Bezpłatny fragment - Gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach

Frezja i dzban

Tych niewidzialnych okruchów przecież

nie da się pozbierać?

akuratny dzban na jedyną frezję niezwykłego dnia,

dzban kryształowy polski jak wiara w miłość,

rozbity o północy,

rozbłysnął w tak wielu promieniach kolejnego poranka,

kto pozbiera obraz frezji pokruszony?

kto sklei z cząstek dzban obdarowania

— wszystko przepadło?

w czasie można odnaleźć okruchy (duchy),

w czasie można odnaleźć symbole (idole),

w czasie można odnaleźć przyczyny i skutki

utraconej czułości spowitej w kir,

ja podejmuję się przywrócić strukturę kryształu,

gdyż widzę przed i po,

widzę skąd i dokąd,

chociaż w okruchach widzę ją i siebie,

wciąż widzę naszą czerwoną frezję na niebie

i jak mit dzban na dnie jasnego morza zauroczenia,

które jest jego jutrem dopełnieniem,

co przetrwa do nocy pojutrza?

Pandemia

Taka kostka do gry

kremowa z czarnymi kropkami,

taka niby nie okrągła, a jak się toczy, jak los,

Pan Bóg rzuca kostką losem,

kostka świat marny — przypadek,

rzuca kostką raz, drugi, trzeci,

Galaktyka, Pangea, Abraham,

Pan Bóg się uśmiecha,

kostka toczy się na powrót wprost do ręki Boga,

a on ją zatrzymuje i zaciska w dłoni,

porusza nią i znowu rzuca,

Pornografia, Holocaust, Pandemia,

zaczesuje do tyłu siwe włosy palcami,

poprawia jak grzebieniem rozwichrzoną czuprynę,

drugą rękę wyciąga przed siebie daleko,

by dosięgnąć jeszcze raz palca Adama Zrozpaczonego

wskazującym palcem Wszechwiedzącego

Ku zagładzie skostnienia

Rozkopany w starożytnym zakopanym Wrocławiu,

choć rozkochany w jego rozkwitach,

rozbrojony w rezerwacie jego wczesno wiosennej aury,

roznamiętniony rzeką i ptakami nad i pod mostami

przechadzam się uliczkami Ostrowa Tumskiego,

widzę, jak młodzi klerycy, dowcipkując,

zamiatają sutannami rozgrzany nowymi nadziejami bruk,

gdy jeden z nich potyka się przy pomniku św. Jana Nepomucena

— odwracam wzrok

Z Ogrodu Arcybiskupiego widzę, jak na drugim brzegu rzeki

na Bulwarze Dunikowskiego nietrzeźwy artysta z kumplami

oddają mocz po ludzku na jeden z mniej znanych

pomników wrocławskich: „Zalanym artystom”,

mający w pamięci pomnikową powódź w tym mieście

— odwracam wzrok

Na środku Odry pierwsza para kajakarzy kręci piruety niecierpliwe

(czyżby przylecieli dopiero z ciepłych krajów jak bociany?),

wymachując wiosłami, oddalają się od siebie i zbliżają,

gdy stykają się wreszcie burtami, chcą się pocałować,

wtedy on, przechylony zbytnio, wpada pod wodę,

ale przekręca się pod nią, by wynurzyć się z drugiej strony

— odwracam wzrok

Inna para młodych stażem małżonków przechodzi właśnie

mostem strzeżonym przez św. Jadwigę i św. Jana Chrzciciela,

choć jest on zamykany kłódkami serc, lecz nigdy

nie został zamknięty dla miłości,

ich pies, ciągnięty na smyczy, podnosi właśnie nogę

i obsikuje przęsło, a uryna leci

na płynące pod mostem dwa romantyczne łabędzie

— odwracam wzrok

Z ławeczki filmowców krótkometrażowo-reklamowych patrzę na dziecko,

które zjeżdża na linowej zjeżdżalni na Wyspie Bielarskiej,

dziecko zbliża się i zmienia nagle w Sweet Little Sixteen,

jakąś latkę zwisającą na drążku, tak wyciągniętą na rękach,

że dżinsowa spódniczka podsuwa się aż na biodra,

odsłaniając szczupłe nagie uda i bieliznę,

żeby nie wpaść pułapkę Chucka i nie skończyć w więzieniu, ja

— odwracam wzrok

Pod posągiem Sokratesa przymierzam moją obutą stopę

do bosej wielkopalcej stopy filozofa,

mój but taki mały jak budynek Uniwersytetu

za rzeką prześwitujący przez gałęzie pączkujących drzew,

małość logiki obutych i niezależności myślenia odzianych

widoczna gołym okiem nie tylko tu,

podczas gdy Leszek Czarnecki, nie do pomylenia

z Leszkiem Czarnym z Piastowiczów,

tych, co zakładali wrocławski gród,

prowadzi wykład w Auli Leopoldina, ja

— odwracam wzrok

Widzę pod drzewami na Wyspie Słodowej

grupkę młodzieży z gitarą, winem i jeszcze czymś,

co emituje zapach i dym,

grają i śpiewają Hey Joe i Smoke on the Water rozanieleni,

tonący nie w Odrze, ale w kadzidłach z zielska

nie śląskiego, ale tropikalnego już pochodzenia,

gdy podchodzi do nich Straż Miejska, ja

— odwracam wzrok

Z bramy Uniwersytetu wychodzi śliczna dziewczyna,

kometa gęstych jasnych loków omiata jej plecy

w dżinsach i niebieskiej skórzanej kurtce,

z przewiązaną pod szyją czerwoną bandaną

(choć zupełnie nie country ani moto-girl),

szybko bieży do mnie jak Hagia Sophia — Mądrość Odwieczna,

z pobliskiego Ossolineum, chyba lwowskiego jeszcze, wychynęła ona,

wchodzi na most, rozpoznaje mnie z daleka

otoczonego wianuszkiem mew siedzących

na Powodziance i na poręczach wokół,

uśmiecha się i macha ręką do mnie,

wszystkie mewy jak na komendę — odwracają głowy

i patrzą na środek rzeki, gdzie ostatnia samotna biała kra

spływa Odrą wprost na pierwszą kataraktę,

za którą jest Memfis, miasto spotkania, zjednoczenia i Ptaha

(boga stwórcy, który stworzył człowieka z mocy serca i mowy),

czarna łyska na białej krze,

jak dowódca USS Nimitz, zawraca jednym skrzydła gestem,

ten lotniskowiec pod prąd pędzący na oślep

ku wiośnie — zagładzie skostnienia i zażenowania,

kra wpływa w odnogę Odry po to tylko, by roztopić się w czułości

Moja wina

Moja wina generuje potrzebę

ciągłego rozpościerania gigantycznych kopuł

modrych nad zielonymi pozłacanymi dolinami,

budowania konstrukcji w kształcie planetarium

wielkości Hagii Sophii albo Błękitnego Meczetu,

spod hełmów galaktyk chce wystawiać

zatopione w nierdzewnej stali

gigantyczne niebieskie cyfry czasu minionego

bezowocnie w mrowisku ludzkim

Trzecie ucho

Ze studni wiary jak z głębin morskich

wydobywam ucho ludzkie,

przykładam je do czoła,

przyrasta,

wychodzę na ulicę o świcie,

idę brudnym chodnikiem,

przystaję nad kratą kanału,

nasłuchuję tym trzecim uchem szeptów grzechu,

goni mnie moja poranna modlitwa,

pędząc ze świstem jak poranny ptak

przez zadżumione puste ulice i place,

już mnie dopadła, właśnie teraz:

„oczyścić się, oczyścić, oczyść się”,

ucho zmienia się w muszlę małży,

wiatr, dmąc w muszlę,

wydobywa z niej woli ryk jerychońskich trąb,

łzy spływają nagle po policzkach,

ciepło serca roztapia twarz i oczy

Belfegora,

Asmodeusza,

Ozyrysa

widniejące pod taflą mojego kwitnącego miasta,

tak, wiem, teraz mam troje uszu,

tym dodatkowym z otchłani ducha

słucham trwogi piekieł

przed Rezurekcją

Krasnale nierozpoznane

Skorzystaj ze skostniałych naigrawań

losowo wybranych krasnali

z naszości i obcości w kumulatywnie

rosnących oczekiwaniach na niezdolności

do pokazywania elementów klimatycznie skrajnych,

w naszości i obcości skrępuj duszne lata

olbrzymów niechcianych przez centra kinowe,

wyrywające się przed sprzedaż hamburgerów,

godząc w centra handlowo-gastronomiczne,

zausznicy średnio glebnych (średnio wygadanych) pozorantów

pomnikowości rozpierzchną się,

w ogóle nie patrząc ani nie wzywając pomocy,

od demiurgów cichnących w niszach alei piątej

o trzeciej trzydzieści po zmierzchu boga Sorosa,

gdy kwiaty wezwą kogoś do pokutowania w losu chaosie,

chyba niebieskie ptaki albo czerwone słonie,

wtedy naszość i obcość zmienią się w coś,

co przypomina olbrzymie krasnale dzisiaj,

krasnale rozpoznane i nierozpoznane

Balony peany

Znaki czasu sportretowane

w obiektywie zielonej koniczynki putinki

to te konie pożogi cwałujące na stadionach życia,

skręty gwałtowne i Marycha z Rumiankiem

za Narodowym jedynym,

zadość uczyniono Stalinowi pałacem,

a Wiejska w środku Warszawy

stała się ulicą Bydgoszczu,

znaki wymyślone przez Żubry i Tarpany

z czerwonymi zadami jak pawiany

na balkonie onego PKiN siedzi Tusk z Kwaśniewskim,

na palcach liczą gołębie i wrony,

gołębie kubizmu i wrony surrealizmu,

znaki czasu peany kolorowe balony

Demokracji trującym gazem wypełnione,

na zakończenie emisji serialu o Lechu Wu,

co się kulom kłaniał bez mała z tysiąc razy,

poza TVP jak Han,

wypuszczone z klatek Legii Gwardii Polonii

sport czasu sport rety

Dramat namiętności

Ileż to razy usta moje całowały

śliczne kolana krągłe, rozedrgane ubóstwieniem moim,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

Ileż to razy palce moje dotykały

delikatnie szorstkiej albo satynowej łydki

i zagłębiały się ciepło w pulchności jej,

przesuwając z emocjami międzyplanetarnymi

swoje kubki smakowe muśnięć w dół i w górę,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

Ileż to razy moje policzki rozgrzane

otulały uda roztkliwiającą stroną wewnętrzną

marsjańską nieskończonością delikatności,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

Ileż to razy moje ręce obejmowały gładkie pośladki

jak rozległe horyzonty kobiecej niepowściągliwości

wewnętrznie zapadające, ustępujące pod palcami,

co jak języki lawy wytapiały pożądanie

zastygłe wcześniej w kobiecości jak idol dla zapatrzonego,

ile?

byłem szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęśliwy

A teraz patrzę na swoją Batszebę

przysiadającą się do mnie w króciutkiej sukience,

gdy zakłada nogę na nogę,

i wiem, że to najpiękniejsze nogi na świecie,

przynajmniej w tej chwili nietuzinkowej emocji

w oczach moich, nie moich, moich

najpiękniejsze, długie nogi świata widzialnego,

najdłuższe piękności człowieczego świtu,

najświętszy przekaz długich promieni świetlnych

odbitych od nich, ich, od nich,

najświatlejszy nawrót piękna do nich

w mojej duszy,

jestem nieszczęśliwy, szczęśliwy, nieszczęśliwy

tak, nieszczęśliwy w moich okowach wartości,

duchu mój, ulatuj z kamienia żelaza ciała,

ulatuj, póki czas, odlatuj na Olimp bogiń nieskazitelnych w absolucie

i zostań tam daleko

od niebezpieczeństwa nóg pierwszych, rajskich, zakazanych,

zostań chrześcijańskim aniołem, Amorze w Aurorze czystości,

niech piękno Hesperyd i mojej Afrodyty

wykuje go w skalnej grani jak napis:

TO JEST DRAMAT (NAMIĘTNOŚCI)

Fale

Fale radiowe uderzają o brzeg

miejskiego urwiska zespolonych technicznych słów,

hiphopowcy podrygują, raperzy kicają

nad beczką, w której płonie marihuany snop,

oni, dwudziestoletni zabójcy kwiatów,

one, lilie zżęte mieczami buntów,

radio mlaska i siorbie, radio chlipie i łyka,

zdania domniemanych sprawców tych rzezi

Fale marszczą się na krawędziach krawężników,

zalewają autonielojalności snobów,

zakamuflowani robotnicy udają nierobotników,

wieżowce wąchają dym miejskich kadzideł, skłaniając się ku

marnościom świata tego z klocków Lego,

zmierzch hałaśliwy unosi się nawet nad drapaczami nieba

pod ścianami studenci udający docentów

piszą poezje nieszczęsne, nieczęste,

nieprofesorowie udają profesorów, tu

melorecytacje pociągów metra i autobusów,

melorecytacje pęczniejącej swoim rytmem nocy,

melorecytacje melo, melo, melo, metro,

w zakamarkach niezapomnianej,

choć nigdy niewybrzmiałej do końca,

miłości z urwiska

Skrzywienie wiosenne

Będzie się działo na powierzchni miast,

w snów osnowie jak w tłumów otulinie,

niby niechcianych cielesnych smakołyków zrobionych

z wszystkiego, co słodkie na planecie Warszawa,

a czemu to one mają służyć?

a temu, że wiosna nie zawsze wybucha

w samym sercu tylko,

my wiemy o tym, ale czy wszyscy młodzi?

wiosna wybucha w głowach łaknieniem ludzi,

najpierw w dużych aglomeracjach, stolicach,

puchnie z nimi na uczelniach, dworcach,

stacjach i w dyskotekach, pubach, pizzeriach,

potem rozrasta się wraz z dachami, ścianami po kres impresji

i sama przyroda już nic nie może uczynić, by to powstrzymać,

przyjmuje wszystkie cukiernie z bzami i lodziarnie z bukietami

i miliony na językach mają tylko bogobojne słońca jak marcepan,

wtedy do każdego człowieka przylatuje papierowy bocian

albo selfieprzylaszczka na YT, FB lub skowronek na Instagramie,

wszystko łka ze wzruszenia, zamiast śpiewać cienko,

chociaż może to tylko tak wygląda elektronicznie,

chociaż niby przyrodniczo się rozlewa, rozbawia seksem,

plutokracją rozległych ciepłych chmur,

prokreacją i emocją burzy piaskowej babki,

to zapewne tylko pola magnetycznie empiryczne

nachylonej Ziemi skrzywionej dla draki

---

Bezlistne buki

Bezlistne buki na czarnej tafli jeziora

zarastają całą przestrzeń jutra,

w mojej pamięci stają się

czarnymi tulipanami minionych wiosen,

a pamięć?

pamięć to już wiatr,

wiatr jakiś niezorganizowany,

skądś, skąd nikt nie ośmieliłby się przybyć,

a jednak!

wiatr potrąca harmonią cudu harfę nostalgii,

a fletnię smutku wypełnia tchnieniem dni, co odeszły,

jakżeż te płatki odrywa przedziwnie,

jak mści się na zaprzeszłym bezruchu,

odpadają jak płaty rdzy od grodzi ostatnich,

ratunkowych w kosmicznym pojeździe Nostromo,

który tonie w czasie,

i wpadają do wody,

czarne płatki unoszą się na czarnej tafli jeziora,

jeszcze nie jak łódka Charona, lecz jak okręty Jazona,

i wtedy dobiega muzyka

do uszu opisujących rozpoznanymi szeptami

moje dzieje, wrażenia

emisariuszy jutra z Nostromo —

— In Memory of Elizabeth Reed,

Black Magic Woman — Third Stone from the Sun,

więc kamień jest już jeziorem, kwiatem, dźwiękiem, wierszem,

szlachetnym powiewem pamięci (o) wszystkim, co dobre,

bo kamień przenika jak pleśń, jak słoneczny wiatr,

bo kamień przerasta wszystko,

unieśmiertelnia kosmos stygnący w mojej ręce,

w mojej wczorajszej opowieści z lodu i mchu

Co z tobą?

Jeżeli ktoś zapyta,

co z wami? co z nimi?

nie czekaj, uciekaj,

jeżeli ktoś zapyta,

co z Polską? co ze światem?

nie czekaj, uciekaj,

jeżeli ktoś zapyta,

co z tobą?

odpowiedz — nie lękaj się, stwarzaj,

pozostań poza światem jak ja

Szczyt pokory

Zaskarbiłem sobie ciebie i twoją pomoc,

ona nadeszła niebawem na czas,

wcale nie odczułem skażenia górami laickimi

moich duchowych powinności,

chociaż odpadłem od stromej ściany powodzenia,

moja twierdza to mój szczyt (choćby na dnie), zdawało się

przezornie dźwigałem ciebie w sobie jak bezpieczeństwa plecak,

jak lin wiązkę na wszelki wypadek,

wypadło odpaść w sobotę, leciałem w dół w niedzielę,

przypadek wierności sprawił, że usłyszałem jeszcze, jak wzrasta jedna ze skalnic,

zanim uderzyłem głową o grań,

zaskarbiona pomoc nadeszła,

zablokowałaś karabinki, wbiłaś czekan, wyhamowałaś mój upadek,

kamień skarcenia uniósł się, by sięgnąć mego czoła

— nie sięgnął

ani ten na ziemi nie sięgnie,

ani ten lecący w kosmosie bezideowej ciszy,

jestem już uratowanym przyrodnikiem

regli i turni zatraty,

dojrzałym koneserem odwróconych gór,

patrzę teraz na mój skarb — szczyt pokory,

lecz nie wiem, kto kogo zaskarbił?

Z deszczu pod Ryn

Z deszczu pod Ryn,

z Rynu do Mikołajek

płynęliśmy Omegami z rozwianym długim włosem znakiem,

zamiast wiatrowskazów na wantach,

popijając wodą zza burt rozuroczenia nasze

i dojadając czekoladą Ewedel obiad ziemniaczany,

a gdy wiatr prawdy po burzy odszedł na wieczną wartę,

my, bosonodzy, na pomostach wciąż staliśmy na baczność

przed kolejnym generałem losu szkwałem

zmutowanym grzechem serc bitew echem

z „Bałtykiem” w ręce na Mazurach,

przemoknięci do krwi ostatniej,

mający wojny za nic

i Ryn za plecami

Tylko mi nie mów

Tylko mi nie mów, że

tylko mi nie mów, bo

tylko mi nie mów, aczkolwiek, no wiesz

— choć nie jesteś jeszcze dla mnie ciężarem

zrzucam cię z siebie, ale

wiem, co to księżyc na plecach,

wiem, co to gwiazdy na głowie,

wiem, co to ciężar słonecznego wiatru,

wewnątrz tego lekkiego ucisku na skronie

jest miłości siła ciążenia w swej istocie,

wiesz, że kochałem nie tylko ciebie,

więc nie mów tego, proszę,

popatrz na wagę, na wskazówkę,

na skalę czasoprzestrzeni,

zrzucasz mnie z siebie jak nicość,

gdzieś wewnątrz, gdy się kochamy,

nad ranem mówisz — bo bardzo cię cenię,

odchodzę

Beneath the Remains

Piorąc pieluchy w łazience, słucham Sepultury,

dawne obsesje torturują mnie znowu,

mimo iż jest już maj dziewięćdziesiątego pierwszego roku,

wciąż czuję na sobie wzrok czerwonego Al Capone,

chyba w znakach zodiaku ukryły się sierp i młot,

dziś rano chór kwiczołów przypomniał mi Chór Aleksandrowa,

zwiesiłem nos na kwintę nad pieluch grobem,

cóż, nie muszę się czuć wiecznie tak żywy jak Lenin,

mały księżyc zgasł, zasłaniając uszy przed riffami Cavalery,

róże czerwone swoje korzenie wyrwały

i odeszły na śmierć do Moskwy

jak zgrabna tancerka Degasa,

jak tancerka hiszpańska Trakla ognista,

Polska jeszcze tańcząca z kogutem w zębach,

w brzuchu agnostyckiej maszyny

hałaśliwie wyzwala się ze zła kosmosu układów magicznych

Dzieciństwa klucz

Dotknęła mojego uda swoim biodrem,

oparła głowę na moim ramieniu,

zaczęła czytać książkę w pociągu,

cel zniknął, tak jej, jak i mój,

pomyślałem, że to ona raczej zniszczyła cel, a nie ja,

sens samotności widoczny, przeżywany co dzień przepoczwarzył się

Przylgnęła ufnie taka delikatna, ciepła do szorstkiego kamienia,

w jaki zmieniała mnie ta podróż młodzieńcza,

tonąc powoli w niej, oddalałem się od bogiń przeszłości,

które nie mogąc dosięgnąć biczem moich pleców,

wpatrywały się bezradnie w płynącą po nich wczorajszą krew

Teraz ona otworzyła mój sen przed innym sinym tygrysem,

ona, która kiedyś Chrystusowi zostawiła swój adres,

wypaczająca jego Golgotę myślami o tym, że czeka go tylko ciągłe umieranie,

nie przypuszczała, że On odda go mnie na zmartwychwstanie,

teraz zastanawiam się, jak posiąść jej szkolne marzenia

i jak nie przestać jej kochać w paszczy tygrysa

Teraz przytulona do mnie, obejmująca mnie czule,

tak kochana jeszcze, a może na jutro obojętna,

nazywam ją już — dzieciństwa kluczem na niebie

Arie

Zespół koloraturowy przenośni

naznaczony zespołem uczuciowych nieznośności,

akcja akupunkturalna na przemian

w sercu, nodze, plecach, w harfie kręgów szyjnych,

a atonalność ust, języka, warg,

zniesienie bólu poprzez klocki lego palców

w lesie norweskim, gdy ciepło doskwiera,

płynie śpiew zakochanych nieosiągalnością

Ponętna niech zdobędzie się na

poprawienie wezgłowia w łożyskach

wierszy pod głową poety,

atonalność słów jak nagle zerwane struny harfy praw

bez podłości w skroniach,

ciągle małostkowości pożądania jej nóg,

zabrane pończochy i ona jest bez nich,

na karuzeli pomalowanych paznokci

w sukience się kręci,

bez bielizny nad trumną i kołyską wiersza

Poeta z zadartą głową gwiżdże arie,

prąd wyłączyli, zatrzymała się przed nim,

wyciągnęła rękę

poduszka wypadła mu spod głowy,

na zmartwychwstanie wiersza,

na wyklucie do końca i ozdrowienie bez łez,

z zamachem stanu na śmierć,

na cudowność jej stanu,

w dłoniach jego

Wieczorem wybaczamy wraz

Mieszkam z tobą tam,

gdzie gwałtem wzięta piekarnia wzywa chlebem brzask,

wyłaniające się z niebytu opłotki metropolii,

jej wciąż kurne biurowce i malwy na wszystkich skrzyżowaniach,

odkąd śnieg spadł na rzęsy twojej nocy,

w naszym czuwaniu pojawiła się odrobina ciepła,

co wieczór słyszymy marsz dzielnych zwycięskich legionów,

jeszcze rytm i pieśń ich jak dym snuje się po świt,

wąsy bojowników, piersi matek polskich, koronki sztandarów

w ten zimowy wieczór podziwiamy wspólnie na niebie,

od żywych gwiazd oddalają nas rzęsy i śnieg,

biały niedźwiedź robi sobie zdjęcie z wąsatym przywódcą,

potem defiluje naturalnie zgarbiony w kierunku alei,

gehenny ciemnej obozy zniknęły już w jaskini historii,

a po chwili wyleciały gołębie, a gdy zagdakały kury giełd,

żaden Polak nie zaparł się siebie,

my razem zapieramy się siebie co dzień

po to tylko, by wieczorem wybaczać wraz

ech, te ugody gorące, serdeczne, drobniutkie

mrówki śmieszki na ścianach salonu w naszym pokoju błogim,

nietoperze, byki, półksiężyce na witrażach pracowitych dni,

jakże dawno odeszli stąd ci, co poszli walczyć pod Pszczynę,

ginąć za Ukrainę, krwawić za Londyn — brak ich okrutny, cóż,

dzisiaj nasze spadochrony i hełmy czekają w kącie, a my idziemy do łóżka,

popijamy Wysowiankę, wyłączamy silniki tankietek z biur,

piekarnia dymi, chrzęści, dzwoni, mruga,

jak krążownik cumujący powoli na redzie naszej młodej wolności,

ledwie tuląc się do siebie dostrzegamy, jak podpala park

kolejny pijany piekarz

Wiosna 1980

Ptaki obce przesuwają się po niebie,

nocne klucze jak sputniki z numerami od 988 do 1088

przelatują nad naszym domem skostniałym,

dziś nastaje picassowska wiosna,

od rana tylko Narcyza władzy słychać w radiu,

zespawani wąsaci starcy w spódnicach z cokołów

kupują mleko w proszku i odżywki dla niemowląt świata za łuski,

dostałem przez umyślnego zaprzańca wezwanie na wojskowe ćwiczenia,

będę musiał wykuwać okopy w znanych lodach Syberii,

patrzeć pod nogi liczne jak przebiśniegi,

zaszczuty, zapędzony do tunelu duszy bez wyjścia,

muszę zrezygnować z myślenia o Kantorze i Wielopolu w delcie Missisipi,

muszę zrezygnować z myślenia o kobietach Baudelaire’a w Paryżu,

muszę zrezygnować z myślenia o obsesjach Dostojewskiego w Petersburgu,

muszę zrezygnować z myślenia o ogniach Hendrixa na wyspie White,

muszę zrezygnować z myślenia o koniecznych zezwoleniach Wojewody Krakowskiego na wszystko,

przynajmniej na jakiś dadaczas do lata,

ale nigdy nie wyrzeknę się zapatrzeń

ani długich nocy spadających gwiazd,

które nadejdą w sierpniu nieodwołalnie

Wiatr

Wiatr wolnych myśli wieczorem wyjąłem z jaja,

oswobodziłem go z dłoni,

zaśpiewał mi na odchodne Sanctus i Hosanna,

ledwo go dostrzegłem znikającego

w czerepach przerażająco milczących władców,

ich małe makabryczne główki kołysały się bezwładnie

potrząsane szyjami socjalistycznych flamingów,

teraz nie da się tu zasnąć — przeleciało mi przez głowę,

łuna na horyzoncie,

przecież w Czechach też tak jasno,

rozrywane cirrusy fioletowe zaginają parol na całe Karpaty,

ledwo żyjący wiatr narobił zamieszania wszędzie,

rodząc się dla panowania nieograniczeń w Polsce,

gdybyż wiedział o spowalniającej obstrukcji,

kwiatów batut win poetów wczorajszych

i moim śnie kolorowym jak apokalipsa nadciągającym

Meteoryt uderzył w Paryż

Nienaruszone gzymsy, portale, chimery i rzygacze,

a przecież meteoryt uderzył w Paryż,

w socjalnej jego otoczce spadła na miasto epidemia klisz,

królują w dyskotekach ewidentni, a w galeriach nieoznaczeni,

meteoryt wbił się ostatecznie w ścianę Centrum Pompidou,

wichura rewolucji się zerwała, rozerwała sztandar Joanny,

niechodzący dźwigacze nitów jeżdżący bolidami jeszcze podtrzymują go,

epidemia manifestów pod triumfalnymi łukami póz i kolumnami mód,

oto ja, Gavroche z Polski, stoję na La Roche, patrzę w niebo,

mam otwarte usta, trzymam w nich odłamek meteorytu,

w postrzępionej kamizelce wyglądam jak Chimera Apollinaire’a

Tautologia

Bóg jest przyczyną mojego patrzenia,

Bóg jest przyczyną mojego słuchania,

Bóg jest przyczyną mojego myślenia,

Bóg jest początkiem i końcem mojego świata,

to truizm czy transcendentalia?

ja jestem początkiem i końcem mojego wiersza,

to prawda czy truizm?

Pierwsza para

Jeden prosty gest wykonać,

objąć ją za szyję, przyciągnąć do siebie,

zatopić swoje wargi w jej słodko-słonych wargach,

rozgnieść je jak owoce morza koralowego,

posmakować jak papaję, pitaję, mango,

jeden prosty gest

i ziemia, na której stoimy, nagle

zmieni się w niebo albo piekło, kto wie?

objąć ją za szyję, przyciągnąć do siebie,

przytulić policzek do policzka

i trwać tak do końca świata,

nie będąc mężem i żoną,

a wyłącznie Adamem i Ewą,

ludzkości pierwszą parą świętą,

jeden prosty gest,

objąć ją za szyję, przyciągnąć do siebie,

jej zapach za uchem w siebie zagarnąć zmysłami

i wyszeptać — razem na wieczność

tej przemijającej chwili,

w której przychodzi miłość

Sznur

Sznur korali w Stawie Dąbskim,

jej kolano na moim kolanie,

sznur żurawi nad lotniskiem wojskowym w Łasku,

jej ręka na moim udzie,

sznur pereł czarnych zamiast łańcucha

na szyi sędziego Juszczyszyna,

jej ręka na moim pośladku,

sznur politycznych widziadeł nad Mostem Średnicowym,

jej ręka na mojej piersi,

sznur kolorowych żarówek

na choince w Ogrodzie Botanicznym na Ostrowie Tumskim,

jej ręka na moim brzuchu,

sznur samochodów w Gorzyczkach na Autostradzie Słońca,

jej ręka na mojej dłoni,

sznur katowski z ledowej taśmy tęczowej Biedronia,

jej palec na moich ustach,

a potem nieme wargi,

sznur diamentów tuż przed moimi oczami

albo to jej roziskrzone oczy,

spętane miłością gwiazdozbiory jeszcze bez nazwy

Adoracja

Adorujesz zachodzące słońce

tak jak Najświętszy Sakrament

(stworzenie Bogiem nie jest,

ale ma go w sobie, jak idę i zasadę, więc…),

to nie kult solarny,

ale po pięciu tysiącach lat rozwijania teologii i filozofii

obraz apoteozy człowieczeństwa

(zrodzonego dzięki słońcu)

w myśli najszlachetniejszej z konieczności rozbłyska,

widzisz ten opłatek bursztynowej gwiazdy,

kruchy jak śnieżka prześwietlony,

w monstrancji bezlistnych, styczniowych drzew koron,

na ołtarzach złożonych, wzniesionych jak do modlitwy,

dłoni domów i kominów,

wśród teoforycznych procesji wysokich wietrznych chmur,

w styczniowe popołudnie od emocji niecichnącego serca,

serca jednoczącego i jednoczonego,

w strzelistym akcie zrozumienia wszystkiego wzdychasz

Zauroczenia

Nawet zamieciony pod zegar

kurz namiętności

zdradza tam swoje przywiązanie

do jej cudnego łokcia i dłoni

w zamierzchłych osłupieniach,

w pączkujących nadziejach,

rozpyla chwile jedności

zauroczenia wczoraj i dziś

Lód topnieje rankiem

Lód topnieje rankiem,

lodowce Królowej Maud znikają nocą,

góra lodowa ONZ pęka ze śmiechu,

w korytarzach byłych komitetów i nowych komisji

pływają pierwsze rekiny i manty,

lodowce Grenlandii znikają nocą

jak ptaki jesienią i dziecięce sny latem,

Wyspy Wielkanocne zanurzają swoje postacie w płynie,

małe, coraz mniejsze Wyspy Wielkanocne,

trwa bitwa dusz na ukłony przed kamerami,

kominy machają chorągiewkami

do humanoidów na konferencjach,

a dziecko świata wypada z dwudziestego pierwszego piętra,

dziecko ptak spada na ulicę demonstrantów pełną,

rozbija się o bruk rozpalony,

dziecko ptak nielotny

Kołysanka

Tik-tak, tik-tak, synku, śpij, tylko tak,

to tylko zegar, nie Kremlowskie Kuranty,

tam jest Mleczna Droga, a Wielki Wóz tam,

ale nie ma już Wielkiego Brata,

tam jakiś pan grzebie w śmietniku, a może to kot,

popatrz, jaki wielki księżyc za oknem,

ponad miastem świeci jak neon PZU bez zet,

tam w dole już śpią ludzie, a my jesteśmy na górze,

jesteśmy wyżej od szkół i pałaców kultury,

jesteśmy wyżej od komend policji,

jesteśmy wyżej od więzień i kościelnych wież,

jesteśmy wyżej od pomników i cmentarzy,

tik-tak, tik-tak, synku śpij, tylko tak,

to tylko zegar, nie Kremlowskie Kuranty,

tak, tak, tak, synku, nie ma już tam w dole

Miejskiego Komitetu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej,

nie możemy być, niestety, wyżej od pierwszego sekretarza,

tik-tak, tik-tak, śpij, tylko tak

Lojalność

W kratę wplatam spojrzenia jak jakiś więzień,

siedzę na radzieckiej gazecie

w ostatnim betonowym bunkrze skansenu PRL-u,

mam może migrenę albo tylko łeb mnie boli,

w uszach mam zgniecione puszki po piwie,

a nos zapchany plastikowymi butelkami po oleju do frytek,

legenda Solidarności zdejmuje mi buty,

namaszcza je resztą mazi z czołgów, które gdzieś odjechały,

kładzie kompres na bolącą zbitą głowę,

Myszka Miki przybiega do stóp i łasi się do nich,

na ścianie widzę wydrapany napis — byłem tu, Homer,

leki stoją na szafce na leki jak wryte,

dzwon daleki dzwoni jak dzwon Lenina,

gołąbek Picassa wyfruwa spod paznokcia

i roztrzaskuje się nagle na ścianie — gołąbek Guernica,

lament lamentu, lamentu lament w karcerze raju utraconego,

łzy w oczach przodowników opozycji,

plączę jednak tylko ja — trabant po rewolucji

uwięziony za lojalność polskiej ciasnocie

Najmłodsza

Kochaj mnie ty, która jesteś

wśród muz najmłodsza,

stojąca w drzwiach z szeptem

na wargach zamarłym,

co wydaje mi się pocałunkiem powitania

wysłanym w powietrze,

odwzajemnionym takoż przeze mnie,

lecz na pożegnanie,

kochaj mnie, pochylonego

nad klawiaturą albo wyświetlaczem,

bo kogóż możesz kochać bardziej w tak dziwny sposób

i z większą wzajemnością, najmłodsza

branko ust i jasyrze mój

Eurydyka

Ona wciąż idzie za mną

jak przynęta niesłysząca w ciszy,

Eurydyka niezłomna, porzucająca dawnych bliskich,

boję się, więc szeptam — miła, co robisz, zatrzymaj się,

idziemy ku przepaści naszych wczorajszości i swojej,

ku katastrofie kosmicznej — eksplozji emocji supernowej,

na razie wchłaniamy sympatię, czułość, delikatność,

chłoniemy to wszystko, co nieme,

nie chcąc się odwrócić, by to przerwać

i skłonić niebo w nas do refleksji nad śmiercią,

ona idzie wciąż za mną tak cicho, potulnie,

a ja popisuję się łabędzim śpiewem przed nią,

śpiewem dni moich wciąż pędzących w nieznane,

czym zakończy się ta nasza wędrówka

— gromem oczu, wypadkiem pędzącej lokomotywy,

burzą śnieżną w środku lata — kto wie?

idę dalej, a ona to wie, że idę dla niej,

jednak nie jest mojego Hadesu cieniem,

raczej realnym dniem, ciała schlebieniem

z jedynym ciszy dotykiem

Do kroćset

Jakąż skałą krwi jest ta kroć?

krwawię ciągle, bo wiem,

że ja sam i serce jedno jak słońce ran,

krwawię, bo to już nie kroć jest jutra,

ale dziś, księżycowe dziś,

westchnienie płuc jak gór — gdybyś, chociaż ty raz,

lawina myśli nie zastąpi wodospadu słów opisujących ciszę,

a kysz, świecie pusty i zły, a kysz,

tylko ty, ja, tylko ja, ty, wreszcie,

nawet — do kroćset

otwartych serc i nieb

---

Łatwe wzruszenia nad dzbanem pełnym krwi

Łatwe wzruszenia nad dzbanem pełnym krwi wspominam,

blade twarze oficerów wydających rozkazy pamiętam,

smutne oczy patrzących na ekshumacje obserwuję,

mur w moim oknie jak komin fabryki wciąż powstaje z martwych,

czernieją w kącie farby i pędzle jak kości i czaszki,

kameralny nastrój przedwojenny jak płomień świecy, jak neon,

sięgać, nie sięgać po brzytwę sztuki…

sucha gałąź historii wciska się przez okno,

tam gdzieś, gdzie domy obce i twarze,

kapelusz zawieszam na samowiedzy,

nie mogę dotrzeć do Aten Peryklesa i Platona, bo już ich nie ma,

nie mogę dotrzeć do Imperium Rzymskiego, bo już go nie ma,

nie mogę dotrzeć do Cesarstwa Niemieckiego, bo już go nie ma,

ale mogę szukać imperium Stalina wszędzie,

tu łatwo powiedzieć diabeł jest tam albo tam,

jeszcze czekam na odpowiedź lekarzy i katów,

barbarzyńcy wciąż podchodzą pod ściany mego domu

z toporami nowych idei,

a ja stoję na środku pokoju z pędzlem i piórem

na nieistnienie niezdecydowany

Szepty namiętności

Gdy roztrącasz natchnienia, łasząc się do jej płomienia

z obnażonego ramienia wybuchającego,

co jest zaledwie urzędniczym stemplem każdego dnia,

smakujesz kruchości jej koniuszkiem oka,

i ty, i ona smakujecie siebie nawzajem,

ona tak to lubi i o tym mówi,

a ty sam nie wiesz, czy ból nieprzezwyciężalny

już jest częścią oka, a może języka,

ta kruchość, ta blaga, sen, zaświat gestów jak cud,

więc roisz sobie sen o wolności w jej piersi,

w jej piersiach, u jej piersi, pomiędzy piersiami,

aż strąca cię z siebie tą niepowtarzalną delikatnością boską,

co znów w szeptach szczupłej namiętności zamiera

dla twojego zbawienia

Święty poranek jesieni

Święty poranek jesieni,

za oknem wiatr się wzmaga,

jasne plamy na ścianach kamienic,

to wszystko, co pozostało z lata,

miłość wczorajsza wylewa się z rynien,

klucz obraca się w sercu,

wiatr się wzmaga w mieszkaniu,

poduszka jak ciepło emituje pierze wprost na podgrodzie,

starcy niosą na plecach siodła,

przechodzą przez bramy, udając się na okoliczne wzgórza,

w rzędach topól przydrożnych bezustanny szelest,

ciągłe migotanie wspomnień słowiańskich

i wielka tęsknota skał na wzgórzu rządzących,

lemiesze ozime kroją głowy chłopów z podgrodzia,

odkrywając białą kość,

słońce powoli rozgrzewa ostatnią Syrenkę

porzuconą na parkingu historii,

białe alby fruną nad wielkim złotym miastem lego,

wzmagający się wiatr porywa ptaki w niebo

wschodzących słońc,

już stamtąd nie wracają,

z centralnego placu hutniczego

powoli wyruszają Lapończycy ze stadami renów,

mleko przestaje się sączyć z wielkich matczynych piersi

ściśniętych kartkami poezji tomów,

wyobraźnia spokojnie czeka na otwarcie puszki

z kiszonym skandynawskim śledziem jutra,

od wzgórz i pól do centrum miasta

porusza się wyciąg krzesełkowy,

przywozi sowieckich towarzyszy z pierwszomajowej trybuny,

ponad ulicą podryguje jakaś samotna zakochana kobieta

zawieszona na balkonowej suszarce,

podryguje przypięta greckim spinaczem do bielizny,

podryguje na wietrze potrząsana jesienią i dreszczem

podryguje żywo jak podmiot liryczny w wierszach Safony

---

Noc sylwestrowa

Serce męczy się pochylone

nad swym losem spętanym,

gwiaździste niebo ledwo przynosi

rozluźnienie jego więzów,

serce łka w sylwestrową noc,

nic zmienić już nie może,

nic nie zmieniło i chyba nie zmieni,

nawet jeśli samo zmieni się w cnotę lub grzech,

w trójjedni zawieszone — siebie, jej i miłości,

cierpi, cierpiało, wycierpieć musi,

skutki zjednoczenia z galaktyką nieznaną,

ot, prawda, gwiazdy nie uwolnią od uczuć i marzeń,

marzenia nie uwolnią z teraźniejszych kajdan,

noc ostatnia to ich nieubłagany kat,

gwiazdy, serce i żal

Zżęte kłosy kolejnego roku

Zżęte kłosy kolejnego roku,

w mumie zmienione wczorajsze dni,

nic żywego tu nie znajdziesz,

w noc sylwestrową

kabaret ukraińsko-śląski wypowie ostatnie kwestie

w języku kaszubskim do górali w Kruszynianach

z piedestału Światowida komercji — i tyle,

owce przewag i strat postrzyżone,

w Ełku kot ogaca jeszcze zapomniany dach,

kogut pieje w Lubaniu po organowych koncertach,

Jaksa panicznie bije ostatniego denara północy,

denar płacze jak żywy brakteat południa,

niewczesny motocykl księżyca rozjeżdża ślimaka miłości

nienadążającego za gwiazdą przyszłości

— motocykl na gąsienicach

jest Lublin w Stoczku i na Wawelu Wawer,

za późno na snopy,

wymłócono wszystko w trakcie

— całorocznych żniw osobowych

jak świt powiecza teatr jest narodowy

na rynków prawdziwych scenach

aktorów światła brak

Drąg fyzykalny

Drąg fyzykalny i grówniane nożyce

dorzucone do pogrzebacza fynansowego,

tak sobie to leży na złomu kupie

jak niegdyś pobitewne, popowstańcze aruże,

ale dzisiaj już nikt nie powie

— to w Polsce, czyli nigdzie!

oto ja, który zakupiłem

maszt ogrodowy właśnie,

na pudełku napis — produkt typu Germany,

w Wuhan zdjełany,

ustawiłem i zawiesiłem na nim

wimpel w barwach polskich,

niech powiewa nad dziedziną Polaka,

właściciela kupy złomu,

post… post… post… post…

oto ja, stoję pod nim z włosem sczochranem,

Polak żywy i wciąż niemartwy,

moja dziedzina oblewana jest Morzem

niezłowrogim i gościnnym,

zapraszam do się orły, orłosępy, orliki,

wszelkie wirtualne i nie,

tylko nie czerwone

Prześcieradło

Rozścieliłem prześcieradło księżyca na placu,

gdzie mrok dopadał miasto

na kamiennych płytach przyszłości,

ułożyłem puste butelki i zwaliłem tobół ciała,

dzień spoczął w parku jak ja,

ludzkie historie wypalone na murach

wniknęły w moje modlitwy, spijałem je tam

spleciony z myślami, które traciły pamięć powoli,

leciałem w otchłanie równe nienawiści miliona ludzi

na spadochronie jednej miłości,

bogate w przeszłość kwiaciarki

wylały na mnie wiadra pomyj,

śnieg spadł zamiast kwiatów zaraz po tym,

kamień wznosił się w niebiosa beze mnie,

czas zaiskrzył w zębach kwiaciarek,

sto lat, sto lat — rozległo się nad placem,

to śpiewały moje nocne gołębie wyruszające

na żer jak sowy zło pożerające

Krew pada

Gdyby wielokrotny

człowiek padał z nieba,

ale by było, co nie?

a tu padają parasole itp.

jak koty przysłowiowe,

krew pada, jak gdyby

do góry nogami,

i wątpia zalewa,

ale jest niesurrealistyczna

jak człowiek ścięty,

głowy wyrastają z ziemi

po prostu jak kapusty,

a tu śmierć

horyzontem jeno jest,

nie zającem skaczącem

Posłuj lżej

Kulajże kulaj ulaj uf

ale cnoty absolutnej nie udaj

pośle mniejszościowo zły

syzyfuj symoniuj syp

obłędnie naprawiony

robocie ciszy humanoidalnej

gęsi leśna gęśluj nam

mnogi dyrektorze w gaciach peerelu

powrósłami przepasany moskwy

na niby

gościuj wodny gościu ści

mężny pięknobracie TV

ze sztalugami świata wartymi milion

i pędzlem z dzielnicy za dychę

wróżaj wróżni róż

gdyby nawet opadły mowy uwiędłe

w wygłupach clipów

zdobędziesz piedestał zgrzytu

zgryzot nieprzyjaciela nie sięgniesz i tak

jednym haustem przyjaciela spijesz do dna

lepiej posłuj lżej

nie wisłuj łże

nie wroguj dla wyraju

aj waj

Zamówiłem dla ciebie obłoki nad jeziorem

Zamówiłem dla ciebie obłoki nad jeziorem

i szuwarów niezwykły czar

oraz jaką taką łódkę płynącą z wyłączonym silnikiem

w strefie ciszy twojej dziewiczej,

ja nie wiem do dziś, jak można było przejść razem

mostem odległym w chmurach, bądź co bądź dwudziestoletnich wtedy,

nad Mikołajkami z piwem bez zakąski

w niebieskim worku po śpiworze na głowie,

zamówiłem ciast gromkie brawa w omegi kokpicie,

lecz nie tonięcie chmur skłębionych obok glonów zielonych,

nieopodal naszego strachu burt kołysania,

odległości rąk i ust od siebie w przeszłym raju,

były wtedy jak wydra w sieciach nieuchwytne,

kawałek ich nie należał do spoiwa ciemności onego czasu,

tylko zakręcone uczucie było widoczne jak urodziny nocy wspólnej

szepczącej do mnie w wantach

— nie mieszaj się z tłumem gapiów przedwcześnie,

tylko twoje dziewczyny są odwieczne,

zamknęłaś nasz spacer po brzegu

w slajdzie kolorowym jak kaczka krzyżówka na pomoście,

niebo wciąż schodziło w głębię zataczającej się jaźni,

a ja czuwałem trzeźwy nad nią,

wichry z piorunami uderzyły w zapamiętanie twoje

i to było godne kowala wodnego świata,

zamówiłem nazwę tej miłości w pamięci

i przyszła na czas,

zapukała knykciem w pagaj,

stukanie przeniosło się do ust,

coś dzwoni, zęby dzwonią, coś dudni, język dudni — rzekłaś

— wstawaj już ze złud pod pokładem serca,

w ten czas czerwonego szkwału przytul mnie wreszcie

Boginio ułud

Biegniesz do moich ud uł m a

boginio mił ości

pozwalam ci na wszystko

w niszach my i ch łez skał uż ach och ach ja aj

czytaj: co, kiedy, jak, gdzie: czytaj czy

boginio m a

bla bla blasku świec pur pur owych

przydajesz im

wciąż biegniesz boso po op op op

kamien nej rosie nocy z książką w ręce

do świtu zmierzasz ich z łych by

boginio m a

ele c mentarza

p u szcz ół ud sss łów uł ud my i ch

pozwalam ci na wszystko

bogini o ścisłości czy taj n a

Oczy i serca splątane

W jej zachowaniu niecodziennym odczytałem kierunek

marszruty moich ocznych gałek,

kiedyś były pełne wyrazu

plemiennego krajowego wielkopolskiego,

jakieś takie były mrugające,

czerwienią zielenią pulsujące,

światłem zwykle dobrych, ale i przeciwnych zamiarów,

ożywcze w swej lapidarności przekazu

dla komsomolskich maszkaronów kultury,

teraz kurczowo uchwyciły się jej błękitu,

moje gałki oczne nazwane przez nią:

„och, jaki ty jesteś dobry” z powodu napisu wewnątrz

za nią pomaszerowały w mundurach na kurhan,

wzgórze, jakiś wierzchołek Nebo samych górnolotności,

chyba zmienią się już jutro w kosmiczne statki,

od wtedy przecież szykują się startu, jak gdyby,

choć niebieski stał się dominujący,

to nie pulsuje w nich zerkających,

jest tylko rozbłyskiem jedynym ciągłym

a wzrok mój wszystek sam jest poza nimi,

już jest cały w niej jak cel

i oto zaczęły się lekcje tanga Chagalla na niebie karminowym,

oczy i serca splątane tańczą przytulone do siebie,

obejmują się czule, wypełniają sobą, lewitują nad horyzontem omdlałym

to już ta jednia, to uniesienie do gwiazd wyczekiwane,

skrzydlata pieczęć przełomu epok,

roku, dnia, godziny, sekundy… życia zrywu?

czy wielokolorowy fajerwerk nad nekropolią uczuć?

Sięgnąć na stoły sztuk

Najogólniejsze szczątkowe wernisaże

zamkowych przypadłości

kumulatywnie zsuniętych beznadziejności stoków,

świadczących o wyniosłościach,

halabardami strzeżonych umocowań obozów

w świecie wasalnym i nieciągłym książęcym,

ale wskazując niepodległości krajobrazów

w okruchach takich jak sanie,

łuna, igła, świerk, sowa, blanka, rów,

zdeptane wklęsłościami aparycji

Świtezianek ubóstwa przywiezionych w to miejsce

wywrotką marki Stayer

popychanej spychaczem wielkości

tychże magnatów zasiadających

po prawicy zboża i mleka, gdyż

wina nie ma jeszcze na rynkach,

choć starożytności nieznane wciąż w komórkach

jakichś czynów podległych

na żniwne, szewskie, czyli plebejskie czasy,

zapatrzonych jak skorupy na garnek,

garnek to iście jak urna zachęty

w liściach ukryty laurowych,

by upodleni, wykluczeni, niedomknięci

mogli wyjść poza pod tamą cielesności

i sięgnąć na stoły, gdzie spiętrzono dobra

sztuk rozproszonych niegdyś