Bezpłatny fragment - Krótka i smutna książka o niczym

Wiatru cisza

Zaciągam się po raz kolejny tym białym mordercą z pomarańczową stopą. Znowu wróciłaś — mówię sobie w myślach. Wiedziałem to. To wcale nie tak, że jestem kimś lepszym, to ty postrzegasz mnie jako tego gorszego, wyciskając ze mnie to, co nadawało się do użytku.

Biały dym w swobodnym locie dryfuje w powietrzu, tworząc niekształtną masę. Pomiędzy kolejnymi wdechami wystukuję co raz to kolejne litery na ekranie telefonu. Zamilcz i daj mi spokój.

Chciałbym odejść, tak niewinnie. Stanąć na początku tunelu i zmierzać ku światłu, pozostawiając w tyle wszystko, co otaczało mnie w starej skorupie ciała. Zostawić oczy, bo za dużo wypłakały, by móc teraz radośnie witać przyjaciół każdego dnia. Te dłonie, które by zdobyć kromkę chleba, prężyły się w trudzie i wysiłku. I serce, ono nie miało łatwo w tym ciele. Pompowało coś, co z góry skazane było na porażkę i niepowodzenie. Nadzieja, która podobno umiera ostatnia.

Podobno, bo u mnie umarła jako pierwsza, ustępując miejsce pustce.

Wdzięczność.

Rada.

I wytrwałość.

Tak.

Nie chce tak żyć, nie chce w ogóle żyć. Choć życie to jedyne, co mi zostało.

Sięgam po drugą fajkę, mam za dużo czasu, by siedzieć bezczynnie, spoglądając na ulicę pełną ludzi pędzących w nieznanym kierunku. Ta obskurna, żeby nie powiedzieć menelska, kawiarnia serwuje niezwykle okropną kawę, chociaż czego się spodziewać. Siedzę na ławce pod zżółkłym parasolem z jednego z popularniejszych piwowarskich koncernów z koroną w logo, trzymając w dłoni fajka i telefon.

— Proszę pana, za chwilę zamykamy.

No tak, trochę późno się zrobiło, zresztą i tak już miałem wychodzić, skończyły mi się fajki.

Gdzie żeś polazła, miałaś iść tylko po rachunek.

Dobra, płace i idę w kierunku domu. Na telefonie nadal ciemno. To zabawne, ale czasem ta mała wkurwiająca dioda, która oznajmia ci czekający na ciebie SMS, teraz jest wybawieniem, gdy milczy.

Drzwi, gdzie są te cholerne klucze i fajki, hę? No tak, te się skończyły, znaczy fajki, nie klucze. Brzdęk otwierania starych drzwi działa na współlokatora jak lep na… co to kurwa było? Myszy? Na komary czy coś takiego… Otwieram drzwi. Jest i on. Normalnie bym oczekiwał czegoś na zasadzie: GDZIE BYŁEŚ?! WIESZ, KTÓRA GODZINA?! Ale potem uświadamiam sobie, że koty nie mówią. Znaczy mruczą, o 5 nad radem podczas drapania cię w stopy. Witamy się szybkim kopem, bym mógł przejść do kuchni i wyjąć coś z lodówki. Wyjmuję jedynie powietrze i światło, myślę, że powinny mi wystarczyć do rana. Czas spać.

Zimno. I sierściuch, pewnie już piąta. Muszę do toalety. To albo ta kawa, albo ten kebab, którego zjadłem po pracy. „Ent te faaajnol całtdałn ”… Kuźwa, ten dzwonek miał em już dawno zmienić.

— Halo?

— Gdzie ty jesteś?! Chińczycy już dawno czekają w firmie! — wykrzyczał znienawidzony głos w słuchawce.

— Jestem już w drodze, tylko są utrudnienia.

Prrrrrrrrrrrryffdt. Świat się zatrzymał, a mały kibel wypełnił obłok drażniącego oczy gazu. Tak, to kebab. Jednocześnie zapanowała cisza po drugiej stronie telefonu.

— Yyy… jak szef słyszy, roboty drogowe, tramwajowe, metrowe… wszystko się tak złożyło… ale postaram się dotrzeć jak najszybciej mi się tylko uda.

No ja pierdole. Dobra, trzeba się ubierać i lecieć. Byle bym nie zapomniał zapakować tego światła i powietrza na drugie śniadanie, w sumie na pierwsze, chociaż po wczoraj niewiele potrafiłbym przełknąć.

Gdzie jest moja żółtoczerwona torpeda? Sunie na szynach pełna spoconych ludzi, chociaż dzisiaj jest nadzwyczaj luźno.

— Bilet do kontroli.

No serio…? Ha, mam miesięczny, wal się koleś. Tak naprawdę mówię to w myślach, a w rzeczywistości bezdźwięcznie wyciągam z portfela mały świstek i pokazuje temu gburowi.

&&

— To się nie uda.

— Zamknij się, musi się udać, spójrz, tutaj masz wszystko rozpisane, adres, godziny, kiedy jest w domu. Musisz się tylko przyłożyć — odpowiedziała postać o szaroróżowej skórze i odeszła od stołu. W pomieszczeniu zapanowała cisza, co chwilę przerywana odgłosem migoczącej świetlówki nad biurkiem pod ścianą.

— Wiesz, że jeśli to się nam nie uda, to będziemy mieli przerąbane u szefa?

— Taka duża dziewczyna, a boi się zwykłej roboty?

— Przestań — jej głos zabrzmiał co najmniej złowieszczo w murach tego pokoju i jeszcze przez chwile odbijał się echem. Zrobię to.

— Ile potrzebujesz czasu? — zapytał mężczyzna, mieląc w ustach ruskiego papierosa w zebrę.

— Nie wiem, pół roku?

— Dwa miesiące, rozumiesz? Szefu się wkurzy, dla niego najlepiej by było, gdyby to było gotowe na jutro, ale aż taka dobra to ty chyba nie jesteś. Masz tutaj trochę kasy, kup to, czego potrzebujesz i bierz się do pracy.

Ona schowała plik pieniędzy i wyszła. Poruszała się po korytarzu z gracją i wdziękiem. Każdy mężczyzna tutaj pracujący zwracał na nią uwagę. Głównie na dekolt i tyłek, lecz trzeba przyznać, że była bardzo urodziwą kobietą. „Co tu teraz zrobić?” zastanawiała się, stojąc w windzie i czekając, aż skończy się jej podróż. Usiadła przy stoliku i zaczęła przeglądać teczkę z dokumentami.

Między kartkami znalazła wiele zdjęć, na każdym z nich pojawiała się jedna postać mężczyzny.

Michał Trybulski, lat 29, urodzony w Warszawie. Nuda, nic trudnego. Zobaczmy tylko, gdzie on mieszka. Słoneczna 15. Drugi koniec miasta, ale co zrobisz. Koniec tego dobrego, czas na zakupy — powiedziała sama do siebie, zamykając teczkę i wychodząc.

&&

— No i cały kontrakt poszedł się…

— Stary, wyluzuj, szef nawet nie zauważy, że coś się stało, dla niego 400 tys. to tyle co nic.

— Dla niego to nic, a dla mnie byłaby to szansa na awans albo premię. Wiesz, jak to teraz u mnie wygląda, nie jest kolorowo — odrzekłem, z niechęcią biorąc kolejny łyk kawy.

— Jeszcze się podniesiesz z tego dołka.

Spojrzałem na niego z niedowierzaniem. Serio, nawet ty mi to wciskasz? Zresztą, weź się pierdol, wracam do domu.

Gdzie moja marynarka? Eh, zostawiłem na sali konferencyjnej, mam nadzieję, że nie spotkam tam tej rudej wiedźmy z księgowości. Niczym ninja skradam się pod dużymi drewnianymi drzwiami, bezdźwięcznie naciskam klamkę i rozglądam się po pokoju. Czysto. Marynarka wisi na krześle na którym siedziałem, spokojnie ją podnoszę i chcę wyjść.

— Proszę pana, proszę zaczekać!

Cholera…

— Tak, słucham?

— Musi pan tutaj jeszcze podpisać — powiedział a obojętnie ruda małpa.

— No jasne. Proszę — podpisałem i oddałem długopis z nieukrywaną radością.

— Co pan robi dzisiaj wieczorem? — tutaj już jej ton nagle zmienił się na słodko-łasicowy, złożyła usta w dzióbek i czekała na moją odpowiedź. I weź tutaj zachowaj spokój.

— Muszę odwiedzić chorą matkę.

— Och, tak mi przykro, proszę ją ode mnie pozdrowić.

Jasne…

— Do widzenia pani.

Kiedyś oszaleję przez tych wszystkich ludzi. Zapalam kolejnego dzisiaj papierosa i idę do domu.

Niesamowite, jak te miasto zmienia się między wschodem a zachodem słońca. Czerwona poświata zostawia swój ślad na zniszczonych ścianach żydowskich kamienic. Dobra, nie są żydowskie, chociaż skąpstwo zarządców oszczędzających na ich remoncie woła o pomstę do nieba.

Podążam przed siebie, stawiając pewnie kroki na popękanych płytkach na chodniku, omijając gumy, ślinę czy inne wielkomiejskie niespodzianki. Czuję wibracje gdzieś w głębi mnie, takie przyjemne, relaksujące i odprężające. Po chwili jednak orientuje się, że to mój telefon. Zajebiście, wygrałem kolejne BMW. Jest Biedra, wchodzę.

To mieszkanie jest teraz zupełnie puste. Tylko on tutaj jest szczęśliwy. Pamiętałem o tobie, chodź, dam ci trochę żarcia. Zdejmuje marynarkę i kładę się na łóżko.

To był cholernie ciężki dzień, jeden z tych, podczas których człowiek zastanawia się, po co w ogóle się stara, męczy. Tylko po to, by zarobić kasę i być szczęśliwy. Nie no, tak nie może być, chociaż wiem, że i tak nic z tym nie zrobię. Wstaję i idę do kuchni. I znowu się spotykamy — wypowiadam w myślach, uśmiechając się do siebie pod nosem. Ta mała futrzana kulka jest już ze mną dobre kilka lat. Znaczy mała jest tylko w mojej wyobraźni, bo tak naprawdę to już jest ogromna.

Jakie moje życie musi być żałosne, że jedyne przyjazne chwilę od trzech lat spędzam tylko i wyłącznie z kotem. Wszystko to przez to… — i myśli przerywa jednostajny gwizd czajnika.

&&

— Pięknie pani dzisiaj wygląda — powiedział słodko niski męski głos.

— Panie Piotrze, darujmy słodkości, proszę zdradzić, dlaczego pan mnie tutaj ściągnął.

— Otóż mamy problem.

— Do rzeczy, proszę — odpowiedziała lekko zniecierpliwiona.

— Nasz człowiek w policji miał wypadek i nie będzie nam w stanie pomóc.

— Co mu się stało? Kiedy z tego wyjdzie? — zapytała zaciekawiona.

— Jedyną możliwością, żeby wyszedł, jest wykopanie go z ziemi — świńsko zachichotał, wyraźnie zadowolony ze swojego żartu.

— Czy was kompletnie porąbało?! Jak mamy skończyć robotę bez pomocy policji?! Czy wy wszyscy chcecie, do cholery, wylądować w kryminale?! — wykrzyczała szeptem, chociaż i tak część ludzi w kawiarni zwróciła na nią uwagę.

— Proszę się uspokoić, mamy plan awaryjny, posłucha pani? — zapytał retorycznie — Dotarliśmy do jego siostry, Aleksandry, niestety, a może stety, od dawna nie utrzymywali ze sobą kontaktów, ponieważ dzieliła ich odległość prawie 7 tys. km. Teraz wróciła do ojczyzny, trochę z tęsknoty za krajem a bardziej dlatego, że ten amerykański mąż traktował ją jak worek treningowy. Za parę plików banknotów chętnie sprzeda własnego brata. Czyż to nie jest wyjście idealne?

— Nie taki był plan, nie zmienia się reguł w trakcie gry.

— Proszę pamiętać, kto na panią czeka w domu.

„Oż ty skurwysynie” — pomyślała i wstała od stołu, zakładając szary płaszczyk.

— Zostawcie ją w spokoju, zrobię to — i wyszła. Noc dzisiaj była wyjątkowo piękna, księżyc świecił blado, oświetlając delikatnie brukowaną ulice na starym mieście. Odgłos jej obcasów niósł się między budynkami cichym echem, zwracając uwagę przypadkowych przechodni.

Wszystko to wydawało się takie straszne — potwór chował się w ciemnych zaułkach, patrząc swoimi białymi ślepiami i czekając, aż podejdzie bliżej, by zaatakować. Straszne i jednocześnie obce, mimo iż żyje tutaj od urodzenia. Zatrzymała się na chwile przy postoju taksówek i wsiadła do jednej z nich.

— Na Pragę proszę.

Jedyną odpowiedzią, jaką usłyszała, był warkot starego silnika diesla.

Miasto płynie za szybą, co raz zatrzymując się na czerwonym świetle. Światła i ludzie tak obojętnie pędzą przed siebie. Tutaj małe dziecko wraca z mamą z przedszkola do domu, tam żul przeszukuje kolejny śmietnik w poszukiwaniu puszek lub niedopałków. No i ona w starym mercedesie. Siedzi z zamkniętymi oczami, próbując odpocząć i jednocześnie zachować czujność. Przebudza się z tego stanu co chwilę, by zorientować się, czy jest już na miejscu i ile drogi jej zostało. O tej godzinie w centrum rządzą długie stalowe wielokolorowe stworzenia o wielu odnóżach z świetlistymi plamkami rozmieszczonymi w regularnych odstępach. Bronią one przejścia dla tych, którzy zmęczeni po pracy próbują wrócić spokojnie do domu. Niestety, nawet w dzisiejszych czasach nikt nie wynalazł na nie skutecznej broni. Co prawda wielu próbowało, lecz ich starania skończyły tam, gdzie kiedyś lądowały odpady. Tak, w rynsztoku. Mercedes też się stał częścią tego potwora, korek wydłużał się o kolejne pojazdy i teraz nie było widać ani końca, ani początku.

Magią jest to, że nikt się tym nie przejmuje, ludzie spędzają w korkach godziny, które mogli by spożytkować w domu na coś, co ma większy lub mniejszy sens.

— Jesteśmy.

Podała mężczyźnie różowy banknot i podziękowała. Znowu stała pod tą kamienicą, jej dom, który nie był domem.

Weszła do obskurnej klatki schodowej, gdzie zawsze śmierdzi moczem i wymiocinami. W tym miejscu patologia pogania patologię i nieważne, w które drzwi się wejdzie, tam znajdzie się tragedię. Jej drzwi też takie były.

Dźwięk przekręcania klucza w zamku wywołał tupot małych stópek po drugiej stronie.

— Cześć skarbie — z uśmiechem chwyciła małą dziewczynkę i przytuliła do piersi. — Jak tam? Zjadłaś obiadek?

— Taaaaaaaaaaaaak, baba mi dała — odpowiedział dzieciak z nieukrywaną radością.

— Super, leć teraz do pokoju, mamusia musi porozmawiać z tatą.

Niczym mała kaczuszka, chybocząc się na boki, pobiegła do swojego zielonego pokoiku i za chwilę można było słyszeć wywracające się pudełko z klockami.

— Ty znowu piłeś? — zapytała obojętnie.

Nic nie odpowiedział. Leżał tak na tapczanie w zszarzałym już podkoszulku i przetartych dresach, udając, że śpi. Chociaż może spał naprawdę.

— Nie mam siły już się za ciebie wstydzić — rzuciła na pożegnanie i chciała wyjść, lecz coś ją zatrzymało.

— E efgeaeaefa… kupiłaś? — próbował mówić mężczyzna, lecz było to bardzo dalekie od mowy ludzkiej. Jednocześnie powoli próbował się podnosić. Desperacko nogami szukał kapci, lecz jedyne, na co napotkały jego stopy, to stara butelka po Żubrówce.

— Nie, byłam w pracy i nie miałam kiedy…

— SZMATO, nie potrafisz jednej rzeczy załatwić?! — zaczął krzyczeć mężczyzna.

— Ciszej, dziecko jest za ścianą.

— CO CISZEJ!? CO?!

I osunęła się bezwładnie po ścianie po ciosie wymierzonym prosto w policzek. Nie spodziewała się tego dzisiaj, chociaż wszystko tu jest już rutyną. Taka magia Pragi.

&&

— Kolejny piękny poranek, prawda kicia? — rzuciłem z lekkim przekąsem. Przepiękna sobota, a w kuchni jak zwykle pustka. To samo jak w życiu. Dobrze, że przynajmniej kawa i fajki są na swoim miejscu, o tym zawsze pamiętam.

Jedno pociągnięcie czarnego płynu, pocałunek z pomarańczową bletką i świat jest tak jakby żywszy, dostrzegam pierwsze kolory, np. czarno- zielony grzyb na ścianie czy brązowe zacieki nad kuchenką. Siadam przy tym stole od trzech lat, spełniając ten samy rytuał co rano. Nie jest to nic nadzwyczajnego. Moje mieszkanie to jeden duży pokój, kuchnia i kibel. Nie dorobiłem się lepszego chociaż i tak uważam, że to mi w zupełności wystarcza. W pokoju mam łóżko, biurko z komputerem i wszechobecny pierdolnik. Ściany są puste. Nie lubię sztuki, nie wiem dlaczego, może jestem za głupi, by ją rozumieć? Kuchnia to głównie stół, centrum dowodzenia całym życiem. Honorowe miejsce mają tutaj te pieprzone fajki i kubek z kawą, taki duży, ceramiczny, dostałem go już dawno temu, jedyny, którego nie dam rady rozwalić w atakach gniewu, taka bariera psychiczna.

Wychodzę.

Idę.

Wmieszam się w tłum bez większych problemów. Zawsze to robię. Cel na dzisiaj: rachunki, urząd i sklep. Walić urząd, nic pilnego a i tak dziś będzie zamknięty. Poczta jest blisko, więc raz- dwa tam będę. Warszawa jest piękna, wszyscy ludzie, którzy pędzą w nieznanym sobie kierunku, przepychając się na przejściach dla pieszych, byle mieć lepszy start niż moher obok. Sznury samochodów pełne agresji, wijące się raz w prawo, raz lewo, szukając szczeliny, by się wcisnąć i zdążyć przed czerwonym. No i te tramwaje, nie, to nawet nie jest warte wspomnienia.

Schody, klamka, otwarte drzwi. No cholera. Kolejka jak zawsze.

Kolejny relikt dawnego ustroju. Nie mówię o samej poczcie, chociaż ta instytucja też zasługuje już od dawna na emeryturę, ale o tym budynku, który klasyfikuje się do rozbiórki. Podziwiam za odwagę te panie za szybą, że psychicznie wytrzymują siedzenie w tym miejscu osiem godzin dziennie.

— Bry, rachuneczki — zagadałem w przypływie odwagi, lecz nici z podrywu, ponad 50–letnia pani nie była chyba mną matrymonialnie zainteresowana. Wzięła tak bez emocji plik kilku druków przelewu i zaczęła wstukiwać dane do komputera. Oszczędzając sobie dalszych zalotów, podałem jej wyliczoną kwotę. Oj, boli, prawie pół wypłaty, ale tłumaczę sobie, że to przez karę za niepłacenie za internet. Odchodząc, zalotnie uśmiechnąłem się i mrugnąłem okiem. Kasjerka wyraźnie wpadła w zakłopotanie. No cóż, są różne formy rozrywki.

Teraz sklep i do domu. Mówiłem już, że kocham to miasto. Za to, że toleruje moje lenistwo. W pobliżu mojego mieszkania mam wszystko, czego potrzebuje do życia — sklepy z wszelakim asortymentem, pocztę, bank, kilka klubów, w tym jeden ze świetnym striptizem, dla tych bardziej zagorzałych znajdzie się też kościół, ale akurat do niego trzeba się kawałek przejść.

Ten sklep z owadem w logo jest moim głównym żywicielem, bo:

a) blisko,

b) tanio.

Przechadzam się alejkami tego kolosa w poszukiwaniu tego, co zwykle. Nie mam specjalnych wymagań co do jedzenia ani wielkich zdolności, by je przygotowywać. Najlepsze jedzenie zawsze było u mamy. Chociaż zagłębiając się jeszcze dalej w otchłań pamięci, mogę tam znaleźć genialne potrawy babci, rosół na kurze, która jeszcze rano biegała wesoło po podwórku, czy te genialne kopytka, które…

— Przepraszam, wypadły pani klucze — nieśmiało zauważam wyrwany z własnego świata, w którym prowadziłem monolog.

— Tak, dziękuje — odpowiedziała bez przekonania, wyciągając rękę po swoją własność.

— Czy wszystko jest OK? — zapytałem.

— Tak, tak — i odeszła czym prędzej.

— Proszę zaczekać, leci pani krew!

— Zostaw mnie! — wykrzyczała, rzuciła koszyk z zakupami i zaczęła szybkim krokiem iść w kierunku wyjścia. No bez jaj, jeszcze zaraz zemdleje i będzie moja wina. Idę za nią, to w jakim jest stanie, nie wygląda na zwykły uraz. Wystarczyło, że kobieta się odwróciła i mnie zobaczyła, by wywołało to u niej lęk. Szybki marsz zamieniła w coś w rodzaju truchtu.

— Mówiłam, zostaw mnie! — wrzeszczała, odwracając głowę. No heloł, nic ci nie zrobię. A uciekanie w sklepie przede mną to nie jest najlepszy pomysł. Próbując uniknąć wózka z towarem, wykonała gwałtowny skręt w lewo, balans ciałem był nie wystarczający i szybko wylądowała na ziemi z ogromnym hukiem. Zatrzymałem się i przez chwilę razem z tłumem gapiów przyglądałem się temu widowisku.

— No pięknie, znowu kogoś zabiłem — wypowiedziałem na głos.

&&

— Dzień dobry, śpiąca królewno.

Wyglądała na trochę zaskoczoną tym, co się stało i gdzie się znalazła.

— Spokojnie, nic ci nie jest, znaczy masz tylko jakiś uraz mózgu czy coś, ale to chyba nie jest śmiertelne — powiedziałem z nieukrywanym uśmiechem.

— Co się stało? — zapytała chrapliwym głosem.

— No cóż, ciężko będzie to wytłumaczyć — zacząłem.

— Mów, do cholery!

Jest taka piękna, te włosy, oczy, usta, które teraz wykrzykują wyzwiska w moim kierunku, może szpitalne łóżko nie jest miejscem, w którym chciałbym ją oglądać, ale moje łóżko byłoby idealne.

— Zemdlałaś, a gdy cię tu przywieźli, to wykryli wstrząśnienie mózgu. Powiesz mi, co się stało wcześniej? Znaczy przed sytuacją w sklepie?

— Nie, to nic ważnego.

— Dobrze, mam na imię Michał i to ja tu z tobą przyjechałem — w tle brakuje tylko fanfar, bo dawno nie miałem tak dobrego początku znajomości, w szpitalu, gdy prawie ją zabiłem. — Ale nie musisz się obawiać, jutro, najwyżej po jutrze, stąd wyjedziesz i wszystko będzie dobrze.

— Czy ja cię znam? — zapytała.

— Raczej nie, nie przypominam sobie — odpowiedziałem. — Ja już muszę lecieć, tutaj zostawiam ci moją wizytówkę, gdybyś czegoś potrzebowała, to zadzwoń.

— Przyjdziesz jutro?

I tutaj mnie złamała. Znaczy nie mnie tylko moje serduszko, które ze wzruszenia zatrzymało się na chwilę, by móc później bić jak szalone.

— Jasne, skoro chcesz. Trzymaj się — i uśmiechnąłem się na pożegnanie. Ciągle się uśmiechałem. Przez całą drogę do domu uśmiech nie schodził mi z twarzy. Nagle wszystko się odwraca i nabiera kolorów. Jaka ona była piękna, nawet z bandażem na głowie i kroplówką. Nawet nie spytałem, jak ma na imię! Jestem idiotą, znaczy byłem nim zawsze, ale teraz jeszcze większym niż zwykle. Co mi się w ogóle stało? Nie chcę wracać do domu, chcę się dowiedzieć wszystkiego o niej. Co lubi, jakie ma zainteresowania, gdzie mieszka. A co, jeśli kogoś ma? Nie, to nie możliwe, wtedy nie chciałaby, żebym ją odwiedził.

Nawet to mieszkanie już nie jest takie smutne i puste.

A poranek jest piękny, tak samo jak ona. NIE, stop, trzeba się ogarnąć. Są moja kawa i fajki.

— Jak się czujesz?

— Jest dobrze, dzisiaj wychodzę — odpowiedziała. — Dobrze cię widzieć, czekałam na ciebie.

— Tak?

— Chciałam ci podziękować i przeprosić, głupio mi, że tak wyszło.

— To może pójdziemy w ramach rekompensaty na jakąś kawę?

Nic nie odpowiedziała, tylko podzieliła się ze mną promiennym uśmiechem.

Resztę dnia przesiedziałem z nią w szpitalu, czekając na doktora z wypisem. Od razu później pojechaliśmy do małej kawiarni niedaleko centrum. Ma na imię Marta, skończyła psychologię i pracuje aktualnie w jakiejś małej firmie jako sekretarka. No i jest wspaniała.

Bez zbędnego pitolenia. Zakochaliśmy się w sobie, wróć, to ja zakochałem się w niej. Pełen nadziei. W samotności już tak bywa, że oddaje się serduszko temu, kto chociaż na chwile zwróci na nie uwagę i ona to robiła, zaczęła coraz bardziej wypełniać moje życie, zaczynając od banalnych ale jakże miłych SMS–ów na dzień dobry i dobranoc, kończąc na buziaku przed snem, gdy leżała tuż obok.

&&

— Jak stoimy z naszą sprawą? — zapytał niski głos w słuchawce.

— To już czas — odpowiedziała i rozłączyła się.

&&

Telefon cicho zawibrował na stole. Zaciągam się jeszcze raz papierosem i biorę go do ręki. „Spotkamy się dzisiaj? Mam dla ciebie coś specjalnego”. I już się cieszę jak głupi. Wystarczył jeden SMS, bym miał siłę i motywację, żeby ruszyć dupsko do pracy, a po niej spotkać się z Martą.

A w pracy, jak to w pracy, nie ma lekko. Sytuacja trochę się uspokoiła ostatnimi czasy, udało się zdobyć kilka kontraktów, co sprawiło, że mam już nawet zapłacone wszystkie rachunki i jedzenie. To właśnie rozumiałem przez ustabilizowanie się. Życie bez strachu, czy jutro coś zjem albo czy nie zostanę wywalony przez właściciela mieszkania. No i z tanich ruskich fajek przerzuciłem się na te lepsze, czerwone. Szef nadal był zimnym skurwysynem, który traktował wszystkich jak śmieci i obrywało mi się od niego tak jak kiedyś, chyba tylko to zostało bez zmian. Tak wszystko szło w dobrym kierunki.

A, no i kot zdechł, ale był już stary i Marta go nie lubiła, więc chyba dobrze się stało.

Wystukałem szybko na ekranie telefonu „Gdzie się spotkamy?” i z niecierpliwością czekałem na odpowiedź. Nie trwało to długo — „Zaraz przyjadę po ciebie pod pracę”. Niczym torpeda skończyłem to, nad czym siedziałem cały dzień przy komputerze, chwyciłem marynarkę i wybiegłem przed budynek. Tam już czekał czarny mercedes i ona na tylnym siedzeniu, prostym gestem zaprosiła mnie do środka. Lekko zdezorientowany pociągnąłem za klamkę i wsiadłem do limuzyny.

— Powiesz mi, o co chodzi? — zapytałem speszony.

— Niespodzianka — odpowiedziała bez emocji. Cała była jakaś inna, nieobecna, myślami gdzieś daleko poza kabiną samochodu. Nie odzywała się, tylko w milczeniu patrzyła przez okno, jak to miała w zwyczaju, jeżdżąc. Z przodu siedziało dwóch mężczyzn, szofer był ubrany w elegancki garnitur i muszkę, miał lekki zarost i okulary z niebieskimi oprawkami. Co raz ukradkiem spoglądał w lusterko wsteczne, sprawdzając, co robi zakochana para na tylnej kanapie. Nie mam pojęcia, kim jest drugi mężczyzna. Ubrany był już mniej elegancko, miał marynarkę i ciemne jeansy. Zacząłem mieć pewne podejrzenia, gdy wylądowaliśmy w dzielnicy przemysłowej, a wokół nas, zamiast domów mieszkalnych, były tylko magazyny i hale produkcyjne. Zajechaliśmy na plac przed jedną z takich hal. Mercedes zatrzymał się niedaleko po wjeździe na teren posesji.

— Koleś, wysiadaj.

— Ale o co tu chodzi?! Marta? Możesz mi to wyjaśnić? — wypowiedziałem w strachu i zdezorientowaniu.

— Wypierdalaj z wozu! — wykrzyczał, celując pistoletem prosto w moją głowę.

OK, teraz rozumiem. Wszystko to przypominało jakąś żałosną czeską komedię, a ja byłem jej głównym bohaterem. Mam nadzieję, że to jakaś ukryta kamera i ta szopka zaraz się skończy chociaż przyznam, scenografia powala, wszędzie wkoło leżą rury, pręty stalowe i jakiś złom. Spoglądałem tylko na nią w samochodzie, lecz jej wzrok był gdzie indziej. Co tu się, do cholery, dzieje, to bolesne, ten strach. Równie bolesne było uderzenie łomem, którym dostałem z tyłu w kolana. Upadłem na ziemię.

Obudziłem się już w ciemnym pomieszczeniu na krześle i związany grubymi linami. W drzwiach stał napakowany kark, dres w swojej szeleszczącej zbroi, z elektronicznym papierosem w ustach. Sprawiał wrażenie zamyślonego, ale nie spodziewałbym się jakichkolwiek funkcji mózgu u tego osobnika.

— Co ja tu robię? — zagadałem.

— Siedzisz — odpowiedział, wypuszczając dym z ust.

— Niech zgadnę, jeśli ja siedzę, to ty stoisz?

— Mylisz się. Ty już nie siedzisz.

I potwierdził swoje słowa zamaszystym uderzeniem w mój prawy policzek. To też bolało. Zostałem teraz sam we własnym więzieniu z krwią na twarzy w pozycji leżącej. Paniczny strach i wilgoć to jedyne, co teraz czuję.

— Michał, jesteś tam? — zapytał znany mi głos.

— Marta? Marta! Co tu się dzieje, wyciągnij mnie stąd.

— Michał, przepraszam, mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe — odpowiedziała, szlochając. — Pamiętasz, jak opowiadałam ci o Nelce, chciałam dla niej dobrze, to tylko praca. Nie mówiłam ci wszystkiego, za to też przepraszam, mam kredyt i męża pijaka na głowie. To był jedyny sposób, by wyjść z tej beznadziejnej sytuacji i się jakoś ustatkować.

— Ale ze mną też by ci się to udało!

— To nie takie proste. Miałeś być tylko zwykłym zleceniem, a cała ta akcja zwykłą pracą. Fakt, trochę niespodziewanie się zaczęło, nie zastanawiałeś się, dlaczego tak szybko to wszystko się potoczyło? Przecież byłam twoja bez większych twoich starań. Nigdy cię nie kochałam.

Po tych słowach nawet nie czekałem na dalszą część historii. W oczach pojawiły się łzy, a w głowie ogromny nóż wbity między bruzdy wspomnień. Nagle stało się obojętne, co tutaj robię. Cholera, wierzyłem ci! Oddałbym wszystko, byle byś była szczęśliwa, a teraz siedzisz po drugiej stronie drzwi, tłumacząc mi się.

Dlaczego coś mnie ściska od środka, powodując trudniejsze oddychanie i zabierając chęci do życia?

— Wstawaj, ktoś chce z tobą porozmawiać — rzucił dres.

Nawet mnie rozwiązał, szliśmy ciemnym korytarzem do jednego z pomieszczeń. Chociaż „szliśmy” to troszkę słowo na wyrost — on szedł, a ja się wlokłem.

— Poznajesz mnie? — zapytał mężczyzna w garniturze.

Jasne, że poznaje, wystarczająco długo pojawiałeś się w moich koszmarach.

— Tak — odpowiedziałem. — Czego ode mnie chcesz?

— A wiesz, co tutaj robisz? — zapytał ponownie.

Zaprzeczyłem.

— Pozwól, że ci przypomnę. Trzy lata temu pod Warszawą, w nocy z 23 na 24 października, potrąciłeś dziewczynkę.

Przecież pamiętam. Wracałem wtedy od przyszłej żony, tamtej nocy oświadczyła, że mnie zostawia. W nerwach jedyne, co zrobiłem, to wsiadłem w samochód i ruszyłem przed siebie. W gazetach opisywano ten wypadek jako zbieg okoliczności. Nastolatka wracała z imprezy, pijana i bez jakichkolwiek odblasków. Weszła na ulicę prosto pod moje koła. Rozprawa trwała tygodniami, tak naprawdę nikt nie wiedział, co z tym zrobić, ojciec owej dziewczyny był posłem, co dostatecznie dolewało oliwy do buchającego ognia. Ostatecznie zostałem uniewinniony, lecz przez to wszystko straciłem kontakt z rodziną, która uważa mnie za mordercę, nie wspominając już o upokorzeniu moralnym. Poseł zapowiedział, że się zemści. No i chyba się doczekałem.

— Więc po co to wszystko? Czekałeś trzy lata, by mnie złapać i obić?

— Niekoniecznie — zaczął tłumaczyć. — Nie pozwolę, by w mojej Polsce takie gnidy jak ty chodziły po ulicy. Wszyscy mordercy powinni zdechnąć. Ty też.

— Nawet jeśli mnie zabijesz, to cała sprawa wyjdzie na jaw, a ty sam staniesz się mordercą, przestaniesz być posłem — powiedziałem.

— Ja cię nie zabiję, ja cię wyślę w podróż. Pamiętasz swoją siostrę, Aleksandrę? No jasne, że pamiętasz, nie układało jej się za bardzo w życiu. Wyobraź sobie, że sprzedała cię za 40 tys. Opowie policji, że wyjechałeś na emigrację za chlebem i szczęściem. A ona — wskazał ręką na postać siedzącą w rogu pomieszczenia — ona zrobi to samo. Policja ma już dwóch świadków. Nikt cię nie będzie szukał, bo nikomu innemu na tobie nie zależało.

Marta przyglądała się temu wszystkiemu z kamienną twarzą. Patrzyłem jej w oczy z nienawiścią, ale jedyne, co zobaczyłem, to pustka. Myślami była gdzieś indziej, przy córeczce i mężu.

— Nie przeciągajmy tego. Masz jakieś ostatnie życzenie? — zapytał.

— Pierdol się.

Wtedy wyciągnął pistolet, przeładował i strzelił. Ciało upadło na ziemię, wydając głuche echo w pomieszczeniu.

— Posprzątajcie to, a ty, Marta, chodź ze mną — powiedział poseł.

— Musiałeś to robić? On był dobrym człowiekiem — odpowiedziała, wychodząc razem z nim.

— Zniszczył mój sens życia i stał się nowym sensem, żyłem tylko po, to by się zemścić — zaczął tłumaczyć. — Po wypadku rozstałem się z żoną, podobno nie potrafiła ze mną wytrzymać, a ja… ja chciałem tylko, by sprawiedliwości stało się za dość. Ten skurczybyk po uniewinnieniu ukrywał się przed wszystkimi. Nikt nie wiedział, co się z nim stało. Rok temu wrócił do stolicy i zaczął pracować w azjatyckiej korporacji, dzięki temu go namierzyłem. Na początku nie wiedziałem, co z tym fantem zrobić, detektyw ustalił, gdzie mieszka, co robi w wolnych chwilach. Resztę już znasz, bo sama stałaś się częścią jego życia. Żałujesz?

— Nie, przestałam odczuwać jakiekolwiek emocje.

— To dobrze. Gdyby policja się nim interesowała, to złożysz odpowiednie zeznania i wszystko będzie OK. Tutaj twoja zapłata i klucze od mieszkania.

— Mogę jeszcze cię o coś prosić? — zapytała.

— O co chodzi?

— Podstawisz mi jutro jakiś samochód do przeprowadzki? Chce zacząć nowe życie już jutro.

&&

— To jak, skarbie, jesteś gotowa? — zapytała.

— Yhym — odpowiedziała mała dziewczynka, rytmicznie potakując głową.

Drżącymi rękami wyciągnęła pęk kluczy z kieszeni swojego szarego płaszcza i jeden z nich włożyła w dziurkę w zamku. Przekręciła niepewnie klucz i usłyszała, jak zamek zaskakuje, a sztabka odsuwa się, otwierając drzwi.

— No to zapraszam — zachęciła ją, podając swoja dłoń. Obie spokojnym krokiem przeszły przez próg mieszkania. Wszystko było tutaj niesamowicie piękne, białe ściany i meble z mahoniu i palisandru w ciemnych odcieniach, takie, jak sobie wymarzyła.

— Mamo, mamo, chodź, zobacz! — zawołał ją głos Nelki z pokoju obok.

Jej pokój też był piękny, zielone ściany, kolorowe mebelki, plakaty i ozdóbki. W kącie stał duży pluszowy misiek gotowy do przytulania, a na roletach były postacie z Kubusia Puchatka. Całe mieszkanie było wręcz idealne.

— I jak ci się podoba twój nowy pokoik? — zapytała.

Nie otrzymała odpowiedzi, ujrzała tylko jej słodką twarz, która w końcu się uśmiecha. To najpiękniejsze, co mogła otrzymać w całym życiu — jej radość.

— Teraz wszystko się zmieni, zaczniemy wszystko od nowa, wiesz? — zapytała, patrząc jej prosto w twarz. — Zamieszkamy tutaj, babcia będzie nas odwiedzać, poznasz nowe koleżanki w przedszkolu.

— A co z tatusiem?

— Już więcej nas nie skrzywdzi, bąblu, już nigdy nie pozwolę, by ktoś nas skrzywdził.

Baśń

Prolog

Nienawidziła tego. Nienawidziła tego wszystkiego, co ją otaczało. Pragnęła być ponad wszystko… Odciąć się od tego, co jej w najmniejszym choćby stopniu dotyczyło.

*

Kolejne sekundy. Minuty. Godziny. Mija dzień za dniem. Noc za nocą. A może to tylko złudzenie? Albo jakiś cholerny Matrix? Trudno mi odnaleźć jakieś w miarę logiczne wytłumaczenie tego, co się ze mną dzieje. Wewnątrz nie mogę nad sobą zapanować. Aż dziwne, że jakoś udaje mi się stwarzać pozory. Sztuczny uśmiech, udawana życzliwość, ciepłe przywitanie, dwa słowa i zmyć się gdzieś jak najszybciej z byle powodu po to, żeby mieć spokój… po prostu święty spokój. Działa, a jakże. Jednak po chwili znowu ktoś się pojawia i zabawa zaczyna się od początku. Jak stara zdarta płyta, która się zacina w jednym momencie. Mam ochotę to wszystko wykrzyczeć, wszystkie emocje, które we mnie tkwią i zatruwają życie… ale nawet nie wiedziałabym, co mam wrzeszczeć. Ot, bywa. Tylko położyć się, zasnąć i już nigdy nie wstać (nie to że jakieś samobójstwo czy coś, oczywiście, że nie). Sen to po prostu najlepsza ucieczka od wszystkiego.

**

Te wszystkie rzeczy, które jej się przydarzały… Najpierw wypadek jej ukochanego brata, śpiączka, płacz, siedzenie non stop w szpitalu, wyrzuty, że nie powinna go puszczać samochodem nigdzie w taką śnieżycę. Żyje. Ale nie ma już z nim kontaktu… Ona wciąż siedzi przy jego łóżku, mówi do niego, czyta książki, puszcza jego ulubione kawałki. Ma nadzieję, że mimo iż nic nie mówi, jednak słyszy i rozumie wszystko. Po tym wydarzeniu jej matka załamała się psychicznie. Ona wcale nie czuła się lepiej, jednak była silna na zewnątrz. Jak zawsze. To na nią spadł teraz ciężar prowadzenia domu, mimo że nie zdążyła jeszcze nawet napisać matury. Opuściła się w nauce, straciła kontakt z wcześniejszymi dobrymi znajomymi. Chociaż nie. W zasadzie inaczej… nie mogła ich znieść, kontakt nadal jednak miała. W tym wypadku też trzymała się zasady „nie dać po sobie poznać, że cokolwiek może być nie tak”. Magiczna odpowiedzialność, takie sterydy w postaci dorastania tu i teraz.

Straszna historia, co? Kto by pomyślał, że mimo poprawy stanu zdrowia on umrze? Chyba każdy by o tym pomyślał, każdy miał to gdzieś z tyłu głowy, jednak rozsądek czy sumienie nakazywały porzucić tę nadzieję. Umarł, miał piękny pogrzeb i to koniec. Jego księga życia zamknęła się zbyt szybko, kartki zdmuchnięte przez los przeleciały od początku do końca, czyli śmierci. A co się stało z nią?

***

Poranek.

— Nie ma mowy, nie wstaję! — krzyczała mała istota. — Jest ciemno i zimno.

— Kochanie, wstawaj, jedziemy do szkoły, raz- dwa, bez dyskusji.

Poranki zawsze były ciężkie, ot, nic nadzwyczajnego, ja też takie mam, ale tutaj były wyjątkowo uciążliwe. Ubieranie, śniadanie, jazda i pożegnanie. Następnie praca, stres, kolejne pożegnanie i przywitanie przy odbiorze malucha spod władzy opiekunki w tymże przybytku. Przywitania są fajne.

— Mamo, a wiesz, że dzisiaj byliśmy na placu zabaw?

— Tak? To wspaniale — odpowiedziała jakby nieobecna.

W domu obiad, lekcje, telewizja, kolacja i trzeba spać.

Szybko minął ten dzień, prawda? Mi także.

Wróćmy do tych lepszych poranków.

— Nie ma mowy, nie wstaję — krzyczała duża istotka. — Jest sobota rano!

— Ale mamo! Tata już dawno wstał i poszedł do garażu, a ty śpisz!

Podniosła głowę z poduszki, by się rozejrzeć, faktycznie, miejsce obok jest puste, musiał bardzo delikatnie wyczołgać się z łóżka, skoro nawet nie poczuła, gdy wstawał.

— Już wstaję, kochanie, daj mi chwilę — rzuciła od niechcenia, próbując powstrzymać zamykające się powieki.

— Nieee, wstawaj już, przygotowałam ci śniadanie.

Tego chyba bała się najbardziej. Co może przygotować 10-latka do jedzenia i jaka jest szansa, że to jest jadalne? Wstała niechętnie, założyła na nogi swoje różowe kapcie. Jej koszula nocna nie była wstanie ukryć faktu, iż ciążowy brzuszek coraz bardziej się powiększał. Gdy weszła do kuchni, zobaczyła coś, co niesamowicie ją zdziwiło. Stół był w pełni nakryty. Niczym obrazek z bajki widziała teraz przed sobą wszystko to, o czym mogła marzyć na śniadanie.

— I jak mamo? Podoba ci się? — zapytała mała istotka z nieukrywanym uśmiechem.

— Sama to zrobiłaś? — spytała.

Lecz oczka małej istotki pełne skaczących iskierek wyraźnie potwierdzały to, o co pytała. Scena niczym z bajki Disneya działa się tu i teraz, w ich kuchni.

— No, mamo, siadaj tutaj, to specjalne miejsce dla ciebie! — nie dawała ani chwili spokoju mała istotka.

— A gdzie jest tata?

— Tata za chwilę przyjdzie, no, jedz już, musisz być pełna energii na dzisiejszy dzień.

To zabrzmiało jak groźba, serio. W ustach 10-latki te słowa brzmiały złowieszczo i jednocześnie intrygująco. W tym czasie w drzwiach pojawiła się duża postać z bukietem kwiatów i ozdobną torebką w dłoni. W tym momencie jakby czas się zatrzymał, a spojrzenia dużych ludzi spotkały się ze sobą, tak jak zrobiły to kilka lat wcześniej. Wystarczył szeroki i biały uśmiech, by czas ruszył dalej.

— Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, kochanie! — krzyknął, wręczając jej kwiaty i prezent.

Tego wszystkiego chyba było za wiele, bo na twarzy kobiety pojawiły się pierwsze łzy wzruszenia, dumy i przede wszystkim szczęścia, że ma przy sobie tak wspaniałego mężczyznę i ukochane dziecko, które w tej chwili przyglądało się temu obrazkowi, który dopełnił całości wyrwanej z bajki Disneya.

— I jak ci się podoba? Chyba całkiem nieźle nam wyszło — zapytał z wyraźnym zaciekawieniem.

— To… to… to jest wspaniałe, dziękuję wam! — wykrzyczała z nieukrywana przyjemnością, przyglądając się co raz to pięknej niespodziance i dwójce ukochanych istotek.

****

Poznali się całkiem przypadkiem. Tomasz zakochał się w Asi od pierwszego wejrzenia, przynajmniej on sam miał zwyczaj tak opowiadać na rodzinnych spotkaniach. Tak naprawdę poznali się na wakacjach nad jednym z mazurskich jezior. On tam przyjechał z grupką swoich znajomych zaraz po maturach, o na dorabiała w jednej z restauracji, by związać koniec z końcem. Łatwo sobie wyobrazić wakacje młodych mężczyzn po jakże ciężkim roku: imprezy, przelotny seks i hektolitry alkoholu. Tomek był troszkę inny, facet nie z tego świata, taki odludek i idealista. Ciężko nawet opisać kogoś takiego jak on w prostych słowach, bo nie było w nim niczego prostego. Błysk w oczach, ambicje przekładane na czyny, a jednocześnie niska samoocena powodowały, że mimo kumpli trzymał się gdzieś na uboczu. Przyjechał z nimi nad jezioro tylko dlatego, że nie mógł już wytrzymać tego, co się działo w domu. Pochodził z, wydawać się mogło, normalnej rodziny, oboje rodzice dobrze zarabiali, lecz co z tego, że mieli pieniądze, skoro nie mieli czasu dla swojego jedynego syna? Na początku brakło wolnej chwili, by spytać, co w szkole, potem by zadzwonić na święta i złożyć życzenia, a na końcu by być w jego życiu. Chociaż to trochę wina Tomka, zerwał kontakty z rodzicami, by móc zacząć żyć inaczej, na nowo.

Jej praca zaczynała się wcześnie rano, po przyjściu do restauracji musiała przygotować wszystkie produkty na kuchni, by można było przez cały dzień szybko i sprawnie podgrzewać i wydawać dania. Ta cała „restauracja” to nic innego, jak mała knajpka nastawiona na marnej jakości fast foody, bo to najchodliwszy towar w turystycznych miasteczkach, takich jak to, w którym się znajdowali. Praca po 12 godzin za śmieszne pieniądze, ale przynajmniej stała i pewna. Rodzina bardzo kochała i wspierała Asię w tym, co robiła, poświęcała swoje wakacje, by wspomóc schorowanych rodziców. Jej matury nie poszły najlepiej, raczej nastawiała się, że po okresie wakacyjnym będzie musiała poszukać czegoś innego, bo o studiach może zapomnieć. Nie ma co się dziwić, praca na gospodarce pochłaniała jej większość czasu, przez co często przychodziła do szkoły nieprzygotowana. Asia na pierwszy rzut oka jest wysoką i zgrabną nastolatką, ma czarne proste włosy i zawsze uśmiechniętą twarz. Wśród ludzi zawsze nakładała na siebie uczuciową maskę, by nie pokazywać tego, co ma w środku. W jej wnętrzu można było znaleźć taki ogromny kocioł myśli, uczuć i przemyśleń, który powodował co raz to większe sinusoidy nastroju. Chociaż częściej szorowała po dnie, niż wzbijała się ponad chmury. Wszystko, co miała, to rodzina, dzięki temu jeszcze się nie podała, mimo wielu blizn na nadgarstkach. Te blizny to walka o szczęście.

W ich spotkaniu było więcej przypadku niż szczęścia. Pewnego słonecznego dnia Asia miała wolne od pracy, raz na cztery dni przysługiwał jej odpoczynek, z czego się bardzo cieszyła. Każdą wolną chwilę spędzała na plaży, ponieważ uwielbiała wylegiwać się na gorącym piasku. Tak też było tego dnia — słońce grzało niesamowicie dzięki, czemu tłok na plaży był większy niż korek na Zakopiance. Gdy znalazła wolne miejsce i rozłożyła swoje rzeczy, postanowiła czym prędzej nasmarować się kremem, by kolejnego dnia nie płakać z bólu przez poparzenia. Gdy już całe odsłonięte ciało było zabezpieczone, postanowiła oddać się lekturze, którą pożyczyła od najlepszej przyjaciółki Marty. Ot, zwykłe romansidło, lecz w głębi duszy chciała przeżyć w swoim życiu tak piękne historie jak bohaterowie tej książki. Nagle bum, jeb czy inne fonetyczne określenie uderzenia w głowę. Piłka do siatkówki poza wywołaniem szoku i wytrąceniem książki z rąk delikatnie pokryła jej skórę warstwą żółtego piachu. Asia nie wiedząc, co się stało, na chwilę zastygła w bezruchu, lecz szybko podbiegł do niej mężczyzna.

— Przepraszam, nic ci się nie stało? — powiedział, wyciągając dłoń do piłki, lecz Asia uznała, że to pomocna dłoń dla niej.

— Nie, wszystko OK — i poddała swą rękę nieznajomemu, uśmiechając się od ucha do ucha. Nastała krępująca sytuacja wynikająca z małego nieporozumienia. Asia szybko zorientowała się, o co chodzi, a na jej twarzy pojawiły się czerwone rumieńce. Szybko odwróciła głowę, by ukryć zakłopotanie, a w tym czasie mężczyzna zabrał piłkę i ulotnił się nie wiadomo gdzie. Otrzepała się z piachu, by móc znowu zająć swoją pozycję do czytania i wrócić do urwanego wątku, lecz gdzieś w głowie zapadł jej wyraz twarzy tego chłopaka. Przykro mu było, że ją uderzył, a ona jak głupia odwaliła jakąś akcję. Facet jak wielu innych — pomyślała i szybko zapomniała o tym, co się przed chwilą zdarzyło.

*****

Żując kolejny gryz, podniosła swój wzrok znad talerza, zderzając się ze spojrzeniami dwóch istot.

— Mamooo, zjadłaś już? — zapytała Adrianna.

— Daj mamie zjeść, mamy dzisiaj dużo czasu — skarcił ją ojciec. — Jedz spokojnie, kochanie — dodał.

— Urwisy, co wy takiego planujecie? — zapytała, smarując kromkę chleba masłem.

— To niespodzianka! — wykrzyczała z radością mała, wymachując rękami w powietrzu z nieukrywanym entuzjazmem.

— No dobra, to już zjadłam, co teraz?

— Ubieraaamy się! — wykrzyczała Adrianna.

— Ale dasz mi się chociaż przebrać z piżam, co? — spytała z nieukrywanym uśmiechem. — Co mam na siebie założyć?

— Wszystko już jest gotowe w waszej sypialni — odpowiedziała córka. Na twarzy Asi pojawił się kolejny grymas zdziwienia i zaskoczenia. Tomek tylko tajemniczo spojrzał na swoją wybrankę, a jego spojrzenie zawierało wiele wdzięczności, radości i poczucia bezpieczeństwa.

Adrianna szybko założyła swoje adidasy na nogi i wybiegła na klatkę schodową, schodami w dół ku wyjściu. On szarmancko poczekał, aż o na się ubierze, poprawi włosy, użyje ulubionych perfum i dokona całego tego rytuału, którego dokonują kobiety, by móc wyjść z domu. Gdy już się to stało, przed nim pojawił ktoś wyjątkowy i mimo tego, że tyle lat żyją ze sobą, ona każdego dnia stawała się piękniejsza.

— Gotowa?

— Zawsze.

******

Tego samego dnia wieczorem Asia postanowiła razem z Martą wybrać się do lokalnego klubu. Obie spokojnie siedziały przy barze, sącząc drinka i czekając na amantów, gotowych tańczyć z nimi do białego rana. Lecz jak na złość dzisiaj nie było ich widać.

— Widzisz tamtego? — zapytała Marta, wskazując palcem na mocno opalonego chłopaka z włosami postawionymi na żel.

— To ten, który zarywał do ciebie ostatnio?

— No i zarwał — odpowiedziała z nieukrywaną satysfakcją i dumą.

— No nie żartuj, puściłaś się z nim? — próbowała przekrzyczeć muzykę w klubie i jednocześnie wyrazić swoje zdziwienie i zaniepokojenie.

— Oj przestań, są wakacje, mi też się coś należy od życia, zresztą…

Asia przestała słuchać w momencie, gdy na horyzoncie pojawiła się pewna znajoma twarz. Mężczyzna podszedł do baru i zamówił piwo dla siebie i swoich kolegów.

— Ej, słuchasz mnie w ogóle? — zapytała zniecierpliwiona. — Czemu tak się na niego gapisz?

— Spotkałam go dzisiaj na plaży… No, mów dalej, słucham cię — odpowiedziała.

— Uuuu, nawet niezłe ciacho z niego. Jak ma na imię?

— Nie wiem, uderzył mnie piłką i tyle.

— Pfff — i odwróciła głowę w kierunku barmana, dając mu znać, że chce jeszcze raz to samo. — No to idź się przywitaj ze swoim kolegą — dodała.

Lecz ona starała się nie zwracać uwagi na mężczyznę, on wydawał się nawet jej nie rozpoznawać, do momentu gdy niosąc kolejne piwo, nie potknął się o jej torebkę, która stała z boku krzesła, wylewając zawartość dwóch szklanek na podłogę i po części na nią. Spojrzeli na siebie i szybko zorientowali się, że już się widzieli. Znaczy on przypomniał sobie, że już dzisiaj narobił jej krzywdy, a teraz zrobił to ponownie.

— Przepraszam bardzo! Ja naprawdę nie chciałem, zaczepiłem się o twoją torebkę — wybełkotał z pełną skruchą.

— Cała sukienka zalana! Wracam do domu!

— Poczekaj, odprowadzę cię! — zaoferował.

Marta oraz koledzy Tomka przyglądali się temu jak wielkiemu przedstawieniu w teatrze. Nikt nie śmiał się włączyć do tej awantury, nikt się chyba nie odważył przekrzyczeć Asi, kobieta w szale i gniewie powali niejednego mężczyznę.

— Daj mi spokój, człowieku, nie dość, że prześladujesz mnie od rana na plaży, to teraz zniszczyłeś mi moją ulubioną sukienkę!

Mimo iż ona już wybiegła z klubu, Tomek uparcie podążał za nią.

— Poczekaj, no! Nieważne, jak szybko będziesz uciekać, i tak cię dogonię, daj mi powiedzieć to, co muszę i sobie pójdziesz.

W tym momencie Asia się zatrzymała, jakby zaintrygowana tym, co usłyszała.

— Cześć, jestem Tomek — wydukał z ogromnym uśmiechem.

— To jakiś żart? — odparła z poirytowaniem.

— Nie, poczekaj, daj mi wszystko wytłumaczyć. Chciałem się przedstawić już na plaży, ale jakoś nie wyszło. Bardzo przepraszam za tę piłkę i to piwo teraz. Naprawdę jest mi przykro z powodu zniszczenia sukienki. Poza tym słodko się rumienisz, a jeśli pozwolisz, odkupię ci ją — powiedział na jednym oddechu. Między nimi nastała krępująca cisza i tylko gwar oraz muzyka dodawały tej scenie tła dźwiękowego.

— To może chociaż kawa jutro w ramach przeprosin?

Ona wyjęła tylko z tej nieszczęsnej torebki mały kalendarzyk i długopis. Przez chwilę kreśliła coś w nim, a następnie wyrwała karteczkę, złożyła dwa razy i podała Tomkowi, nic nie mówiąc. Odwróciła się i zaczęła znikać w oddali.

Jeszcze tej samej nocy jej telefon zawibrował i zaświecił, zawiadamiając właścicielkę, że czeka na nią wiadomość tekstowa. Wieczór był wyjątkowy w swojej prostocie, bo to samo powiadomienie pojawiało się wiele razy i za każdym razem wywoływało uśmiech u obu stron. Doskonale się rozumieli i bardzo szybko złapali wspólny język, mimo iż wydawać by się mogło, że pochodzą z dwóch różnych planet.

Pobyt Tomka powoli zmierzał ku końcowi, lecz on postanowił dobrze wykorzystać te dni, wiedział także, że jeśli teraz nie zrobi jakiegoś kroku, to straci Aśkę, koleżankę, na której mu bardzo zależało. Potrafili rozmawiać ze sobą przez SMS całe noce, lecz w trakcie dnia ona musiała poświęcać się pracy, co powodowało dziwne uczucie u niego. Nie potrafił ocenić, czy to miłość, tęsknota czy zwykłe wakacyjne zauroczenie, lecz smutek dnia mijał wieczorami. Wiele razy próbował wyciągnąć ją na kawę, spacer czy cokolwiek innego i ostatecznie udało mu się to ostatniego dnia jego wakacji. Już od poranka nie mógł się doczekać, aż ją zobaczy. Umówili się w małej kawiarni trochę na uboczu deptaka, on przyszedł odpowiednio wcześniej, ubrany w najlepszą koszulę, jaką miał w swojej wakacyjnej garderobie, więc, umówmy się, nie wyglądało elegancko. Miał ze sobą czerwoną różę i nerwowo poruszał stopami. Ona przyszła w tej samej sukience, którą Tomek zalał piwem w tamten wspaniały dzień. Okazało się, że jednak udało się ją uratować, a fakt, że przyszła w niej, podkreślał, jak ważny jest dla niej chłopak. Gdy już usiadła i złożyli zamówienie u kelnera, przez chwilę wpatrywali się w swoje oczy, lecz w końcu Tomek postanowił się odezwać.

— I co teraz będzie? — zapytał.

— No co ma być. Dzieli nas dosyć duża odległość, będziemy ze sobą pisać tak jak teraz…

Ponownie nastała krępująca cisza, lecz tym razem o wiele gorsza, widać było wyraźnie, że nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Bolał ją ten widok, ale nie wiedziała, co mogła zrobić więcej.

— Jesteś najwspanialszym chłopakiem, jakiego poznałam od dawna, nie chce tracić z tobą kontaktu, wręcz przeciwnie, chce żebyś był przy mnie, jako przyjaciel. Spędźmy dobrze ten ostatni dzień zanim wyjedziesz, OK? Nie ma co smucić — powiedziała swoim słodkim głosikiem, jednocześnie łapiąc go za dłoń.

*******

— Gdzie jedziemy? — spytała.

— To niespodzianka — odparł głosik małej istotki z tylnej kanapy samochodu.

Tomek tylko puścił oczko do Asi, uciekając od odpowiedzi. Spojrzał na zegarek i jeszcze bardziej zadowolony z siebie uśmiechnął się nieznacznie. Prawą ręką sięgnął do konsoli głównej samochodu, by włączyć radio. Zawsze ustawiał tę samą stację w czasie podróży.

— Posłuchaj, pamiętasz tę piosenkę, to była nasza ulubiona! — krzyknęła Asia z zadowoleniem.

— Pamiętam — odparł cicho, nie odrywając wzroku od drogi. Adrianna zaczęła się wiercić z tyłu, jakby znudzona tą całą słodką atmosferą.

Nagle skończyła się piosenka, a spiker radiowy zaczął mówić swoim niskim, ale jakże genialnie brzmiącym głosem:

— Prawda, że wspaniała piosenka? Dla nas może być wyjątkowa, lecz nie przebijemy wyjątkowości, którą wywołuje dla pewnej kobiety. Ta kobieta ma dzisiaj urodziny, a piosenka była ze specjalną dedykacją od dwóch kochających ją istotek. Cała redakcja dołącza się do życzeń i mamy nadzieję, że ten dzień będzie dla ciebie wyjątkowy, Joanno. Teraz czas na małą zmianę klimatu, a zaraz po niej wiadomości.

Kątem oka dostrzegł, jak Asia siedzi z otwartymi ustami, wpatrując się w radio.

— CO TO BYŁO? — w końcu wydukała z siebie, lecz nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Zauważyła tylko jak Tomek i Adrianna wymieniają się spojrzeniami.

— Może jakaś inna Joanna też ma urodziny dzisiaj? — odparł, starając ukryć się uśmiech, ale nie wychodziło mu to najlepiej. Niesamowitą radość sprawiała mu świadomość, że dzisiejszy dzień jest dla niej jedną wielką niespodzianką.

— Menda jesteś, wiesz? — zapytała po chwili, domyślając się, że to jego robota. — Oboje jesteście dwie małe mendowe istotki!

— A to jest takie słowo? — spytała Adrianna.

— Co mnie jeszcze dzisiaj czeka? Gdzie my w ogóle jedziemy?

— Zobaczysz — odparł kierowca.

********

— Marta, mam problem — powiedziała zapłakanym głosem.

— Aśka, jest 3 w nocy, czy ten problem nie może poczekać do rana? Spałam już — odparła niechętnie.

— Jestem w ciąży…

— CO?! Z kim?! Kiedy?!

— Z Pawłem, chyba…

— Jak to „chyba”? ! To nie wiesz, komu dałaś?! Zresztą, jak to się mogło stać, kim jest ten Paweł? — zaczęła krzyczeć do słuchawki telefonu.

— Pawła poznałam na tej imprezie sylwestrowej, trochę za mocno się upiłam i tak wyszło. Spóźniał mi się okres, ale teraz już wiem na sto procent, byłam u ginekologa.

— Gadałaś z nim? Co on na to?

— Nie chce mnie znać, kazał mi po prostu spierdalać, a ja siedzę i płaczę, bo nie wiem, co ze sobą zrobić. Nie przyznam się teraz rodzicom, ale prędzej czy później sami zauważą… Co ja mam teraz robić?

— Ja pierdole, Aśka… — wyszeptała. — Wyskrobiesz?

— Zwariowałaś? Nie ma takiej opcji!

— To co? Będziesz wychowywać bachora bez ojca, bo raz dałaś dupy obcemu facetowi?

— Przestań mnie dobijać — zdawała się już bardziej krzyczeć, niż płakać. — Jutro przyjedzie Tomek, pamiętasz? Po raz pierwszy od wakacji i co ja mu powiem? Zresztą, w takim stanie nawet nie chce mu się pokazywać.

— Wiem, pamiętam. — odparła Marta. — Skoro się przyjaźnicie, to chyba wypada mu powiedzieć prawdę? Nie po to jedzie do ciebie przez całą Polskę, by tego samego dnia wrócić, bo nie będziesz chciała się z nim zobaczyć.

— Mam ochotę się zabić — wyszeptała.

— Przestań… To już nawet nie robi na mnie wrażenia, przy twoich stanach depresyjnych musiałam przywyknąć do tych gróźb.

— Ale ja tym razem mówię poważnie! — wycedziła, podnosząc głos.

— Ja ciebie też kocham, pogadamy jutro, daj znać, jak przyjedzie Tomek, dobranoc, bąblu — powiedziała Marta, odkładając słuchawkę.

— 3.34, nawet dobry czas jak na kolejny dramat — dodała sobie w głowie i zawinęła się w kołdrę, uciekając do krainy Morfeusza.

*********

— Powiecie mi w końcu, gdzie jedziemy?

— Na wycieczkę — opowiedział Tomek, nie odwracając wzroku od drogi.

— No ale daleko jeszcze?

— Już prawie jesteśmy.