Bezpłatny fragment - MIŁOŚĆ NIE MA PIECZĄTKI

Wstęp autora

Pisząc tę książkę, nie kierowała mną chęć szokowania. Kierowała mną prawda, której nie chciał słuchać sąd.

To nie jest historia tylko o mnie.

To opowieść o setkach, tysiącach ojców, których głosu nie słychać, bo system uznał, że matka zawsze ma rację.

To książka o dzieciach, które kochają swoich ojców, ale są zmuszane do wyborów, których nigdy nie powinny musieć podejmować.

Piszę ją, by ktoś w końcu usłyszał głos tych dzieci.

By ktoś zobaczył prawdę, której nie widać zza stosu papierów i pieczątek.

List do tych, którzy mają władzę nad losem dzieci

Ta książka nie powstała dla rozrywki.

Nie powstała po to, by wzruszać.

Powstała dlatego, że system rodzinny w Polsce jest chory.

Powstała, bo tysiące ojców są codziennie pozbawiani głosu.

Bo dzieci są traktowane jak dowody w sprawie, a nie jak ludzie z emocjami i potrzebami.

Nie piszę tego w ukryciu.

Nie chowam się za anonimowością.

Mam imię, nazwisko i twarz — i to właśnie z tym zostałem zepchnięty na margines.

Bo w tym kraju wystarczy mieć nazwisko, by przegrać z systemem.

Nie piszę przeciwko konkretnym sędziom.

Piszę przeciwko systemowi, który daje jednej osobie władzę większą niż rodzicielska miłość.

Systemowi, który w majestacie prawa potrafi zignorować krzyk dziecka i rozpacz ojca.

Jeśli jesteś sędzią — przeczytaj tę książkę, zanim znów powiesz „dla dobra dziecka”.

Jeśli jesteś prokuratorem — spójrz na nią jak na akt krzywdy, który nigdy nie trafił do akt sądowych.

Jeśli jesteś człowiekiem — po prostu ją przeczytaj. Od deski do deski. Bez filtrów i bez uprzedzeń.

Nie chowaj jej do szuflady.

Nie analizuj jak raportu.

Podaj ją dalej.

Niech ta książka zrobi to, co system przestał robić: słucha i chroni.

Rozdział I: Ojciec — pierwszy wróg systemu

„Sędzia ma władzę większą niż Bóg — bo to on decyduje, czy będziesz mógł trzymać w ramionach własne dziecko.”

W sali sądowej przestajesz być człowiekiem.

Nie jesteś już tatą, który tulił syna po koszmarze.

Nie jesteś tym, który chodził z nim na plac zabaw, gotował mu rosół, usypiał go, gdy był chory.

Tam, w sądzie, jesteś tylko jedną ze stron.

I od tej chwili musisz udowadniać, że zasługujesz, by być z własnym dzieckiem.

Gdy kobieta mówi, że ojciec krzywdzi — sąd reaguje.

Gdy ojciec mówi, że matka krzywdzi — sąd wzywa biegłego.

Kiedy kobieta płacze — współczucie.

Kiedy mężczyzna płacze — podejrzenie o manipulację.

Nie ma równości. Jest schemat.

I w tym schemacie — ojciec to potencjalne zagrożenie.

Nie zrobiłeś nic złego, ale i tak musisz się tłumaczyć.

Musisz dostarczyć opinię psychologa. Nagrania. Zdjęcia. Świadków.

Musisz przekonać, że twoje dziecko mówi prawdę, gdy mówi: „Boję się mamy. Benek mnie bił, a ona nie reagowała.”

Ale nawet wtedy to nie wystarczy. Bo ty jesteś ojcem.

A system z zasady ci nie ufa.

Nie widzi twojego zmęczenia. Nie widzi miłości.

Nie widzi łez dziecka, które nie chce wracać do matki.

Widzi „dobro dziecka” — w definicji, która nic nie znaczy.

Widzi wersję matki. I twoją — którą trzeba „zweryfikować”.

Ojciec w sądzie rodzinnym nie ma imienia. Ma numer akt.

I od pierwszego dnia — jest winny, dopóki nie udowodni swojej niewinności.

Tak działa system.

„Dobro dziecka” to tylko frazes na papierze, którym przykrywa się brutalną rzeczywistość.

W praktyce ważniejsze jest to, kto zna sędziego, a nie kto zna swoje dziecko.

Najlepszy adwokat? To nie ten, który zna prawo. To ten, który zna sędziego.

Rozdział II: Sąd — teatr sprawiedliwości

„To nie miejsce, gdzie szuka się prawdy. To scena, na której każdy gra swoją rolę. A wyrok zależy od tego, kto siedzi na widowni.”

Sala sądowa. Drewniane stoły. Paragrafy w powietrzu. Maski na twarzach.

To nie przestrzeń dialogu.

To scena przedstawienia, w którym ojciec nigdy nie dostaje głównej roli.

W najlepszym wypadku — jest tłem.

W najgorszym — oskarżonym.

Nie ma znaczenia, ile lat wychowywałeś dziecko.

Nie ma znaczenia, ile razy płakało na twoich ramionach.

Jeśli matka mówi: „Nie chce do ojca” — masz sprawę.

Jeśli ojciec mówi: „Dziecko boi się matki” — masz opinię biegłych.

Kiedy przychodzisz na pierwszą rozprawę, myślisz, że to rozmowa.

Że ktoś cię wysłucha.

Że liczy się logika, fakty, dokumenty, świadectwa.

Ale wyrok zapadł wcześniej.

Między słowami w aktach, między nazwiskami na korytarzu.

Między „znanym adwokatem” a „zaufanym kuratorem”.

Między stosem pism z kancelarii a twoim listem pisanym po nocy, bo w dzień pracujesz, żeby mieć za co żyć.

Sędzia nie zna twojego dziecka.

Nie zna jego ulubionego śniadania.

Nie wie, że boi się ciemności.

Nie widział, jak tuli się do ciebie, gdy ma gorączkę.

Ale to sędzia decyduje, czy możesz być z nim dwa dni w tygodniu, cztery godziny w sobotę, czy tylko „pod nadzorem”.

Twoje życie rodzinne sprowadzone do wykresu.

Twoja miłość wpisana w tabelkę.

Twoje ojcostwo — uzależnione od podpisu urzędnika.

To nie teatr sprawiedliwości.

To teatr absurdu.

W którym dziecko jest rekwizytem, a prawda nie ma roli.

Rozdział III: Matka zawsze ma rację

„W sądzie rodzinnym nie liczy się, kto mówi prawdę. Liczy się, kto ma tytuł: matka.”

To nie jest powieść. To rzeczywistość.

W sądach rodzinnych matka to zawsze domyślnie „ta dobra”.

Ojciec? To ten, którego trzeba sprawdzić. Zbadać. Obserwować.

Ile razy usłyszałeś: „Ale przecież matka wie lepiej”?

Gdy dziecko płacze do telefonu: „Nie chcę do mamy, bo się boję” — sąd wzrusza ramionami.

Gdy ojciec nagrywa, jak dziecko błaga, żeby zostać z nim — to „nacisk psychiczny”.

A gdy matka mówi: „Ojciec manipuluje” — to od razu wpis w aktach.

Kamil z Częstochowy. Chłopiec, który błagał o pomoc.

Widzieli go nauczyciele, sąsiedzi, lekarze.

Były niebieskie karty, były ostrzeżenia.

Ale sąd uznał: lepiej zostawić go z matką.

Matka, która wiedziała, że dziecko jest bite.

Matka, która milczała.

Matka, która… chroniła oprawcę.

I co zrobił sąd? NIC.

Bo przecież matka to świętość.

Bo przecież „dobro dziecka” to hasło, które znaczy to, co sędzia akurat chce, żeby znaczyło.

Znasz chociaż jednego ojca, który odzyskał dziecko po tym, jak sąd je raz odebrał?

Znasz matkę, która odebrała ojcu prawa i po latach przyznała się do błędu?

System daje matce immunitet.

Może bić, krzyczeć, manipulować, zastraszać — a i tak będzie nazywana „rodzicem wiodącym”.

Ojciec? Wystarczy, że nie odbierze jednego telefonu — i już jest oskarżany o „utrudnianie kontaktów”.

Nie chodzi o to, żeby odebrać matkom prawa.

Chodzi o to, żeby ojcowie też je mieli.

Żeby słowo „tata” nie znaczyło: „weekendowy opiekun”.

Żeby dzieci miały prawo kochać oboje rodziców — bez presji, bez strachu, bez ustawionych wyroków.

Dopóki system traktuje ojca jak winnego tylko dlatego, że jest ojcem — to nie jest sprawiedliwość.

To teatr, w którym maski zakładają ci, którzy powinni widzieć prawdę.

Rozdział IV: Miłość nie podlega ekspertyzie

„Relacja dziecka z ojcem to nie diagnoza. To nie wynik testu. To serce. Tego nie oceni żaden biegły.”

W sali sądowej usłyszysz jedno zdanie:

„Opinia biegłego psychologa ma kluczowe znaczenie.”

To zdanie zabija wszystko, co prawdziwe.

Zabija emocje. Wspomnienia. Uśmiechy. Tulenie do snu.

Wszystko to, co tworzyło relację z dzieckiem.

Bo teraz to nie dziecko ma głos.

Ma go pani psycholog, która widzi was przez 45 minut i stwierdza: „Dziecko jest bardziej związane z matką.”

To nie jest żart.

To nie science fiction.

To rzeczywistość polskiego sądownictwa rodzinnego.

Miłość ojca do dziecka — badana „na chłodno”, „obiektywnie”, jakby była próbką krwi.

Dziecko, które w domu tuli się do taty, w gabinecie milczy. Bo się boi. Bo nie rozumie.

I to milczenie zapisuje się w aktach jako: „brak przywiązania”.

Nie liczy się, co mówi dziecko do kuratora na osobności.

Nie liczy się, co mówi do psychologa z przedszkola.

Liczy się, co powie przy obcej osobie w białym fartuchu, w pomieszczeniu z kamerą.

A jeśli dziecko płacze i mówi: „Nie chcę tam wracać”?

To nie trauma. To „wpływ ojca”.

Jeśli mówi: „Benek mnie bił, a mama patrzyła” — to nie przemoc.

To „opowieść dziecka niezweryfikowana”.

Nie da się opisać ojcostwa tabelką.

Nie da się zmierzyć dziecięcej miłości suwmiarką.

Nie da się zrozumieć bólu rozstania przez kratkę obserwacyjną.

Ale właśnie w ten sposób polskie sądy podejmują decyzje.

Dla nich jesteś tylko obiektem badań.

Dla dziecka jesteś światem.

Szkoda, że system tego nie widzi.

Rozdział V: Siła w bezsilności

„Nie miałem już nic. Ani pieniędzy, ani prawa do głosu. Została mi tylko miłość. I to ona kazała mi wstać z kolan.”

Nie wiesz, czym jest bezsilność, dopóki nie patrzysz, jak twoje dziecko jest od ciebie zabierane — a ty nie możesz nic zrobić.

Policjant odwraca wzrok. Kuratorka wzrusza ramionami.

Sędzia w aktach napisała: „Brak podstaw do niepokoju.”

A twoje dziecko płacze. Krzyczy: „Tata! Nie chcę iść!”

I nikt go nie słyszy.

Bo dla systemu to tylko „reakcja emocjonalna”.

Bo dla nich to tylko „chwilowy stres rozstaniowy”.

Bo nie ty jesteś stroną wartą wysłuchania.

Jesteś mężczyzną.

A mężczyźni mają milczeć i płacić alimenty.

Kiedy zabiorą ci wszystko, czego nie mogą ci zabrać?

Twojej miłości. Twojej wiary. Twojego instynktu.

System myśli, że jeśli cię złamie — zrezygnujesz.

Że jeśli zabierze ci dziecko, zasypie cię papierami, wyśle kuratorów, wyznaczy kontakty pod nadzorem — poddasz się.

Ale oni nie wiedzą jednego:

Ojciec, który kocha, walczy nawet wtedy, gdy nie ma już sił.

Nie dla siebie.

Dla dziecka.

Dla jego przyszłości.

Dla tego jednego słowa, którego nie da się zastąpić żadną ekspertyzą: „tata”.

Byłem w tym miejscu.

Spałem w samochodzie, bo nie miałem gdzie pójść.

Stałem na parkingu centrum handlowego ze złamanym żebrem i krwawiącą ręką, bo próbowałem zatrzymać samochód, w którym mi porwali dziecko.

Stałem przed sędzią, która nie chciała nawet spojrzeć na dowody.

Byłem tam. I przetrwałem.

Nie dlatego, że jestem bohaterem.