Bezpłatny fragment - Magazyny

Część I — Eksperyment

Prolog

W industrialnym labiryncie korytarzy,

co przeznaczeń już swych własnych nie pamięta,

gdzie rurami pompowana jest energia,

gdzie w przewodów kilometrach drzemie światło…

W mroczny halach posklejanych puchem kurzu,

co skrywają w swoich wnętrzach elementy,

zmontowane przez odwiecznych Bogów Nieba,

czekające na złączenie w jedno dzieło.

Czas upływa w jednostajnej mowie kabli

oplatając zapomniane magazyny

lepkim mrokiem, gdzie zazdrośni Nienazwani

porzucili komponenty byłych tworów.

Hale żyją spowolnionym życiem własnym

pełnym sprzętów samych w sobie nie potrzebnych

w katalogu opisanym przez numery,

co od zawsze przez ich twórców zapomniane.

Stare plomby kruszejące od bezruchu

bezskutecznie czekające na złamanie

z optymizmem godnym rzeczy niezniszczalnych

wypatrują czasów w których wróci pamięć.

Opis eksperymentu

Stworzyliśmy ich z rozmysłem

długo trwało planowanie,

moc projektów i wyliczeń,

niekończące się dyskusje.

Patrzyliśmy jak powstają,

na ich rozwój i dojrzałość.

Spisywaliśmy wyniki

testów i eksperymentów.

Pragmatyczność ich istnienia

miała być niepodważalna,

przyjęliśmy bez zastrzeżeń

wytrzymałość ich i siłę.

Jednak w miarę dojrzewania

owoc działań naszych stwardniał.

Miał być miękki a kaleczył,

miał być stały a był zmienny.

Spełzły więc na niczym próby

sprowadzenia ich na drogę,

którą dla nich wybraliśmy.

Produkt okazał się bublem.

Próbowaliśmy więc dociec,

gdzie nastąpił błąd w liczeniu.

W którym miejscu X lub Y

zamienił się w niewiadomą.

Poniechaliśmy tych działań.

Były zbytnio czasochłonne.

Eksperyment się nie powiódł,

nie było do czego wracać.

Rozebrany na kawałki

produkt skatalogowano.

Potem zakonserwowany

powędrował w zapomnienie.

Tak więc nasze wymagania

pozostały niespełnione,

bo nie było jakoś czasu

by powrócić do projektu.

Podanie

Od momentu, gdy złożyłem

me podanie w kancelarii,

minął długi czas…

Za długi na mój gust,

choć chodziłem tam codziennie,

żeby sprawdzić czy przyjęli

wciąż słyszałem, bym poczekał

dał na luz.

W gruncie rzeczy nie wiedziałem,

czemu tyle czasu trwało

rozpatrzenie prostej sprawy

tak jak ta.

W końcu podań jak to moje

przyjmowali nie tak mało,

a to jedno czekać miało

tyle lat…

Sprawa moja była prosta.

Gdzieś w archiwum odnalazłem

notkę z badań zapomnianych

dawno już.

Jako Młodszy Demiurg bardzo

się zainteresowałem.

Poprosiłem więc o dane,

jakiś klucz.

Dzięki różnym znajomościom

dokumenty pewne stare,

co leżały na dnie szafy

wpadły mi.

A tam były opisane