Bezpłatny fragment - „Magia w blasku gwiazd”

Beata Graczyk
“MAGIA W BLASKU GWIAZD”

Magia jest wszędzie — w oddechu wiatru, w blasku gwiazd i w cichym szeptaniu naszych myśli. Nie jest tylko iluzją, lecz niewidzialną siłą, która przenika wszystko, co żywe. To intuicja prowadząca nas właściwą drogą, to przypadki, które okazują się przeznaczeniem, to sny podszeptujące prawdę ukrytą w sercu.

Kiedy pozwalamy magii przeniknąć nasze życie, świat nabiera głębi, a codzienność zamienia się w niezwykłą podróż. Otwierając się na nią, zaczynamy dostrzegać znaki, czuć energię wszechświata, słyszeć głos własnej duszy. Magia to nie tylko tajemnicze siły — to my sami, nasza wiara, nasze marzenia, które kształtują rzeczywistość.

Gdy uciekamy w jej ramiona, odnajdujemy to, co zapomniane — wiarę w cuda, w moc myśli, w nieograniczone możliwości ukryte w nas samych. Magia nie pyta o logikę ani dowody, po prostu jest — czeka, aż spojrzymy na nią sercem, a nie tylko rozumem. Bo życie samo w sobie jest magią, wystarczy tylko nauczyć się ją dostrzegać.

WSTĘP

Każda z nas ma w sobie moc.

Ale świat nauczył nas w nią nie wierzyć.

Nauczył nas, strachu przed jutrem, niektóre z nas mają poczucie, że są słabe, że musimy się dopasować, że musimy walczyć o swoje miejsce zamiast wspierać się nawzajem.

To kłamstwo.

Prawda jest taka, że kiedy kobieta odkrywa swoją prawdziwą siłę, potrafi zmienić cały świat. A kiedy zbierze się razem grupa kobiet, które wierzą w siebie i w siebie nawzajem, potrafią dokonać cudów.

Ta historia jest o tym, jak odnaleźć w sobie światło, nawet w największej ciemności.

To opowieść o odwadze, intuicji i magii, która czeka na każdą z nas — jeśli tylko w nią uwierzymy.

Zapraszam Cię na niezwykłą podróż — magiczną i pełną emocji. To opowieść, która zabierze Cię w głąb wyobraźni i duszy, pozwalając na chwilę uciec od codziennych obowiązków i odkryć świat pełen tajemnic. To historia o sile, jaką każda kobieta nosi w sobie, o magii, która istnieje wokół nas, jeśli tylko odważymy się w nią uwierzyć.

Przygotuj się na przygodę, która zmieni sposób, w jaki patrzysz na życie. Otwórz serce i umysł — być może właśnie tutaj odnajdziesz odpowiedzi, których od dawna szukasz.

Pozwól się ponieść wyobraźni i daj sobie chwilę dla siebie.

ROZDZIAŁ 1 — POCZĄTEK NOWEJ DROGI

Maja wpatrywała się w swoje odbicie w oknie lotniska, pociągając łyk karmelowej kawy, której zapach unosił się w powietrzu. Czy to było szaleństwo, czy przeznaczenie? Zaciskała dłonie na bilecie do miejsca, którego jeszcze kilka tygodni temu nie miała w planach odwiedzić.

Bali.

Egzotyczna wyspa pełna magii, duchowości i ludzi, którzy wierzyli, że myśli i intencje kształtują rzeczywistość. Maja czuła, że musi się tam znaleźć. Ostatnie miesiące były dla niej testem wytrzymałości. Stresująca praca, toksyczne relacje, poczucie, że utknęła w życiu, które nie było jej własnym. Coś musiało się zmienić.

I właśnie dlatego tu była.

Prawda była taka, że od dziecka czuła, że świat nie kończy się na tym, co można dotknąć i zobaczyć. Wierzyła w coś więcej — w energie, znaki, magię, której nikt nie uczył w szkole. Próbowała o tym mówić, ale zawsze spotykała się z uśmiechem politowania z wyjątkiem jej ukochanej mamy, która zawsze jej mówiła: „Maju, wierz w siebie, bo masz w sobie siłę” — powtarzała jej matka o imieniu Teresa, zawsze wspierająca i ciepła. To ona zachęcała Maję do odkrywania świata i podążania za intuicją.

Ojciec był inny. Pragmatyczny, wymagający, często podcinał jej skrzydła. „Weź przestań z tymi bredniami, Maja. Świat nie działa na marzeniach” — mawiał, nie rozumiejąc jej poszukiwań.

Jej brat Piotr z kolei był zafascynowany jej podejściem do życia nawet jak czasami łapał się za głowę słuchając jak Maję ponosi wyobraźnia nic nie mówił tylko śmiał się mówiąc często: “Siostrzyczko ty powinnaś pisać powieści i dzielić się ze wszystkimi tą twoją wyobraźnią”.

I tak właśnie Maja, gdzieś głęboko w sercu czuła, że jej przeznaczenie jest inne.

Lotnisko tętniło życiem, a odgłosy zapowiedzi lotów mieszały się z szumem rozmów i stukotem walizek toczących się po posadzce. Maja, stojąc spokojnie czekając na informacje do odprawy, poprawiła ramiączko swojej torby i rozglądała się po hali odlotów. Czuła się dziwnie — jakby ten moment był czymś więcej niż zwykłym początkiem podróży. Było coś elektryzującego w atmosferze tego dnia, choć nie potrafiła tego dokładnie określić.

Nieopodal, Natalia klęczała obok swojej sześcioletniej córki Leny, poprawiając jej rude loczki i delikatnie pocieszając ją uśmiechem. Lena była podekscytowana, choć zmęczenie długim oczekiwaniem wkradało się w jej ruchy. Natalia spojrzała na zegarek — jeszcze chwila do odprawy. Była tu, bo chciała odpocząć od codzienności i uciec od wspomnień o mężczyźnie, który zostawił ją samą z Leną. Miała nadzieję, że egzotyczny wyjazd pozwoli jej odetchnąć i nabrać nowej siły.

Karolina stała nieco z boku. Jej kruczoczarne włosy opadały na ramiona, a ciemne oczy przesuwały się po tłumie z badawczym spojrzeniem. Była dziennikarką i wybierała się w podróż, by napisać artykuł o rytuałach plemiennych. Choć oficjalnie był to wyjazd zawodowy, czuła, że ten wyjazd da jej coś więcej — może nową perspektywę, może coś, co pozwoli jej odnaleźć zagubioną pasję.

Zofia, dystyngowana kobieta o siwych pasmach w ciemnych włosach, siedziała spokojnie w poczekalni, trzymając w dłoniach małą filiżankę zielonej herbaty. Patrzyła na świat z uśmiechem doświadczonej kobiety, ale w jej oczach kryła się pewna melancholia. Jej życie było pełne poświęceń dla rodziny, która nigdy nie była wdzięczna za jej miłość i poświęcenie a ten wyjazd był dla niej pierwszą okazją, by pomyśleć tylko o sobie. Choć nie do końca wiedziała, czego szuka, czuła, że podróż może przynieść jej coś niezwykłego.

Los nie bez powodu połączył te cztery kobiety w jednym miejscu. Każda z nich miała swoje własne powody, by wyruszyć w tę podróż. Nie wiedziały jeszcze, jak bardzo ich historie się splecą i jak głęboko zmieni się ich życie.

W głośnikach rozległ się komunikat o rozpoczęciu odprawy. Maja westchnęła głęboko, poprawiła znowu torbę na ramieniu i ruszyła w stronę bramek. Była gotowa na nowy rozdział — choć jeszcze nie miała pojęcia, jak bardzo ta podróż odmieni jej los.

Lot QX-717 do Denpasar, bramka numer 14.

To był jej sygnał. Odetchnęła głęboko i ruszyła w stronę samolotu, nie wiedząc, że ten lot odmieni wszystko.

ROZDZIAŁ 2 — KRZYK CISZY

Niebo było nieskazitelnie błękitne, gdy samolot linii Ocean Waves wzniósł się nad rozległy Pacyfik. Pasażerowie, w większości zrelaksowani, zajmowali się swoimi sprawami — czytali książki, oglądali filmy, prowadzili ciche rozmowy. Nic nie zapowiadało tragedii, która miała wydarzyć się zaledwie kilkadziesiąt minut później.

Maja siedziała przy oknie, obserwując z zachwytem taflę oceanu. Miała długie, falujące blond włosy i przenikliwe, niebieskie oczy, które zdawały się dostrzegać więcej niż przeciętny człowiek. Miała na sobie zwiewną, białą sukienkę, a na palcu cienką złotą obrączkę — pamiątkę po ukochanej babci Irenie. Obok niej siedziała Natalia — rudowłosa, z burzą sprężystych loków sięgających ramion. Miała wrażliwe, piwne oczy, w których można było dostrzec troskę i determinację. Trzymała za rękę swoją sześcioletnią córeczkę Lenę — drobną dziewczynkę o nieziemskich zielonych oczach, pełnych dziecięcej ciekawości.

Po drugiej stronie przejścia siedziała Karolina — czarnowłosa, o wyrazistych, kruczoczarnych oczach. Miała na sobie elegancki garnitur, który podkreślał jej profesjonalizm i stanowczość. Jej spojrzenie było pewne siebie, ale w głębi duszy kryło się coś, co rzadko pokazywała światu — tęsknota za prawdziwą bliskością. Obok niej siedziała Zofia, kobieta o łagodnym uśmiechu, czytała książkę o “Starożytnych Mistrzach Dalekiego Wschodu”. Jej spokojna aura działała kojąco na innych, a jej obecność przypominała ciepło domowego ogniska.

Gdy kapitan ogłosił turbulencje, większość pasażerów wzruszyła ramionami. To nic nadzwyczajnego — przecież każdy lot miewa chwile wstrząsów. Jednak kilka minut później gwałtowne szarpnięcie rzuciło ludźmi o fotele. Światło na pokładzie zaczęło migać, a w głośnikach rozległ się alarmowy komunikat stewardessy. Krzyk rozniósł się po kabinie.

Natalia instynktownie przyciągnęła Lenę do siebie, osłaniając ją własnym ciałem. Karolina spojrzała na Zofię, która ścisnęła jej dłoń w niemym porozumieniu. Maja zamknęła oczy, próbując złapać oddech. W jej głowie pojawiły się obrazy — wizje, które wydawały się nierealne, a jednocześnie tak bardzo znajome. Widziała wirujące symbole, słyszała szepty, które zdawały się przemawiać bezpośrednio do jej duszy.

Wzięła głęboki wdech. Pamiętaj, to, w co wierzysz, staje się twoją rzeczywistością — powtarzała sobie w myślach. Wiedziała, że nie ma kontroli nad samolotem, ale miała kontrolę nad sobą.

Nie prosiła o ratunek. Dziękowała za ocalenie.

Gdy samolot gwałtownie wpadł w turbulencje, w kabinie pasażerskiej zapanował chaos. Sygnalizacja przypięcia pasów zaczęła migać ostrzegawczo, a nerwowy głos kapitana przerywał szum silników, prosząc wszystkich o zachowanie spokoju. Jednak panika narastała.

Niektórzy pasażerowie zaczęli się modlić, ściskając w dłoniach krzyżyki lub szeptając słowa, które miały dodać im otuchy. Inni sięgnęli po swoje telefony, szybko pisząc wiadomości do rodzin. „Kocham cię” — to jedno z najczęściej wysyłanych zdań tamtego dnia. Jedna kobieta trzymała w drżących dłoniach zdjęcie swoich dzieci i płakała cicho, nie mogąc oderwać wzroku od małych twarzyczek.

Wśród pasażerów panowała różnorodność reakcji. Niektórzy nerwowo śmiali się, jakby chcieli zagłuszyć strach, inni zaczęli śpiewać pod nosem kołysanki, by uspokoić siebie lub przestraszonych współpasażerów. Byli też tacy, którzy postanowili dopić swoje drinki, traktując ten moment jak ostatnią chwilę rozkoszy w swoim życiu.

Personel pokładowy, choć sam przerażony, próbował uspokoić pasażerów, przypominając procedury awaryjne. Stewardessa o kasztanowych włosach i szarych oczach próbowała uśmiechać się do ludzi, ale drżenie jej rąk zdradzało prawdziwe emocje. Jej koleżanka, wysoka blondynka, w ostatniej chwili wzięła za rękę jednego ze starszych pasażerów, który wyglądał, jakby miał dostać ataku serca.

Tymczasem samolot zaczął gwałtownie tracić wysokość. Słychać było trzask rozrywanych paneli, bagaże wypadały z górnych schowków, a niektórzy pasażerowie, którzy nie zdążyli zapiąć pasów, uderzali o sufit, po czym spadali na podłogę. Krzyki wypełniły kabinę, a dźwięk alarmów dudnił w uszach wszystkich na pokładzie.

W kokpicie piloci walczyli do końca. Kapitan, zdeterminowany, by sprowadzić maszynę na ziemię w jak najmniej destrukcyjny sposób, próbował nad nią zapanować. Jego pierwszy oficer, młody mężczyzna o stalowych nerwach, wykonywał kolejne polecenia, próbując ustabilizować lot. Wszelkie próby jednak spełzały na niczym. Systemy ostrzegawcze krzyczały kolejnymi alarmami, a kontrolki pulsowały niczym czerwone oczy ostrzegające przed nieuniknionym.

Na pokładzie ludzie łapali się za ręce. Obcy sobie pasażerowie przytulali się, wymieniając ostatnie spojrzenia, jakby chcieli zapamiętać się na zawsze. Gdzieś w końcowych rzędach starszy mężczyzna szepnął do siebie: „Niech Bóg ma nas w swojej opiece”, po czym zamknął oczy.

Chwilę później wszystko się skończyło. Potężne uderzenie. Trzask łamanych skrzydeł. Eksplozja silnika. A potem — cisza.

ROZDZIAŁ 3 — PRZEBUDZENIE W NIEZNANYM

Maja otworzyła oczy. Ból pulsował w jej skroniach, a świat wydawał się zamazany. Powoli dochodziły do niej dźwięki — szum fal, świergot ptaków i daleki szloch. Spróbowała poruszyć palcami u rąk. Były całe. To samo z nogami. Przetarła czoło, na którym czuła lepkość — krew, ale nie wydawało się to niczym poważnym.

Gdzie ja jestem?

Ostatnie, co pamiętała, to panika w samolocie i światła migoczące na przemian z ciemnością. Potem uderzenie. Potworna siła rzucająca nią do przodu. I teraz… teraz była tu, na wilgotnym piasku.

Z trudem podniosła głowę i rozejrzała się. W oddali dostrzegła innych ocalałych. Karolina siedziała na ziemi z podartą bluzką, wpatrując się pustym wzrokiem w ocean. Natalia tuliła swoją córeczkę, a Zofia klęczała, zmawiając modlitwy.

Maja odwróciła się i zobaczyła mężczyznę, który biegł w jej stronę. Był wysoki, o ciemnej cerze, z rozciętym łukiem brwiowym.

— Wszystko w porządku? — zapytał, a w jego głosie była troska.

— Tak… chyba tak. — Podniosła się powoli. — Ilu nas jest?

— Na razie znaleźliśmy siedemnaście osób. Ale nie wiem, gdzie jest reszta? Jakby zniknęli w przestworzach…

Maja przełknęła ślinę. To było jak zły sen. Ale była żywa. I wiedziała jedno — nie mogła się poddać.

Minęło kilka godzin. Ocalałym udało się zebrać w jednym miejscu. Byli w tropikalnym lesie, w pobliżu plaży, ale nie mieli pojęcia, na jakiej wyspie się znaleźli.

— Musimy zebrać zapasy — powiedział Marek, mężczyzna, który już wcześniej przejął dowodzenie. — Woda, jedzenie, schronienie. Nie wiemy, jak długo tu zostaniemy.

Maja spojrzała na Karolinę, która nadal była w szoku.

Hej, jak się czujesz? — zapytała cicho.

Karolina spojrzała na nią ze łzami w oczach mówiąc:

Boże, ja żyję! Dziękowała na glos Bogu! Nie wiem co się właśnie wydarzyło, ale wiem jedno:

Moje życie było podporządkowane pracy. Mój kalendarz był zapełniony na trzy miesiące do przodu. Marzyłam o chwili odpoczynku, ale tego to nie przewidziałam.

Karolina patrzyła na Maję z oczami pełnymi niezrozumienia była w szoku nie rozumiała co się właśnie wydarzyło, ale była szczęśliwa, że żyje.

Maja ścisnęła jej dłoń i powiedziała:

Żyjemy i to jest najważniejsze!

W tej samej chwili odwróciła się i spojrzała na morze. Były tu z jakiegoś powodu. Może to był znak, może przeznaczenie. Ale wiedziała jedno — ta wyspa miała ich czegoś nauczyć.

Po katastrofie lotniczej, ocalała grupa rozbitków zaczęła natychmiast działać, starając się odnaleźć w nowej, nieznanej rzeczywistości. Szukali uporczywie reszty pasażerów, ale nie rozumieli co się z nimi stało? Gdzie oni są? Krzyczeli, wołali, szukali w wodzie i NIC! Reszta pasażerów zniknęła bez wyjaśnienia. Po kilkunastu godzinach przestali szukać wiedzieli, że wydarzyło się coś dziwnego dla nikogo niezrozumiałego. Maja i pozostałe kobiety z przerażeniem patrzyły na otaczającą ich dziką dżunglę, ale wiedziały, że muszą się szybko pozbierać i znaleźć schronienie.

W pierwszej kolejności zaczęli zbierać gałęzie, liście palmowe i kawałki drewna, które znaleźli w pobliżu wraku. Karolina, która od dziecka uwielbiała biwaki, wzięła na siebie organizację budowy prowizorycznych szałasów. Z pomocą kilku innych ocalałych udało jej się stworzyć pierwsze schronienia, które miały ochronić ich przed nocnym chłodem i ewentualnymi dzikimi zwierzętami.

Tymczasem Natalia skupiła się na opiece nad Leną. Dziewczynka była wystraszona, ale widząc, że jej mama zachowuje spokój, zaczęła się uspokajać. Wkrótce okazało się, że w katastrofie przeżyła jeszcze jedna dziewczynka w podobnym wieku. Miała na imię Amelia i początkowo była bardzo cicha, skulona pod jednym z większych liści bananowca. Jej rodzice z reszta pasażerów zniknęli bez śladu. Natalia wzięła ją pod swoje skrzydła, a Lena szybko się do niej przekonała. Dziewczynki zaczęły bawić się razem, co pomogło im zapomnieć o traumie i choć na chwilę oderwać się od strachu.

Zofia, choć miała swoje lata, wykazała się niesamowitą zaradnością. To ona zauważyła pierwsze drzewa obwieszone owocami — małe, żółtawe kulki, które przypominały mango. Z pomocą innych zebrała ich tyle, ile zdołali unieść, dostarczając grupie pierwszego posiłku. Nie było to może coś, co mogło ich w pełni nasycić, ale dawało nadzieję.

Każdy dzień był dla nich wyzwaniem. Musieli myśleć o wodzie, żywności i bezpieczeństwie. Karolina razem z jednym z rozbitków zaczęła tworzyć prymitywne narzędzia, które mogły im pomóc w dalszym przetrwaniu. Wykorzystując ostre kamienie i patyki, udało się im skonstruować coś na kształt włóczni, którą mogli bronić się przed zagrożeniami.

Tymczasem Maja zaczęła dostrzegać coś, co początkowo uznała za zmęczenie i halucynacje. Każdej nocy, gdy wszyscy odpoczywali, czuła, że otaczają ich jakieś niezwykłe energie. Miała wrażenie, jakby las mówił do niej szeptem, jakby prowadził ją ku czemuś ważnemu. Wiedziała, że ta dżungla skrywa w sobie więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

Po kilku dniach w dżungli Lena i Amelia zaczęły traktować to miejsce jak wielką przygodę. Ich dziecięca wyobraźnia sprawiła, że strach ustępował miejsca ciekawości. Biegały razem, szukając dziwnych liści i śladów zwierząt. Każdego dnia, gdy wracały do obozu, miały nowe historie do opowiedzenia. Natalia patrzyła na nie z wdzięcznością — wiedziała, że to, co teraz przeżywają, odmieni ich na zawsze, ale przynajmniej miały siebie nawzajem.

Po kilku tygodniach wszyscy zaczęli się lepiej organizować. Stworzyli bardziej stabilne szałasy, znaleźli lepsze źródła jedzenia i nawet wykopali mały zbiornik na wodę deszczową. Każdy miał swoje zadania i choć życie w dżungli było trudne, stali się społecznością, która wzajemnie się wspierała.

Maja czuła, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Wciąż miała w głowie sny o dziwnych, świetlistych postaciach i głosy, które mówiły jej o sile ukrytej w niej samej. Czuła, że zbliża się coś wielkiego — coś, co miało odmienić ich losy na zawsze.

Jednej nocy, gdy wszyscy powoli zasypiali przy ognisku, Maja zaczęła dostrzegać coś dziwnego. Wysoko na niebie pojawiły się nietypowe gwiazdy — jakby jaśniejsze, drgające w rytmie jej oddechu. Miała wrażenie, że słyszy szept… nieznany, ale znajomy.

Maja… — cichy głos w jej głowie.

Zamarła. Serce zaczęło bić szybciej. Rozejrzała się, ale wszyscy spali. Tylko ona to słyszała.

Kto tam? — szepnęła, sama nie wiedząc, czy rozmawia z kimś czy ze sobą.

Odpowiedziała jej cisza, ale nagle powiał wiatr, a gałęzie drzew zaszumiały w hipnotyzującym rytmie.

Czy to możliwe? Czyżby magia, której nigdy nie doświadczyła namacalnie, zaczęła upominać się o jej uwagę? Przypomniała sobie wszystkie chwile, w których wierzyła, ale przy nacisku problemów codzienności wątpiła w coś większego chociaż w głębi duszy wiedziała, że to prawda. Ale teraz, w samym sercu nieznanej wyspy, nie była już tego taka pewna.

Może cuda naprawdę się zdarzają?

A przezroczysty welon codzienności, którym mamy zasłonięte oczy nam je zasłania?

ROZDZIAŁ 4 — PRZEKROCZENIE GRANICY RZECZYWISTOŚCI

Maja nie mogła zasnąć. Świadome, kontrolowane oddechy nie pomagały, a ciało napięte po dramatycznych wydarzeniach nie potrafiło się rozluźnić. W głowie wciąż brzmiał jej cichy, ledwo słyszalny głos, który zbudził w niej pytania, na które nie miała odpowiedzi. Wpatrywała się w niebo. Gwiazdy wciąż migotały dziwnie intensywnie, jakby ukrywały jakąś tajemnicę.

Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Czuła, jak ciepła bryza pieści jej skórę. Nagle… dreszcz przebiegł jej po plecach. Coś się zmieniło. W powietrzu była inna energia — cięższa, intensywniejsza, niemal elektryczna.

Usłyszała cichy szelest w krzakach. Poderwała się do siadu, wstrzymując oddech. Wpatrywała się w ciemność, próbując dostrzec, co tam jest.

Serce podeszło jej do gardła. To nie mogło być prawdziwe. Ten dźwięk jakby szczekanie, ale radosne …

Nagle, z cienia wyłoniła się sylwetka. Nie było wątpliwości. Małe, zwinne ciało, puszysty biały ogon, znajome bursztynowe oczy.

Dejzi? — szepnęła.

Suczka stanęła na piasku, merdając ogonem i patrząc na Maję tak, jak robiła to przez lata. Tak, jakby nic się nie zmieniło, jakby życie nigdy ich nie rozdzieliło.

Maja czuła, jak łzy napływają jej do oczu. To niemożliwe. Dejzi odeszła. Trzymała ją w ramionach tamtej nocy, gdy zasnęła na zawsze. A jednak tu była.

Jesteś prawdziwa? — zapytała szeptem, wciąż w szoku.

Dejzi podbiegła do niej i liznęła ją po policzku. Jej sierść była ciepła, miękka, pachniała dokładnie tak, jak Maja pamiętała. Wszystko wydawało się tak bardzo realne, a jednak nierealne zarazem.

Ale jak…? — wyszeptała, głaszcząc ją niepewnie. — To niemożliwe…

Dejzi patrzyła na nią mądrymi, pełnymi miłości oczami. Maja czuła, jak całe napięcie nagle z niej uchodzi. Jakby obecność jej ukochanej suczki w magiczny sposób leczyła ranę, którą nosiła w sercu od tak dawna.

W tym momencie nie liczyła się logika. Nie miało znaczenia, jak to możliwe. Jedyne, co się liczyło, to to, że Dejzi tu była.

Maja zamknęła oczy i pozwoliła sobie poczuć magię tej chwili. Czuła, jak ciepło Dejzi przenika jej duszę. Może rzeczywiście na tym świecie istniała magia? Może cudowne rzeczy wydarzały się wtedy, gdy było się gotowym je dostrzec?

Gdy otworzyła oczy, Dejzi wciąż tam była. Ale teraz wydawała się jakby bardziej eteryczna, otoczona subtelną, niemal niewidzialną poświatą.

Masz mnie poprowadzić, prawda? — zapytała cicho.

Dejzi machnęła ogonem i ruszyła w stronę dżungli. Maja nie miała wątpliwości — musiała iść za nią.

Wstała i powoli ruszyła za swoją suczką. Miała wrażenie, że przechodzi przez niewidzialną granicę — jakby wkraczała w inną rzeczywistość, w której możliwe było wszystko. Szelest liści, dźwięki nocnych owadów i delikatne światło księżyca tworzyły aurę tajemnicy.

Nagle, na polanie, do której dotarła, ujrzała coś niezwykłego. W powietrzu unosiły się drobne, fosforyzujące iskierki, wirując w delikatnym tańcu. Przypominały maleńkie duszki, które zdawały się rozpoznawać jej obecność.

To niemożliwe… — wyszeptała, czując, jak serce bije jej mocniej.

Ale to się działo. Magia była prawdziwa. I zaczęła pokazywać jej drogę.

Maja spojrzała na Dejzi, która usiadła naprzeciwko niej i patrzyła na nią z czułością. To nie był przypadek. To był znak.

ROZDZIAŁ 5 — PRZEBUDZENIE MOCY

Maja podążała za Dejzi coraz głębiej w dżunglę. Las wydawał się inny niż za dnia — bardziej tajemniczy, ale jednocześnie świadomy jej obecności. Wokół unosiła się delikatna mgiełka, jakby wyspa chciała ukryć swoje sekrety przed niepowołanymi oczami. Maja czuła, że przekracza pewną niewidzialną granicę między tym, co znane, a tym, co niewytłumaczalne.

Jej suczka, promieniująca delikatnym blaskiem, szła przed nią pewnym krokiem, a każdy jej ruch wydawał się związany z rytmem natury. Maja wciąż nie mogła uwierzyć, że to się dzieje. Czy to sen? A może świat zawsze skrywał w sobie magię, tylko ona była na nią zamknięta? Chociaż zawsze wiedziała, że magia jest.

Nagle Dejzi przystanęła. Maja podążyła za jej wzrokiem i dostrzegła coś niezwykłego — na polanie, otoczonej starymi, poskręcanymi drzewami, znajdował się kamienny krąg. Na pierwszy rzut oka przypominał prehistoryczne ruiny, ale gdy podeszła bliżej, zauważyła, że w rzeźbieniach na powierzchni kamieni pulsowało delikatne światło. Było jak tętniące serce ziemi, jak zakodowana wiadomość z innego wymiaru.

Co to za miejsce? — wyszeptała, gładząc dłonią chłodny kamień.

Dejzi usiadła obok i patrzyła na nią, jakby czekała na jej ruch. Maja czuła, jak serce bije jej szybciej. W głowie pojawiły się obrazy — postacie ubrane w długie szaty, unoszące ręce ku niebu, światło spływające z gwiazd, pradawne pieśni słyszane tylko przez tych, którzy naprawdę chcą usłyszeć.

Usiadła na jednym z kamieni i zamknęła oczy. Pozwoliła, by energia miejsca wniknęła w jej wnętrze. Poczuła ciepło, jakby ktoś otulał ją niewidzialnym kocem. I nagle…

W głowie usłyszała głos.

Nie jesteś tu przypadkiem, Maju.

Otworzyła oczy. Wokół niej unosiły się drobne, fosforyzujące iskry, przypominające maleńkie gwiazdy, które zstąpiły na ziemię. Czuła ich obecność, ich świadomość. Były częścią czegoś większego. Wszechświat zdawał się do niej mówić.

Kim jesteście? — zapytała cicho.

Iskierki zaczęły krążyć wokół niej, tworzyć subtelne, pulsujące wzory. Czuła ich energii, ale nie w sposób fizyczny, lecz całym swoim jestestwem. To była magia, namacalna i prawdziwa.

Dejzi spojrzała na nią i nagle w jej oczach Maja zobaczyła odbicie samej siebie. Ale nie takiej, jaką znała. Ta Maja była silniejsza, świadoma swojej mocy, pełna światła.

Uwierz, a zobaczysz.

Jej ciało zadrżało. Przypomniała sobie słowa, które kiedyś usłyszała od mamy:

“Magia istnieję tylko dla tych, którzy potrafią ją dostrzec”.

Czy przez całe życie ignorowała znaki? Czy była ślepa na cuda, które działy się wokół niej?

Maja poczuła, jak w jej wnętrzu budzi się coś nowego. Nie strach, nie zwątpienie, lecz ekscytacja. Jakby odnalazła klucz do drzwi, których istnienia wcześniej nie była świadoma.

Podniosła dłoń. Iskierki otoczyły ją, wirując jak miniaturowe komety. Jej skóra pulsowała ciepłem. Przez chwilę czuła się jak część kosmosu, jak fragment wielkiej układanki, której elementy wreszcie zaczęły do siebie pasować.

Uwierz… — głos znowu zabrzmiał w jej głowie. — Uwierz, a zobaczysz.

Spojrzała na Dejzi. Suczka uśmiechała się w ten swój charakterystyczny, psotny sposób. Tak jak dawniej, gdy razem wyruszały na długie spacery i odkrywały nowe ścieżki.

Dziękuję — wyszeptała.

Nagle, cały świat zadrżał. Iskierki zawirowały wokół niej, a z kamiennego kręgu popłynęła fala ciepłej energii, obejmując ją całkowicie. To była czysta magia, pulsująca, żywa, rzeczywista.

Maja otworzyła oczy.

Stała teraz w centrum kamiennego kręgu, ale wszystko wyglądało inaczej. Nie była już w zwykłej dżungli. Była gdzieś pomiędzy światami.

To było jej przebudzenie.

ROZDZIAŁ 6 — SIŁA KOBIET

Maja otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że wciąż stoi w kamiennym kręgu. Ale teraz wszystko wydawało się inne. Powietrze miało inny zapach, światło było bardziej intensywne, a jej umysł — spokojniejszy niż kiedykolwiek. Magia nie była już tylko czymś nieuchwytnym, ale rzeczywistością, która wniknęła w każdą komórkę jej ciała.

Poczucie spokoju i pewności przeplatało się z ekscytacją. Wcześniej była przekonana, że cudowne zdarzenia są jedynie wynikiem przypadku lub iluzji. Teraz widziała, że magia istniała naprawdę. I była częścią niej.

To, co zobaczyłaś, to dopiero początek — usłyszała cichy niewidzialny szept. Ten głos był miękki, ale miał w sobie niezwykłą moc.

Dejzi, która wciąż siedziała obok dodawała jej otuchy.

Maja odwróciła się nagle i zobaczyła kobietę. Była wysoka, miała długie, kruczoczarne włosy i oczy pełne gwiazd. Wyglądała jak istota spoza czasu, a jednak miała w sobie coś znajomego.

Kim jesteś? — zapytała Maja, wstrzymując oddech.

Jestem tą, która strzeże wiedzy o sile kobiet — odparła nieznajoma z lekkim uśmiechem. — Jestem echem waszej siły, tej, która przekazywana była przez pokolenia.

Maja poczuła, jak jej serce przyspiesza. Wiedziała, że to, co zaraz usłyszy, odmieni jej życie na zawsze…

Kobieta podeszła bliżej i uniosła dłoń. W powietrzu zaczęły pojawiać się lśniące symbole, jakby wyświetlone na niewidzialnym ekranie. Każdy z nich pulsował delikatnym światłem.

Każda kobieta nosi w sobie moc, którą może odkryć, gdy odważy się sięgnąć poza swoje lęki — powiedziała tajemnicza istota. — Magia nie jest czymś, co istnieje poza tobą. To ty jesteś magią. Twoje myśli, twoje słowa, twoje decyzje tworzą rzeczywistość.

Maja spojrzała na symbole, które zaczęły się obracać, układając w nieznane jej dotąd wzory. Czuła, jak pulsują w rytmie jej własnego serca. Wtedy kobieta kontynuowała:

Gdy kobieta podnosi inną kobietę, powstaje energia zdolna zmieniać światy. Ale gdy pozwala, by zazdrość i lęk ją zatrzymały, osłabia swoje własne światło. Wybierz, czy chcesz być tym, kto podnosi, czy tym, kto burzy.

Tak brzmi jedno z najpotężniejszych przesłań, jakie kobieta może usłyszeć. To nie tylko słowa — to wybór. Codzienny. Czasem milczący, czasem głośny jak grzmot. To opowieść o sile siostrzeństwa, o kobiecości, która przestaje być polem rywalizacji, a staje się wspólnotą światła, czułości i mocy.

Bo kiedy kobieta podnosi inną, coś się zmienia — nie tylko w tej, która została podniesiona, ale też w tej, która wyciągnęła rękę. Ich dusze łączą się w geście pełnym odwagi i współczucia, który przerasta słowa. Tworzy się coś większego niż suma ich historii. Tworzy się wspólnota.

Korony nie są zarezerwowane dla jednej głowy

Od zarania dziejów kobiety były uczone, że jest tylko jedna korona — jedna nagroda, jeden piedestał. Nauczyłyśmy się rywalizować: o uwagę, o miłość, o miejsce, o uznanie. Świat mówił nam, że tylko jedna z nas może być „najlepsza”, „najpiękniejsza”, „najbardziej wartościowa”. A przecież to największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek nam sprzedano.

Koron jest nieskończenie wiele.

Każda z nas ma swoją — utkaną z doświadczeń, łez, radości, blizn i nadziei.

Nie musimy ich sobie zrzucać. Możemy je sobie poprawiać. Możemy przypominać o nich, gdy ta druga zapomniała, kim jest.

Nie ma nic bardziej królewskiego niż kobieta, która widząc inną pochyloną — nie ocenia jej, ale przyklęka obok, bierze ją za rękę i mówi: „Wstań. Jesteś światłem.”

Zazdrość — cichy cień, który zabiera siłę

Zazdrość nie przychodzi głośno. Przychodzi jak cień — jak ciche porównanie, jak myśl: „Dlaczego ona, a nie ja?”

To momenty, w których porównujemy swoje zakulisowe życie z wyretuszowaną sceną innej kobiety. Nie znamy jej historii, bólu, drogi. A jednak oceniamy. Zamiast pytać: „Co mogę się od niej nauczyć?”, pytamy: „Czy ja też jestem wystarczająca?”

Ale prawdziwa siła kobiety objawia się wtedy, gdy wybiera podziw zamiast zazdrości, wdzięczność zamiast rywalizacji, miłość zamiast porównywania.

Zamiast myśleć: „Dlaczego ona błyszczy?”, można pomyśleć: „Jak pięknie, że mamy więcej światła.”

Każda z nas coś niesie

Jedna z nas niesie łagodność.

Inna — siłę.

Jeszcze inna — intuicję.

I każda z nas potrzebuje tej drugiej, by zobaczyć siebie w pełni.

Kiedy kobiety spotykają się w prawdzie — bez masek, bez udawania — powstaje magia. Nie chodzi o perfekcję, ale o autentyczność. O umiejętność powiedzenia: „Nie jestem dziś silna, ale wiem, że ty jesteś. Podeprzyj mnie.” I o gotowość, by być tą, która wspiera, gdy inna upada.

Nie jesteś moją konkurencją. Jesteś moją siostrą.

Nie ma silniejszej energii niż kobieta, która wybiera inną kobietę ponad własne ego.

Która potrafi powiedzieć:

— „Nie wiem, przez co przeszłaś, ale jestem tu.”

— „Twoje światło nie gasi mojego — razem możemy rozświetlić wszystko.”

Kobiety, które wzajemnie podnoszą się, budują przyszłość — nie tylko swoją, ale przyszłość świata. Bo one uczą swoje córki siostrzeństwa, a swoich synów szacunku.

Ręka, która podnosi, jest ręką, która uzdrawia

Podniesienie innej kobiety to nie tylko gest — to akt uzdrowienia. Dla niej. I dla ciebie.

To moment, w którym leczysz swoje własne rany. Kiedy wyciągasz rękę, mówisz:

— „Już wiem, jak to jest upaść.”

— „Już wiem, że razem łatwiej się podnieść.”

Twoje wsparcie może być czyjąś pierwszą wiarą w siebie. Twoje słowa mogą być pierwszym promieniem, który rozproszy jej ciemność. Twoje spojrzenie może być pierwszym lustrem, w którym zobaczy się taką, jaką naprawdę jest.

Magia kobiecego kręgu

Kiedy kobiety zasiadają razem — przy ognisku, w lesie, na kanapie, na telefonie — i zdejmują zbroje, rozpoczyna się uzdrawianie.

To nie przypadek, że przez wieki kobiety spotykały się w kręgach. Że dzieliły się historiami, intuicją, szeptami serca. Bo kobieta w kobiecie odnajduje cząstkę siebie.

Kiedy jedna mówi: „Też się bałam”, inna odpowiada: „Nie jestem sama.”

To nie są słabości. To są mosty.

Być ogniem i wodą — jednocześnie

Kobieta potrafi być jak ogień — silna, paląca, wytrwała.

I jak woda — płynna, miękka, głęboka.

Ale największa jej moc rodzi się w relacjach — kiedy jej ogień ogrzewa inną, a jej woda koi czyjeś rany.

Siła kobiety to nie tylko to, co potrafi zbudować — ale kogo potrafi uratować, kogo potrafi wysłuchać, kogo potrafi przytulić w milczeniu.

Co wybierzesz dziś?

Czy kiedy zobaczysz inną kobietę błyszczącą — wybierzesz podziw, czy ocenę?

Czy kiedy usłyszysz o jej sukcesie — wybierzesz gratulacje, czy umniejszanie?

Czy gdy ujrzysz jej łzy — podasz chusteczkę, czy odwrócisz wzrok?

Każda z tych decyzji jest wyborem światła lub cienia.

Każda z nich buduje świat, w którym żyjemy.

Nie jesteśmy tu, by się porównywać. Jesteśmy tu, by się przypominać.

Przypominać sobie o tym, kim jesteśmy. O swojej sile, o swojej magii, o swojej mądrości.

Kiedy ja zapomnę — przypomnisz mi ty.

Kiedy ty upadniesz — podniosę cię ja.

Tak działa siostrzeństwo. Tak działa prawdziwa kobieca moc.

Podnoś. Kochaj. Wzmacniaj.

Nie ma większej rewolucji niż kobieta, która wybiera miłość zamiast zazdrości.

Nie ma większego przełomu niż kobieta, która widzi inną kobietę i mówi: „Idziemy razem.”

Bo gdy kobieta podnosi inną kobietę, naprawdę powstaje energia zdolna zmieniać światy.

A każda z nas ma w sobie ten wybór — każdego dnia.

Wybierz.

Podnoś.

Kochaj.

Wzmacniaj.

I przypominaj innym kobietom: Korony nie są po to, by je zrzucać. Są po to, by świecić razem.

Maja poczuła ciepło rozchodzące się po jej ciele. Każde słowo rezonowało w niej głęboko, jakby dotykało prawdy, którą znała, ale zapomniała.

Jak mogę używać tej siły? — zapytała, wciąż patrząc na symbole.

Zacznij od siebie. Uwierz, że zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Wtedy wszechświat zacznie ci odpowiadać wibracją twojej własnej wiary.

Kiedy kobieta zniknęła, Maja poczuła, jak w jej wnętrzu rozpala się nowa energia. Magia była prawdziwa. I była w niej.

ROZDZIAŁ 7 — CISZA PRZED PRZEMIANĄ

Na plaży rozbitkowie zaczynali akceptować nową rzeczywistość. Każdego dnia budowali schronienia, zbierali pożywienie i uczyli się współpracować. Niektórzy wciąż mieli nadzieję na ratunek, inni zaczynali dostrzegać, że to miejsce może skrywać więcej tajemnic niż myśleli.

Pierwsze znaki magii pojawiały się niemal niezauważalnie. Czasami ktoś miał wrażenie, że słyszy szepczące głosy w wietrze, innym razem drobne przedmioty zmieniały miejsce bez wyraźnego powodu. Maja po ostatnim magicznym wydarzeniu, którego była świadkiem już wiedziała, że to nie jest zwykłe miejsce. Zaczęła zwracać coraz to większą uwagę na wszystko co się działo dookoła tego magicznego miejsca, choć początkowo nie była pewna, czy to tylko jej wyobraźnia płatała jej figle? Nie było dnia ani nocy, w którym coś się nie wydarzyło dziwnego a zarazem fascynującego.

Pewnej nocy, kiedy siedziała przy ognisku, poczuła lekkie muśnięcie na ramieniu. Obróciła się gwałtownie, ale nikogo tam nie było. Tylko ciepłe powietrze otulało ją jak delikatna dłoń. W jej wnętrzu pojawiło się dziwne przekonanie, że to nie było przypadkowe.

Kilka dni później zaczęła dostrzegać jeszcze wyraźniejsze oznaki. Gdy sięgała po wodę, miała wrażenie, że ta porusza się w jej stronę. Liście na drzewach falowały w rytm jej myśli, jakby reagowały na jej energii. Na początku ignorowała te sygnały, ale im więcej ich doświadczała, tym trudniej było zaprzeczać.

Jednej nocy obudziła się nagle i zobaczyła przed sobą cień. Serce zabiło jej mocniej. Przy ogniu stała kobieta — tajemnicza, majestatyczna, z oczami pełnymi gwiazd.

Przebudziłaś się. — Jej głos był jak melodia, znajoma i obca jednocześnie.

Maja nie mogła wydobyć z siebie słowa.

Czas, abyś zrozumiała, kim jesteś.

Wtedy wszystko zaczęło się zmieniać. Przestrzeń dookoła nich zadrżała, a ogień zatańczył w powietrzu. Kobieta uniosła dłoń, a nad jej palcami pojawiły się iskrzące symbole.

Zawsze miałaś w sobie moc. Ale bałaś się ją zaakceptować. — Spojrzała jej głęboko w oczy. — Teraz musisz zdecydować, czy chcesz ją przyjąć.

Maja poczuła ciepło rozchodzące się po jej ciele. Każde słowo rezonowało w niej głęboko, jakby dotykało prawdy, którą znała, ale zapomniała. Spojrzała na dłonie — wydawało się, że drgały od nowej, nieznanej jej dotąd energii.

Pamiętaj — Wszechświat jest tobą a ty jesteś wszechświatem. Możesz wszystko tylko UWIERZ!

Zanim zdążyła zapytać o więcej, kobieta rozpłynęła się w powietrzu, zostawiając po sobie delikatny zapach lawendy i światło iskrzące w ciemności. Maja poczuła w sobie dziwny spokój, jakby wszystko zaczęło układać się na właściwym miejscu.

Od tamtej chwili zaczęła dostrzegać więcej. Każdy dzień przynosił nowe znaki, a ona wiedziała, że powoli staje się częścią czegoś większego. Magia nie była już czymś, w co trudno uwierzyć. Była rzeczywistością.

Tymczasem na plaży inni rozbitkowie zaczęli zauważać, że coś się zmienia. Powietrze miało inną jakość, a woda odbijała światło w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widzieli. Niektórzy byli przerażeni, inni zafascynowani. Ale wszyscy czuli, że to dopiero początek.

ROZDZIAŁ 8 — MAGIA W ŚWIADOMOŚCI

Maja nie mogła spać. Po spotkaniu z tajemniczą kobietą czuła, że cała jej rzeczywistość zaczyna się zmieniać. Wciąż miała wątpliwości — czy to był sen? Czy to tylko jej wyobraźnia, wytwór zmęczenia? A może prawdziwa magia zawsze istniała wokół niej, tylko nigdy nie potrafiła jej dostrzec?

Gdy leżała w ciemności, nagle usłyszała cichy szelest. Uniosła się powoli i zobaczyła znajomy kształt w oddali. Jej serce przyspieszyło znowu.

Dejzi? — wyszeptała.

Nie mogła w to uwierzyć. Dejzi po pierwszym spotkaniu nagle bez ostrzeżenia rozpłynęła się w powietrzu PUFF i jej nie było, ale teraz znowu przed nią stała jej ukochana suczka. Maja wpatrywała się w psie oczy, błyszczące jak gwiazdy i poczuła, jak fala ciepła rozchodzi się po jej ciele.

Moje maleństwo! Jesteś tutaj znowu? Jak to możliwe?

Dejzi zamerdała ogonem i podeszła bliżej, delikatnie dotykając jej dłoni mokrym nosem. W tym momencie Maja poczuła, że to nie była halucynacja. To była prawda, magia w czystej postaci.

Wtedy przypomniała sobie słowa kobiety: „Uwierz, że zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Wtedy wszechświat zacznie ci odpowiadać wibracją twojej wiary.”

To był klucz. Wiara. Nie w to, co widzą oczy, ale w to, co czuje dusza.

Następnego dnia Maja zaczęła uważnie obserwować swoje otoczenie. Wcześniej wszystko wydawało się jej przypadkowe — losowe spotkania, drobne wydarzenia, niewielkie zmiany. Teraz widziała w tym wzorzec. Woda w kubku falowała, zanim jeszcze podniosła go do ust. Kamyki układały się w nieznane jej symbole. Wiatr przynosił słowa, które brzmiały jak echo jej własnych myśli.

W miarę jak zaczynała akceptować nową rzeczywistość, magia stawała się coraz bardziej namacalna. Nie chodziło o spektakularne cuda — na razie były to subtelne zmiany, ledwie wyczuwalne drgania rzeczywistości.

Ale inni rozbitkowie także zaczęli to dostrzegać.

Maja, masz wrażenie, że… nie wiem, coś się zmienia? — zapytała Karolina, która wcześniej nie wierzyła w żadne „duchowe bzdury”.

Tak, to miejsce jest inne niż wszystkie dotychczasowe znane nam. Magia zaczyna działać. Ale to dopiero początek.

Nie wszyscy byli gotowi, by zaakceptować tę prawdę. Niektórzy się bali, inni byli sceptyczni. Jednak przyszedł moment, w którym nikt nie mógł już zaprzeczać.

Dzień był spokojny, słońce świeciło wysoko, a ocean szumiał jednostajnie. Wtedy nagle niebo pociemniało. Zrobiło się nienaturalnie cicho, a powietrze zgęstniało, jakby zapowiadało nadchodzące niebezpieczeństwo.

Nagle z oddali rozległ się krzyk.

Coś idzie!

Z gęstej dżungli wyłoniła się burza piaskowa. Ale to nie był zwykły wiatr. Maja wiedziała, że to coś więcej. Była w tym energia, mrok, siła, która chciała ich zniszczyć.

Ludzie rzucili się do ucieczki, niektórzy padli na kolana, inni krzyczeli. Wtedy Maja poczuła, że to chwila, w której musi podjąć decyzję.

Nie bójcie się! — zawołała, unosząc dłonie.

Serce waliło jej w piersi, ale nie pozwoliła, by strach ją opanował. Skupiła się, czując ciepło w swoim wnętrzu. Przypomniała sobie wszystko, czego nauczyła się w ostatnich dniach.

Zamknęła oczy i wypowiedziała w myślach słowa, których nawet nie znała, ale które płynęły z głębi duszy.

Nagle pojawiła się mała iskierka, która po chwili stała się potężnym jasnym światłem okrywając wszystkich rozbitków swoim ciepłym blaskiem chroniąc ich przed każdym niebezpieczeństwem.

Burza zbliżała się, ale kiedy powietrze wokół niej zaczęło drgać, nagle zmieniła kierunek. Rozbiła się na dwie części i ominęła grupę, zostawiając ich nietkniętych.

Cisza, która nastąpiła potem, była niemal namacalna. Wszyscy patrzyli na Maję z niedowierzaniem.

Co to było? — zapytał Kamil, jeden z ocalałych.

To, w co nigdy nie wierzyliście. — Odpowiedziała spokojnie Maja. „To magia. I wkrótce wszyscy ją odnajdziecie w sobie.”

To był moment, w którym zaczęło się coś większego. Każdy, kto wciąż miał wątpliwości, zaczął zastanawiać się, czy rzeczywiście magia może być realna. Ale jedno było pewne — to nie był koniec ich podróży. To był dopiero początek ich przemiany.

ROZDZIAŁ 9 — PRZEBUDZENIE W TRAGEDII

Burza ustała, ale powietrze wciąż było nasycone napięciem. Każdy z rozbitków wpatrywał się w Maję, jakby oczekiwali, że zaraz wszystko im wyjaśni. Ale ona sama jeszcze nie rozumiała do końca tego, co się wydarzyło. Wiedziała tylko jedno — magia nie była już tylko teorią. Była rzeczywista.

Kiedy wreszcie powoli zaczęli się rozchodzić, Maja podeszła do Zofii, która wciąż stała w miejscu, ściskając dłonie.

Bałam się, że to nas zniszczy. Ale ty… jak to zrobiłaś? — zapytała szeptem.

Nie wiem, Zosiu. Po prostu wiedziałam, że muszę uwierzyć.

Też chcę się nauczyć…

Maja uśmiechnęła się lekko. „Nauczyć? To nie kwestia nauki. To kwestia zaakceptowania tego, co zawsze w nas było.”

Pozwól, że ci wytłumaczę, jak ja to rozumiem Zosiu. Oddaliły się od grupy, żeby mieć chwile prywatności.

Wyspa jako przestrzeń dla przemiany

Maja poczuła, jak wiatr, delikatnie przesuwający się po powierzchni oceanu, chłodzi jej twarz. Stała na brzegu, wpatrując się w morze, które ciągnęło się aż po horyzont, jak niewidzialna granica między dwoma światami. Każdy oddech zdawał się być pełniejszy, bardziej świadomy. Jej serce biło spokojnie, z rytmem fal, które obmywały jej stopy. Czuła się tu jak w zupełnie innym świecie, jakby ta wyspa stała się bramą do czegoś, czego nie potrafiła do końca opisać.

Zofia, która stała obok, patrzyła na nią z uwagą, wyczuwając, że coś niesamowitego zaraz usłyszy. Uświadomiła sobie właśnie, że jest świadkiem jej wewnętrznej podróży. Wiedziała, że to, co Maja przeżywała, nie było tylko fizycznym odpoczynkiem w miejscu, które urzekało swoją dziką, nienaruszoną przyrodą i, w którym znalazły się w tak tragicznych okolicznościach. Była to podróż w głąb siebie, której nie dało się zrozumieć tylko poprzez logiczne myślenie.

Maja w końcu odezwała się, jej głos niósł się w powietrzu, z nutą ciszy, jakby sama wyspa czekała na te słowa.

„Zosiu,” zaczęła, „to jest miejsce, w którym… w którym naprawdę można poczuć, że coś się zmienia. Że nie tylko zmienia się to, co na zewnątrz, ale to, co jest w nas. Zawsze byłam przekonana, że odpowiedzi na pytania o życie są na zewnątrz. W innych ludziach, w rzeczach, w tym, co mam, co osiągnęłam, w tym, co muszę zrobić. A teraz czuję, że te odpowiedzi są tu,” powiedziała, dotykając swojego serca.

Zofia spojrzała na nią z lekkim zdziwieniem. Nie była pewna, co dokładnie Maja miała na myśli, ale coś w jej tonie, w tej pewności, że to, co mówi, ma głębszy sens, sprawiało, że Zofia zaczęła słuchać uważniej.

„Wiesz, Maja,” Zofia odpowiedziała po chwili milczenia, „wydaje mi się, że ta wyspa to… coś więcej niż tylko miejsce. To jakby przestrzeń, która pomaga nam zrozumieć samych siebie. Może to właśnie w takich chwilach, kiedy jesteśmy odcięci od codziennych spraw, nasze wnętrze wychodzi na pierwszy plan.”

Maja spojrzała na nią z uśmiechem, który w jej oczach miał coś, co Zofia mogła nazwać odkryciem.

„Dokładnie. To jakby ta wyspa miała nas nauczyć, jak widzieć to, co niewidzialne. Jak otworzyć się na to, co naprawdę ważne, ale co nie zawsze możemy dostrzec w zgiełku codzienności. Może właśnie teraz mamy czas, by skupić się na tym, kim jesteśmy nie na zewnątrz, ale w środku. Bo to wewnętrzne światło — to, co czujemy, myślimy, co kochamy — to naprawdę ma znaczenie. I to jest magia, Zofio.”

Słowa Mai zawisły w powietrzu, jakby jej wypowiedź miała moc zatrzymania czasu. Zofia poczuła, że coś w niej zaczyna się zmieniać. To była ta chwila — chwila, w której wszystko stało się możliwe. Właśnie wtedy zrozumiała, że nie musi czekać na odpowiedzi z zewnątrz, bo prawdziwa przemiana zaczyna się w jej sercu.

Odkrywanie siebie na nowo

Maja po raz pierwszy poczuła, jak jej życie na tej wyspie zmienia się na głębszym poziomie. Z każdym dniem coraz bardziej odkrywała, że to, co przeżywała na zewnątrz, miało swoje odzwierciedlenie w jej wnętrzu. Każdy zakątek wyspy stawał się dla niej nową przestrzenią do refleksji. Odgłosy natury, zapachy roślin, smak owoców, które zbierała, wszystko to napełniało ją nową świadomością. Czuła się połączona z czymś większym, czymś, co wykraczało poza codzienne życie.

„Wiesz, Zosiu,” zaczynam rozumieć, że nasze życie to nie tylko to, co robimy. To, co widzimy, to tylko mała część całości. I to, co czujemy — to, co nosimy w sercu — to jest najważniejsze. To, co mamy w środku, decyduje o tym, kim jesteśmy, o tym, jak postrzegamy świat.”

Zofia uśmiechnęła się, słuchając jej, choć wciąż nie była pewna, czy całkowicie rozumie, o czym mówi Maja. Ale wiedziała, że coś się zmienia. Czuła, jakby każda rozmowa z Mają odkrywała nowe wymiary rzeczywistości. Może to rzeczywiście była ta magia — nie ta zewnętrzna, widoczna w cudach i tajemniczych zjawiskach, ale ta, którą nosimy w sobie, w naszych myślach, w naszych intencjach.

Maja kontynuowała: „Może ta wyspa to jest właśnie czas, kiedy mamy się zatrzymać. Może to nie przypadek, że jesteśmy tu teraz. Może to jest przestrzeń, w której mamy odkryć, kim naprawdę jesteśmy. Bo przez całe życie szukamy czegoś na zewnątrz, próbujemy wypełnić pustkę, która nas gnębi, ale to, czego szukamy, jest zawsze w nas.”

Zofia po raz pierwszy poczuła, że te słowa mają moc. Moc, której nie da się zrozumieć jedynie rozumem, ale którą trzeba poczuć, doświadczyć. To była prawda, którą trzeba było otworzyć serce, by ją zrozumieć.

Moc intencji i wewnętrzna energia

Z dnia na dzień Maja zaczęła dostrzegać, jak zmienia się jej postrzeganie świata. Każda chwila, każda myśl stawała się coraz bardziej świadoma. Zaczęła rozumieć, że to, co mówiła, co myślała, miało wpływ na to, co działo się w jej życiu. Czuła, że każda jej intencja staje się jak mały kamień wrzucony do wody, który tworzy fale, rozprzestrzeniające się w nieskończoność.

„Zosiu, zauważyłam coś niesamowitego,” kontynuowała mówić z pełna pasja do Zosi. „Kiedy zaczęłam wyrażać wdzięczność za wszystko, co mam, moje życie zaczęło się zmieniać. To, czego wcześniej nie zauważałam, stało się wyraźniejsze. Czuję, jakby wszystko zaczęło się układać, jakby moje intencje były wysyłane w świat, a wszechświat odpowiadał na nie.”

„To chyba jest ta magia,” odpowiedziała Zofia, a jej głos miał w sobie nutę zrozumienia.

„Tak,” odpowiedziała Maja. „To magia, którą mamy w sobie. To my decydujemy, jakie energie przyciągamy do swojego życia. Myślami, intencjami, uczuciami — to wszystko ma ogromną moc. A kiedy zaczynamy wierzyć, że jesteśmy w stanie kształtować swoją rzeczywistość, zaczyna się dziać magia.”

I wtedy Zofia zrozumiała, że wyspa nie była tylko miejscem odpoczynku. Była przestrzenią transformacji — miejscem, które miało ich nauczyć widzenia siebie i świata w nowy sposób.

W nocy rozpętała się nowa tragedia.

Nagle rozległ się przeraźliwy huk. Ziemia zadrżała pod ich stopami, a kilka osób zerwało się na równe nogi. Ktoś krzyknął, a chwilę później powietrze wypełniło się odgłosami łamiących się gałęzi i spadających kokosów.

Trzęsienie ziemni.

Ludzie rzucili się do ucieczki. Krzyki mieszały się z hukiem spadających kokosów, a ciemność nocy czyniła wszystko jeszcze bardziej przerażającym. Maja chwyciła Karolinę, za rękę, która stała obok niej i pociągnęła ją w stronę wyższego terenu.

Szybko! Musimy się wydostać!

Ziemia drżała coraz mocniej. W pewnym momencie usłyszała wołanie o pomoc.

Nie możemy ich zostawić! — powiedziała Maja, patrząc na Karolinę.

Ale nie damy rady!

Musimy.

Maja nie myślała. Pobiegła w stronę zawalonego terenu. Zauważyła, że kilku osób utknęło pod ogromnym konarem drzewa.

Pomocy! Nie możemy się ruszyć!

Maja wiedziała, że nie dadzą rady ich wyciągnąć zwykłymi metodami. Zamknęła oczy i skupiła się. Poczuj, jak energia przepływa przez ciebie — usłyszała w swojej głowie.

Kiedy otworzyła oczy, dostrzegła delikatne, błękitne światło wokół swoich dłoni. Skierowała je na konar, a on, ku zdumieniu wszystkich, uniósł się, jakby stracił ciężar. Wszyscy, którzy byli pod nim uwiezieni natychmiast się oswobodzili.

W tym momencie ludzie przestali mieć wątpliwości. Nawet dla tych typowych „Niewirków” i sceptyków, którzy nigdy by się nie przyznali, że choćby w małym stopniu mogliby wierzyć w coś takiego, teraz, z niedowierzaniem, pomyśleli, że magia naprawdę istnieje. A co więcej — mogli jej doświadczyć na własnej skórze. To, co do tej pory wydawało im się tylko pustymi opowieściami czy mitami, stało się niepodważalną rzeczywistością, której nie dało się już zignorować. Każdy z nich czuł to na własny sposób — w delikatnym dreszczu na skórze, w cichym, ale wyraźnym poczuciu, że coś niewidzialnego i potężnego jest teraz tu, wśród nich.

Magia, która przez lata była tylko odległą fantazją, teraz nabrała kształtu i stała się częścią ich życia. I choć niektórzy nadal starali się ją tłumaczyć racjonalnie, szukać logicznych wyjaśnień, to coś w ich sercach, w tej ciszy, która zapadła, mówiło im, że to, co widzą, nie jest przypadkowe. W tej chwili każdy z nich czuł, że nie ma już odwrotu. To, co do tej pory było nieuchwytne, stało się prawdziwe, a świadomość tego miała moc, by zmienić wszystko — ich sposób myślenia, ich życie, a może i ich same. Niezależnie od tego, jak bardzo starali się zrozumieć, to, co się działo, w tej chwili każdy z nich wiedział, że coś niesamowitego się wydarzyło — coś, co wykraczało poza wszelkie granice wyobraźni.

W kolejnych godzinach zaczęło się dziać coś niezwykłego. Każdy z rozbitków zaczął odczuwać zmiany w sobie. Niektórzy zaczęli dostrzegać rzeczy, których nigdy wcześniej nie zauważali. Inni zaczęli czuć w sobie nowe siły. Każdy z nich przeszedł indywidualną przemianę.

Karolina, która zawsze była pełna wątpliwości, nagle zaczęła słyszeć szept wiatru, który prowadził ją w bezpieczne miejsce. Jeden z ocalałych rozbitków, który nigdy nie ufał nikomu, poczuł, że jego intuicja wyostrzyła się do granic możliwości. Kolejna osoba odkryła, że może dotykiem leczyć drobne rany.

Każdy znalazł coś w sobie.

Maja patrzyła na nich z dumą. To było w nich od zawsze. Po prostu wątpili.

Ale teraz zaczynali wierzyć.

To był dopiero początek.

ROZDZIAŁ 10 — PRÓBA WIARY

Poranek po trzęsieniu ziemni był inny. Powietrze zdawało się ciężkie od niedopowiedzianych myśli, od zmiany, która zaszła w nocy. Rozbitkowie patrzyli na siebie z niedowierzaniem. To, co wcześniej brzmiało jak bajka, stało się rzeczywistością.

Maja czuła, że to dopiero początek. Magia, która zaczęła się w nich budzić, nie była jeszcze stabilna. To był dar, ale i wyzwanie. „Jeśli nie uwierzą do końca, stracą to.” — pomyślała. Nie mogła na to pozwolić.

Rozbitkowie zaczęli nieśmiało testować swoje zdolności. Karolina wyczuwała kierunek wiatru z niezwykłą precyzją, ale nadal bała się mu ufać. Kamil jeden z rozbitków zauważył, że kiedy skupiał się na kimś, potrafił przewidzieć jego myśli, lecz wciąż traktował to jak zbieg okoliczności. Zofia leczyła drobne skaleczenia, ale nie potrafiła zrozumieć, skąd bierze się ta energia.

Nie wszyscy jednak zaakceptowali zmiany. Marcin, młody mężczyzna, który od początku uważał, że nadzieja to słabość, wpatrywał się w Maję z nieufnością.

To jakieś sztuczki. Sugestia. Przypadek. — rzucił z przekąsem.

A jeśli nie? — zapytała spokojnie Maja.

To znaczy, że jesteśmy szaleni.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, nagle rozległ się przeraźliwy krzyk. Jeden z rozbitków, starszy mężczyzna, zachwiał się na krawędzi ziemi, po czym zniknął w rozpadlinie, która otworzyła się po trzęsieniu ziemi. Ziemia zadrżała, jakby sama natura stawiała opór tej nagłej, brutalnej zmianie. Dźwięk krzyku rozbrzmiał w powietrzu, wypełniając przestrzeń wokół, ściśle tłumiony przez odgłosy pękającej ziemi. Wszyscy rzucili się na pomoc. Zapanował chaos — ludzie krzyczeli, wołali, próbowali znaleźć sposób, by pomóc. Ściany przepaści były zbyt strome i zbyt głębokie, by można było go wydobyć bez odpowiednich narzędzi. Maja czuła, jak serce bije jej w piersi, a strach zaczyna zalewać jej umysł. Pojawiło się poczucie, że czas jest nieubłagany, że nie można dłużej czekać. Musiała działać. Z zamkniętymi oczami wzięła głęboki oddech, skupiając się na tym, co w tej chwili mogło jej pomóc. W jej myślach pojawił się obraz Dejzi — jej ukochanej suczki, która odeszła, ale zostawiła po sobie niezatarte ślady w sercu Mai.

„Pomóż mi…” — wyszeptała w myślach, czując, jak jej serce zaczyna bić mocniej, jakby sama prośba miała w sobie moc przywołania czegoś z innego świata.

I wtedy poczuła to — ciepły powiew wiatru, który dotknął jej twarzy. Otworzyła oczy, a przed nią stała Dejzi. Była taka sama, jak ją zapamiętała — błyszcząca sierść, mądre oczy, merdający ogon, który teraz wibrował w powietrzu. Była realna, mimo że wiedziała, że to niemożliwe. Nikt inny jej nie widział, ale dla Mai to było prawdziwe.

„Dejzi…” — wyszeptała, a łzy błysnęły jej w oczach. Dziwne ciepło wypełniło jej serce, a obecność psa stała się niewysłowionym poczuciem bezpieczeństwa.

Pies spojrzał na nią, a potem przeniósł wzrok na przepaść. Zatrzymał się na chwilę, jakby wskazując jej drogę. Wydawało się, że to nie tylko fizyczna obecność Dejzi, ale coś większego, coś, co miało prowadzić ją w tej chwili.

„Podążajcie za mną!” — zawołała Maja, czując, że to jest jej moment. Jej instynkt był mocniejszy niż strach, a obecność Dejzi dawała jej pewność, że nie jest sama.

Przeszli przez wąską, niemal niewidoczną ścieżkę, którą wcześniej zupełnie przeoczyli. Krok po kroku, z niepewnością, ale z nową wiarą w to, co nieuchwytne, schodzili coraz niżej. Wkrótce dotarli do miejsca, gdzie można było bezpiecznie wyciągnąć starszego mężczyznę. Jego oddech był płytki, ale żył. Wszyscy odetchnęli z ulgą.

„Skąd wiedziałaś?” — zapytała Karolina, patrząc na Maję z niedowierzaniem. Jej głos brzmiał jak pytanie, które nie pasowało do żadnej logicznej odpowiedzi.

Maja spojrzała na miejsce, gdzie stała Dejzi. Zniknęła. Nie było po niej śladu, jakby nigdy jej tam nie było. Tylko ciepły powiew wciąż unosił się w powietrzu, jakby magia obecności psa pozostała w tej chwili na zawsze.

„Instynkt.” — odpowiedziała Maja z uśmiechem, który mimo wszystko skrywał głębsze zrozumienie. Właśnie wtedy poczuła, że to, co wydarzyło się na tej wyspie, to coś więcej niż zbieg okoliczności. To była magia, która wkrótce miała się stać jej nieodłączną częścią.

Kiedy wszyscy wrócili na bezpieczny teren, Maja wiedziała, że ta chwila nie była tylko przypadkiem. To, co zrobiła, to nie tylko akt ratunku — to była jedna z pierwszych prawdziwych lekcji, którą ta wyspa miała jej dać. W tej jednej chwili wszystko się zmieniło. I choć nie potrafiła tego w pełni wyjaśnić, czuła, że to, co przeżywała, było początkiem czegoś większego — czegoś, co mogło jej otworzyć oczy na magię, której istnienia nigdy wcześniej nie podejrzewała.

Siła kobiet