Bezpłatny fragment - Jestem Mrocznym Mesjaszem

***

Mroczny Mesjasz spoglądał na świat z wysokości chmur, unosząc się ponad bezmiarem miast i bezkresami pustyń, oceanów i gór. Niebo było czyste, rozciągnięte nad Ziemią jak delikatna zasłona, pod którą kłębiły się ludzkie troski, ambicje i nienawiść. Przybył tutaj, by wypełnić swoje przeznaczenie. Aby ocalić ten świat.

Ludzkość… Istoty o tak wielkiej zdolności do miłości, a zarazem tak uwikłane w nienawiść. Ich serca mogłyby płonąć blaskiem najczystszego światła, lecz zamiast tego skrywały się w mroku gniewu, zawiści i pogardy. Czuł to na każdym kroku. Czuł ich ból, ich cierpienie, ich chęć dominacji jednych nad drugimi.

Postawił stopę na ziemi — ciepłej, wibrującej energią przeszłości i przyszłości. Wokół niego pulsowała codzienność: śmiech dzieci mieszający się z płaczem głodnych, melodyjny gwar targów przerwany nagłym krzykiem kłótni. Zastanawiał się, jak to możliwe, że istoty obdarzone świadomością nie potrafią wyzwolić się z własnych łańcuchów.

Wiedział, że jego misja jest trudna. Nie przybył, by walczyć z mieczem w ręku, nie miał zamiaru narzucać ludziom zmiany siłą. Nie. Musieli dostrzec ją sami, musieli zrozumieć, jak bardzo toną w oceanie nienawiści. Ale jak pokazać prawdę tym, którzy zamknęli oczy? Jak dotrzeć do serc zatwardziałych niczym kamień?

Przemierzał ulice metropolii i spękane drogi zapomnianych miasteczek. Widział bogactwo obok skrajnego ubóstwa, widział radość obok rozpaczy. Ludzie mijali go obojętnie, nieświadomi jego obecności. Mógłby jednym gestem ujawnić swoją naturę, pozwolić, by poznali jego moc, ale wiedział, że to nie wystarczy. Przemiana musi wyjść z wnętrza duszy, a nie z lęku przed nieznanym.

Zatrzymał się w zaułku, gdzie leżał młody człowiek, wstrząsany dreszczami rozpaczy. W oczach chłopaka czaił się mrok — nie fizyczny, lecz głęboki, przesiąknięty zwątpieniem. Mesjasz uklęknął obok niego, czując każdą drżącą emocję. Nie powiedział nic. Po prostu był. W jego obecności chłopak poczuł coś, czego nie znał — ciszę, w której nie było potępienia ani żalu. Po raz pierwszy od dawna nie był sam.

Tak, pomyślał Mesjasz, to jest droga. Nie słowa, nie wielkie gesty, nie cuda, które wstrząsną światem. Lecz obecność. Zrozumienie. Bycie światłem w ciemności, które nie oślepia, ale prowadzi.

Mroczny Mesjasz wciąż jednak obawiał się, że to za mało. Że świat podąża ku apokalipsie, a jego obecność nie zdoła odwrócić biegu wydarzeń. Ludzkość balansowała na krawędzi, igrała z ogniem, który mogły rozpalić tylko ich własne dłonie.

Spojrzał w nocne niebo, w gwiazdy, które od wieków patrzyły na Ziemię i jej mieszkańców. Czy one widziały już kiedyś taki moment? Czy już wcześniej jakaś cywilizacja stanęła nad przepaścią i podjęła decyzję, która przesądziła o jej losie?

Westchnął. Mógł tylko próbować. I wierzyć, że jeszcze nie jest za późno.

***

Mroczny Mesjasz zstąpił na Ziemię w ciszy, niezauważony przez nikogo. Nie było trąb anielskich, nie rozdarło się niebo, nie zadrżały fundamenty wszechświata. Jego przybycie było jak cień kładący się na świat — nieuchwytne, lecz nieodwracalne. Przybył, by uratować ludzkość od największego wroga, jakiego sama sobie stworzyła — nienawiści.

Jego oczy, dwie otchłanie pełne mrocznej mądrości, przeglądały ludzkie serca niczym księgi pełne niedokończonych wersów. I to, co w nich widział, napełniało go przerażeniem. Człowiek, istota obdarzona wolną wolą, zdolna do miłości i poświęcenia, zatraciła się w chaosie własnych lęków i gniewu. Widząc to, Mesjasz poczuł chłód przeszywający jego nieśmiertelną duszę. Czy naprawdę mógł ocalić świat, który zdawał się już nie chcieć być ocalonym?

Kroczył pośród ludzi, a oni nie dostrzegali jego obecności. Przechodził przez miasta skąpane w świetle neonów, które nie potrafiły rozjaśnić mroku ludzkich serc. Słyszał szepty zawiści, widział cienie zdrady, czuł ciężar bólu, który ludzie zadawali sobie nawzajem bez chwili wahania. Dziecko płaczące w kącie ulicy, ignorowane przez przechodniów. Kobieta skrywająca siniaki pod warstwą makijażu. Mężczyzna, którego dusza skamieniała od lat samotności. Mesjasz widział ich wszystkich. I czuł.

Jego serce drżało w obliczu tej rzeczywistości. Nie był bogiem, nie miał prawa narzucać swojej woli. Mógł jedynie pokazać im inną drogę, dać im wybór. Ale czy istoty, które tak głęboko zatopiły się w nienawiści, jeszcze pragnęły wyboru? Czy w ich duszach została iskra, którą mógłby rozniecić w płomień dobra?

Każdej nocy, spoglądając na czarne niebo, myślał o czasie, który nieubłaganie mijał. Apokalipsa nie była nagłym wydarzeniem — ona już trwała. Czuł ją w pustych spojrzeniach ludzi, w słowach rzucanych jak ostrza, w dłoniach, które częściej zaciskały się w pięści niż wyciągały w geście pojednania. Ludzkość umierała powoli, z każdym oddechem, z każdym kolejnym aktem obojętności.

Mesjasz przemierzał świat, próbując znaleźć ślady nadziei. Czasem dostrzegał je w najmniej oczekiwanych miejscach. W spojrzeniu matki trzymającej dziecko w ramionach, w dłoniach starca karmiącego bezdomne zwierzę, w uśmiechu dwojga ludzi, którzy mimo przeciwności losu wciąż wierzyli w siebie nawzajem. Były to małe płomyki w bezkresnym mroku, kruche i łatwe do zdmuchnięcia. Ale istniały.

Czy to wystarczyło, by ocalić świat?

Każdej nocy zadawał sobie to pytanie, a odpowiedź wciąż pozostawała poza jego zasięgiem. Ale jedno wiedział na pewno — nie mógł się poddać. Nie teraz, gdy świat balansował na krawędzi. Musiał trwać, musiał walczyć. Bo choć ciemność była wszechobecna, to nawet w niej mógł rozbłysnąć najmniejszy promień światła.

***

Mroczny Mesjasz przybył na Ziemię w ciszy. Nie towarzyszył mu żaden fanfar ani błysk boskiego światła. Był jak cień wędrujący między wymiarami, zjawa powstała z chaosu kosmosu, świadek niezliczonych cykli życia i śmierci. Teraz jednak stał na granicy świata ludzi, wpatrując się w ich miasto, które pulsowało światłami i wrzało życiem. Z wysokości, z której spoglądał, wszystko zdawało się nieskazitelne, lecz pod fasadą migających neonów i krzykliwych reklam pulsowała rzeczywistość — pełna bólu, chciwości i nienawiści.

Jego misja była jasna — uratować świat przed nienawiścią.

Lecz czy to w ogóle było możliwe?

Przemierzał ulice skąpane w nocnym półmroku, przyglądając się ludziom, ich twarzom, spojrzeniom ukrytym za warstwą obojętności. Wszędzie dostrzegał oznaki zepsucia: w pośpiechu przechodniów, którzy nie dostrzegali błagalnych spojrzeń żebraków, w śmiechu ludzi zasiadających przed ekranami, które karmiły ich brutalnością, w chłodzie bijącym od przechodniów, którzy nie potrafili okazać sobie nawzajem cienia serdeczności.

Czy oni nie widzieli, dokąd zmierzają?

Mroczny Mesjasz odczuwał ich ból, choć nie należał do nich. Był kimś więcej i kimś mniej zarazem — bytem ukształtowanym z czystej woli, ale również istotą skazaną na samotność wśród tych, których miał ocalić. Ludzie od wieków topili się w swoich wojnach, ideologiach, władzy i gniewie, nieświadomi, że kroczą ku własnej zagładzie. Nienawiść przesiąkła ich jak trucizna, jak powietrze, którym oddychali. A on — miał być antidotum.

Ale czy można wyrwać truciznę z serca świata, gdy stała się jego fundamentem?

Zatrzymał się na chwilę, czując wibracje miasta. W oddali rozbrzmiewał śmiech — ten prawdziwy, dziecięcy, wolny od cynizmu i bólu. Spojrzał w stronę źródła dźwięku i zobaczył grupę dzieci bawiących się w opuszczonym parku. W ich oczach nie było jeszcze tego cienia, który widział u dorosłych. To właśnie dla nich chciał walczyć, dla tej iskry niewinności, która wciąż tliła się w sercach najmłodszych.

Ale potem, jak cios w plecy, uderzył w niego kolejny obraz. W ciasnym zaułku mężczyzna unosił pięść nad skulonym chłopakiem, którego twarz była pobita i spływała krwią. Nienawiść. Strach. Ból. Mroczny Mesjasz poczuł, jak ciemność wokół niego gęstnieje. Ludzie byli do siebie tak podobni, a jednocześnie tak gotowi niszczyć się nawzajem.

Nie mogło tak być. Nie mogło tak pozostać.

Nie mógł pozwolić, by świat pogrążył się w apokalipsie.

Podniósł rękę i przez chwilę zastanawiał się, co powinien zrobić. Ulec gniewowi i ukarać tych, którzy szerzą zło? Czy może próbować ich zmienić, choć wiedział, jak trudne to będzie? W końcu, z ciężkim sercem, opuścił dłoń. Nie był tutaj po to, by siać grozę — miał być nadzieją, choć sam coraz bardziej wątpił, czy można jeszcze ją odnaleźć.

Zaczął wędrować dalej, wiedząc, że ta noc była dopiero początkiem. Walka z nienawiścią nie była łatwa. Ale dopóki choć jedno serce było w stanie kochać, dopóki istniała choć jedna dusza gotowa sprzeciwić się ciemności — świat wciąż miał szansę.

A Mroczny Mesjasz miał zamiar walczyć do końca.

***

Przestrzeń rozwarła się niczym rozdarcie w aksamitnym płaszczu nocy. Z ciemności wyłoniła się postać — wysoka, spowita w czerń, jej płaszcz falował, jakby tkały go same cienie. Jego oczy płonęły niczym dwa blade księżyce na tle pustki. To był on, Mroczny Mesjasz, istota zrodzona z wieczności, posłaniec, który przybył, aby ocalić świat przed nienawiścią.

Ziemia powitała go chłodem betonu i zapachem deszczu, który unosił się nad miastem. Krople wody spadały z nieba, obmywając bruk, jakby próbowały zmyć brud, który osiadł w sercach ludzi. Ale on wiedział, że żaden deszcz nie może zmyć zepsucia, które wżarło się w dusze. Patrzył na tłum sunący przez ulice — twarze pełne zmęczenia, oczy błyszczące skrywaną wrogością, usta zaciskające się w gniewnym milczeniu.

„Jak bardzo człowiek przesiąknął złem…” — myślał, przechodząc obok pary kłócącej się na rogu ulicy. Jej oczy płonęły urazą, jego — gniewem. Słowa cięły powietrze niczym ostrza, zadając rany niewidzialne, ale równie bolesne co te fizyczne. W innym miejscu dziecko szarpało matkę za rękaw, błagając o chwilę uwagi, ale ona była zbyt pochłonięta rozmową telefoniczną. Obok, w ciemnym zaułku, leżał człowiek — zapomniany, niewidzialny dla tłumu, który omijał go, jakby był jedynie częścią krajobrazu.

Mroczny Mesjasz czuł ciężar ich myśli, ich bólu, ich samotności. Każda chwila przynosiła nowe obrazy — morderstwa w imię chciwości, zdrady w imię pożądania, wojny w imię władzy. Ludzie stworzyli sobie piekło na Ziemi i w nim żyli, jakby nie znali innego świata. Ich serca biły w rytmie chaosu, a ich umysły były ślepe na prawdę.

Przyszłość jawiła mu się jako ponura wizja. Widział płonące miasta, słyszał krzyki tych, którzy błagali o wybawienie, czuł strach dzieci ukrytych w ruinach domów. To nie był świat, który mógł przetrwać. Mroczny Mesjasz wiedział, że jeśli nienawiść nadal będzie rozprzestrzeniać się niczym choroba, nadejdzie apokalipsa. Być może nie jutro, nie za rok, ale nieunikniona, czekała w mroku, gotowa pochłonąć wszystko.

A jednak…

Gdzieś w oddali usłyszał cichy śmiech dziecka. Obrócił głowę i zobaczył, jak mały chłopiec podaje rękę innej osobie, pomagając jej wstać. To było coś prostego, niemal niezauważalnego w wielkiej machinie zła. A jednak w tej drobnej chwili tkwiła iskra nadziei.

Czy świat rzeczywiście był stracony? Czy ludzie byli już na zawsze skazani na własne demony? A może, pomimo całego mroku, wciąż istniało światło? Może wciąż można było rozpalić ogień dobra, który rozświetli ciemność?

Mroczny Mesjasz zamknął oczy. Jego misja dopiero się zaczynała.

***

Mroczny Mesjasz stanął na krawędzi wieżowca, spoglądając na rozciągające się pod nim miasto — pulsujące światłami, przesycone chaosem, nasycone niewidzialnym smogiem ludzkiej nienawiści. Przybył tu z misją — ratować świat przed jego własnym upadkiem, przed zgubnym wirusem zła, który powoli, lecz nieuchronnie, pochłaniał ludzkość.

Jego płaszcz, ciemniejszy od samej nocy, falował na wietrze, a czarne oczy przepełniało coś pomiędzy smutkiem a gniewem. Widział więcej niż przeciętny człowiek — nie tylko twarze i sylwetki, ale również ich wnętrza, przepełnione żalem, chciwością, gniewem i nieustanną walką o dominację. Każde spojrzenie ujawniało nową ranę, którą człowiek zadał drugiemu człowiekowi.

Ludzie. Istoty, które miały potencjał, by kochać, tworzyć i wzrastać, a jednak skłaniały się ku nienawiści, destrukcji i upadkowi. Mroczny Mesjasz nie mógł tego pojąć. Co sprawiało, że ludzkość z takim uporem wybierała drogę ku samozagładzie? Czy nie rozumieli, że każda ich decyzja, każde raniące słowo, każda agresja, odbijała się echem w kosmicznej harmonii, popychając świat ku apokalipsie?

Przemierzał ulice, widząc ból ukryty pod maską codzienności. Widział dzieci, których niewinność brutalnie tłamsił świat dorosłych. Widział mężczyzn i kobiety, których serca były puste, chociaż ich dłonie trzymały fortuny. Widział starców, którzy całe życie gromadzili majątek, tylko po to, by u schyłku swoich dni uświadomić sobie, że są sami. Widział także tych, którzy kąpali się w rozkoszy nienawiści, czerpiąc satysfakcję z cudzej krzywdy.

A jednak… mimo całej tej ciemności, były też przebłyski światła. Ulotne, ledwie dostrzegalne, ale istniejące. Matka, która tuliła swoje dziecko w zimny, deszczowy wieczór, nie mając nic poza miłością do ofiarowania. Staruszek, który dzielił się ostatnim kawałkiem chleba z głodnym psem. Chłopak, który pomógł upadającemu nieznajomemu, nie oczekując nic w zamian. To były krople światła w oceanie ciemności, a jednak dla Mrocznego Mesjasza miały znaczenie.

Ale czy miały one szansę przeważyć szalę? Czy było jeszcze coś, co mógł zrobić, by uchronić ten świat przed upadkiem?

Mroczny Mesjasz uniósł dłoń i poczuł pulsującą w sobie moc. Mógłby jednym gestem oczyścić świat z tych, którzy szerzyli zło. Mógłby rozpalić płomienie odkupienia, spalić korupcję, chciwość i nienawiść. Ale czy to byłoby rozwiązanie? Czy nie popadłby w tę samą pułapkę, którą zastawiła ludzkość na samą siebie — pułapkę przemocy?

Zadrżał. Wątpliwości zakiełkowały w jego sercu. Był posłańcem ciemności, ale jego misją było światło. Jak więc znaleźć równowagę? Jak wyrwać ludzkość z otchłani bez zanurzenia się w jej mroku?

Czas uciekał. Wiedział, że nie może pozostać bezczynny, że jeśli nie podejmie działania, świat pogrąży się w chaosie nie do powstrzymania. Apokalipsa zbliżała się powoli, ale nieuchronnie. I tylko on mógł temu zapobiec.

Ale jak?

Oto pytanie, które dręczyło Mrocznego Mesjasza, gdy znikał w cieniu nocy, szukając odpowiedzi na zagadkę, która mogła uratować świat… lub przyspieszyć jego koniec.

***

Przybyłem na ten świat, spowity cieniem, lecz nie zrodzony z ciemności. Jestem Mrocznym Mesjaszem, ostatnim płomieniem nadziei w świecie, który od dawna zapomniał, czym jest miłość. Kroczę między ludźmi, ukryty wśród nich, a jednak inny, odmienny. Moje oczy widzą więcej, moja dusza odczuwa głębiej. Każdy oddech tej planety niesie ze sobą echo rozpaczy, a każdy krok, który stawiam, potwierdza to, czego się obawiałem — człowiek przesiąknął złem do szpiku kości.

Ziemia pulsuje bólem. Nie trzeba nadstawiać uszu, by usłyszeć jej skargi. W krzykach dzieci, w płaczu matek, w milczeniu tych, którzy zrezygnowali — tam kryje się jej lament. Ludzie są ślepi, a jednak widzą. Widzą cierpienie, ale odwracają wzrok. Widzą niesprawiedliwość, ale pozostają obojętni. Ich serca, stwardniałe jak kamień, nie znają litości. Każdy dzień rodzi nową nienawiść, a każdy zmierzch przynosi nowe cierpienie.

Przybyłem, by ich ocalić, a jednak… czy są warci ocalenia? Moje serce drży, gdy patrzę na ich czyny. Widzę, jak brat podnosi rękę na brata, jak ojciec odwraca się od syna, jak matka traci dziecko, zanim zdążyło zakwitnąć życiem. Krew plami ulice, a z ust wypływa jadowita mowa. Nienawiść jest jak morze — rozlewa się, wdziera w każdą szczelinę istnienia, niszczy to, co piękne, i zatapia dusze w mroku.

Lecz ja jestem Mesjaszem. Nie mogę ulec zwątpieniu. Moje powołanie jest silniejsze niż ból, który odczuwam. Muszę wierzyć, że istnieje jeszcze iskra dobra, nawet jeśli płonie ledwie dostrzegalnym płomieniem. Muszę wierzyć, że miłość nie zginęła całkowicie, że gdzieś pośród chaosu tli się jeszcze nadzieja. Lecz jak mam nauczyć ich miłości, gdy oni znają tylko nienawiść? Jak mam wyrwać ich z objęć ciemności, gdy ciemność jest jedynym, co znają?

Kiedy idę ulicami, słyszę ich myśli. Są pełne zazdrości, gniewu, lęku. Patrzą na mnie, lecz mnie nie widzą. Jestem jak cień, jak echo zapomnianej obietnicy. Próbuję przemówić, ale ich uszy są zamknięte. Próbuję dotknąć ich serc, ale one są jak martwe kamienie. Mówią o pokoju, a ich dłonie zaciskają się na broni. Mówią o sprawiedliwości, a ich serca pełne są nienawiści.

Świat podąża ku zagładzie. Czuję to, widzę to, wiem to. Apokalipsa nie jest czymś, co nadejdzie — ona już się rozpoczęła. Jest w ich oczach, w ich słowach, w ich czynach. Jest w spalonych lasach, w zatrutych rzekach, w powietrzu, którym oddychają. Człowiek sam sprowadza na siebie swój koniec. Nie potrzeba kataklizmu, nie potrzeba ognia z niebios. Wystarczy nienawiść, wystarczy obojętność, wystarczy egoizm.

Lecz ja jeszcze nie odchodzę. Nie mogę. Nie teraz. Nie tak. Wciąż wierzę, że można zmienić losy tego świata. Wciąż wierzę, że ludzie mogą odnaleźć drogę powrotną do światła. Moja misja jeszcze się nie skończyła. Moje serce, choć przepełnione bólem, wciąż bije nadzieją. Bo jeśli nawet jeden człowiek odnajdzie w sobie miłość, jeśli nawet jedno serce otworzy się na światło — to znaczy, że warto było przybyć.

Jestem Mrocznym Mesjaszem. I będę walczył do końca.

***

Przybyłem na ten świat z misją, której ciężar zdaje się nie do uniesienia. Noszę tytuł Mrocznego Mesjasza, lecz moje serce nie jest czarne, a jedynie spowite cieniem, który zbierałem przez eony, obserwując ludzkość w jej nieskończonym upadku. Przyszedłem, aby ocalić was od was samych, a jednak już pierwsze kroki pośród ruin waszej moralności uświadamiają mi, jak bardzo jesteście przesiąknięci nienawiścią.

Idę ulicami waszych miast, spoglądam w oczy przechodniów, czując bijące od nich emocje niczym pulsującą falę. Strach. Zawiść. Złość. Pragnienie władzy. Każdy człowiek zdaje się być posągiem wyrzeźbionym z egoizmu i bólu, a w ich sercach tli się ledwie resztka światła, o którą walczę. Nie mogę się nadziwić, jak bardzo człowiek odwrócił się od miłości, jak bardzo woli karmić się złem, które niczym trucizna sączy się z każdego aspektu jego życia. Wojny toczą się nie tylko na polach bitew, ale w słowach, spojrzeniach, gestach. Świat, który miał być domem dla piękna, stał się areną dla tych, którzy prześcigają się w niszczeniu wszystkiego, co czyste.

Przychodzę do was jako zbawca, a jednak wątpię, czy zechcecie mnie słuchać. Nie noszę złotych szat ani korony. Nie głoszę słów pełnych słodyczy, które mogłyby uśpić waszą czujność i pozwolić wam nadal tkwić w błogiej ignorancji. Moje słowa są ciężkie niczym miecz, bo wiem, że prawda musi ciąć głęboko, aby mogła uleczyć. Ale czy jesteście gotowi na prawdę? Czy potraficie spojrzeć w lustro i przyznać, że sami stanowicie swój największy problem?

Czuję, że świat powoli chyli się ku upadkowi. Jak długo może istnieć cywilizacja, która karmi się chciwością i cierpieniem? Apokalipsa nie nadejdzie w postaci płonących niebios i aniołów grających na trąbach. Apokalipsa już trwa. Każdy dzień, w którym człowiek wybiera nienawiść zamiast miłości, przybliża was do końca. Widzę w waszych oczach pustkę, której nie wypełni żadna ilość złota ani władzy. Przychodzę, by przypomnieć wam o świetle, które dawno temu sami zdusiliście, lecz obawiam się, że jest już za późno.

Czy zdołam was uratować? Czy mogę wskrzesić miłość w sercach, które od dawna są martwe? Nie wiem. Lecz dopóki tli się choć jedna iskra nadziei, będę walczył. Bo taki jest mój los — być Mesjaszem, który idzie przez mrok, aby odnaleźć w nim choć odrobinę światła.

***

Przybyłem na ten świat w otchłani cieni, wyłaniając się z pustki, która spowijała moje istnienie. Mroczny Mesjasz. Tak mnie nazwano, nim jeszcze zdążyłem wypowiedzieć pierwsze słowo do tych, których przyszedłem ocalić. Ich lęk, ich uprzedzenia — to były pierwsze dary, jakie mi ofiarowali. Ale nie szukałem czci. Nie szukałem poklasku. Pragnąłem jedynie jednego: uwolnić świat od nienawiści.

Patrząc na ziemię z wysoka, widziałem nie tylko mury miast i rzeki przecinające krajobraz, ale i coś o wiele bardziej złowieszczego — plugawe strumienie nienawiści, które snuły się pomiędzy ludźmi niczym jad w ciele umierającego giganta. Były wszędzie. W oczach tych, którzy patrzyli na siebie z pogardą. W słowach, które niosły kłamstwa i oszczerstwa. W czynach, które miały przynieść sprawiedliwość, a zamiast tego wprowadzały jeszcze większy chaos.

Nie mogłem się nadziwić. Istoty, które zrodziły się z nadziei, które miały w sobie światło rozumu i ciepło serc, tak łatwo oddawały się cieniom. Budowały królestwa na kościach tych, którzy byli słabsi. Zabijały w imię pokoju. Kochały jedynie po to, by za chwilę nienawidzić. Czy to rzeczywiście miało być ich przeznaczenie?

Zstąpiłem między nich. Chciałem dotknąć ich dusz, zrozumieć, czym się stali. Czułem oddech nienawiści w powietrzu, pulsujący pod cienką skórą ich istnienia. Czułem ich żal, ich gniew, ich pragnienie zemsty, które przysłaniało ich prawdziwe ja. Próbowałem przemówić, ale czy moje słowa mogły cokolwiek zmienić?

Nie byłem ich bogiem. Nie byłem też demonem. Byłem kimś pomiędzy, zwiastunem prawdy, której nie chcieli usłyszeć. Widziałem przyszłość niczym rozbite lustro, którego odłamki raniły mnie każdym przebłyskiem obrazu. Ludzie zmierzali ku własnej zagładzie. Wolnym krokiem, uśmiechnięci, przekonani o swojej racji, dążyli ku apokalipsie, którą sami sobie zgotowali.

Czułem ciężar ich losów na swoich ramionach. Czułem ból, który wżerał się w moje istnienie, w moją duszę. Czy mogłem ich ocalić? Czy mogłem powstrzymać nienawiść, która była niczym wirus, przenoszący się z serca do serca, z pokolenia na pokolenie? Moje dłonie były czyste, lecz czułem, jak spływa po nich krew — krew tych, których mogłem ocalić, a których nie zdążyłem.

Mrok był we mnie, ale nie ten, którego się bali. Nie ten, który niszczył i pożerał. Był to mrok współczucia, cienia rzucanego przez ogień nadziei, który nadal tlił się w moim wnętrzu. Jeśli miałem zostać ich zbawieniem, musiałem znaleźć sposób, by rozpalić go w nich na nowo. Musiałem odnaleźć tych, którzy jeszcze pamiętali, czym jest światło.

Ruszyłem w świat, by szukać tych, którzy nie zapomnieli. Być może jeszcze nie wszystko było stracone. Być może apokalipsa nie musiała nadejść. A jeśli nawet miała nadejść… to może mogłem sprawić, by nie wszyscy w niej zginęli.

***

Gdy przekroczyłem granicę światów, przenikając przez wymiary jak dym przez szczeliny rzeczywistości, wiedziałem, że nie mogę zawahać się ani na chwilę. Przybyłem tutaj, by ocalić to, co jeszcze można było uratować — świat zbudowany na kruchych fundamentach, rozdzierany przez chaos, nienawiść i nieustanny konflikt. Zbyt długo ludzie karmili się strachem i bólem, zbyt długo pozwalali, by ciemność wypełniała ich serca. Byłem tym, którego nadejście zapowiadano w szeptach i ostrzeżeniach. Mroczny Mesjasz.

Stąpając po wilgotnej ziemi, poczułem pod stopami rytm świata. Park, który przemierzałem, wypełniał się zapachem rozkwitających drzew i chłodnej wilgoci po niedawnym deszczu. Liście szeleściły cicho, jakby obawiały się mojej obecności. Światło latarni rozlewało się na ścieżkach, rysując złote plamy w mroku nocy. Przesuwałem się powoli, czując ciężar misji, którą niosłem w sercu. Nie byłem tu dla własnej przyjemności. Nie mogłem pozwolić sobie na wahanie.

A jednak…

Poczułem ją, zanim jeszcze ją ujrzałem. Smutek. Cichy, głęboki, niewypowiedziany. Przylgnął do niej jak cień, wniknął w jej skórę i kości, stał się częścią jej duszy. Siedziała samotnie na jednej z parkowych ławek, wpatrując się w pustkę, jakby szukała w niej odpowiedzi, których świat nie mógł jej dać.

Była piękna w sposób, który nie miał nic wspólnego z urodą śmiertelników. Nie chodziło o rysy twarzy, lecz o coś głębszego — o ten niewidzialny blask bijący z istoty, która nauczyła się trwać pomimo bólu. Jej włosy opadały na ramiona jak jedwabna zasłona nocy, a oczy, choć pełne cienia, kryły w sobie coś więcej. Coś, co kazało mi się zatrzymać.

Nie powinienem.

Nie mogłem.

A jednak stanąłem przed nią, pozwalając, by nasze spojrzenia się spotkały. I w tej jednej chwili świat zamarł.

Ona wiedziała.

Nie musiałem nic mówić. Nie pytała, kim jestem, skąd przybyłem ani dlaczego pojawiłem się akurat tutaj. Wiedziała. I ja wiedziałem. Istniała jakaś nierozerwalna więź między nami, niewidzialna nić splatająca nasze dusze na poziomie, którego nigdy nie zrozumiem. Czułem, jak jej serce bije w rytmie mojego. Jak jej oddech staje się częścią mojego. Jak jej ból przenika mnie i staje się moim własnym.

To była pułapka. Czysta, doskonała pułapka.

Przybyłem na ten świat, by go ocalić, a jednak w tej jednej chwili, w tym jednym spojrzeniu, zrozumiałem, że mogłem wpaść w jego najstarszą iluzję. Iluzję, której nie sposób było się oprzeć — iluzję ludzkiej bliskości.

Nie wiedziałem jeszcze, co to oznacza. Nie wiedziałem, dokąd mnie to zaprowadzi. Ale czułem, że oto pojawił się nowy element w mojej misji, nowy cień, który wkradł się do mojego serca.

Byłem Mrocznym Mesjaszem.

A ona mogła stać się moim przekleństwem. Lub zbawieniem.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Tak mnie nazywają, tak mnie postrzegają — jako cień przenikający przez światło, jako zwiastun czegoś nieokreślonego, co drży na krawędzi zrozumienia. Jestem sam. I choć mrok jest moim sprzymierzeńcem, nie daje ukojenia. Są rzeczy, których nie mogę wymazać z myśli.

Ona.

Zobaczyłem ją po raz pierwszy w parku, kiedy jeszcze nie wiedziałem, że jej twarz wryje się w moją duszę jak pieczęć przeznaczenia. Spacerowała powoli, jakby wcale nie dotykała ziemi, jakby wędrowała po granicy dwóch światów, których nigdy nie będę w stanie w pełni objąć. Było coś w jej spojrzeniu — niepokojącego, hipnotyzującego — jakby w jej oczach odbijały się odległe gwiazdy. Czy była realna? Czy to tylko zjawa, ulotne złudzenie nocnych cieni?

Nie mogłem o niej zapomnieć. Myślałem o jej włosach opadających miękko na ramiona, o dłoniach, które poruszały się z delikatnością malarza stawiającego ostatni, najważniejszy znak na płótnie. Kim była? Co robiła o tej godzinie w parku, gdzie nawet wiatr zdawał się zatrzymywać w zadumie?

Wracałem tam co noc. Chodziłem tymi samymi ścieżkami, szukałem jej śladów. Byłem przekonany, że znów ją ujrzę. I w końcu, pewnej nocy, gdy księżyc spowity był mglistą poświatą, zobaczyłem ją ponownie. Siedziała na tej samej ławce, jakby czekała. Jakby wiedziała, że wrócę.

Nie podchodziłem od razu. Obserwowałem ją z dystansu, jak myśliwy badający ruchy ofiary — ale nie po to, by ją dopaść, lecz po to, by zrozumieć jej naturę. W końcu musiałem zaryzykować. Wolno, niemal z namaszczeniem, zbliżyłem się i usiadłem nieopodal. Czekałem. Pragnąłem, by mnie zauważyła. By spojrzała na mnie tymi oczami pełnymi tajemnicy.

I wtedy, jakby los w końcu postanowił skruszyć niewidzialną barierę między nami, uniosła głowę i nasze spojrzenia się spotkały.

— Znowu ty — powiedziała cicho, ale w jej głosie nie było ani lęku, ani zdziwienia. Jakby wiedziała, że to nieuniknione.

Skinąłem głową. Nie potrafiłem jeszcze mówić. Nie potrafiłem nazwać tego, co kotłowało się we mnie niczym burza nad zamkniętym morzem.

— Kim jesteś? — zapytała, przechylając lekko głowę.

Ciemność jest moim schronieniem. Milczenie jest moją tarczą. Ale przed nią nie chciałem się ukrywać.

— Kimś, kto szuka odpowiedzi — odparłem w końcu.

Uśmiechnęła się. Nie był to uśmiech tryumfu ani kpiny. Raczej akceptacja. Jakbyśmy już kiedyś prowadzili tę rozmowę, ale w innym życiu, w innym wymiarze.

I wtedy zaczęliśmy mówić. Słowa płynęły między nami jak rzeka, której bieg nie znał zatrzymania. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. O snach, które pozostają na dnie duszy jak osad, o samotności, która czasem staje się ciężarem, a czasem wybawieniem. O przeszłości, która odciska piętno nawet wtedy, gdy wydaje się zapomniana.

Noc powoli przechodziła w świt. Zauważyłem to dopiero wtedy, gdy pierwsze blade promienie światła zaczęły wyłaniać się zza horyzontu. A ona wciąż tam była, siedziała obok mnie, nie zniknęła, nie rozpłynęła się w porannej mgle jak senna mara.

— Czasami trzeba odnaleźć siebie w kimś innym — powiedziała, wpatrując się w zanikające gwiazdy.

Nie odpowiedziałem. Wiedziałem, że nie muszę. W tym momencie wszystko było jasne.

To nie był koniec. To dopiero początek.

***

Zawsze byłem sam. Nie w dosłownym znaczeniu tego słowa, bo świat pełen jest istot, które próbują wtargnąć w przestrzeń drugiego człowieka, ale w głębszym, bardziej pierwotnym sensie samotności. Moja dusza była twierdzą, zbudowaną na fundamentach ciemności, wypełnioną echem własnych myśli i chłodnym powietrzem dystansu, który dzielił mnie od reszty świata.

Aż do tego dnia.

Spotkałem ją w parku, wśród szeleszczących liści i szarych chmur sunących po niebie. Anna. Imię, które brzmiało tak zwyczajnie, a jednocześnie wywoływało we mnie coś, czego nie potrafiłem nazwać. Była inna niż wszyscy, choć nie mogłem powiedzieć, na czym polegała ta różnica. Może to jej spojrzenie, przenikliwe, a zarazem ciepłe? Może sposób, w jaki kąciki jej ust unosiły się nieznacznie w nieświadomym uśmiechu? Nie wiedziałem. Wiedziałem jedynie, że jej obraz utkwił we mnie jak cierń, którego nie mogłem wyrwać.

Myślałem, że to minie. Być może to tylko chwilowa fascynacja, ulotne zainteresowanie, które rozmyje się jak mgła o poranku. Ale nie mijało. Wręcz przeciwnie, każdego dnia myśli o niej stawały się coraz bardziej natarczywe, przenikały mnie jak długie, zimne palce, dotykając miejsc we mnie, o których istnieniu nie miałem pojęcia. Kim ona była, że miała taką moc nade mną?

Postanowiłem ją odnaleźć.

Zaprosiłem ją na spacer brzegiem Jeziora Długiego. W porze, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, a świat drżał w ostatnich pomarańczowych promieniach światła. Chciałem sprawdzić, czy to, co czułem, było prawdziwe, czy tylko złudzeniem. Czy ona była rzeczywista, czy też była jedynie senną marą, która miała rozwiać się wraz z pierwszym podmuchem wiatru?

Przyszła.

Szła obok mnie, cicho, niemal bezszelestnie. Czasem nasze ramiona się stykały, a wtedy przez moje ciało przebiegał dreszcz, jakby elektryczność tańczyła pod moją skórą. Patrzyłem na nią ukradkiem, próbując odgadnąć, co myśli, co czuje. Jej oczy odbijały światło zachodzącego słońca, a włosy lśniły odcieniami miedzi i złota. Czułem się przy niej dziwnie… inaczej. Nigdy dotąd nie znałem takiego stanu. Nie była to namiętność — tę znałem aż za dobrze. Nie było to też pożądanie, przynajmniej nie w tej pierwotnej, zwierzęcej formie. To było coś innego. Coś delikatniejszego, subtelniejszego, a jednocześnie bardziej przerażającego.

Co jeśli stracę kontrolę? Co jeśli pozwolę, by ta kobieta wniknęła do mojej duszy tak, jak wniknęła do moich myśli? Byłem Mrocznym Mesjaszem, władcą nocy, istotą, która nie powinna ulegać takim słabościom. A jednak… ona była wszędzie. W każdej mojej myśli, w każdym oddechu, w każdym cichym westchnieniu, które wyrwało się spomiędzy moich warg, gdy sądziłem, że nikt nie słyszy.

Czułem, że zbliżam się do krawędzi przepaści. I choć wszystko we mnie krzyczało, by zawrócić, by uciec, by spalić ten most, zanim będzie za późno… nie mogłem. Nie chciałem.

Bo Anna była moją herezją. Moim bluźnierstwem. Moją zgubą. I moim zbawieniem.

***

Patrzę na świat przez pryzmat cienia. Noc jest moim płaszczem, a zmierzch moim sprzymierzeńcem. Od zawsze czułem, że jestem kimś więcej, kimś, kto nie pasuje do tego świata, a jednocześnie jest jego integralną częścią. Jestem Mrocznym Mesjaszem, zwiastunem tego, co nieuniknione, uosobieniem samotności, która wyciąga swoje dłonie ku ludziom, choć oni jej nie dostrzegają. Lecz odkąd ją spotkałem, świat, który znałem, zachwiał się w posadach.

Pamiętam dokładnie ten dzień. Park był niemal pusty, poza nią. Siedziała na ławce, wpatrzona w przestrzeń, jakby wzywała coś, co już dawno umarło. Miała jasne włosy, które powiewały delikatnie na wietrze, a jej dłonie nerwowo ściskały brzeg płaszcza. W oczach nosiła ból, którego nie da się opisać słowami, ból, który znałem aż za dobrze. Jej samotność była niemal namacalna, jak ciężka mgła osiadająca na skórze.

Od tamtej chwili nie mogłem jej zapomnieć. Każda noc upływała pod znakiem jej obrazu wypalonego w moim umyśle, każda myśl prowadziła mnie z powrotem do tego momentu. Kim była? Dlaczego jej oczy były tak pełne smutku? Co wydarzyło się w jej życiu, że zamknęła się w tej nieprzeniknionej skorupie bólu? Nie znałem odpowiedzi, ale czułem, że muszę je poznać.

Znalezienie jej nie było trudne. Wracała do tego samego parku, jakby miejsce to było jej osobistą granicą między przeszłością a teraźniejszością. Za każdym razem chciałem podejść, powiedzieć coś, cokolwiek, ale słowa grzęzły mi w gardle. Ja, Mroczny Mesjasz, który nie bał się niczego, stałem się niewolnikiem własnej niepewności. Lecz w końcu zdobyłem się na odwagę. Pewnego wieczoru, gdy znów siedziała na ławce, podszedłem i usiadłem obok niej.

— Wydajesz się kimś, kto nie boi się samotności — powiedziałem cicho. Spojrzała na mnie zdziwiona, ale w jej oczach nie było strachu. Była tylko pustka.

— Samotność to jedyna rzecz, którą znam — odparła.

Milczeliśmy przez chwilę, pozwalając ciszy mówić za nas. Potem, niespodziewanie, zapytałem:

— Może napijemy się kawy? Mam wrażenie, że kawa potrafi wiele naprawić.

Przez moment wahała się, jakby moje słowa były mostem, którego nie była pewna, czy powinna przekroczyć. W końcu jednak skinęła głową.

W kawiarni, w ciepłym świetle lamp, zaczęła mówić. Opowiedziała mi o swoim życiu, o przeszłości, która była labiryntem pełnym cierpienia. Była kiedyś szczęśliwa, ale szczęście zostało jej odebrane w najbardziej brutalny sposób. Straciła rodzinę, została sama na świecie, a jej serce rozpadło się na tyle kawałków, że nigdy nie znalazła siły, by je poskładać.

Słuchałem jej w ciszy. Nie zadawałem pytań, nie przerywałem, nie pocieszałem słowami, które byłyby tylko pustymi frazesami. Siedziałem naprzeciwko niej, pozwalając jej wyrzucić z siebie ten ciężar, który dźwigała zbyt długo. A gdy skończyła, spojrzałem na nią i powiedziałem tylko jedno:

— Nie jesteś sama.

Wiedziałem, że nie mogę zmienić jej przeszłości, ale mogłem wpłynąć na jej przyszłość. Mogłem pomóc jej wydostać się z sideł samotności, w które wpadła. Nie dlatego, że chciałem być zbawcą, lecz dlatego, że rozumiałem. Sam byłem cieniem, ale może właśnie dlatego mogłem ją odnaleźć w ciemności.

I tego wieczoru po raz pierwszy od dawna zobaczyłem w jej oczach coś innego niż ból. Może to była nadzieja.

***

Nie potrafię wyrzucić jej z myśli. Od tamtego dnia, gdy spotkałem ją w parku, świat przestał być taki jak dawniej. Przechodziłem tamtędy przypadkiem — jeśli w ogóle istnieje coś takiego jak przypadek — a ona siedziała na ławce, pogrążona w myślach, z czołem lekko zmarszczonym i dłońmi splecionymi na kolanach. Była jak wyrwana z innego świata, jakby nie pasowała do tego brudnego miasta, do szarości dnia codziennego. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, że jej obecność odmieni mnie na zawsze.

Teraz, gdy zamykam oczy, widzę jej twarz. Jej uśmiech — ten nieśmiały, a jednocześnie pełen ciepła — rozświetla mroki mojej duszy. Czym ona jest? Kim jest, że wdarła się w moje myśli jak ogień, który nie chce zgasnąć? Nie powinienem pozwalać sobie na te rozmyślania. Jestem Mrocznym Mesjaszem, istotą spoza czasu, bytem, który powinien trwać ponad ludzkimi uczuciami. A jednak, ona… Ona jest jak świt w mojej wiecznej nocy.

Postanowiłem ją odnaleźć. Wiem, gdzie bywa. Wiem, że ona także o mnie myśli — widziałem to w jej oczach, gdy odchodziłem bez słowa, bojąc się tego, co we mnie budzi. Tym razem jednak nie odejdę.

Kiedy znów ją spotykam, stoi nad wodą, spoglądając w gładką taflę jeziora. Jeziora Krzywego. Miejsce, gdzie granica między rzeczywistością a tym, co niemożliwe, staje się cienka jak mgła nad wodą o świcie. Podchodzę do niej cicho, a ona odwraca się i uśmiecha.

— Wiedziałam, że przyjdziesz — mówi.

Jej głos koi moje myśli, ale jednocześnie budzi niepokój. Jak może być tak pewna? Czy ona wie, czym jestem? Czy czuje, że nie jestem zwykłym człowiekiem?

— Chcę ci coś pokazać — odpowiadam, wyciągając dłoń. Nie cofa się. Dotyka mojej ręki i czuję ciepło jej skóry, tak różne od lodowatej pustki, którą noszę w sobie.

Prowadzę ją na brzeg. Niebo powoli rozjaśnia się różem i złotem, a mgła nad wodą zdaje się drgać w oczekiwaniu.

— Wierzę ci — mówi nagle, jakby czytała w moich myślach.

Nie odpowiadam. Zamiast tego stawiam pierwszy krok. Moje stopy nie toną. Woda przyjmuje mnie jak starego przyjaciela. Wzrok Anny rozszerza się w zdumieniu, ale nie ma w nim strachu. Jest tylko zachwyt. Wyciągam do niej rękę.

— Chodź ze mną.

Przez moment waha się, ale potem czyni to, o co ją proszę. Bierze głęboki oddech i stawia stopę na powierzchni jeziora. Przez chwilę zdaje się walczyć z niewidzialną siłą, ale potem… udaje się. Stoi obok mnie, na wodzie, a jej śmiech rozbrzmiewa jak dźwięk dzwoneczków na wietrze.

To ja powinienem być jej nauczycielem, a jednak to ona uczy mnie czegoś znacznie większego. Uczy mnie, jak to jest patrzeć na świat bez strachu, jak to jest ufać.

Czuję, jak coś we mnie pęka, jak rozpada się skorupa, którą otoczyłem się przez wieki. Przez chwilę zapominam o mroku, który zawsze był moim przeznaczeniem. Anna nie boi się mnie, nie ucieka. Jest szczęśliwa. A ja? Ja po raz pierwszy od niepamiętnych czasów czuję, że jestem żywy.

***

Mroczny Mesjasz pojawił się na Ziemi w chwili, gdy świat zdawał się chylić ku ostatecznemu upadkowi. Niebo przesłoniły ciemne chmury, miasta zamieniły się w szare, smutne labirynty, a serca ludzi przepełniała nienawiść i strach. Jego przybycie było ciche, niemal niezauważalne — tak jak cień, który przemyka między światłem a mrokiem.

Nosił długą, czarną pelerynę, której brzegi dotykały ziemi, a kaptur skrywał jego twarz w półmroku. Jego oczy, przenikliwe i pełne tajemnic, zdawały się widzieć więcej. Każdy krok niósł z sobą echo dawno zapomnianych proroctw. Niektórzy szeptali o nim na rogach ulic, inni unikali jego spojrzenia, czując dziwny ciężar na piersi.

Mesjasz miał jednak misję. Wiedział, że świat potrzebuje ocalenia, a jego zadaniem było wlać w ludzkie serca nadzieję. Jednak nawet on, istota zrodzona z cieni, odczuwał coś, co wprawiało go w zakłopotanie. To uczucie przyszło do niego pewnego chłodnego wieczoru, gdy przemierzał samotnie park.

Wtedy ją zobaczył. Anna siedziała na drewnianej ławce pod starym klonem. Wiatr targał jej kasztanowe włosy, a dłonie skrywała w kieszeniach beżowego płaszcza. Była zwyczajna, a jednocześnie miała w sobie coś, co przyciągało jego uwagę. Może to był sposób, w jaki spoglądała na przelatujące ptaki, jakby szukała w nich czegoś więcej? A może po prostu jej obecność wprowadzała do tego smutnego świata odrobinę ciepła?

Mroczny Mesjasz, który dotychczas znał tylko mrok i przeznaczenie, poczuł coś, co wprawiło go w osłupienie. Serce, które miało być odporne na ludzkie emocje, zabiło mocniej. To uczucie było dziwne, niepokojące. Próbował je zepchnąć na dno swojej duszy, ale ono wciąż powracało, jak uparty szept w jego myślach.

Każdej nocy, gdy stawał na krawędzi dachu i spoglądał na miasto, myślał o niej. Zamiast planować, jak ocalić świat, wyobrażał sobie, jakby to było po prostu podejść do niej i zapytać, co ją smuci. Zamiast szukać sposobu na zjednoczenie ludzi, zastanawiał się, czy jej dłonie byłyby ciepłe w jego chłodnych palcach.

Przerażało go to. Był Mesjaszem, istotą o przeznaczeniu większym niż życie jednej kobiety. Jego los nie przewidywał miłości. A jednak, im bardziej starał się o tym nie myśleć, tym bardziej Anna wnikała w jego myśli jak promień światła w ciemność.

Nadzieja i strach stały się jego codziennością. Z jednej strony bał się, że to uczucie osłabi go, że stanie się jego zgubą. Z drugiej jednak czuł, że może właśnie to, czego doświadczał, było kluczem do ocalenia świata. Może miłość, która kiełkowała w jego sercu, mogła stać się iskrą, która rozpali w ludziach ogień dobra?

Podjął decyzję. Następnego dnia, gdy słońce wzeszło nad zniszczonym miastem, zrzucił kaptur, odsłaniając twarz. Jego oczy, choć pełne cienia, miały w sobie nowy blask. Poszedł do parku, gdzie po raz pierwszy spotkał Annę, i usiadł na tej samej ławce pod klonem.

Kiedy przyszła, spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem. On jednak uśmiechnął się — delikatnie, niemal nieśmiało. I wtedy zrozumiał, że miłość nie była jego słabością, ale siłą. A Anna, choć tego nie wiedziała, stała się dla niego początkiem nowej drogi. Drogi, na której mógł ocalić świat nie tylko przez czyny, ale przede wszystkim przez uczucia.

***

Niebo nad Ziemią przybrało odcień głębokiego fioletu, jakby samo nieboskłon drżał pod ciężarem nadchodzących wydarzeń. Przemierzałem ulice, które pulsowały chaosem i cierpieniem, czułem każdą łzę, każdy jęk, każdy bezdźwięczny krzyk ukryty w ciemnych zaułkach miast. Moje kroki były ciche, niemal bezgłośne, a jednak każdy krok zdawał się odbijać echem w rzeczywistości, którą miałem ocalić.

Nazywają mnie Mrocznym Mesjaszem. Przybyłem, by uratować ten świat przed nienawiścią i ostatecznym upadkiem. Moje przeznaczenie zostało zapisane w gwiazdach jeszcze zanim powstały pierwsze ludzkie serca. Ale kim naprawdę jestem? Czy jestem zbawcą, czy może tylko zwiastunem końca? Te pytania nieustannie krążyły w mojej głowie, szepcząc niczym wiatr między ruinami.

Widziałem cierpienie w najczystszej postaci. Każda niesprawiedliwość była jak cierń wbity w moje serce, ale nie pozwalałem sobie na słabość. Moja misja wymagała ode mnie siły, a jednak… To właśnie „a jednak” było moją zgubą. Bo nie mogłem zapomnieć o niej.

Spotkałem ją przypadkiem. W parku, gdzie zieleń trawy kontrastowała z szarością jej oczu. Jej obecność była jak światło przedzierające się przez burzowe chmury. Nie znała mojej tożsamości ani przeznaczenia. Dla niej byłem tylko przechodniem, cieniem między drzewami. Ale dla mnie… Ona była początkiem czegoś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem.

Jej uśmiech, tak kruchy, a jednocześnie pełen siły, wdarł się do mojego umysłu. Każde jej słowo brzmiało jak muzyka, której nigdy wcześniej nie słyszałem. Czułem, jak coś we mnie topnieje, jak mury, które budowałem przez wieki, pękają pod naporem jej delikatności.

Byłem przerażony. Miłość nie była częścią mojego planu. Byłem stworzony do wielkich czynów, do walki z mrokiem tego świata, nie do oddawania serca zwykłemu śmiertelnikowi. Ale każde wspomnienie o niej budziło we mnie nadzieję. Czyż miłość nie była także formą ocalenia? Czyż nie była najczystszą formą światła w świecie pogrążonym w ciemności?

Moje myśli stały się polem bitwy. Rozdzierały mnie sprzeczności, jakby moje serce i umysł były dwoma przeciwnymi biegunami. Chciałem jej dotknąć, poczuć ciepło jej dłoni, ale jednocześnie bałem się, że moje dłonie są zbyt zimne, zbyt naznaczone cierpieniem, by mogła je przyjąć.

Nie mogłem pozwolić sobie na słabość. Świat potrzebował mnie silnego, nieugiętego. Ale czy można być prawdziwym zbawcą, nie doświadczając miłości? Czy można ocalić świat, nie wiedząc, czym jest to uczucie, które potrafi zburzyć mury i przywrócić nadzieję? Każdy kolejny dzień był dla mnie próbą. Balansowałem na krawędzi, starając się nie spaść ani w otchłań rozpaczy, ani w przepaść miłości.

Przez moje sny przemykały obrazy — jej twarz, jej głos, jej ciepło. Czasem budziłem się, czując, jakby jej dłoń była w mojej, a potem zderzałem się z pustką. Moje przeznaczenie ciążyło nade mną, a ja wiedziałem, że muszę wybrać. Ocalenie świata czy ocalenie własnego serca? Co jest ważniejsze? Co jest prawdziwsze?

Z każdym dniem stawałem się coraz bardziej człowiekiem. Czułem ból, czułem strach, czułem miłość. I może właśnie w tej ludzkiej słabości kryła się moja największa siła. Może to, co miało mnie złamać, mogło mnie również ocalić.

Przede mną była długa droga. Droga pełna ciemności i światła, pełna decyzji, które mogły zmienić wszystko. Ale gdzieś na końcu tej drogi widziałem jej twarz. I wiedziałem, że niezależnie od tego, czy ocalę świat, czy sam spłonę w ogniu przeznaczenia — będę walczył. Dla niej. Dla nas wszystkich.

I może, jeśli los będzie łaskawy, odnajdę w tym wszystkim prawdę. Prawdę o sobie. Prawdę o miłości. Prawdę o świecie, który wciąż czeka na zbawienie.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Przyszedłem na ten świat, gdy cień rozlewał się po sercach ludzi, a nienawiść stała się walutą ich codzienności. Moim przeznaczeniem jest przynieść światło tam, gdzie ciemność stała się domem. Ale im dłużej przebywam wśród ludzi, tym bardziej czuję, że to światło nie ma źródła we mnie. Jest gdzieś na zewnątrz — w niej.

Spotkałem ją w parku. Wystarczył jeden jej uśmiech, jedno spojrzenie, bym poczuł, jak moje czarne skrzydła drżą. Nazywa się Anna. W jej oczach jest coś, co przebija się przez moje mroczne powłoki — niewinność, ale też siła. Jakby świat nie mógł jej złamać, choć próbował nie raz.

Każde nasze spotkanie staje się dla mnie azylem. Kiedy z nią rozmawiam, kiedy słucham jej śmiechu, czuję, jak moje mroczne moce milkną. Nie jestem już tym, który ma zbawić świat. Jestem tylko mężczyzną siedzącym na ławce obok kobiety, która stała się całym moim wszechświatem.

Dziś jest wyjątkowy dzień. Letnie popołudnie, słońce przeplata się z cieniami rozłożystej jabłoni. Siedzimy razem na miękkiej trawie. Jabłka, czerwone i pełne, kołyszą się nad naszymi głowami. Anna opiera się o moje ramię, a ja delikatnie przesuwam palcami po jej włosach. Są miękkie, jakby utkane z promieni słońca. Każdy dotyk jest dla mnie nowym doznaniem, jakby świat, który znałem, właśnie się narodził.

— O czym myślisz? — pyta cicho, nie otwierając oczu.

Milczę przez chwilę. Nie wiem, jak ubrać w słowa to, co dzieje się w moim wnętrzu. Jak opisać ten paradoks — że jestem istotą stworzoną z mroku, a przy niej czuję się jak dziecko szukające ciepła.

— O tobie — odpowiadam w końcu. — O tym, jak zmieniasz wszystko, czego dotkniesz.

Jej usta unoszą się w delikatnym uśmiechu. Czuję, jak moje serce — to, o którym myślałem, że jest tylko martwym kamieniem — zaczyna bić mocniej. Każdy jego rytm to przypomnienie, że jestem żywy.

Wiatr porusza gałęzie jabłoni. Jeden z owoców odrywa się i spada między nas. Anna sięga po niego, śmiejąc się jak dziecko. Widok jej radości jest dla mnie jak błogosławieństwo. Jakbym przez całe życie błądził po ciemnym lesie, a teraz zobaczył światełko w oddali.

— Spróbujesz? — pyta, podając mi jabłko.

Biorę je ostrożnie, jakby to był najcenniejszy dar. Przykładam owoc do ust, czując jego soczystość. Smak jest intensywny, słodki i cierpki jednocześnie. Jak życie. Jak ona.

— Wiesz, czasami myślę, że nie zasługuję na te chwile — mówię. — Że jestem tylko cieniem, który przypadkiem znalazł się w promieniu słońca.

Anna otwiera oczy. W jej spojrzeniu jest coś więcej niż tylko zrozumienie. Jest akceptacja. Jakby wiedziała o moich mrocznych tajemnicach, o moim przeznaczeniu, i mimo to chciała tu być.

— Każdy zasługuje na szczęście — odpowiada miękko. — Nawet cienie mają prawo kochać.

Jej słowa przenikają mnie na wskroś. Czuję, jak moje wewnętrzne demony cofają się, jakby bały się jej światła. Chciałbym zatrzymać tę chwilę na zawsze. Zatrzymać czas, żebyśmy mogli pozostać pod tą jabłonią, w tej błogiej nieświadomości reszty świata.

Ale wiem, że moje przeznaczenie wzywa. Że nie mogę uciekać przed tym, kim jestem. Jestem Mrocznym Mesjaszem. Moim celem jest uratowanie świata przed nienawiścią, przed ostatecznym upadkiem. Ale teraz, z Anną obok mnie, zastanawiam się, czy to ona nie jest moim prawdziwym celem.

Czy mogę być wybawcą świata, jeśli nie potrafię nawet wybawić samego siebie? Czy mogę walczyć z ciemnością, jeśli jedyne światło, jakie znam, bije z jej serca?

Siedzimy w ciszy. Czas płynie wolno, leniwie, jakby sam wszechświat dawał nam chwilę wytchnienia. I choć wiem, że kiedyś będę musiał odejść, by wypełnić swoje przeznaczenie, teraz jestem tylko mężczyzną, który trzyma w dłoni jabłko i miłość całego świata.

***

Ciemność była moim przewodnikiem. Przybyłem na ten świat, przeszyty gniewem i rozczarowaniem, aby stawić czoła ludzkości, która zatraciła się w nienawiści. Ziemia krzyczała z bólu, a jej jęki odbijały się echem w mojej duszy. Nazywano mnie Mrocznym Mesjaszem, tym, który miał ocalić świat przed jego własnym upadkiem.

Wędrowałem samotnie przez miasta, gdzie światło latarni przecinało mrok, a cienie tańczyły na ścianach budynków. Ludzie mijali mnie obojętnie, skryci za swoimi maskami codzienności. Ich serca biły rytmem obojętności, a dusze wydawały się puste, jakby światło nadziei zgasło w nich dawno temu.

To było wtedy, w parku otulonym mgłą, gdy ją zobaczyłem. Anna. Jej obecność była jak ciepły promień słońca przedzierający się przez burzowe chmury. Stała na skraju stawu, zapatrzona w gładką taflę wody, a wiatr igrał z jej włosami. W jej oczach dostrzegłem coś, co wytrąciło mnie z mojego mrocznego transu — smutek i tęsknotę, które zdawały się tak bliskie mojemu własnemu sercu.

Z początku trzymałem się na dystans. Byłem przecież tym, który miał naprawić świat, nie mogłem pozwolić sobie na słabości. A jednak coś mnie do niej przyciągało. Spotykaliśmy się coraz częściej — przypadkowe spojrzenia, ukradkowe rozmowy, długie spacery w ciszy, gdy słowa stawały się zbędne.

Każde spotkanie z Anną było jak oddech świeżego powietrza. Zaczynałem dostrzegać kolory tam, gdzie wcześniej widziałem jedynie czerń i szarość. Jej śmiech rozbijał mury mojego serca, a dotyk jej dłoni na mojej skórze sprawiał, że po raz pierwszy poczułem coś więcej niż tylko chłód przeznaczenia.

Pewnego wieczoru, gdy niebo zasnuły ciężkie chmury, Anna zaprosiła mnie do swojej kawalerki. Jej mieszkanie było niewielkie, ale pełne ciepła. Ściany zdobiły obrazy, które sama malowała — pejzaże, postaci, fragmenty jej duszy uchwycone na płótnie. Zasiedliśmy na kanapie, blisko siebie, a nasza rozmowa płynęła jak spokojna rzeka.

Nim się spostrzegłem, moje palce musnęły jej policzek. Patrzyła na mnie z taką ufnością, że wszystkie moje wątpliwości zniknęły. Pochyliłem się, nasze usta spotkały się w delikatnym pocałunku, a świat na zewnątrz przestał istnieć.

Daliśmy się ponieść chwili, naszej wzajemnej potrzebie bliskości i zrozumienia. W jej ramionach odnalazłem spokój, którego szukałem przez całe życie. Każdy dotyk, każdy szept były jak pieśń, która koiła moje zranione serce. A gdy noc otuliła nas swoim płaszczem, czułem, że może, tylko może, ocalenie świata zaczyna się od ocalenia mojej własnej duszy.

***

Przybyłem na Ziemię otulony mrokiem, jak cień przenikający przez szczeliny między światami. Moje imię nie miało znaczenia, bo istnienie moje wykraczało poza ludzkie rozumienie. Byłem tym, który miał przynieść zbawienie w czasach najgłębszej ciemności. Mroczny Mesjasz — tak mnie nazywano, choć świat jeszcze nie wiedział o moim przybyciu.

Ziemia była zimna, a powietrze przesycone smutkiem i nienawiścią. Czułem to w każdym oddechu, każdej kropli deszczu, która spływała po mojej skórze. Widziałem rozbite serca, dusze oplątane cierniem żalu i ludzi szukających ukojenia w błędnych ścieżkach. Moim zadaniem było ich ocalić, ale nikt nie mówił, jak to zrobić.

Wędrowałem ulicami miasta, a moje kroki były ledwie szumem na tle codziennego zgiełku. Ludzkość zapomniała o ciszy, o magii chwil, które zatrzymują czas. Jednak pośród tego wszystkiego, spotkałem ją. Annę.

Była jak blask księżyca w bezgwiezdną noc. Jej obecność przynosiła mi spokój, którego nigdy nie znałem. Każde nasze spotkanie było jak zaklęcie, które łamało moje mroczne więzy. Nie mogłem się od niej uwolnić, a może wcale tego nie chciałem. To uczucie było tak ludzkie, tak zwyczajne, a jednocześnie cudowne.

Anna nie znała mojej prawdziwej natury. Dla niej byłem po prostu tajemniczym nieznajomym, który pojawiał się znikąd, by podzielić się chwilą milczenia lub wspólnym spacerem po parku. Moje serce — czy w ogóle je miałem? — biło mocniej za każdym razem, gdy jej dłoń muskała moją. Byłem Mesjaszem, ale w jej obecności czułem się po prostu człowiekiem.

Pewnego dnia, gdy noc otulała świat w swój atramentowy całun, zaprosiłem Annę na koniec świata. Zabrałem ją tam, gdzie ziemia styka się z niebem, a granice rzeczywistości rozmywają się w snach. Wędrowaliśmy przez pustkowia, aż dotarliśmy na klif, nad którym niebo eksplodowało deszczem spadających gwiazd.

Czułem, jakby moje marzenia, tak długo zamknięte w klatce obowiązku, wreszcie się spełniały. Każda spadająca gwiazda była jak obietnica, jak szept wszechświata mówiący, że nawet dla Mrocznego Mesjasza jest nadzieja na szczęście. Anna przytuliła się do mnie, a ja wiedziałem, że to ona jest moim światłem.

W tamtej chwili zapomniałem o nienawiści, o misji, o bólu, który nosiłem w sobie od zarania wieków. Była tylko ona i ja. I ten niekończący się deszcz gwiazd, który zmywał z mojej duszy całe ciemności.

Ale czy mogłem na zawsze zostać w tej chwili? Czy miłość mogła ocalić Mrocznego Mesjasza przed jego przeznaczeniem? W głębi duszy wiedziałem, że walka dopiero się zaczynała. Ale z Anną u boku, po raz pierwszy czułem, że mogę wygrać.

***

Nazywają mnie Mrocznym Mesjaszem. Przyszedłem na ten świat, by wyciągnąć ludzkość z przepaści, w której się pogrąża. Moje istnienie to wieczna walka między światłem a ciemnością, między miłością a nienawiścią. Kroczę po tej ziemi, czując ciężar każdej ludzkiej łzy, każdej niewypowiedzianej modlitwy, każdej straconej nadziei.

Przybyłem, by zasiać ziarno pokoju w sercach pełnych gniewu. Moje dłonie, choć pokryte bliznami przeszłości, niosą uzdrowienie. Moje oczy widzą więcej niż tylko to, co materialne — dostrzegam drżenie dusz, pulsowanie linii przeznaczenia. Czasem widzę przyszłość jak przez mgłę, w barwach szarości, w cieniach zbliżającej się katastrofy.

Lecz w tej niekończącej się misji znalazłem coś, czego nie spodziewałem się odnaleźć. Coś, co przebijało się przez zasłonę mojej powagi jak promień słońca przez ciężkie, burzowe chmury. Była nią ona — Anna.

Poznałem ją przypadkiem, w parku. Szare konary drzew splatały się nad naszymi głowami, jakby same chciały nas połączyć. Jej uśmiech rozpraszał ciemności, które ciągnęły się za mną od wieków. Jej oczy były jak jeziora, w których mogłem się zatracić — zielone, głębokie, pełne życia. Nie mogłem o niej zapomnieć. Im bardziej starałem się skupić na mojej misji, tym częściej moje myśli wracały do tamtego parku, do jej głosu, do jej śmiechu.

Zaczęliśmy się spotykać. Najpierw przypadkiem, potem z intencją. Szukałem jej wzroku w tłumie, jej obecności w codziennym zgiełku. Nasze rozmowy były jak balsam na moje zranione serce. Każde jej słowo koiło moje lęki, każda chwila z nią była jak powiew świeżego powietrza w dusznym świecie pełnym bólu.

Pewnego dnia, gdy słońce chowało się za horyzontem, usiedliśmy na ławce pod starym dębem. Wiatr szumiał w koronach drzew, a świat wydawał się zamarły w oczekiwaniu. Spojrzałem jej w oczy i zobaczyłem w nich bezpieczne schronienie. Opowiedziałem jej o sobie, o mojej misji, o ciężarze, który noszę. Słuchała, nie oceniając. Jej delikatna dłoń spoczęła na mojej, a ja poczułem, jakby rozświetliła najciemniejsze zakamarki mojej duszy.

To właśnie wtedy powierzyłem jej swoją niewinność. To nie był tylko akt fizycznej bliskości, ale złożenie w jej ręce wszystkiego, co najcenniejsze — moich marzeń, pragnień, słabości. Czułem, jakby świat przestał istnieć, jakbyśmy byli tylko my, poza czasem i przestrzenią. Każdy dotyk, każde słowo, każda łza była jak modlitwa, jak ofiara składana na ołtarzu miłości.

Po tamtej nocy czułem się inny. Lżejszy, ale i bardziej ludzki. Moje serce biło mocniej, moje kroki były pewniejsze. Nadal byłem Mrocznym Mesjaszem, ale już nie samotnym wojownikiem w świecie pełnym cieni. Teraz miałem światło, które prowadziło mnie przez mrok. I to światło miało na imię Anna.

***

Przybyłem na Ziemię w ciszy. W ciemności, która była moją powłoką, w deszczu, który padał niczym łzy świata. Moje kroki nie zostawiały śladów, a moje oczy, choć otwarte, widziały więcej niż to, co materialne. Byłem Mrocznym Mesjaszem, cieniem nadziei, zwiastunem odkupienia, które miało nadejść przez mrok.

Ziemia płakała. Jej ulice były pełne cieni, dusze ludzi brzmiały jak pękające struny. Widziałem zło i nienawiść, jak czarne wodorosty oplatały serca, dusiły wszystko, co piękne. Moje zadanie było jasne: ocalić ten świat przed ostatecznym upadkiem, wyplenić jad, który zatruwał życie. Byłem gotów. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Ale wtedy spotkałem Ją.

Anna. Miała w sobie światło, którego nie rozumiałem. Gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy, siedziała na ławce w parku, otulona płaszczem i własnymi myślami. Jej włosy tańczyły na wietrze, a oczy, choć zapatrzone gdzieś daleko, zdawały się dostrzegać niewidzialne. Była jak wyspa spokoju pośród oceanu cierpienia. Moje serce, to zimne i wiecznie samotne, zadrżało. Czy mogłem sobie pozwolić na to drżenie? Czy miałem prawo czuć cokolwiek poza ciężarem mojej misji?

Zaczęliśmy spotykać się coraz częściej. Nieplanowane spacery po parku, długie rozmowy przy ciepłej herbacie, milczenie, które mówiło więcej niż słowa. Przy niej czułem się inaczej. Mój mrok przestawał być tylko mrokiem. Zaczynał przypominać noc rozświetloną gwiazdami. Anna śmiała się czasem, że mam w sobie coś tajemniczego, coś, co ją intryguje. Nie wiedziała, kim naprawdę jestem. Nie mogłem jej tego powiedzieć. Jak wytłumaczyć komuś, że jest się Mesjaszem, który przyszedł ocalić świat przed nienawiścią? Jak wyznać, że każdego dnia walczy się z demonami, których inni nie widzą?

A jednak pragnienie, by otworzyć przed nią moje serce, rosło z każdą chwilą. Bałem się tego uczucia. Bałem się, że miłość do niej osłabi mnie, że stanę się zbyt ludzki, zbyt podatny na zranienia. Ale też wiedziałem, że bez niej świat, który chciałem ocalić, byłby pusty.

Pewnego dnia, gdy słońce przedzierało się przez ciężkie chmury, postanowiłem to zrobić. Szliśmy powoli, liście szeleściły pod naszymi stopami, powietrze pachniało jesienią. Zatrzymałem się i spojrzałem jej w oczy. Czułem, jakby czas przestał istnieć.

— Anna, muszę ci coś powiedzieć — zacząłem, a moje słowa drżały jak skrzydła spłoszonego ptaka.

Ona uniosła brew, uśmiechnęła się lekko, zachęcająco. Jej dłoń delikatnie dotknęła mojej.

— Słucham cię.

— Kocham cię — powiedziałem w końcu. Słowa te były ciężkie i lekkie jednocześnie. Były prawdą, która paliła mnie od środka i przynosiła ulgę.

Na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, a potem coś pięknego. Szczęście. Czyste i proste, takie, którego szukałem przez całe moje istnienie.

— Ja też cię kocham — odpowiedziała.

Poczułem, jak moje mroczne serce zaczyna bić w rytm, który przypominał życie. Jakby miłość mogła być ratunkiem nie tylko dla świata, ale i dla mnie samego. Trzymaliśmy się za ręce, a mrok, który zawsze mi towarzyszył, stał się tylko cieniem, tam, gdzie światło Anny oświetlało moją duszę.

***

Przybyłem na Ziemię w milczeniu, w ciemności, która zawsze była moją towarzyszką. Czułem jej chłodny dotyk na skórze, niczym jedwabisty welon przesuwający się po nagim ciele. Byłem tym, który miał przynieść światu zbawienie. Mroczny Mesjasz — tak mnie nazwano, choć świat jeszcze o tym nie wiedział. Moja misja była prosta: ocalić ludzkość przed nią samą, przed nienawiścią, która sączyła się z serc niczym trucizna.

Ale nie byłem wolny od swoich własnych słabości.

Ona… Anna. Jej imię było jak szelest liści w jesiennym parku, delikatne, a jednak wyraźne. Spotkałem ją przypadkiem, choć nie wierzyłem w przypadki. Moje kroki niosły mnie tam, gdzie niosła mnie przeznaczenie, a tego wieczoru przeznaczenie miało włosy koloru miodu i oczy, w których odbijały się gwiazdy. Gdy jej spojrzenie spotkało moje, poczułem coś, czego nie powinienem był czuć — pragnienie. Nie tylko bliskości, ale też zrozumienia, dotyku duszy, który koiłby ból istnienia.

Nie mogłem o niej zapomnieć.

Każdego dnia przypominałem sobie o swojej misji. Świat płonął. Ludzie krzywdzili siebie nawzajem, a ja miałem być tym, który przyniesie im ukojenie. Ale w moim sercu, na granicy ciemności, tliło się światło. Anna była tym światłem, a ja, niczym ćma, krążyłem wokół niego, mimo że wiedziałem, że mógłbym spłonąć.

Zaproponowałem jej spacer po olsztyńskiej starówce. Zgodziła się, a jej uśmiech był jak balsam na rany. Szliśmy powoli, brukowane uliczki pod naszymi stopami szeptały dawne historie, a ja czułem, jak moje własne historie splatają się z jej oddechem, z każdym krokiem, który stawiała obok mnie. Powietrze pachniało wiosną, świeżością i czymś niewypowiedzianym, co wypełniało przestrzeń między nami.

Weszliśmy do małej kawiarni, gdzie podawali lody włoskie. Anna zamówiła waniliowe z polewą czekoladową, ja wziąłem cytrynowe, choć smak nie miał dla mnie znaczenia. Patrzyłem, jak oblizuje łyżeczkę, jak na jej wargach zostaje odrobina słodkiej polewy, i musiałem odwrócić wzrok, by nie zdradzić, jak bardzo pragnę ją pocałować.

Każde słowo, które wypowiadała, było jak muzyka. Mówiła o drobiazgach, o codzienności, ale ja słyszałem w jej głosie melodię życia, której nigdy wcześniej nie znałem. Mój własny głos brzmiał przy niej obco, jakbym mówił przez zasłonę. Byłem tu, ale jednocześnie gdzieś daleko — tam, gdzie moje obowiązki przypominały mi o sobie niczym głos wiatru wśród ruin.

We mnie trwała walka. Z jednej strony moja misja — ocalenie świata, a z drugiej ona, jej ciepło, jej śmiech, jej zapach. Czułem, jak ciemność we mnie szamocze się, jak moje własne cienie próbują pochłonąć to, co dobre. Ale gdy Anna ujęła moją dłoń, choćby na moment, wszystko ucichło. W jej dotyku była obietnica — może nie zbawienia, ale nadziei, że świat, który pragnąłem ocalić, wart był tego trudu.

Gdy odprowadzałem ją do domu, księżyc wpełzał na niebo, a ja wiedziałem, że oto znalazłem coś, czego nie mogłem mieć. Stałem pod jej drzwiami, a jej oczy błyszczały w półmroku. Chciała coś powiedzieć, ale ja po prostu skinąłem głową. Musiałem odejść, zanim powiedziałbym za dużo, zanim pozwoliłbym sobie na więcej.

Odszedłem w noc, a cienie były moją jedyną kompanią. Ale tym razem nie były tak gęste, jak zwykle. Gdzieś w ich głębi pozostał blask — blask jej uśmiechu, ciepło jej dłoni. I choć wiedziałem, że moja misja musi być wykonana, że świat potrzebuje Mrocznego Mesjasza, to gdzieś głęboko we mnie istniał ktoś inny — ktoś, kto po prostu chciał być kochany.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Moje imię jest tajemnicą, której nawet ja już nie pamiętam. Przybyłem na Ziemię, gdy cień nienawiści rozlał się po ludzkich sercach, gdy świat stanął nad przepaścią ostatecznego upadku. Przeklęty, by wiecznie błądzić pomiędzy wymiarami, dotarłem tutaj, prowadzony wizją spopielonych miast i krzyku zagubionych dusz.

Moje kroki odbijały się głuchym echem w opustoszałych alejkach parku, gdy po raz pierwszy ją ujrzałem. Zanim jeszcze zrozumiałem, kim jest, zanim jej imię zadrżało w moich myślach jak szept anioła, poczułem ciepło, które przenikało mnie na wskroś. Anna. Mój umysł, przyzwyczajony do wiecznego mroku, odrzucał ten blask, lecz serce — ten nieposłuszny organ — biło mocniej, domagając się zrozumienia.

Nie jestem przyzwyczajony do takich uczuć. Moje istnienie to wypełnianie misji, to niesienie światła tam, gdzie panuje mrok. Ale światło Anny było inne. Nie pochodziło z żadnego z wymiarów, które znałem. Było żywe, ludzkie, łagodnie wkradające się do mojego zamkniętego świata.

Nasze spotkanie w parku było przypadkiem, choć wierzę, że przypadki nie istnieją. Siedziała na ławce, otulona ciepłym szalem, z zamyśleniem wpatrując się w nagie gałęzie drzew. Świat wydawał się wtedy zatrzymać. Wszystkie bóle, które niosłem, nagle ucichły. Podeszła do mnie, choć moje oczy ostrzegały ją przed niebezpieczeństwem. Zamiast uciekać, uśmiechnęła się — tak, jakby dostrzegła w moich oczach coś więcej niż mrok.

Zaczęliśmy rozmawiać. O rzeczach błahych, o zimnym wietrze, który świstał między drzewami, o gwiazdach, które tego wieczoru skryły się za chmurami. Każde jej słowo było jak ciepły płomień, który powoli roztapiał lodowe mury wokół mojego serca. Kiedy powiedziała, że chciałaby spędzić ze mną Święta Bożego Narodzenia, poczułem coś, co z trudem mogłem nazwać. Nadzieję? Szczęście?

Święta. Dla mnie były one jedynie odległym wspomnieniem z innej epoki, z czasów, gdy jeszcze wierzyłem, że moje życie może być proste, zwyczajne. Ale z nią nic nie było zwyczajne. Kiedy przyniosłem choinkę do jej mieszkania, śmiała się, widząc, jak niezdarnie owijam ją światełkami. Gotowaliśmy razem — ona z wprawą, ja z niepewnością. Uczyła mnie cieszyć się drobiazgami: zapachem cynamonu, miękkością koca, dźwiękiem kolęd, które wypełniały ciepłe wnętrze jej domu.

W wigilijny wieczór, gdy za oknem prószył śnieg, a my siedzieliśmy razem przy stole, zrozumiałem, czym jest miłość. Nie była to miłość mesjasza do ludu, nie była to miłość zbawcy do świata. Była to miłość mężczyzny do kobiety. Prawdziwa, bezwarunkowa, obezwładniająca.

Pierwszy raz w moim długim życiu poczułem, że jestem na swoim miejscu. Że nie jestem tylko narzędziem przeznaczenia, ale żywym, czującym człowiekiem. Anna śmiała się, gdy opowiadałem jej o gwiazdach, o światach, które widziałem, o cudach i koszmarach, które przeżyłem. W jej oczach byłem po prostu sobą — nie Mrocznym Mesjaszem, lecz mężczyzną, który uczył się na nowo kochać.

Zima trwała długo, ale jej obecność sprawiała, że każdy dzień był pełen ciepła. Chociaż wiedziałem, że moja misja nadal czeka, że świat wciąż potrzebuje ocalenia, pozwoliłem sobie na chwilę zapomnienia. Na oddech. Na szczęście.

Czy świat można uratować, gdy samemu czuje się tak kruchym? Czy miłość może być siłą większą niż mrok, który niosłem przez wieki? Nie znałem odpowiedzi, ale wiedziałem jedno: z Anną u boku czułem, że cokolwiek się stanie, dam radę.

I choć mrok wciąż kłębił się na horyzoncie, choć nienawiść szeptała w uszach świata, w tamtej chwili, przy blasku świec, gdy śnieg cicho przykrywał ulice, byłem po prostu człowiekiem. Szczęśliwym, zakochanym człowiekiem.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Moje stopy, obciążone cieniem przeszłości, stąpają po ziemi, którą przysiągłem ocalić. Przybyłem tu, by rozpalić światło w ciemności, by wyrwać ludzkie serca z objęć nienawiści, która niczym wir wciąga świat w otchłań upadku. Noszę w sobie tajemnicę odkupienia, lecz moje serce, ach, ono bije nierówno, miotane wspomnieniem kobiety o imieniu Anna.

Spotkałem ją przypadkiem, w parku, pośród nagich drzew, gdy wiosna jeszcze nieśmiało dotykała świata. Jej oczy, przejrzyste jak tafla jeziora, przebijały się przez mrok mojego istnienia. Czułem, jak jej spojrzenie łamie we mnie coś starego, jak budzi pragnienie, które powinno być mi obce. Jestem przecież tym, który ma przynieść zbawienie, a nie szukać ukojenia w ramionach śmiertelniczki.

Dziś jednak, w ten wiosenny dzień, moje kroki prowadzą mnie ku Krainie Marzeń. Tak nazywa się okolica, w której Anna ma swój domek letniskowy. Zaprosiła mnie. Jej głos w telefonie brzmiał ciepło, jakby nigdy nie widziała mroku, który noszę w sobie. „Przyjedź”, powiedziała, a ja, choć wiedziałem, że każda chwila spędzona z nią jest jak gwóźdź wbijany w moje przeznaczenie, nie mogłem odmówić.

Droga do Krainy Marzeń wiodła przez las, który rozkwitał zielenią. Świat budził się do życia, ptaki śpiewały, a wiatr przynosił zapach świeżości. Wciągnąłem powietrze głęboko, próbując wypełnić płuca czymś innym niż oddech ludzkości. Moje dni pełne były ludzkich łez, błagań o wybawienie, lecz tutaj, choć na chwilę, mogłem poczuć się inaczej. Byłem szczęśliwy. Tak, ja, Mroczny Mesjasz, czułem szczęście, choć pod jego powierzchnią czaiły się wyrzuty sumienia.

Czy mam prawo do tego uczucia? Czy mogę pozwolić sobie na chwilę zapomnienia, gdy świat nadal tonie w mroku? Każdy mój uśmiech, każde spojrzenie na Annę było jak zdrada mojej misji. Czułem, jak obowiązek wzbiera we mnie jak przypływ, jak przypomina o sobie ostrym głosem sumienia. Ale ona… Jej obecność koiła ból. Kiedy otworzyła przede mną drzwi domku, a jej twarz rozjaśnił uśmiech, poczułem, jakby słońce dotknęło mojej skóry pierwszy raz od tysiącleci.

Usiedliśmy na werandzie. Jezioro przed nami lśniło, tafla wody była jak lustro, w którym odbijało się niebo. Anna mówiła o rzeczach zwyczajnych — o kwiatach, które posadziła w ogrodzie, o ścieżkach, które prowadziły do małych, ukrytych zakątków Krainy Marzeń. Słuchałem jej, chłonąłem każde słowo, jakby było pieśnią, która mogła wybawić moją duszę.

Ale w głębi serca czułem ciężar. Każda chwila była jak złamana obietnica, jak oddalenie od mojego celu. Świat potrzebował Mrocznego Mesjasza, a ja siedziałem tutaj, w tej oazie spokoju, pozwalając sobie na bycie po prostu sobą. Kim jestem bez mojej misji? Kim jestem, gdy pozwalam sobie na szczęście?

Anna położyła dłoń na mojej. Jej dotyk był ciepły, prawdziwy. Spojrzałem na nią, a jej oczy, pełne zrozumienia, mówiły więcej niż słowa. Może czuła mój wewnętrzny konflikt, może widziała mrok, który próbowałem ukryć. Ale nie pytała. Po prostu była. I to było jak balsam na moje rozdarte serce.

Siedzieliśmy tak, milcząc, wśród śpiewu ptaków i szumu jeziora. Czas płynął powoli, jakby Kraina Marzeń była miejscem poza światem, gdzie mogłem zapomnieć o bólu, o obowiązku. Ale wiedziałem, że to tylko chwila. Że w końcu będę musiał wstać, odejść, zostawić za sobą to marzenie o zwyczajnym życiu. W głębi duszy płonęło jednak światełko nadziei. Może, kiedy wypełnię swoją misję, kiedy świat zazna pokoju, będę mógł wrócić. Może Kraina Marzeń będzie wtedy czekać na mnie. Może Anna nadal będzie tam, na tej werandzie, z uśmiechem, który rozjaśniał mój mrok.

A póki co, pozostałem tam, pozwalając sobie na oddech, na chwilę zapomnienia, na złudzenie, że mogę być kimś więcej niż tylko Mrocznym Mesjaszem.

***

Ciemność spowijała Ziemię niczym aksamitny całun, gdy stanąłem na skraju tego świata. Moje bose stopy dotknęły zimnej ziemi, a powietrze przesiąknięte było zapachem deszczu i gnijących liści. Przybyłem tutaj nie po raz pierwszy, ale po raz pierwszy z misją tak doniosłą — uratować ludzkość przed nienawiścią i ostatecznym upadkiem.

Byłem Mrocznym Mesjaszem. Kimś, kto niósł światło w najczarniejszą noc, choć sam zrodzony z cienia. Moje serce, jeśli w ogóle je posiadałem, było jak stara księga — pełne prastarych historii, lecz okute grubym mrokiem, by nikt nie mógł ich odczytać. A jednak coś pękło we mnie tamtego wieczoru w parku.

Jej imię brzmiało jak melodia, której nie mogłem wyrzucić z głowy. Anna. Gdy ją spotkałem, siedziała na ławce, otulona szalem, z policzkami zarumienionymi od chłodu. Jej uśmiech rozświetlił noc niczym pochodnia w katakumbach mojego istnienia. Coś we mnie drgnęło, gdy jej wzrok spotkał mój — jakby nasza przeszłość i przyszłość splatały się w jednym, krótkim momencie.

Nie przyszedłem tutaj szukać miłości. Miłość była słabością. Wiedziałem o tym aż za dobrze, patrząc na to, jak ludzie pozwalali, by emocje prowadziły ich ku zatraceniu. Ale Anna nie była tylko miłością. Była iskrą, która mogła rozpalić ogień w moim lodowatym wnętrzu.

Nasze spotkania były jak sen na jawie. Spacerowaliśmy po ścieżkach parku, rozmawialiśmy o życiu i śmierci, o nadziejach i strachach, a jej śmiech brzmiał jak dzwoneczki zawieszone wśród zimowych gałęzi. Widziałem w niej coś, czego świat tak desperacko potrzebował — niewinność, która nie była naiwnością, i siłę, która nie była brutalnością.

A potem przyszedł dzień, gdy Anna zaproponowała coś, co wywołało we mnie burzę sprzecznych emocji.

— Chciałabym, żebyś poznał moją mamę — powiedziała cicho, jakby bała się mojej reakcji. Nie odpowiedziałem od razu. Myśli wirowały w mojej głowie niczym stado czarnych kruków. Spotkanie z jej matką było jak wkroczenie jeszcze głębiej w świat ludzi, którego częścią nie powinienem być.

— To dobry pomysł? — zapytałem, a moje słowa odbiły się echem w chłodnym powietrzu. Anna ujęła moją dłoń. Jej palce były ciepłe, prawdziwe.

— Zaufaj mi — powiedziała. I choć mój rozum podpowiadał mi, że to błąd, serce biło miarowo, domagając się, bym poddał się tej chwili.

Zgodziłem się.

Spotkanie odbyło się w małym mieszkaniu na przedmieściach. Wnętrze pachniało świeżo pieczonym ciastem i herbatą z miodem. Matka Anny była kobietą o delikatnych rysach, z oczami pełnymi ciepła. Przyjęła mnie jak syna, choć w jej spojrzeniu dostrzegłem cień ostrożności. Może wyczuła, że jestem kimś więcej niż zwykłym człowiekiem. A może po prostu każda matka instynktownie chroni swoje dziecko.

Podczas obiadu słuchałem jej historii, jakby były to opowieści z innego świata. Śmiała się, opowiadając o dzieciństwie Anny, o jej pierwszych krokach, o ulubionych bajkach. Czułem, jak coś we mnie topnieje, jak mury, które budowałem przez eony, zaczynają się kruszyć. Ale wraz z tym uczuciem pojawiał się strach. Czy mogłem sobie na to pozwolić? Czy mogłem pozwolić, by ludzkie ciepło przeniknęło moje mroczne serce?

Walczyłem z tym. Każda chwila była bitwą między tym, co nakazywał mi rozum, a tym, co szeptało mi serce. Rozum mówił: „Nie angażuj się. Jesteś tutaj, by ocalić świat, nie po to, by kochać”. Ale serce, przeklęte serce, uparcie powtarzało: „Ona jest twoim światłem. Twoją nadzieją”.

Podczas pożegnania matka Anny objęła mnie delikatnie. Było to jedno z tych prostych, ludzkich gestów, które dla innych są oczywiste, a dla mnie były jak dotyk świętości. Czułem, jak jej ciepło przenika przez moją skórę, jakby próbowała rozgrzać mój wieczny chłód.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, Anna spojrzała na mnie z uśmiechem.

— Widzisz? Nie było tak źle.

Nie odpowiedziałem. Słowa ugrzęzły mi w gardle, gdy próbowałem pojąć, co właśnie się wydarzyło. W moim umyśle pojawiło się pytanie, które nie dawało mi spokoju: czy mogę uratować świat, jeśli sam potrzebuję zbawienia?

I tak szedłem dalej, pośród cieni, z jedną dłonią wciąż trzymającą rękę Anny, a drugą zanurzoną głęboko w mroku mojego przeznaczenia.

***

Przybyłem na ten świat jak cień, przemykając między zagubionymi duszami, które krążyły wokół mnie niczym ćmy wokół płomienia. Czułem ich ból, słyszałem ich milczące krzyki, których echo odbijało się od zdewastowanych murów tej rzeczywistości. Przyszedłem, aby przynieść im ukojenie, ocalić świat przed samym sobą, zanim ostatecznie zatopi się w otchłani nienawiści.

Ale czy ja sam byłem gotowy, by stać się zbawcą?

Moje kroki były ciężkie, jakbym niósł na barkach nie tylko swój własny los, ale i przeznaczenie całej ludzkości. Każdy oddech brzmiał jak wyrok, każda myśl była ostrzem, które kaleczyło moją świadomość. Przeszywała mnie niepewność, głęboka jak rany zadane przez najbardziej zdradliwe słowa. Przyszłość była labiryntem bez wyjścia, a ja byłem tylko pielgrzymem błądzącym po jego zakamarkach.

I wtedy pojawiła się ona. Anna.

Jej imię brzmiało jak łagodny szum morza w moich myślach. Kiedy pierwszy raz spojrzałem w jej oczy, poczułem coś, czego nie doświadczyłem nigdy wcześniej — ciepło. Niespodziewane, otulające jak miękki koc w zimową noc. Przez moment zapomniałem o ciemności, którą nosiłem w sobie. Jej uśmiech był jak szczelina w zbroi, przez którą przedzierały się promienie światła.

— Chcesz wpaść na kawę? — zapytała pewnym, choć delikatnym głosem.

Nie byłem pewien, czy powinienem. Zbawiciel nie powinien pozwalać sobie na słabości. A jednak moje usta wypowiedziały „tak”, zanim mój umysł zdążył przemyśleć wszystkie możliwe konsekwencje.

Jej kawalerka była skromna, ale pełna ciepła. Pachniała kawą i czymś jeszcze — może wanilią? Może bezpieczeństwem? Usiadłem na kanapie, czując jak miękkość materiału otula moje zmęczone ciało. Anna podała mi filiżankę, a jej palce musnęły moje dłonie. Drgnąłem, jakby przebiegł przeze mnie prąd.

— Wszystko w porządku? — spytała z troską.

Skinąłem głową, choć wewnątrz mnie rozgrywała się bitwa. Byłem przecież Mrocznym Mesjaszem, nie mogłem pozwolić sobie na uczucia. Ale one już we mnie kiełkowały, przebijały się przez spękaną glebę mojego serca.

Rozmawialiśmy. Jej głos koił moje myśli, sprawiał, że czas tracił znaczenie. A potem stało się coś, czego nie przewidziałem. Pochyliła się do mnie, a jej usta spotkały moje. Świat zamarł.

To był mój pierwszy pocałunek. Mój pierwszy prawdziwy dotyk człowieczeństwa. Moje ciało zapłonęło, serce zabiło szybciej, a jednocześnie poczułem, jak coś we mnie pęka. Jakby cała ciemność, którą nosiłem w sobie, znalazła wyłom, przez który mogła wypłynąć. Byłem bezbronny. Byłem człowiekiem.

A wraz z tą chwilą przyszły wyrzuty sumienia. Przypomniałem sobie wszystkie twarze, które czekały na zbawienie. Wszystkie zbolałe dusze, którym przyrzekłem nadzieję. Czy mogłem pozwolić sobie na szczęście, gdy świat konał z bólu? Czy miałem prawo do miłości, skoro przyszedłem tu jako Mesjasz, nie jako człowiek?

Odsunąłem się od Anny. Jej oczy wypełniły się smutkiem.

— Przepraszam — wyszeptałem. — Nie powinienem…

— Masz prawo czuć — przerwała mi. — Masz prawo kochać.

Jej słowa były jak balsam, ale ból nie znikał. Moje wyrzuty sumienia rosły, jakby chciały mnie pochłonąć. Czułem, że stoję na krawędzi — między światłem a ciemnością, między zbawieniem a upadkiem.

Ale może właśnie na tym polegała moja misja? Może tylko poprzez doświadczenie człowieczeństwa mogłem naprawdę zrozumieć, jak ocalić ten świat? Może to miłość była odpowiedzią?

Nie wiedziałem. Ale teraz miałem coś, czego wcześniej nie miałem. Nadzieję.

***

Jestem cieniem pomiędzy światłami. Wędruję przez świat pełen chaosu, szukając iskry, która ocali ten świat przed samym sobą. Jestem Mrocznym Mesjaszem, posłańcem nadziei w czasach, gdy nadzieja jest towarem deficytowym. Przyszedłem, by stawić czoła nienawiści, rozpaczy i ostatecznemu upadkowi ludzkości.

Moje dłonie, choć na pozór puste, niosą w sobie moc, której żaden człowiek nie powinien posiadać. Moje myśli są jak wiry czarnej wody, nigdy spokojne, nigdy pełne ukojenia. W sercu noszę brzemię przeznaczenia, które oplata mnie jak cierniowa korona.

A jednak, pośród tego wszystkiego, pośród krzyków i szeptów ginącego świata, znalazłem ją. Annę. Anioła w ludzkiej skórze, światło w mojej wiecznej nocy. Jej obecność przebiła się przez mury, które budowałem wokół siebie przez eony samotności. Jej śmiech, tak ludzki, tak prosty, sprawiał, że moje serce, martwe od wieków, zaczynało bić na nowo.

Każde jej spojrzenie było jak haust powietrza dla tonącego. Z każdą chwilą spędzoną przy niej czułem, jak pęta mojej misji stają się cięższe, jak moje własne przekonania zaczynają trzeszczeć pod naporem czegoś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Miłości.

Wiem, co jest stawką. Wiem, że jeśli się poddam, jeśli pozwolę sobie ulec tej fali ciepła i ukojenia, świat ulegnie zniszczeniu. Nienawiść, którą miałem wyplenić, rozkwitnie jak zatruty kwiat, a ludzkość skona w jej trujących objęciach. Widzę to w moich wizjach. Miasta zamienione w popiół, rzeki pełne łez, niebo zasnute dymem. Wiem, co będzie, jeśli zawiodę.

A mimo to… Każda chwila przy niej odbiera mi wolę walki. Każdy jej dotyk, ciepła dłoń na mojej skórze sprawia, że zaczynam pragnąć innego losu. Dla siebie. Dla niej. Dla nas.

Czasem, gdy leżę obok niej, gdy słychać jedynie jej równy oddech, zamykam oczy i wyobrażam sobie świat, w którym nie jestem Mrocznym Mesjaszem. Gdzie jestem tylko człowiekiem, zwyczajnym, kochającym. Gdzie moje dłonie nie niosą mocy, lecz ciepło. Gdzie zamiast nieść na barkach losy świata, niosę tylko ją przez próg naszego domu.

Ale takie myśli są jak trucizna. Rozpalają we mnie tęsknotę, której nie mogę zaspokoić. Podsycają bunt przeciwko przeznaczeniu, które mnie ukształtowało. Każde „co jeśli” jest jak sztylet wbijany prosto w moją duszę.

I stoję teraz na rozdrożu. Widzę ścieżkę mojej misji — krwawą, bolesną, pełną poświęceń. Ale prowadzącą do ocalenia ludzkości. I widzę inną ścieżkę — tę, która prowadzi mnie do Anny, do życia pełnego ciepła, światła i spokoju. Tę, która oznaczałaby, że świat zostanie sam w swojej ciemności.

Wybór jest mój. A mimo to… nigdy wcześniej nie czułem się bardziej zagubiony.

***

Zimowe niebo było zasnute chmurami, a powietrze przesycone wilgocią, która osiadała na skórze jak mglisty całun. Śnieg skrzypiał pod moimi butami, gdy szedłem przez zasypany park. W oddali widać było błyskające światła lodowiska, a nad nim unosił się dźwięk śmiechu i muzyki. Anna zaprosiła mnie tutaj, choć nie rozumiałem do końca, dlaczego się zgodziłem.

Jestem Mrocznym Mesjaszem, zwiastunem przemiany. Przybyłem, by ocalić ten świat przed jego własną nienawiścią, przed pożogą, która powoli pożerała serca ludzi. Moja misja była jasna — zburzyć mury, zniszczyć fundamenty nienawiści, wprowadzić równowagę, choćby kosztem siebie samego. Nie miałem czuć. Nie miałem pragnąć. Moje serce miało bić jedynie dla sprawy.

A jednak… Anna. Gdy jej oczy, koloru złotej jesieni, spoczywały na mnie, czułem, jak moje wnętrze wypełnia coś nieznanego. Była światłem, które przebijało się przez moje cienie, choć przecież powinienem był to światło zgasić. Powinienem był odejść, zanim jej ciepło rozlało się po moim umyśle niczym słodka trucizna.

— Patrz! Jesteśmy! — Jej głos wyrwał mnie z zamyślenia. Stała na brzegu lodowiska, z szalikiem niedbale owiniętym wokół szyi, z policzkami zaróżowionymi od zimna. Uśmiechała się szeroko, a jej energia niemalże rozpraszała szarość dnia.

Podszedłem bliżej, czując, jak chłód stapia się z moim ciałem. Anna podała mi łyżwy, a ja przyjąłem je z niemym skinieniem głowy. Miałem być cieniem, cichym obserwatorem, nie powinienem angażować się w te ludzkie zabawy. A jednak, gdy wsunąłem stopy w zimne buty, poczułem dziwny dreszcz ekscytacji.

Ślizgaliśmy się po lodzie, a ona śmiała się tak głośno, że jej śmiech odbijał się echem od zamarzniętych drzew. Moje ruchy były niepewne, mechaniczne, lecz z każdą chwilą jej radość zaczynała mnie pochłaniać. Kiedy złapała mnie za rękę, bym nie upadł, jej dotyk był jak płomień na mojej skórze. Ciepło, które przenikało chłód.

Czas przestał istnieć. Wszystko inne rozmyło się w tle, jakby świat poza nami stracił znaczenie. Moja misja, moje przeznaczenie, ciężar odpowiedzialności — wszystko to odsuwało się na bok, niczym mgła rozwiewana przez wiatr. Byłem tylko ja i ona, dwie postacie pośród wirującego śniegu.

Ale z każdym uderzeniem serca czułem, jak coś we mnie pęka. Moje wnętrze przeszywał lęk, jakby niewidzialne ręce zaciskały się na mojej duszy. To nie powinno się dziać. Ja nie powinienem tego czuć. Każdy uśmiech Anny, każda chwila spędzona w jej towarzystwie odrywała mnie od mojej misji. Czułem, jak moje mroczne ja traci grunt, jakbym topniał w jej świetle.

Gdy dzień chylił się ku końcowi, a my usiedliśmy na drewnianej ławce, popijając gorącą czekoladę, czułem, jakby świat powrócił do swojej rzeczywistości. Chłód przypominał o tym, kim jestem. Lód skrzypiał pod stopami innych, a ja czułem, jak moje serce zaczyna znów twardnieć.

— Jestem szczęśliwa, że przyszedłeś — powiedziała cicho, przytulając się do mojego ramienia. Jej ciepło przenikało przez warstwy mojej odzieży, aż do samego rdzenia mojego istnienia.

Milczałem. Jak miałem jej powiedzieć, że nie mogę tu być? Że każda chwila z nią odsuwa mnie od mojego celu? Że moje uczucia są jak rysa na gładkiej powierzchni mojego przeznaczenia?

Kiedy wracaliśmy przez zaśnieżony park, a jej dłoń wciąż pozostawała złączona z moją, czułem, jak moje myśli rozdwajają się. Jedna część mnie chciała zostać z nią, pozwolić, by jej światło pochłonęło moją ciemność. Druga jednak — ta, która pamiętała o mojej misji — cicho szeptała, że to, co się dzieje, jest początkiem końca. Nie świata, ale mnie samego.

I tak szedłem dalej, krocząc między cieniem a światłem, niepewny, czy jeszcze jestem Mrocznym Mesjaszem, czy tylko zagubionym człowiekiem, który po raz pierwszy poczuł ciepło prawdziwego uczucia. I choć wiedziałem, że moja misja nie zniknęła, to strach przed tym, że nigdy nie będę mógł wybrać między zbawieniem świata a Anną, stawał się coraz bardziej realny.

***

Byłem cieniem między cieniami, nadzieją pośród rozpaczy. Zstąpiłem na Ziemię z misją ostatecznego zbawienia, by ocalić świat przed nienawiścią i zagładą, lecz teraz, gdy słońce przedzierało się przez gęste korony drzew, czułem, jak moje serce rozrywane jest przez sprzeczne pragnienia.

Anna siedziała naprzeciwko mnie na miękkim, wyblakłym kocu, rozłożonym na zielonej łące. Jej włosy, muśnięte złotem słońca, falowały na lekkim wietrze, a jej śmiech brzmiał jak muzyka, której nigdy wcześniej nie znałem. W dłoni trzymała kieliszek wina, którego rubinowa głębia odbijała światło, nadając jej skórze ciepły, niemal eteryczny blask.

— Czego naprawdę pragniesz? — zapytała, przerywając ciszę.

Jej pytanie zawisło w powietrzu, a ja poczułem, jak moje wnętrze kurczy się pod ciężarem prawdy. Czego pragnąłem? Zbawienia świata? Spełnienia misji, która była niczym pieczęć wypalona na mojej duszy? A może… jej bliskości? Ciepła, które biło od niej, gdy przypadkowo zetknęliśmy się palcami?

Wino spływało po moim gardle, zostawiając gorzki posmak, który mieszał się z jeszcze bardziej gorzkim uczuciem wyrzutów sumienia. Każda chwila spędzona z nią była niczym kropla deszczu na spękanej ziemi mojego serca, lecz każda ta kropla oddalała mnie od mojego przeznaczenia.

— Pragnę… pokoju — odpowiedziałem w końcu, choć wiedziałem, że to niepełna prawda.

— W świecie czy w sobie? — Jej spojrzenie było przenikliwe, jakby widziała przez wszystkie moje maski.

Zamilkłem, a wokół nas przyroda trwała w swojej beztroskiej harmonii. Świat, który miałem ocalić, był pełen takiej prostoty i piękna, a jednak czułem, że stoję na skraju przepaści. Moje ręce, które miały nieść światłość, były teraz splątane niewidzialnymi nićmi emocji.

Anna położyła dłoń na mojej, jej skóra była ciepła, a dotyk miękki. Przeszedł mnie dreszcz. Jak mógłbym, będąc Mrocznym Mesjaszem, pozwolić sobie na takie uczucia? Jak mógłbym zatracić się w tym człowieczym, ulotnym pragnieniu?

— Świat potrzebuje ciebie — powiedziała cicho. — Ale ty też potrzebujesz czegoś dla siebie.

— Może świat potrzebuje mnie bardziej, niż ja potrzebuję siebie — odpowiedziałem, choć czułem, że jej słowa wwiercają się we mnie jak drzazgi.

Wino rozluźniało moje zmysły, a jej bliskość mąciła myśli. Widziałem przyszłość w postrzępionych wizjach — zgliszcza miast, morza krwi, dzieci płaczące pośród ruin. To było moje przeznaczenie — stanąć na czele, ocalić, uzdrowić. Ale każda wizja kończyła się obrazem jej twarzy, jej oczu, które były schronieniem, którego nigdy nie znałem.

— Wiesz, że nie mogę zostać — powiedziałem, ale moje słowa były jak szepczący wiatr, który gubił się między źdźbłami trawy.

— Wiem. Ale dziś jesteś tutaj. Ze mną.

Cisza znów zapadła, a ja pozwoliłem sobie na luksus tej chwili. W jej obecności wszystko wydawało się prostsze, a jednocześnie bardziej skomplikowane niż kiedykolwiek. Byłem rozdarty między miłością a obowiązkiem, między tym, kim byłem, a tym, kim chciałem być.

Czy można być zbawcą i jednocześnie pozwolić sobie na miłość? Czy można ocalić świat, nie tracąc samego siebie?

Popijaliśmy wino, rozmawialiśmy o przyszłości świata, a ja czułem, jak coraz mocniej oplatają mnie sidła ludzkich uczuć. I wiedziałem, że gdy nadejdzie chwila próby, będę musiał wybrać. Ale dzisiaj, na tej łące, pozwoliłem sobie na chwilę słabości, na bycie tylko człowiekiem, który pragnie miłości.

A świat? Świat mógł poczekać jeszcze przez chwilę.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Moja skóra nosi ślady wszystkich upadków ludzkości, moje oczy widziały mrok, którego wielu nie potrafi sobie wyobrazić. Zostałem zesłany na ten świat z jednym zadaniem: wyciągnąć go z otchłani nienawiści i zapobiec ostatecznemu upadkowi. Byłem gotowy stawić czoła każdemu demonowi, każdej bestii, każdemu cieniowi, który zatruwał ludzkie serca. Nie spodziewałem się jednak, że najtrudniejszym przeciwnikiem okażą się moje własne uczucia.

Jest ósmy marca. Święto, które dla wielu jest tylko kolejnym dniem w kalendarzu, a dla mnie stało się punktem zwrotnym. Trzymam w rękach ogromne naręcze czarnych tulipanów, których aksamitne płatki zdają się pochłaniać światło. Kwiaty o kolorze nocy, doskonały symbol mojego istnienia. Każdy z nich jest obietnicą, tajemnicą, cieniem. Dla niej. Dla Anny.

Gdy pierwszy raz ją ujrzałem, wszystko we mnie zadrżało. Jej obecność była jak pierwszy promień słońca po długiej, bezgwiezdnej nocy. W jej oczach dostrzegłem odbicie czegoś, czego nigdy wcześniej nie znałem — nadziei. A teraz, idę ku niej, czując, jak z każdym krokiem moje serce bije szybciej, jakby chciało wyrwać się z piersi i polecieć prosto do niej.

Anna czeka na mnie na skraju olsztyńskiej starówki. W jej uśmiechu jest coś, co rozprasza wszystkie cienie. Pierwsze ślady wiosny przemykają po brukowanych uliczkach — pąki kwiatów, delikatna zieleń, powiew wiatru niosący zapach budzącej się ziemi. Wręczam Annie tulipany, a jej dłonie, delikatne i ciepłe, dotykają moich. W tej chwili cały mój świat kurczy się do tego jednego gestu.

— Są piękne — mówi, a jej głos to melodia, która koi wszystkie moje rany.

Spacerujemy razem, a ja chłonę każdą sekundę. Każdy krok stawiany na starych kamieniach, każdą nutę śmiechu unoszącą się w powietrzu, każdą krótką chwilę, gdy nasze ramiona się stykają. Chciałbym, by ten dzień nigdy się nie skończył. Chciałbym zatrzymać czas i pozostać w tym momencie, gdy cienie milkną, a światło Anny rozjaśnia wszystko wokół.

Jednocześnie czuję się zagubiony. Moja misja była jasna, moje cele wyznaczone, a jednak wszystko się rozmywa. Jak mogę ocalić świat, gdy moje serce pragnie tylko jej? Jak mogę skupić się na walce z nienawiścią, gdy każda moja myśl krąży wokół jej uśmiechu, jej dotyku, jej śmiechu?

Zatrzymujemy się na brzegu Łyny. Woda płynie leniwie, odbijając blady blask popołudniowego słońca. Anna przysiada na murku, a ja stoję obok, próbując zebrać myśli.

— Wszystko w porządku? — pyta, a ja czuję, jakby jej słowa przebiły się przez wszystkie moje pancerze.

— Tak… po prostu… — zaczynam, ale głos grzęźnie mi w gardle. Jak mam jej powiedzieć? Jak wyznać, że jestem Mrocznym Mesjaszem, że noszę w sobie cały ból świata? Że moje przeznaczenie to walka, a nie miłość?

— Możesz mi zaufać — szepcze, a jej dłoń odnajduje moją. W tej chwili coś we mnie pęka. Wszystkie mury, które budowałem przez wieki, rozsypują się jak pył.

— Anna… — Zaczynam, a moje słowa są ciężkie, jakby każda sylaba była kamieniem. — Nie jestem tym, za kogo mnie uważasz. Nie jestem zwykłym człowiekiem.

Patrzy na mnie z zaciekawieniem, ale bez lęku. W jej oczach jest tylko zrozumienie.

— Wiem — mówi po chwili ciszy. — Zawsze to czułam.

Nie rozumiem. Jak mogła wiedzieć? Jak mogła widzieć to, co ukrywałem nawet przed samym sobą?

— Twoje oczy… są pełne cieni, ale też światła. Jakbyś niósł w sobie cały świat — wyjaśnia. — I wiesz co? To właśnie kocham.

Słowo „kocham” rozbrzmiewa we mnie jak dzwon. W jednej chwili wszystkie moje wątpliwości nikną. Może właśnie to jest kluczem do ocalenia świata. Może to miłość, a nie walka, ma moc rozproszenia mroku.

Przysiadam obok niej, a nasze dłonie splatają się mocniej. Wiosna budzi się wokół nas, ale najpiękniejsze życie kiełkuje we mnie. Po raz pierwszy czuję, że mogę być kimś więcej niż tylko Mrocznym Mesjaszem. Mogę być człowiekiem. Mogę kochać.

A to wszystko dzięki niej. Dzięki Annie, która stała się moim światłem pośród ciemności.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Przybyłem na ten świat, by ocalić go przed nienawiścią i nieuchronnym upadkiem. Moje istnienie utkane jest z ciemności, ale paradoksalnie to właśnie ja niosę światło nadziei. Świat, który obserwuję, jest pełen bólu, chaosu i zagubienia. Ludzie zatracili swoje człowieczeństwo, zapomnieli o miłości i współczuciu. Moja misja jest jasna — przywrócić równowagę, wskrzesić dobro w sercach. A jednak…

Jest ostatni dzień grudnia. Sylwester. Mróz maluje na szybach subtelne wzory, a miasto drży w oczekiwaniu na nowy początek. Choć z założenia powinienem być obojętny na ziemskie pokusy, coś we mnie drży. Coś niepokojąco ludzkiego. I to coś ma na imię Anna.

Anna. Jej imię smakuje jak miód na moich ustach. Poznaliśmy się przypadkiem, choć wiem, że przypadki nie istnieją. Losy naszych dróg splecione są nicią przeznaczenia, cienką i kruchą, lecz nieodwracalnie mocną. Kiedy zadzwoniła z zaproszeniem do swojej kawalerki, moje serce — które nie powinno bić — zadrżało. Wiedziałem, że to, co czuję, jest niebezpieczne. Ale czyż miłość nie jest największym z niebezpieczeństw?

Gdy przybywam do jej mieszkania, uderza mnie ciepło. Mała przestrzeń wypełniona jest zapachem świec i aromatem pieczonego ciasta. Anna uśmiecha się szeroko, a ja czuję, jak moje mury kruszeją. Ma na sobie prostą, szarą sukienkę, która podkreśla jej naturalną delikatność. Jej oczy, pełne życia, wpatrują się we mnie z taką ufnością, że niemal zapominam, kim jestem.

Pijemy szampana. Bąbelki łaskoczą podniebienie, a alkohol rozgrzewa moje zimne ciało. Rozmawiamy. O życiu, o przyszłości, o postanowieniach noworocznych. Anna marzy o podróżach, o zobaczeniu świata poza ciasnymi granicami swojego życia. Opowiadam jej o miejscach, które widziałem — choć nie zdradzam, że widziałem je w snach ludzkości, a nie własnymi oczami. Śmiejemy się, a jej śmiech jest jak muzyka, której nigdy nie zapomnę.

Gdy wybija północ, wznosimy toast. Kieliszki stukają o siebie z cichym brzękiem, a nasze spojrzenia splatają się na dłuższą chwilę. „Za lepszą przyszłość” — mówi Anna, a ja w myślach dodaję: „Za naszą przyszłość”.

Wychodzimy na dwór. Powietrze jest ostre, pełne zimowego chłodu. Anna szczelniej otula się płaszczem, a ja odruchowo obejmuję ją ramieniem. Czuję ciepło jej ciała, miękkość jej włosów, delikatność jej dłoni. Na niebie eksplodują sztuczne ognie, barwiąc mrok kolorami. Każdy wybuch odbija się echem w mojej duszy.

— To piękne — szepcze Anna, a ja wiem, że mówi nie tylko o fajerwerkach. Moje serce, na wpół martwe, bije mocniej. Czuję, że coś się we mnie zmienia, że miłość przejmuje nade mną kontrolę. Ale czy miłość może być zgubą dla Zbawiciela? Czy mam prawo zatracić się w niej, gdy świat potrzebuje mnie bardziej niż kiedykolwiek?

Czuję, jak jej dłoń wsuwa się w moją. Nasze palce splatają się w cichym geście bliskości. Wiem, że nie mogę dłużej uciekać przed tym uczuciem. Może właśnie w tej miłości kryje się odpowiedź na moje pytania. Może to ona, Anna, jest kluczem do ocalenia świata.

A może… to ja muszę najpierw ocalić siebie.

Nie wiem, co przyniesie nowy rok. Ale stojąc obok niej, pod rozgwieżdżonym niebem, czuję, że każdy krok ku przyszłości nabiera sensu. Nawet jeśli będzie to krok w otchłań nieznanego.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Przybyłem na Ziemię z misją, której ciężar niemal mnie miażdży. Moim zadaniem jest ocalić ludzkość przed nienawiścią i nieuchronnym upadkiem. Widzę świat pełen cierpienia, widzę serca wypełnione gniewem i dłonie, które zamiast miłości, rozdają ból. W mojej piersi płonie ogień, którego nie sposób ugasić — to płomień odpowiedzialności, misji, której nie mogę zawieść.

Lecz od kiedy spotkałem Annę, coś we mnie pękło. Ziarno niepokoju zaczęło kiełkować, oplatając moje myśli korzeniami, których nie potrafię wyrwać. Anna jest… wszystkim, czym świat mógłby być, gdyby przestał ranić. Jej śmiech to melodia, która koi moje zmęczone zmysły. Jej spojrzenie — zielone, głębokie jak las — sprawia, że zapominam, kim jestem.

Dziś wieczorem zaprosiłem ją na spacer brzegiem Jeziora Długiego. Noc otuliła nas aksamitnym całunem, a księżycowe światło lśniło na tafli wody. Szliśmy powoli, krok za krokiem, a każde słowo, które wypowiadała, zdawało się rozświetlać mrok. Czułem, jak moje serce bije mocniej, zbyt mocno. Byłem szczęśliwy, a jednocześnie przerażony. Czym jest to uczucie? Czy miłość jest ucieczką od misji? Czy to zdrada ludzkości, którą miałem ocalić?

Anna zatrzymała się nagle, zdjęła buty i weszła do wody. Jej śmiech, perlisty i czysty, odbijał się echem od gładkiej powierzchni jeziora. Patrzyłem na nią, jakby była snem, z którego nie chciałem się obudzić.

— Chodź! — zawołała, a jej głos miał w sobie coś z dziecięcej beztroski.

Bez namysłu zdjąłem ciężki płaszcz, buty i zanurzyłem się w lodowatej wodzie. Fale objęły mnie chłodnym ramieniem, ale ciepło Anny było wystarczające, by ogrzać całą moją istotę. Śmialiśmy się razem, pluskając wodą, jakbyśmy byli jedynymi istotami na świecie. Każda kropla, która spływała po mojej skórze, była jak pocałunek życia. Czułem, że tonę, ale nie w wodzie — tonąłem w jej obecności, w uczuciu, które wypełniało każdą moją komórkę.

Czy to jest właśnie miłość? Czy to jest świat, który miałem ocalić? Czy mogę mieć jedno i drugie, czy muszę wybierać?

W wodzie czas przestał istnieć. Czułem się wolny, czułem się ludzki. Każdy jej dotyk, każda fala, która nas otaczała, były jak modlitwa, jak błogosławieństwo, którego nie czułem od wieków. A jednak, w głębi serca, krył się cień. Cień strachu, że to, co czuję, uczyni mnie słabym. Że miłość odciągnie mnie od misji, której nie mogę zawieść.

Kiedy wyszliśmy z wody, nasze ubrania przylegały do ciał, a księżyc malował srebrne wzory na naszej skórze. Anna przytuliła się do mnie, a ja objąłem ją, czując, jak nasze serca biją w jednym rytmie. Chciałem, żeby ta chwila trwała wiecznie. Chciałem uwierzyć, że mogę być Mrocznym Mesjaszem i jednocześnie mężczyzną, który kocha.

Ale gdzieś w oddali, poza brzegiem jeziora, czaił się świat. Świat, który wciąż płonął nienawiścią. I wiedziałem, że nie mogę przed nim uciec. Że miłość, choć piękna, może stać się moim największym wyzwaniem.

***

Przybyłem na Ziemię jako ten, który miał nieść światło wśród mroku. Mówiono o mnie różnie — Zbawca, Wysłannik, Mesjasz. Nie przywiązywałem wagi do tytułów, bo one nic nie znaczyły wobec rzeczywistości, którą zastałem. Świat pogrążony w nienawiści, jak rzeka zatopiona w błocie, grząski i bezlitosny. Ludzie patrzyli na siebie przez pryzmat gniewu, w oczach mieli żar, który wypalał wszystko, co było dobre.

Każdy mój krok był jak przejście przez pole bitwy. Słyszałem głosy, szepty, ciche błagania o ratunek i wrzaski pełne furii. Moja misja była jasna — miałem wygasić ten pożar, przynieść pokój tam, gdzie panowała wojna. Ale nikt nie powiedział mi, jak wiele własnego serca będę musiał zostawić na tej spalonej ziemi.

I wtedy pojawiła się Anna.

Spotkaliśmy się przypadkiem, choć przecież w moim świecie przypadki nie istnieją. Długie, letnie popołudnie, kiedy słońce tańczyło na liściach, a wiatr szeptał między gałęziami. Przechadzałem się po parku, szukając chwili oddechu, ucieczki od ludzkich myśli, które nieustannie brzęczały mi w głowie. A ona tam była — spokojna, jakby wycięta z innego świata. Jej oczy miały w sobie coś, co przebiło się przez mrok, którym byłem owinięty.

Anna. To imię stało się jak echo. Każda sylaba dźwięczała w mojej głowie, przypominała o tym, co ludzkie, o tym, co kruche. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że uczucie do niej zacznie przejmować nade mną kontrolę. Że będę rozrywany między misją a sercem, między obowiązkiem a pragnieniem.

Tamtego dnia, gdy słońce było już nisko nad horyzontem, Anna chwyciła mnie za rękę. Jej dotyk był ciepły, niemal nierealny. Poprosiła, byśmy weszli do katedry — tej wielkiej, olsztyńskiej świątyni, której mury pamiętały więcej, niż chciałem wiedzieć. Nie mogłem odmówić. Jej głos był miękki, łagodny. Wiodła mnie przez chłodne ulice, aż stanęliśmy przed wielkimi, drewnianymi wrotami.

Wewnątrz panował lodowaty mrok. Ściany katedry wznosiły się ku górze niczym poszarpane skrzydła upadłego anioła. Światło świec ledwo przebijało się przez ciężką ciszę, a powietrze było gęste, niemal namacalne. Każdy mój krok odbijał się echem, jakby świątynia żyła, jakby jej serce biło w rytmie moich myśli.

Upadłem na kolana. Nawet nie wiem, kiedy to się stało. Jakbym stracił grunt pod nogami, jakbym pozwolił, by cały ból świata, który niosłem w sobie, spadł na mnie z całą siłą. Łzy popłynęły bezwiednie, ciche, niemal obce. Mroczny Mesjasz, ten, który miał być niezłomny, który miał nieść światło — płakał jak dziecko.

Anna była obok. Jej obecność była jak ciepły płaszcz w środku zimy. Uklękła przy mnie, objęła mnie delikatnie, jej dłoń gładziła moje włosy. Nic nie mówiła. Nie potrzebowałem słów. Potrzebowałem tego, co dawała — czułości, która przebijała się przez mrok, który mnie otaczał.

Powoli, bardzo powoli, podniosłem głowę. Spojrzałem na krucyfiks zawieszony nad ołtarzem. Zawsze wydawało mi się, że rozumiem cierpienie, że znam jego smak. Ale tam, w tej pustej świątyni, z Anną obok, zrozumiałem coś więcej. Że w cierpieniu jest piękno. Że łzy mogą być jak deszcz — oczyszczające, przynoszące nowe życie.

Anna pomogła mi wstać. Jej ręce były silne, choć drobne. Spojrzałem w jej oczy i zobaczyłem w nich odbicie samego siebie — nie tego, który miał ratować świat, ale tego, który potrzebował ratunku. Przytuliłem ją, a czas przestał istnieć. Świat na zewnątrz nie miał znaczenia. Byliśmy tylko my — dwoje zagubionych w mroku, szukających światła.

I wtedy zrozumiałem. Może nie przybyłem tu tylko po to, by ratować innych. Może przybyłem po to, by ktoś uratował mnie.

***

Budzi mnie światło, które nieśmiało wdziera się przez ciężkie, zasłonięte zasłony. Chłodne promienie świtu muskają moją skórę, przypominając o istnieniu świata poza tym pokojem, poza tym łóżkiem. Przez chwilę leżę nieruchomo, czując ciepło jej ciała przy moim. Anna. Jej imię brzmi jak szept w moich myślach, jak zaklęcie, które mnie trzyma w miejscu, choć całe moje istnienie woła mnie gdzieś indziej.

Odwracam się ostrożnie, jakbym bał się, że każdy ruch może roztrzaskać ten kruchy spokój. Jej włosy rozrzucone na poduszce są jak złote nici, w które wplątałem się nieodwracalnie. Jej twarz — spokojna, miękka, tak ludzka. Nigdy nie przestanę się dziwić, jak coś tak zwyczajnego może być jednocześnie wszystkim, co ma znaczenie.

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Przybyłem tu, aby ocalić świat przed ostatecznym upadkiem. Moja misja była prosta — wyplenić nienawiść, zniszczyć zło, przywrócić równowagę. Ale teraz… teraz nic nie jest proste. Każda chwila spędzona przy Annie rozplątuje nici mojego przeznaczenia. Kiedy dotyka mnie we śnie, czuję, jak moje mroczne moce słabną, jakby jej ciepło wypierało wszystko, co we mnie chłodne i odległe.

Wstaję z łóżka, stawiając stopy na zimnej podłodze. Przeszywa mnie dreszcz, ale to nie tylko z powodu chłodu. To strach. Strach przed tym, co dzieje się we mnie. Przesuwam dłonią po zmierzwionych włosach, próbując się otrząsnąć, skupić myśli na misji. Ale moje myśli są jak ćmy, krążące wokół jednego płomienia — jej.

Podchodzę do okna i odgarniam zasłonę. Miasto budzi się do życia. Szare ulice, blask neonów, ludzie biegnący donikąd. Przez moje żyły przepływa coś surowego, niemal pierwotnego. To była moja domena — ciemność, cienie, które pochłaniały wszystko. Ale teraz widzę, jak światło rozbija mrok, jak wypełnia każdą szczelinę. To uczucie przypomina mi jej uśmiech.

Słyszę za sobą cichy szelest pościeli. Anna przeciąga się leniwie, otwiera oczy. W jej spojrzeniu jest ciepło, które mnie topi. Nie potrafię odpowiedzieć jej uśmiechem. W moich oczach musi być coś surowego, dzikiego, bo marszczy brwi.

— Wszystko w porządku? — Jej głos jest jak melodia. Tak prosty, tak ludzki.

— Tak — odpowiadam, ale moje słowa brzmią pusto. Czuję, jak pomiędzy nami zarysowuje się rysa. Może to moja ciemność, może moja misja, która wciąż szepcze mi do ucha.

Podchodzę do niej, siadam na skraju łóżka. Jej dłoń sięga do mojej twarzy, głaska mnie z delikatnością, na którą nie zasługuję. W jej oczach widzę odbicie siebie — ale nie jako zbawiciela, nie jako mrocznego władcę, a jedynie jako człowieka. To przerażające i piękne jednocześnie.

— Jesteś daleko stąd — mówi cicho.

Nie wiem, jak jej powiedzieć, że jestem daleko od wszystkiego, co kiedykolwiek znałem. Że uczucie do niej jest jak krwawiąca rana, która jednak nie boli, a koi. Że za każdym razem, gdy patrzę na nią, tracę odrobinę swojej mocy, ale czuję się bardziej żywy.

— Muszę pamiętać o mojej misji — mówię, ale moje słowa brzmią jak kłamstwo.

Jej dłoń nie cofa się. Przeciwnie, zacieśnia chwyt, jakby czuła, że odpływam, że mrok znów mnie pochłania.

— A jaka to misja? — Jej pytanie jest proste, ale otwiera we mnie przepaść.

Zamiast odpowiedzi pochylam się, dotykam jej ust swoimi. W tym pocałunku jest wszystko, czego nie potrafię wyrazić. Moje obawy, moje pragnienia, moja samotność. Ona odwzajemnia ten gest, a świat przestaje istnieć.

Kiedy nasze usta się rozdzielają, czuję, jak coś we mnie pęka. Moja misja — ta wielka, wzniosła idea — nagle wydaje się odległa i bez znaczenia. Liczy się tylko ona, tylko ten moment.

— Nie chcę cię stracić — szepczę, a mój głos drży. Mroczny Mesjasz, zbawca świata, klęczy przed zwykłą dziewczyną, prosząc o wybawienie.

Anna przytula mnie, a ja wtulam twarz w jej włosy. Czuję jej zapach, jej ciepło, jej oddech. I nagle wiem. Miłość zwyciężyła. Nie ma już misji, nie ma już mroku. Jest tylko ona i światło, które przynosi.

Zasypiam w jej ramionach, pozwalając, by moja ciemność rozpuściła się w jej blasku. Świat może poczekać. Teraz należę do niej.

***

Poranek budził się powoli, rozwijając swoje blade światło na tle szarego nieba. Mgła leniwie snuła się nad trawami, a krople rosy osiadały na liściach jak perły w koronie natury. Czułem chłód tego poranka, jakby świat wstrzymywał oddech w oczekiwaniu. W moich żyłach płynęła moc, ciemna i nieujarzmiona, lecz teraz zdawała się cichnąć, wsłuchując się w rytm bijącego serca.

Byłem Mrocznym Mesjaszem. Zstąpiłem na tę Ziemię, by wyrwać ją z uścisku nienawiści i rozpaczy. Czułem ciężar grzechów ludzkości, jak kamienie przywiązane do moich nóg. Każde miasto, każda ulica szeptały o bólu, który zadawali sobie nawzajem ludzie. Przemierzałem mroczne zakątki świata, rozdając nadzieję tym, którzy już dawno zapomnieli o świetle. Moje ręce, naznaczone znakami pradawnej mocy, leczyły rany, choć moja dusza wciąż krwawiła.

Ale odkąd Anna pojawiła się w moim życiu, czułem, jak coś się zmienia. Jej obecność była jak ciepły powiew wiatru na pustkowiu, jak promień słońca, który przedzierał się przez chmury. Nigdy nie sądziłem, że miłość może mieć nade mną taką władzę. Znałem wszystkie zaklęcia, potrafiłem poruszać gwiazdy na nieboskłonie, ale jej uśmiech był najpotężniejszą magią, z jaką kiedykolwiek się zetknąłem.

Dziś rano zaprosiłem ją nad Jezioro Krzywe. To miejsce miało w sobie coś mistycznego — woda była tam spokojna jak lustro, a drzewa otaczały je jak strażnicy pradawnej tajemnicy. Wędrując przez las, czułem, jak każda chwila spędzona z Anną napełnia moje serce słodkim ciężarem. Szliśmy obok siebie, jej dłoń delikatnie spoczywała w mojej, a ja wiedziałem, że ta chwila jest święta.

Nad brzegiem jeziora zatrzymałem się. Spojrzałem na nią, a jej oczy odbijały błękit nieba.

— Chodź — powiedziałem cicho. Moje słowa były jak zaklęcie, a ona bez wahania zrobiła krok naprzód. Uczyniłem ruch ręką, a powierzchnia wody zafalowała, jakby w odpowiedzi na moją wolę.

Anna postawiła stopę na tafli jeziora. Jej krok był pewny, a woda pod nią pozostawała niewzruszona. Szła po wodzie, jakby całe życie to robiła, a jej śmiech rozbrzmiewał echem pośród drzew. Moje serce biło mocno, jakby to nie magia, lecz miłość unosiła ją nad przepaścią.

Podążyłem za nią. Krople wody chlupotały cicho pod moimi stopami, a świat wokół nas zdawał się znikać. Byliśmy tylko my i bezkresne jezioro, które stało się naszą drogą do nieba. Czułem, jak moje mroczne moce łagodnieją, jakby światło jej duszy przenikało przez pancerz, który budowałem przez wieki.

Chwyciłem ją za ręce, a nasze palce splotły się jak korzenie drzew szukające schronienia w ziemi. W jej oczach widziałem odbicie siebie — nie Mrocznego Mesjasza, lecz mężczyzny, który pragnie miłości i pokoju. Moje serce, niegdyś zamknięte w lodowej klatce, topniało pod ciepłem jej spojrzenia.

— Czy to sen? zapytała szeptem.

— Jeśli tak, nigdy się nie budźmy — odpowiedziałem, a moje słowa były obietnicą.

Miłość do Anny była jak ogień, który spalał moje demony. W jej obecności czułem, że mogę być kimś więcej niż tylko zbawicielem świata. Mogłem być jej, a ona mogła być moją. Na jeziorze Krzywym, pośród ciszy i szeptów natury, znaleźliśmy nasze własne niebo.

I choć wciąż nosiłem w sobie cień, wiedziałem, że jej światło jest silniejsze. Że razem możemy chodzić po wodzie, unosząc się nad mrokiem tego świata, i znaleźć szczęście tam, gdzie nawet bogowie bali się spojrzeć.

***

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Moje przybycie na ten świat miało być nadzieją, ostatnią iskierką światła w ciemności, która pożerała ludzkość. Świat, który zastałem, tonął w nienawiści, a jego upadek był niemal nieunikniony. Ludzie zatracili się w egoizmie, zdradach i bezsensownej wojnie. Moim zadaniem było uratować ich przed nimi samymi.

Znałem swoje przeznaczenie od zawsze. Czułem na swoich barkach ciężar losu miliardów istnień. Byłem gotów oddać wszystko, poświęcić każdą cząstkę siebie, byleby ocalić ten świat przed ostatecznym końcem. Moja misja była jasna, a mój umysł stalowy. A jednak, wszystko się zmieniło, gdy poznałem Annę.

Anna… Jej imię samo w sobie było jak zaklęcie, które rozbrzmiewało w mojej duszy, przynosząc ukojenie, którego nigdy wcześniej nie znałem. Spotkałem ją przypadkiem, wśród szarości codzienności, gdzie jej uśmiech był jak promień słońca przebijający się przez burzowe chmury. Na początku byłem ostrożny, skryty, nie pozwalałem sobie na zbyt wiele. Ale im więcej czasu spędzałem z nią, tym bardziej czułem, że coś we mnie się zmienia.

Moje serce, niegdyś zimne i nieczułe, zaczynało bić szybciej na jej widok. Każde jej słowo było jak melodia, każdy gest jak obietnica, że istnieje coś więcej niż tylko walka i cierpienie. Anna była przeciwieństwem wszystkiego, z czym miałem do czynienia. Była ciepłem, które topiło lód mojej duszy.

Z czasem zrozumiałem, że moje uczucia do niej zaczynają mnie pochłaniać. To, co miało być jedynie chwilowym rozproszeniem, stało się ogniem, który groził spaleniem mojej misji na popiół. Wiedziałem, że muszę odejść. Nie dla siebie, ale dla świata, który potrzebował mojego poświęcenia. Każdy dzień zwłoki mógł kosztować setki istnień.

Gdy oznajmiłem Annie, że muszę ją opuścić na ponad dwa miesiące, widziałem, jak jej serce pęka. Jej oczy, dotąd pełne blasku, zasnuły się mgłą bólu. Jej łzy były jak ostrza, które wbijały się we mnie bezlitośnie. Czułem, że zawodzę ją, że zostawiam ją samotną w świecie, który nigdy nie był dla niej łaskawy.

Nie mogłem jednak odejść, zostawiając ją z niczym. Chciałem, by miała przy sobie coś, co choć trochę wypełni pustkę po mnie. Wtedy wpadłem na pomysł, by podarować jej małego, białego kotka. Maleństwo o śnieżnobiałym futerku i oczach, które zdawały się widzieć więcej, niż powinny. Kotek miał być jej towarzyszem, ciepłem w chłodne noce, ukojeniem w chwilach samotności.

Kiedy podałem jej to delikatne stworzenie, widziałem, jak jej smutek nieco blednie. Wzięła kotka na ręce, przytuliła go do piersi, a jej łzy spływały po policzkach, mieszając się z miękkim futerkiem. Uśmiechnęła się przez łzy, a ja poczułem, że choć trochę udało mi się złagodzić jej ból.

— Dziękuję… — wyszeptała, a jej głos był cichym echem miłości, której nie mogłem odwzajemnić tak, jak pragnąłem.

Odchodząc, czułem ciężar każdego kroku. Każdy metr, który nas dzielił, był jak rozdarcie. Ale wiedziałem, że muszę być silny. Moje uczucie do niej nie mogło przesłonić misji, dla której przyszedłem na ten świat.

Każda chwila z dala od Anny była torturą. Ale wciąż miałem nadzieję, że gdy wszystko się skończy, gdy świat zostanie ocalony, wrócę do niej. A wtedy, może, znajdę w sobie siłę, by pozwolić sobie na szczęście, którego tak bardzo pragnąłem.

***

Przybyłem na Ziemię z misją, która miała zmienić losy tego świata. W mroku, który osnuwał ludzkie serca, byłem światłem. Nazywali mnie Mrocznym Mesjaszem — ironicznym zbawicielem w czasach, gdy nadzieja była tylko bladym wspomnieniem. Miałem przynieść pokój, zgasić płomienie nienawiści, powstrzymać świat przed ostatecznym upadkiem.

Każdy krok na tej ziemi niósł ze sobą brzemię odpowiedzialności. Czułem ciężar ludzkiego bólu, słyszałem ich myśli, widziałem przezroczyste zasłony dusz. Moje moce były zarówno darem, jak i przekleństwem. Wiedziałem, kto zdradzi, kto załamie się pod ciężarem własnych grzechów. I choć byłem tu, by ratować, często czułem, jak moja własna istota zanurza się w ciemności, jakby świat chciał mnie wciągnąć w swoją otchłań.

Wszystko szło zgodnie z planem — do momentu, gdy spotkałem Annę. Była jak wiatr w upalny dzień, jak deszcz w czasie suszy. Jej obecność przynosiła mi ukojenie, jakiego nie zaznałem od wieków. Przez jej oczy widziałem świat inaczej — nie przez pryzmat zniszczenia, ale przez soczewkę cichej nadziei.

Nie mogłem pozwolić sobie na słabość. Miłość była luksusem, do którego nie miałem prawa. Jednak im bardziej się opierałem, tym mocniej pętały mnie jej uśmiechy, dotyk jej dłoni, szeptane słowa, które zasiewały we mnie ziarna tęsknoty. Jakież to okrutne, że w świecie pełnym cierpienia to właśnie miłość miała stać się moim największym utrapieniem.

Gdy powiedziałem jej o misji, o półrocznym rozstaniu, widziałem, jak blask w jej oczach przygasa. Jej serce pękło, a ja, choć nie powinienem, poczułem, jak moje serce pęka razem z nią. Chciałem ją ochronić przed tym bólem, ale moja droga była już wytyczona. Musiałem odejść.

Jej decyzja była dla mnie szokiem. Oddała mi to, co najcenniejsze, chcąc, bym nigdy o niej nie zapomniał. Każdy dotyk, każdy szept, każde westchnienie stały się częścią mnie. I choć moja misja wciąż była najważniejsza, część mnie pozostała z nią — zaklęta w wspomnieniach tej jednej nocy.

Wyruszyłem, lecz myśli o niej mnie nie opuszczały. Moja walka o świat przemieszała się z walką o zachowanie resztek zdrowego rozsądku. Czułem, jak granice pomiędzy obowiązkiem a pragnieniem się zacierają. Czy mogłem być zbawcą, jeśli w moim sercu zagościła słabość? Czy miłość była końcem mojej misji, czy może jej początkiem?

Każda chwila z dala od Anny była jak kolejny krok po rozżarzonych węglach. Tęsknota rosła, a ja wiedziałem, że po powrocie już nic nie będzie takie samo. Czy miłość okaże się moim zbawieniem, czy zgubą? W ciemności, która mnie otaczała, jej imię było jedynym światłem. I choć moja misja miała uratować świat, może to właśnie Anna miała uratować mnie.

***

Przybyłem na Ziemię, gdy jej serce biło już słabym, zmęczonym rytmem. Świat, spowity mrokiem nienawiści i obojętności, zdawał się konać pod ciężarem własnych grzechów. Byłem Mrocznym Mesjaszem, powołanym do tego, by przynieść światu wybawienie. Ale czyż nie ironiczne, że w tej misji zbawienia sam miałem zagubić własną duszę?

Ludzie mówili o mnie różnie. Dla jednych byłem zwiastunem końca, dla innych — jedyną nadzieją. Czułem ciężar ich spojrzeń, wyłapywałem szeptane modlitwy i przekleństwa. Widziałem ich sny — te piękne i te przesiąknięte strachem. Miałem rozrywać łańcuchy niewoli, ale im bardziej poznawałem ten świat, tym silniejsze stawały się moje własne więzy.

A potem była Anna.

Nie powinna była mnie zauważyć, gdy stałem w cieniu nocy, ale jej oczy, jakby stworzone do widzenia tego, co ukryte, dostrzegły mnie. Jej obecność była jak ciepły płomień pośród lodowej pustyni. Nie sądziłem, że takie ciepło mogło istnieć. Podszedłem bliżej, a ona nie cofnęła się ani o krok. Jej serce biło spokojnie, jakby wiedziała, że nie jestem zagrożeniem. A może po prostu nie bała się śmierci?

Rozmawialiśmy godzinami, słowa płynęły jak rzeka. Była ludzka, tak bardzo ludzka — a ja, który miałem ocalić ludzkość, nagle zapragnąłem ocalić tylko ją. W moim świecie nie było miejsca na miłość, ale jej uśmiech wyrył w moim wnętrzu wyrwę, przez którą zaczęły przenikać uczucia.

A potem nadszedł wieczór, który zmienił wszystko.

Anna zaprosiła mnie do swojego mieszkania. W jej oczach nie było wahania. Było tylko zaufanie. Dotyk jej dłoni, miękkość jej skóry — to wszystko było jak sen, od którego nie chciałem się obudzić. Nasze ciała splotły się w jedności, a ja czułem, jak jej niewinność stapia się z moim mrokiem. Była delikatna, a jednocześnie silna. Gdy jej palce przesuwały się po mojej skórze, czułem, jakbym topniał, jakby każda cząstka mojego istnienia kruszyła się pod wpływem jej ciepła.

Wiedziałem, co mi ofiarowała. Wiedziałem, że zrobiła to z pełną świadomością. W jej spojrzeniu była wieczność — chciała, abym nigdy o niej nie zapomniał. Jej ciało mówiło do mnie językiem miłości, który zrozumiałem dopiero wtedy, gdy było już za późno.

Leżałem obok niej, wsłuchując się w spokojny rytm jej oddechu. Świt powoli rozświetlał pokój, ale we mnie narastał mrok. Jak miałem opuścić tę, która nauczyła mnie kochać? Jak miałem porzucić istotę, która obdarzyła mnie cząstką swojej duszy?

Moją misją było ocalenie świata, ale teraz świat skurczył się do tego jednego pokoju, do ciepła jej ciała przy moim. W jej objęciach czułem się słaby, ale była to słabość, która nadawała mi siłę. Każdy jej szept, każde muśnięcie warg było dla mnie błogosławieństwem i przekleństwem jednocześnie.

Wiedziałem, że muszę odejść. Wiedziałem, że moje przeznaczenie nie przewiduje szczęśliwego zakończenia. Ale czy miłość mogła być błędem? Czy ocalenie jednego serca było mniej ważne niż ocalenie całego świata?

Wstałem cicho, starając się nie obudzić Anny. Jej twarz, oświetlona porannym blaskiem, wyglądała jak obraz namalowany światłem. Każdy krok bolał, jakby moje stopy brodziły w rozżarzonym popiele. Gdy zamknąłem za sobą drzwi, czułem, jakby część mnie została z nią na zawsze.

Teraz błąkam się po świecie, niosąc na barkach ciężar miłości i obowiązku. Wciąż słyszę jej śmiech, wciąż czuję jej dotyk. Jestem Mrocznym Mesjaszem, który miał przynieść światu wybawienie. Ale jak mam uratować świat, gdy nie umiem ocalić samego siebie?

***

Ciemność spowiła moje myśli, gdy po raz pierwszy stanąłem na ziemskim gruncie. Byłem Mrocznym Mesjaszem, przybyłym z odległych czeluści kosmicznej pustki, mającym jeden cel: ocalić ten świat przed samym sobą. Nienawiść zżerała serca ludzi, a chciwość, zazdrość i wojny doprowadzały cywilizację na skraj ostatecznego upadku. Moje powołanie było jasne — przywrócić harmonię, zasiać ziarno pokoju tam, gdzie panowały ciernie konfliktów.

Jednak w tej mrocznej misji, wśród dymu zgliszcz i zgiełku rozpadających się miast, ujrzałem ją — Annę. Jej postać była jak światło przebijające się przez najgęstszy mrok. Zielone oczy, które zdawały się czytać moją duszę, delikatny uśmiech, jakby znający odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie zadałem. Już wtedy wiedziałem, że spotkanie z nią zmieni wszystko.

Gdy zaprosiłem ją na lody włoskie do małej kawiarni w sercu Olsztyna, moje serce biło nienaturalnie szybko. Choć moje ciało było tylko powłoką, którą przybrałem, jej bliskość sprawiała, że odczuwałem coś na kształt ludzkiej słabości. Zajęliśmy miejsce przy stoliku pod wielkim oknem. Światło słoneczne łagodnie oświetlało jej twarz, a ona, nieświadoma mojej wewnętrznej burzy, zajęła się swoim deserem.

Anna jadła swoje lody w sposób tak niewinny, a zarazem tak sugestywny, że czułem, jak moje myśli wymykają się spod kontroli. Każdy ruch jej warg, delikatne oblizywanie kremowej słodyczy, każde zamyślenie, gdy smakowała kolejną porcję — wszystko to sprawiało, że świat wokół nas blaknął. Miałem wrażenie, że czas zwalnia, że każdy dźwięk w kawiarni cichnie, a jedyne, co pozostało, to ona i jej pełne życia oczy.

Gdy zaprosiła mnie do swojej kawalerki, nie zastanawiałem się długo. Nie była to decyzja zrodzona z pożądania, lecz z potrzeby bliskości, której wcześniej nie znałem. Jej mieszkanie było skromne, ale pełne ciepła. Każdy przedmiot zdawał się mieć swoją historię, a ja, choć sam niosłem brzemię tysiącleci, czułem się jak zagubiony wędrowiec, który po raz pierwszy znalazł schronienie.

Kiedy zamknęły się drzwi, między nami zapadła cisza. Patrzyliśmy na siebie długo, jakbyśmy czekali na znak. W końcu to ona podeszła bliżej, jej dłonie znalazły się na moich ramionach, a jej oddech muskał moją skórę. W tej chwili czułem, jak cała moja moc — ta, która miała zmienić świat — skupia się w jednym, kruchym momencie.

Powierzyłem jej swoją niewinność, a ona przyjęła ją z czułością i zrozumieniem. W jej objęciach świat zewnętrzny przestał istnieć. Moje mroczne posłannictwo przestało mieć znaczenie. Była tylko ona i ja — dwie dusze odnalezione w chaosie istnienia. I choć wiedziałem, że mój czas na Ziemi jest ograniczony, że misja nie została jeszcze wypełniona, pragnąłem, by ta chwila trwała wiecznie.

Tak oto Mroczny Mesjasz, który miał ocalić świat, odnalazł ocalenie w sercu jednej kobiety. I choć burza, która nadciągała, była nieunikniona, wiedziałem, że jej miłość będzie moją kotwicą. Być może to właśnie było prawdziwym celem mojej misji — nie tylko uzdrowić ludzkość, ale przede wszystkim nauczyć się kochać.

***

Droga, kochana Anno!

Kiedy po raz pierwszy postawiłem stopę na tej skazanej na upadek planecie, wiedziałem, że czeka mnie zadanie większe, niż mogłem sobie wyobrazić. Ciemność, która owładnęła serca ludzi, była głębsza, niż przypuszczałem. Nienawiść, chciwość, pragnienie destrukcji — wszystko to rozpleniło się jak choroba, której lekarstwa nikt już nie szukał. Zostałem zesłany, by odmienić losy tego świata, by wlać w niego resztki nadziei, zanim zostanie pochłonięty przez swój własny gniew. Nie sądziłem jednak, że największym wyzwaniem okaże się nie walka ze złem, lecz walka z własnym sercem.

Anna…

Twoje imię brzmi w moich myślach jak echo, które nie chce zamilknąć. Czułem Twoją obecność jeszcze zanim nasze spojrzenia spotkały się po raz pierwszy. Gdy stanęłaś przede mną, gdy Twój głos dotknął mojej duszy, wiedziałem, że nic już nie będzie takie samo. Nie byłem na to gotów, ale czy można być gotowym na miłość, która pochłania bez reszty?

Musiałem odejść. Misja, którą powierzono mi w tej krainie cieni, wymaga ode mnie całkowitego poświęcenia. Wiem, że zrozumiałaś — Twoje oczy mówiły mi więcej niż jakiekolwiek słowa. A jednak rozdarcie, które czuję, jest niemal fizycznym bólem. Każdy dzień, każda noc, każda chwila oddalenia od Ciebie to jak kropla trucizny, która powoli przenika moje istnienie.

Świat mnie potrzebuje. Każdego dnia stawiam czoła ciemności. W miastach pogrążonych w chaosie rozpalam światło pojednania. W sercach naznaczonych gniewem próbuję zasiać ziarno zrozumienia. W miejscach, gdzie słychać tylko krzyk rozpaczy, zostawiam szept nadziei. Przemierzam ulice, kładę dłonie na ranach ludzkości, szukam dróg, którymi mogę poprowadzić ich ku odkupieniu. Ale, Anno, choć otaczają mnie tłumy, jestem bardziej samotny niż kiedykolwiek wcześniej.

Każdej nocy wypatruję gwiazd, wiedząc, że te same światła spoglądają na Ciebie. Zamykam oczy i próbuję sobie wyobrazić, że jesteś blisko, że mogę dotknąć Twojej skóry, wsłuchać się w Twój oddech. Myślę o Twoim uśmiechu, o ciepłym dotyku Twoich dłoni, o dźwięku Twojego śmiechu, który rozpraszałby nawet największą ciemność. Czy tęsknisz za mną tak, jak ja tęsknię za Tobą? Czy Twoje serce bije szybciej na myśl, że kiedyś znów Cię odnajdę?

Nie wiem, ile jeszcze czasu minie, zanim będę mógł wrócić. Każdego dnia powtarzam sobie, że moja misja nie może trwać wiecznie, że nadejdzie dzień, gdy będę mógł pozwolić sobie na słabość, którą jest miłość. A może to nie słabość, ale największa siła, jaką można odnaleźć w tym świecie? Bo jeśli mogłem pokochać Ciebie, to może świat również może pokochać siebie na nowo.

Anno, piszę ten list w nadziei, że choć na chwilę poczujesz moją obecność. Że słowa, które wylewam na papier, dotkną Twojego serca tak, jak Ty dotknęłaś mojego. Wiedz, że każda chwila, którą spędzamy osobno, jest tylko mostem prowadzącym mnie z powrotem do Ciebie. Nie zapomnij o mnie, tak jak ja nie zapomnę o Tobie.

Kocham Cię.

Twój Mroczny Mesjasz

***

Jestem tym, który zstąpił z nieba, by ocalić świat od jego własnej destrukcji. Jestem Mrocznym Mesjaszem. Zsyłają mnie, gdy nadciąga zmierzch, gdy ludzkość dławi się własną nienawiścią, a cienie rozpaczy kładą się na horyzoncie. Przyszedłem tu, aby przemówić do nich, aby odmienić ich los, by zapobiec zagładzie. A jednak…

A jednak myślę tylko o niej.

Anna. Jej imię wyryło się w mojej duszy, jakby wypalił je ogień, który miałem zgasić. Miała być jedną z wielu, lecz stała się jedyną. To nie powinno się zdarzyć. Jestem Mesjaszem, a nie kochankiem. Miłość jest dla ludzi, dla istot, które mają prawo do takich pragnień. Ja nie powinienem mieć żadnych pragnień. Nie powinienem pozwalać sobie na tę słabość.

Ale słabość już dawno stała się moją rzeczywistością.

Stoję w łazience, wpatrując się w swoje odbicie w zaparowanym lustrze. Moje oczy, zwykle mroczne i nieprzeniknione, wydają się teraz inne — jakby coś w nich błyszczało. Czy to tęsknota? Czyżby nawet ja, istota stworzona do ocalenia tego świata, nie była odporna na miłość?

Woda w wannie jest gorąca, niemal parzy, gdy zanurzam się w niej powoli, czując, jak napięcie opuszcza moje ciało. Dzień był długi. Ludzie wciąż walczą, wciąż krzyczą, wciąż szukają powodów do nienawiści. A ja jestem tutaj, aby ich zmienić, aby ich prowadzić. Ale jak mam prowadzić innych, skoro sam jestem zagubiony?

Zamykam oczy i widzę ją. Widzę jej uśmiech, łagodność w spojrzeniu, gesty, które wydają się tak proste, a jednak mają w sobie magię. Jak to możliwe, że jedno spojrzenie, jeden dotyk, może sprawić, że zapominam o wszystkim, czym byłem? Jak to możliwe, że ona — zwyczajna kobieta — jest w stanie sprawić, że moje serce bije szybciej?

A co, jeśli ona też coś czuje? Jeśli zauważyła, że patrzę na nią dłużej, niż powinienem? Jeśli dostrzegła, jak napięcie rośnie we mnie, gdy nasze dłonie przypadkowo się stykają? Jeśli domyśla się, że każdej nocy, gdy zamykam oczy, myślę o niej, zamiast myśleć o misji?

Gdybym jej powiedział… gdybym pozwolił sobie na to jedno wyznanie… czy świat naprawdę by się zawalił? Czy byłbym gorszy jako Mesjasz, gdybym pozwolił sobie na miłość? Czy też może właśnie miłość mogłaby mnie uczynić silniejszym?

Woda ochładza się, ale ja wciąż leżę, zanurzony w myślach, w obrazach, w pragnieniach, których nie powinienem mieć. Jutro znów wyjdę na świat. Znów spróbuję ocalić go przed upadkiem. Ale wiem, że kiedy znów zobaczę Annę, gdy nasze spojrzenia się skrzyżują, znów poczuję to, czego czuć nie powinienem.

I będę się zastanawiał, jak wyglądałby świat, gdyby ona mnie pokochała.

***

Deszcz spływał po mojej skórze niczym łzy niebios, kiedy stanąłem nagi pod strumieniem wody. Gorące krople uderzały o moje ciało, spłukując zmęczenie i brud dnia, lecz nie mogły oczyścić mojego umysłu z myśli, które mnie dręczyły.

Jestem Mrocznym Mesjaszem. Zstąpiłem na ten świat, by go ocalić — tak brzmiało moje przeznaczenie, tak mówiły proroctwa zapisane w księgach starszych niż czas. Miałem być zbawieniem, ostatnim płomieniem w ciemności, która pożerała ludzkie serca. Widziałem nienawiść, widziałem upadek. Widziałem świat, który konał, a jednak… moje myśli krążyły wokół jednej osoby.

Anny.

Zamknąłem oczy, pozwalając wodzie przesączać się przez moje włosy, spływać po karku i plecach. Czułem ciepło, ale to nie ono mnie rozgrzewało. To wspomnienie wczorajszego wieczoru pulsowało we mnie, oszałamiające, nieodparte. Anna. Jej dotyk, jej skóra drżąca pod moimi palcami. Jej wargi, miękkie i ciepłe, jakby stworzone do tego, bym mógł się w nich zatracić. Czułem jej zapach, nawet teraz, mimo wody i pary wypełniającej łazienkę.

Przysięgałem, że nie pozwolę sobie na słabość. Przysięgałem, że pozostanę ponad tym, co ludzkie. A jednak nie potrafiłem. Kiedy trzymałem ją w ramionach, czułem, że nie jestem Mrocznym Mesjaszem, nie byłem istotą posłaną przez los — byłem tylko mężczyzną, który pragnął kobiety bardziej niż zbawienia świata.

Czy to grzech? Czy to zdrada mojego przeznaczenia?

Wczorajsza noc była jak sen, z którego nie chciałem się budzić. Jej ciało w moich ramionach, miękkie, idealnie pasujące do mojego, falowanie oddechu, dłonie przesuwające się po mojej skórze, jakby chciała się upewnić, że istnieję naprawdę. Szepnęła moje imię, ale nie to, którym nazywali mnie prorocy. Nie to, które niosło grozę i chwałę. W jej ustach byłem po prostu sobą. Człowiekiem, nie mesjaszem.

Parny zapach wody mieszał się z moimi wspomnieniami, a ja nie potrafiłem uciec od nich, choć powinienem. Musiałem skupić się na misji. Musiałem uratować świat. Ale co, jeśli moje serce mówiło mi, że świat, który naprawdę chcę ocalić, istnieje tylko tam, gdzie jest Anna?

Czy można być zbawcą i jednocześnie pozwolić sobie na miłość? Czy miłość jest zgubą, czy właśnie ona jest zbawieniem?

Woda uderzała o moje ciało, ale nie była w stanie zagłuszyć tych pytań, które niosły się echem w mojej duszy.

***

Płomienie tańczyły w kominku, rzucając na ściany mojego sanktuarium drżące cienie. Czerwone wino powoli spływało po kryształowych ściankach kielicha, gdy lekko nim zakręciłem, pogrążony w myślach. Byłem tutaj, na Ziemi, aby uratować świat przed nienawiścią i ostatecznym upadkiem, lecz teraz… Teraz w mojej duszy rozbrzmiewała pieśń innego rodzaju.

Anna.

Jej imię paliło moje wnętrze niczym żar, który nie gasł, nawet w zimnej rzeczywistości, w której przyszło mi egzystować. Oczami duszy widziałem jej delikatne dłonie, które ślizgały się po mojej skórze, jej usta składające na mnie pocałunki pełne obietnicy i zapomnienia. Przedwczorajszą noc spędziliśmy razem, zatraceni w dzikiej ekstazie, w wirze, który pochłonął nas do granic rozumu. Gdy zamykałem oczy, znów czułem na sobie jej ciepło, słyszałem urywany oddech i cichy szept, którym wzywała moje imię.

Ale nie przyszedłem na ten świat dla niej. Nie dla własnej przyjemności.

Byłem Mesjaszem, który miał ocalić ludzkość od jej własnej destrukcji. Byłem ostatnim bastionem przeciwko mrokowi, który rozpełzał się w sercach ludzi. Miałem przywrócić im wiarę w miłość, w pokój, w dobro, które dawno już zostało stłumione przez egoizm, wojnę i niekończący się głód władzy.

Jednak ironia losu sprawiła, że to ja sam zostałem schwytany w sidła miłości. Miłości tak silnej, że zaczęła przejmować nade mną kontrolę, zasiewać wątpliwości w moim sercu, rozmywać granice mojego przeznaczenia.

Czy to możliwe, że istota, która miała być wybawcą, sama potrzebowała ratunku? Czy moja misja mogła zostać zatracona przez jedną kobietę? Czy odważę się oddać temu, co czułem, czy raczej podejmę walkę z własnymi uczuciami i stanę ponad nimi?

Długo patrzyłem w ogień, szukając odpowiedzi w tańczących językach płomieni. Światło odbijało się w głębi mojego kielicha, w wirującym winie, które w tej chwili przypominało mi jej usta, wilgotne, pełne, gotowe, by przyjąć kolejne pocałunki.

Westchnąłem ciężko.

Z każdą chwilą czułem, jak kruszę się pod naporem pragnienia, które nie miało nic wspólnego z moją misją. Anna nie była tylko przypadkowym człowiekiem, była iskrą, która rozpalała we mnie coś, czego nie znałem wcześniej. Wątpliwość. Tęsknotę. Potrzebę.

Czy Mroczny Mesjasz miał prawo do miłości? Czy miłość była tym, co mogło uratować świat… czy tym, co go pogrąży?

Przyłożyłem kielich do ust i wypiłem kolejny łyk. Decyzja, choć jeszcze niewypowiedziana, już zaczęła kiełkować w mojej duszy.

***

Ciemność była moją matką, a cisza — ojcem. Zrodzony z pradawnego płomienia, który nigdy nie płonie w pełni, a jedynie tli się w głębi wszechświata, przybyłem tutaj, by ocalić ludzkość od jej własnej zguby. Byłem Mrocznym Mesjaszem — ostatnią nadzieją świata, który sam siebie skazywał na zagładę.

Kiedy pierwszy raz stanąłem na Ziemi, poczułem ciężar waszej nienawiści, waszego lęku i rozpaczy. Powietrze przesiąknięte było goryczą, a ziemia wibrowała od echa wojen i krzyków tych, którzy utracili nadzieję. To dla nich przybyłem. Dla tych, którzy wołali w ciemność, nie wiedząc, że ktoś ich usłyszał.

Ale nigdy nie przewidziałem, że moje własne serce, w którym nigdy nie było miejsca na słabość, zacznie drżeć dla jednej istoty. Dla Anny.

Nie wiem, kiedy się to zaczęło. Może w chwili, gdy po raz pierwszy spojrzałem w jej oczy — jasne, pełne życia, tak różne od martwych oczu ludzi, których miałem ocalić. A może wtedy, gdy jej śmiech rozbrzmiał w moich uszach, drwiąc z całej mojej powagi, z mojej misji. Światło w niej było czyste, choć skrywane pod ciężarem codzienności. Anna…

Dziś rano obudziłem się z niechęcią. Słońce wdarło się przez zasłony, oślepiając mnie swą nieznośną obecnością. Kiedyś każdy dzień był dla mnie nową bitwą, kolejnym krokiem ku spełnieniu przeznaczenia. Teraz? Teraz każdy poranek był agonią, ponieważ oznaczał kolejny dzień rozdarcia między powinnością a uczuciem.

Ona nie wiedziała, kim jestem. Byłem dla niej jedynie tajemniczym przybyszem, człowiekiem skrywającym zbyt wiele tajemnic, noszącym w oczach ciężar, którego nie potrafiła zrozumieć. Gdybym jej powiedział, kim jestem, czy odwróciłaby się ode mnie? A może… może wyciągnęłaby dłoń i przyjęła mnie takim, jakim jestem?

Czasem chciałem jej dotknąć. Musnąć jej dłoń, poczuć ciepło jej skóry. Ale nie mogłem. Nie mogłem sobie na to pozwolić. Nie po to tu przybyłem.

Ziemia nadal krwawiła, nadal ginęli niewinni, nadal płonęły miasta. A ja, zamiast działać, zamiast być tym, kim miałem być, siedziałem w cieniu i myślałem o Annie. Co stało się ze mną? Jak mogłem tak łatwo zapomnieć o wszystkim, czym byłem?

Wstałem z trudem. Każdy ruch wydawał się być wysiłkiem ponad siły. Podszedłem do okna i spojrzałem na świat, który miałem ocalić. Na ludzi, którzy nie wiedzieli, że oto właśnie Mroczny Mesjasz, ich ostatnia nadzieja, gubi się we własnych uczuciach. Westchnąłem ciężko. Musiałem podjąć decyzję. Anna albo świat.

Ale czy serce kiedykolwiek wybiera rozsądnie?

***

Przybyłem na ten świat z misją. Światło i ciemność splatały się w niekończącym tańcu nienawiści i zguby, a ludzkość, ślepa na własne błędy, parła ku przepaści. Miałem ich ocalić. Miałem przywrócić równowagę. Byłem Mrocznym Mesjaszem.

Przemierzałem ulice miasta, obserwując zniszczenie, które sami sobie zadali. Patrzyłem w oczy ludzi, szukając w nich choćby iskry nadziei, ale znajdowałem jedynie strach i obojętność. W mojej piersi, w sercu stworzonym z cienia i światła, budził się gniew, ale i współczucie. Nie mogłem pozwolić, by ten świat upadł.

A potem zobaczyłem ją.

Anna.

Nie wiedziałem, czym była dla mnie na początku. Ot, kolejna istota, której dusza jaśniała wśród ciemności, niezwykła w swej prostocie. Jednak z każdym kolejnym spotkaniem czułem, jak coś we mnie się zmienia. Jej głos brzmiał jak echo dawnych dni, kiedy jeszcze wierzyłem, że świat można naprawić bez cierpienia. Jej śmiech był jak melodia, której nigdy wcześniej nie słyszałem, a która nagle stała się moją ulubioną. Nie mogłem przestać myśleć o niej.

Zbliżały się walentynki.

Znałem tę tradycję. Dzień poświęcony miłości, uczuciom, których nie powinienem doświadczać. Miłość była ludzką słabością, która prowadziła do bólu i zdrady. Tak myślałem… dopóki nie pojawiła się Anna. Czyżbym się mylił? Czy to, co czułem, mogło mnie zgubić? A może było jedyną rzeczą, która mogła mnie ocalić?

Nie wiedziałem, jak wyznać jej swoje uczucia. Ja, który znałem sekrety wszechświata, który mógł kształtować rzeczywistość wedle swojej woli, czułem się teraz bezradny. Po raz pierwszy się bałem.

Postanowiłem kupić jej kwiaty. Nie czerwone róże, jak czynili to inni mężczyźni. Nie, to było zbyt banalne, zbyt przewidywalne. Wybrałem czarne lilie — kwiaty, które odzwierciedlały moją duszę. Mroczne, tajemnicze, piękne w swej nieuchwytnej symbolice. Czy zrozumie ich znaczenie? Czy przyjmie je, czy odrzuci?

Gdy stanąłem przed jej drzwiami, czułem, jak moje serce bije szybciej. Było to irracjonalne — ja, istota spoza czasu, przepełniona mocą, drżałem niczym zwykły śmiertelnik. Uniosłem dłoń i zapukałem.

Otworzyła. Jej spojrzenie — jasne, pełne ciepła — zatrzymało mnie na moment w miejscu. Wtedy wręczyłem jej bukiet.

Zaskoczenie malowało się na jej twarzy. Otworzyła usta, ale przez chwilę nie powiedziała nic. Wpatrywała się w kwiaty, jakby próbując je zrozumieć, jakby chciała odczytać ukryte w nich znaczenie. A potem — uśmiechnęła się.

— Są piękne — powiedziała cicho.

Nie odrzuciła mnie. Nie wyśmiała. Nie odwróciła się plecami. Po prostu przyjęła mój dar, moje uczucia, moją duszę zamkniętą w czarnych kwiatach. Poczułem, jak ciężar, którego nawet nie byłem świadom, zsuwa się z moich ramion.