Bezpłatny fragment - las milczenia KSIĘGA 1

Część I — Las Milczenia

Rozdział I — Początek ścieżki

W małym miasteczku, pośród pól i łąk, gdzie poranki pachniały rosą, a wieczory brzmiały śpiewem świerszczy, mieszkał chłopiec o imieniu Natan. Miał dwanaście lat, ciemne włosy, które wiecznie wpadały mu do oczu, i sposób patrzenia na świat, który sprawiał, że dorośli milkli na moment, nie wiedząc, dlaczego. Był cichy i zamyślony, jakby nosił w sobie więcej historii, niż potrafił wypowiedzieć.

Mieszkał z rodziną w starym domu na skraju wsi. Chodził do szkoły, odrabiał lekcje, śmiał się, gdy tego od niego oczekiwano. Ale nawet gdy się uśmiechał, w jego oczach tkwił cień. Cień, którego nikt nie umiał nazwać — ani nauczyciele, ani rodzice, ani on sam.

Były dni, kiedy ten cień przygasał. Gdy biegał po łąkach z innymi dziećmi, gdy kobieta, która go urodziła, robiła gorące kakao z cynamonem, a mężczyzna, który go uczył wiązać buty, opowiadał historie o swoim dzieciństwie. Ale były też dni, kiedy cień wypełniał go całego, aż po czubki palców. Wtedy świat stawał się zbyt głośny, zbyt szybki, zbyt dotkliwy.

W takie dni szedł do lasu.

Nie był to zwykły las. Mieszkańcy nazywali go po prostu Stary Bór, ale Natan miał dla niego własne imię: Las Milczenia. Było to miejsce, w którym wszystko zwalniało. Gdzie można było usiąść między mchem a paprociami i po prostu… być.

Drzewa w Lesie Milczenia nie milczały zupełnie — wręcz przeciwnie. Ich liście szeptały opowieści. O tych, którzy też tu kiedyś przychodzili. O dziewczynce, która zgubiła marzenia. O chłopcu, który mówił tylko do drzew. O kobiecie, która przynosiła tu listy, których nigdy nie wysłała.

Natan lubił ich słuchać. Czuł się wtedy niewidzialny, ale też — prawdziwy. Jakby był częścią czegoś większego, starszego niż on sam.

Pewnego dnia, gdy niebo było ciężkie od chmur, a wiatr niósł w sobie zapach burzy, Natan znów wszedł do Lasu Milczenia. Ale tego dnia coś było inaczej.

Kroki stawały się cięższe, liście nie szeptały, lecz drżały. A w jego wnętrzu — jakby coś pękło. Jakby ktoś przypadkiem dotknął struny, która nigdy nie powinna była zabrzmieć.

Zatrzymał się. Zacisnął dłonie w pięści i poczuł, jak jego serce bije zbyt szybko, zbyt głośno. Coś w nim krzyczało. Nie był to głos, nie były to słowa. To był hałas jego duszy — przypomnienie o czymś, co próbował zakopać głęboko, głębiej niż korzenie najstarszych dębów.

Zadrżał. Czuł, jakby ktoś dawno temu ukradł mu głos. Jakby jego serce zostało zamknięte w klatce, a klucz rzucono w bagno zapomnienia. Próbował mówić — do drzew, do ziemi, do samego siebie — ale każde słowo, które próbowało się wydostać, znikało w gardle niczym cień.

Aż pewnego dnia, nieoczekiwanie, pojawił się Leo.

Leo był chłopakiem z sąsiedztwa. Miał rude włosy, wiecznie poplamione dżinsy i słuchawki, które niemal nigdy nie opuszczały jego uszu. Czytał dziwne książki o filozofii i kosmosie, rozmawiał z kotami i potrafił przez godzinę obserwować niebo.

Na początku Natan się bał. Nie ufał. Ale Leo po prostu był. Nie zadawał wielu pytań. Siadali razem na murku, czasem milczeli godzinami. Czasem rozmawiali o filmach, czasem o chmurach. Natan nie musiał się tłumaczyć — i właśnie to było najcenniejsze.

Pewnego popołudnia usiedli razem w Lesie Milczenia. Natan pokazał Leo swoje ulubione miejsce — polanę pod rozłożystym dębem, gdzie mech był miękki jak poduszka.

Siedzieli w ciszy.

Słońce próbowało przebić się przez ciężkie chmury. Wiatr poruszał gałęziami. I wtedy Natan, po długiej chwili, odezwał się cicho, prawie szeptem:

— Czasami boję się, że już nigdy nie będę… normalny.

Leo nie odpowiedział od razu. Wziął do ręki liść dębu, obejrzał jego żyłki, jakby próbował odczytać coś ukrytego w ich wzorze.

— Może nie musisz być „normalny” — powiedział w końcu. — Może wystarczy, że będziesz sobą. Nawet, jeśli boli.

To był moment przełomu. Nie zmieniło się wszystko od razu. Ale coś się przesunęło. Coś w środku Natana odetchnęło po raz pierwszy od bardzo dawna.

Zaczął pisać.

Każdego dnia, po szkole, siadał w swoim pokoju lub w Lesie Milczenia i zapisywał myśli. Rysował uczucia, które nie miały nazw. Opisywał potwora, który odebrał mu głos. Opisywał ból jako czarną mgłę, która owijała jego serce jak pajęczyna.

Ale w tych opowieściach coraz częściej pojawiała się nowa postać. Postać światła. Ktoś, kto podawał mu rękę, nawet gdy był otoczony ciemnością.

Nie mówił jeszcze wszystkiego. Część historii nadal tkwiła za zamkniętymi drzwiami.

Ale już się nie bał.

Nie bał się dnia, w którym w końcu wypowie swoje prawdziwe imię.

Bo już nie był sam.

Rozdział II — Przejście do Moru

Las Milczenia zmienił się z miejsca spokoju w świadomego przewodnika. Pewnego dnia, gdy niebo było rudawe jak tlenie się wspomnienia, Natan i Leo znaleźli na ścieżce coś nowego: bramę z dębowych konarów, poskręcanych jak palce kogoś, kto widział zbyt wiele. Jej liście — choć zwiędłe — świeciły subtelnym, migotliwym światłem, jakby same decydowały, kogo przepuszczą.

Leo wyciągnął rękę, dotknął jednego z liści. Ten rozpadł się w pył, ale pył nie opadł — unosił się, kręcił i szeptał.

— To jak… drzwi? — spytał Leo.

— Albo granica — odpowiedział Natan. — Do Moru.

Za bramą wszystko się zmieniło. Drzewa rosły w bok, jakby ciężar przeszłości zgniatał je ku ziemi. Kolory były spłowiałe jak stare fotografie. Powietrze — gęste, lepkie, jakby pełne niewypowiedzianych słów.

Zrobili krok przez bramę.

Ziemia za nią była inna. Cisza tam nie uspokajała, lecz tłumiła. Każdy krok odbijał się echem — nie dźwiękiem, lecz wspomnieniem.

Wędrowali przez Mor, w milczeniu. Aż dotarli do rozpadliny, z której unosiła się czarna mgła i zapach spalenizny.

Leo zadrżał.

— To miejsce jest złe.

— To miejsce pamięta — odpowiedział Natan.

I wtedy stało się.

Z ciemności wyłoniły się macki Cienia i porwały Leo.

— NATAN!! — krzyknął, głosem pełnym strachu.

Natan rzucił się ku niemu. Chwycił Leo za nadgarstki, próbując go wyciągnąć. Palce Cienia były zimne, jakby wyssały wszelkie ciepło z powietrza.

— Trzymaj się! — wrzasnął.

Czarna mgła syczała, oplatała ich jak żywe sidła. Leo krzyczał, głos słabł. Wtedy z plecaka Natana wypadł zeszyt — ten sam, w którym rysował swój ból.

Jedna ze stron otworzyła się. Rysunek dłoni zapłonął jak żywy ogień. Światło uderzyło w Cień.

Mgła się cofnęła.

Z ostatnim szarpnięciem, Natan wyrwał Leo z objęć mroku. Oboje upadli na ziemię. Leo płakał. Natan też. Nie ze strachu — z ulgi.

Liście dębowej bramy znów zapłonęły subtelnym światłem.

Ścieżka przed nimi stała się wyraźniejsza.

Droga nadal trwała.

Ale teraz — szli razem.

Nie byli już tylko chłopcami.

Byli ogniem i cieniem. I światłem pomiędzy.

Rozdział III — Dolina Zagubionych Imion

Droga za bramą nie prowadziła już przez Mor. Mgła ustąpiła, choć wciąż unosiła się nad ziemią jak wspomnienie po złym śnie. Szli teraz wąską ścieżką, wijącą się przez zarośla, które zdawały się żyć — poruszały się zbyt cicho, zbyt świadomie.

Leo milczał od chwili, gdy został wyrwany z Cienia. Jego ręce wciąż drżały, oczy były puste, jakby coś zostało w nim zerwane. Natan wiedział, że nie może go popędzać. Że milczenie też jest językiem, tylko trudniejszym do zrozumienia.

— Leo — powiedział cicho — to miejsce zna nasze imiona. Ale może też je zabrać.

Leo spojrzał na niego niepewnie. — Co to znaczy?

— W Dolinie Zagubionych Imion nie ma krzyków. Tylko echa. Jeśli tam zostaniemy zbyt długo, zapomnimy, kim jesteśmy.

Szli dalej. Las zmienił się w dolinę pełną kamieni przypominających porzucone pomniki. Były na nich wyryte słowa — nieczytelne, starte przez czas. Ale im głębiej wchodzili, tym więcej z tych słów zaczynało brzmieć znajomo.

Na jednym kamieniu Natan zobaczył słowo „cisza” — dokładnie takim charakterem pisma, jakim kiedyś zapisał je w swoim zeszycie. Na innym Leo dostrzegł rysunek kota z gwiazdą na czole — jak ten, którego rysował jako dziecko.

— To… moje — wyszeptał.

— Nasze ślady — powiedział Natan. — Ten świat zbiera wszystko, co zostawiamy w sobie niewypowiedziane.

Dolina zaczęła wibrować. Nie dźwiękiem, lecz obecnością. Z ziemi unosiły się głosy. Ciche, zachrypnięte, wołające bez słów. Nie krzyczały. One błagały.

— Natan — odezwał się Leo. — One… chcą naszych imion.

I wtedy zaczęły się zbliżać. Nie ciała, nie postacie. Tylko wspomnienia. Wspomnienie chłodnych dłoni matki, która z czasem przestała dotykać z czułością. Wspomnienie ojca mówiącego „przestań przesadzać”. Wspomnienie szkolnych korytarzy, gdzie każde spojrzenie bolało bardziej niż cisza.

To były cienie ich historii, niepożegnane, nieopłakane.

Natan upadł na kolana. Leo zadrżał.

— One… chcą, byśmy zapomnieli, że to się stało.

— Ale to się stało — odpowiedział Natan, ściskając zeszyt w dłoniach. — I właśnie dlatego… nie oddam imienia.

Wstał. Wyjął ołówek, rozprostował jedną z pustych kartek i napisał: NATAN. Prosto. Wyraźnie. Jakby każdy znak był zaklęciem.

Leo patrzył na niego, a potem wyjął z kieszeni swój stary bilet na koncert. Na odwrocie napisał: LEO.

Kartki zaczęły świecić. Cienie wokół nich cofnęły się, sycząc jak rozlana farba w wodzie.

Kamienie drżały, napisy rozjaśniały — niektóre wracały do pierwotnego kształtu, inne znikały.

— Uratowaliśmy nasze imiona — powiedział Leo.

— Nie tylko. Zwróciliśmy je sobie nawzajem.

Dolina ucichła. Z jej końca wyłoniła się kolejna ścieżka. Na jej progu rosło drzewo — martwe, bez liści, lecz z pniem wyrytym w tysiące znaków.

Na jednym z nich Natan zobaczył coś, co zatrzymało mu oddech. Rysunek chłopca — jego rysunek. Tego, który nosił w sobie od lat. Ale teraz ten chłopiec się uśmiechał.

Leo spojrzał na niego. — To początek?

— Nie — odpowiedział Natan. — To pierwszy krok w stronę końca, który sam wybiorę.

Rozdział IV — Altana Księżycowej Perły

Mgła była tak gęsta, że każdy oddech Natana wydawał się zostawiać ślad w powietrzu. Ale nie był to chłód — nie teraz. Nie tutaj.

Szli ścieżką złożoną ze światła. Ziemia pod stopami była wilgotna, jakby rosła z niej cisza. Leo trzymał Natana za rękaw, jakby bał się, że jeśli puści, ten zniknie.

I wtedy mgła zaczęła się rozpraszać.

Przed nimi wyłoniła się Altana — nie złota jak kruszec, lecz jak światło przed świtem. Jej kopuła lśniła mlecznym blaskiem, nad którym unosiła się perła — prawdziwa lub zrodzona z legendy. Pnącza róż otaczały konstrukcję — ich płatki świeciły jak płomyki, a stopy chłopców zanurzały się w ścieżce utkanej z iskier. Pośrodku jeziora, w sercu milczenia, czekała ona.

Jej złote włosy spływały aż po biodra, a oczy miały kolor zmierzchu odbitego w wodzie. Miała dwa imiona: Magda, bo tak ją niegdyś nazwali ludzie. I Alenya — tak zwali ją ci, którzy pamiętali czasy, gdy las jeszcze mówił.

Jej głos był jak śpiew liści.

— Przybyliście — powiedziała, nie pytając. — Bo Altana wzywa tylko tych, którzy nie szukają niczego, a niosą wszystko.

Leo skinął głową, jakby rozumiał, choć nic nie rozumiał. Natan był wpatrzony w coś innego — w błękitny klejnot, który unosił się nad dłońmi Alenyi. Łza Słońca. Była większa niż dłoń chłopca, a mimo to krucha, jakby mogła się rozpaść od szepnięcia.

— To nie kamień — powiedziała Alenya. — To pamięć. Jedno z ostatnich wspomnień świata, zanim zaczął milczeć. Zrodzone ze światła i łez, zaklęte w szlifie niespełnionej obietnicy.

Za nimi, jakby tylko na moment, jezioro rozwarło swoją powierzchnię, a fale opowiedziały coś, czego nie da się przetłumaczyć.

— Po co nam to? — zapytał Leo, cicho.

— Bo nie wszystko, co prawdziwe, można zabrać ze sobą. Ale można to zapamiętać — odparła Alenya. — A ten, kto zapamięta, stanie się opowieścią.

I wtedy Alenya wyciągnęła ręce.

Błękitna Łza zawisła między nimi. Gdy Leo i Natan dotknęli jej wspólnie, przez ich ciała przeszedł dreszcz — nie bólu, nie radości, lecz czegoś starszego. Czegoś, co pamięta świt jeszcze przed istnieniem pierwszego słowa.

W altanie rozbłysły światła. Róże zakwitły po raz drugi. A wśród liści zaszeptał wiatr: „Zapamiętajcie.”

Ale to nie był koniec.

Alenya uniosła dłoń, a między palcami zapłonęły dwa płomyki. Jeden — bladoniebieski, drugi — złoty. Płomienie drżały, jakby żyły własnym rytmem.

— To są wasze prawdy — rzekła. — Ale nie możecie ich wybrać dla siebie. Musicie je ofiarować sobie nawzajem.

Leo spojrzał na Natana. W jego oczach było pytanie — i odpowiedź. Dotknął płomienia. Nie poparzył go — otulił. Cień przeszłości został rozpoznany, ale nie odrzucony.

— Twój ogień zna ciemność — szepnęła Alenya. — Ale nie boi się jej.

Natan wahał się dłużej. Ale w końcu dotknął złotego światła. I wtedy ono rozbłysło — nie jako płomień, lecz jako pamięć, która wracała na swoje miejsce.

— Twój ogień nie szuka światła. On sam nim jest.

Altana zadrżała. Perła na jej szczycie pulsowała jak serce. Drzewa wokół nich zadrżały, jakby czuły, że coś właśnie się zmienia.

— Przejdźcie dalej, jeśli jesteście gotowi przyjąć prawdę, nawet jeśli zaboli — rzekła Alenya.

I chłopcy ruszyli.

Woda za nimi zaszumiała, zamykając się jak księga, a przed nimi światło zaczęło układać się w ścieżkę — ścieżkę nie prowadzącą do końca, lecz do dalszej prawdy, ukrytej po drugiej stronie słów.

Szli przez most utkany ze złotego pyłu. Każdy ich krok rozświetlał się jak iskra, która nie gaśnie. Nie mówili nic — i nie musieli. Ich dłonie splecione były pewnie, jakby nie tylko trzymały się nawzajem, ale też wszystko, co już przeszli.

Altana została za nimi, tonąc powoli w mlecznym blasku. Róże znów zakwitły. A perła — perła biła rytmem nowej opowieści.

Leo obejrzał się raz jeszcze. Natan nie.

Bo wiedział, że to, co ważne, idzie razem z nimi.

I właśnie wtedy, u kresu mostu, mgła rozstąpiła się po raz ostatni — ukazując nowy las, nowe światło i ścieżkę, której nie tworzyła ziemia, lecz decyzja.

A tam, w oddali, czekało miejsce, które nie było jeszcze domem. Ale już nim pachniało.