Bezpłatny fragment - Katedra Notre Dame w Reims

Katedra Notre Dame w Reims

Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy  Polskiej wikipedi a także portalu zdjęć Pixabey. Na okładce znajduje się katedra pod wezwaniem Notre Dame w Reims

Katedra Notre-Dame w Reims, jest to po francusku Cathédrale Notre-Dame de Reims i jest to gotycka katedra pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny w Reims, we Francji. Jest uznawana za najbardziej harmonijną i klasyczną w proporcjach we Francji, często nazywana Katedrą Aniołów, z powodu bogatej dekoracji rzeźbiarskiej.

Katedra z biegiem czasu stała się miejscem koronacji królów Francji. W sumie w katedrze odbyło się ich dwadzieścia pięć. Świątynia Notre Dame w Reims została zbudowana w latach 1211 do roku 1300, na miejscu poprzedniej świątyni z 401 roku.

Zaprojektował ją Jean d’Orbais. Dwuwieżowa fasada katedry przypomina swym wyglądem fasadę paryskiej Notre-Dame. W obydwu świątyniach z fasad wyrastają nieprzykryte hełmami wieże. W fasadzie znajdują się trzy ogromnych rozmiarów portale. Są tak duże, że w tympanon środkowego wbudowana została rozeta.

Matka Boża z Reims czasami nazywana po angielsku katedrą w Reims, jest katedrą rzymskokatolicką we francuskim mieście o tej samej nazwie, Katedra została poświęcona Dziewicy Maryi i był tradycyjnym miejscem dla koronacji z królów Francji. Uważa się, że kościół katedralny został założony przez biskupa Nikazjusza na początku V wieku. Clovis został ochrzczony tutaj jako chrześcijanin przez świętego Remigiusza, biskupa Reims, około sto lat później. Był pierwszym królem Franków, który przyjął ten sakrament. Budowa obecnej katedry w Reims rozpoczęła się w XIII wieku, a zakończyła w XV wieku. Stanowiący wybitny przykład architektury gotyckiej, został zbudowany w celu zastąpienia wcześniejszego kościoła zniszczonego przez pożar w 1210 roku. Chociaż w czasie Rewolucji Francuskiej była mało zniszczona, obecna katedra została gruntownie odnowiona w XIX wieku. Został poważnie uszkodzony podczas I wojny światowej, aw XX wieku kościół został ponownie odrestaurowana. Była to katedra Merowingów Osadnictwo plemienia Galów zwane Remes, zwane Durocortorum, zostało odnotowane przez Juliusza Cezara w jego relacjach z wojen galijskich. W okresie Wielkiego Cesarstwa Rzymskiego stało się stolicą prowincji rozciągającej się do delty Renu, a w III wieku naszej Reiims było stolicą rzymskiej prowincji zwanej Drugą Belgią. Pierwszy kościół chrześcijański został założony przez pierwszego biskupa, świętego Sykstusa z Reims między 250 a 300 rokiem. Na początku V wieku, w okresie Merowingów, biskup Nikazjusz przeniósł katedrę do jej obecnego położenia, w miejscu, w którym niegdyś znajdowała się łaźnia galijsko-rzymska zbudowana przez cesarza Konstantyna. Nowy kościół został poświęcony Najświętszej Maryi Pannie, w oczekiwaniu na decyzję Soboru Efeskiego w 431 roku. Ustanawiającą jego podwyższony status. Nowa katedra, na planie kwadratu z zewnątrz i okrągłego wnętrza, miała wymiary około 20 metrów długości na 55 metry szerokości. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku, baptysterium tego oryginalnego kościoła Merowingów, bezpośrednio pod obecną katedrą, zostało odkopane, a fragmenty starej konstrukcji zostały ujawnione. Clovis I, król Franków, został tam ochrzczony około 496 roku przez świętego Remigiusza znanego również jako święty Remi. To było wydarzenie, które zainspirowało długą tradycję koronacji królewskich w Reims. IX wiek to Katedra Karolingów W 816 roku, Ludwik Pobożny, król Franków i współ-cesarz, wraz ze swoim ojcem Karolem Wielkim ze Świętego Cesarstwa Rzymskiego, został koronowany w Reims przez papieża Stefana IV. Koronacja i kolejne uroczystości ujawniły zły stan i nieodpowiednią wielkość wczesnej katedry. Począwszy od około 818 roku, arcybiskup Ebbo i królewski architekt Rumaud zaczęli budować znacznie większy kościół od podstaw w tym samym miejscu, używając kamienia ze starych murów miejskich. Prace przerwano w 835 r., A następnie wznowiono pod przewodnictwem nowego arcybiskupa Hincmara, przy wsparciu cesarza Karola Łysego. Wnętrze kościoła zdobiły złocenia, mozaiki, obrazy, rzeźby i arrasy. 18 października 862 roku, w obecności cesarza, Hincmar poświęcił nowy kościół, który mierzył 86 metry i miał dwa transepty. Na początku X wieku, odkryto na nowo starożytną kryptę pod pierwotnym kościołem. Pod panowaniem arcybiskupa Heriveus kościół był początkowym centrum poprzednich kościołów nad nim, a następnie należał do świętego biskupa Remigiusia. Ołtarz katedralny nadal stoi w tym samym miejscu, bezpośrednio nad kryptą, w której znajdował się od 15 wieków. Od 976 roku, arcybiskup Adalbero zaczął powiększać katedrę Karolingów. Historyk Richerus, uczeń Adalbero, bardzo precyzyjnie opisuje pracę wykonywaną przez arcybiskupa. Usunął on całkowicie arkady, które rozciągały się od wejścia do prawie jednej czwartej bazyliki aż po samą górę, tak że cały kościół, upiększony, nabrał rozległości i bardziej odpowiedniej formy. Powstał ołtarz główny złotego krzyża i otoczył go olśniewającą kratą. Ten sam kościół oświetlił oknami, w których przedstawiano różne historie, i obdarzył go dzwonami ryczącymi jak grom,napisał Richerus z Reims. Prestiż Świętej Ampulli, świętej fiolki wypełnionej mirrą, którą namaszczono francuskich królów, fakt, że został tam ochrzczony Clovis I, oraz władza polityczna arcybiskupa Reims sprawiły, że Reims stało się regularnym miejscem koronacji francuski monarcha. Henryk I z Francji został koronowany w Reims w 1027 roku, co ustanowiło tradycję. Wszystkich z wyjątkiem siedmiu przyszłych królów Francji zostało koronowanych w Reims. Był gospodarzem innych królewskich ceremonii. 19 maja 1051 roku, w katedrze pobrali się Henryk I francuski i Anna Kijowska. Podczas soboru w Reims w 1131 roku, Papież Innocenty II namaścił i koronował w katedrze Ludwika VII, syna panującego króla Ludwika VI. Chrzest Clovis został wykonany przez Mistrza.To dzieło pod wezwaniem Świętego Idziego pochodzi z XVI wieku. Obraz katedry karolińskiej na grobie arcybiskupa Hincmara pochodzi z IX wieku do XII wieku powstaje wczesnogotycka katedra. Bowiem w XII wieku, katedra Karolingów była uważana za zbyt małą, aby sprostać ambicjom arcybiskupa Samsona z Mauvoisin panującego tu w latach 1140 do roku 1160. Zachował on już wcześniej istniejącą nawę i transept, ale przebudował i powiększył dwa końce katedry. Zburzył front zachodni i przyległą wieżę, aby zbudować dwie pasujące do siebie wieże flankujące, na wzór Królewskiego Opactwa Saint Denis pod Paryżem, w którego chórze Samson uczestniczył kilka lat wcześniej. Nowy kościół był dłuższy niż stara katedra, bowiem miał 110 metrów długości. Na wschodnim krańcu stworzył większy chór oraz dezambulacyjny i pierścień promieniujących kaplic. Pod koniec wieku nawa i transept nadal były w stylu karolińskim, a absyda i fasada były w stylu wczesnogotyckim. Pieczęć katedry ukazująca, jak wyglądała w XII wieku XIII aż do XIV wieku, to wysoka gotycka katedra 6 maja 1210 roku. Wczesnogotycka katedra Karolingów została zniszczona przez pożar, rzekomo z powodu jakiejś nieostrożności. Rok po tym, w 1211 roku, arcybiskup Aubrey położył pierwszy kamień pod fiszbiną nowej katedry. Prace nad nową katedrą przebiegały z wyjątkową szybkością, ponieważ Reims jako jeden z pierwszych budynków wykorzystywał kamienie i inne materiały o standardowych rozmiarach, więc każdy kamień nie musiał być cięty na wymiar. W lipcu 1221 roku, kaplica na wschodnim krańcu weszła do użytku. W 1230 roku, rozpoczęto prace na froncie zachodnim, co wskazuje, że nawa jest prawie gotowa. Po szybkim rozpoczęciu prace zostały opóźnione między 1233 a 1236 rokiem, z powodu poważnego konfliktu między duchowieństwem katedr a zamożną klasą wyższą miasta. Jednak już w 1241 roku, członkowie Kapituły mogli spotkać się w chórze, pokazując, że sklepienia apsydy i pięć ostatnich trawersów nawy głównej od strony wschodniej, gdzie znajdowały się stalle, zostały ukończone. Część zachodnia przebiegała wolniej. Prace nad zachodnią ścianą rozpoczęto dopiero w 1252 roku. Ale portale ukończono dopiero po 1260 roku. Następnie prace przeniesiono z zachodu na wschód, wraz z dokończeniem nawy; poziom rozet ukończono około roku 1275 aż do 1280 roku. Dach nawy i górnych krużganków ukończono w 1299 roku. Czterech architektów następowało po sobie aż do zakończenia prac konstrukcyjnych katedry w 1275 roku. Jean d’Orbais, Jean-le-Loup, Gaucher z Reims i Bernard de Soissons. Ale katedra wciąż nie była ukończona. Galeria Królewska na froncie zachodnim i ośmioboczne górne wieże zostały ukończone dopiero w latach 60-tych XIV wieku. Bardzo wysoki drewniane i ołów fleche lub iglica, został skonstruowany przez nawy, ale został zniszczony w 1481 roku, przez pożar spowodowany przez zaniedbanie pracowników obejmujących Fleche. Ostatnimi pracami do ukończenia były górne galerie nawy, ukończone w 1505 roku. Były one tak drogie, że pozostałe planowane projekty, w tym 170-metrowa dzwonnica nad transeptem, iglice od frontu zachodniego i planowane wieże górne. flankujących transept, nigdy nie zostały zbudowane. XV do XVI wieku. Koronacja Karola VII odbyła się w 1429 roku. Oznaczała odwrócenie biegu wojny stuletniej, w dużej mierze za sprawą działań Joanny d’Arc. Została upamiętniona w katedrze w Reims dwoma posągami: posąg konny na zewnątrz kościoła i drugi w kościele. Dokumenty potwierdzają, że w 1218 roku. Nabyto ziemię na zachód od tego miejsca, co sugeruje, że nowa katedra była znacznie większa niż jej poprzednicy, a przedłużenie nawy było prawdopodobnie adaptacją mającą zapewnić miejsce dla tłumów uczestniczących w koronacjach. W 1233 roku, powstaje długotrwały spór między kapitułą katedralną a mieszczanami, dotyczący kwestii podatkowych i jurysdykcji prawnej przerodził się on w otwarty bunt. Kilku duchownych zostało zabitych lub rannych w wyniku przemocy, a cała kapituła katedralna uciekła z miasta, pozostawiając je pod interdyktem skutecznie zakazując wszelkiego publicznego kultu i sakramentów. Prace nad nową katedrą zawieszono na trzy lata, wznowione dopiero w 1236 roku. Po powrocie duchownych do miasta i zniesieniu interdyktu po mediacji króla i papieża. Następnie budowa trwała wolniej. Obszar od skrzyżowania na wschód był użytkowany do 1241 roku. Ale nawa została zadaszona dopiero w 1299 roku. Kiedy to król francuski zniósł podatek od używanego do tego celu ołowiu. Prace nad zachodnią elewacją przebiegały w kilku fazach, co znajduje odzwierciedlenie w bardzo różnych stylach niektórych rzeźb. Górne części elewacji zostały ukończone w XIV wieku, ale najwyraźniej zgodnie z XIII-wiecznymi projektami, nadając Reims niezwykłą jedność stylu. Niezwykle znane są imiona oryginalnych architektów katedry. Labirynt zbudowany na podłodze z nawy w czasie budowy lub krótko po podobnych do przykładów w Chartres i Amiens, zawiera nazwiska czterech murarzy mistrzowskich jak Jean d’Orbais Jean-le-Loup, Gauchera de Reims i Bernard de Soissons i liczbę lat, które tam przepracowali, chociaż historycy sztuki wciąż nie są zgodni co do tego, kto był odpowiedzialny za które części budynku. Sam labirynt został zniszczony w 1779 roku, ale jego szczegóły i napisy znane są z XVIII-wiecznych rysunków. Klarowny stowarzyszenie tu między labiryntem i mistrzowskich murarzy dodaje wagi do argumentu, że takie wzorce były aluzją do stanu powstającej architekta poprzez ich powiązanie z mitycznym architekta Dedala, który zbudował labirynt kreteńskiej z Minosa. W katedrze znajdują się również dalsze dowody wzrostu statusu architekta w grobie Huguesa Libergiera zmarłego w roku 1268,był to architekt zniszczonego obecnie kościoła świętego Nicejskiego w Reims. Nie tylko otrzymał zaszczyt wygrawerowanej płyty, bowiem pokazano go trzymającego miniaturowy model swojego kościoła zaszczyt dawniej zarezerwowany dla szlachetnych darczyńców i ubrany w akademicki strój odpowiedni dla intelektualisty. Wieże o wysokości 81 metrów, zostały pierwotnie zaprojektowane do wznoszenia się na 120 metrów. W południowej wieży znajdują się tylko dwa wielkie dzwony, a jeden z nich, został nazwany Charlotte, ufundowany przez Karola, kardynała Lotaryngii w 1570 roku, waży ponad 10 000 kilogramów a to pełne 10 ton. Po śmierci małego króla Jana I, jego wujek Filip został pośpiesznie koronowany w Reims 9 stycznia 1317 roku. Podczas stuletniej wojny i kampanii na Reims miasto było oblężone przez angielskiego od 1359 do 1360 roku, ale oblężenie nie powiodło się. W 1380 roku. Katedra w Reims była miejscem koronacji Karola VI, a osiem lat później Karol zwołał radę w Reims w 1388 roku. Aby przejąć osobistą władzę spod kontroli swoich wujów. Po tym, jak angielski Henryk V pokonał armię Karola VI w bitwie pod Agincourt, Reims wraz z większością północnej Francji padło ofiarą Anglików. Anglicy odbyło Reims i katedry aż do 1429, kiedy to został przechwycony przez Joan of Arc, pozwalając Dauphin Charles być koronowany na króla w dniu 17 lipca 1429 roku. Po śmierci Franciszka I, Henryk II został koronowany na króla Francji w dniu 25 lipca 1547 roku, w katedrze w Reims. W dniu 24 lipca 1481 roku Na strychu doszło do nowego pożaru spowodowanego przez zaniedbanie robotników na dachu, powodując zniszczenie zrębu, centralnej dzwonnicy i krużganków u podstawy dachu. dach się stopi, powodując dalsze uszkodzenia. Jednak powrót do zdrowia był szybki, ponieważ królowie Karol VIII i Ludwik XII przekazali darowizny na odbudowę katedry. W szczególności przyznali katedrze octroi w związku z niepopularnym podatkiem Gabelle. W dowód wdzięczności nowy dach ozdobiono fleur-de-lis i herbem królewskim przymocowanym do szczytu fasady. Jednak prace te zostały zawieszone, zanim strzały zostały ukończone w 1516 roku. Edward III z Anglii oblega Reims w kampanii Reims podczas wojny stuletniej. W tle widoczna jest katedra. Koronacja Karola VII w 1429 roku, przez Jules Eugène Lenepveu, przedstawiająca Joannę d’Arc po prawej stronie. W XVII do XVIII wieku, następuje przebudowa katedry. W XVIII wieku dokonano pierwszej poważnej przebudowy wnętrza katedry. W latach 1741 do roku 1749, dolne okna i średniowieczne meble, ołtarz główny, stalle i parawan chóru zostały zastąpione wyposażeniem bardziej odpowiadającym teologicznym wymaganiom i gustowi epoki. Odrestaurowano także rzeźbę portali. W 1793 roku, podczas rewolucji francuskiej, katedra została zamknięta i na krótko zamieniona w magazyn zboża, a następnie na pewien czas w Świątynię Rozumu. Większość pozostałych mebli i pomników pogrzebowych została zniszczona, relikwiarze w skarbcu przetopiono na złoto, a dzwony przetopiono, by zrobić armatę. Tłumy wbijały większość rzeźb wielkiego portalu i spalono bardziej widoczne symbole królewskie, takie jak emblematy fleur-de-lis i królewska Ręka Sprawiedliwości. Jednak większość średniowiecznych rzeźb przetrwała w stosunkowo nienaruszonym stanie. Koronacja Ludwika XIII, 17 października 1610 roku, odbywa się tu także procesja koronacyjna Ludwika XV, w 1724 roku. Koronacja Ludwika XVI odbywa się w Reims w roku 1775. W XIX wieku, wraz z przywróceniem monarchii francuskiej po upadku Napoleona, wznowiono praktykę koronacji królewskich w Reims, ale tylko na krótko. Ostatnim królem Francji, który został tam koronowany, był Karol X w 1825 roku. Jego panowanie było głęboko niepopularne. Został obalony w rewolucji 1830 roku. I zastąpiony przez monarchę konstytucyjnego, Ludwika Filipa I, który został zaprzysiężony w parlamencie w Paryżu, a nie koronowany w Reims. Pod koniec XIX wieku, przeprowadzono szereg projektów konserwatorskich, koncentrując się najpierw na szczytach i posągach na froncie zachodnim w latach 1826 do roku 1830, a następnie na górnych galeriach, oknach i wieżach w latach 1845 do roku 1860, pod Jean-Jacquesem. Arveuf. W 1860 roku, na tym stanowisku zastąpił go Eugene Viollet-le-Duc, który zmodyfikował galerię chóru i absydę bliżej ich pierwotnego średniowiecznego wyglądu. Jego następcami byli dwaj kolejni architekci, Eugene Millet i Victor Ruprich-Robert, którzy mieli znaczną swobodę w przerabianiu galerii nawy głównej w bardziej pomysłowym stylu gotyckim z XIII wieku. W 1888 roku, Poszli za nimi Denis Darcy i Paul Gout, którzy dokładniej śledzili historyczną architekturę, zwłaszcza przy renowacji zachodniej rozety. Kolejna renowacja w Reims nastąpiła w 1825 roku, przez François Gérarda. Nadchodzi XX wiek, w roku 1914 wybucha pierwsza wojna światowa i odbudowa nastepuje tuż po zakończeniu działań wojennych. W chwili wybuchu I wojny światowej katedra została oddana do użytku jako szpital, a wojsko i broń zostały usunięte z jej bezpośredniego sąsiedztwa. 4 września 1914 roku, do miasta przybył XII korpus saksoński, a później tego samego dnia Cesarska Armia Niemiecka rozpoczęła ostrzał miasta. Działa, znajdujące się w odległości 7 kilometrów w Les Mesneux, przestały strzelać, gdy XII Korpus Saksoński wysłał dwóch oficerów i pracownika miasta z prośbą o zaprzestanie ostrzału miasta. Bombardowanie uderzyło w las drewnianych belek pod pokrytym ołowiem dachem, podpalając go i całkowicie niszcząc dach. Dzwony stopiły się, okna zostały wysadzone, a rzeźba i fragmenty ścian zostały uszkodzone. Ołów w pokryciu topił się i przeciekał przez usta kamiennych rzygaczy niszcząc z kolei sąsiedni pałac biskupi. Obrazy katedry w ruinie pokazali w czasie wojny oburzeni Francuzi, zarzucając Niemcom celowe niszczenie obiektów bogatych w dziedzictwo narodowe i kulturowe. 12 września armia niemiecka postanowiła umieścić swoich rannych w katedrze przeciwko protestom Maurice’a Landrieux i rozłożyć w tym celu 15 000 bel słomy na podłodze katedry. Jednak tego dnia miasto zostało ewakuowane przez niemieckich żołnierzy, zanim francuski generał Franchet d’Esperey wkroczył do miasta. Sześć dni później w pałacu biskupim eksplodował pocisk, zabijając trzech i raniąc 15 ludzi. Pod koniec wojny zaproponowano utrzymanie katedry w stanie zniszczonym jako pomnik ofiar wojny, ale ostatecznie pomysł ten został odrzucony. W 1919 roku. Rozpoczął się poważny projekt renowacji, prowadzony przez Henri Deneux, głównego architekta obsługi francuskich zabytków. Renowacja otrzymała duże fundusze od Fundacji Rockefellera, a czasami wykorzystywała nowoczesne techniki i materiały, w tym prefabrykowany żelbet, w celu wzmocnienia konstrukcji. Już w XX wieku, pod katedrą odkryto i odkopano fundamenty wcześniejszego kościoła z okresu karolińskiego. Prace zostały zakończone, a katedra została ponownie otwarta w 1938 roku. Katedra po bombardowaniu w roku 1914,pozostała całkowicie bez dachu po bombardowaniu Wnętrze katedry po bombardowaniu zostało niemal doszczętnie zniszczone. Prace konserwatorskie przy kościele trwają od 1938 roku, naprawiając zniszczenia spowodowane wojną i zanieczyszczeniami. W 1955 roku, Georges Saupique wykonał kopię Koronacji Marii, którą można zobaczyć nad wejściem do katedry i wraz z Louisem Leygue skopiował wiele innych rzeźb na fasadzie katedry. Wykonał również posąg świętego Tomasza na wieży północnej. Począwszy od 1967 roku, wiele posągów z zewnątrz, takich jak uśmiechnięty anioł, zostało przeniesionych do wnętrza Pałacu Tau w celu ochrony i zastąpionych kopiami. Pojednanie francusko-niemiecka zostaje symbolicznie sformalizowane w lipcu 1962 roku, przez francuskiego prezydent Charlesa de Gaulle i kanclerza Konrada Adenauera, kiedy na skutek ostrzału katedry w 1914 roku, przez Imperialną Niemiecką Armię budynek katedry celowo ostrzelano katedrę w celu wstrząsnięcia francuskiego morale. Katedra, dawne opactwo Saint-Remi i pałac Tau zostały dodane do listy światowego dziedzictwa UNESCO w 1991 roku. Na 74 wizytę duszpasterska, papież Jan Paweł II odwiedził Reims w dniu 26 września 1996 roku, na 1500 rocznicę chrztu Clovis. Tam Papież modlił się w tej samej kaplicy, w której Jean-Baptiste de La Salle odprawił swoją pierwszą Mszę w 1678 roku. 8 października 2016 roku, w katedrze umieszczono tablicę z nazwiskami 31 królów koronowanych w Reims w obecności arcybiskupa Thierry Jordana i księcia Ludwika Alfonsa, księcia Anjou, jednego z wielu pretendentów do tronu francuskiego. Popatrzmy na ogólny plan katedry w Reims Fasada zachodnia Fasada zachodnia, wejście do katedry, szczególnie gloryfikuje rodzinę królewską. Większość z nich została ukończona w tym samym czasie, nadając jej niezwykłą jedność stylu. Jest harmonijna lub wyważona, z dwiema wieżami równej wysokości i trzema portalami wchodzącymi w nawę. Z głównej ściany wystają kruchty portali z archiwoltami zawierającymi wiele rzeźb. Powyżej i nieco za centralnym portalem znajduje się duże rozetowe okno na poziomie clerestorium, z wysokimi łukowatymi oknami flankowanymi posągami pod spiczastymi baldachimami wystającymi do przodu. Powyżej tego poziomu znajduje się galeria królów, złożona z 56 posągów o wysokości 4 i pół metra, z Clovisem I, pierwszym chrześcijańskim królem Franków, pośrodku, Klotyldą po prawej stronie i świętym Remigiuszem po jego lewej stronie. Początkowo planowano, że dwie dzwonnice będą miały iglice, które sprawią, że będą trzy razy wyższe niż nawa, ale nigdy ich nie zbudowano. Fasada zachodnia i portale Galeria królów Centralny portal i rozeta Zachodnie portale Te trzy portale zawierają rozbudowany program rzeźbiarski, który ilustruje niepiśmiennym chrześcijanom orędzia biblijne. Centralny portal poświęcony jest Matce Boskiej, patronce katedry. Główna scena pod szczytem portalu ukazuje symboliczne małżeństwo Chrystusa z Kościołem, reprezentowanym przez Maryję. Mary jest również postacią na kolumnie posągu pośrodku drzwi. Posąg południowego portalu przedstawia Sąd Ostateczny i Apokalipsę Jana, jedyną dużą katedrę gotycką, która łączy te dwa tematy. Pod szczytem nad portalem umieszczona jest postać Chrystusa wydającego wyrok, a aniołowie niosą symbole Męki Pańskiej. Inne postacie przedstawiają Czterech Jeźdźców Apokalipsy, a także mnóstwo aniołów i alegoryczne symbole wad i cnót. Rzeźba portalu północnego przedstawia Ukrzyżowanie Chrystusa, które jest pokazane pod szczytem w górnej części portalu; inne sceny pokazują zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa do nieba. Na lewo od północnego portalu znajduje się jedna z najbardziej rozpoznawalnych rzeźb Reims, Uśmiechniętego Anioła, Gabriela z Maryją, po stronie północnej. Anioł został uszkodzony podczas I wojny światowej, ale naprawiony i wrócił na swoje miejsce. Rzeźba portalu południowego święci Szymon, Jan Chrzciciel i Izajasz. Rzeźba nad centralnym portalem. Symboliczne małżeństwo Chrystusa i Maryi Dziewicy, reprezentujące Kościół Ujęcie północnego portalu, w tym Uśmiechniętego Anioła obok Marii Panny Wieże Ogień zniszczył oryginalny dach i iglice w 1481 roku, z czterech wież, które otaczały transepty, nic nie pozostaje ponad wysokością dachu. W południowo zachodniej wieży znajduje się masywny bourdon, dzwon o średnicy 2 metry 46 centymetrów i wadze dziesięciu ton, podarowany katedrze w 1570 roku, przez kardynała Karola Lotaryńskiego, zawiera również drugi bourdon o wadze siedmiu ton i średnicy 2 matry 20 centymetrów Ten dzwon został wykonany w 1849 roku. Wieże zachodniej fasady Fragment wieży północnej Szczegół południowej wieży Transept Transept północny, podobnie jak fasada zachodnia, posiada trzy portale otoczone rzeźbami. Są poświęcone Maryi Dziewicy to po lewej stronie. Chrześcijańscy święci w środku i Sąd Ostateczny mamy po prawej. Powyżej i odsunięte od portali trzy małe rozety, a następnie duże rozetowe okno pokryte arkadą pełną rzeźb. Rozeta północna jest jednym z najwcześniejszych przykładów zastosowania maswerków barowych, z taflami witraży oddzielonymi cienkimi kamiennymi słupkami. Dwanaście kamiennych słupków rozchodzi się promieniście na zewnątrz z centralnego oka. Stało się to główną cechą charakterystyczną architektury gotyckiej Rayonnant. Nad tym oknem pełen rzeźb łuk, a nad kontynuacją galerii królów od strony zachodniej fasada z siedmioma posągami apostołów i proroków. U góry widoczny jest trójkątny gołąb z rzeźbionym przedstawieniem Zwiastowania. Pignon jest ozdobiony żłobkami i innymi wyszukanymi ornamentami, które stały się charakterystyczne dla późnogotyckiego stylu Flamboyant. Północny transept flankują dwie wysokie przypory, które wieńczą smukłe tabernakulum z posągami królów, przykryte iglicami ozdobionymi bardziej późnogotyckimi żłobkami. Transept południowy ma podobny plan do transeptu północnego, ale brakuje mu portali. Zamiast tego jest grupa trzech wąskich okienek lancetowych podzielonych smukłymi kolumnami i zwieńczonych małymi rozetami, a nad nimi duże rozetowe okno. Oryginalna rozeta południowa została zniszczona przez huragan w 1580 roku, i została zastąpiona oknem z prostszym wzorem maswerkowym. Górna galeria rzeźb została gruntownie odnowiona w XIX wieku. Trójkątny pignon na szczycie jest w stylu Flamboyant, z rzeźbą przedstawiającą Wniebowzięcie Marii Panny. Na szczycie pignonu znajduje się posąg Strzelca, starożytnego rzymskiego łucznika z łukiem. Portal północnego transeptu Północna Transept Transept południowy Ekstrawagancki pignon południowego transeptu z posągiem Strzelca na szczycie Ściany i przypory Północne i południowe ściany długiej nawy są podparte po jedenastu podpórkami z każdej strony. Stanowią one przeciwwagę dla zewnętrznych pchnięć sklepień i umożliwiają dużą wysokość, cienkie ściany i duże okna, które zapewniają obfite światło do nawy. Podwójne łuki każdej skarpy przeskakują z ciężkich filarów na górne ściany. Przypory zwieńczone są smukłymi, przypominającymi budki tabernakulami zawierającymi posągi, ozdobione smukłymi iglicami. Posąg dodatkowo obciąża przypory, pomaga ukryć łuki i uzupełnia dekorację wyższego poziomu katedry. Przypory pełnią funkcję drugorzędną; łuki mają wąskie kanały, które doprowadzają wodę deszczową do ujść wyrzeźbionych gargulców, które wyrzucają ją z dala od budynku. Po pożarze w 1481 roku do górnych ścian dobudowano dodatkową dekoracyjną ślepą galerię, składającą się z szeregu łuków, sterczyn, rozet trylobowych i szczytów. Zasłania to podstawę dachu, który wznosi się na wysokość szesnastu metrów. Szczyt dachu zdobi linia złoconych ornamentów fleur-de-lis. Fasada południowa Ściany górne podtrzymują przypory po południowej stronie nawy Szczegół północnej linii dachu Apsyda Apsyda, wschodni kraniec katedry, ma na końcu jedną osiową kaplicę i cztery kaplice promieniujące. Na zewnątrz jest bogato zdobiona arkadami, sterczynami, iglicami i mnóstwem rzeźb. Znaczna część rzeźby została dodana w XIX wieku przez Violleta-le-Duca. Nad chórem wznosi się smukła, pokryta ołowiem drewniana flèche lub iglica o wysokości 18 metrów. Została zrekonstruowana w XV wieku i latach dwudziestych XX wieku. Anioł zdobiący absydę Absyda Fleche nad absydą.

Wnętrze ściany zachodniej Charakterystyczną cechą katedry w Reims, której nie ma w innych katedrach gotyckich, jest ściana rzeźby po wewnętrznej stronie zachodniej fasady. Niektóre posągi, szczególnie wokół drzwi, zostały poważnie uszkodzone przez pożar po bombardowaniu kościoła w 1914 roku. Ale ściana została w znacznym stopniu odnowiona. Część rzeźby kontynuuje biblijne historie zilustrowane na zachodniej fasadzie, takie jak Apokalipsa, podczas gdy inne wątki można znaleźć tylko we wnętrzu. Niektóre sceny łączą wydarzenia biblijne z nowszymi wydarzeniami historycznymi; ściana przedstawia chrzest Chrystusa dokonany przez Jana Chrzciciela, równoległy z chrztem Chlodwiga przez świętego Remigiusza. Szczególną uwagę przywiązuje się do miejscowych świętych, takich jak Nikazjusz. Jedną ze słynnych scen jest komunia rycerza, patriarcha Starego Testamentu Abraham ofiarowuje Melchizedekowi chleb i wino w średniowiecznej zbroi rycerza, zapowiedź Eucharystii w Nowym Testamencie. Jan Chrzciciel, Izajasz i Dawid, rewers fasady zachodniej Rzeźba na rewersie fasady zachodniej Komunia rycerza na rewersie fasady zachodniej Nawa Nawa, centralny korpus kościoła biegnący od zachodniego końca do transeptu, jest częścią, w której modlą się zwykli parafianie. Zajmuje około połowy długości kościoła i odznacza się wyjątkową długością i jednolitym stylem. Jest nieco węższy niż sąsiedni transept i absyda. Jego wysokość jest możliwa dzięki zastosowaniu nowszego i mocniejszego czteropiętrowego sklepienia krzyżowo żebrowego, wzmocnionego od zewnątrz latającymi przyporami. Czteroczęściowe sklepienia pozwoliły również na uzyskanie arkad z identycznych filarów, zamiast naprzemiennych filarów i filarów wcześniejszych gotyckich kościołów, takich jak Sens Cathedral i Notre-Dame de Paris, nadając wygląd większej jedności. Elewację kościoła podzielono na trzy sekcje, wzorując się na modelu wprowadzonym nieco wcześniej w katedrze Soissons z 1190 roku, wysokie arkady na parterze, powyżej znajduje się węższa galeria zwana triforium, a powyżej wysokie okna równe wysokością galerie. Kościół katedralny w Reims połączył tą jedność i prostotę z ogromnym rozmiarem i skalą nawy głównej wprowadzonej po raz pierwszy w katedrze w Chartres. Architekci zaadaptowali kolejny element z Chartres, bowiem filary arkady składały się z grup kolonet skupionych wokół kolumny, wznoszących się dramatycznie jako grupa w wysokie łuki sklepień. Liczne linie okrężnic mocno podkreślały wrażenie wzrostu. Kapitele kolumn były kolejną charakterystyczną cechą Reims; składały się z delikatnych rzeźb roślinno-kwiatowych, miejscami ozdobionych wyimaginowanymi stworzeniami. Kapitele skupionych kolumn, tutaj wzorowane na kwiatach kasztanowca Nave, patrząc na wschód w kierunku chóru Cztery części sklepienie żebrowe nawy Wnętrze Transeptu Transept to sekcja katedry między nawą a chórem, która rozciąga się na północ i południe od konstrukcji. Transept jest szerszy i wyższy od nawy, ponieważ pierwotnie miał mieć cztery wieże i wyższą wieżę centralną. Cztery wieże na końcach transeptu zostały rozpoczęte, ale nie zostały ukończone powyżej linii dachu. W transepcie znajdują się cztery duże filary, które pierwotnie miały wspierać centralną wieżę. Transept został zarezerwowany specjalnie na uroczystość koronacji królów francuskich. Monumentalny lektorium, czy Jube, oddzielone tej części kościoła od nawy w średniowieczu. Stoiska dla zwykłego duchowieństwa znajdowały się w trzech sekcjach nawy, na zachód od transeptu, podczas gdy obszar na wschód od transeptu był zarezerwowany na ceremonie i celebracje duchowieństwa wyższego. Organy katedry są zamknięte na północnej ścianie transeptu, tuż pod rozetą. Transept północny z organami katedralnymi Koronacja Ludwika XIV w transepcie katedry w roku 1654. Wnętrze południowego transeptu z rozetą Ołtarz główny w transepcie jest to kopia ołtarza z 1747 roku. Transept zawiera ołtarz główny wykonany z francuskiego i włoskiego griotte lub czerwonego marmuru. Jest to kopia oryginalnego ołtarza, wykonanego w 1747 roku. Zniszczonego bombardowaniami podczas I wojny światowej. Innym godnym uwagi dziełem jest renesansowy retabulum w kaplicy różańcowej południowego transeptu, wypełnione rzeźbami ciała Chrystusa na kolanach Marii Panny oraz innymi postaciami apostołów, świętego Jana i świętej Magdaleny oraz ofiarodawcy kościoła. retabulum The canon Grandraoul. Został stworzony przez rzeźbiarza z Reims Pierre Jacquesa w 1541 roku. Na północno-zachodniej ścianie północnego transeptu znajduje się średniowieczny zegar z XIV wieku. Zegar ma formę fasady kościoła, z misternymi maswerkami, szczytami i rzeźbionymi aniołami. O tej godzinie z drzwi na tarczy zegara pojawiają się i znikają liczby przedstawiające pory roku, fazy księżyca i biblijnych magów. Jest to jeden z najstarszych egzemplarzy tego rodzaju zegarów mechanicznych. Kolejną niezwykłą cechą transeptu jest posadzka kaplicy od strony południowej. Obejmuje to mozaikę galijsko-rzymską, którą odkryto pod podłogą pałacu arcybiskupiego w 1845 roku i przeniesiono do obecnego miejsca. XIV-wieczny zegar astronomiczny w północnym transepcie Retable w Kaplicy Różańcowej, transept południowy pochodzi z XVI wieku. Chór i kaplice Chór, obszar katedry tradycyjnie zarezerwowany dla duchowieństwa, jest znacznie krótszy niż nawa, ale jest szerszy i wyższy. Posiada podwójne obejście lub chodnik, który daje dostęp do pięciu promieniujących kaplic na wschodnim krańcu. Ozdobny grill oddziela ambit od chóru i ołtarza. Filary wokół ambitu to masywne pojedyncze kolumny, z bogato zdobionymi kapitelami, zmieszane ze skupionymi kolumnami, kontynuujące ten sam program, co w nawie. Dramatyczne sklepienia łukowe obejścia wychodzą bezpośrednio z kolumn. Pięć kaplic na wschodnim krańcu jest ułożonych jak podkowa, umieszczonych pomiędzy masywnymi podpórkami na zewnątrz. Kaplica na osi jest najdłuższa i poprzedzona jest dodatkowym sklepieniem stropowym. Wyposażenie i dekoracja kaplic absydy pochodzi z lat 1763 do roku 1777, za czasów kardynała-arcybiskupa Charlesa Antoine de La Roche-Aymon. W kaplicy świętej Joanny d’Arc, która słynnie uczestniczyła w koronacji Karola VI w katedrze, znajduje się jej posąg ubrany w pełną zbroję ze sztandarem. Został wykonany w 1901 roku przez rzeźbiarza Prosper d'Épinay. Galeria chóru i kapliczki promieniujące Pomnik Joanny d’Arc w kaplicy jej imienia Retablica i ołtarz w kaplicy osiowej Organ Oryginalne wielkie organy w katedrze pochodzą z XV wieku, ale zostały w dużej mierze zniszczone przez pożar w 1481 roku. Bufet organowy został zrekonstruowany w 1487 roku i ponownie zrekonstruowany w 1647 roku. Wielkie organy znajdują się w północnym transepcie, tuż poniżej rozetą, a zwieńczona jest rzeźbą Chrystusa udzielającego błogosławieństwa i dwoma aniołami grającymi na trąbce. Dolna część stolarki z rzeźbionymi panelami i pilastrami pochodzi z XVIII wieku. W czasie I wojny światowej organy uległy dalszym zniszczeniom i zostały ponownie odbudowane. Został zainaugurowany w 1938 roku. Są to piąte co do wielkości organy we Francji, z sześćdziesięcioma sześcioma piszczałkami, osiemdziesięcioma pięcioma stopniami lub różnymi dźwiękami granymi przez cztery klawisze, sześćdziesiąt jeden dźwięków i trzydzieści dwa pedały. Jest często używany na koncertach. W chórze zainstalowano mniejsze organy, zainstalowane w 1927 roku. Organy w północnym transepcie Dekoracja organów Organy chóru Witraż Wnętrze elewacji zachodniej We wnętrzu zachodniej elewacji zachowało się wiele oryginalnego szkła, choć zostało ono poddane kilku renowacjom. Środek zachodniej rozety przedstawia Zaśnięcie Marii. Uzupełnia scenę ukoronowania Najświętszej Marii Panny w rzeźbie na zewnętrznej stronie fasady Kręgi szklanych medalionów w oknie, od środka na zewnątrz, przedstawiają dwunastu apostołów, aniołów muzyków oraz królów i proroków Starego Testamentu. Okna we wnękach triforium, tuż pod rozetą, przedstawiają koronacje królów Francji i są witrażowym odpowiednikiem galerii królów na fasadzie. Nowocześniejsze są okna w portalach zachodnich jak chociaż by mała różyczka nad centralnym portalem została wykonana przez Jacquesa Simona w 1938 roku, a jest poświęcona scenom związanym z Maryją Panną, natomiast szkło w tympanonach bocznych pochodzi z 1959 roku, ze scenami z życia Chrystusa. Zachodni portal rozeta Fragment zachodniej rozety Nawa Aż do pierwszej wojny światowej górne okna nawy zachowały prawie całe oryginalne szkło. Każde z trzydziestu sześciu okien przedstawiało biskupa na dolnym poziomie i króla Francji na górnym. Arkady przedstawione w szkle nad głowami królów były zatłoczone aniołami, co sugeruje, że królowie byli ziemskimi przedstawicielami królestwa celestialnego. Tylko cztery z tych oryginalnych okien przetrwały nienaruszone w trawersach od ósmego do jedenastego nawy, w dwóch przęsłach najbliższych transeptu, chronionych wieżami transeptu. Pozostałe zostały odtworzone przy użyciu mieszanki szkła średniowiecznego i nowoczesnego. XIII-wieczne okno nawowe przedstawiające biskupa Transept Okno rozety północnej w transepcie reprezentuje biblijne stworzenie i nadal zawiera wiele oryginalnego szkła z XIII wieku. Centralną postacią jest Bóg Stwórca, pasujący do rzeźbiarskiego motywu na zewnątrz transeptu. Dziewica Maryja w oknie jest przedstawiona jako nowa Ewa. Górne okna Transeptu są w większości zbudowane z białego szkła grisaille, a wiele z nich również pochodzi z XIII wieku. Ty wniósł maksimum światła do transeptu, części katedry używanej do ceremonii koronacji. Dolne okna południowej elewacji transeptu, w kaplicy świętego Remi, mają niezwykły, charakterystyczny dla regionu motyw. Świętują rolę mnicha Dom Perignon w historii francuskiego przemysłu winiarskiego oraz produkcji szampana i innych lokalnych win. Okna zostały stworzone w latach 50 te XX wieku, przez Jacquesa Simona. Kolejna grupa niezwykłych nowoczesnych okien znajduje się we wnękach transeptu i dwóch prawych kaplicach chóru. Są to grisaille lub białe szklane okna, w abstrakcyjne wzory, wymyślone i malowane przez Brigitte Simon od 1961 roku. Rozeta North Transept Rozeta południowa transeptu Windows na cześć mnicha Dom Perignon i lokalnego francuskiego przemysłu szampańskiego Streszczenie grisaille window autorstwa Brigitte Simon Okna chóru i kaplicy Kilka wyższych okien Chóru ma oryginalne szkło z XIII wieku, chociaż większość z nich została gruntownie odrestaurowana lub ponownie zmontowana. Jednym z przykładów jest okno przedstawiające arcybiskupa Henri de Braine w osiowej kaplicy Chóru. Niektóre z najbardziej znanych okien katedry są nowoczesne i znajdują się w osiowej kaplicy na wschodnim krańcu katedry. Oto trzy okna wykonane przez Marca Chagalla we współpracy z artystą szkła Charlesem Marqem. Reprezentują Drzewo Jessego jako genealogia Chrystusa. Stary i Nowy Testament, oraz Grandes Heures de Reims. Okna trzech wysokich przęseł osiowej kaplicy, są autorstwa Marca Chagalla, w kaplicy Axial Arcybiskup Henri de Braine w osiowej kaplicy. Pałac biskupi, znany jako Pałac Tau, przylega do katedry po południowej stronie absydy. Była to rezydencja arcybiskupa, a także miejsce na bankiet wydany na cześć nowych królów Francji po ich koronacji. Pałac biskupi ma własną kaplicę w stylu gotyckim, bezpośrednio przy katedrze. Nie ma bocznych naw i ma trzy poziomy, z wysokimi lancetowymi oknami i jest bardziej stonowana w dekoracji niż sąsiednia katedra. Wcześniej posiadała własną sygnaturkę lub iglicę, symbol statusu arcybiskupa. Przylegające skrzydło mieszkalne zostało pierwotnie zbudowane w stylu ekstrawaganckiego gotyku, ale w latach 1686 do roku 1693, zostało w dużej mierze zrekonstruowane przez architekta Roberta de Cotte w stylu bardziej klasycznym, w tym trójkątny fronton nad fasadą i monumentalne podwójne schody. Na piętrze tego skrzydła znajduje się sala, w której odbywały się bankiety koronacyjne. Panna młoda spotyka pana młodego na gobelinie jest to Pieśń nad pieśniami, pochodzi z XVI wieku. W arcybiskupim pałacu, podziwiać możemy w kaplicy po prawej stronie Gobelin z serii Życie dziewicy z XVI wieku. Kolekcja sztuki katedralnej obejmuje bardzo piękną kolekcję gobelinów, które dawniej wisiały w chórze katedry, a teraz są wyświetlane w nawach katedralnych w sezonie letnim i w Pałacu Tau przez pozostałą część roku. Dwa gobeliny wykonane we Flandrii przedstawiają sceny z życia Clovisów. Zostały one przedstawione jako część większego zestawu do katedry w 1573 roku przez kardynała Karola Lotaryngii. Kolejny zestaw arrasów został podarowany katedrze w 1530 roku. Przez Roberta de Lenoncourt, arcybiskupa Franciszka I z lat 1515 do roku 1547. Pochodzą one z produkcji lokalnej lub prawdopodobnie flamandzkiej i przedstawiają życie Dziewicy oraz sposób, w jaki jej rola mogła zostać zapowiedziana w Starym Testamencie. Skarbiec katedralny zawiera ważną kolekcję cennych przedmiotów, zwłaszcza relikwiarzy, z których część była używana podczas koronacji lub ofiarowana przez francuskich monarchów w czasie ich koronacji. Należą do nich Święta Ampulla z francuskajest to Sainte Ampoule, dosłownie znaczy to Święta ampułka, jest to następczyni starożytnej, zawierającej olej, którym namaszczano francuskich królów. Został uszkodzony podczas rewolucji francuskiej, ale w obecnej kolbie znajduje się fragment. Talizman Karola Wielkiego z XII wieku zawiera rzekomy fragment Prawdziwego Krzyża i jest ozdobiony szafirami, złotem, szmaragdami i perłami. Mówi się, że kielich świętego Remigiusza, jest kielichem używanym podczas koronacji Clovis i był używany podczas późniejszych koronacji. Jest to XII wieczny, kielich ozdobiony w XIX wieku perłami i kamieniami szlachetnymi. Talizman Karola Wielkiego datowany na XII wiek. Kielich świętego Remigiusza. Fragment relikwiarza świętej Urszuli z XVI wieku. Druga z rozet znajduje się ponad portalem i jest wypełniona witrażem z XIII wieku, który przedstawia Najświętszą Marię Pannę w otoczeniu apostołów i muzykujących aniołów. Po obydwu jej stronach wybudowano strzeliste gotyckie okna oświetlające dwie boczne nawy. Ta trójnawowa katedra jest bazyliką, co oznacza, że dwie nawy boczne są niższe od nawy głównej.

Wieńczący je dach zdobiony jest licznymi rzeźbami, częściowo przeniesionymi z pałacu biskupiego. Katedra posiada potrójną nawę poprzeczną i krótkie, pięcionawowe prezbiterium. Zamknięta jest w części wschodniej ambitem, do którego przylega pięć kaplic.

Część wschodnia została ukończona już w 1241 roku. Całe wnętrze katedry w Reims wraz z głębokością środkowej kaplicy mierzy dokładnie 141 metrów długości, a wysokość trójkondygnacyjnej nawy głównej osiąga aż pełne 38 metry. Wnętrze silnie akcentują zaznaczone linie pionowe.

Żebra sklepienia schodzą poprzez pas triforium, aż w dół na półkoliste kolumny. Otwory okienne ambitu i kaplic wzbogacono jednymi z pierwszych tu wybudowanych. Katedra słynie z witraży zaprojektowanych przez Marca Chagalla i bogatej rzeźbiarskiej kompozycji fasady. W czasie tak zwanej rewolucji francuskiej, jak i w innych katedrach we Francji, zniszczono lektorium i witraże i wiele rzeźb, ale bryła budynku na szczęscie ocalała.

Aż do 1996 roku, usuwano bardzo poważne zniszczenia z czasów I wojny światowej. Tu w 1429 roku, Joanna d’Arc kazała koronować odsuniętego od władzy króla Karola VII. Fasada katedry w Reims stanowiła główną i najbardziej efektowną elewację i nie często spotykaną gdzie indziej w tego typu obiektach sakralnych za wyjątkiem oczywiście innych katedr francuskich noszących imię Notre Dame.

Ta bardzo monumentalna i niezwykle bogato zdobiona fasada główna, pełniła dawniej funkcje reprezentacyjne wobec całego budynku. Na licu fasady tak jak i dziś, skupiona była uwaga wiernych wkraczających do świątyni. Ich oczom jawił się obraz kunsztu budowniczych i rzeźbiarzy pracujących przy wznoszeniu budowli.

Ozdobiona setkami rzeźb figuralnych oraz tysiącami ornamentów roślinnych i zwierzęcych fasada główna, nierzadko skrywała rozbudowany program ikonograficzny odnoszący się do wezwania katedry najczęściej Najświętszej Marii Panny i niosący przesłanie o charakterze politycznym, związane z dziejami monarchii francuskiej.

Jednak w toku rozwoju stylu gotyckiego i dla tej katedry w Reims jako najdonioślejszej realizacji epoki ukształtował się, pewien schemat kompozycji fasady głównej. W dużym uproszczeniu, pomijając specyfikę rozwiązania fasad w poszczególnych innych katedrach tego typu.

Powiedzieć można, iż zarówno w poziomie, jak i w pionie fasada katedry podzielona była na na dokładnie równe trzy pasy. Ważniejszy i ciekawszy, jednak tak pod względem formalnym jak ikonograficznym, jest podział horyzontalny.