzderka dopełniała całość.

Jedyną biżuterię stanowiły perłowe kolczyki i zegarek imitujący bransoletkę.

Makijaż wieczorowy w stylu smokey eyes podkreślający moje zielone oczy wydał mi się odpowiedni. Czerwoną szminką pociągnęłam usta.

Włosy, które miałam ciemnobrązowe i długie, podkręciłam na lokówce. Jeszcze tylko odrobina ulubionych perfum o zapachu angielskiej frezji i byłam gotowa.

W lustrze ujrzałam bardzo atrakcyjną kobietę, która śmiało mogłaby konkurować z celebrytkami z kolorowych czasopism.

Piotrek będzie pod wrażeniem — pomyślałam zadowolona.

Czekał mnie niezwykle interesujący wieczór.

Rozdział 4

Piotrek zjawił się krótko przed dziewiętnastą. Gdy otworzyłam drzwi i ujrzałam stojącego za nimi mężczyznę, z wrażenia aż dech mi zaparło.

Wyglądał oszałamiająco i jeszcze lepiej pachniał. W dopasowanym garniturze, w kolorze przydymionej czerni i stalowoszarym krawacie wyglądał jak model z okładki.

Brązowe oczy rozbłysły na mój widok, a kuszące wargi drgnęły, by po chwili rozciągnąć się w czarującym uśmiechu.

— Witaj, pięknie wyglądasz — przywitał się i wyciągnął zza pleców bukiet kremowych róż.

Wręczając mi go, nachylił się i pocałował mnie w policzek, a ja poczułam wstrząsający moim ciałem nagły dreszcz.

Zarumieniłam się, a serce zaczęło mi szybciej bić.

— Są piękne, dziękuję. Pójdę je wstawić do wazonu, a ty się rozgość. — Zrobiłam zapraszający gest ręką i Piotrek wszedł do salonu, a ja czmychnęłam do kuchni.

Kinga, ochłoń, nie zachowuj się jak pensjonarka, bo facet ci zwieje, zanim się obejrzysz — odezwał się mój wewnętrzny głos.

Tym razem postanowiłam go zignorować.

Wyciągnęłam wazon z palonego szkła z szafki nad zlewem i nalałam do niego wody, po czym wstawiłam róże do wazonu, który zabrałam ze sobą do salonu.

Postawiłam go na komodzie i dopiero wtedy dostrzegłam, że Piotrek stoi zamyślony przy kominku.

Podeszłam do niego i lekko dotknęłam jego ramienia.

— Jestem gotowa, możemy jechać.

Drgnął zaskoczony, jakby dopiero zdał sobie sprawę z czyjejś obecności, i odwrócił się w moją stronę.

Zerkając mu przez ramię, zobaczyłam, że — nim weszłam — patrzył na fotografię, na której jestem w towarzystwie mojej koleżanki Jolki i znajomej z pracy — Oliwii. Razem spędziłyśmy urlop.

Wtedy jeszcze Oliwia mnie tak nie irytowała, co więcej uważałam ją za całkiem miłą i fajną, dopóki nie zaczęła zadzierać nosa.

A z Jolką dosyć dobrze się rozumiałyśmy, bo miałyśmy podobne doświadczenia życiowe. Ją też kiedyś ktoś zranił, równie mocno jak mnie.

Jednak nie chciałam o tym teraz myśleć.

Zamierzałam dobrze się bawić w towarzystwie Piotrka, co ułatwiał mi fakt, że mężczyzna był przystojny, seksowny i pociągający.

W garniturze i pod krawatem wyglądał jeszcze lepiej niż w moich najśmielszych fantazjach…

— Wszystko w porządku? — zapytałam, starając się ukryć troskę w głosie.

Piotrek uśmiechnął się lekko odrobinę zmieszany, po czym odparł:

— W idealnym. Chodźmy, bo spóźnimy się na kolację.

Domyśliłam, że coś jest nie tak, ale nie chciałam naciskać. Miałam nadzieję, że prędzej czy później nadarzy się okazja, żeby porozmawiać o tym, co go tak zmartwiło.

Wyszliśmy przed dom i wtedy ujrzałam jego samochód.

Rano nie miałam okazji dobrze przyjrzeć się autu, bo strugi deszczu skutecznie mi to uniemożliwiły, i nie było na to czasu, ale teraz nie mogłam nie zauważyć tego pięknego, ale i trochę demonicznego pojazdu.

Miej się na baczności — szepnął mój wewnętrzny głos. — Tylko niegrzeczny facet może poruszać się czymś takim. Facet z charakterem. Nie żaden mdły maminsynek.

— Jaka to marka? — zapytałam, chcąc ukryć zmieszanie, bo Piotrek zauważył, jak z uwagą wpatruję się w stojącą na chodniku perłę motoryzacji.

Kryjąc rozbawienie, odparł:

— Porsche cayenne. To prezent od ojca, podarował mi go na moje trzydzieste urodziny. — Otworzył przede mną drzwi auta.

Wsiadłam z gracją, starając się zignorować przyspieszony puls, bo niechcący otarłam się o niego ramieniem i poczułam się jak naelektryzowana. Jakby mnie ktoś podłączył do prądu.

Nie wiem, czy Piotrek dostrzegł moją reakcję na ten przelotny dotyk, ale nawet jeśli, to zachował przy tym kamienną twarz.

Po raz kolejny uświadomiłam sobie, jak tajemniczy jest towarzyszący mi mężczyzna.

Marzyłam o tym, by poznać jego sekrety, by dowiedzieć się, co kryje się za tymi zamyślonymi oczami.

Piotrek w tym czasie zasiadł za kierownicą i odpalił auto. Nim ruszył rzucił mi uważne spojrzenie, po czym wyjechaliśmy na ulicę, kierując się w stronę centrum.

— Denerwujesz się? — spytał. — Wszystko się uda, zobaczysz — dodał zachęcająco, widząc moją niepewną minę.

Jak diabli — szepnął mój wewnętrzny głos.

— Skądże, czemu miałabym się denerwować? — odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

— Wydajesz się być odrobinę spięta, jeśli mam być szczery. Ale postaram się, żeby ten wieczór upłynął nam w przyjemnym nastroju. — Puścił do mnie oko, uśmiechając się szeroko i ukazując piękne, białe zęby.

A moje głupie, romantyczne serce fiknęło koziołka, wyobrażając sobie nas w namiętnym uścisku.

Kinga, wchodzisz na grząski grunt, pamiętaj, że nawet najsympatyczniejszy z pozoru facet jest zdolny złamać serce jednym pstryknięciem palca — zganił mnie wewnętrzny głos — oni na początku zawsze są czarujący, a i tak prędzej czy później odchodzą, zabierając ze sobą połowę twojego serca.

Piotrek jest inny, czuję to — skontrowałam i zerknęłam kątem oka na towarzyszącego mi mężczyznę.

Z profilu wyglądał jeszcze lepiej. Szybko dokonałam analizy. Brwi proste tworzące równą linię charakteryzujące osobę mocno stąpającą po ziemi. Nos prosty klasyczny — ciekawa osobowość. Usta pięknie wykrojone, zmysłowe, z pełniejszą dolną wargą, świadczące o tym, że ich posiadacz lubi dużo mówić, śmiać się i całować.

Hmm, całować… — westchnęłam.

Wyszło mi, że jest otwarty, towarzyski, ale także odrobinę egocentryczny. Zastanawiałam się, czy moja analiza okaże się trafna.

Moje rozmyślania przerwał głos Piotrka.

— Jesteśmy na miejscu — i uśmiechnął się tak, że zaparło mi dech w piersiach.

Zapatrzyłam się na jego usta.

Z trudem oderwałam spojrzenie od seksownego dołeczka w policzku. Z mojego gardła wydarł się cichy jęk, który na próżno starałam się stłumić.

O mój Boże! Chyba zaraz zemdleję.

— Halo! Ziemia do Kingi. Nad czym tak się zamyśliłaś?

Piotrek delikatnie dotknął mojej dłoni i spojrzał na mnie badawczo.

Poczułam gęsią skórkę na ramionach i z wrażenia skurczył mi się żołądek.

Ignorując reakcję swojego wygłodniałego ciała na ten, wydawałoby się, naturalny dotyk, przywołałam na twarz swój najbardziej promienny uśmiech i rzuciłam żartobliwym tonem:

— Myślałam o tym, co lubi mój narzeczony…

— Interesujące. I do jakich wniosków doszłaś?

— Że uwielbia się całować — odparłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

Piotrek, słysząc moją odpowiedź, roześmiał się.

Jego spojrzenie zatrzymało się na moich ustach.

— Skąd tak dobrze mnie znasz? — W jego oczach pojawiły się szalenie seksowne iskierki. — Nie tylko to lubię… — szepnął, a mi z wrażenia aż włoski zjeżyły się na karku.

Czy on ze mną flirtuje?

A dziwisz mu się, skoro sama zaczęłaś? — odezwał się ponownie mój wewnętrzny głos. — Ciesz się, że facet ma poczucie humoru, w przeciwnym razie pomyślałby, że na niego lecisz.

Piotrek nachylił się, a mnie owionął zapach jego perfum.

Wyczułam głównie piżmo, cytrusy i delikatne nuty drzewne. Odtąd ten zapach będzie mi towarzyszył nieustannie, gdy tylko pomyślę o tym fascynującym mężczyźnie.

— Intrygujesz mnie. Jesteś zagadką, którą chciałbym rozwiązywać kawałek po kawałku, aż nie będziesz miała przede mną żadnych tajemnic — wyszeptał mi do ucha, muskając gorącym oddechem pukiel moich włosów opadający na policzek.

Być może mi się wydawało, ale nagle w aucie zrobiło się bardzo duszno. Z trudem udało mi się złapać oddech, a na policzki wystąpiły rumieńce.

W dodatku jego niski, zmysłowy głos doprowadzał mnie do szaleństwa.

A co będzie, gdy mnie pocałuje?

Rozpadniesz się na milion kawałków… — odpowiedział mój wewnętrzny głos.

Oszołomiona bliskością Piotrka spostrzegłam, że wciąż siedzimy w jego aucie.

Wyszliśmy na zewnątrz.

— Czuję, że to będzie niezwykły wieczór. — Piotrek jakby czytał w moich myślach. — Chodźmy. — I pociągnął mnie za rękę do wnętrza restauracji.

Rozdział 5

Kiedy weszliśmy do środka, od razu wiedziałam, że nie pasuję do tego miejsca. Przepych i luksus zerkały na mnie z każdego kąta. Poczułam się onieśmielona i odrobinę przytłoczona.

Rozglądając się niepewnie, zauważyłam, że lokal urządzono z klasą i smakiem, dominowały biel i złoto.

Na ścianach znajdowały się lustra w bogato rzeźbionych ramach, z sufitu zwieszały się kryształowe żyrandole. Stoły przykryto nieskazitelnie białymi obrusami, na każdym z nich znajdowały się białe róże w wazonie i świece w pozłacanych lichtarzach. Również krzesła były bogato zdobione i obite błękitnym materiałem. W powietrzu unosił się ciężki zapach perfum Chanel numer pięć.

Kelner natychmiast zjawił się przy nas i poprowadził do stolika znajdującego się na samym środku sali.

Zerknęłam na Piotrka, który wydawał się być rozluźniony i zrelaksowany, jakby dopiero co wrócił z wakacji.

Ja natomiast byłam spięta i zdenerwowana, co jeszcze potęgowały zerkające w naszą stronę ciekawskie spojrzenia niektórych gości w restauracji.

Domyśliłam się, że muszą to być w większości znajomi Piotrka i jego ojca, bo każdemu z nich odpowiadał lekkim skinieniem głowy i uśmiechem.

Kim on jest? — przebiegło mi przez myśl.

W tamtym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że nic o nim nie wiem, że praktycznie go nie znam.

Takie są skutki lekkomyślności — odezwał się wewnętrzny głos.

W co ja się wpakowałam? — pomyślałam.

— Wszystko w porządku? — Z rozmyślania wyrwał mnie głos Piotrka.

Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że przy naszym stoliku stoi kelner, by nalać nam szampana.

— Przepraszam, zamyśliłam się — powiedziałam niepewnie, gdy zostaliśmy sami. — Piotrek, musisz wiedzieć, że to wszystko mnie przytłacza. Boję się, że to nasze udawane narzeczeństwo wyjdzie na jaw… — wyznałam, ściszając głos i nie kryjąc swoich obaw.

Piotrek natychmiast je rozwiał, biorąc mnie za rękę.

— Nie martw się, proszę… — pogładził moją dłoń. — Do ślubu zostało nam jeszcze trochę czasu. Wykorzystajmy go, żeby się lepiej poznać. Możesz mi zaufać, wiem co robię — zapewnił. — Chcę żebyś wiedziała, że bardzo mi zależy na tym, abyś to ty ze mną tam była. Bardzo dobrze się czuję w twoim towarzystwie, tak swobodnie, jakbym cię znał od lat. Dlatego wiarygodnie wypadniemy. Nasza relacja jest bardzo naturalna i większość osób z pewnością uwierzy w to, że coś nas łączy… — Uśmiechnął się, a seksowny dołeczek pojawił się na jego policzku.

No tak, chemii między nami nie dało się ukryć. Z tym Piotrek miał rację.

Pod wpływem jego słów i ciepłej, dającej poczucie bezpieczeństwa dłoni, moje obawy rozpłynęły się jak we mgle.

Wszystkie dotychczasowe wątpliwości wydały mi się śmieszne i niepoważne.

W dodatku mężczyzna coraz bardziej mi się podobał. Gdy na niego patrzyłam coś dziwnego się ze mną działo.

Nie ułatwiał sytuacji fakt, że Piotrek był taki przystojny i czarujący. Jego wygląd zniewalał, dotyk sprawiał, że drżały mi nogi, a logiczne myślenie ulatywało z głowy.

Po raz kolejny uświadomiłam sobie, jak niebezpieczny jest dla mojego romantycznego serca siedzący przede mną mężczyzna. Zbyt łatwo mogłabym się nim zauroczyć.

Wystarczyłoby tylko tych kilka dni w jego towarzystwie, a później on odejdzie z mojego życia, zabierając ze sobą moje serce.

Nie chciałam tego.

Musisz się pilnować, Kinga — przestrzegł mnie po raz kolejny mój wewnętrzny głos.

— Za bardzo się wszystkim przejmujesz — stwierdził mój „narzeczony” — spędzimy miły wieczór, ciesząc się swoim towarzystwem, a martwić się będziemy, gdy zajdzie taka potrzeba — powiedział łagodnym tonem.

Po czym dokończył, podnosząc kieliszek z szampanem i patrząc mi prosto w oczy:

— A teraz chciałbym wznieść toast za moją piękną towarzyszkę. Brązowe spojrzenie rozbłysło. Przez chwilę dostrzegłam w nim błysk pożądania.

Z wrażenia dech mi zaparło.

Nie mogłam oderwać od niego wzroku.

Jakaś magnetyczna siła przyciągała nas do siebie.

Czas na chwilę się zatrzymał.

Wkraczasz na grząski grunt, Kinga — skarcił mnie natychmiast mój wewnętrzny głos. — Jeszcze kilka takich spojrzeń i przepadniesz, a przecież nawet dobrze nie znasz tego mężczyzny. Skąd wiesz, że on nie chce wykorzystać swojego uroku, by dostać to, czego chce?

Było to niczym kubeł zimnej wody.

Otrzeźwiło mnie w jednej chwili. Mój wewnętrzny głos miał rację. Natychmiast przywołałam się do porządku, wyrzucając z głowy głupie myśli.

Nie dam się uwieść — postanowiłam, sącząc szampana i uważnie obserwując Piotrka.

On chyba musiał coś dostrzec w moim wyrazie twarzy, bo rozbawiony zapytał:

— Czemu przyglądasz mi się, jakbym był jakimś dwugłowym potworem?

— Bo właśnie zdałam sobie sprawę, że wcale cię nie znam i nic o tobie nie wiem — przyznałam.

Piotrek spojrzał na mnie z uwagą.

— A co chciałabyś wiedzieć? — zapytał.

— A co chciałbyś mi o sobie powiedzieć? — nachyliłam się w jego stronę.

On, wyraźnie zaintrygowany, również się przysunął.

— Pytaj, o co zechcesz… — powiedział.

— Jak to jest mieć trzydzieści lat?

— Nic nie musisz, wszystko ci wolno i tylko na nic nie masz czasu. Teraz twoja kolej — uśmiechnął się.

Odwzajemniłam uśmiech. Coraz bardziej podobała mi się ta zabawa w pytania.

— A wiesz, co jest największym pechem w życiu? — spytałam.

— Oświeć mnie — odparł, patrząc wyczekująco.

Odgarnęłam dłonią włosy, lekko przygryzłam dolną wargę, z uwagą śledząc jego reakcję.

Nie zawiodłam się.

Jego spojrzenie zatrzymało się na moich ustach.

Oddech mi przyspieszył.

— Najgorzej jest wtedy, gdy spotykasz właściwą osobę dla siebie, ale okazuje się, że ty nie jesteś właściwą osobą dla niej…

— Smutne, ale czasem tak się zdarza — przyznał, ze spokojem patrząc mi prosto w oczy. — Jednak w naszym przypadku tak nie jest. Czuję, że jesteś dla mnie właściwą osobą i wiem, że ty też myślisz podobnie…

— Jesteś bardzo pewny siebie… — upiłam łyk szampana, jednocześnie zatrzymując spojrzenie na jego ustach, które od pewnego czasu coraz bardziej mnie kusiły.

Zapragnęłam chwycić zębami jego dolną wargę…

Ty chyba nigdy nie zmądrzejesz, Kinga — wtrącił swoje trzy grosze wewnętrzny głos. — Tylko później nie płacz, gdy zostaniesz ze złamanym sercem. Pamiętaj, że cię ostrzegałem.

Głos rozsądku dosyć często się odzywał, zwłaszcza gdy zapragnęłam zrobić coś nierozważnego.

W życiu kierowałam się emocjami, zapominając o ostrożności, dlatego jego uwagi zwykle studziły moje zapędy i nieraz zapobiegły katastrofie.

Tym razem jednak nie zamierzałam go słuchać.

Piotrek za bardzo mi się podobał i ku mojej uciesze nie było to jednostronne odczucie.

Pamiętaj, że cię ostrzegałem — rzucił, nim nabrał wody w usta.

Rozdział 6

Kolacja trwała w najlepsze. W towarzystwie Piotrka czas płynął zbyt szybko. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, gdy niespodziewanie mężczyzna spoważniał.

— Opowiedz mi coś o sobie — poprosił. — Chciałbym cię lepiej poznać… Wiem, że mamy niewiele czasu, ale dobrze by było, gdybyśmy wiedzieli o sobie jak najwięcej… — zawiesił głos.

Byliśmy w trakcie głównego dania. Ja zamówiłam polędwiczki, a on steka. Oboje lubiliśmy dobre jedzenie.

Nastrój zrobił się nieco zbyt romantyczny, i w pewnej chwili uświadomiłam sobie, że to wygląda jak randka.

Ciekawe, czy on jest świadomy tego, jak na mnie działa? — zastanawiałam się patrząc w jego piękne, brązowe oczy.

Magnetyczne, hipnotyzujące oczy.

O tak, zdecydowanie, coś w sobie miały. Jakąś tajemnicę, głębię, coś mnie do nich ciągnęło…

Piotrek patrzył na mnie wyczekująco, więc odłożyłam widelec na stół, po czym wzięłam głębszy oddech i zaczęłam opowiadać:

— Jestem jedynaczką. Byłam późnym dzieckiem, jak to się mówi. Mama urodziła mnie tuż przed czterdziestką. Moje dzieciństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Nie czułam się samotna, nie mając rodzeństwa. Kiedy trochę podrosłam, rodzice zaczęli posyłać mnie na różne zajęcia, żebym mogła zapełnić czymś czas po szkole. Nie miałam konkretnych zainteresowań, więc najpierw chodziłam na pianino, a gdy mi się to znudziło, zapisałam się na naukę jazdy konnej. Niestety nie było to moje ulubione zajęcie, więc wkrótce zrezygnowałam. Później zaczęłam uczyć się języków obcych, bo rodzicie stwierdzili, że w przyszłości bardzo może mi się to przydać, więc zaczęłam chodzić na dodatkowy angielski i niemiecki. W szkole średniej radziłam sobie świetnie, byłam prymuską — zaśmiałam się na to wspomnienie; był to gorzki śmiech. — Przez to, że bardzo dobrze się uczyłam, reszta klasy nazywała mnie kujonką. Nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić. Dlatego dużo czytałam, książki to był cały mój świat. Dopiero na studiach nawiązałam bliższe znajomości i do tej pory utrzymuję kontakt z kilkoma koleżankami. Ciężko mi komuś zaufać na tyle, by się przed nim otworzyć. To chyba przez to, że kilka razy już się zawiodłam na osobach, które uważałam za godne zaufania, i które były mi bardzo bliskie… — zawiesiłam głos.

W gardle mi zaschło, więc sięgnęłam po kieliszek i upiłam z niego łyk wina.

Piotrek uważnie wpatrywał się w moją twarz, przez co czułam się niepewnie.

Dodatkowo krępował mnie fakt, że tak wiele przed nim odkryłam, że tak się otworzyłam, choć z drugiej strony miał prawo wiedzieć o mnie jak najwięcej.

W końcu był moim narzeczonym.

Co z tego, że udawanym?

Jeśli nasz plan miał wypalić, musieliśmy dobrze się poznać.

Nikt nie może mieć wątpliwości, że łączy nas głębokie uczucie — myślałam.

— A rodzice? Pewnie mogłaś na nich liczyć w każdej sytuacji? — zapytał niespodziewanie, dziwnym tonem.

Coś się za tym kryło i podejrzewałam, że jego relacje z rodzicami musiały być nie najlepsze.

A intuicja rzadko mnie myliła.

— Owszem. Rodzice wspierali mnie w każdej decyzji, jaką podejmowałam, choć nie zawsze się zgadzali z tym, co robię. Jestem im bardzo wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobili, bo dzięki nim jestem teraz tym, kim chciałam być — przyznałam.

— Czym się zajmują twoi rodzice? — spytał, sięgając po szklankę z wodą mineralną. Upił z niej łyk i na mnie spojrzał.

Odwzajemniłam jego spojrzenie.

— Mama jest nauczycielką, a tata architektem. Jednak oboje są już na emeryturze.

— Pewnie przenieśli się na wieś? — dociekał.

— No właśnie nie. — Uśmiechnęłam się lekko. — Mieszkają za granicą, a dokładnie w Monachium. Przez jakiś czas mieszkałam z nimi w Niemczech, ale nie mogłam się tam odnaleźć i wróciłam do Polski. Brakuje mi ich, bardzo, dlatego staram się przynajmniej raz na dwa, trzy miesiące ich odwiedzać.

Spojrzał na mnie z troską.

— Pewnie musisz czuć się samotna… Doskonale cię rozumiem — przyznał, gdy lekko skinęłam głową. — Moja mama zmarła, gdy miałem pięć lat, prawie jej nie pamiętam. Ojciec był tak zapracowany, że praktycznie go nie widywałem. Wychowywali mnie dziadkowie, a później, gdy tata się ożenił po raz drugi, macocha. A kiedy już pogodziłem się z tym, że Waleria zastąpiła moją matkę w sercu mojego ojca, i gdy zacząłem ją traktować jak przyjaciółkę, rozwiedli się. A teraz ojciec żeni się po raz trzeci… — wyznał nieco drżącym głosem, który aż kipiał od emocji. — Nie rozumiem jego decyzji o małżeństwie, ale nie chcę się z nim kłócić, bo stosunki między nami wciąż są napięte i w każdej chwili mogą ulec pogorszeniu. Tym bardziej teraz, gdy ojciec…

Nagle zreflektował się, jakby zdał sobie sprawę, że zbytnio się odkrył.

Zdawałam sobie sprawę, że Piotrek był moim udawanym narzeczonym, i że nie musiał mi się zwierzać, a jednak zaniepokoiłam się. To, że mi nie zaufał nie było dobrym znakiem na przyszłość.

Jak widać oboje mieliśmy problem z zaufaniem, co tylko jeszcze bardziej komplikowało nasz „związek”.

Przez chwilę oboje pogrążeni byliśmy w milczeniu zajęci deserem. Fondant czekoladowy, który zamówiłam był przepyszny. Rozkoszowałam się jego smakiem, całkowicie zapominając o towarzyszącym mi mężczyźnie.

— A twoje związki? Nawet nie zapytałem, czy z kimś się spotykasz — stwierdził niespodziewanie Piotrek, patrząc na mnie spod przymrużonych powiek.

Zarumieniłam się i lekko schrypniętym głosem powiedziałam:

— Jestem sama od dwóch lat. Mój poprzedni związek okazał się katastrofą. — Policzki pokrył mi jeszcze większy rumieniec, gdy przypomniałam sobie byłego chłopaka.

Tylko tym razem był to rumieniec złości.

— Nie układało się wam? — chciał wiedzieć Piotrek.

— To nie o to chodzi. — Pokręciłam głową. — Byliśmy w sobie zakochani i bardzo szczęśliwi. Jak się jednak później okazało, tak mi się tylko wydawało. Pozory mogą mylić niestety. Zakochany człowiek jest ślepy — rzekłam z goryczą.

— To prawda, że miłość zaślepia. A co konkretnie się stało? Jeśli mogę wiedzieć… — zawiesił głos.

— Dowiedziałam się, że Marcin prowadzi podwójne życie, i że oprócz mnie spotyka się z inną kobietą, z którą będzie miał dziecko — wyznałam cichym głosem.

Wróciły tamte emocje, z trudem udało mi się zachować spokój i nie rozpłakać.

— Ta kobieta jakoś mnie znalazła i poprosiła bym nie odbierała dziecku ojca. Byłam zdruzgotana, to wtedy zawalił mi się świat. Z Marcinem natychmiast zerwałam, ale długo nie mogłam się pozbierać, wciąż mam do niego żal o to, co się stało, i że mnie oszukał.

Mój dobry nastrój minął.

— Bardzo mi przykro, że cię to spotkało — powiedział, patrząc na mnie z troską. — Dla mnie szczerość i wierność to podstawy w związku. Dlatego doskonale cię rozumiem, bo też zostałem kiedyś zraniony. I zrobię, co będę mógł, żebyś zapomniała o tych przykrych doświadczeniach — mówiąc to uśmiechnął się, jego wzrok był pełen czułości. Piotrek ujął moją dłoń, poczułam przyjemne ciepło, gdy stykaliśmy się palcami. To było takie ujmujące, miłe...

Może dzięki niemu uda mi się zapomnieć? — pomyślałam z nadzieją.

Zapatrzona w jego magnetyczne spojrzenie z emocji nie mogłam wydobyć głosu.

Tylko, co będzie, gdy on zniknie z mojego życia? Jak uda mi się o nim zapomnieć? — zastanawiałam się. — A może to właśnie dzięki niemu uda mi się zapomnieć o tym, co było? — myślałam wpatrując się w piękne oczy Piotrka.

Przy takim mężczyźnie można było zapomnieć nie tylko o złamanym sercu, ale i o całym świecie.

Rozdział 7

Po kolacji Piotrek odwiózł mnie do domu. Wieczór w jego towarzystwie okazał się bardzo romantyczny. Zauroczyłam się i nawet nie wiedziałam, w którym dokładnie momencie to się stało. W dodatku była między nami niesamowita chemia, i napięcie które z każdą chwilą robiło się coraz większe.

To wszystko dzieje się za szybko. To jakieś wariactwo, ale może właśnie tego mi było potrzeba? — zastanawiałam się, gdy zatrzymaliśmy się przed domem.

Piotrek zgasił auto i spojrzał mi głęboko w oczy, nie wiem, co z nich wyczytał, ale z zaskoczeniem, niczym w zwolnionym tempie zobaczyłam, jak mężczyzna nachyla się w moją stronę i bierze w posiadanie moje usta…

W pierwszej chwili nie zareagowałam, niezdolna wykonać najmniejszego ruchu, pozwalałam się całować, czując ciepło jego warg. Jego smak oszałamiał…

Jeśli chciałam zachować zdrowe zmysły, musiałam przerwać ten pocałunek.

Natychmiast.

Zdecydowanym ruchem odepchnęłam go od siebie.

— Co ty robisz? — wychrypiałam, nerwowo odgarniając włosy i unikając jego spojrzenia.

Czułam je na sobie, przez co jeszcze bardziej byłam zdenerwowana.

— Myślałem, że też tego chcesz …

Słysząc jego szept, zadrżałam.

— To dla mnie za szybko, przepraszam.

Piotrek popatrzył na mnie nieodgadnionym wzrokiem.

Aż za dobrze wiedziałam, że robię z siebie idiotkę, dając sprzeczne sygnały. Sama go sprowokowałam, więc nic dziwnego, że tak zareagował.

Przecież ten pocałunek był jak spełnienie snów.

Problem w tym, iż czułam, że nie potrafię zaufać żadnemu mężczyźnie.

Nawet takiemu, który sprawiał, że nogi mi miękły, gdy na mnie patrzył i że robiło mi się gorąco, gdy mnie całował.

A Piotrek właśnie tak na mnie działał…

— Kinga, o co chodzi? Zrobiłem coś nie tak? — dociekał.

— Nie, ty jesteś wspaniały. To ja jestem do niczego — zaczęłam się usprawiedliwiać, czując, jak się pogrążam coraz bardziej.

— Dlaczego tak mówisz? Jesteś piękną kobietą, pełną tajemnic, które z przyjemnością chciałbym odkrywać. Intrygujesz mnie. I nie mówię tego tylko po to, by cię uwieść. Coś między nami zaiskrzyło i nie uwierzę, że tego nie poczułaś.

Jego słowa były niczym balsam na moje złaknione komplementów serce.

— Poczułam. I tego właśnie się boję. Przeraża mnie to, co dzieje się ze mną, gdy mnie dotykasz.

— A co się dzieje, gdy cię dotykam? — Uśmiechnął się, wiedząc doskonale, jak działa na moje zmysły jego bliskość.

— Nie chcesz tego wiedzieć. — Odwzajemniłam uśmiech, czując, jak motyle wirują mi w brzuchu.

Nie wierzyłam, że jeszcze kiedyś je poczuję. A tymczasem wystarczyła chwila w objęciach tego niesamowitego mężczyzny bym się zauroczyła.

Jak zwykle rozsądek przegrywał z sercem, a romantyczna natura brała górę nad rozwagą.

Piotrek ujął moją dłoń z niezwykłą czułością i pocałował jej wnętrze, patrząc mi głęboko w oczy.

Natychmiast poczułam, jak robi mi się gorąco i oblałam się rumieńcem. Serce zabiło mi gwałtownie. Z wrażenia oddech uwiązł mi w gardle. Siedziałam jak otumaniona, uświadamiając sobie, jaką władzę ma nade mną ten mężczyzna.

— To był niezwykle miły wieczór — stwierdził Piotrek, wyrywając mnie z zadumy. — Widzimy się jutro w pracy, a później zabieram cię do centrum handlowego — przypomniał. — Mam nadzieję, że nie zmieniłaś zdania?

— Nie zmieniłam. Ja też ci dziękuję za kolację. Była wyśmienita. Myślisz, że znajomi twojego ojca uwierzyli w to, że jesteśmy parą?

— Każdy, kto nas dzisiaj widział, nie mógł mieć wątpliwości. Wypadliśmy bardzo przekonująco. — Uśmiechnął się znacząco i nachylił w moją stronę.

Znów poczułam jego oszałamiający zapach i przymknęłam na chwilę oczy, chcąc uspokoić rozszalałe zmysły.

A wtedy Piotrek mnie pocałował i wszystko odpłynęło.

Stałam się lekkim obłokiem wznoszącym się nad ziemią. Słodycz tego pocałunku sprawiła, że chciało mi się płakać i śmiać jednocześnie. Z radości, ze szczęścia, z pożądania.

Nigdy czegoś podobnego nie czułam.

Zdałam sobie sprawę, że odwzajemniam pocałunki z takim samym ogniem. Objęłam go za szyję, wsuwając palce w jego miękkie włosy i wtulając się w niego.

On przyciągnął mnie do siebie jeszcze bliżej i pogłębił pocałunek.

Odczucie było obezwładniające, jakby wciągało mnie tornado. Wirowało mi w głowie, a wszelkie logiczne myśli wyparowały.

Nie wiem, jakby się to skończyło, ale uratował mnie przed popełnieniem głupstwa dzwoniący telefon.

— Nie odbieram, nic nie zepsuje nam tej chwili — wyszeptał mi do ucha Piotrek.

Z trudem oddychał. Jego oczy płonęły pożądaniem.

— Odbierz, może to coś ważnego — powiedziałam, jednocześnie czując, jak wraca mi zdrowy rozsądek.

Telefon wciąż natrętnie dzwonił.

Zrezygnowany Piotrek odebrał.

— Halo? Ach, to ty, tato… Co się stało? Dobrze, rozumiem. Będę za pięć minut. Do zobaczenia. — Szybko zakończył rozmowę i spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakby właśnie zabrano mu sprzed nosa ulubione ciastko.

— Przepraszam, ale muszę jechać. Mam tylko nadzieję, że nie zapomnisz, w którym miejscu skończyliśmy, bo nie ukrywam, że chciałbym kontynuować to, co zaczęliśmy…

Jego spojrzenie było ogniste, dotyk palił.

Zadrżałam, wciąż ogarnięta pożądaniem, które rozpalił we mnie jego pocałunek.

— Zastanowię się — szepnęłam, wiedząc, że moje spojrzenie wyraża to, co dzieje się w moim wnętrzu, że płonie z pożądania.

Rozbudzone zmysły nie chciały się uspokoić, gdy on był blisko mnie, całe ciało wrzało, a umysł się wyłączał.

Było to uczucie niebezpieczne, bo trudne do okiełznania.

Kiedy sobie to uświadomiłam, wiedziałam, że popełniłam błąd, zgadzając się na udawanie jego narzeczonej.

Tylko czy zauroczenie się mężczyzną, który nie czuje do mnie nic poza pożądaniem, to dobry pomysł?

Nie mogąc dłużej wytrzymać napięcia, spuściłam wzrok i, kryjąc rumieniec za kaskadą włosów, rzuciłam:

— Muszę iść. Jeszcze raz dziękuję ci za ten wyjątkowy wieczór.

I, nie czekając na odpowiedź, wysiadłam z auta, zatrzaskując za sobą drzwi i szybko wbiegłam po schodach.

Otwierając drzwi wejściowe, usłyszałam warkot silnika odjeżdżającego samochodu.

Wtedy dopiero odetchnęłam z ulgą.

Jednak wiedziałam, że nie ucieknę przed przeznaczeniem. Nawet jeśli będę nie wiadomo jak długo się opierała, ono i tak prędzej czy później mnie dopadnie.

Rozdział 8

Następnego dnia widziałam się z Piotrkiem tylko na chwilę, bo miał ważne spotkania i prawie nie było go w firmie, ale myślałam o nim nieustannie.

W dodatku byłam dziwnie podenerwowana i niespokojna. Nie wiedziałam, czemu mam to przypisać. Po raz pierwszy od bardzo dawna nie mogłam skupić się na raporcie.

Jakby tego było mało, Oliwia raczyła mnie, czy tego chciałam czy nie, najnowszymi biurowymi plotkami.

Na początku wcale jej nie słuchałam, ale w pewnym momencie, gdy po raz kolejny usłyszałam imię Piotrek, kryjąc zaciekawienie, podniosłam wzrok znad komputera i spojrzałam w jej stronę.

Miała na sobie mikroskopijną sukienkę z dekoltem do pępka, jej biust wylewał się na biurko, platynowe włosy były roztrzepane, jakby dopiero co wstała z łóżka.

Pewnie myślała, że to seksowne. Dla mnie było to co najmniej wulgarne. Nie mówiąc już o tym, że nieprzyzwoite do granic możliwości.

Brr, okropność. Jak można się tak ubierać do pracy? Bez gustu i wyzywająco, co ten szef widzi w takim pustaku? — zastanawiałam się, podczas gdy do moich uszu zaczęły dobiegać słowa wyrzucane przez Oliwię z prędkością karabinu maszynowego.

Ciężko było rozmówcy wydobyć z tego chaosu cokolwiek, ale ja, pracując z nią w jednym pokoju od prawie roku, potrafiłam z tej jej paplaniny zrozumieć każde zdanie.

— …i podobno pokazał się wreszcie z tą swoją narzeczoną, którą tak skrzętnie ukrywał. Uwierzysz? Ciekawa jestem, jak ona wygląda — zastanawiała się na głos. — Na pewno musi być zjawiskowo piękna, skoro udało jej się zdobyć serce takiego przystojniaka. Przecież dla niej to jak wygrana na loterii. W dodatku Piotrek jest obłędnie bogaty i pochodzi z dobrej rodziny. Zazdroszczę jej — paplała przejęta, aż na policzki wystąpiły jej rumieńce ekscytacji.

— O kim ty mówisz? — wtrąciłam, czując, jak pocą mi się ręce ze zdenerwowania.

— O Piotrku, naszym prawniku. Nie słyszałaś, że najlepsza partia w firmie nie jest już do wzięcia? — Mówiąc to, popatrzyła na mnie jak na kosmitkę. — Czy ty w ogóle zauważasz, co się dzieje wokół ciebie? Ostatnio jesteś jakaś inna, chodzisz zamyślona i …

— Mam problemy natury osobistej — wtrąciłam, po raz kolejny tłumiąc irytację. — Nic, o czym musiałabyś wiedzieć.

— Jasne, nie chcesz, to nie mów… — rzuciła niedbale Oliwia.

Ale i tak wiedziałam, że czuje się urażona moją odpowiedzią.

— A wracając do Piotrka, może ty coś więcej wiesz? Nie słyszałaś niczego w pokoju socjalnym? — zainteresowała się.

W jej głosie dało się wyczuć podejrzliwość. I może mi się tylko wydawało, ale również i zazdrość.

Czyżby Oliwia widziała mnie z Piotrkiem? A jeśli nawet, to, czemu ją interesuje to, z kim się spotykam?

— Nie — ucięłam — wiesz, że plotki mnie nie interesują.

W tym przypadku kłamałam. Interesowały mnie aż nadto.

Zwłaszcza, że dotyczyły Piotrka.

— Wspomniałaś coś o tym, że jest obłędnie bogaty i pochodzi z dobrej rodziny. A wiesz coś o jego ojcu?

— Kinga, chcesz mi powiedzieć, że nie wiesz, kto jest ojcem naszego biurowego ciacha? Przecież wszyscy to wiedzą.

— A powinnam?

Oliwia popatrzyła na mnie jak na osobę o niskim ilorazie inteligencji i przewróciła oczami.

— Tadeusz Korczyński jest milionerem. Od lat działa w branży farmaceutycznej, a jego firma jest jedną z najlepszych w kraju. Podobno Piotrek ma przejąć po nim schedę nie dłużej niż za trzy lata. Senior rodu Korczyńskich jest w coraz gorszej formie i podupada na zdrowiu. Ostatnio leczył się w prywatnej klinice kardiologicznej, podobno ma słabe serce i przeszedł lekki udar czy zawał, nie pamiętam dokładnie, i nie może się przemęczać.

— Nie rozumiem jednego — wtrąciłam zamyślona — skoro Piotrek ma przejąć firmę po ojcu, to czemu pracuje u nas?

— Byli z ojcem pokłóceni, ale gdy syn dowiedział się o chorobie ojca, pogodzili się. I teraz pewnie Piotrek się zwolni i przejmie obowiązki w firmie.

— Dużo wiesz — stwierdziłam z zazdrością, której nie udało mi się ukryć. — Słyszałaś o ślubie? — zapytałam, mając nadzieję, że zaprzeczy.

Niestety rozczarowałam się.

— Ja bym nie wiedziała? — Wzruszyła ramionami i posłała mi spojrzenie z tych mówiących „ale jesteś głupia”. — To jest dopiero sensacja. Podobno ojciec Piotrka żeni się ze swoją pielęgniarką. Zakochał się w niej na zabój. A że to młoda i piękna dziewczyna, to trudno mu się dziwić. Od zawsze wiadomo, że gdy mężczyzna przechodzi kryzys wieku średniego, a tym bardziej podupada na zdrowiu, chcąc się dowartościować i pokazać otoczeniu i sobie, że mimo wszystko nadal jest pełnowartościowym mężczyzną, znajduje sobie młódkę. Taką najmniej dwadzieścia lat młodszą i najlepiej z niskim IQ. Myślę, że ta pielęgniarka musi być niegłupia, skoro tak omotała staruszka. Na pewno tylko po to, żeby dorwać się do jego kasy — dodała zadowolona ze swojej opinii.

Nie mierz innych swoją miarą — pomyślałam o Oliwii

Nie podobały mi się słowa koleżanki. Nie zgadzałam się z nią, ale nie zamierzałam przyznawać tego głośno.

Postanowiłam jednak wyciągnąć z niej jeszcze kilka informacji o Piotrku.

W końcu był moim narzeczonym.

Co z tego, że udawanym?

Skoro mieliśmy udawać parę, trzeba było się czegoś dowiedzieć o jego rodzinie. Zwłaszcza o ojcu i przyszłej żonie.

W tamtym momencie zdałam sobie sprawę, że znowu popełniam ten sam błąd.

Ufałam mężczyźnie, nie znając jego prawdziwych intencji. O Piotrku wiedziałam niewiele, jeszcze mniej o jego ojcu.

A przecież musiałam spotkać się nie tylko z rodziną „narzeczonego”, ale też z opinią otoczenia, które szybko mnie pewnie osądzi jako zwykłą materialistkę.

Uświadomiłam sobie, że dzieli nas przepaść.

Słowa Oliwii wyrwały mnie z chwilowego zamyślenia.

— Ponoć na początku syn chciał mu wyperswadować ten ślub, ale Tadeusz pozostał nieugięty — kontynuowała — ożeni się i już. A skoro to stary Korczyński trzyma całą kasę, rodzina musi go słuchać. Nie sprzeciwią mu się, choć nie podzielają jego poglądów. Teraz podobno wszyscy żyją w zgodzie. Ciekawe tylko, na jak długo… — zastanawiała się na głos.

— A skąd ty tyle o nim wiesz?

Poczułam kolejne ukłucie irracjonalnej zazdrości, wyobrażając sobie Oliwię, która dorwała w swoje szpony Piotrka.

Ta harpia nikomu nie przepuści — pomyślałam.

Chyba był to dobry moment na to, aby wreszcie przyznać przed samą sobą, że zależało mi na Piotrku bardziej, niż mi się wydawało, sądząc po tym, jakie miałam mordercze myśli dotyczące potencjalnej rywalki, która nią nawet nie była.

— Moja przyjaciółka Marcelina jest sekretarką w firmie Korczyńskiego. Często się z nią widuję. To od niej wszystkiego się dowiedziałam — pochwaliła się Oliwia, wyrywając mnie z chwilowego zamyślenia. — Ona jest skarbnicą wiedzy o Piotrku i jego ojcu. Dzięki niej przynajmniej się nie nudzę i zawsze mam świeże plotki. A skoro zainteresowały one nawet ciebie, naszą anty-plotkarę, to muszę od tej pory zdobywać ich jeszcze więcej. Dowiem się, kim jest tajemnicza narzeczona Piotrka — zapowiedziała.

Słysząc nieugiętość w jej głosie, zbladłam, zabrakło mi tchu. Jednak dość szybko się opanowałam i wzięłam głęboki oddech, ale wciąż unikałam jej wzroku.

Myślałam gorączkowo, co robić. Serce waliło mi głucho w piersi, chcąc wyskoczyć, ręce drżały.

— Weź się w garść, Kinga — polecił mój wewnętrzny głos.

Ona nie może się dowiedzieć, że to ja jestem jego narzeczoną.

I to tylko taką na niby. To byłaby katastrofa!

Poderwałam się z krzesła tak gwałtownie, że Oliwia popatrzyła na mnie podejrzliwie.

Już po tobie Kinga — odezwał się ponownie mój wewnętrzny głos. — Gdy ona pozna prawdę, będzie źle, bardzo źle. Ona zrobi wszystko, żeby cię zniszczyć.

Nie chciałam narazić się Oliwii, wiedząc, że ta kobieta była zdolna do wszystkiego.

— Wiesz, przypomniało mi się coś ważnego. Muszę na chwilę wyjść załatwić pilną sprawę. — I, nie czekając na jej odpowiedź, chwyciłam torebkę i wybiegłam z pokoju.

Rozdział 9

Kiedy znalazłam się na korytarzu i zaczęłam gorączkowo myśleć, co zrobić w zaistniałej sytuacji, z pokoju socjalnego wyszła nasza sekretarka Marta — wysoka, szczupła blondynka — niosąc kubek kawy.

Zagadnęłam ją, czy nie widziała gdzieś Piotrka. Przecząco pokręciła głową i, nie zatrzymując się, poszła do sekretariatu.

Westchnęłam i wyciągnęłam z torebki telefon.

Szybko wystukałam numer.

Po trzech sygnałach Piotrek odebrał, bo to do niego dzwoniłam.

— Gdzie jesteś? — wyrzuciłam z siebie jednym tchem. — Muszę się z tobą zobaczyć, natychmiast. To bardzo ważne! — dodałam z naciskiem na ostatnie zdanie.

— Miałem coś do załatwienia na mieście. Kinga, stało się coś? Wydajesz się być zdenerwowana.

— Jeszcze nie, ale stanie się, jeśli natychmiast się nie spotkamy!

— Dobrze, czekam na ciebie w kawiarni w centrum handlowym.

— Będę za kwadrans. Do zobaczenia — pożegnałam się szybko i rozłączyłam.

Wcisnęłam telefon do torby i odetchnęłam, chcąc się nieco uspokoić, bo wiedziałam, że najgorsze dopiero mnie czeka.

Z firmy wybiegłam, jakby mnie goniło stado dzikich psów, nie zważając na to, że miałam na nogach dziesięciocentymetrowe szpilki i że wychodzę w trakcie godzin pracy. Miałam nadzieję, że szef się o tym nie dowie.

A gdyby się tak stało, zdecydowałam, że wcisnę mu jakąś bajeczkę o sprawie życia i śmierci, którą musiałam załatwić.

Do galerii dojechałam „dziesiątką”.

Były to raptem trzy przystanki, ale jak na złość trafiłam na godziny szczytu, więc zamiast piętnastu minut zajęło mi to pół godziny.

Truchtem ruszyłam chodnikiem i odruchowo spojrzałam na zegarek. Modliłam się w duchu, żeby Piotrek czekał na mnie w kawiarni, a z drugiej strony bałam się rozmowy z nim.

Znając go podejrzewałam, że to, co chcę mu powiedzieć, nie zostanie przyjęte zbyt przychylnie, a wybuch gniewu, jaki nastąpi, zmiecie mnie z powierzchni ziemi.

Ale nie miałam innego wyjścia.

Wjechałam ruchomymi schodami na samą górę i skręciłam w lewo.

Po chwili znalazłam się w przytulnym wnętrzu kawiarni.

Rozejrzałam się i przy jednym ze stolików dostrzegłam Piotrka.

Nie zauważył mnie, bo sprawdzał coś na swoim laptopie. Miałam chwilę na to, żeby przypomnieć sobie, jaki jest przystojny, a serce aż mi się ścisnęło na widok jego ciemnych włosów i szczupłej, silnej sylwetki. Czułam emanującą od niego pewność siebie, energię i męskość.

Piotrek chyba wyczuł na sobie moje spojrzenie, bo przerwał swoje zajęcie i podniósł wzrok prosto na mnie.

Zarumieniłam się, czując się jak przyłapana na gorącym uczynku.

Ruszyłam w jego stronę, a on podniósł się i, ominąwszy stolik, wyszedł mi na spotkanie.

— Cześć, miło znów cię zobaczyć — rzekł na powitanie i, nim zdołałam coś odpowiedzieć, przytulił mnie i pocałował.

Był to krótki pocałunek, ale zdołał rozpalić we mnie ogień.

Kolejny raz zdałam sobie sprawę, że przy tym mężczyźnie jestem bezbronna jak dziecko. Wszystkie moje mechanizmy obronne przestawały działać.

Nawet mój wewnętrzny głos milkł przy Piotrku.

— Cześć — zdołałam wyjąkać i uśmiechnęłam się nerwowo, czując na sobie jego badawcze spojrzenie.

Dostrzegłam w nim zaciekawienie z nutką rozbawienia. Chyba zdawał sobie sprawę, jaki ma wpływ na moje zmysły.

Mężczyźni przeważnie wiedzą takie rzeczy.

W jego przypadku nie mogło być inaczej. Był błyskotliwy i inteligentny.

A ja byłam zbyt marną aktorką, by ukryć przed nim cokolwiek.

— Czego się napijesz? — zapytał, uśmiechając się do mnie ciepło.

Wyraźnie był w dobrym humorze, a ja za chwilę miałam to zepsuć. Nienawidziłam się za to, ale musiałam to zrobić.

— Wodę z cytryną, poproszę.

Piotrek skinął na kelnera i złożył zamówienie.

Ja w tym czasie zbierałam siły na to, co miało za chwilę nastąpić.

— A zatem powiesz mi, co się stało? Przez telefon byłaś bardzo zdenerwowana.

Patrzył na mnie z niepokojem.

Czyżbym dojrzała troskę w jego oczach? Martwił się o mnie, a ja miałam za chwilę wbić nóż w jego serce — pomyślałam.

— Kinga? Nad czym się tak zamyśliłaś? Co się dzieje?

— Wybacz, ale nie mam innego wyjścia. Wiem, że mnie za to znienawidzisz i masz do tego absolutne prawo…

— Mów — przerwał mi zdecydowanym tonem i spojrzał na mnie takim wzrokiem, że aż ciarki przebiegły mi po plecach.

Jednak nie mogłam się już wycofać.

— Nie pójdę z tobą na ślub ojca. Zapomnij, proszę, o naszej umowie. — Mój głos był stanowczy.

Sama się zdziwiłam, że ani na chwilę mi nie zadrżał. Nie miałam wątpliwości, co do mojej decyzji.

— Co proszę? To jakiś żart? Chyba nie mówisz tego poważnie. — Piotrek podniósł głos. Był wyraźnie zaskoczony moimi słowami. — Nie możesz się teraz wycofać, Kinga, rozumiesz? — Jego oczy zapłonęły.

— A właśnie, że mogę! — wykrzyczałam, zaciskając dłoń w pięść. — Nie pójdę z tobą i już! Musisz znaleźć kogoś innego. Masz jeszcze czas na znalezienie innej partnerki. Z twoim urokiem osobistym nie będzie to trudne!

— Podaj mi choć jeden sensowny powód, dla którego tak nagle zmieniłaś zdanie. — Głos Piotrka stał się nagle chłodny i opanowany.

Brązowe oczy spoczęły na mnie i patrzyły uważnie.

Poczułam, jak panika chwyta mnie za gardło.

Co miałam mu powiedzieć? Że wystraszyłam się Oliwii? I tego, co zrobi, jak się dowie o mojej mistyfikacji?

Przecież Piotrek mnie wyśmieje.

Trudno, i tak byłam stracona w jego oczach. To, że się pogrążę jeszcze bardziej, nie miało znaczenia.

I nagle oświeciło mnie. Już wiedziałam, co mam zrobić.

— Dobrze, powiem ci prawdę — zaczęłam — nie chcę udawać twojej narzeczonej. Ja chcę nią być naprawdę — dokończyłam jednym tchem.

Rozdział 10

Jeśli sądziłam, że Piotrek, słysząc moją deklarację, ucieknie w popłochu, to byłam w błędzie.

Co jeszcze mogę zrobić? — zastanawiałam się. — Jak mam go przekonać, że powinniśmy to przerwać, nim będzie za późno?

Moje rozmyślania przerwał głos Piotrka.

— Nie sądziłem, że się tak bardzo zaangażujesz, Kinga. Nie chcę cię skrzywdzić — mówiąc to popatrzył na mnie poważnie. — Mogę ci jedynie obiecać, że po weselu wrócimy do tej rozmowy. Tylko proszę, nie wycofuj się teraz…

Powietrze aż drgało od napięcia, które się między nami wytworzyło. Wciąż oszołomiona tym, co wyznałam, i jego słowami, milczałam.

Jaka szkoda, że nie umiem ugryźć się w język, i że emocje biorą górę nad rozwagą.

Wszystko obarczałam winą swojego wybuchowego temperamentu. Z natury byłam energiczna, porywcza, trudno mi było się opanować, więc w emocjach nie potrafiłam działać racjonalnie.

— Kinga, doskonale cię rozumiem — kontynuował Piotrek. — Denerwujesz się i to normalne, ale nie możesz się teraz wycofać. Proszę. Tylko z tobą to się uda — zniżył głos, biorąc mnie za rękę.

Ciepło jego silnej dłoni sprawiło, że część moich obaw i wątpliwości ulotniła się.

Patrzył na mnie takim wzrokiem, że miękło mi serce.