Wstęp
Stres stanowi reakcję na bodziec, do którego organizm musi się dostosować. Stresuje nas bardzo wiele rzeczy związanych z pracą i życiem osobistym. Mechanizmy biologiczne pozwalają wykorzystywać ten mechanizm, jako sposób na aktywowanie naszych sił i stanowi przyczynek do motywowania naszego działania. Jednocześnie stres w nadmiarze może stanowić przyczynę chorób. Istotnym zatem celem przedmiotowej pracy jest przedstawienie problematyki stresu i wypalenia zawodowego w kontekście metod, które można wykorzystywać dla jego zmniejszenia.
1. Pojęcie stresu
Stres ujmowany jest, jako termin naukowy i potoczny. Należy te pojęci odróżnić. Potocznie, bowiem posługujemy się tym pojęcie dla określania doświadczeń życiowych nas samych, które mają charakter stresowy. W przypadku nauki stres jest przedmiotem badania ze strony nauk społecznym w szerokim ujęciu. Wiąże się to z faktem, iż problem ten dotyczy każdego okresu życia oraz wszystkich praktycznie rodzajów aktywności człowieka.
W oparciu o badania wprowadza się określone teorie oraz wynikające z nich określone metody postępowania w walce ze stresem w odniesieniu do różnych kategorii wiekowych, zawodowych, i innych specyficznych warunków zmiennych. Termin stres został po raz pierwszy użyty przez Hansa Selyego, dla określenia takiej reakcji organizmu ludzkiego, która jest wynikiem odpowiedzi na bodziec, rozumiany, jako stresor, a zatem bodziec negatywny. Był on określany mianem Ogólnego Zespołu Adaptacyjnego, który charakteryzował się określonymi stadiami, w tym: okresem alarmu, kiedy mobilizowane są siły człowieka; stadium odporności, a zatem czas adaptacji do stresowych warunków; okresu wyczerpania sił.Wyróżnia się stres występujący przez krótki okres czasu — stres krótkotrwały,