Bezpłatny fragment - Komunikacja niewerbalna jako proces

Od autora

Esej, który napisałam ma podłoże filozoficzno — psychologiczny. W nim opisałam mowę ciała, czyli komunikacja niewerbalna. Esej napisany z myślą o studentach nauk społecznych jak i również dla szerokiej rzeszy czytelników laickich. Esej napisałam raczej dla wiedzy podstawowej dyscypliny naukowej, jaką jest filozofia psychologii. Muszę przyznać, że bardzo starałam się, aby napisać go w jak najbardziej w przejrzystej formie czytaniu. Ale muszę państwu się przyznać, że brak zdolności graficznych, popchnęło mnie do skorzystania się, grafiką z internetu. Esej filozofia psychologii, proponuję potraktować, jako dodatek uzupełniający zdobytej już wiedzy przez studenta, a także i czytelnika laika. Można go również uznać za skrócony kurs tej fantastycznej dziedziny nauki. Tyle, że jest warunek, który koniecznie należy uzupełnić innymi, ale stosownymi lekturami zaleconymi oczywiście przez ludzi kompetentnych, i to, z ogromną wiedzą nauk społecznych, czyli powinien to, być wykładowca albo nauczyciel. Esej ten, zdaje się, że wprowadza studenta czy czytelnika laika do świata badania społecznego, jak również wyjaśniania fenomenów społecznych, jakim jest komunikacja niewerbalna, jako proces. Żywię ogromną nadzieję, że esej napisany przeze mnie przysłuży się, w praktyce, ale nie, tylko dla zdobycia wiedzy, jak również pomoże w zdaniu kolokwium — egzaminu z tej dziedziny, jakim jest filozofia komunikacja społeczna.

Małomice, 08 Lipiec 2015

mgr Maria Kucharska

Wstęp

Komunikacja społeczna jest jedną z podstawowych umiejętności komunikowania się człowiek z człowiekiem. Z źródeł wynika, że badacze obliczyli, że na porozumiewaniu się z innymi ludźmi spędzamy o koło a nawet aż 85% naszego czasu, i to w ciągu jednego dnia. Jednostka społeczna wykonuje w życiu różne swoje zadania a więc jest powiązana z innymi osobami toteż musi ona wymieniać się z różnymi informacjami, to jest przekaz — odbiór. Komunikujemy się nie tylko słownie, ale i bez słów, czyli komunikacja niewerbalna a w swoim eseju zajmę się wyłącznie komunikacją niewerbalną. Jak już wiemy, że doskonale potrafimy komunikować się, z innymi, nawet wtedy, gdy nie mówimy zupełnie nic. Bo informacje np; o emocjach czy nastawieniu albo, o opiniach jednostki możemy wyczytać z jej zachowania, czy wyrazu twarzy albo gestów. Ciekawe jest to, że nawet bierna osoba może komunikować coś w otoczeniu, w którym przebywa za pomocą tz., rekwizytorów, którymi się dana osoba otacza, a nawet poprzez swój wygląd. Powszechnie wiadomo, że my jakoby zdajemy sobie sprawę z roli komunikacji niewerbalnej, czyli po za językowej, ale czasami jesteśmy nie świadomi naszych ruchów i jakie komunikaty wysyłamy. Może być też tak, że nie potrafimy poprawnie odczytać innych nadawców. W moim eseju przedstawię również ilustrację, aby można było lepiej zrozumieć, na czym tak naprawdę polega mowa niewerbalna, chodzi mi o to, jak mówimy językiem ciała, i o czym mówimy. Bo sposób, w jaki mówimy, ma ogromne znaczenie, bowiem od niego jest zależne, bo być może w tym czasie nie dysponujemy dodatkowymi informacjami, to oznaczałoby, że nie jesteśmy w stanie odczytać nic z języka ciała. Wtedy mamy już problem jak w ogóle zostanie odczytany komunikat. W tym stanie rzeczy musiałoby dojść do komunikacji werbalnej. Komunikowanie się ma ogromne znaczenie w działaniu, bowiem zajmuje postawę zdaniową, chodzi tu, o używanie języka lub innych środków, które przekazują odbiorcy swój przekaz taki jak; przekonanie — pragnienie — intencję — żal. W komunikowaniu się najwyraźniej chodzi o to, by kodować myśl w takiej formie, aby można było bez większych komplikacji rozszyfrować przez odbiorcę. Mam nadzieję, że esej napisany przez zemnie, będzie przydatny studentom studiujących nauki społeczne.

Komunikacja niewerbalna. Język ciała

Kiedy obserwujemy język ciała to on dostarcza nam ogromnej informacji na temat innych ludzi zachowań, przeżyć, czyli myśli. Ale może być tak, że nie będziemy w danym momencie zdolni odczytać, ich dokładnie, i wyrazić słowami, co w danej chwili odbieramy, choć na ogół mamy zdolność wczuć się w nastawienie rozmówcy. Ale jeśli jest ono dla nas niekorzystne, w tedy musimy mieć się na baczności, bo czy tego chcemy czy nie nasze ciało nadal mówi. Postaram się w miarę jasno określić każdą część składową na język ciała:

Mimika, — czyli wyraz twarzy. Spojrzenie i kontakt wzrokowy.

Gestykulacja, czyli ruch ciała, palców, dłoni, rąk, stóp, nóg, głowy, tułowia.

Pozycja ciała. Wygląd zewnętrzny, czyli ubiór, makijaż, biżuteria.

Nie mam wątpliwości, że najbardziej ekspresyjną częścią ciała jest twarz, bo łatwo jest domyślić się, co dana osoba w tym momencie, czuje i jakich emocji doświadcza. Ale gdy przyjrzymy się dokładnie tejże osobie stwierdzimy, że najwięcej informacji przekazują nam jej usta — oczy, które są przecież zwierciadłem duszy.

Mimika twarzy

Spojrzenie wyraża zainteresowanie np: kimś, czymś, itp., jeśli górna powieka znajduje się pomiędzy górną granicą źrenicy oka a granicą tęczówki to, może oznaczać, że osoba jest bardzo zdziwiona. A kiedy ma oczy szeroko otwarte to, oznacza, że osoba czuje się bardzo znudzona. A kiedy jej górna powieka jest opadająca, a oczy na półprzymknięte a jak dołączą się do tego jeszcze ruchy brwi to, wtedy otrzymujemy całą gamę sygnałów mimicznych. Zależy również od rozmiarów źrenic jest doskonałym wskaźnikiem zainteresowania rozmówcy. W tedy, kiedy to, źrenica się rozszerza to, może oznaczać, że osoba jest bardzo zainteresowana tym, co widzi i słyszy, oznacza również wzrost podniecenia. Jeśli źrenica się zwęża to może oznaczać, że osoba jest nie specjalnie zainteresowana tym, co widzi bądź słyszy. Każda osoba ma prawo czuć się nie swojo, rozmawiając z rozmówcą, która unika patrzenia prosto w oczy. A więc ma on prawo myśleć, że jej rozmówca jest raczej zakłopotany i niepewny tego, co mówi, bądź nie jest zainteresowany rozmową albo kłamie. Patrzenie rozmówcy prosto w oczy nie powinno trwać dłużej jak około pięć sekund. Bo rozmówca może odebrać jako agresywne intencje wobec niego albo, że chcemy go zdominować. Język ciała to również gestykulacja i pozycja ciała, każdy z nas potrafi odczytać wiele gestów rozmówcy. Ale kiedy sami je stosujemy, to bardzo często robimy to bezwiednie, a wówczas bardzo się dziwimy wrażeniom i odczuciom mówcy bądź słuchaczy. Jednakże badania Darwina, jednoznacznie poszerzyły wiedzę na temat wyrazu emocjonalnego twarzy stwierdził, że są one uniwersalne. Doszedł on do wniosku, że wszyscy ludzie kodują, a to znaczy, że w ten sposób wyrażają swoje emocje, i w ten sam sposób dekodują.

Mówimy trzymając długopis w dłoni