Bezpłatny fragment - Katedry perły w koronie Europy część II

Katedry perły w koronie Europy

Część druga

Na okładce książki znajduje się zdjęcie fasady, katedry w Sienie. Książka oparta o materiały własne autora. Oraz Polskiej Wikipedii za co składam, podziękowania dla twórcóm Wikipedii za pomoc w opracowaniu tej książki.

Watykan

Bazylika Świętego Piotra na Watykanie

Wymawiana po włosku nazwa Bazyliki świętego Piotra. to znaczy, Basilica Papale di San Pietro in Vaticano, po łacińsku to Basilica Sancti Petri nasza rzymskokatolicka bazylika na Wzgórzu Watykańskim, zbudowana w latach 1506 do 1626 roku, na miejscu starszej bazyliki wczesnochrześcijańskiej, fundacji cesarza Konstantyna Wielkiego. To jedna z czterech bazylik większych Rzymu oraz jedna z wielu bazylik papieskich dawniej patriarchalnych, sanktuarium, to jeden z najważniejszych katolickich ośrodków pielgrzymkowych. Wedle tradycji bazylika stoi na miejscu pochówku świętego Piotra, uznawanego przez katolików za pierwszego papieża jego grób leży pod głównym ołtarzem.

Świątynia ta jest także od wielu wieków nekropolią papieży, w tym świętych jak Leona I, Leona III, Grzegorza Wielkiego, Piusa X, Jana XXIII i Jana Pawła II. Miejsce obrad dwóch ostatnich soborów Kościoła katolickiego a kolejno Watykańskiego I, i Watykańskiego II. To czołowe dzieło architektury renesansu i baroku, z bardzo bogatym wystrojem wnętrza, gdzie znalazły się również zabytki pochodzące z dawnej konstantyńskiej bazyliki zbudowanej w tym miejscu, brązowa figura świętego Piotra dłuta Arnolfa di Cambio.

W okresie nowożytnym swoje dzieła sztuki wykonali tu Michał Anioł Pietę Watykańską, Gianlorenzo Bernini a takża ołtarz Świętego Piotra z baldachimem, Cathedra Petri, nagrobki papieży Aleksandra VII i Urbana VIII, figura świętego Longinusa, Alessandro Algardi, Antonio Canova, Bertel Thorvaldsen. Bazylika watykańska jest drugim co do wielkości kościołem na świecie jej powierzchnia to niemal 23 000 metrów kwadratowych, większą świątynią jest tylko bazylika Matki Bożej Królowej Pokoju w Jamusukro o powierzchni 30 000 metrów kwadratowych i jedno z najważniejszych świętych miejsc katolicyzmu. Usytuowana jest przy placu Świętego Piotra, do którego prowadzi z centrum Rzymu Via della Conciliazione.

Bazylika wczesnochrześcijańska

Bazylika została zbudowana przez Konstantyna Wielkiego około 324 roku jako świątynia memorialna nad grobem Świętego Piotra. Była to duża 122 metry na 64 metry, pięcionawowa bazylika zakończona poprzeczną nawą transeptem z przylegającą do niej absydą w osi nawy głównej. Od wschodu poprzedzało ją duże atrium z fontanną umieszczoną w jego części centralnej, z fontanny zachowała się rzeźba szyszki pinii umieszczona w niszy na dziedzińcu Szyszki. Bazylika, położona poza murami Rzymu, stała się miejscem pielgrzymek dla wyznawców chrześcijaństwa. Po jej ograbieniu przez arabskich piratów w 846 roku, papież Leon IV podjął decyzję o otoczeniu bazyliki i przylegających do niej budynków murem obronnym. W ten sposób powstało tak zwane miasto leonowe. Na początku XVI wieku Juliusz II podjął decyzję o zburzeniu grożącej zawaleniem bazyliki z czasów Konstantyna i zbudowaniu w tym miejscu nowej świątyni. W czasie burzenia zniszczono wiele zabytków sztuki, grobów świętych. Zadanie powierzył Donato Bramantemu, który zaprojektował świątynię na planie centralnym krzyża greckiego z kopułą nad przecięciem naw. Budowę rozpoczęto w roku 1506. Po śmierci Bramantego w 1514 roku, budowę bazyliki kontynuował Rafael Santi wraz z pomocnikiem Bramantego, Giuliano da Sangallo. Rafael zaproponował zmianę w projekcie z planu centralnego na bazylikę z podłużną nawą główną. Prace przerwała jego przedwczesna śmierć w roku 1520. Na jego miejsce pojawił się Baldassare Peruzzi, który ponownie zmienił koncepcję bazyliki, wracając do układu budowli centralnej. Musiał się również zmierzyć z innym problemem, układ kolumn pod kopułą okazał się zbyt słaby i zaczął pękać. Peruzzi rozwiązał to przez pogrubienie kolumn i dostawienie dodatkowych filarów. Niestety i jego kariera, jako budowniczego bazyliki, skończyła się dość szybko, bo w roku 1527, ze względu na Sacco di Roma, fundusze przeznaczone na budowle kościelne mocno stopniały. Po kilku miesiącach budowniczym został Antonio da Sangallo. Sangallo młodszy chciał jednak zmienić koncepcję bazyliki, wydłużając całość w jedną stronę oraz wprowadzając elewację dwuwieżową. Kolejnym budowniczym bazyliki został Michał Anioł w roku 1546, który stworzył nowy i w znacznym stopniu ostateczny, późnorenesansowy projekt kościoła, mający najwięcej wspólnego z projektem Bramantego z 1505 roku. W porównaniu z Bramantem projekt Michała Anioła cechuje większa zwartość i jednolitość planu oraz monumentalizm elewacji, zdradzający związki z architekturą starożytnego Rzymu. Po objęciu kierownictwa Michał Anioł rozpoczął budowę trzech absyd i kopuły. Prace prowadził do śmierci, czyli do 1564. W tym czasie ukończono budowę absydy z lewej strony bazyliki oraz bęben kopuły. Dzieło Bramantego, Rafaela i Michała Anioła było kontynuowane przez architektów Pirro Ligorio, Vignolę, Giacomo della Portę który w 1590 ukończył kopułę według projektu Michała Anioła, Domenico Fontanę, Giovanniego Fontanę i Carlo Maderno od 1605 roku. Ten ostatni na polecenie papieża Pawła V zmienił plan kościoła na krzyż łaciński dobudowując podłużną nawę od wschodu oraz zaprojektował obecną fasadę od strony placu św. Piotra, utrzymaną w duchu baroku.

Za pontyfikatu papieży Urbana VIII, Aleksandra VII i Klemensa IX Gianlorenzo Bernini wraz z zespołem uczniów i współpracowników wykonał zespół dzieł architektury i rzeźby tworzących spójną całość, zarówno w obrębie bazyliki i na zewnątrz, aż po rzekę Tyber. Most Aniołów otrzymał figury anielskie trzymające arma Christi. Poprzedzający bazylikę plac otoczył portyk w kształcie elipsy i trapezu, zwieńczony figurami świętych. Wnętrze bazyliki otrzymało bogaty wystrój w postaci m.in. baldachimu nad grobem świetego Piotra otoczonego z czterech stron monumentalnymi figurami świętych Andrzeja, Weroniki, Longinusa i Heleny oraz zamykająca prezbiterium Cathedra Petri. Bazylika świętego Piotra została konsekrowana 18 listopada 1626 roku, przez papieża Urbana VIII. Przez wiele lat był to największy kościół chrześcijański. Wymiary bazyliki, długość zewnętrzna to ponad 211 i pół metra, długość wewnętrzna to 186 metrów, długość nawy poprzecznej 137 i pół metra, szerokość nawy głównej ma równe 27 metry, wysokość nawy głównej to aż 46 metry. Wymiary kopuły, masa całkowita okolo 14.000 ton, wysokość zewnętrzna od poziomu ulicy do wierzchołka krzyża na kopule to 133 metry i 30 centymetrów, a wysokość wewnętrzna, od posadzki do brzegu latarni, 117metrów 57 centymetrów, średnica zewnętrzna to 58,90 metra, średnica wewnętrzna to 41, i pół metra.

Fasada bazyliki jest dziełem Carlo Maderny, który wykorzystał jako budulec trawertyn, pochodzący z Tivoli. 10 lutego 1608 roku, został położony pierwszy kamień pod jej budowę. A już21 lipca 1612 roku, większość prac została zakończona, jednak kolejne dwa lata trwało ozdabianie fasady ornamentami. Jej szerokość to 114,69 metry, a wysokość 48 metra. Na belkowaniu fasady, wielkimi literami wypisana jest po łacinie inskrypcja. IN HONOREM PRINCIPIS APOST. PAULUS V BURGHESIUS ROMANUS PONT. MAX. AN. MDCXII PONT VII, co znaczy Na cześć Księcia Apostołów. Paweł V Borghese, rzymianin, papież, w 1612, siódmym roku swojego pontyfikatu. Na fasadzie znajduje się dziewięć okien z balkonami. Centralne nad wejściem głównym) nazywane jest Lożą Błogosławieństw. Stąd ogłaszany jest światu wybór nowego papieża, z tego też miejsca nowo wybrany papież udziela swojego pierwszego błogosławieństwa Urbi et Orbi. W czasie uroczystości kanonizacyjnych w oknach tych umieszcza się wizerunki nowych świętych. Tuż pod Lożą Błogosławieństw znajduje się płaskorzeźba wykonana przez Ambrogio Buonvicino, przedstawiająca Chrystusa, wręczającego świętemu Piotrowi klucze do Królestwa Niebieskiego. Fasada skrywa w sobie dwie niepełne wieże, które nigdy nie zostały ukończone, wbrew pomysłom twórców. Prace musiano przerwać ze względu na osiadanie gruntu pod wieżami. Kolejna próba także zakończyła się niepowodzeniem ze względu na powstałe w wyniku prac pęknięcie fasady bazyliki.

Ostatecznie zamysł budowy wież porzucono w 1790, gdy na ich szczytach umieszczono dwa zegary, których twórcą był Giuseppe Valadier. W wieży po lewej stronie znajduje się Brama Dzwonów, gdzie zawieszonych jest 6 dzwonów, z których największy waży 8 ton. Jest to dzwon Świętego Marka, którego głos obwieszcza śmierć lub wybór papieża. Na szczycie fasady ustawionych zostało 13 posągów. Miejsce centralne zajmuje postać Jezusa Chrystusa Odkupiciela otoczonego przez 11 apostołów. Brakuje wśród nich świętego Piotra. Nie znajdziemy tu również oczywiście Judasza, jego miejsce zajmuje wybrany przez samego Boga, jak podają Dzieje Apostolskie, święty Maciej. Apostołom towarzyszy także święty Jan Chrzciciel. Rzeźby mają 5,7 metra wysokości. I tak, patrząc od lewej widzimy świętych Tadeusza, Mateusza, Filipa, Tomasza, Jakuba Starszego, Jana Chrzciciela, Chrystusa Odkupiciela, Andrzeja, Jana Ewangelistę, Jakuba Młodszego, Bartłomieja, Szymona i Macieja.Przed czołem fasady znajduje się 8 kolumn. Po czy wchodzimy do wnętrza bazyliki. Kościół poprzedza przedsionek zwany narteks, którego głębokość wynosi 13 metrów. Front kościoła to 13 metrowa fasada przedsionka zaprojektowana przez Carlo Maderno. Nad wejściem znajduje się sala połączona z pałacem papieskim. Ze środkowego balkonu tej sali papież udziela błogosławieństwa Urbi et Orbi, Miastu i Światu. Fasadę wieńczą rzeźby przedstawiające 11 apostołów brakuje tylko świętego Piotra, Jana Chrzciciela oraz ustawiona w części centralnej, figura Chrystusa. Na sklepieniu przedsionka, w środkowej części, umieszczono mozaikę autorstwa Giotta Navicella pochodzącą z pierwszej bazyliki. Mozaika przedstawia Chrystusa ratującego łódź apostołów na wzburzonym morzu. Po bokach przedsionka zlokalizowano dwa pomniki konne. Pierwszy z nich znajduje się obok wejścia na Scala Regia prowadzących do reprezentacyjnych sal Pałacu Watykańskiego. Zarówno schody powstałe w latach 1663 do 1666 roku, i pomnik rzymskiego cesarza Konstantyna Wielkiego w 1670 roku, zaprojektował Gianlorenzo Bernini. Po przeciwległej stronie przedsionka znajduje się pomnik cesarza Karola Wielkiego z roku 1725 dłuta Agostino Cornacchini. Z przedsionka do wnętrza bazyliki prowadzi pięcioro drzwi, z których środkowe ozdobione płaskorzeźbami z scenami z życia i śmierci świętego Piotra zostały wykonane na polecenie Eugeniusza IV, w XV wieku przez Filarete do pierwszej bazyliki. Drzwi skrajne po prawej stronie to Święta Brama otwierana z okazji roku świętego. Zdobią je płaskorzeźby z scenami z Ewangelii oraz przedstawienie otwarcia bramy w roku 1950 przez papieża Piusa XII. Brama została wykonana przez Vico Consorti na zamówienie Piusa XII o otwarta po raz pierwszy 24 grudnia 1949 roku. Brama od strony bazyliki jest niewidoczna, zasłania ją mur, który zostanie zburzony a brama otwarta dopiero po ogłoszeniu kolejnego jubileuszu roku świętego. Drzwi skrajne po lewej stronie to Brama Śmierci, wykonana przez Giacomo Manzu w roku 1964. Zobaczmy też samo wnętrze bazyliki i topografia wystroju wnętrza bazyliki Świętego Piotra. Popatrzmy na rzut bazyliki z numerami poszczególnych zabytków.To przedsionek nr 1do 8. 1. Navicella barokowa replika mozaiki Giotta. 2. Pomnik konny cesarza Karola Wielkiego Cornacchini. 3. Wrota Śmierci. 4. Wrota Dobra i Zła. 5. Wrota Filaretów autorstwa, Averulino. 6. Święte Wrota. 7. Wrota Sakramentów. oraz numer 8. To Pomnik konny cesarza Konstantyna Wielkiego autorstwa Berniniego. Przejdźmy do nawy na Prawo nawa to nr 9 do 19. i tak mamy tu numer 9. Pieta Michała Anioła. 10. Pomnik papieża Leona XII. 11. Pomnik królowej Krystyny Szwedzkiej znany jako Fontana. 12.To pomnik papieża Piusa XI. 13. Nagrobek papieża Innocentego XI 14 Pomnik papieża Piusa XII. 15. Pomnik papieża Innocenntego XII. 16. Pomnik Matyldy z Canossy. 17. Kaplica Najświętszego Sakramentu. 18. Pomnik papieża Grzegorza XIII. 19. Pomnik papieża Grzegorza XIV. Dalej następuje, prawy transept oraz obejście od numeru 20 do 36. I tak.20. Ołtarz Św. Hieronima z grobem Jana XXIII. 21. Kaplica Gregoriańska. 22. Pomnik papieża Grzegorza XVI. 23. Ołtarz NMP Nieustającej Pomocy. 24. Ołtarz Świętego Bazylego. 25. To pomnik papieża Benedykta XIV. 26. Posągi świętego Piotra Nolasco i świętej Ludwiki de Marillac. 27. Ołtarz Świętego Wacława. 28. Ołtarz Świętych Procesjusza i Martyniana. 29. Ołtarz Świętego Erazma. 30. Posągi świętego Józefa Kalasantego i świętego Bonfiglia Monaldi. 31. To pomnik papieża Klemensa XIII autorstwa Antonio Canova. 32. Ołtarz Okrętu Kościoła. 33. Ołtarz Świętego Michała Archanioła. 34. Ołtarz Świętej Petroneli. 35. Pomnik papieża Klemensa X. 36. Ołtarz Świętego Piotra wskrzeszającego Tabitę. Po czym wchodzimy do Prezbiterium gdzie są posągi oznaczone numerami od 37 do 41. 37. Posągi świętego Dominika i świętego Franciszka Caracciolego. 38. Nagrobek papieża Urbana VIII autorstwa Berniniego. 39. Cathedra Petri także autorstwa Berniniego. 40. Pomnik papieża Pawła III. 41. Posągi świętego Franciszka z Asyżu i świętego Alfonsa Maria Liguori. Zobaczmy lewe obejście i transept pod numerami od 42 do 59. 42. Pomnik papieża Aleksandra VIII. 43. Ołtarz Świętego Piotra uzdrowiciela kaleki. 44. Kaplica Matki Boskiej z Colonny. 45. Ołtarz Świętego Leona autorstwa Algardi. 46. Ołtarz Matki Boskiej z Colonny. 47 Pomnik papieża Aleksandra VII, autorstwa także Berniniego. 48. Ołtarz Serca Najświętszego. 49. Posągi świętego Norberta i świętego Wilhelma. 50. Ołtarz Świętego Tomasza. 51. Ołtarz Świętego Józefa. 52. Ołtarz Ukrzyżowania Świętego Piotra. 53. Posągi świętego Hieronima Emilianiego i świętej Joanny Antydy Thouret. 54. Pomnik papieża Piusa VIII, autorstwa Teneraniego. 55. Ołtarz Świętego Piotra i Ananiasza. 56. Ołtarz Świętego Grzegorza Wielkiego. 57. Pomnik papieża Piusa VII autorstwa Thorvaldsena. 58 Kaplica Klementyńska zwana Clementina. 59. Ołtarz Przemienienia Pańskiego. W lewej nawie rzeźby od numeru 60do 71. I tak 60. Pomnik papieża Innocentego XI. 61. Pomnik papieża Leona XI autorstwa Algardiego. 62. Ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP. 63. Kaplica Chórowa. 64. Pomnik papieża Innocentego VIII autor to Pollaiuolo. 65. Pomnik papieża Piusa X. 66. Pomnik papieża Jana XXIII. 67. Kaplica Prezentacji Dzieciątka w Świątyni Jerozolimskiej. 68. Pomnik papieża Benedykta XV. 69. Pomnik Stuartów autorstwa Canovy. 70. Nagrobek Marii Klementyny Sobieskiej autorstwa Bracciego. 71. Kaplica Chrztu. Nawa główna i skrzyżowanie naw mają oznaczenia numeryczne od 72 do 93. I tak mamy tu. 72. Posągi świętego Piotra z Alkantary i Łucji Filippini. 73. Posągi świętego Kamila de Lellis i świętego Ludwika Marii Grignion de Montfort. 74. Posągi świętego Ignacego Loyoli i świętego Antoniego Marii Zaccaria. 75. Posągi świętego Franciszka z Paoli i świętego Piotra Fourier. 76. Figura świętego Andrzeja autor Duquesnoy. 77. Posągi świętego Kajetana i świętej Franciszki Ksawery Cabrini. 78. Kopuła autorstwa Michała Anioła. 79. Posągi świętych Juliany Falconieri i Anieli Merici. 80. Figura świętej Weroniki autorstwa Bolgi. 81. świętego Benedykta i świętej Franciszki z Rzymu. 82. Baldachim grobu świeteg Piotra autorstwa Berniniego, i Ołtarz Papieski. 83. Figury proroka Eliasza i świętego Franciszka Salezego. 84. Figura świętej Heleny autor Mochi. 85. Posągi świetego Brunona i świętego Pawła od Krzyża. 86. Posągi świętego Jana Bożego i Santa świętej Marii Eufrazji Pelletier. 87. Wejście do grobu świętego Piotra. 88. Figura świętego Longinusa autor Bernini. 79. Brązowa figura świętego Piotra autora Arnolfo di Cambio. 90. Posąg świętego Jana Bosco. 91. Posągi świętego Filipa Neri i świętego Jana Chrzciciela de la Salle. 92. Posągi świętego Wincentego à Paulo i świętego Jana Eudes. 93. Posągi świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i świętej Magdaleny Zofii Barat.

Wystrój wnętrza jest harmonijnie dopasowany do renesansowej i barokowej architektury bazyliki. Aranżacja wnętrza stanowiła zamknięcie długoletnich prac budowlanych sięgających czasów pontyfikatu Juliusza II i trwała jeszcze długo po konsekracji bazyliki w roku 1628. Program ideowy jest dziełem współpracy między papieżem Urbanem VIII Barberinim z artystami, głównie z Berninim, odzwierciedla ambicje potrydenckiego Kościoła do ukształtowania symbolicznych form dla władzy papieskiej, która w dobie kontrreformacji zmierzała do supremacji zarówno na obszarze sakralnym i świeckim. Znaczącą część wystroju tworzą dzieła rzeźby głównie z XVII wieku i z następnych stuleci, głównie pełnoplastyczne wizerunki świętych oraz monumentalne pomniki nagrobne papieży, dla których watykańska bazylika jest najważniejszym miejscem wiecznego spoczynku. Barokową dekorację rzeźbiarską uzupełniają liczne kartusze z herbami papieży oraz figurki putt i aniołów.

Nawa główną bazyliki przekrywa sklepienie kolebkowe ozdobione kasetonami. Wypełnia je XVIII wieczna dekoracja ornamentalno roślinna powstała już za pontyfikatu Piusa VI, którego herb widnieje na sklepieniu. Pomiędzy parami pilastrów znajdują się w dwóch strefach nisze mieszczące pełnoplastyczne figury świętych, wykonane w XVIII do XX wieku. Wraz z posągami umieszczonymi w obrębie ramion transeptu i prezbiterium tworzą cykl świętych założycieli zgromadzeń zakonnych. W obrębie nawy głównej znajdują się też XVIII wieczne posągi Filipa Neri, Wincentego a Paolo, Teresy z Ávili wykonane przez twórców rzeźb fontanny di Trevi. Giovanniego Battisty Mainiego, Pietra Bracciego, Filippa Della Valle, autorem figury Ignacego Loyoli jest Camillo Rusconi. Postać Jana Bosco wykonał Pietro Canonica. Na bogato dekorowanej posadzce zaznaczono długość największych kościołów chrześcijańskich. W połowie długości nawy widnieje odległość 103 i pół metra odnosząca się do jedynego, uhonorowanego w ten sposób, polskiego kościoła, bazyliki Mariackiej w Gdańsku. Do naw bocznych przylegają kaplice. W pierwszej od wejścia po prawej stronie kościoła północnej jest kaplica Świętego Krzyża, gdzie znajduje się Pieta watykańska.

Od czasu uszkodzenia rzeźby przez pewnego szaleńca, tak nota bene nie wiem czy nie przez jakiegoś islamistę? Osłania ją szczelnie kuloodporna szyba. Rzeźba została wykonana w roku 1498 przez 24 letniego wówczas, nieznanego jeszcze nikomu wtedy, samego Michała Anioła. Na szarfie widnieje ledwo widoczny napis. Michael Angelus Bonarotus Florentinus faciebat wykonał Michał Anioł Buonarroti Floreńczyk.

Napis ten został umieszczony przez samego mistrza, na szarfie biegnącej przezszatę Najświętszej Maii Panny kiedy to ten wielki artysta zorientował się, że jego dzieło przypisywane jest innym twórcom, a jego nazwiska nikt nawet nie zna. Naprzeciw tej kaplicy umieszczony jest pomnik królowej Szwecji, Krystyny Wazy, która po abdykacji przeszła na wiarę katolicką, osiadła w Rzymie i po śmierci w roku 1689,została pochowana w podziemiach bazyliki.

W kaplicy Świętego Sebastiana znajduje barokowy ołtarz ze sceną Męczeństwa św. Sebastiana, pędzla Domenichina, datowany na lata 1628 do 1631roku. Pod ołtarzem znalazł się nagrobek papieża świętego Jana Pawła II, przeniesiony tu z Grot Watykańskich po jego beatyfikacji. Za tą kaplicą, w nawie bocznej do filarów przylegają pomniki Innocentego XII autorstwa Filippo della Valle, z 1746 roku, oraz Matyldy z Canossy, dzieło wykonane po translacji ciała margrabiny w roku 1634, na zlecenie Urbana VIII. Płytę sarkofagu zdobi relief z przedstawieniem upokorzenia cesarza Henryka IV przez Grzegorza VII w Canossie. Dzieło wykonał Bernini, stojący ponad sarkofagiem posąg Matyldy wyrzeźbił Andrea Bolgi. Kaplica Najświętszego Sakramentu jest miejscem całodziennej adoracji i prowadzi z bazyliki do pałacu papieskiego. Ołtarz zdobi obraz z Trójcą Świętą pędzla Pietra da Cortony oraz brązowe, częściowo złocone tabernakulum zaprojektowane przez Berniniego w formie budowli centralnej nakrytej kopułą. Otaczają ją niewielkie figurki dwunastu apostołów. Jako wzór posłużyło dzieło Donato Bramantego Tempietto przy kościele San Pietro in Montorio. Najbliżej wejścia po stronie lewej południowej. Znajduje się kaplica Chrztu, którą zaprojektował Carlo Fontana. Tradycja baptysterium przy bazylice watykańskiej sięga pontyfikatu papieża Damezego w V wieku. Obecna chrzcielnica pochodzi z XVIII wieku. Jej pokrywę zdobią pozłacane rzeźby dłuta Giovanniego Giardoniego z wizerunkiem Baranka w otoczeniu aniołów. W ołtarzu z roku 1722 obraz ze sceną Chrztu Chrystusa w Jordanie przez Jana Chrzciciela pędzla Carla Maratty, namalowany w latach 1696 do 1698roku. Tematykę baptyzmalną kontynuują XVIII wieczne mozaiki na ścianach ukazujące chrzest centuriona Korneliusza ściana zachodnia oraz świętych Procesjusza i Martyniana ściana wschodnia przez świętego Piotra. Na kopule sceny chrztu świętego Piotra przez Chrystusa, cesarza Konstantego Wielkiego przez papieża Sylwestra I.

W nawie bocznej, za kaplicą barokowy pomnik Marii Klementyny Sobieskiej, wnuczki Jana III Sobieskiego z rzeźbami Pietra Bracciego oraz klasycystyczny pomnik jej męża Jakuba Stuarta i dwóch ich synów: Karola Edwarda i Henryka Benedykta, kardynała. To dzieło włoskiego rzeźbiarza Antonia Canovy. Kolejna kaplica dedykowana jest Prezentacji Marii w świątyni, co obrazuje malowidło pędzla Romaneliego z lat 1638 do 1642 roku, umieszczone w barokowym ołtarzu. U stóp ołtarza spoczywa papież święty Pius X. Jego pomnik znajduje się w nawie za kaplicą, dzieło Di Fausto i Pietra Astorrich. Obok znajduje się renesansowy pomnik papieża Innocentego VIII, którego twórcą jest Antonio Pollaiolo. Pochodzi z dawnej konstantyńskiej bazyliki, przeniesiony do obecnego miejsca w roku 1621. Składa się z dwóch wykonanych z brązu części, tumby z wizerunkiem leżącego na wznak papieża odzianego w strój pontyfikalny. Powyżej znajduje się kompozycja rzeźbiarska w formie tryptyku zwieńczona półkoliście. Pośrodku pełnoplastyczny wizerunek tronującego Innocentego VIII udzielającego błogosławieństwa, dzierżącego w lewicy grot włóczni Longinusa, który przebił bok Chrystusa. Po bokach reliefy z personifikacjami czterech cnót kardynalnych, roztropność, męstwo, sprawiedliwość, umiarkowanie, na zwieńczeniu relief z personifikacjami cnót teologicznych wiara, nadzieja, miłość.

Kolejna kaplica dedykowana jest Niepokalanemu Poczęciu NMP, co obrazuje obraz pędzla Pietra Bianchiego. W dziele tym ukazano Matkę Bożą otoczoną aniołami i adorowaną przez świętych Franciszka z Asyżu, Antoniego z Padwy oraz Jana Chryzostoma. W nawie za kaplicą dwa barokowe pomniki, Leona XI autorstwa Alessandro Algardi, z 1644 roku, oraz papieża Innocentego XI autorstwa Pierrem Etienne Monnot, z 1698 roku. Za korpusem nawowym znajduje się obejście, które obiega ze wszystkich stron skrzyżowanie naw i prowadzi do transeptu i prezbiterium. Do ścian potężnych filarów dźwigających kopułę przylega osiem ołtarzy, naprzeciw ich usytuowano we wnękach nagrobki papieży. W narożach obejścia znajdują się kaplice. Perspektywę lewej nawy bocznej południowej zamyka ołtarz Przemienienia Pańskiego z XVIII wieczną kopią obrazu Przemienienie Pańskie pędzla Rafaela Santiego. Oryginał znajduje się w Pinakotece Watykańskiej. Na obrazie ukazano scenę Przemienienia Jezusa na górze Tabor, w asyście proroków Mojżesza i Eliasza. Na wierzchołku góry leżą oślepieni blaskiem apostołowie Piotr, Jakub Starszy i Jan Ewangelista. Za wzgórzem widać świętych Felicissimusa i Agapita, diakonów papieża Sykstusa II. Poniżej ukazana jest scena przyprowadzenia do uczniów epileptyka, któremu towarzyszy tłum ludzi. Naprzeciw nich, po prawej stronie kompozycji znajdują się pozostali apostołowie, którzy próbują uzdrowić chłopca. Południowo wschodnia część obejścia mieści kaplicę Klementyńską urządzoną w 1600 na zlecenie papieża Klemensa VIII z okazji Roku Jubileuszowego. Dominantą marmurowego wystroju jest ołtarz świętego Grzegorza VII, z obrazem pędzla Andrei Sachciego, u jego stóp znajduje się sarkofag świętego, przeniesiony tu w roku 1606. Wschodnią ścianę kaplicy zajmuje nagrobek Piusa VII dzieło Bertela Thorvaldsena. W części ambitu pomiędzy kaplicą Klementyńską i południowym ramieniem transeptu obrębie obejścia mieści się nagrobek Piusa VIII dłuta Pietra Teneraniego, vis-à-vis ołtarz Zaparcia się Świętego Piotra z obrazem pędzla Cristofora Roncalliego z 1604 roku. Za transeptem w dalszym ciągu ambitu ołtarz Najświętszego Serca Jezusowego z XX wiecznym obrazem pędzla Carla Muccioliego przedstawiającym objawienie Jezusa świętej Małgorzacie Marii Alacoque. Vis a vis w niszy umieszczony jest monumentalny pomnik modlącego się Aleksandra VII. Poniżej umieszczono symboliczne postacie uosabiające, śmierć i prawdę. Jest to dzieło Berniniego.

Południowo-zachodnie naroże obejścia mieści kaplicę Marii Matki Kościoła. W ołtarzu jej dedykowanym mieści się fresk pochodzący z kolumny pierwszej, konstantyńskiej bazyliki, z postacią Marii zwanej Matką Bożą z Kolumny. Tytuł Matki Bożej Kościoła został nadany w 1964 przez Pawła VI. Wmurowany tu wtórnie przez Giacoma della Portę i ukoronowany w roku 1607. Obok ołtarz Świętego Leona Wielkiego ozdobiony reliefem z połowy XVII wieku, wykonanym przez Alessandra Algardiego przedstawiającym spotkanie Leona I z Attylą pod Rzymem. Podstawę ołtarza zajmuje nagrobek Leona I, pierwszego papieża pochowanego w bazylice konstantyńskiej. Za kaplicą w obejściu, przy zachodniej ścianie XVIII wieczny pomnik Aleksandra VIII, naprzeciwko barokowy ołtarz Świętego Piotra, uzdrawiającego chromego, z obrazem pędzla Francesca Manciniego. Za prezbiterium w dalszym ciągu zachodniego ramienia ambitu ołtarz świętego Piotra podnoszącego Tabitę z wykonanym w roku, 1757 obrazem Placido Costanziego. Naprzeciw ołtarza w niszy barokowy pomnik papieża Klemensa X, dzieło Mattia de’ Rossiego. Północno-zachodnie naroże transeptu mieści kaplicę Świętego Michała Archanioła, którego wizerunek ukazany został na ołtarzu. Pierwotny obraz pędzla Guido Reniego, ukazującego archanioła zwyciężającego szatana przekazano do kościoła Santa Maria della Concezione, w miejsce jego wstawiono mozaikową kopię z XVIII wieku. Nim powstał ołtarz dedykowany archaniołowi, 14 kwietnia 1606 umieszczono obraz ze świętą Anną z Marią i Dzieciątkiem pędzla Michelangela Merisi da Caravaggio, ale został stąd usunięty po dwóch dniach. Również XVIII wieczna kopia obrazu Guercina, mieści się w sąsiednim ołtarzu dedykowanym św. Petroneli, który mieści relikwie translatowane z Katakumb Domicyli w roku 750. Święta ta była czczona przez wizytujących w konstantyńskiej bazylice królów Francji. Za kaplicą, w północnym ramieniu ambitu ołtarz Navicelli Okrętu Kościoła z kopią obrazu Giovanniego Lanfranco, ukazującym dryfujący okręt z apostołami na pokładzie i Chrystusa chodzącego po wodzie do którego biegnie święty Piotr. Naprzeciwko ołtarza klasycystyczny pomnik papieża Klemensa XIII dzieło Antonia Canovy. Za transeptem w dalszym ciągu północnego ramienia ambitu późnobarokowy pomnik Benedykta XIV dłuta Pietra Bracciego, naprzeciwko późnobarokowy ołtarz Świętego Bazylego z obrazem ukazującym świętego podczas odprawiania mszy. Północno zachodnie naroże transeptu mieści kaplicę Gregoriańską mieszczącą klasycystyczny pomnik Grzegorza XVI.to dzieło Luigiego Amiciego, obok barokowy ołtarz NMP Nieustającej Pomocy mieszczący niewielki XII wieczny fresk z wizerunkiem Matki Bożej z Dzieciątkiem, odkuty ze ściany oratorium Świętego Leona mieszczącego się w bazylice konstantyńskiej. Poświęcony przez papieża Gregorza XIII. W dolnej części ołtarza urna ze szczątkami Grzegorza z Nazjanzu. Za kaplicą, we zachodnim ramieniu obejścia ołtarz Świętego Hieronima z XVIII wieczną, kopią obrazu Domenichina, którego oryginał znajduje się w Pinakotece Watykańskiej. Pod ołtarzem umieszczono ciało świętego Jana XXIII. Ołtarz ten zamyka perspektywę prawej nawy bocznej północnej. W okresie renesansu skrzyżowanie naw z kopułą stanowiło centralną przestrzeń całej świątyni, sam środek zajmowała konfesja świętego Piotra. Po rozbudowie bazyliki w dobie baroku zachowano w tym miejscu ideowe centrum poprzez wzniesienie przez Berniniego potężnego baldachimu uzupełniającego konfesję pierwszego papieża. Konfesję otoczono czterema miejscami kultu świętych Andrzeja brata świętego Piotra, Weroniki, Longina i Heleny, oraz Męki Pańskiej relikwii chusty, krzyża i lancy. Miejsca te oprawiono bogatą dekoracją architektoniczno rzeźbiarską. Cztery masywne filary podtrzymują kopułę o średnicy 42 metra. Jej wnętrze podzielone zostało na ułożone promieniście pola i ozdobione mozaikami Cavaliera d’Arpino. Pod gzymsem, u nasady okrągłego tamburu z 16 oknami figuruje łacińska inskrypcja napisana rzymską antykwą, TV ES PETRVS ET SVPER HANC PETRAM AEDIFICABO ECCLESIAM MEAM ET TIBI DABO CLAVES REGNI CAELORVM. Co znaczy, Ty jesteś Piotr opoka i na tej opoce zbuduję kościół mój i dam Ci klucze Królestwa Niebieskiego. Królestwo Niebieskie jest głównym wątkiem programu ikonograficznego mozaik. We wnętrzu latarni ukazany jest Bóg Ojciec, niżej krąg anielski, następnie Chrystus, Maria i apostołowie oraz święci i papieże. Na pendentywach ukazano wizerunki Czterech Ewangelistów. Każdy z czterech potężnych filarów charakteryzuje się podziałem na dwie strefy, niższą, gdzie znajdują się nisze i wyższą mieszczącą balkony, które zdobią płaskorzeźby i flankujące je pary spiralnych filarów, które są spoliami przegrody za którą znajdowało się prezbiterium dawnej konstantyńskiej bazyliki. Balkony służyły do uroczystego wystawiania relikwii najwyższej rangi jak chusty świętej Weroniki, drzewa z krzyża Chrystusowego, fragmentu włóczni oraz głowy św. Andrzeja. Postacie te zostały ukazane w formie monumentalnych, pełnoplastycznych figur, których inicjatorem i fundatorem był papież Urban VIII, zaś projektantem całości był Gianlorenzo Bernini on sam wykonał w roku 1639, jedynie posąg świętego Longina. Figura świętej Weroniki z roku 1632 jest dziełem Francesca Mochiego, świętego Andrzeja Apostoła wyrzeźbił Francois Duquesnoy w roku 1640, posąg świętej Heleny matki Konstantyna Wielkiego z 1646 roku, wykonał Andrea Bolgi. Pod figurami świętego Longina i świętego Andrzeja znajdują się zejścia do Grot Watykańskich, w których znajdują się sarkofagi papieskie i kaplice. Po prawej stronie ołtarza papieskiego znajduje się XIII wieczny brązowy posąg Błogosławiącego świętgo Piotra, to dzieło Arnolfo di Cambio. Pod kopułą, znajduje się konfesja Świętego Piotra. Znajduje się około 7 metrów nad grobem patrona bazyliki według badań archeologicznych przeprowadzonych w latach 1939 do 1950 roku, znajdującej się w specjalnej krypcie, do której wejście prowadzi przed ołtarzem. Sam ołtarz papieski stanowi prosta, pozbawiona dekoracji marmurowa mensa, na której usytuowany jest srebrny krzyż z parą trzech świec po bokach, co jest typowe dla potrydenckiej tradycji aranżacji ołtarza. Konfesję zdobi wielki, wykonany z brązu barokowy baldachim zaprojektowany przez Berniniego na polecenie papieża Urbana VIII. Ostateczny całokształt baldachimu, powstał w roku 1633, po szeregu nieudanych prób realizacji ambitnego projektu artysty. Kontrowersje wzbudził fakt iż brąz, który został zużyty do budowy baldachimu, pochodził z przetopionego na rozkaz Urbana VIII antycznego wystroju rzymskiego Panteonu, na co kanonik Carlo Castelli zareagował słowami Quod non fecerunt barbari, fecerunt Barberini, znaczy to.Czego nie uczynili barbarzyńcy, tego dokonali Barberini. Cztery kolumny podtrzymujące baldachim o wysokości 28 metrów mają korynckie głowice i spiralne trzony. Ponad masywnym belkowaniem cztery pełnoplastyczne figury aniołów. Ażurowe nakrycie wieńczy wielki pozłacany krzyż na globie. Baldachim nawiązuje do długiej rzymskiej tradycji cyboriów, tego typu założenie istniało również w bazylice konstantyńskiej. Wygląd dawnej konfesji obrazuje malowidło Giulia Romano ze sceną Donacji cesarza Konstantyna w Sala di Constantino w Pałacu Apostolskim w Watykanie. Dawną konfesję otaczała przegroda z kolumnami o korynckich głowicach i charakterystycznych spiralnych trzonach. Trzony te wedle tradycji są spoliami ze Świątyni Salomona w Jerozolimie. Stały się wzorem dla filarów zdobiących rozmaite dzieła rzymskiej architektury, to krużganki przy bazylikach, świętego Jana na Lateranie, czy świętego Pawła za Murami, a także dla berniniowskiego baldachimu. Prostokątne, jednoprzęsłowe prezbiterium jest zamknięte półkolistą absydą, którego konchę wypełnia stiukowa dekoracja ornamentalna z XVIII wieku, to dzieło Luigiego Vanvitellego i Giovanniego Battisty Mainiego. W trzech okrągłych polach znajdują się płaskorzeźby. pośrodku jest scena przekazania kluczy świętemu Piotrowi przez Jezusa na wzór gobelinu Rafaela, po bokach ukazano męczeństwo świętego Piotra wedłu obrazu Guido Reniego i męczeństwo świętego Pawła według srebrnego reliefu Algardiego. Poniżej znajduje się majuskułowa inskrypcja o treści. O Pastor Ecclesiae, tu omnes Christi pascis agnos et oves. Co oznacza. Jako pasterz Kościoła, karmisz wszystkie baranki i owce Chrystusa.

W niszach bocznych ścian w dolnych strefach znajdują się XVIII wieczne figury, proroka Eliasza, świętego Dominika oraz świętego Benedykta i świętego Franciszka. W górnych strefach XIX wieczne figury świętych Franciszka Salezego, Franciszka Caraccioli oraz Franciszki Rzymianki i Alfonsa Marii Ligouriego. Cathedra Petri, wykonana z marmuru, brązu i stiuku kompozycja rzeźbiarsko architektoniczna, w której wyeksponowano tron katedrę, symbolizujący władzę papieża nad całym Kościołem. Wewnątrz siedziska umieszczono drewniany tron pochodzący z przełomu XII do XIII wieku jak ustalono podczas badań wykonanych w roku 1974. Według tradycji miał to być jednak tron używany przez samego świętego Piotra. Katedrę otaczają rzeźby przedstawiające Ojców Kościoła zarówno wschodniego i zachodniego: świętego Ambrożego, świętego Augustyna, oraz świętego Atanazego i świętego Jana Złotoustego. Powyżej, w owalnym oknie umieszczono witraż z gołębicą Ducha Świętego otoczonego promienistą glorią. Dzieło zostało wykonane w roku 1665 przez Berniniego i jego współpracowników.

Rzym

Bazylika świętego Jana na Lateranie

Jej pełna nazwa to, Papieska arcybazylika Najświętszego Zbawiciela, świętego Jana Chrzciciela i świętego Jana Ewangelisty na Lateranie. Matka i Głowa Wszystkich Kościołów Miasta i Świata po włosku to. Arcibasilica Papale del SS.mo Salvatore e dei Santi Giovanni Battista ed Evangelista al Laterano. W łacińskim nazywa się Archibasilica Sanctissimi Salvatoris et Sanctorum Iohannes Baptista et Evangelista in Laterano.Znaczy to katedra biskupa Rzymu,jest to jedna z czterech bazylik większych,jedna z wielu bazylik papieskich dawniej patriarchalnych.

Bazylika była częścią rezydencji kolejnych papieży od roku 313. Po przeniesieniu siedziby przez Benedykta XI do Perugii, a następnie podczas pontyfikatu Klemensa V do Awinionu. To właśnie Lateran został spalony w roku 1308 i doszczętnie ograbiony. Dlatego też papież Grzegorz XI, wracając z Awinionu, przeniósł siedzibę na Watykan. Odnosząc się do historii tego kościoła trzeba przypisać jego początek już IV wieku, gdzie ustanowiono koszary gwardii cesarza Maksencjusza. W roku 313, cesarz Konstantyn Wielki przekazał koszary w Lateranie papieżowi Milcjadesowi. Już w latach 314 do 318 roku, trwa budowa pierwszej pięcionawowej bazyliki. A w roku 324 w dniu 9 listopada bazylika została poświęcona Jezusowi Chrystusowi przez papieża Sylwestra I. W roku 896 budynek kościoła został uszkodzony podczas trzęsienia ziemi. W roku 904 do 911 roku, trwa jej odbudowa na zlecenie papieża Sergiusza III. W roku 1144, kościół został poświęcony świętym Janowi Chrzcicielowi i Janowi Ewangeliście. W roku 1300 papież Bonifacy VIII ogłosił w tym kościele po raz pierwszy jubileusz Roku Świętego. W 1308 roku pożar uszkodził bazylikę. W roku 1309 papież Klemens V przeniósł się do Awinionu w wyniku czego kościół nie jest odbudowywany po pożarze. W 1360 roku kolejny pożar ponownie zniszczył bazylikę. Natomiast w roku,1377 papież Grzegorz XI przeniósł siedzibę papieży z powrotem do Rzymu. Ze względu na zniszczenie bazyliki przeniósł siedzibę na wzgórze Watykańskie. Na XV wiek przypada odbudowa bazyliki z zachowaniem pięcionawowego układu. W roku 1586 Domenico Fontana zbudował północną fasadę kościoła.Nieco później bowiem w roku 1646, Francesco Borromini nadał wnętrzu dzisiejszy wygląd, jaki oglądamy do dziś dnia.

Dopiero w roku 1733 zostało ukończenie fasady głównego wejścia według projektu Allesandra Galilei w stylu klasycznym.Na lata 80 XIX wieku przypada rozudowa i powiększanie prezbiterium. Fasada głównego wejścia do bazyliki została zaprojektowana w XVIII wieku przez Alessandro Galilei w stylu klasycznym ukończono ją w 1733 roku. Układ pilastrów i półkolumn podkreśla pięcionawowe wnętrze bazyliki. Poniżej gzymsu widoczny jest duży napis. Omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis Mater et Caput.Co znaczy Matka i Głowa Wszystkich Kościołów Miasta i Świata. Znaczy to, że świątynia ta jest katedrą papieży a biskupów Rzymu i zwierzchników całego Kościoła. Fasadę tego kościoła wieńczy piętnaście siedmiometrowych figur, przedstawiających doktorów Kościoła z rzeźbą Chrystusa ustawioną w centralnej części.

Wejście do bazyliki prowadzi z szerokiego narteksu. Środkowe drzwi zostały przeniesione z Kurii znajdującej się przy Forum Romanum. Drzwi po prawej stronie to Święta Brama. W przedsionku, po lewej stronie, znajduje się rzeźba przedstawiająca cesarza Konstantyna. Pochodzi ona z term jego imienia. We wnętrzu, na pierwszym filarze prawej nawy bocznej, zachowała się część fresku Giotta ukazującego Bonifacego VIII ogłaszającego Rok Święty. W niszach filarów umieszczono posągi 12 apostołów autorstwa uczniów Berniniego. Posadzka wzorowana na stylu szkoły Cosmatich zwanej arte cosmatesca, została wykonana w latach 1417 do 1431 roku. Sufit ozdobiony herbami trzech papieży jest dziełem Giacomo della Porta. Ołtarz główny osłania gotycki baldachim wykonany podczas pontyfikatu Urbana V w roku 1367. Pod ołtarzem znajduje się płyta nagrobna papieża Marcina V. Nawę główną zamyka absyda, w której zwraca uwagę bogata mozaika wykonana w XIII wieku przez Jacopo Torriti i Jacopo da Camerino. Centralną część zajmuje Krzyż Święty, po stronie lewej Matka Boska i niewielka postać papieża Mikołaja IV, fundatora mozaiki. W lewej części transeptu znajduje się późnorenesansowy ołtarz Najświętszego Sakramentu. Freski zdobiące ściany ilustrują historię bazyliki. Powstały na przełomie XV i XVI wieku. Boczne kaplice oraz nawy, zwłaszcza nawy skrajne, to miejsce spoczynku papieży i kardynałów. Po lewej stronie znajduje się wejście na dziedziniec klasztoru. Otaczają go średniowieczne krużganki wykonane przez kamieniarzy z rodziny Vassallettich zaliczanych do szkoły Cosmatich. Krużganki powstały w latach 1215 do 1232 roku. Charakteryzują się delikatną rzeźbą kolumienek, często skręconych, zdobionych mozaiką lub złoceniami. Na Lateranie znajduje się także baptysterium świętego Jana.

Transept jest połączony z baptysterium Świętego Jana u Źródła na Lateranie. Zostało zbudowane w latach 314 do 320 roku, przez adaptację istniejących tu wcześniej term Domu Faustyny. Miało kształt rotundy z basenem pośrodku osłoniętym baldachimem. Obecną formę na planie ośmiokąta uzyskało podczas przebudowy w 440 roku, kopułę wsparto na ośmiu porfirowych kolumnach a wokół basenu zbudowano obejście. Do zewnętrznej nawy dobudowano cztery kaplice. Pierwsza z prawej poświęcona jest świętemu Janowi Chrzcicielowi. Najprawdopodobniej drzwi prowadzące do tej kaplicy pochodzą z term Karakalli. Pierwsza z lewej strony to kaplica świętego Jana Ewangelisty. Zdobią ją mozaiki z V wieku. Do kościoła przylega budynek, w którym mieści się dawna kaplica papieska Sancta sanctorum, w której znajduje się obraz Chrystusa Acheiropoieton. Zgodnie z legendą malować go zaczął święty Łukasz a ukończyli aniołowie. Widoczny jest przez okratowane okienko, do którego prowadzą Święte Schody zwane z łaciny Scala Santa. Zostały przywiezione z Jerozolimy do Rzymu w 326 roku, przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna. Zgodnie z legendą pochodzą z pałacu Poncjusza Piłata i po nich wchodził Jezus Chrystus. Kaplica San Lorenzo, w której obecnie mieszczą się schody została zbudowana w XVI wieku na polecenie Sykstusa V. Obecnie pokryte są drewnianą okładziną i wolno nimi wchodzić tylko na kolanach. Obok znajdują się dwie inne klatki schodowe, z których można korzystać bez umartwiania się. Budynek znajduje się od strony Via Merulana. Na placu San Giovanni in Laterano znajduje się najwyższy z 13 egipskich obelisków. Ma wysokość 31 metrów z cokołem 47 metrów. Początkowo stał przy Circus Maximus. Papież Sykstus V polecił go przenieść w obecne miejsce. Urząd archiprezbitera, Bazyliki Laterańskiej utworzył papież Bonifacy VIII w latach 1294 do 1303 roku. Jako pierwszy funkcję tę objął kardynał Gerardo Bianchi. Obecnie jest ona połączona z funkcją wikariusza generalnego diecezji rzymskiej i sprawuje ją arcybiskup Angelo De Donatis.

Bazylika Matki Bożej Większej

Po włosku znaczy Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, bazylika tytularna położona na wzgórzu Eskwilin w Rzymie. Bazylika została poświęcona świętej Marii z Nazaretu. Jej inna nazwa to Santa Maria della Neve Matki Boskiej Śnieżnej. Od momentu gdy w bazylice znalazły się relikwie Żłóbka powstała nazwa Santa Maria ad Presepe Matki Bożej przy Żłóbku. Znana jest też jako bazylika liberiańska, od imienia papieża Liberiusza. W liturgii Kościoła katolickiego jest znana jako Rzymska Bazylika Najświętszej Maryi Panny. Należy ta świątynia wraz z bazylikami, świętego Piotra na Watykanie, świętego Jana na Lateranie i świętego Pawła za Murami do bazylik papieskich dawniej zwanych patriarchalnymi Rzymu i Watykanu.

W 352 roku zgodnie z legendą, papież Liberiusz i rzymianin Jan ujrzeli we śnie Matkę Bożą, która powiedziała im, że w miejscu, w którym w środku lata spadnie śnieg, zostanie zbudowany kościół. W nocy z 4 na 5 sierpnia 352 roku, wzgórze Eskwilińskie pokrył śnieg. Papież w obecności ludu rzymskiego wytyczył zarys przyszłego kościoła. W roku 432 następuje rozpoczęcie budowy na zlecenie papieża Sykstusa III, po soborze efeskim w roku 431. W tym czasie na wzgórzu Eskwilin znajdowała się świątynia Junony Lucindy, opiekunki rodzących kobiet. Kolumny z tej świątyni wykorzystano przy budowie nowego kościoła. W świątyni umieszczono ikonę znaną dziś jako Matka Boża Śnieżna, albo Salus Populi Romani.

Z łaciny znanej jako Ratunek Ludu Rzymskiego. W latach 1288 do 1292 roku, papież Mikołaj IV zleca dobudowanie apsydy i transeptu. W roku 1673 Carlo Rainaldi przebudowuje apsydę. W roku 1743 Ferdynand Fuga na zamówienie papieża Benedykta XIV projektuje obecną fasadę kościoła. Do elewacji przylegają dwie, jednakowe fasady pałaców kapituły. Po prawej stronie, nad bryłą budowli góruje romańska kampanila o wysokości 75 metrów. Loggia w fasadzie ozdobiona jest mozaikami z XV wieku. W centralnej części znajduje się medalion z postacią Chrystusa. Ułożone w pasy sceny ilustrują legendę o śniegu, związaną z powstaniem bazyliki.

Trójnawowe wnętrze bazyliki ma długość 86 metrów. Posadzka ułożona z porfiru i marmuru to XII wieczne, dzieło kamieniarzy ze szkoły Cosmatich znany jako arte cosmatesca. Renesansowy sufit zaprojektowany przez Giuliano da Sangallo został ozdobiony złotem przywiezionym przez Krzysztofa Kolumba. Wzdłuż ścian nawy głównej, powyżej kolumn, znajdują się mozaiki z V wieku przedstawiające sceny ze Starego Testamentu. Łuk tęczowy zdobią pasy mozaiki wykonane w latach 432 do 440 roku. Ukazują sceny z Nowego Testamentu, tworząc cykl poświęcony Matce Bożej. Widoczna jest scena Zwiastowania, Pokłon Trzech Mędrców, Rzeź Niewiniątek. Pośrodku łuku przedstawiony jest tron Boga-Ojca pomiędzy świętym Piotrem i świętym Pawłem oraz symbole ewangelistów. U podstawy łuku, po stronie prawej, mozaika przedstawia Betlejem, do którego zmierza lud pogański ex Gentibus, po stronie lewej Jerozolima i lud żydowski ex Circoncisione znany jako Kościół Obrzezanych. Jest to symboliczne ukazanie ludu Bożego, którego pasterzem jest papież. W apsydzie znajduje się scena Koronacji Matki Bożej wykonana w 1295 roku, według projektu Jacopo Torritti. Ołtarz główny osłania baldachim, a pod nim znajdują się relikwie żłobka Jezusa Sacra Culla. Do bocznej nawy, po prawej stronie, przylega do bazyliki baptysterium z XIX wiecznym wnętrzem. Z baptysterium można przejść do zakrystii której ściany i sklepienie pokrywają freski. Wśród nich widnieje obraz przedstawiający krzyżacki zamek w Malborku.

Na wysokości ołtarza głównego znajdują się dwie kaplice. Kaplica po stronie prawej to kaplica Sykstusa V, nazywana jest też kaplicą Sykstyńską. Zbudowana została pod koniec XVI wieku według projektu Domenico Fontany, na planie krzyża greckiego z kopułą nad centralną częścią. Znajdują się w niej nagrobki papieży Sykstusa V i Piusa V. Płaskorzeźby zdobiące nagrobek Sykstusa V obrazują ważniejsze wydarzenia mające miejsce podczas jego pontyfikatu. Wśród nich jest scena obrazująca pojednanie pomiędzy Zygmuntem III a arcyksięciem Maksymilianem, do którego przyczynił się legat papieski, kardynał Hipolit Aldobrandini późniejszy Klemens VIII. Osoby biorące udział w tej scenie nie wykazują podobieństwa do postaci historycznych wyjątkiem jest legat papieski, sama sceneria też jest fantazyjna. Rzeźbiarz akcję umiejscowił w Rzymie widoczna jest w tle bazylika świętego Jana na Lateranie. Kaplica po lewej stronie, podobna w założeniach, zbudowana została zgodnie z projektem Flaminio Ponzio, ukończono ją w roku 1613. Jest to kaplica Pawłowa, od pontyfikatu Pawła V, albo Borghese od rodowego nazwiska papieża. Znajdują się w niej nagrobki Pawła V i Klemensa VIII. Polskim śladem jest fresk przedstawiający świętą Kingę wśród dwóch innych niewiast. Fresk namalowany został nad nagrobkiem Klemensa VIII. Jest tu także kolumna maryjna na Piazza Santa Maria Maggiore w Rzymie przy tej bazylice. W 1614 roku, papież Paweł V polecił ustawić przed bazyliką kolumnę pochodzącą z bazyliki Maksencjusza. Na niej znajduje się figura Matki Bożej. Wnętrze bazyliki zawierają bezcenne, Relikwie żłóbka świętego zwanych też Sacra Culla Kopuła bazyliki. Urząd archiprezbitera Bazyliki jest poświadczony źródłowo od XII wieku, jednak do XV wieku kompletna lista nie jest znana. Początkowo nie wszyscy sprawujący ten urząd duchowni byli kardynałami.

Bazylika świętego Pawła za Murami

Po włosku nazwa bazyliki brzmi. Basilica Papale di San Paolo fuori le Mura.To jedna z czterech bazylik papieskich dawniej zwanych patriarchalnymi, znajdujących się na terenie Rzymu i Watykanu. Według tradycji jest to miejsce pochówku świętego Pawła. Bazylika została zbudowana przy Via Ostiense przez cesarzy Teodozjusza I, jego syna Arkadiusza i Walentyniana II w latach 386 do 440 roku. To także pięcionawowa budowla poprzedzona została atrium. Zbudowano ją w miejscu, gdzie wcześniej Lucyna Rzymska pochowała ciało świętego Pawła on sam został ścięty około 3 kilometry od tego miejsca. Zgodnie z legendą, jego głowa trzykrotnie odbiła się od ziemi, z której wytrysnęły trzy źródła wody. Nad grobem świętego Pawła zbudowana została najpierw niewielka kapliczka, która przetrwała do czasu zbudowania bazyliki. 15 lipca 1823 roku, podczas prowadzenia prac dekarskich został zaprószony ogień. Pożar zniszczył prawie całą bazylikę. Podjęto odbudowę, starając się zachować pierwotny kształt świątyni. Zakończenie prac i ponowne poświęcenie bazyliki nastąpiło w roku 1854.

Dzisiejszy wygląd kościoła to efekt tej rekonstrukcji. Bazylikę nadal poprzedza dziedziniec otoczony granitową kolumnadą. Pośrodku ustawiono figurę świętego Pawła z mieczem. Świątynię poprzedza narteks, nad którym widoczna jest fasada ozdobiona złotą mozaiką. Pomiędzy oknami umieszczono wizerunki czterech proroków, Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Daniela. Nad nimi pas ze sceną, w której Baranek Boży poi trzodę w czterech rzekach, symbolu czterech Ewangelii. Tympanon wieńczący fasadę ozdobiony jest mozaiką z Chrystusem na tronie, otoczonym przez świętych Piotra i Pawła. Znajduje się tu gotycki baldachim nad samym grobem świętego Pawła. Drzwi po prawej stronie to Święta Brama otwierana z okazji jubileuszu roku świętego. Drzwi te pochodzą z poprzedniej bazyliki. Zostały wykonane w Konstantynopolu w roku 1070,zniszczone podczas pożaru i zrekonstruowane w roku 1967. Wnętrze świątyni o wymiarach 131 metrów na 65 metrów szerokości, nadal podzielone jest na 5 naw przy pomocy ustawionych w rzędach 80 kolumn. Pod łukiem tęczowym kończącym nawę główną umieszczony jest grób świętego Pawła przykryty gotyckim baldachimem wykonanym przez Arnolfo di Cambio w roku 1285. Podczas prowadzenia prac rekonstrukcyjnych znaleziono w tym miejscu kratę, jaką zwyczajowo przykrywano grób męczennika w czasach wczesnochrześcijańskich. W pobliżu odkryto też pochówki innych osób. Istniał bowiem zwyczaj chowania zmarłych w pobliżu grobu osób uznanych za święte.

Łuk wznoszący się nad baldachimem zdobi mozaika z V wieku z postaciami Zbawiciela i patriarchów. Apsyda kończąca nawę główną także jest ozdobiona mozaiką w stylu bizantyjskim. Ukazano na niej Chrystusa na tronie w otoczeniu świętych, Piotra, Andrzeja, Pawła i Łukasza. Na ścianach naw, ułożone w długi pas, znajdują się medaliony z wizerunkami kolejnych papieży, od świętego Piotra aż do obecnie panującego papieża Franciszka. Legenda głosi, że jeżeli na wszystkich wolnych miejscach będą medaliony z wizerunkami papieży, wtedy nastąpi koniec świata. Nawa poprzeczna połączona jest z kaplicami. Po lewej stronie znajduje się kaplica Najświętszego Sakramentu, w której można zobaczyć krucyfiks z XIII wieku oraz drewniany posąg św. Pawła z śladami ognia, który zniszczył poprzednią budowlę. Krucyfiks i umieszczony w pobliżu baldachimu wysoki kandelabr z scenami Męki Pańskiej to dzieła Pietro Vassalletto z roku 1180.

Obok kościoła znajduje się klasztor, którego dziedziniec otaczają krużganki z XIII wieku, to dzieło kamieniarzy szkoły Cosmatich. Cechą charakterystyczną pracy tych kamieniarzy są delikatne kolumienki o rzeźbionych, często skręconych trzonach, niejednokrotnie ozdobione mozaikami. Podobny dziedziniec znajduje się w klasztorze świętego Jana na Lateranie. W tym klasztorze od VIII wieku, do dziś dnia zamieszkują benedyktyni. W X do XV wieku należeli on do tak zwanej kongregacji kluniackiej, a od roku 1425 do kongregacji z Monte Cassino. Bazylika świętego Pawła za murami, jest też siedzibą opactwa benedyktyńskiego pod tym samym wezwaniem, dla których bazylika pełni także rolę kościoła opackiego.

W średniowieczu klasztor wraz z bazyliką był pod szczególnym patronatem królów Anglii, w wyniku czego herb klasztoru zawiera podwiązkę, charakterystyczną dla herbów rycerzy Orderu Podwiązki. W 1980 roku, Bazylika św. Pawła za Murami, została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jako, Zespół zabytkowy Rzymu, dobra Stolicy Apostolskiej leżące na terenie Rzymu, korzystające z prawa eksterytorialności i bazylika świętego Pawła za Murami. W dniu 31 maja 2005 roku papież Benedykt XVI ustanowił urząd archiprezbitera tej Bazyliki. W zarządzaniu bazyliką wspomagają go: wikariusz do spraw duszpasterstwa jest nim z urzędu opat opactwa świętego Pawła za murami, jak również delegat do spraw administracyjnych.

Bazylika świętego Wawrzyńca za Murami

Po włosku to bazylika Papale Basilica di San Lorenzo fuori le mura, znana jest również pod nazwą San Lorenzo al Verano to ostatnia z papieskich bazylik Rzymu, jako jedyna nie nosi tytułu bazyliki większej. Także rozmiarami odstaje od opisanych pozostałych kościołów. Posiada jednak bardzo ciekawą historię i istotne miejsce w tradycji chrześcijaństwa. Jej patron święty Wawrzyniec był jednym z diakonów zamordowanych, już w III wieku. Według popularnej legendy miał zostać upieczony na rozgrzanej do czerwoności kracie. Tuż przed śmiercią żartował z prześladowców prosząc o obrócenie rusztu i równomierne przypieczenie. Pochowano go na cmentarzu, na którym grzebano chrześcijan. Kult jaki rozwinął się wokół grobu świętego sprawił, że cesarz Konstantyn wystawił tu bazylikę.

W V wieku w jej najbliższym otoczeniu zbudowano świątynię poświęconą Najświętszej Maryi Pannie. Oba kościoły stały obok siebie do czasów średniowiecza, kiedy to podczas pontyfikatu Honoriusza III doprowadzono do połączenia obu świątyń w jedną bazylikę. W XIX wieku, przywrócono kościołowi jego pierwotny wygląd usuwając barokowe naleciałości. Katastrofą dla budowli okazała się II wojna światowa. Bazylika została bardzo poważnie uszkodzona podczas bombardowań, a jej obecny wygląd to dzieło późniejszej rekonstrukcji. Jednak w przeciwieństwie do Bazyliki świętego Pawła za Murami tę odbudowę uznano za wyjątkowo udaną.

Możemy zobaczyć tu, ocalałe dzieła grupy Cosmatich włoskich kamieniarzy działających w czasach średniowiecza. Należą do nich dwie ambony, kandelabr i kamienny baldachim. Za zakrystią znajduje się romański krużganek i katakumby świętego Wawrzyńca inna ich nazwa to katakumby świętej Cyriaki pochodzi od imienia wdowy, która zatroszczyła się o pogrzeb patrona bazyliki. Za dzwonnicą znajduje się Campo Verano, to cmentarz na którym pochowano wielu Polaków.

Wiele bazylik mieści groby papieży, ale święty Wawrzyniec jest wyjątkowy przy wejściu do kościoła pochowano bowiem Alcide de Gasperi, włoskiego premiera i jednego z ojców integracji europejskiej. Co ciekawe w 1993 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny tego polityka. Bazylika świętego Wawrzyńca za Murami, to wyjątkowo ciekawe miejsce w Rzymie, gdzie jest taka wielka ilość kościołów, że można by je wymieniać i klasyfikować bez końca. Świątynia ta nosi również tytuł bazyliki mniejszej zwane z języka łacińskiego basilica minor.

Panteon w Rzymie pod wezwaniem świętej Marii od męczenników

Z łacińskiego języka nazywano tą świątynię Panteonem czyli pan wszystkiego, theoi po grecku znaczy bogowie, a panteon to miejsce poświęcone wszystkim bogom. Jest to okrągła świątynia na Polu Marsowym, ufundowana przez cesarza Hadriana w roku 125 na miejscu wcześniejszej z 27 roku przed naszą erą, zniszczonej w pożarze w 80 roku. Budową gmachu kierował Apollodoros, zesłany, po czym prawdopodobnie stracony później przez cesarza. Panteon poświęcony był bóstwom planetarnym oraz ówcześnie panującemu cesarzowi, a od VII wieku Panteon jest użytkowany jako katolicki kościół pod wezwaniem Santa Maria ad Martyres a w języku polskim, nazywany jest świątynią Najświętszej Marii Panny od męczenników. Jest jedną z najlepiej zachowanych budowli z czasów starożytnego Rzymu.

Jej 42 metrowa kopuła Santa Maria del Fiore Filippo Bruneleschiego we Florencji została wybudowana na wzór tej z Rzymu. Na panteonie wzorowany jest także warszawski kościół świetego Aleksandra przy Placu Trzech Krzyży. Panteon o kształcie walca przykrytego kopułą półkulistą stanął na miejscu prostokątnej świątyni ufundowanej ku czci boskich patronów Rzymu w roku 27 przed naszą erą przez Agryppę, a zięcia i najbliższego współpracownika cesarza Oktawiana Augusta. Uległ on zniszczeniu w roku 80 na skutek wielkiego pożaru Rzymu. Został odbudowany staraniem cesarza Hadriana około roku 125 już w zmienionej formie na planie okręgu, pozostawiono jednak oryginalny, zachowany po pożarze prostokątny portyk z kolumnadą i z napisem fundacyjnym na belkowaniu frontonu, poświęconym Agryppie. Podczas najazdu barbarzyńców na Rzym w V wieku świątynia została uszkodzona. W roku 609 cesarz wschodniorzymski Fokas podarował Panteon papieżowi Bonifacemu IV, który adaptował wnętrze budowli na kościół pod wezwaniem Santa Maria ad Martyres jak już wspominałem Świętej Marii Panny od Męczenników. Dzięki temu, że Panteon stał się odtąd miejscem kultu chrześcijańskiego i nie został rozebrany jak większość innych świątyń starożytnego Rzymu. W roku 663 na polecenie cesarza Konstansa II zdjęto brązowe, pozłacane płytki pokrycia kopuły wykorzystując kruszec do bicia monet. Wierzch kopuły został pokryty ponownie w roku 735, kiedy papież Grzegorz III zlecił pokrycie kopuły i dachu portyku Panteonu blachą ołowianą. W XIV wieku Panteon został zamieniony w fortecę. W okresie renesansu został odnowiony. Pracami kierował Rafael Santi, który później został w nim pochowany. W Panteonie spoczywają również zwłoki włoskich królów Wiktora Emanuela II stoi tu grobowiec ukończony w 1888 roku oraz Humberta I. Panteon był największą budowlą kopułową na świecie. Prostota i regularność budowli, piękno poszczególnych elementów, znakomity materiał konstrukcyjny, nadają całemu jej wnętrzu majestatyczny charakter, mimo wielu strat i zubożeń są tu kwiatony z brązu z tympanonu i strop kasetonowy portyku, ufundowane przez papieża Urbana VIII a projektant Maffeo Barberini przeznaczył na wykonanie kolumn spiralnych według projektu Berniniego w roku 1632, nad grobem świętego Piotra w Bazylice świętego Piotra w Watykanie. Mieszkańcy Rzymu skwitowali to powiedzeniem po łacinie jakiej wówczas tu używano. Quod non fecerunt barbari, fecerunt Barberini, czego nie zniszczyli barbarzyńcy, zniszczył Barberini. Po bokach budowli dobudowano wtedy również dwie wieżyczki nazywane pogardliwie oślimi uszami Barberiniego, rozebrane w 1883 roku. Panteon jest klasyczną rotundą o średnicy 42 metrów i 20 centymetrów oraz takiej samej wysokości. Przed wejściem do świątyni znajduje się dobudowany trzyrzędowy portyk 16 kolumn w porządku korynckim, z czego 8 ustawionych jest w pierwszym rzędzie. Wieńczy go tympanon, pod którym, na belkowaniu widnieje inskrypcja, M AGRIPPA L F COS TERTIVM FECIT Marcus Agrippa Lucii Fillius COnSul TERTIVM FECIT, którą można przetłumaczyć jako Wzniesiony przez Marka Agryppę, syna Lucjusza, kiedy był po raz trzeci konsulem.

Wysokość portyku wraz z tympanonem wynosi 25 metrów. Kopuła budowli odlana jest z niezbrojonego, monolitycznego betonu z centralnym otworem zwanej też oculusem o średnicy około, 7 metrów dziewięćdziesiąt centymetrów, i jedynym otworem w kopule oświetlającym wnętrze. Ponieważ otwór nie ma przykrycia, posadzka na środku jest lekko wklęsła z odpływem na zewnątrz do odprowadzania wód opadowych. Struktura kopuły jest pozbawiona nadmiernej masy oraz usztywniona żebrami przez zastosowanie kasetonów, a masywne ściany bębna podporowego kopuły zostały usztywnione i uelastycznione, na ich ruchy od zmian termicznych przy jednoczesnym znacznym obniżeniu ich masy poprzez regularnie rozmieszczone wnęki. Siły poziomego rozporu kopuły zostały zrównoważone przez nadbudowanie w postaci schodkowo spiętrzonych siedmiu pierścieni dociążających płaszcz kopuły w polu jej oparcia na bębnie podporowym ścian Panteonu. Prostokątne i półkoliste wnęki występują przemiennie w murze ściany podpierającej kopułę. Użytkowane są na kaplice grobowe. W pierwszej kaplicy znajdują się szczątki Perin del Vaga, uważanego za drugiego po Juliuszu Romano, wielkiego asystenta Rafaela. W pobliżu znajduje się grobowiec Baltazara Peruzziego, malarza i architekta epoki renesansu. W drugiej kaplicy widoczne są grobowce króla Humberta I i królowej Małgorzaty. Między drugą i trzecią kaplicą jest grób Rafaela, jednego z największych malarzy świata. Obok znajduje się grób Marii Bibbieny, narzeczonej Rafaela, zmarłej trzy miesiące przed nim. W innej kaplicy znajduje się grobowiec Wiktora Emmanuela II.

Natomiast na ołtarzu kolejnej, możemy podziwiać obraz Zwiastowanie Melozza da Forli. Mówi się o tej wspaniałej świątyni Pantheum. Bowiem w tej formie pojawia się w Historii naturalnej już za czasów Pliniusza.

Czy też w opisie tej budowli po łacinie Agrippae Pantheum decoravit Diogenes Atheniensis, in columnis templi eius Caryatides probantur inter pauca operum, sicut in fastigio posita signa, sed propter altitudinem loci minus celebrata.

Italia Włochy

Papieska Bazylika świętego Antoniego w Padwie

W jezyku włoskim nazwa bazyliki świętego Antoniego brzmi. Basilica Pontificia di Sant’Antonio di Padova to największy kościół w Padwie. Wewnątrz tej gotyckiej w pełni bazyliki, znajduje się grób świętego Antoniego Padewskiego nazwanego też świętym Antonim z Padwy. Mimo licznych pielgrzymek wiernych z całego świata bazylika ta, niestety do dziś dnia, nie posiada statusu głównego kościoła w mieście. Przez samych mieszkańców Padwy Bazylika nazywana jest Il Santo, święta lub święty. Za życia Świętego Antoniego w miejscu tym znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, który dzisiaj pełni funkcję kaplicy, Madonna Mora będącej już w samym wnętrzu Bazyliki. Tuż bok tego kościoła w 1229 roku założony został klasztor zakonu braci mniejszych franciszkanów prawdopodobnie przez samego Świętego Antoniego. Po śmierci Świętego Antoniego w 1231 roku w Arcelli, na północy miasta, gdzie mieścił się Klasztor Sióstr Klarysek, ciało Antoniego, zgodnie z jego wolą, zostało przeniesione i pochowane właśnie tu, w bazylice Santa Maria Mater Domini. Dzisiejszy zewnętrzny wygląd tego kościoła jest w głównej mierze efektem trzech przebudów dokonanych, już w latach 1238 do 1310 roku. Pierwsza rozbudowa Bazyliki do formy prostego kościoła franciszkańskiego jako jedno nawowego z krótką absydą została rozpoczęta, jeszcze w 1238 roku. Z upływem czasu zostały dodane i dobudowane dwie dość duże boczne nawy. W końcowym efekcie kościół przeobraził się w istniejącą do dziś dnia imponującą z nawet daleka budowlę. Wnętrze bazyliki, z uwagi na liczne jej rozbudowy, jest stosunkowo dość mocno zróżnicowane stylowo. Bazylika świętego Antoniego podzielona jest na dwie części nawową i absydową, nie tylko przez obecność licznych fresków w transepcie, ale przede wszystkim z uwagi na odmienność typologiczną swojego średniowiecznego gotyku. Część nawowa jest bardzo obszerna i przestronna, otoczona dookoła wielką galerią, która okrąża również sam transept. W 1592 roku polscy studenci znanego w całym ówczesnym świecie, Uniwersytetu w Padwie zorganizowali się w niezależną i samodzielną organizację zwaną przez nich samych jako, Nacja Polska. Uchwalono wtedy, że należy zbudować w bazylice polską kaplicę z kryptą. Jako że bardzo wielu naszych rodaków tutaj się właśnie kształciło, na różnych kierunkach uniwersytetu w Padwie. Na samym początku 1593 roku, ojcowie franciszkanie zarządzający, tym obiektem przydzielili Polakom specjalne miejsce w północnej nawie kościoła. Z uwagi na trudności ze zbieraniem funduszy, decyzję o zabudowie wnętrza podjęto dopiero w 1606 roku. Ołtarz i kryptę zaprojektował padewski rzeźbiarz Cesare Bovo. Uroczystość poświęcenia odbyła się w roku 1607. Kaplicy nadano wezwanie świętego Stanisława. Pierwotny ołtarz został niestety rozebrany w jeszcze w 1809 roku. Na jego miejsce ściągnięto używany wcześniej ołtarz z przełomu XVII i XVIII wieku z kościoła San Prosdocino. Natomiast wewnątrz umieszczono obraz przedstawiający wskrzeszenie Piotrowina, autorstwa Pietro Malomby z niedalekiej Wenecji. W roku 1979, zastąpiono ten ołtarz kolejnym innym ołtarzem z obrazem Chwała świętego Maksymiliana, autorstwa Pietro Annigoniego. W otoczeniu ołtarza znajduje się siedem nagrobków i przepięknych epitafiów. Upamiętniają one pochowanych tu lub zmarłych w Padwie. Są to, Stefan Ubaldini, polski naukowiec ze Lwowa jego rodzina, była włochami i pochodziła z Florencji. Natomiast kolejny Polak Stanisław Miński, zmarł w roku 1607,był doradcą króla Zygmunta III i delegatem do papieża Klemensa VIII, w sprawie kanonizacji naszego rodaka, Jacka Odrowąża. Kolejny Polak to Aleksander Kazimierz Sapieha który zmarł w 1619 roku.Krzysztof Sapieha zmarły w roku 1637,był podczaszym wielkim litewskim. Ci obaj ochodzący z naszego polskiego rodu Sapiehowie zmarli w Padwie, ale ich nie pochowanu tu w Padwie a ciała przewieziono do Polski, kolejny Polak Stanisław Fritznekier, zmarł około 1690 roku, był to wybitny polski doktor filozofii i medycyny.

Katedra Santa Maria del Fiore, Duomo we Florencji

To przecudna gotycka katedra we Florencji, w mieście Leonarda da Vinci, nazwana przez Włochów Il Duomo, zbudowana w miejscu wcześniejszego kościoła katedralnego Santa Reparata z IV wieku Wykonanie tego arcydzieła Cech Sztuk we Florencji, zlecił Arnolfowi di Cambio w 1294 r. Prace pod jego kierunkiem rozpoczęto 8 września 1296 wznosząc nową świątynię wokół istniejącego kościoła, w którym sprawowano liturgię aż do 1375 roku. Wtedy kościół Santa Reparata zburzono. Po śmierci di Cambio w roku 1302 pracami nad jej budową kierowali, kolejno mistrzowie Giotto di Bondone, Andrea Pisano, Francesco Talenti. Nieco po śmierci Arnolfa di Cambio wprowadzono kilka zmian w opracowanym przez niego projekcie konstrukcyjnym. Wiele z nich dotyczyło wschodniej części kościoła, która została ukończona na początku XV wieku. Konkurs na projekt kopuły wygrał znany wszystkim, Filippo Brunelleschi ale według niektórych źródeł rozstrzygnięcie konkursu nastąpiło w 1420 roku, ale podawane są także inne daty jak rok 1416 do 1434 roku jako czas jej wybudowania. Kościół ten konsekrowano w roku 1436. W latach 1445 do 1461 roku nad sklepieniem katedry zbudowano latarnię zwieńczoną złocistą kulą.

Najpóźniej została ukończona fasada katedry. W roku 1578 zburzono nigdy nieukończoną elewację zaprojektowaną przez Arnofla di Cambio i ogłoszono konkurs na projekt nowej fasady. Nie został on jednak nigdy rozstrzygnięty. Przez blisko 300 lat organizowano kolejne konkursy i odrzucano napływające rozwiązania. Dopiero w roku 1871, projekt Emilia de Fabris zyskał pełną akceptację władz miasta. Prace trwały niemal do roku 1887 i tym samym ukończono budowaną z przerwami przez blisko 600 lat katedrę Santa Maria del Fiore. Jest to kościół o imponujących rozmiarach. Jego wnętrze ma długość 153 metrów, i szerokości w korpusie jak szerokość naw to 38 metrów, na wysokości prezbiterium wraz z przyległymi apsydami ma 90 metrów. Fasada bazyliki została zaprojektowana i wykonana w stylu gotyckim. Obecny wygląd zawdzięczamy dziewiętnastowiecznym przeróbkom w stylu neogotyckim. Do jej wykonania użyto takich samych marmurów, które stosowano podczas budowy wcześniejszej struktury kościoła. Z Carrary sprowadzono biały marmur, z Prato zielony a różowy z Maremmy. Kolorowy kamień, ułożony przede wszystkim w geometryczne wzory zdobi wszystkie elewacje katedry. W najstarszej części katedry, od strony południowej, znajduje się portal zwany Porta della Mandorla. Nad wejściem, w owalnym obramowaniu, znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Wniebowzięcie Marii, dzieło Nanniego di Banco datowane jest na około 1420 rok.

Wewnętrzny podział na trzy nawy został zaakcentowany przez umieszczenie w fasadzie czterech pilastrów ozdobionych marmurem ułożonym w mozaikę imitującą biforia. W niszach, tuż powyżej górnej linii drzwi wejściowych umieszczono rzeźby. Pomiędzy pilastrami znajdują się trzy portale z scenami z życia Marii Panny w tympanonach. Nad nimi umieszczono wimpergi ozdobione sterczynami, które wzbogacono, podobnie jak obramowania portali kolejnymi rzeźbami. Tympanon nad środkowym portalem zdobi płaskorzeźba przedstawiająca Madonnę z patronami miasta a tympanony boczne figury. Figura Miłosierdzia po lewej stronie i posąg Wiary po stronie prawej. Nad środkowym portalem, centralne pole fryzu z figurami Apostołów zajmuje postać Maria z Jezusem. Wyżej, nad fryzem, w środkowej części fasady znajduje się rozeta, a nad nią tympanom ozdobiony płaskorzeźbą przedstawiającą Ojca Wiekuistego. Dwie inne rozety umieszczono nad bocznymi portalami poniżej fryzu z Apostołami.

Rzut bazyliki swoim kształtem przypomina plan krzyża łacińskiego, w którym miejsce transeptu zajmuje ośmiokątne prezbiterium otoczone trzema apsydami. W każdą z nich wbudowano od wewnątrz pięć niewielkich apsyd. W prezbiterium umieszczono ołtarz główny, a nad nim wznosi się potężne sklepienie. Wnętrze oglądane z miejsca przed ołtarzem głównym przypomina budowlę wzniesioną na planie centralnym. Jednak za plecami znajduje się pozostała część kościoła trójnawowa bazylika. To prezbiterium wraz z bocznymi apsydami zazwyczaj nazywane jest zwyczajowo transeptem. Nawy boczne od nawy głównej oddzielają od siebie lekko zaostrzone łuki arkad wspartych na masywnych filarach umieszczonych po trzy w każdym rzędzie. Krzyżowo-żebrowe sklepienia naw opierają się na tych samych filarach i pilastrach umieszczonych w ścianach zewnętrznych. Nad nawami bocznymi znajdują się galerie otwarte do wnętrza kościoła. Kolorowa, marmurowa posadzka wykonana w latach 1526 do roku 1660, przez Baccia i Giuliana d’Agnolo, Francesca de Sangallo i innych. W nawie po lewej stronie znajdują się dwa freski z XV wieku, przedstawiające konne pomniki kapitanów wojsk Niccolo da Tolentino, namalowany przez Andrea del Castagno w roku 1456, oraz Giovanniego Acuto obraz Paolo Uccella z 1436 roku.

Inne znane dzieła zdobiące katedrę to namalowane na desce obrazy przedstawiające świętego Kosmę i świętego Damiana to dzieło Bicciego di Lorenzo oraz Dante i Boska komedia oraz Dante i Trzy Królestwa, to dzieła Domenica di Michelino z 1465 roku, oraz witraże Ghibertiego. Znane są też freski pokrywające wnętrze ścian kopuły. Przedstawiają one scenę Sądu Ostatecznego. Namalowane zostały przez Vasariego i Zuccariego w latach 1572 do 1579 roku, wbrew zamierzeniom Bruneleschiego, który celowo sklepienie pozostawił bez dekoracji. Kilkakrotne propozycje historyków zmierzających do przywrócenia pierwotnego wyglądu sklepienia nie zostały zaakceptowane, freski odrestaurowano w 1995 roku. Osiem pól sklepienia zostało podzielonych na 5 pasów, w których ukazano, najbliżej latarni, 24 Starców z Apokalipsy, dalej kolejno. Chór Anielski z narzędziami Męki Pańskiej, pomiędzy nimi główna postać namalowana na sklepieniu Zmartwychwstały Chrystus. postacie Matki Bożej i świętych, Cnoty i Dary Ducha Świętego oraz Błogosławieństwa. Czy też dzieła takie jak. Grzechy Główne oraz Piekło.

W panoramie miasta z daleka jest widoczna czerwona bryła sklepienia przykrywającego wschodnią część kościoła. Przekrycie zostałozaprojektowane na planie ośmiokąta o rozpiętości 45 metra i 40 centymetra. Wraz z bębnem, na którym jest oparte ma wysokość 70 metrów, a z latarnią wysokość ta wynosi 107 metrów. Jest to nowatorskie rozwiązanie, które na stałe weszło do historii architektury. Sklepienie to na ogół nazywane jest kopułą, chociaż na każdej wysokości, inaczej niż kopuła, ma powtórzony plan ośmiokąta. Z tego powodu można też spotkać się w literaturze fachowej z określeniem dwupowłokowe sklepienie klasztorne na planie ośmioboku. Zbudowano je bez wykorzystania rusztowania i deskowania, które wykorzystywano jako element podporowy podczas budowy sklepień, z uwagi na wysokość i rozpiętość konstrukcji przekrycia zbudowanie ich zostało uznane za niemożliwe.

Brunelleschi zaproponował nowe rozwiązanie, w którym elementem konstrukcyjnym są żebra usytuowane wzdłuż południków i równoleżników. Poziome pierścienie, wbudowywane sukcesywnie, usztywniły konstrukcję spełniając jednocześnie rolę zworników uniemożliwiły zamknięcie albo wręcz zawalenie się, tej skomplikowanej konstrukcji podczas jej wznoszenia. Dolne pierścienie wzmocniono ołowianymi obręczami, ich kształt koła został ukryty w grubości pierścienia. Konstrukcję uzupełniono dwoma powłokami wymurowanymi z cegły. Obydwie warstwy w połączeniu z żebrami i pierścieniami tworzą sztywną całość. Jako że Florencja za czasów mieszkającego tam Leonarda da Vinci, była nieustannym teatrem wojennym pomiędzy rodami Paccich a rodem bankierów Medyceuszy i papieżem Klemensem IV, takie widoki jak ten, na tle katedry nie należały do rzadkości.

Wróćmy jednak do samej katedry otóż, jej warstwa zewnętrza dodatkowo chroni całą konstrukcję przed deszczem i wiatrem. Powstanie tego dzieła uważane jest za początek wczesnego renesansu. Za katedrą znajduje się budynek muzeum, znany też jako Museo dell, Opera del Duomo ze zbiorami dzieł sztuki pochodzącymi z tej katedry, dzwonnicy i baptysterium. Mówiąc tak w nawiasie prawdę, mnie osobiście ogrom katedry Santa Maria del Fiore, widoczny od jej wnętrza, jest nieco przytłaczający swoim ogromem. Guillaume Dufay i motet Nuper rosarum flores przeznaczono na cześć konsekracji katedry.

Bazylika świętego Marka w Wenecji

Po włosku Bazylika świętego Marka nazywa się nieco prozaicznie i bardzo prosto, San Marco. Zbudowana została w Wenecji przy placu św. Marka dla pochowania relikwii świętego Marka. W 828 roku kupcy weneccy wykradli jego szczątki z Aleksandrii i przywieźli na lagunę. Pomysł pochowania ciała ewangelisty związany jest z legendą, zgodnie z którą Marek podczas podróży morskiej do Rzymu zatrzymał się na lagunie. Tu ujrzał anioła, który słowami: Pax tibi, Marce evangelista meus, ujawnił jemu miejsce pochowania. Święty Marek został obwołany patronem niezależnej Wenecji, pod zwierzchnictwem Bizancjum był nim święty Teodor z Amasei. Skrzydlaty lew, symbol świętego Marka, przytrzymujący otwartą księgę z wyrytymi słowami anioła stał się herbem republiki. Fundatorem pierwszego kościoła był doża Angelo Partecipazio. Konsekracja odbyła się w 832 roku, ale już w roku 976, podczas powstania przeciwko doży Pietro IV Candiano pożar zniszczył kościół i Pałac Dożów zwany Palazzo Ducale. W latach od 1063 do 1094 roku, kościół ten został odbudowany. Budowla wzorowana na konstantynopolitańskim kościele świętych Apostołów, używana jest także nazwa kościół Dwunastu Apostołów została zaprojektowana w stylu bizantyjskim na planie krzyża greckiego z pięcioma kopułami rozmieszczonymi nad nawami w ramionach krzyża i nad polem w przecięciu się naw. Konstrukcja czasz przypomina rozwiązania architektury islamu. Podobne kopuły wykonano nad meczetem Umara w Jerozolimie i nad mauzoleum dynastii Fatymidów w Kairze. Fasada była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. W roku 1204 dobudowano narteks otaczający ramię wejściowe kościoła. Zgodnie z życzeniem doży Domenico Selvo, każdy statek wenecki zobowiązany był do przywożenia darów służących ozdobie nowej świątyni. Stąd różnorodność stylistyczna wielu detali architektonicznych pochodzących z różnych miejsc i wykonanych na przestrzeni długiego czasu. Mimo wszystko kościół zachował swój pierwotny styl.

Od strony Placu świętego Marka kościół zdobi, 52metrowa szeroka fasada z pięcioma portalami zwieńczonymi półkolistymi tympanonami ozdobionymi barwnymi mozaikami. Nad skrajnymi drzwiami po lewej stronie znajduje się mozaika z około 1260 roku, przedstawiająca fasadę bazyliki, jest to najstarsze zachowane przedstawienie budowli. Mozaika nad drzwiami z lewej strony obok wejścia środkowego przedstawia sprowadzenie ciała świętego Marka. Środkowy portal zdobi romańskie obramowanie. Na środkowym łuku umieszczono alegorie pór roku i 12 miesięcy, łuk zewnętrzny zdobią postacie rzemieślników weneckich. Mozaika przedstawia zmartwychwstałego Chrystusa. Dekorację drzwi rozpoczęto około 1255 roku, a ukończono na początku XIV wieku.

Nad portalami znajduje się obszerna pozioma galeria Loggia dei Cavalli. Środkową jej część zdobią cztery konie z kwadrygi. Są to kopie, oryginały znajdują się w Museo Marciano, rzeźby przywiezionej w 1204 roku z konstantynopolitańskiego hipodromu na polecenie doży Enrico Dandolo. Kwadryga z czwórką koni, wykonana z pozłacanego brązu najprawdopodobniej w II wieku rzeźba jest datowana na okres od IV wieku do I wieku przed naszą erą. Jest to jedyna tego typu rzeźbą zachowana do naszych czasów. Stała się symbolem potęgi miasta. Napoleon Bonaparte, po zdobyciu miasta kazał wywieźć ją do Paryża, skąd powróciła po przejściu miasta pod zwierzchnictwo austriackie. Powyżej galerii, w osiach drzwi, cztery półkoliste pola obramowane ostrymi łukami w stylu późnego gotyku lombardzkiego z elementami wczesnego renesansu florenckiego przypadają na XIV a XV wiek. Cztery z nich zdobią XVII wieczne barokowe mozaiki z scenami z życia Chrystusa. Na szczycie środkowego łuku umieszczona jest statua św. Marka, dzieło Niccolo Lambertiego, poniżej złoty lew św. Marka. W narożniku fasady, przy głównym wejściu do pałacu Dożów, Porta della Carta, umieszczona jest starożytna z IV wieku rzeźba z czerwonego porfiru przedstawiająca grupę tetrarchów.

Jeśli by dokładnie się przyjrzeć samemu wnętrzu bazyliki odnieść można nieco albo nawet bardziej mieszane uczucia, związane z jej bogato złoconym wnętrzem, nie podobnym prawie do żadnej z innych bazylik i kościołów Italii. Niemniej jednak wnętrze to prezentuje się bardziej jednolicie, jest podzielone rzędami marmurowych kolumn o złoconych, korynckich głowicach. Nad nawami bocznymi umieszczono empory otwarte do wnętrza kościoła. Dolne partie ścian i filarów pokrywają płyty marmuru a powyżej nich oraz na powierzchniach posadzki, kopuł i sklepień umieszczono bogate mozaiki ze złotych i szklanych tesser. Do ich ułożenia doża Domenico Selvo sprowadził artystów z Konstantynopola. Dość szybko dołączyli do nich miejscowi uczniowie, którzy opanowali sztukę wytwarzania tesser ze szkła, jeden z najlepszych warsztatów założono na wyspie Murano. Pierwsze mozaiki w większości zostały uszkodzone przez pożar w 1106 roku. Zastąpiono je wykonanymi przez miejscowych mistrzów w stylu naśladującym sztukę bizantyjską. Cechy bizantyjskie zostały połączone z elementami romańskimi i wczesnochrześcijańskimi. Większość mozaik pochodzi z XII do XV wieku. W sumie pokrywają około 4000 metrów kwadratowych. Bogate sceny figuralne, ornamenty roślinne, geometryczne i zoomorficzne, tworzą bogactwo obrazów trudne do ogarnięcia podczas jednorazowego pobytu we wnętrzu kościoła. Najstarszy fragment mozaiki z XIII wieku zachował się w narteksie, jest on inspirowany malarstwem miniaturowym z V do VI wieku.

Za głównym ołtarzem znajduje się cenny zabytek jubilerskiej sztuki bizantyjskiej Złoty Ołtarz zwany też Pala d, Oro. Pierwsza plakietka ołtarza została wykonana w Konstantynopolu w 976 roku, sprowadził ją do bazyliki doża Pietro II Orseolo. W XII wieku została zastąpiona nową, wielokrotnie przerabianą i wzbogacaną. W 1209 roku dodano do jej górnej części sześć kolejnych plakietek przywiezionych z Konstantynopola, pochodzą one z kościoła Hagia Sofia lub prawdpodobnie z klasztoru, położonego tuż obok Hagia Sofia. Kolejne elementy elementy dodano w 1345 roku. W plakietce o wymiarach 340 centymetrów na 140 centymetrów umieszczono emaliowane płytki i krążki, figurki i szlachetne i półszlachetne kamienie, w tym 1300 pereł, 300 szmaragdów, 300 szafirów, 400 granatów i 15 rubinów.

W północnej części nawy głównej znajduje się Capitello del Crocifisso. Krucyfiks przywieziony w roku, 1204 z Konstantynopola osłania cyborium wsparte na 6 kolumnach z afrykańskiego marmuru z bizantyjskimi, złoconymi głowicami. Na szczycie baldachimu umieszczono agat o średnicy 31 centymetrów. W kaplicy, we wschodniej części północnego transeptu znajduje się ikona Madonny Nikopea, namalowana w X wieku. Dwie ambony to zabytek z początków XIV wieku. Z ambony po prawej stronie ołtarza przedstawiano ludności nowego dożę. Do południowej części transeptu przylega XIV wieczne, baptysterium, ufundowane przez dożę Andreę Dandolo. Ściany baptysterium zdobią mozaiki związane z wenecką szkoła ludową.

Od połowy XVI wieku, przez mniej więcej sto lat bazylika świętgo Marka była jednym z najważniejszych ośrodków muzycznych w Europie. Pracowali w niej najwybitniejsi kompozytorzy, głównie flamandzcy i włoscy. Senat republiki przywiązywał bowiem do muzyki wielką wagę, gdyż podobnie jak na dworach, pełniła ona ważną rolę podczas wszelkich uroczystości. Efektowność muzyki była świadectwem zamożności i potęgi miasta. Z okazji ceremonii kościelnych 40 świąt kościelnych rocznie, najokazalsze, Boże Narodzenie, Wielkanoc i Wniebowzięcie Matki Boskiej organizowano procesje, w których maestro di capella kroczył z zespołem muzyków zaraz po orszaku doży.