Bezpłatny fragment - Koszmarny wirus

Koszmarny wirus

Tajemniczy napis

To był wrześniowy poniedziałek. Za oknem mgła, a mokre ulice nie zachęcały do wyjścia z domu, tym bardziej że w naszej rodzinie każdy wrzesień nie kojarzył się dobrze.

Moja mama, wychodząc rano do pracy, zostawiała zawsze dla mnie i dla mojej młodszej siostry karteczki, co należy lub czego nie należy zrobić, ale dzisiaj było inaczej. Wisiała tylko jedna kartka zaadresowana do mnie. No tak, przecież Magda pojechała z tatą do lekarza. Zatem jestem sama, super.

Do szkoły idę na trzecią lekcję, więc jest oczywiste, że posiedzę trochę przy komputerze. Ta wczorajsza gra, którą kupili mi rodzice, jest bardzo wciągająca, ale zgodnie z zaleceniem mamy, jak mówi zawieszona na lodówce karteczka: na komputerze siedzimy tylko jedną godzinę i w razie potrzeby jeszcze trzydzieści minut. Zjadam w pośpiechu śniadanie i siadam do komputera. Po upływie godziny na ekranie pojawia się napis:

KLIKNIJ TUTAJ, A POWIEM CI JAK OSZUKAĆ CZAS I JAK GO WYDŁUŻYĆ.

E… tam, pomyślałam, jakiś głupi żart. I już miałam odejść, lecz ten napis był tak zachęcający, że nie mogłam oderwać wzroku od ekranu. A może? — Myślę sobie… kliknę, a co mi tam! I wtedy bardzo jasne światło oślepia mnie sprawiając, że nie wiem co dzieje się dookoła.

Mysz, materac i stara szafa

Kiedy otwieram oczy, widzę, że mój pokój wygląda zupełnie inaczej. Zamiast podłogi mokra ziemia, a zamiast łóżka leży wielki i brudny materac. Przy ścianie obok okna stoi szafa. Ma naderwane drzwi, które wciąż się kołyszą, jakby przed chwilą ktoś nimi poruszył. Na ziemi kawałki lustra, rozsypane ziarno oraz puste kolby kukurydzy, ale najgorsze dopiero ma się wydarzyć. Spoglądam w dół i ogarnia mnie przerażenie. O Boże, ja chyba śnię, co to jest? Nogi mam obrośnięte szarą sierścią, a na ich końcach sterczą długie i brudne pazury. Teraz już wiem, to nie jest mój świat, a ja nie wyglądam jak człowiek.

Trzy pary butów

Zza drzwi dochodzą jakieś dźwięki. Ktoś zbiega po schodach.

Słyszę głosy:

— Chodźmy zobaczyć czy jeszcze tam jest, musimy ją wreszcie złapać.

— Nie będzie więcej jadła naszego ziarna, mówi inny głos.

Jestem przerażona i wiem, że muszę uciekać. Szybko wbiegam pod szafę, nasłuchując. Drzwi otwierają się i do środka wchodzą trzy pary nóg w ogromnych skórzanych butach.

Piszczący głos woła:

— Ostatnio była za materacem, to teraz pewnie siedzi pod szafą, daj bliżej lampę, zobaczmy, jak trzęsie się ze strachu, ten mały futrzak.