Współcześnie teatr przyzwyczaił nas do tego, że szokuje. To jego forma bycia — „W tym szaleństwie jest metoda” — przecież, świat żyje newsami, które wygenerowane są przede wszystkim na warstwie emocjonalnej, jaka ma widza poruszyć, skupić uwagę, a najlepiej ujmując dosadnie — „wbić w fotel” lub jeszcze lepiej, od razu „zwalić z nóg”. Takim zabiegiem jest „Hamlet” w reżyserii Krzysztofa Grabaczewskiego. Mocno wieczorny spektakl przyciągnął młodzież, zwłaszcza szkół średnich do Teatru Starego, który tamtego dnia był wypełniony po brzegi. Był to Hamlet w nowoczesnym wydaniu, gdzie główny bohater posiłkując się jakby mottem dzieła Szekspira zastanawiał się — „Być albo nie być” korzystającym z usług zasponsorowanej przez siebie dziewczyny (oczywiście nie o to samo w tym chodzi, problem tkwi głębiej, dla Freuda z pewnością byłby zajmujący). Ta się niecierpliwi jego rozważaniami nad sensem ludzkiego życia, które boleśnie przemija i to zdaje się nie dawać spokoju głównemu bohaterowi, który ewidentnie odchodzi od zmysłów na naszych oczach — ale jak już uznaliśmy — W tym szaleństwie metodyka jest. W niniejszym miejscu chciałabym wprowadzić swoje zasadnicze rozważania. Nie dążę do sporządzenia klasycznej recenzji, przecież zresztą analizowany spektakl miał swoją premierę w przeszłości, która nie jest dla aktualnych zdarzeń teatralnych elektryzująca przez rodzaj newsa, bo jak wspomniano — newsy chcą zawładnąć naszymi emocjami, zdobyć naszą przestrzeń życiową, wedrzeć się w świat emocji, wpływać na nie, przez to na kształt naszych opinii na różne tematy. Wracając do określenia istoty mojego tekstu — nie chcę relacjonować spektaklu, dokonując opisu jego przebiegu. Chodzi o wydobycie znaczących dla mnie treści dla tego tekstu, przetworzenie ich także na podstawie oryginalnego tekstu Szekspira, by wyjść do wniosków istotnych ogólnie dla nauk społecznych. Dla mnie one są szczególnie istotne, interdyscyplinarność nauk, ich praktyczność.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.