Bezpłatny fragment - JakOdzyskaćEX

✨ WSTĘP: „Jak odzyskać ex bez ściemy i obietnic”

Realne działania, a nie puste słowa. Bez kitu, bez bzdur.

Z sercem.

Cześć — mam na imię Marek.

Nie jestem terapeutą.

Nie jestem coachem z YouTube’a.

Nie będziesz tu oglądać wykresów ani słuchać banałów typu:

„Skup się na sobie”, „Zasługujesz na więcej”, „Odetnij go/ją”.

Tu będzie szczerze. Momentami brutalnie. Ale z jednego powodu:

Bo chcę, żebyś miał/miała realną szansę odzyskać ex.

Nie gwarantuję cudów.

Ale wiem jedno: jeśli zrobisz to z głową — możesz to odwrócić.

Możesz sprawić, że zacznie za Tobą tęsknić. Że będzie zaglądać

na Twój profil. Że wrócą emocje. I może… coś jeszcze.

To, co trzymasz w rękach, to początek. Jeśli chcesz indywidualnie

przeanalizować swoją sytuację i zbudować realną strategię odzyskania —

napisz: jakodzyskacex@gmail.com

Konsultacje 1:1

(również w nietypowych godzinach).

To nie jest kolejna motywacyjna wydmuszka

To moje błędy, moje refleksje, moje doświadczenie — i dziesiątki

historii ludzi takich jak Ty: zostawionych, zaskoczonych, rozwalonych

od środka, ale gotowych powiedzieć:

„Jeszcze nie składam broni.”

Bo tak — jeśli czytasz ten tekst, to znaczy, że Ci ZALEŻY.

A to już pierwszy znak, że jesteś o krok dalej niż Ci, którzy tylko

płaczą w poduszkę i odgrywają ofiarę.

Nie powiem Ci: „Nie walcz, idź dalej.”

Powiem Ci:

„Walczyć? Jasne. Ale z głową. Z klasą. Tak, żeby to ex zastanawiał/

a się, co się zmieniło. Co stracił/a. I czy… nie warto wrócić.”

Pokażę Ci, jak:

— sprawić, żeby ex sam/sama zaczął/a Cię obserwować,

— znów poczuć się ciekawym/ciekawą,

— odbudować napięcie i emocje,

— zmienić energię w relacji — bez desperacji.

Uwaga:

Nie będziemy tu użalać się nad sobą.

Ale też nie będziemy Cię na siłę „uzdrawiać”.

Bo to nie jest e-book o tym, jak zapomnieć.

To jest e-book o tym, jak dać sobie szansę na powrót — prawdziwy,

przemyślany i skuteczny.

Co znajdziesz w środku?

Prawdziwe powody, dla których ex odszedł/a (spoiler:

to nie zawsze chodzi o Ciebie).

Co robić, żeby zaczął/zaczęła Cię śledzić z ciekawością,

a nie z litości.

Jak odbudować kontakt bez błagania i żalu.

Jak wyglądać na silnego/silną — nawet jeśli w środku jesteś

w rozsypce.

Co publikować na social mediach, żeby zasiać tęsknotę.

Jak i kiedy napisać pierwszy raz.

Co robić, gdy ex ma już kogoś.

I jak stać się wersją siebie, którą ktoś naprawdę chce odzyskać.

Zapamiętaj:

To nie będzie łatwe.

Ale to jest możliwe.

I nie musisz udawać „silnego człowieka po przejściach”.

Wystarczy, że zrobisz pierwszą rzecz lepiej niż większość ludzi

po rozstaniu:

Nie spanikujesz. Nie będziesz błagać. Nie zagubisz się w dramie.

Tylko zaczniesz działać — powoli, z głową, z nową energią.

Nie obiecuję Ci, że wróci.

Ale dam Ci wszystko, co trzeba, żeby sam/sama zaczął/a się

zastanawiać, czy to naprawdę był dobry wybór.

I może — jeśli dobrze rozegrasz te karty —

to on/ona zrobi pierwszy krok.

Zaczynamy?

BONUS DLA CZYTELNIKÓW

Jeśli chcesz pójść o krok dalej — masz taką możliwość.

Dla wszystkich pierwszych 10 Czytelników tego e-booka

przygotowałem bezpłatną konsultację 1:1 (50 minut), podczas której

możemy:

— omówić Twoją sytuację,

— wskazać konkretne działania,

— oraz odpowiedzieć na pytania, które pojawią się po lekturze.

Wystarczy, że okażesz dowód zakupu tego e-booka

na email jakodzyskacex@gmail.com

— a wspólnie ustalimy termin spotkania.

Rozmowa może odbyć się online, telefonicznie lub przez

wiadomości — w zależności od Twoich preferencji.

Bo czasem najwięcej zmienia… jedna szczera rozmowa.

Rozdział 1: Strata, która boli. Ale może być początkiem

Kurczę, mordeczko…

Tego się nie da opisać w słowach.

Ten ból. Ta pustka. Ten chaos w głowie, który nie daje zasnąć.

I nie — to nie pisze żaden teoretyk ani coach od cytatów

z Instagrama.

To piszę ja — człowiek, który się rozpadł, upadł i wrócił.

Już nie taki sam.

Rozstanie to jakby ktoś wyrwał Ci kawałek siebie.

Jakby ktoś zabrał kolory z codzienności — i zostawił Cię sam na sam

ze szarością.

I tak: to boli fizycznie.

Klatka ściska. Żołądek boli. Ręce się trzęsą.

Piosenki, które kiedyś brzmiały zwyczajnie, teraz tną serce

na kawałki.

Netflix perfidnie pyta: „Kontynuować oglądanie?” — jakby

nie wiedział, że nie masz już z kim.

To nie tylko strata osoby.

To zmiana rytmu życia. To zderzenie z ciszą.

To pytanie: kim ja teraz jestem?

Bo przecież ona/on była częścią Ciebie.

Jakbyś przez lata trzymał/ła rękę na jej/jego sercu… a teraz nie masz

już gdzie położyć dłoni.

I wiesz co?

Masz prawo czuć wszystko. Złość. Rozczarowanie. Samotność. Żal.

Masz prawo myśleć: „Nienawidzę jej/jego” — a godzinę później: „Chcę

tylko, żeby wrócił/a”.

Masz prawo płakać.

Masz prawo nie wiedzieć, co teraz.

Każdy z nas ma swoje grzechy.

Ja też nie byłem święty — serio.

I tak, często po rozstaniu łapiemy się na tym, że bierzemy całą winę

na siebie.

Ale to nie tak. Związek zawsze rozkłada się na dwie osoby — i dwie

odpowiedzialności.

Wrócić? Jasne.

Ale nie po to, żeby znów wejść w ten sam schemat, który wszystko

rozbił.

Bo co z tego, że ona/on wróci, jeśli Ty dalej wybuchasz,

manipulujesz, nie ogarniasz emocji?

Co, jeśli zbliży się… a Ty znowu odpalasz pretensje?

Po rozstaniu masz różowe okulary na oczach.

Idealizujesz, odtwarzasz, tęsknisz.

A tymczasem Twoim największym zadaniem jest zdjąć te okulary —

i spojrzeć chłodno.

To teraz Ty pokazujesz, czy odrobiłeś/aś lekcję.

I nie — nie ma w tym nic łatwego.

Nie ma tu cudownych rozwiązań ani szybkich trików.

Ale jedno wiem na pewno:

To nie jest koniec. To punkt zwrotny.

Bo jeśli się nie wycofasz — możesz:

spojrzeć na siebie inaczej,

zrozumieć, co naprawdę poszło nie tak,

i zacząć budować coś silniejszego — z samym sobą na początek.

Dlaczego popełniamy błędy?

Bo nikt nas nie uczy, jak budować relacje.

Nie uczy nas tego szkoła. Nie uczą nas tego domy.

Uczymy się na ślepo — i często ranimy nie dlatego, że chcemy.

Tylko dlatego, że nie wiemy, jak inaczej.

Ale teraz możesz inaczej.

Możesz nie tylko cierpieć.

Możesz zbudować siebie 2.0.

Możesz nauczyć się mówić o emocjach — nie wybuchać.

Możesz przestać powtarzać ten sam błąd.

Możesz stać się kimś, kogo ex zauważy na nowo — i pomyśli:

„Cholera, coś się zmieniło.”

Czy ona/on wróci?

Tego nie wiem.

To osoba z wolną wolą. Może cierpi. Może kogoś ma.

Ale wiem jedno: jeśli Ty nie staniesz się lepszą wersją siebie,

to nawet jeśli wróci — odejdzie ponownie.

I znowu się rozpadniesz.

Więc dziś — nie tylko cierp.

Dziś podejmij decyzję.

Nie o niej. Nie o nim.

O sobie.

Bo może los da Wam jeszcze jedną szansę.

Ale tym razem musisz wejść w to inaczej.

Z klasą.

Z uważnością.

Z siłą.

Nie z lęku.

Nie z desperacji.

Z dojrzałości.

To nie koniec historii.

To pierwszy rozdział nowej wersji Ciebie.

I może — z czasem — nowego „Was”.

Podrozdział: Co się z Tobą dzieje po rozstaniu? Psychologia

złamanego serca

Rozstanie to nie tylko: „smutno mi, bo się nie udało”.

To potężny psychiczny wstrząs.

Twój mózg i ciało reagują na stratę… jak na uzależnienie.

I to dosłownie.

Kiedy jesteś zakochany/a, w Twoim mózgu działa dopamina,

oksytocyna, serotonina — chemia szczęścia i bliskości.

Ale kiedy związek się kończy — to jakby ktoś odciął Cię od źródła

tych neuroprzekaźników.

Wchodzisz w stan emocjonalnego głodu. I właśnie dlatego:

nie możesz spać,

nie masz apetytu albo objadasz się kompulsywnie,

nie potrafisz się skupić,

obsesyjnie myślisz o ex,

śledzisz, analizujesz, przypominasz, dramatyzujesz.

To nie „Twoja słabość”.

To Twój mózg na detoksie z miłości.

„Dlaczego tak bardzo boli?”

Bo Twój układ nerwowy traktuje rozstanie jak zagrożenie życia. Serio.

Tworzy się tzw. reakcja „walcz albo uciekaj” — ciało w stresie, głowa

w panice.

Dlatego:

masz irracjonalne potrzeby (np. napisać do ex o 3:00 rano),

myślisz, że już nigdy nikogo nie pokochasz,

czujesz, że „tylko ona/on” była właściwą osobą.

Ale to nieprawda.

To tylko zafałszowany obraz, który podsuwa Ci mózg w trybie

przetrwania.

Co jeszcze się dzieje?

Rozstanie to mikromourning — czyli żałoba.

Przechodzisz przez kilka psychologicznych etapów (i niekoniecznie

w tej kolejności):

— Wyparcie — „To się nie dzieje”, „Ona/on zaraz wróci”.

— Gniew — „Jak mógł/mogła mi to zrobić?!”, „Zrujnował/a mi życie!”.

— Targowanie się — „Może gdybym się zmienił/a, jeszcze wróci?”.

— Depresja — „To już koniec. Nie dam rady. Bez sensu.”

— Akceptacja — „To się stało. Co dalej?”

I teraz najważniejsze:

możesz wracać do tych etapów kilka razy. To normalne.

To proces, nie linia prosta.

Dlaczego to wszystko ważne?

Bo kiedy zrozumiesz, że to, co czujesz, to biologia, psychologia

i emocje — łatwiej będzie Ci odpuścić ocenianie siebie.

Nie jesteś nienormalny/a.

Nie jesteś bezwartościowy/a.

Nie jesteś „za słaby/a”, żeby to przetrwać.

Jesteś człowiekiem z poranionym układem nerwowym.

I jeśli potraktujesz siebie z empatią — szybciej ruszysz dalej.

Podsumowanie:

odstawienie emocjonalne.

Przechodzisz przez żałobę emocjonalną, nie myśląc racjonalnie.

Potrzebujesz czasu, przestrzeni i pracy nad sobą, by wrócić

do równowagi.

I tak — jeśli to zrobisz dobrze, jest szansa, że Twój ex to zobaczy.

Ale nie z desperacji.

Z nowej, silniejszej wersji Ciebie.

Rozdział 2: Brak decyzyjności — cichy zabójca relacji

Jesteś tu, bo coś nie zadziałało. Chcesz to naprawić?

Zacznijmy od czegoś niewygodnego, ale prawdziwego:

Nie od zdrady.

Nie od wielkiej kłótni.

Nie od „kto zawinił bardziej”.

Czasem związek rozpada się… przez ciszę.

Przez to, że jedno z was — a może oboje — zaczęli unikać

odpowiedzialności za wspólne życie.

Przez niepewność.

Przez brak decyzji.

Przez odkładanie wszystkiego na później.

Brzmi znajomo?

Jeden z was zadaje pytanie:

„Na święta jedziemy do moich rodziców, czy zostajemy u Ciebie?”

Druga strona odpowiada:

„Zobaczymy. Pomyślę.”

I dzień mija.

Drugi też.

Potem już nikt nic nie mówi. Ale napięcie rośnie.

Z zewnątrz: spokój.

W środku: dystans, rozczarowanie, poczucie samotności.

Bo kiedy jesteś z kimś, kto ciągle się waha, milczy, nie potrafi się

zaangażować —

zaczynasz się czuć niewidzialny/a.

Jakbyś był/była z duchem, nie z partnerem.

Co tak naprawdę boli?

Nie sam brak decyzji.

Tylko to, co on komunikuje:

— „Nie jesteś dla mnie ważny/a na tyle, by się określić.”

— „Twoje potrzeby mogą poczekać.”

— „Nie mam odwagi wziąć za nas odpowiedzialności.”

I choć nikt tego nie mówi wprost, pasywność staje się przekazem.

Coraz głośniejszym.

Aż w końcu… jedno z was odchodzi.

Psychologia mówi jasno:

Poczucie bezpieczeństwa w relacji nie rodzi się z romantyzmu,

ale z konkretu, obecności, decyzji.

Nie musisz mieć odpowiedzi na wszystko.

Ale musisz być obecny/a — emocjonalnie, nie tylko fizycznie.

Bo kiedy Twoje „obojętnie” staje się odpowiedzią na wszystko —

druga osoba zaczyna czuć, że jest w tej relacji sama.

Odwróć sytuację.

Pamiętasz moment, gdy Ty potrzebowałeś/potrzebowałaś decyzji?

Wsparcia? Zaangażowania?

I w zamian słyszałeś/aś tylko:

— „Nie wiem.”

— „Jeszcze nie teraz.”

— „Nie mam siły.”

To był moment, w którym coś w Tobie pękało.

To samo działo się po drugiej stronie, tylko wcześniej — i po cichu.

Bo nikt nie odchodzi nagle.

Najpierw znika z rozmów.

Potem z planów.

Potem z Twojego życia.

Dobra wiadomość?

Jeśli to czytasz — to znaczy, że jeszcze nie wszystko stracone.

To znaczy, że chcesz zrozumieć.

A to już więcej, niż robi połowa ludzi po rozstaniu.

Nie chodzi o to, by się obwiniać.

Ale o to, by uczciwie zobaczyć swoje schematy i… je przerwać.

Co możesz zrobić?

Przestań uciekać przed decyzjami — nawet jeśli to niewygodne.

Przestań liczyć, że druga osoba „się domyśli”.

Przestań mówić „jak chcesz” — kiedy masz coś do powiedzenia.

To nie tylko uratuje Twoją relację (jeśli los pozwoli).

To uratuje Ciebie — w każdej przyszłej.

Bo dojrzałość emocjonalna nie polega na byciu idealnym,

ale na tym, by być gotowym wziąć odpowiedzialność za uczucia

i wybory.

Zadanie dla Ciebie:

Kiedy ostatni raz podjąłeś/podjęłaś decyzję, która dotyczyła was

obojga?

Czy druga osoba mogła liczyć, że dźwigniesz coś więcej

niż siebie?

Czy Twoja obecność była realna — czy tylko „fizyczna”?

Czy potrafisz dziś powiedzieć: „To ja chcę — i zrobię pierwszy

krok”?

I jeszcze jedno:

Jeśli chcesz odzyskać ex…

To nie wracaj do niej/niego z lęku, z potrzeby kontroli, z dramatem.

Wróć jako ktoś, kto potrafi stanąć na dwóch nogach.

Kto nie ucieka, gdy pojawiają się pytania.

Kto mówi: „Zależy mi — i chcę być obecny/a”.

Bo wbrew pozorom — nie słowa robią wrażenie.

Tylko decyzje, które stoją za nimi.

Chcesz odzyskać zaufanie?

Najpierw pokaż, że jesteś wart/a, by Ci je ponownie powierzyć.

I to zaczyna się… od jednego „tak”, wypowiedzianego szczerze.

Dla was. I dla siebie.

Ten rozdział aż się prosi o jedno zdanie-klucz, które zostaje

w głowie. Propozycja:

„Brak decyzji też jest decyzją. Tą, która zabija związek najciszej.”

Rozdział 3: Bagatelizowanie komunikacji — zabójca bliskości

Pamiętasz te momenty, kiedy po kłótni dostawałeś/dostawałaś

wiadomość?

Może długą. Chaotyczną. Pełną goryczy, żalu, niepoukładanych myśli.

A może jedno krótkie zdanie.

Ale takie, w którym było wszystko.

Niektórzy z nas czytają takie wiadomości i myślą:

„Znowu zaczyna.”

„Emocjonalna jazda.”

„Wyślę kumplowi, niech się pośmiejemy.”

„Znowu histeria.”

Ale właśnie w tych wiadomościach często działo się coś

najważniejszego.

To nie była „drama”.

To nie była gra.

To był moment otwarcia.

Czasem ostatni.

Może nieporadny. Może krzykliwy.

Ale prawdziwy.

Problem?

Większość z nas nauczyła się emocje bagatelizować. Odrzucać.

Minimalizować.

Dlatego tak łatwo je zignorować — i tak trudno odbudować,

gdy już znikną.

Bagatelizowanie to cichy proces.

Nie dzieje się nagle.

Zaczyna się od prostych zdań:

— „Przesadzasz.”

— „Masz problem ze sobą, nie ze mną.”

To nie są „tylko słowa”.

To zamknięcie drzwi.

To sygnał: „Nie ma tu miejsca na Twoje emocje.”

A związek, w którym nie ma przestrzeni na emocje,

przestaje być relacją.

Zaczyna być walką o przetrwanie.

I uwaga: to nie dotyczy tylko jednej strony.

Zarówno kobiety, jak i mężczyźni uciekają od rozmów o emocjach.

Dlaczego?

Bo nauczyli się, że nic z tego nie wynika.

Że jak się otworzą — dostaną krytykę. Albo ciszę. Albo ironię.

Albo zostaną wyśmiani.

Więc przestają mówić.

Ale nie dlatego, że nie czują.

Tylko dlatego, że przestali wierzyć, że ktoś ich wysłucha.

A kiedy związek milknie…

Problemy nie znikają.

Po prostu schodzą pod powierzchnię.

I tam rosną, pęcznieją… aż w końcu eksplodują.

Najczęściej — za późno.

Zatrzymaj się na chwilę.

Może teraz czujesz wyrzuty sumienia.

Może wracają do Ciebie słowa, które zignorowałeś/aś.

Może zaczynasz rozumieć, że nie zawsze słuchałeś/aś.

Ale wiesz co?

To nie chodzi o winę.

To chodzi o odpowiedzialność. Za to, co zrobisz teraz.

Nie wracaj i nie próbuj „naprawiać” wszystkiego desperackimi

wiadomościami.

Nie pisz 100 razy „przepraszam”.

Nie wysyłaj elaboratów po nocy.

To nie działa.

To często jeszcze bardziej oddala drugą stronę — a czasem wręcz

popycha ją w ramiona kogoś, kto… po prostu słucha.

Zamiast tego:

Zacznij od zrozumienia.

Od nauki słuchania — nie po to, by się bronić, ale by naprawdę

usłyszeć.

Zacznij akceptować, że emocje drugiej osoby mogą być inne

niż Twoje.

Mogą Cię dziwić.

Mogą wydawać się przesadzone.

Ale są prawdziwe.

To, co dla Ciebie jest „głupotą” — dla niej/dla niego mogło być

kroplą, która przelała kielich.

Jeśli chcesz wrócić… albo nie popełniać tych samych błędów

w przyszłości:

Musisz nauczyć się szanować czyjś świat emocjonalny.

Ale też — szanować siebie.

Nie dać się wciągnąć w manipulacje.

Nie tracić granic.

Bo pamiętaj:

Twoja ex / Twój ex też nie był/a święty/a.

Też popełnił/a błędy.

Też miał/a swoje schematy, reakcje, ucieczki.

Ale Twoim zadaniem nie jest ich naprawianie.

Twoim zadaniem jest stać się osobą, w której kiedyś się zakochano —

tylko dojrzalszą wersją.

Osobą, która nie tłumi emocji… ale też nie pozwala, by emocje

przejęły ster.

Zdanie do zapamiętania:

„Nie słuchając — tracisz szybciej, niż zdradzając.”

Podrozdział: Co się dzieje w psychice, gdy komunikacja zamiera?

Związek to nie tylko wspólne Netflixy, śniadania i wyjazdy w góry.

To niewidzialny system wymiany energii psychicznej — między

dwiema osobami, które chcą czuć się ważne, widziane i brane

pod uwagę.

Kiedy jedna strona zaczyna się wycofywać…

nie podejmuje rozmów, unika odpowiedzialności, znika

emocjonalnie —

druga strona nie czuje się już partnerem.

Czuje się… ciężarem. Kimś, kto prosi, czeka, zgaduje.

Psychologia relacji pokazuje, że brak komunikacji obniża poziom

bezpieczeństwa emocjonalnego w parze.

A jak nie czujemy się bezpieczni — to:

— Reagujemy nadmiarowo (wybuchy, sceny, dramaty),

— Albo wycofujemy się jeszcze bardziej (ciche dni, milczenie, brak

seksu).

To klasyczne błędne koło unikania i ataku:

Ty czekasz, aż druga osoba coś powie.

Ona czeka, aż Ty się odezwiesz.

I tak lecicie w relacyjnym korkociągu.

Co gorsze — brak rozmowy często odbierany jest jak brak miłości.

Bo:

„Skoro nie chcesz ze mną gadać,

to znaczy, że chyba już Ci nie zależy.”

A to może być tylko Twój lęk.

Albo jej/jego zmęczenie.

Ale jeśli nie powiecie tego wprost — druga osoba zinterpretuje

to po swojemu.

I bardzo często — źle.

Ciekawostka psychologiczna:

Brak jasnej komunikacji w związku uruchamia w mózgu te same

ośrodki, co zagrożenie fizyczne.

Mówiąc wprost: niepewność = stres.

A przewlekły stres = koniec bliskości.

Rozdział 4: Kiedy nie wiesz, co czujesz — nie wiesz też, czego

chcesz

(i dlaczego to rozwala nie tylko Twój związek, ale też Ciebie)

Wiesz, co jest naprawdę przerażające?

Że większość z nas nigdy nie nauczyła się czuć.

Nie dlatego, że jesteśmy zimni.

Tylko dlatego, że od dziecka słyszeliśmy komunikaty w stylu:

— „Nie płacz, robisz sceny.”

— „Nie bądź miękki.”

— „Przestań, inni mają gorzej.”

— „Weź się w garść.”

Znasz to, prawda?

I tak właśnie wdrukowano nam jedno: emocje to problem.

Dla rodziców. Dla partnera. Dla otoczenia.

Z czasem… nawet dla nas samych.

Zakaz czucia

Zamiast rozumieć emocje — uczono nas je tłumić.

A co się dzieje, gdy tłumisz przez lata?

— Zamiast się otworzyć → zamykasz się.

— Zamiast coś powiedzieć → ironizujesz.

— Zamiast się zbliżyć → uciekasz.

— A pod całą tą złością → często siedzi… lęk. Albo wstyd. Albo

samotność.

To nie jest wymówka.

To mechanizm obronny, który miał Ci pomóc przetrwać.

Ale teraz — rozwala Ci życie emocjonalne.

I niszczy związek, którego przecież nie chciałeś/chciałaś stracić.

Dlaczego to takie ważne?

Bo jeśli nie wiesz, co czujesz — nie wiesz też, czego potrzebujesz.

A skoro Ty nie wiesz — to skąd ma wiedzieć Twój partner/partnerka?

Ironia, która miała być „żartem” — zraniła.

Chłód, który miał chronić — zamroził wszystko.

Wycofanie, które miało „dać przestrzeń” — dało sygnał,

że nie zależy Ci wcale.

A potem się dziwisz, że druga strona „nie rozczytała się między

wierszami”?

Sorry, ale to nie była poezja. To był kod dostępu bez hasła.

A potem przyszło rozstanie…

I nagle wszystko, co tłumiłeś — wyjebało jak granat.

Układ nerwowy przestał słuchać.

Ciało nie umie „się wziąć w garść”.

Serce nie zna komendy „usuń emocje”.

Więc czujesz:

— ból w klatce,

— ciężar w brzuchu,

— bezsenność,

— tęsknotę za czymś, czego sam/a nie potrafisz nazwać.

Nie wariujesz.

To emocjonalne tsunami. I każdy przez nie przechodzi.

Pytanie brzmi: czy na tej fali nauczysz się surfować — czy się

utopisz?

Największy błąd: działanie z impulsu

Rozjebany/a? Pewnie tak.

Ale to nie czas na dramatyczne wiadomości do ex:

— „Tęsknię…”

— „Nie wytrzymam…”

— „Dlaczego to zrobiłeś/zrobiłaś…”

STOP.

Każda taka wiadomość zmniejsza szansę na powrót.

To nie są słowa miłości.

To desperacja, którą druga strona odczyta jako ciężar.

Co możesz zrobić zamiast?

Nie wyłączać emocji — tylko je nazwać.

Proste ćwiczenie:

Przypomnij sobie ostatnią kłótnię, po której pomyślałeś/aś:

„Zachowałem/am się jak idiota.”

Zatrzymaj się. I zapytaj:

Co JA wtedy tak naprawdę czułem/am?

Pod spodem często znajdziesz coś innego:

— złość = lęk przed odrzuceniem,

— ironia = brak wiary w siebie,

— dystans = potrzeba bliskości.

To nie oznaka słabości.

To fundament dojrzałości emocjonalnej.

Bez tego nie ma ani związku, ani powrotu, ani zdrowej przyszłości.

Prawdziwa obecność

Związek nie potrzebuje idealnej wersji Ciebie.

Potrzebuje wersji obecnej. Świadomej. Gotowej.

Takiej, która powie:

— „Nie wiem, ale chcę się dowiedzieć.”

— „Jest mi trudno, ale jestem.”

— „Zjebałem/am, ale uczę się.”

Bo dopóki nie masz kontaktu ze sobą —

nikt inny nie będzie w stanie naprawdę wejść w kontakt z Tobą.

Szybki test: Czy wiesz, co czujesz?

Zaznacz TAK lub NIE:

— Często nie umiem nazwać tego, co czuję.

— Łatwiej mi się wycofać niż powiedzieć: „jest mi trudno”.

— Zamiast mówić o uczuciach — wolę żartować lub zmieniać temat.

— Po kłótni długo nie wiem, co naprawdę mnie zabolało.

— Mam w sobie emocje, których boję się dotknąć — nawet sam/

sama.

Wynik:

0–1 TAK — masz niezły kontakt z emocjami. Pilnuj tego.

2–3 TAK — jest pole do pracy.

4–5 TAK — czas zbudować emocjonalny alfabet. Ale dobra

wiadomość: teraz już wiesz, od czego zacząć.

Nie jesteś zepsuty/a.

Jesteś po prostu niedoinformowany/a o sobie samym.

A ten rozdział to dopiero początek.

Psychologiczne spojrzenie

System alarmowy, który zignorowałeś

Układ nerwowy nie rozróżnia:

„Zostawił mnie” vs „jestem w niebezpieczeństwie”.

Rozstanie = zagrożenie dla przetrwania emocjonalnego.

Uruchamiają się mechanizmy obronne:

— Wyparcie („To nic takiego”).

— Racjonalizacja („I tak nie pasowaliśmy”).

— Złość przeniesiona („To wszystko jego/jej wina”).

— Ucieczka w aktywność („Muszę coś robić, nie mogę myśleć”).

Ale pod tym wszystkim… nadal jesteś Ty.

I Twoje nierozpoznane emocje, które błagają o uwagę.

Emocje, które nie zostały nazwane — wracają jako chaos

Psychologia mówi jasno:

„Uczucia, które nie zostały uznane — nie znikają. One się

transformują w objawy.”

Objawy takie jak:

— napięcie w ciele,

— trudności z oddychaniem,

— tiki, drżenie rąk,

— nadmiar myśli,

— kompulsywne pisanie do ex,

— wybuchy złości „z dupy”.

To nie słabość.

To sygnał, że Twoje wnętrze wali w drzwi, żebyś je w końcu

zauważył/a.

Co dzieje się w mózgu po rozstaniu?

Dopamina spada — bo nie ma już „nagrody” w postaci bliskości.

Kortyzol rośnie — bo ciało rejestruje stratę jako stres.

Ciało migdałowate (centrum lęku) zaczyna dominować.

Kora przedczołowa (logiczne myślenie) się wycisza.

Efekt?

Masz ochotę pisać, dzwonić, błagać, płakać i wrzeszczeć —

jednocześnie.

To nie głupota. To biochemia rozpaczy.

Co możesz z tym zrobić?

— Nazwij to, co czujesz.

— Nie „jest mi źle”. Tylko: „Czuję wstyd. Czuję lęk. Czuję złość.”

— Zadaj sobie pytanie: Skąd to się bierze?

— Czy ta emocja to reakcja na dziś — czy echo z przeszłości?

— Daj sobie prawo do tego, co trudne.

— Emocje nie są problemem. Problemem jest ich ignorowanie.

— Pamiętaj: emocje mijają.

— One są jak fale. Jeśli nie walczysz z nimi — przechodzą.

— Jeśli się w nich zanurzysz — toniesz.

Bonus: 5 pytań, które otworzą Ci głowę (i serce)

— Jakich emocji najbardziej się boisz? Dlaczego?

— Co się z Tobą dzieje, kiedy ktoś mówi: „mów o uczuciach”?

— Czy częściej uciekasz — czy atakujesz, gdy czujesz się zraniony/a?

— Jak reagujesz, kiedy ktoś okazuje Ci emocjonalną słabość?

— Co by się stało, gdybyś dziś powiedział/a: „Tak, boli mnie to”?

Podsumowanie psychologiczne

Nie jesteś „za bardzo emocjonalny/a”.

Nie jesteś „dziwny/a”, że tęsknisz.

Nie jesteś „słaby/a”, że płaczesz.

Jesteś człowiekiem, który właśnie uczy się czuć naprawdę.

A to pierwszy krok nie tylko do odzyskania ex…

…ale też do tego, by nie stracić siebie.

Zdanie do zapamiętania:

„Emocje, których nie nazwiesz — znajdą sposób, by Cię rozwalić.”

Rozdział 5: Kiedy „na zawsze” zamienia się w „za późno”

(czyli o iluzji, że ktoś będzie przy Tobie zawsze — bez względu

na wszystko)

Znasz to uczucie, kiedy wchodzisz do pokoju i nie zauważasz

światła?

Jest. Po prostu jest.

Nie myślisz o nim — dopóki nie zgaśnie.

Z relacją bywa bardzo podobnie.

Zaczynasz traktować obecność drugiej osoby jak coś oczywistego.

Jak powietrze. Jak tło. Jak „na zawsze”.

Aż pewnego dnia…

Nie ma nic.

Tylko echo wiadomości, które już nie przychodzą.

Tylko puste miejsce obok na kanapie.

Tylko Twój własny oddech w łóżku, gdzie zawsze były dwa.

Psychologia przywiązania mówi jasno:

Ludzie nie odchodzą, bo przestali kochać.

Odchodzą, bo przestali czuć, że ich miłość ma znaczenie.

Bo przestali być widziani.

Ale też:

Ludzie czasem nie potrafią zostać, bo nigdy nie nauczyli się

prosić o bliskość.

Związek nie psuje się nagle.

Związek przecieka.

Jak kran, który kapie codziennie — aż nagle zalewa cały dom, a Ty

nie wiesz, kiedy to się zaczęło.

Jak wygląda „branie za pewnik”?

Brutalnie? Wygląda jak… Ty. Jak ja. Jak każdy z nas.

Nie pytasz: „Jak się dziś czujesz?”, bo zakładasz, że wszystko jest

okej.

Przestajesz mówić komplementy, bo „ona/on wie, że mi się

podoba”.

Nie dziękujesz — „przecież to normalne, że robi śniadanie”.

Ignorujesz jej „dziwny humor”, jego zamknięcie w sobie —

bo zawsze tak było.

Ale też:

Ona przestaje mówić, co ją boli — bo nie chce znowu słyszeć

„dramatyzujesz”. On zamyka się w pracy — bo czuje się

niepotrzebny, niewidzialny.

Oboje zaczynacie udawać. Bez konfrontacji. Bez krzyku.

I nagle jesteście razem, ale osobno.

W tym samym łóżku, ale z innym życiem w głowie.

Związek nie zasila się sam

To nie aplikacja z automatyczną aktualizacją.

To bardziej jak roślina — niepodlana, więdnie.

Albo jak huśtawka — kiedy jedno się oddala, drugie nie wie, czy się

przybliżyć.

W końcu zostaje tylko:

— mechaniczne „dobrej nocy”,

— zimne „co robisz”,

— i poczucie, że jesteście razem z przyzwyczajenia.

Co czuje osoba brana za pewnik?

Że jej starania są oczywistością, nie wartością.