Bezpłatny fragment - Madonna

Dla NN pochowanej na głogowskim cmentarzu.

***

— Musi pan tu przyjechać, mamy samobójstwo.

— Sami sobie poradzicie z samobójstwem — odparł niechętnie młody prokurator, poirytowany tym, że znowu wzywają go do standardowych spraw.

— Musi pan to zobaczyć.

— Dobrze, niech dyżurny oficer po mnie przyjedzie — westchnął prokurator.

Prokurator odłożył słuchawkę, spojrzał za okno. Był zimny, wietrzny, listopadowy dzień. Liście już dawno opadły z drzew, które sterczały z ziemi jak powykręcane artretyzmem czarne dłonie, błagające niebiosa o litość. Nie znosił tego przenikliwego wiatru połączonego z mżawką. W listopadzie dni są krótkie, a słońce niby świeci, ale niezbyt jasno i do tego zimnym, nieprzyjemnym światłem, które nie jest w stanie rozproszyć wszechogarniającego półmroku i szarości. Słońce przypomina raczej księżyc, a dzień trochę jaśniejszą noc.

— Co za upiorna aura — pomyślał, nim usłyszał dzwonek.

Dyżurny oficer już przybył. Prokurator włożył prochowiec i czapkę. Wsiedli do policyjnego jeepa. Jechali w milczeniu, słuchając warkotu silnika. Minęli centrum i przedmieścia, kierując się w stronę wsi Głogów. Jechali jakieś czterdzieści minut monotonną, jednopasmową drogą. Za wsią skręcili w lewo. Tu kończył się asfalt. Jechali wyboistą drogą jeszcze kwadrans. W końcu oficer zatrzymał samochód.

— To tutaj.

Wysiedli z samochodu. Uderzenie zimnego wiatru nie wprowadziło prokuratora w dobry nastrój.

— Co za upiorna aura — pomyślał raz jeszcze.

— Widzi pan te zarośla? To tam — powiedział dyżurny.

— W tych chaszczach? — zdziwił się prokurator.

Okolica wyglądała tak, jakby człowiek nie postawił tu stopy od czasów Mieszka I. Wysokie do pasa dzikie trawy i sitowie porastały okolicę. Wierzby i zdziczałe jesiony rosły chaotycznie. Niektóre drzewa były spalone od pioruna, inne uschnięte i połamane.

Ruszyli przez gąszcz. Szli pochyleni, odgarniając trawy, mrużąc od wiatru oczy, chowając twarze w kołnierzach. Na tym pustkowiu wiatr dął coraz mocniej, smagając ich bezlitośnie.

***

GŁOSY CHÓRALNE:

— Jakby bezbarwna, taka… Potrzebuje kolorów. Niebieski, fioletowy, zielony, czerwony, żółty, czarny. Tak, teraz jest piękna.

***

Połowicznie zmumifikowany trup zwisał z gałęzi. Miał związane ręce i nogi. Ciało było trochę nadjedzone przez ptaki. Twarz nie przypominała już ludzkiej, bo wyschnięte oczy i język oraz obnażone zęby, a także sino-żółty kolor pozbawiły ją wyrazu.

— No dobrze, to zaczynamy — powiedział prokurator do kręcących się na miejscu zbrodni policjantów.

— Zrobiliście zdjęcia?

— Oczywiście.

— A wezwaliście biegłego?

— Tak.