Bezpłatny fragment - Koronarografia

Rys historyczny

Diagnostyka obrazowa w zakresie układu krążenia została zapoczątkowana w roku 1929 przez Forssmana, który wprowadził po raz pierwszy przez żyłę ramienną za pomocą cewnika Foleya do przedsionka prawego serca. Zabieg wykonał on na samym sobie. Badania Coumanda i Richardsa doprowadziły do unowocześnienia metody cewnikowania serca, która stała się jedną z istotnych metod diagnostyki serca w stanach nagłych. Otrzymali oni za swoje osiągniecie Nagrodę Nobla w roku 1956. Pierwsza koronarografia tzw. selektywna została wykonana w roku 1958 przez Sonesa, z użycie środka cieniującego, który został wstrzyknięty do tętnic wieńcowych za pomocą cewnika skonstruowanego do tego celu, a wprowadzonego przez tętnicę ramienną. W roku 1967 Judkins i odrębnie Amplatz wykorzystali w tym zabiegu nakłucie tętnicy udowej, która to metoda jest używana z powodzeniem współcześnie. W naszym kraju tego rodzaju zabieg wykonano już w roku 1968 przez profesora Witolda Rużyłło w Klinice E. Żery w Warszawie.

Zróżnicowane metody badania serca

Wśród różnego typu metod badania serca należy wyróżnić angiokardiografie. Polega ona na badaniu jam serca, aorty i naczyń wieńcowych za pomocą promieni rentgena. Podawany jest środek cieniujący do jamy lewej komory serca, aorty i tętnicy wieńcowej, w znieczuleniu wieńcowym. Można nią ocenić stopień i miejsce zwężeń w obrębie miażdżycowo zmienionych naczyń wieńcowych. Celem badania jest także wyjaśnienie przyczyny bólów w klatce piersiowej, ocena stopnia zaawansowania choroby serca celem dalszej kwalifikacji do leczenia inwazyjnego kardiologicznego, kardiochirurgicznego lub zachowawczego. Można dzięki angiokardiografii ocenić skuteczność leczenia.