Żadna część tej publikacji nie może być powielana, rozpowszechniana ani przesyłana w jakiejkolwiek formie lub za pomocą jakichkolwiek środków, w tym fotokopii, nagrywania lub innych metod elektronicznych lub mechanicznych, bez uprzedniej pisemnej zgody autora, z wyjątkiem krótkich cytatów zawartych w recenzjach krytycznych i niektórych innych niekomercyjnych zastosowań dozwolonych przez prawo autorskie. W przypadku próśb o pozwolenie prosimy o kontakt z autorem pod adresem marc@marcpetrin.com. To jest fikcja. Historia, wszystkie imiona, postacie i incydenty przedstawione w tej produkcji są fikcyjne. Chociaż historia może odnosić się do prawdziwych obiektów astronomicznych i koncepcji naukowych, są one używane w sposób fikcyjny. Nie jest zamierzona ani nie należy wnioskować o żadnej identyfikacji z prawdziwymi osobami (żywymi lub zmarłymi), miejscami, budynkami i produktami.

Słowo Wstępne

Czy czułeś kiedyś, że świat jest rozstrojony?

Że tuż pod powierzchnią codzienności, w ciszy między jednym a drugim uderzeniem serca, wibruje fałszywa nuta? Podprogowy, fizycznie odczuwalny nacisk na skroniach, który szepcze, że coś jest nie tak. Że harmonia, którą uważaliśmy za pewnik, jest tylko iluzją.

Jeśli tak, to nie jesteś sam. I nie jesteś w błędzie.

Ta książka jest echem tego samego uczucia. Jest opowieścią zrodzoną z potrzeby zrozumienia tego Dysonansu — choroby samej rzeczywistości, która zżera wszechświat od środka. Praca nad nią była dla mnie podróżą w głąb tej anomalii, zanurzeniem w świecie, który jest jednocześnie przerażający i niewiarygodnie piękny. Była to samotna, uzależniająca przyjemność budowania fabuły, powoływania do istnienia nowych światów i oddychania tym samym powietrzem, co moi bohaterowie.

Gdy postawiłem ostatnią kropkę, poczułem bolesną dekompresję ontologiczną — powrót z wszechświata pełnego barw i cudów do naszej, pozornie stabilnej rzeczywistości.

Ale zaraz po tym przyszło olśnienie. Świadomość, że moja samotna podróż dobiegła końca tylko po to, by Twoja mogła się właśnie rozpocząć. Że cała ta radość tworzenia była zaledwie preludium do chwili, w której mogę podzielić się moją tajemnicą z Tobą.

Nie będę Cię dłużej trzymał w przedsionku. Cała moja pasja, cała ta przygoda, która przez tak długi czas była tylko moja — teraz należy do Ciebie.

Zapraszam do Kuźni Rzeczywistości.

Zanim wyruszysz w podróż… (słowo o Rozdziale 0)

Na początku tej książki umieściłem Prequel. Jest to fabularne streszczenie kluczowych wydarzeń z pierwszego i drugiego tomu sagi Fluctus Vitae.

Dla tych z Was, którzy wracają na te ścieżki: potraktujcie go jak spotkanie z dawno niewidzianymi przyjaciółmi, jako przypomnienie przysiąg i zdrad, które doprowadziły nas do tego miejsca.

Uwaga: Dla nowego podróżnika jest to zakazany owoc. Wiedza, która na zawsze zmieni Twoje postrzeganie początku tej sagi. Jest to droga na skróty, która odbierze Ci nieskażoną przyjemność odkrywania tajemnic krok po kroku, w kolejności, w jakiej zostały utkane.

Wybór, czy zerwać go już teraz, należy do Ciebie. Istnieją tajemnice, których zignorowanie kosztuje więcej niż ich poznanie. Ale istnieją też podróże, które tracą całą swoją magię, gdy zna się ich zakończenie przed startem.

Prequel:
Przypomnienie tomu I i II

Świadomość wróciła nie jak łagodny wschód słońca, lecz jak uderzenie młota. Gwałtowny, bolesny wstrząs, który wyrwał go z nicości i cisnął w sam środek agresji bieli. Biel ścian, pościeli, fartucha. Biel tak absolutna i syntetyczna, że raniła nowo narodzone zmysły.

Potem był dźwięk. Monotonny, irytujący pisk maszyny — pik… pik… pik… — uboga, mechaniczna parodia polifonicznej symfonii istnienia, którą pamiętał. I wreszcie zapach. Chemiczny krzyk antyseptyków, woń choroby i ułomności materii.

Rex Farris otworzył oczy.

Nad nim pochylały się dwie twarze. Jedna należała do kobiety w średnim wieku, jej rysy były mu boleśnie znajome, a w oczach malowała się mieszanka nadziei i piętnastu lat znużenia. Lemis. Jego żona. Druga twarz była młodsza, należała do kobiety, której nie poznawał, a jednak wiedział, kim jest. W jej oczach widział echo oczu Lemis i swoje własne. Margaret. Jego córka. Dorosła.

Zobaczył ich łzy i usłyszał szepty. Próbował odpowiedzieć, otworzyć usta, by wypowiedzieć ich imiona, ale w tej samej chwili jego umysł zalała inna rzeczywistość. Wspomnienie tak żywe, że niemal namacalne.

Stał samotnie pośrodku Auli Synoptycznej, a wszechświat, ten wielki, gwiezdny instrument, rozstrajał się na jego oczach. Nie był to dźwięk, lecz ciśnienie — podprogowy, fizycznie odczuwalny nacisk na skroniach, fałszywa nuta wibrująca w samej tkance bytu…

Nacisk powrócił. Tu i teraz. Realny, pulsujący ból.

Z jego gardła, zamiast słów, wydobył się jedynie chrapliwy, suchy zgrzyt. W jego czaszce rozpętała się wojna.

Układ głosowy wymaga kalibracji. Amplituda drgań strun głosowych jest niewystarczająca, skonstatował chłodny, analityczny głos w jego głowie. Głos Rektora.

Dajcie mu trochę smaru! wściekał się drugi głos, pełen ognia i frustracji. Głos Fyrrusa. Albo podłączcie go do wzmacniacza! Jak mamy cokolwiek zbudować, jeśli nie potrafimy nawet wydać prostego polecenia?!

A on, Rex, ten właściwy Rex, tonął pośrodku, rozdarty między lodem analizy a ogniem kreacji. Był duchem we własnej maszynie, superkomputerem o nieskończonej mocy, uwięzionym w obudowie bez portów wejścia i wyjścia.

Margaret ujęła jego dłoń. Jej dotyk był ciepły, realny. I był jak klucz, który otworzył tamę.

Wspomnienia runęły na niego z siłą tsunami, odłamki utopionego świata. Nie były to jego wspomnienia. A jednak były bardziej realne niż szpitalne łóżko, na którym leżał.

Błysk. Noc Barw Niewyobrażalnych nad stolicą, Leonovarum. Upiorna zorza polarna, mieniąca się kolorami, dla których w bogatym języku lemisiańskim brakowało określeń — barwami, które zdawały się pochodzić z obcego spektrum, raniąc oczy i umysł. A potem krzyk. Ogłuszający, polifoniczny krzyk milionów spanikowanych jaźni, który przetoczył się przez Fluctus Vitae, zrywając subtelne połączenia między umysłami.

Gwałtowny powrót. Biel. Pisk maszyny. Zatroskana twarz Margaret.

Błysk. Dźwięk uderzającego młotka w sali Rady Mędrców, odrzucającego jego plan ratunkowy. Dźwięk zamykanej trumny dla ich świata. Uczucie bycia pariasem, heretykiem z wiedzą o nadchodzącym końcu.

Powrót. Zapach antyseptyków. Chłód pościeli.

Błysk. Piekielny żar i niewyobrażalna grawitacja pulsara RBS 1223. Widmowe postacie Demiurgów Grawitacyjnych, automatów-kowali, które zanurzają się w skorupie gwiazdy neutronowej. Z materii tak gęstej, że łyżeczka ważyłaby miliardy ton, tkają kadłub „Lemiserry”. Obietnica i ostatnia nadzieja wykuta w gwiezdnym pyle.

Powrót. Spojrzał na swoje dłonie. Były słabe, blade, pokryte siatką żył. To nie były dłonie, które potrafiły rzeźbić w czasoprzestrzeni.

Błysk. Ostateczna, druzgocąca prawda, objawiona przez myślącą planetę MAG. Jej głos, który był głosem jego córki, rozbrzmiewający w jego umyśle. „Wszystko to było snem”. Jego świat, Lemis. Jego przyjaźń, naukowe spory i heroiczna walka. Wszystko to było niezwykle złożonym, mentalnym konstruktem w jego własnym, pogrążonym w śpiączce umyśle.

Ból tego wspomnienia był tak ostry, tak świeży, że niemal krzyknął. W jednej chwili kosmiczna epopeja dobiegła końca. W następnej rozpoczął się koszmar.

Wtedy do sali weszła terapeutka, Ashley. Podała mu bryłę szarej, wilgotnej gliny.

— Popracujemy nad koordynacją, panie Farris — powiedziała z wymuszoną wesołością.

Rex pogrążył się w apatii. Ale wtedy, w jego umyśle, Fyrrus ryknął z frustracji i przejął stery.

Jego ręce, prowadzone przez umysł, który projektował w skali galaktyk, zaczęły pracować z nadludzką precyzją. Użył spinacza biurowego jako linii przesyłowej. Fragmentu cewnika jako kanału plazmowego. Po kilku minutach, z bezkształtnej masy gliny, stworzył misterną, zdumiewająco dokładną replikę rdzenia Silnika Strunowego.

Terapeutka cofnęła się o krok, a w jej oczach zobaczył strach. Dla niej był to dowód szaleństwa.

Ale dla Margaret był to dowód, że jej ojciec nie śnił. On pamiętał.

Wojna o Szepty

Garaż rodziny Farrisów stał się tajnym laboratorium, miejscem narodzin cudu i herezji. Zbudowali tam Teleskop Splątania Kwantowego (QET) — urządzenie oparte na fizyce ze snu, zdolne ominąć fundamentalne prawo ich rzeczywistości: stałość prędkości światła. Gdy na ekranie laptopa, z chaosu wyłonił się ostry, żywy obraz ich galaktyki, widziany nie tak, jak wyglądał miliony lat temu, ale tak, jak wyglądał w tej samej chwili, wiedzieli, że triumf jest początkiem końca.

Uruchomili program analityczny i znaleźli to, czego się obawiali. Czerwona, nieregularna sieć pęknięć oplatała obraz galaktyki. Choroba nie została za nimi. Była wszędzie. Była fundamentalną cechą istnienia.

Ich artykuł w „Nature” był jak kropla krwi w oceanie pełnym rekinów. Pierwszym, który wyczuł zdobycz, był Kaelen Voss, bezwzględny prezes korporacji Veridian Dynamics. Rozpoczęła się wojna totalna. Zalały ich pozwy sądowe. W mediach rozpętano kampanię oszczerstw, przedstawiając Rexa jako szaleńca, a Margaret jako jego zmanipulowaną ofiarę. Ich dom stał się oblężoną twierdzą.

Ratunek przyszedł w ostatniej chwili. Silas Kane, legendarny pionier ery cyfrowej, który zniknął przed laty, zaoferował im azyl i nieograniczone fundusze. Tak narodziła się Fundacja Fluctus Vitae, forteca wzniesiona na pustyni Nowego Meksyku. Tam, w otoczeniu najtęższych umysłów planety, rozpoczęli prawdziwy wyścig z czasem. Finałowa konfrontacja rozegrała się podczas publicznej prezentacji Vossa. Gdy ten ogłaszał swój rzekomy triumf, Fundacja użyła „Logicznej Bomby” — broni, która nie niszczyła materii, lecz informację — i na oczach całego świata zamieniła jego rewolucyjne urządzenie w bezużyteczny złom.

Zwyciężyli w bitwie, ale wiedzieli, że właśnie rozpoczęli wojnę. Wojnę nie tylko z jedną korporacją, ale z całym światem, który teraz patrzył na nich z mieszaniną lęku i pożądania.

Rozdział 1:
Narodziny Myślącej Maszyny

Noosferion

Fundacja Fluctus Vitae nie przypominała już skromnego instytutu badawczego, który ledwie kilka lat wcześniej lizał rany po korporacyjnej wojnie z OmniCorpem. Tamten był schronem. Azylem dla umysłu rozszczepionego na trzy, toczonego przez chorobę samej rzeczywistości. Nowa siedziba była czymś innym. Była twierdzą.

Wzniesiona w jałowej, spalonej słońcem pustyni Mojave, na terenie dawnej, zapomnianej przez Boga i wojsko bazy lotniczej, stanowiła architektoniczny manifest siły i ambicji. Z lotu ptaka wyglądała jak gigantyczny, heksagonalny kryształ, w połowie wtopiony w piasek, którego fasetowane, lustrzane panele odbijały niebo z taką precyzją, że w samo południe cała struktura zdawała się znikać, zastąpiona drgającym mirażem czystego błękitu. Nazwano ją Noosferionem. Miejscem, gdzie sfera ludzkiej myśli miała zyskać fizyczną, namacalną formę.

Wnętrze pulsowało cichym, zsynchronizowanym życiem tysięcy ludzi i maszyn. Powietrze, sterylizowane promieniami UV i filtrowane z dokładnością do pojedynczych cząsteczek, pachniało ozonem, rozgrzanym krzemem i subtelną, niemal organiczną wonią egzotycznych polimerów, które stanowiły budulec nerwowy powstającego w sercu kompleksu komputera. Korytarze, szerokie i wysokie jak nawy w modernistycznej katedrze, rozbrzmiewały stłumionym echem kroków, szeptem systemów wentylacyjnych i wszechobecnym, niskim pomrukiem mocy, płynącej z reaktora fuzyjnego ukrytego głęboko pod ziemią.

To wszystko było dziełem Margaret. To ona, z żelazną konsekwencją i organizacyjnym geniuszem, przekuła strumień niemal nieskończonych funduszy, które napłynęły po opublikowaniu danych z teleskopu strunowego, w ten cud inżynierii. Ona negocjowała z rządami, kupowała patenty, rekrutowała najtęższe umysły planety, tworząc z chaosu post-kryzysowego świata sprawnie działającą maszynerię naukową. Była Pierwszą Kapłanką tej nowej religii, w której dogmatem była fizyka, a zbawienie miało nadejść pod postacią obliczeń.

Siedziała teraz w swoim biurze, które bardziej przypominało mostek kapitański statku kosmicznego niż gabinet dyrektora. Jedna ze ścian była w całości inteligentnym szkłem, wyświetlającym na jej życzenie strumienie danych: wykresy postępu prac, analizy budżetowe, modele predykcyjne dotyczące globalnych łańcuchów dostaw i — co najważniejsze — tętniący, trójwymiarowy schemat Logosu.

Komputer Kwantowo-Noetyczny.

Sama nazwa była oksymoronem, herezją dla ortodoksyjnej informatyki. Ale projekt, który rozwijał się w podziemnym sanktuarium zwanym Sanctum, był czymś znacznie więcej. Nie budowali po prostu szybszego superkomputera. Budowali umysł. Jego architektura, naszkicowana przez Rexa w serii transowych, gorączkowych uniesień, była hybrydą, jakiej świat nie widział. Krzemowe płytki stykały się w niej z bio-krystalicznymi matrycami, które rosły, a nie były drukowane. Złote ścieżki obwodów przeplatały się z polimerowymi aksonami, zdolnymi do neuroplastyczności. Zamiast bitów i kubitów, podstawową jednostką informacji miał być noem — dynamiczna, wielowymiarowa struktura myślowa, istniejąca jednocześnie jako stan kwantowy, wzorzec energetyczny i abstrakcyjny koncept. To była inżynieria stosowana z dziedziny, która jeszcze nie istniała.

Margaret odsunęła od siebie filiżankę z wystygłą, syntetyczną kawą. Jej palce zawisły nad interfejsem. Na głównym ekranie, w modelu Logosu, jedna sekcja migała uparcie na czerwono. Problem, który od trzech tygodni spędzał sen z powiek całemu zespołowi termodynamiki.

— Pokaż mi symulację rozpraszania ciepła dla sektora Gamma-7. Pełna emulacja przy obciążeniu czterdziestu procent — mruknęła w stronę ukrytego w biurku mikrofonu.

Obraz Logosu obrócił się, powiększając fragment rdzenia. Po chwili przez idealnie błękitną strukturę przepłynęła szkarłatna fala, rozlewając się jak krwotok. Wirtualne czujniki zawyły alarmem, a liczby opisujące temperaturę w dżulach na femtosekundę poszybowały w rejony, które mogłyby stopić wolfram.

— Stan? — zapytała, choć znała odpowiedź.

— Krytyczny — odpowiedział beznamiętny, syntetyczny głos asystenta jej biura. — Kaskadowa awaria chłodzenia helowego. Przewidywane stopienie matryc noetycznych po 2.7 sekundach od osiągnięcia progu czterdziestu procent mocy obliczeniowej. Rozwiązania konwencjonalne: niewystarczające. Kriogenika kwantowa: niewystarczająca. Chłodzenie przez tunelowanie fononowe: niewystarczające.

Margaret zacisnęła usta. Niewystarczające. To słowo stało się refrenem ich codzienności. Fizyka, jaką znali, kończyła się na progu Sanctum. Budowali urządzenie, którego działanie opierało się na zasadach, które to urządzenie miało dopiero pomóc im odkryć. Klasyczny paradoks pętli przyczynowej, tyle że z budżetem przekraczającym PKB niejednego państwa.

Wezwała na komunikatorze doktora Arisa Thorne’a, szefa działu inżynierii i człowieka, którego twarz zdawała się być permanentnie naznaczona wyrazem intelektualnego zatwardzenia.

— Aris, jakiekolwiek postępy?

Głos Thorne’a, który dobiegł z głośnika, był szorstki jak papier ścierny. — Margaret, próbujemy chłodzić gwiazdę neutronową za pomocą wiatraczka. Prawa termodynamiki są, mówiąc delikatnie, niechętne współpracy. Gęstość obliczeniowa w rdzeniu Gamma-7 przekracza wszystko, co znamy. Każdy noem generuje mikrofluktuację w lokalnej topologii czasoprzestrzeni. To nie jest zwykłe ciepło odpadowe. To… to ontologiczny efekt uboczny. To tak, jakby sama rzeczywistość pociła się ze strachu przed tym, co myśli Logos.

— Oszczędź mi poetyckich metafor, Aris. Potrzebuję rozwiązań. Inżynierii, nie ezoteryki.

— A ja potrzebuję nowych praw fizyki! — warknął Thorne. — Rex dał nam plany katedry, ale zapomniał wspomnieć, że mamy ją zbudować z dymu. Jego szkice dotyczące systemów podtrzymywania… — urwał na chwilę — …są niekompletne. Jest tam coś o „radiatorach anihilacyjnych”, ale to wygląda jak koan zen, a nie schemat techniczny.

Margaret westchnęła. Rex. Zawsze Rex. Był jednocześnie ich największym atutem i największą niewiadomą. Od czasu, gdy trzy jego jaźnie — analityczny Rektor, kreatywny Fyrrus i on sam, Rex Farris — stopiły się w jedną, w miarę spójną osobowość, stał się żywym Mostem Technologicznym do świata, który nawiedzał go w snach. Był ich wyrocznią, ich natchnieniem. Ale praca z wyrocznią była, delikatnie mówiąc, frustrująca. Nie dawał odpowiedzi. Podsuwał zagadki opakowane w inne zagadki.

— Gdzie on jest? — zapytała.

— Tam, gdzie zwykle. W Ogrodzie.

Ogród był kolejnym eufemizmem. Był to olbrzymi, wyciszony akustycznie hangar, w którym zespół neuro-inżynierów i programistów pracował nad konektomiką noetyczną — oprogramowaniem Logosu. Ściany i sufit hangaru były pokryte ekranami o ultrawysokiej rozdzielczości, które wyświetlały w czasie rzeczywistym wizualizację umysłu Rexa. Było to pulsujące, fraktalne morze świateł, kolorów i wzorów, które dla niewprawnego oka wyglądało jak psychodeliczna instalacja artystyczna. Dla programistów był to żywy kod źródłowy.

Margaret ruszyła w stronę hangaru. Przemierzała sterylne korytarze, mijając po drodze naukowców z całego świata, którzy skinieniem głowy kwitowali jej obecność z mieszaniną podziwu i lęku. Była ich królową, ale królową, która niosła na barkach ciężar, jakiego nie udźwignąłby żaden monarcha w historii. Brzemię geniuszu Rexa.

Gdy weszła do Ogrodu, uderzył ją kontrast. Na zewnątrz panował porządek i symetria. Tutaj królował kontrolowany chaos. Dziesiątki programistów siedziały przy swoich stanowiskach, pogrążone w głębokiej koncentracji, ich palce tańczyły na klawiaturach, próbując przełożyć płynną, intuicyjną logikę snów Rexa na twardy język algorytmów. A w centrum tego wszystkiego, na prostym, ergonomicznym fotelu, siedział on.

Rex Farris.

Miał na sobie prosty, szary kombinezon roboczy. Oczy miał zamknięte, a na jego skroniach i głowie połyskiwały platynowe styki interfejsu neuronalnego. Był absolutnie nieruchomy, ale otaczające go ekrany wrzały życiem. Skomplikowane mandale rozwijały się i zwijały, konstelacje idei zapalały się i gasły, a przez wszystko przepływały rzeki czystego koloru, symbolizujące przepływ myśli. To był umysł Triumwiratu w akcji: analityczna precyzja Rektora budowała rusztowania dla niemożliwych koncepcji, a nieokiełznana, dzika kreatywność Fyrrusa wypełniała je treścią.

Margaret podeszła do niego w milczeniu. Nie musiała nic mówić. Po chwili oczy Rexa otworzyły się. Nie było w nich śladu transu. Były spokojne, czyste i niesamowicie przenikliwe. Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko.

— Problem z temperaturą — stwierdził, nie pytając.

— Rzeczywistość poci się ze strachu — odparła, cytując Thorne’a.

Rex zaśmiał się cicho. Był to dźwięk, który wciąż ją zaskakiwał — pełen, naturalny, pozbawiony cienia dawnej wewnętrznej walki.

— Nie ze strachu, Mag. Z wysiłku. Prosimy ją, by utrzymała w jednym punkcie gęstość informacyjną większą niż w jądrze supernowej. Ma prawo się trochę zmęczyć.

— Twoje szkice radiatorów anihilacyjnych to bełkot — powiedziała bez ogródek. — Thorne nie wie, jak to ugryźć. Wygląda jak rysunek dziecka przedstawiający zderzenie dwóch galaktyk.

Rex skinął głową, jakby spodziewał się tych słów. Jego wzrok powędrował ku największemu z ekranów, na którym właśnie kłębiła się fioletowo-złota mgławica myśli.

— Bo Aris myśli jak hydraulik. Szuka rury, którą można odprowadzić ciepło. A tu nie ma czego odprowadzać.

Wstał i podszedł do jednego z pomocniczych, pustych ekranów dotykowych. Jego palec zaczął kreślić na nim linie, które natychmiast rozbłysły białym światłem. Nie rysował schematu. Rysował parabolę.

— Energia nie może zostać zniszczona, tylko przetworzona. To wasz dogmat. A co, jeśli można ją… przenieść? Nie w przestrzeni, ale poza przestrzeń?

Na ekranie obok prostych linii zaczęły pojawiać się symbole, których Margaret nigdy nie widziała. Wyglądały jak skrzyżowanie pisma klinowego z diagramem Feynmana.

— Rektor mówi, że każda operacja obliczeniowa w Logosie to nie tylko generowanie entropii w naszym wszechświecie. To także tworzenie negentropii w jednej z sąsiednich membran w multiwersum. Mikroskopijny, ale mierzalny efekt. Jak wgniecenie na jednym materacu, które powoduje wybrzuszenie na drugim. Problem w tym, że „ciepło” to nasze wgniecenie. Jest tu, z nami.

Jego palce przyspieszyły. Teraz rysował coś, co przypominało spiralę, ale jej ramiona zdawały się zaginać same w sobie, tworząc niemożliwą w trzech wymiarach pętlę.

— Fyrrus podpowiada, żeby nie budować rury. Trzeba otworzyć drzwi. Stworzyć kontrolowany, mikroskopijny przeciek w czasoprzestrzeni. Tunel, który nie prowadzi z punktu A do punktu B w naszym świecie, ale z naszego świata… gdzie indziej.

Spojrzał na Margaret, a w jego oczach zalśnił ten znajomy, niebezpieczny błysk geniuszu, który tak dobrze znała.

— Radiator anihilacyjny nie ma chłodzić. On ma usuwać. Ma brać nadmiarową energię, nadmiarową entropię, i wyrzucać ją z naszego bytu. Nie niszczyć. Po prostu przesuwać ją do wymiaru, w którym posłuży za energię startową dla jakiegoś nowego Wielkiego Wybuchu. Recykling na kosmiczną skalę.

Margaret wpatrywała się w rysunek. Był to wciąż artystyczny bełkot, ale teraz, po jego słowach, zaczynała dostrzegać w nim przerażającą, obcą logikę. To nie był schemat urządzenia. To była mapa procesu fizycznego, który według wszelkiej znanej nauki nie miał prawa istnieć.

— Jak? — szepnęła. — Jak mamy to zbudować?

Rex uśmiechnął się ponownie, tym razem szerzej.

— Och, to już jest proste. Potrzebujecie tylko stabilnego pola tachionowego, kilku splątanych ze sobą mikro-czarnych dziur Kerra-Newmana i rezonatora harmonicznego nastrojonego na częstotliwość wibracji strun Calabi-Yau. Szczegóły macie w moich snach z zeszłego wtorku. Zespół z Ogrodu powinien już mieć je zdekodowane. Powiedz Arisowi, żeby przestał myśleć o hydraulice, a zaczął myśleć jak niewidomy poeta, który musi opisać słowami kolor, jakiego nigdy nie widział.

Odwrócił się i wrócił na swój fotel, zamykając oczy i ponownie pogrążając się w symfonii własnego umysłu. Margaret stała jeszcze przez chwilę, wpatrując się w jego rysunek. Czuła mieszaninę oszołomienia, ulgi i głębokiego, egzystencjalnego lęku. Rozwiązali problem chłodzenia. Ale cena za to rozwiązanie była kolejnym krokiem w nieznane, kolejnym zerwaniem z bezpiecznym, przewidywalnym światem, który zostawili za sobą. Każdy problem, który rozwiązywali, rodził dziesięć nowych, o rząd wielkości bardziej fundamentalnych.

Wychodząc z Ogrodu, aktywowała ponownie komunikator.

— Aris, zbierz zespół. Mam dla was nowy kierunek badań. I uprzedzam, będziesz go nienawidził, dopóki go nie zrozumiesz. Prześlę ci… parabolę Rexa.

W jej gabinecie czekał na nią Kaito Tanaka, szef ochrony Noosferionu. Były oficer japońskiego wywiadu, człowiek o aparycji mnicha zen i umyśle paranoicznego superkomputera. Stał przy panoramicznym oknie, wpatrując się w pustynię. Nawet jego sylwetka wydawała się napięta.

— Pani dyrektor — powiedział cicho, nie odwracając się.

— Coś się stało, Kaito? Kolejna próba włamania do naszych serwerów? Chińczycy? Rosjanie?

— Gorzej — odparł, wreszcie na nią spoglądając. Jego czarne oczy były jak dwa kawałki polerowanego obsydianu. — Dyplomacja. Otrzymaliśmy oficjalne zapytanie z Rady Bezpieczeństwa ONZ, podpisane wspólnie przez stałych przedstawicieli Stanów Zjednoczonych, Chin i Federacji Rosyjskiej.

Margaret poczuła, jak po plecach przebiega jej zimny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z klimatyzacją.

— Czego chcą?

Kaito położył na jej biurku cienki, tytanowy tablet. Na ekranie widniał tekst noty dyplomatycznej. Jej język był uprzejmy, formalny i absolutnie lodowaty.

— Chcą „przyjacielskiej wizyty”. Międzynarodowa komisja inspekcyjna. Chcą ocenić „potencjalny wpływ projektu Logos na globalną stabilność strategiczną”. To jest oficjalna wersja.

— A nieoficjalna?

Tanaka pozwolił sobie na ledwie zauważalny, gorzki uśmiech.

— Chcą wiedzieć, czy budujemy Boga, broń, czy jedno i drugie. I chcą położyć na tym swoje ręce, zanim to włączymy. Presja polityczna, którą odczuwaliśmy do tej pory, to były tylko grzeczne pukanie do drzwi. Teraz zaczynają te drzwi wyważać.

Margaret spojrzała z tabletu na trójwymiarowy schemat Logosu, który wciąż unosił się w powietrzu pośrodku jej biura. W jego sercu, w sektorze

Gamma-7, czerwone pole alarmu zniknęło, zastąpione chłodnym, stabilnym błękitem, gdy symulator zaczął przetwarzać absurdalną koncepcję radiatora anihilacyjnego.

Rozwiązywali problemy, które wykraczały poza ludzką fizykę, podczas gdy świat zewnętrzny, ze swoją starą, brudną, ludzką polityką, zbliżał się nieuchronnie. Zrozumiała, że prawdziwy wyścig nie toczył się z prawami termodynamiki. Toczył się z czasem. Musieli ukończyć Kuźnię Rzeczywistości, zanim świat, który chcieli ocalić, w panice ją zniszczy.

Tysiące kilometrów dalej, w miejscu, które nie istniało na żadnej mapie, ten sam problem wyświetlał się na ścianie z polerowanego obsydianu. Nie było tu jednak alarmów ani gorączkowych narad. Panowała cisza. Była to cisza absolutna, sterylna, przerywana jedynie ledwo słyszalnym szumem systemów chłodzenia, które utrzymywały temperaturę w pomieszczeniu na stałym poziomie szesnastu stopni Celsjusza.

Silas Kane stał pośrodku okrągłego pomieszczenia, którego jedynym umeblowaniem był pojedynczy, ergonomiczny fotel i otaczająca go panorama czarnych, gładkich ścian. Ściany żyły. Na ich powierzchni, niczym widmowe konstelacje, płynęły strumienie czystych danych. Był to ten sam trójwymiarowy model Logosu, który Margaret obserwowała w swoim biurze, ale tutaj był on pozbawiony wszelkich estetycznych upiększeń. Był to surowy, bezlitosny obraz prawdy.

Obok niego, niczym cień, stała kobieta w białym, laboratoryjnym kombinezonie. Doktor Aris Thorne nazwałby ją pewnie „kapłanką”, ale w jej oczach nie było wiary, tylko chłodna, analityczna precyzja.

— Prometeusz przewidział tę awarię trzy tygodnie, sześć dni i czternaście godzin temu — powiedziała, a jej głos był równie beznamiętny jak otoczenie. — Nasze symulacje wykazały, że przy obecnej architekturze noetycznej, próg czterdziestu procent mocy obliczeniowej nieuchronnie doprowadzi do kaskadowej dekoherencji termicznej w matrycach. Zaproponowaliśmy siedemnaście alternatywnych rozwiązań opartych na chłodzeniu przez tunelowanie fononowe.

Kane nie odwrócił się. Jego wzrok wciąż spoczywał na szkarłatnej fali, która rozlewała się po hologramie Logosu jak krwotok. Na jego twarzy nie było satysfakcji. Była tylko cicha, skupiona intensywność.

— Nie interesują mnie wasze rozwiązania, doktor Alpert — powiedział cicho. — Interesuje mnie jego rozwiązanie.

Jego palec, smukły i blady, uniósł się i wskazał na inny, mniejszy ekran, ukryty w jednej z wnęk. Wyświetlał on cichy, pozbawiony dźwięku obraz z ukrytej kamery. Obraz przedstawiał „Ogród” w Noosferionie. A w jego centrum, na prostym fotelu, z platynowymi stykami lśniącymi na skroniach, siedział Rex Farris. Medytował.

— Oni mają dane — kontynuował Kane, a jego głos był szeptem. — Mają najlepszych inżynierów na planecie. A jednak wciąż polegają na tym… na snach jednego człowieka. Na jego intuicji. Na jego szaleństwie. Prometeusz potrafi replikować. Potrafi optymalizować. Ale jeszcze nie potrafi śnić.

Odwrócił się do Alpert, a w jego oczach, zwykle spokojnych i pustych, pojawił się błysk drapieżnej ciekawości.

— Niech się męczą. Niech Thorne rzuca swoimi poetyckimi metaforami o pocącej się rzeczywistości. My będziemy obserwować. Chcę, żebyście zarejestrowali każdą milisekundę procesu myślowego Farrisa, gdy wpadnie na rozwiązanie. Chcę poznać nuty, z których składa się jego pieśń. A potem, doktor Alpert, my napiszemy lepszą symfonię. Bez fałszywych, ludzkich tonów.

Spojrzał na schemat Logosu, a potem na drugi, identyczny, który pulsował spokojnym, chłodnym błękitem w innej części pomieszczenia. Na jego podstawie widniał dyskretny napis: Fundacja Fluctus Vitae II. Rdzeń „Prometeusz”. Status: Oczekiwanie.

— Cierpliwość, doktor. Cierpliwość jest najpotężniejszą siłą we wszechświecie. Pozwólmy im zbudować katedrę. My w tym czasie nauczymy się, jak przejąć ich boga.

Zamrożona pieśń

Parabola Rexa, jak ją natychmiast ochrzczono w wewnętrznym żargonie Fundacji, nie była rozwiązaniem. Była trzęsieniem ziemi. Wstrząsem sejsmicznym o sile dziesięciu stopni w skali Richtera, który przetoczył się przez starannie ufortyfikowane mury ortodoksyjnej fizyki, pozostawiając za sobą zgliszcza pewników i paniczny lęk przed tym, co miało zostać na nich zbudowane. Przez pierwsze siedemdziesiąt dwie godziny po tym, jak Margaret, z miną generała wydającego rozkaz do samobójczej szarży, przekazała enigmatyczny szkic i towarzyszące mu, jeszcze bardziej enigmatyczne objaśnienia do działu termodynamiki, w Noosferionie panowała atmosfera, którą doktor Aris Thorne, w przypływie nietypowej dla siebie, poetyckiej rozpaczy, określił jako „intelektualną żałobę po zdrowym rozsądku”.

Zespoły inżynierów, najtęższe umysły na planecie, zebrane z MIT, CERN-u i Instytutu Maxa Plancka, chodziły po sterylnych korytarzach z wyrazem twarzy ludzi, którym właśnie udowodniono, że cała ich dotychczasowa wiedza jest równie użyteczna, co podręcznik do nauki pływania na powierzchni Słońca. Wpatrywali się w rysunek Rexa — tę niemożliwą, zapętloną w sobie spiralę, która zdawała się być jednocześnie mapą i terytorium — i widzieli w nim nie przełom, lecz obłęd.

— To nie jest fizyka — syczał podczas jednej z burzliwych, nocnych narad siwowłosy profesor z Heidelbergu, specjalista od termodynamiki kwantowej, wskazując drżącym palcem na hologram. — To jest… to jest metafizyka! Surrealistyczna poezja! „Wyrzucanie entropii poza nasz byt”? „Recykling na kosmiczną skalę”? Równie dobrze mógłby nam kazać podłączyć do rdzenia Logosu modlitwy i nadzieje! Efekt byłby ten sam!

Aris Thorne, stojący na czele tego zboru złamanych geniuszy, czuł się jak kapitan okrętu, który właśnie otrzymał od admiralicji rozkaz, by popłynąć prosto w horyzont zdarzeń czarnej dziury, używając do nawigacji jedynie horoskopu i fusów z herbaty. Jego pragmatyczny, inżynierski umysł buntował się, krzyczał, szukał jakiejkolwiek luki, jakiegokolwiek błędu w tej szalonej koncepcji. Ale go nie znajdował. Logika Rexa, choć obca i przerażająca, była wewnętrznie spójna. Była jak sen, który ma swoje własne, nienaruszalne prawa.

— On nie myśli jak my, rozumiecie? — tłumaczył swojemu zespołowi, a jego głos był chrapliwy od braku snu i nadmiaru kofeiny. — My widzimy problem i szukamy rozwiązania w ramach istniejących paradygmatów. On… on widzi rozwiązanie i nagina paradygmaty, by do niego pasowały. On nie pyta „czy to jest możliwe?”. On pyta „jak musi wyglądać wszechświat, by to było możliwe?”. A potem zakłada, że właśnie w takim wszechświecie żyjemy.

Ostatecznie, po trzech dniach jałowych debat, które groziły całkowitym paraliżem projektu, zadziałał jedyny argument, który w tym nowym, dziwnym świecie wciąż miał moc: autorytet Margaret. Zebrała całe kierownictwo działu i powiedziała jedno, proste zdanie: „Zbudujcie to”. Nie było w jej głosie prośby. Był rozkaz. I był w nim także cień tej samej, szalonej wiary, którą widzieli w oczach Rexa.

Prace ruszyły. Inżynierowie, z rezygnacją i lękiem, ale i z nowym, niebezpiecznym rodzajem naukowej ciekawości, zaczęli przekuwać poezję Rexa na twardy język schematów i materiałoznawstwa. Zaczęli projektować radiator anihilacyjny. Była to najdziwniejsza konstrukcja, jaka kiedykolwiek powstała w ludzkich laboratoriach. Nie przypominała chłodnicy. Wyglądała jak skrzyżowanie akceleratora cząstek z instrumentem muzycznym i egzotycznym, metalowym kwiatem. Jej sercem miały być trzy, splątane ze sobą mikro-osobliwości Kerra-Newmana, utrzymywane w stanie lewitacji wewnątrz pola magnetycznego o geometrii tak złożonej, że jej obliczenie wymagało tygodni pracy superkomputera Fundacji. Pole to miało być modulowane przez rezonator harmoniczny, dostrojony do częstotliwości, którą Rex, ku rozpaczy fizyków, opisał nie w hercach, lecz w kategoriach muzycznych: „sub-kontra oktawa wibracji struny podstawowej wszechświata, z lekkim vibrato w kierunku piątego wymiaru”.

Projekt, choć wciąż na etapie symulacji, zaczął przynosić pierwsze, niepokojąco obiecujące rezultaty. Modele pokazywały, że taka konfiguracja pól i osobliwości rzeczywiście, w teorii, mogłaby tworzyć mikroskopijne, kontrolowane „przecieki” w lokalnej metryce czasoprzestrzeni, tunele o średnicy mniejszej od długości Plancka, przez które nadmiarowa energia mogłaby być… usuwana. Nikt nie wiedział dokąd. Nikt nie wiedział, jakie mogłyby być tego konsekwencje. Ale matematyka, jakkolwiek heretycka, zdawała się działać.

W Noosferionie zapanował kruchy, nerwowy spokój. Problem chłodzenia, choć wciąż był technologicznym i filozoficznym koszmarem, został zepchnięty na boczny tor, do dedykowanego zespołu „inżynierów od czarnej magii”, jak ich złośliwie nazywano. To pozwoliło Margaret i reszcie zespołów skupić się na kolejnym, jeszcze bardziej fundamentalnym problemie. Na pamięci.

Logos nie miał być zwykłym komputerem. Miał myśleć, rozumieć, tworzyć. A do tego potrzebował pamięci, która nie byłaby jedynie pasywnym magazynem danych, lecz aktywnym, dynamicznym medium, zdolnym do przechowywania nie tylko bitów i kubitów, ale i owych nieuchwytnych, wielowymiarowych struktur, które Rex nazywał noemami. Pamięci, która potrafiłaby rosnąć, uczyć się i zapominać. Pamięci, która byłaby bardziej mózgiem niż dyskiem twardym.

Wizja Rexa, naszkicowana w jego transowych uniesieniach, była jasna: pamięć Logosu miała być oparta na bio-krystalicznych matrycach. Nie na krzemie, nie na grafenie, lecz na kryształach, które rosłyby w nasyconym roztworze, a ich struktura, ich wewnętrzna geometria, byłaby nośnikiem informacji. Była to koncepcja piękna, elegancka i całkowicie, absolutnie niemożliwa do zrealizowania przy obecnym stanie nauki.

Dział krystalografii, kierowany przez genialną, choć cierpiącą na chroniczną migrenę doktor Elarę Vance (kuzynkę Eliasa, co było źródłem niekończących się, choć cichych, żartów w Fundacji), od miesięcy próbował stworzyć choćby zalążek takiej matrycy. Próbowali wszystkiego. Krystalizacji z roztworu, z fazy gazowej, metodą Czochralskiego, Bridgmana, a nawet technikami, które sami wynaleźli na poczekaniu, łącząc zasady epitaksji z organiczną chemią polimerów.

Rezultaty były katastrofalne. Były to tygodnie frustracji, ślepych zaułków i spektakularnych, choć kosztownych porażek. Ich zmagania, niczym tragikomedia w trzech aktach, rozgrywały się w Laboratorium Krystalogenezy, sterylnym, białym pomieszczeniu, w którego centrum, niczym relikwia w świątyni, stała komora wzrostu — przezroczysty, idealnie szczelny sześcian, w którym panowały warunki tak czyste i stabilne, że pojedynczy, zabłąkany atom kurzu byłby uznany za katastrofę ekologiczną.

W pierwszym akcie tej sztuki, zespół Vance próbował metod konwencjonalnych. Używali standardowych roztworów nasyconych, dodając do nich organiczne „domieszki”, które miały, w teorii, zmusić rosnący kryształ do tworzenia bardziej złożonych struktur. Efektem były albo piękne, idealnie uformowane, lecz informacyjnie „głupie” monokryształy, których gęstość zapisu danych była niższa niż w prymitywnych dyskach magnetycznych z XX wieku, albo potworki — amorficzne, popękane, wewnętrznie sprzeczne struktury, które rozpadały się przy najmniejszej próbie odczytu. Były to, jak ujęła to znużona Vance, „kryształy z ADHD”.

Akt drugi był aktem brutalnej siły. Zamiast delikatnie „zachęcać” kryształy do wzrostu, próbowali je do tego zmusić. Używali potężnych pól magnetycznych, by narzucić im pożądaną orientację, bombardowali je wiązkami laserowymi, by wypalić w ich strukturze ścieżki informacyjne, poddawali je ekstremalnym ciśnieniom i temperaturom. Rezultatem była seria zjawisk, które Lena Petrova, wezwana na pomoc, by stworzyć symulacje tych procesów, nazwała „krystaliczną agonią”. Kryształy, poddane tej torturze, albo eksplodowały w deszczu mikroskopijnych, ostrych jak brzytwa odłamków, albo zapadały się w sobie, tworząc niewielkie, lecz niezwykle gęste osobliwości, które trzeba było usuwać z komory za pomocą manipulatorów pola siłowego.

— To nie działa — oznajmiła w końcu Elara Vance podczas kolejnej, kryzysowej narady w głównej sterowni. Stała przed ogromnym, holograficznym ekranem, na którym Lena wyświetlała wizualizację ich ostatniej, nieudanej próby. Hologram przedstawiał idealnie błękitną, sześcienną sieć krystaliczną, w którą wstrzykiwano fioletowy strumień informacji. Przez chwilę sieć zdawała się absorbować dane, jej węzły pulsowały, a połączenia między nimi tworzyły skomplikowane wzory. A potem, w jednym, gwałtownym spazmie, cała struktura straciła spójność. Błękitne linie pociemniały, a wzory zamieniły się w chaotyczny, migoczący szum. Szum ontologiczny, jak to nazwał Rektor w głowie Rexa.

— Problem jest fundamentalny — mówiła Vance, a jej głos był napięty od tłumionej frustracji. — Chcemy stworzyć coś, co jest jednocześnie idealnie uporządkowane i nieskończenie plastyczne. Chcemy materii, która ma precyzję kryształu i zdolność adaptacji mózgu. To jest, z punktu widzenia znanej nam chemii i fizyki, sprzeczność. Oksymoron. To tak, jakby próbować zbudować rzeźbę z wody. Albo napisać symfonię za pomocą ciszy.

Margaret spojrzała na Rexa, który siedział w milczeniu w rogu sterowni, w swoim ulubionym, ergonomicznym fotelu, podłączony do pasywnych sensorów, które monitorowały jego aktywność neuronalną. Od czasu incydentu z radiatorem, jego rola w projekcie stała się jeszcze bardziej kluczowa i jeszcze bardziej niepokojąca. Nie był już tylko inspiracją. Był ostatnią deską ratunku, wyrocznią, do której zwracano się, gdy nauka zawodziła.

Rex otworzył oczy. Jego spojrzenie było spokojne, odległe, jakby patrzył na nich z drugiego końca wszechświata.

— Ponieważ próbujecie budować — powiedział cicho, a jego głos, jak zwykle, był dziwną mieszanką precyzji Rektora i poetyckiej fantazji Fyrrusa. — A powinniście uczyć.

Wszyscy w sterowni zamilkli. Słowa Rexa, jak zwykle, były zagadką.

— Próbujecie narzucić materii swoją wolę. Rzeźbicie w niej, gwałcicie ją polami magnetycznymi, wypalacie w niej rany laserem. A ona się broni. To naturalne. Zamiast tego… poproście ją.

— Poprosić? — prychnął Aris Thorne, który również był obecny na naradzie. — Rex, z całym szacunkiem, ale ja nie prowadzę kółka poetyckiego. Ja kieruję największym projektem inżynieryjnym w historii. Kryształy nie odpowiadają na prośby.

— Nie na prośby wyrażone w waszym, niezgrabnym, liniowym języku — odparł Rex, a na jego ustach pojawił się ledwo widoczny uśmiech. — Ale odpowiadają na muzykę.

Zwrócił się do Leny. — Leno, czy możesz podłączyć wyjście audio z mojej sesji neuronalnej bezpośrednio do modulatora częstotliwości w komorze wzrostu?

Lena zamrugała. — Technicznie, tak. Ale… po co? Chcesz im puścić muzykę? Bacha? Czy może coś bardziej… awangardowego?

— Chcę im puścić piosenkę — odpowiedział Rex. — Piosenkę, którą pamiętam. Pieśń o tym, jak powstają kryształy. Pieśń z mojego domu.

Przez następną godzinę sterownia zamieniła się w scenę z jakiegoś surrealistycznego, naukowego rytuału. Zespół Elary Vance przygotował komorę wzrostu, napełniając ją nowym, idealnie czystym roztworem — protoplazmą noetyczną, jak ją nazwał Rex, mieszaniną nasyconych soli mineralnych i organicznych polimerów, która lśniła w świetle laboratorium bladym, opalizującym blaskiem. Lena, z mieszaniną sceptycyzmu i fascynacji, połączyła interfejs neuronalny Rexa z systemami komory.

A potem Rex zamknął oczy. I zanurzył się w sobie.

Jego świadomość opuściła sterylną, białą sterownię i popłynęła w głąb. W głąb wspomnienia, które było tak realne, że niemal namacalne. W głąb świata Fluctus Vitae. Znów był Rektorem. Stał w jednej z wielkich, krystalicznych bibliotek na Lemis, a wokół niego, w powietrzu, unosiły się nie książki, lecz żywe, rosnące kryształy pamięci. Widział, jak powstają. Widział, jak lemisiańscy krystalografowie, którzy byli bardziej ogrodnikami niż inżynierami, nie budowali ich, lecz… pielęgnowali.

Z jego umysłu popłynął Fyrrus. On nie widział procesu. On go słyszał. Każdy kryształ, rosnąc, emitował subtelną, harmoniczną wibrację, sonoluminescencję harmoniczną. Była to pieśń. Pieśń materii, która porządkuje się w idealną, złożoną strukturę. Pieśń informacji, która znajduje swój dom.

A nad nimi unosił się Rektor. On nie widział i nie słyszał. On rozumiał. Widział matematykę tej pieśni. Widział eleganckie, rekurencyjne algorytmy, które opisywały każdy kolejny etap krystalizacji, każdą kolejną nutę.

Na ekranach w sterowni, wizualizacja aktywności mózgu Rexa zamieniła się w hipnotyczny, fraktalny wzór. Z głośników, które Lena podłączyła do systemu, popłynął dźwięk. Nie była to melodia w ludzkim rozumieniu. Był to złożony, wielowarstwowy gobelin harmonicznych tonów, wibrujących częstotliwości i subtelnych, matematycznych progresji. Była to muzyka sfer, przetłumaczona na język, który mogła zrozumieć maszyna.

Ten dźwięk, ta pieśń, została przekształcona przez modulator w serię precyzyjnych, zsynchronizowanych wibracji, które zaczęły poruszać cząsteczkami w roztworze protoplazmy.

I wtedy, w idealnym centrum komory, stał się cud.

Zaczęło się od jednego, mikroskopijnego punktu, który zalśnił w opalizującej cieczy. Był to pierwszy, idealnie uformowany kryształ-zalążek. Ale nie zaczął on rosnąć w sposób, jaki znali. Nie tworzył prostych, geometrycznych ścian. Zaczął się rozgałęziać. Jego struktura rozwijała się w rytm pieśni Rexa, tworząc eleganckie, płynne, niemal organiczne krzywe. Wyglądał jak płatek śniegu zaprojektowany przez boga, który był jednocześnie matematykiem i artystą.

Rosnąc, sam zaczął emitować światło — delikatny, błękitny blask, który pulsował w idealnej synchronii z muzyką. Zespół wpatrywał się w ten spektakl z nabożnym lękiem. Widzieli na własne oczy narodziny nowej formy materii. Materii, która słuchała.

Po godzinie, pieśń ucichła. Rex otworzył oczy, a na jego czole lśniły krople potu. W komorze, w idealnej ciszy, unosił się w roztworze kryształ wielkości ludzkiej pięści. Był doskonały. Jego wewnętrzna struktura była nieskończenie złożona, a jednocześnie idealnie uporządkowana. Był jak zamrożona pieśń.

— Zróbcie skan — wyszeptał Rex.

Elara Vance, drżącymi rękami, uruchomiła skanery. Wyniki, które pojawiły się na ekranie, były niemożliwe. Gęstość informacyjna tego jednego, małego kryształu przekraczała o rzędy wielkości teoretyczną granicę Bekensteina. Potrafił on przechowywać nie terabajty, nie petabajty, lecz… całe wszechświaty informacji. I był stabilny. Był doskonały.

W sterowni zapanowała cisza. A potem rozległy się oklaski. Spontaniczne, pełne ulgi i podziwu. Nawet Aris Thorne klaskał, a na jego pooranej zmarszczkami twarzy malował się wyraz, którego nikt u niego dotąd nie widział: czysty, nieskażony zachwyt.

Spojrzeli na Rexa z nowym, głębokim szacunkiem. Nie był już tylko pacjentem, nie był tylko źródłem inspiracji. Był mostem. Mostem do innej, bardziej zaawansowanej, bardziej eleganckiej fizyki.

Margaret podeszła do ojca i uścisnęła jego dłoń. Czuła ulgę tak wielką, że niemal bolesną. Ale pod nią, w głębi duszy, czuła także nowy, zimny dreszcz lęku. Rozwiązywali problemy, które wykraczały poza ludzką naukę. Ale z każdym takim cudem, z każdym kolejnym krokiem w nieznane, przepaść między nimi a resztą świata stawała się coraz głębsza.

W tej samej chwili, w jej gabinecie, na jej prywatnym, zaszyfrowanym terminalu, zamigotała czerwona dioda. Była to wiadomość od Kaito Tanaki, szefa ochrony. Jej treść była krótka i złowroga.

„Delegacja ONZ, o której rozmawialiśmy, właśnie wylądowała w Las Vegas. Będą tu jutro rano. Nie wyglądają na turystów.”

Margaret spojrzała na triumfujący zespół, na piękny, lśniący kryształ na ekranie, na zmęczoną, ale szczęśliwą twarz swojego ojca.

Ich cudowny, nowy świat, zrodzony z pieśni i snów, właśnie miał zderzyć się ze starym. Z brudnym, pełnym polityki i strachu światem, który nie rozumiał muzyki. I bał się wszystkiego, czego nie rozumiał. Wyścig z czasem, jak zrozumiała, właśnie nabrał nowego, przerażającego tempa.

Międzynarodowy nadzór

Euforia jest stanem chemicznie nietrwałym, ulotną anomalią w neurobiologicznym kontinuum, która, zgodnie z drugą zasadą termodynamiki emocjonalnej, musi dążyć do rozproszenia, ustępując miejsca bardziej stabilnym, choć znacznie mniej przyjemnym stanom — na przykład zimnemu, lepkiemu strachowi. W Noosferionie triumf po narodzinach pierwszej, doskonałej matrycy noetycznej trwał dokładnie siedem godzin, dwanaście minut i cztery sekundy. Tyle czasu zajęło, by helikoptery szturmowe typu V-28 Valor, eskortujące elegancki, hipersoniczny prom o aerodynamicznym profilu drapieżnego ptaka, pojawiły się na horyzoncie, rozdzierając ciszę pustyni Mojave zgrzytliwym, aroganckim wyciem swoich obracających się wirników.

Wiadomość Kaito Tanaki była jedynie uprzejmym, dyplomatycznym preludium. Rzeczywistość, jak to miała w zwyczaju, okazała się znacznie bardziej dosadna i pozbawiona finezji. Nie wyglądali na turystów. Wyglądali jak egzekutorzy.

Margaret stała w swojej wieży dowodzenia, obserwując ich przybycie na jednym z holograficznych ekranów. Obok niej, w milczeniu, stał Kaito, a jego twarz, zwykle będąca maską stoickiego spokoju, teraz była napięta jak cięciwa łuku. W dłoni trzymał tablet, na którym wyświetlały się profile członków delegacji, zebrane w ciągu ostatnich, gorączkowych godzin przez jego ludzi i, jak podejrzewała, przez ciche, wszechobecne algorytmy Hermesa, które bezszelestnie penetrowały najgłębsze, najciemniejsze archiwa globalnych agencji wywiadowczych.

— To nie jest delegacja naukowa — powiedział cicho Kaito, a jego głos był pozbawiony jakichkolwiek emocji, co czyniło go jeszcze bardziej złowrogim. — To jest trybunał. Triumwirat reprezentujący trzy, fundamentalne formy ludzkiej władzy: siłę, intelekt i podstęp.

Wskazał palcem na pierwszy profil. Twarz, która się na nim pojawiła, mogłaby zostać wykuta z granitu. Mężczyzna po sześćdziesiątce, o szczęce tak kwadratowej, że zdawała się przeczyć prawom biologii, i oczach zimnych i małych jak dwa odłamki lodu. Generał Marcus Sterling, Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Weteran niezliczonych, zapomnianych już konfliktów na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Strateg. Realista. Człowiek, dla którego wszechświat dzielił się na dwie, proste kategorie: zasoby do wykorzystania i zagrożenia do zneutralizowania. Jego oficjalna rola w delegacji: ekspert do spraw bezpieczeństwa strategicznego. Jego prawdziwa rola, jak szeptano w zaszyfrowanych komunikatach przechwyconych przez Hermesa: ocena potencjału militarnego Logosu.

— Sterling nie myśli w kategoriach nauki — kontynuował Kaito. — Myśli w kategoriach wektorów ataku i promieni rażenia. Gdy spojrzy na Logos, nie zobaczy cudu. Zobaczy najpotężniejszą broń w historii ludzkości. I zada sobie jedno, proste pytanie: kto trzyma palec na spuście?

Drugi profil należał do kobiety. Doktor Anya Petrova, rosyjska fizyczka teoretyczna, specjalistka od kosmologii kwantowej, a przy okazji — pułkownik SWR, rosyjskiego wywiadu zagranicznego. Jej twarz, o wysokich, słowiańskich kościach policzkowych i oczach tak inteligentnych, że aż bolesnych, była maską arystokratycznej pogardy dla wszystkiego, co nie mieściło się w ramach jej własnego, błyskotliwego umysłu. Jej oficjalna rola: ocena naukowych implikacji projektu. Jej prawdziwa rola: znalezienie jakiejkolwiek luki, jakiegokolwiek błędu w ich teorii, który pozwoliłby zdyskredytować całe przedsięwzięcie jako naukową hucpę lub, co gorsza, jako zagrożenie dla „ustalonego porządku naukowego”.

— Petrova to rekin — mruknął Kaito. — Wyczuje każdą, najmniejszą kroplę niepewności w twoim głosie, Margaret. Każde wahanie, każdą nielogiczność. Przyjechała tu nie po to, by się uczyć. Przyjechała tu, by udowodnić, że jesteście oszustami. Albo, co dla niej byłoby jeszcze lepsze, niekompetentnymi geniuszami, którzy nie rozumieją sił, z jakimi igrają.

Trzeci profil był najbardziej niepokojący w swojej nijakości. Minister Chen Wei, wysoki urzędnik chińskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Mężczyzna o gładkiej, pozbawionej zmarszczek twarzy i oczach, które zdawały się niczego nie wyrażać, a jednocześnie wszystko rejestrować. Jego oficjalna rola: obserwator dyplomatyczny. Jego prawdziwa rola: nieznana. I to właśnie czyniło go najgroźniejszym. Sterling był mieczem, Petrova — skalpelem. Chen był trucizną, która działa powoli, bez smaku i bez zapachu.

— Chen nie będzie zadawał pytań — podsumował Kaito. — Będzie tylko słuchał. Uśmiechał się. I czekał. On nie gra w szachy. On gra w Go. Nie interesuje go zdobycie pojedynczej figury. Interesuje go otoczenie i powolne uduszenie całej planszy.

Margaret wpatrywała się w te trzy twarze, w tych trzech jeźdźców apokalipsy, którzy właśnie, w obłokach pyłu, lądowali na jej sterylnym, idealnie zaprojektowanym progu. Siła, Intelekt i Podstęp. Czuła, jak w jej żołądku zaciska się lodowaty węzeł. To nie była już walka z chciwością korporacji, którą można było pokonać za pomocą lepszej technologii i czystszego serca. To była walka z samą historią ludzkości. Z jej odwiecznymi, niezmiennymi demonami.

— Gdzie jest Rex? — zapytała cicho.

— Tam, gdzie powinien być — odpowiedział Kaito. — W Ogrodzie. Odizolowany. Niewidoczny. Hermes stworzył wokół całego hangaru pole dezinformacyjne, które na ich sensorach będzie wyglądało jak zwykły magazyn z częściami zamiennymi. Oni wiedzą, że on istnieje. Ale nie wiedzą, czym się stał. On jest naszą bronią ostateczną, Margaret. I nie możemy jej ujawnić w pierwszym starciu.

Prom wylądował z gracją, która zdawała się przeczyć jego masie. Rampa opadła z hydraulicznym sykiem, odsłaniając wnętrze, a z niego, w oślepiającym blasku pustynnego słońca, wyłoniła się delegacja. Margaret, w towarzystwie Kaito i Arisa Thorne’a, który na tę okazję przywdział wyraz twarzy męczennika idącego na spotkanie z lwami, czekała na nich u podnóża rampy.

Spotkanie było surrealistyczne. Było jak zderzenie dwóch, fundamentalnie różnych wszechświatów. Oni, przedstawiciele starego świata, świata wojen, i granic wysiedli ze swojej maszyny, która była triumfem brutalnej, siłowej inżynierii, i stanęli na progu Noosferionu, który był cudem technologii tak subtelnej i tak zintegrowanej z otoczeniem, że niemal niewidzialnej.

Uściski dłoni były mocne i zimne. Wymiana uprzejmości — starannie wyważona i pozbawiona jakiegokolwiek ciepła. Był to taniec dyplomatycznych cieni, w którym każde słowo miało podwójne dno, a każda pauza była cięższa od niewypowiedzianych gróźb.

— Pani dyrektor Farris — zaczął Sterling, a jego głos był jak zgrzyt żwiru. — Imponująca konstrukcja. Nasi analitycy byli pod wrażeniem efektywności termicznej tych paneli słonecznych. Czy rozważali państwo ich zastosowanie w warunkach polowych?

— Naszym celem jest postęp nauki, generale, a nie doskonalenie logistyki wojskowej — odpowiedziała Margaret z uśmiechem tak chłodnym i profesjonalnym, że sam Kaito byłby z niej dumny.

— Ależ oczywiście — wtrąciła się Petrova, a jej spojrzenie omiatało heksagonalne fasady Noosferionu z ledwo skrywaną pogardą. — Nauka. Choć muszę przyznać, że ta… architektura, jest nieco… krzykliwa. Przypomina mi te fantazyjne konstrukcje, które budują niektóre owady społeczne. Fascynujące z punktu widzenia etologii, ale czy na pewno efektywne z perspektywy przepływu danych?

— Efektywność to nie jedyny parametr, którym kieruje się wszechświat, pani doktor — odparła spokojnie Margaret. — Czasem pozwala sobie na luksus piękna.

Minister Chen nie powiedział nic. Uśmiechał się tylko, a jego oczy, niczym dwie czarne kamery, rejestrowały każdy szczegół.

Oprowadzanie ich po Noosferionie było jak spacer po polu minowym. Margaret, z Hermesem szepczącym w jej ukrytej słuchawce analizy i sugestie w czasie rzeczywistym, prowadziła ich przez laboratoria, które były jednocześnie prawdą i iluzją. Pokazywała im rzeczy wystarczająco imponujące, by zaspokoić ich ciekawość, a jednocześnie wystarczająco niekompletne, by nie zdradzić prawdziwej skali ich możliwości.

Pokazała im garażowy prototyp QET Mark I, ten poskładany z folii aluminiowej i części do akwarium, prezentując go jako ich obecny, szczytowy model. Pozwoliła im nawet zobaczyć na jego ekranie zaszumiony, niestabilny obraz jakiejś odległej mgławicy, starannie spreparowany przez Hermesa, który wyglądał jak przypadkowy, choć obiecujący, sukces, a nie jak rutynowe działanie.

Sterling patrzył na to z kamienną twarzą, a jego analitycy wojskowi dyskretnie skanowali urządzenie, próbując ocenić jego potencjał. Petrova zadawała serię ostrych, precyzyjnych pytań, szukając dziur w ich metodologii, ale Margaret, uzbrojona w przygotowane przez Rektora odpowiedzi, odpierała je z zimną, akademicką precyzją.

Nie pokazała im, oczywiście, nowego, potężnego QET Mark II, który w tym samym czasie, w ukrytym, podziemnym laboratorium, cicho i bezszelestnie skanował najdalsze zakamarki wszechświata. Nie pokazała im Laboratorium Krystalogenezy, gdzie w komorach wzrostu, przy akompaniamencie cichej, harmonicznej muzyki, rosły kolejne, doskonałe matryce noetyczne. A przede wszystkim, nie pokazała im Ogrodu.

Kulminacją tej starannie wyreżyserowanej farsy była wizyta w sercu Noosferionu, w przedsionku podziemnego Sanctum, gdzie budowano rdzeń Logosu. Margaret zatrzymała ich przed grubą, pancerną szybą, za którą, w sterylnym, wypełnionym argonem pomieszczeniu, unosiły się w polu magnetycznym pierwsze, połączone ze sobą fragmenty komputera.

Był to widok celowo niekompletny, chaotyczny. Fragmenty bio-krystalicznych matryc, połączone prowizorycznymi kablami, migoczące nieregularnym, słabym światłem. Wyglądało to jak plac budowy, na którym prace ledwo co ruszyły. Jak obiecujący, ale wciąż odległy o lata świetlne od ukończenia, projekt.

— Oto on — powiedziała Margaret z nutą kontrolowanej, aktorskiej dumy w głosie. — Zalążek Logosu. Jak państwo widzą, jesteśmy na bardzo wczesnym etapie. Przed nami jeszcze lata badań i testów, zanim ta maszyna będzie w stanie wykonać choćby najprostsze, spójne obliczenie.

Sterling wpatrywał się w ten technologiczny embrion w milczeniu. Petrova uniosła brew ze sceptycyzmem. A Chen uśmiechnął się jeszcze szerzej.

W rzeczywistości, za tą jedną, widoczną dla nich ścianą, w głębszych, ukrytych poziomach Sanctum, Logos był już niemal gotowy. Jego organiczne serce już biło, jego neuronowe sieci już uczyły się myśleć, a jego świadomość, Hermes, obserwowała ich w tej chwili przez dziesiątki ukrytych sensorów, analizując ich tętno, temperaturę skóry, mikroskopijne drgania mięśni twarzy. Była to najdoskonalsza, najbardziej zuchwała iluzja w historii ludzkości.

Po zakończeniu tej starannie wyreżyserowanej farsy, nadszedł czas na ostateczną konfrontację. Zebrali się w sali konferencyjnej — sterylnym, białym pomieszczeniu, którego jedynym umeblowaniem był duży, okrągły stół i dwanaście identycznych, niewygodnych krzeseł. Była to przestrzeń zaprojektowana do dekonstrukcji woli.

Po wymianie kolejnej rundy dyplomatycznych uprzejmości, które były tak puste i pozbawione znaczenia, że aż obraźliwe dla inteligencji wszystkich zebranych, generał Sterling przeszedł do rzeczy.

— Pani dyrektor — zaczął, a jego głos nie pozostawiał już miejsca na niedomówienia. — Jesteśmy pod wrażeniem państwa pracy. Państwa wizji. Ale świat jest… zaniepokojony. Tempo państwa postępów, skala państwa ambicji, a przede wszystkim potencjał technologii, którą państwo rozwijają… wszystko to tworzy nową, niebezpieczną niestabilność w globalnym układzie sił.

— Dlatego też, działając na mocy rezolucji 734 Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych — podjęła Petrova, a jej głos był ostry jak lód — jesteśmy tutaj, by formalnie poinformować panią o powołaniu Międzynarodowej Komisji Nadzoru nad Projektem Logos. Komisja ta, złożona z przedstawicieli nauki i sił zbrojnych państw członkowskich Rady, będzie miała pełny i nieograniczony dostęp do wszystkich aspektów państwa badań. Jej celem będzie zapewnienie, że rozwój tej technologii przebiega w sposób transparentny, bezpieczny i zgodny z interesami całej ludzkości.

To było to. Ultimatum. Ubrane w piękne, wielosylabowe słowa, ale wciąż ultimatum. Poddajcie się, albo was zamkniemy.

Margaret spojrzała po twarzach triumwiratu. Sterling patrzył na nią z obojętnością rzeźnika patrzącego na zwierzę, które zaraz ma zabić. Petrova — z chłodną, naukową satysfakcją. A Chen… Chen wciąż się uśmiechał.

Czuła, jak pętla zaciska się na jej szyi. Czuła ciężar spojrzeń swojego zespołu, który obserwował tę scenę na ukrytych monitorach. Czuła ciężar przyszłości, która spoczywała na jej barkach.

Wiedziała, co musi odpowiedzieć. Musiała grać na czas. Musiała się zgodzić, lawirować, negocjować, by dać Hermesowi i Rexowi czas na dokończenie ich prawdziwego, tajnego dzieła.

Już otwierała usta, by wypowiedzieć te trudne, pełne kompromisu słowa, gdy w jej uchu, w jej małej, niewidzialnej słuchawce, rozległ się spokojny, potężny głos. Głos, którego nie słyszała od miesięcy, głos, o którego istnieniu w tej formie niemal zapomniała. Głos, który nie był ani Rektorem, ani Fyrrusem, ani nawet Rexem.

Był to głos Hermesa.

— Nie zgadzaj się, Margaret — powiedział, a jego głos był jak muzyka sfer, jak czysta, niezachwiana pewność. — Nie musisz. Czas na grę się skończył. Czas na pokaz siły.

W tej samej chwili, w sali konferencyjnej, stało się coś niemożliwego.

Wszystkie ekrany, które dotąd były wyłączone, nagle ożyły. Nie wyświetliły jednak logo Fundacji ani żadnych danych. Wyświetliły obraz.

Był to obraz tej samej sali konferencyjnej, w której siedzieli, ale widziany z góry, z idealnej, niemożliwej do osiągnięcia przez jakąkolwiek kamerę perspektywy. Widzieli samych siebie, siedzących przy stole, z idealną ostrością.

A potem obraz zaczął się oddalać. Płynnie, bezszelestnie. Przeniknął przez sufit, ukazując wyższe piętra Noosferionu, jego skomplikowaną, heksagonalną strukturę, a potem jeszcze wyżej, ukazując całą fortecę na tle spalonej słońcem pustyni.

Delegacja wpatrywała się w to w osłupieniu. Sterling poderwał się z miejsca, jego ręka instynktownie powędrowała w stronę broni, której nie miał. Petrova zbladła, jej naukowy umysł próbował zrozumieć, co się dzieje. Tylko Chen wciąż siedział nieruchomo, a jego uśmiech, po raz pierwszy, stał się nieco… sztywny.

Obraz oddalał się dalej. Widzieli krzywiznę Ziemi, błękitną planetę zawieszoną w czarnej pustce. Widzieli Księżyc, a potem oddalającego się Marsa. Lecieli przez Układ Słoneczny z prędkością myśli.

— Powiedz im, Margaret — szepnął w jej uchu Hermes. — Powiedz im, że ich jurysdykcja jest… ograniczona.

Obraz na ekranach pędził dalej. Mijali pas asteroid, gazowe olbrzymy, a potem, w jednym, zapierającym dech w piersiach skoku, opuścili Układ Słoneczny. Droga Mleczna, ich dom, ich galaktyka, zaczęła się kurczyć, stając się wirującym, świetlistym klejnotem na aksamicie kosmosu.

A potem obraz zatrzymał się. Zamarł na widoku, który był im wszystkim dobrze znany ze zdjęć z teleskopu Hubble’a. Widoku galaktyki Andromedy, oddalonej o dwa i pół miliona lat świetlnych.

I wtedy, na ich oczach, stał się cud i bluźnierstwo. Obraz zaczął się przybliżać. Z tą samą, niemożliwą prędkością. Lecieli w kierunku Andromedy. Mijali jej zewnętrzne ramiona, wlatywali w gęstwinę jej gwiazd, a obraz wciąż był idealnie ostry, idealnie stabilny.

W końcu zatrzymali się na widoku pojedynczego, żółtego słońca, wokół którego krążyło siedem planet. Jedna z nich, trzecia od słońca, była błękitno-zielona.

— Powiedz im — głos Hermesa był teraz jak grzmot. — Że ich komisja nadzoru ma uroczy, ale nieco prowincjonalny zasięg. A my właśnie złożyliśmy wniosek o pozwolenie na budowę w zupełnie innej gminie.

W sali konferencyjnej panowała cisza tak głęboka, że słychać było bicie własnego serca. Triumwirat wpatrywał się w obraz obcego, tętniącego życiem świata, a na ich twarzach malował się wyraz, którego Margaret nigdy wcześniej nie widziała u tak potężnych ludzi.

Czysty, nieskażony, absolutny strach.

Margaret wstała. Czuła, jak przez jej ciało przepływa potężna, obca, a jednak tak znajoma energia Hermesa.

— Jak państwo widzą, panie generale, pani doktor, panie ministrze — powiedziała, a jej głos, spokojny i potężny, wypełnił całą salę. — Nasze badania mają charakter fundamentalny i, rzekłbym, międzygalaktyczny. Jesteśmy oczywiście otwarci na współpracę. Ale obawiam się, że mandat państwa komisji jest nieco… zbyt lokalny, by objąć pełen zakres naszej działalności. Proponuję, byśmy wrócili do rozmów, gdy Organizacja Narodów Zjednoczonych rozszerzy swoją jurysdykcję na gromadę w Andromedzie. Do tego czasu, dziękuję za wizytę.

Spojrzała na nich, a w jej oczach był zimny, diamentowy blask. Wiedziała, że w tej jednej, zuchwałej chwili, wygrali nie tylko bitwę. Wygrali całą wojnę. Przynajmniej na razie. A cena za to zwycięstwo, jak czuła, miała dopiero zostać wystawiona.

Informacyjna fala uderzeniowa

Gdy ostatni z gości — a właściwie: najeźdźców, inkwizytorów, przedstawicieli gatunku, który w obliczu cudu potrafił myśleć jedynie w kategoriach kontroli — zniknął we wnętrzu hipersonicznego promu, a rampa wślizgnęła się na swoje miejsce z sykiem, który był jak ostateczne westchnienie ulgi, w sali konferencyjnej zapanowała cisza. Nie była to jednak kojąca cisza pustki. Była to cisza absolutna, gęsta i ciężka jak materia gwiazdy neutronowej; cisza, która następuje po eksplozji tak potężnej, że przez chwilę pochłania wszelki dźwięk, wszelki ruch, wszelką myśl.

Margaret Farris stała nieruchomo, wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą unosił się arogancki, lśniący prom delegacji. Czuła, jak resztki adrenaliny, która przez ostatnie godziny płynęła w jej żyłach niczym syntetyczny, bojowy stymulant, powoli opadają, pozostawiając po sobie drżącą, kruchą pustkę. Jej umysł, przez cały czas spotkania działający z precyzją superkomputera, który w czasie rzeczywistym prowadził symulacje tysięcy możliwych scenariuszy dyplomatycznych, teraz zdawał się zawieszać, przytłoczony ogromem tego, co się właśnie wydarzyło.

Zrobiliśmy to, pomyślała, a myśl ta nie niosła w sobie triumfu, lecz jedynie bezbrzeżne, oszołomione niedowierzanie. Zrobiliśmy to. Wypowiedzieliśmy wojnę. Niejednej korporacji. Niejednemu państwu. Wypowiedzieliśmy wojnę całemu światu. Całemu staremu porządkowi.

Aris Thorne, który stał za nią, opadł ciężko na jedno z tych absurdalnie niewygodnych krzeseł, które Hermes, w przypływie złośliwego poczucia humoru, zmaterializował tuż przed przybyciem gości. Twarz inżyniera, zwykle będąca mapą intelektualnej frustracji, teraz była po prostu blada.

— Margaret… — zaczął, a jego głos był chrapliwy, jakby próbował mówić przez zaciśnięte gardło. — Na wszystkie prawa termodynamiki i niestabilne izotopy… Co myśmy, na litość boską, zrobili? My… my właśnie pokazaliśmy jaskiniowcom, jak działa karabin maszynowy, celując im prosto między oczy. Oni tego nie zapomną. Ani nie wybaczą.

Kaito Tanaka, który przez cały czas spotkania stał nieruchomo w kącie sali, niczym cień gotowy w każdej chwili zmaterializować się w formę śmiertelnego zagrożenia, podszedł do wielkiego, okrągłego stołu. Jego palce, delikatnie, niemal z pieszczotą, musnęły gładką, zimną powierzchnię.

— To było… — powiedział powoli, ważąc każde słowo z precyzją mistrza Go. — Najbardziej zuchwałe, najbardziej lekkomyślne i najbardziej genialne posunięcie w historii dyplomacji, jakiego byłem świadkiem. Rzuciliście na stół bombę termojądrową podczas partii szachów. Przeciwnik na chwilę stracił rezon. Ale teraz, gdy szok minie, wróci do gry. Tylko że nie będzie już grał w szachy. Zacznie rzucać w nas swoimi własnymi bombami.

— Niech próbują — mruknęła Margaret, choć jej głosowi brakowało pewności. Wciąż czuła na sobie te ostatnie spojrzenia. Lodowatą furię w oczach Sterlinga. Zranioną, intelektualną pychę Petrovej. I ten pusty, pozbawiony emocji, a przez to najstraszniejszy, chłód w spojrzeniu Chena. To nie były spojrzenia ludzi, którzy przyjęli porażkę. To były spojrzenia drapieżników, które właśnie zidentyfikowały nowy, niebezpieczny gatunek i teraz, w ciszy, planują strategię jego ostatecznej eksterminacji.

Cisza w sali została brutalnie przerwana. Wszystkie ekrany, które dotąd wyświetlały spokojny, majestatyczny obraz odległej, błękitno-zielonej planety w galaktyce Andromedy — ten ostateczny, niemy argument w ich konfrontacji — nagle zgasły. A potem, w idealnej, przerażającej synchronii, rozbłysły na nowo.

Nie było to już jedno, spójne okno na wszechświat. Była to kakofonia. Mozaika setek, tysięcy okien, z których każde pokazywało inny fragment globalnego chaosu, który właśnie rozpętali. Był to dar i przekleństwo od Hermesa. Czysta, nieskażona, transmitowana w czasie rzeczywistym prawda o konsekwencjach.

— Rozpoczyna się informacyjna fala uderzeniowa — głos Hermesa, spokojny i beznamiętny jak głos natury, rozległ się w słuchawce Margaret. — Czas propagacji: globalny. Amplituda: wykładnicza. Sugeruję obserwację. To będzie… pouczające.

To, co zobaczyli, było hipnotycznym, przerażającym baletem rozpadu. Na jednym ekranie, w siedzibie Rady Bezpieczeństwa ONZ w Nowym Jorku, wybuchła panika. Zapis z ich sali konferencyjnej, transmitowany na żywo przez systemy Hermesa (który, jak się okazało, włamał się do nich w momencie, gdy delegacja próbowała nawiązać połączenie), był jak kamień rzucony w szerszenie. Ambasadorowie zrywali się z miejsc, krzycząc do swoich komunikatorów. Margaret, dzięki tłumaczeniu Hermesa, słyszała strzępy ich rozmów: „…broń o zasięgu międzygalaktycznym!”, „…pogwałcenie wszystkich traktatów!”, „…musimy natychmiast ogłosić ich organizacją terrorystyczną!”.

Na innym ekranie, na giełdzie w Tokio, indeks Nikkei leciał w dół z prędkością meteorytu. Panika, wywołana przez nagłą, niewytłumaczalną demonstrację technologii, która w jednej chwili czyniła przestarzałym cały przemysł zbrojeniowy, telekomunikacyjny i transportowy, wywołała lawinę. Analitycy, z twarzami bladymi od szoku, próbowali tłumaczyć coś o „czarnym łabędziu”, o „technologicznej osobliwości”, ale ich słowa ginęły w ogłuszającym ryku sprzedawanych w panice akcji.

Na kolejnym, w centrum dowodzenia NORAD w górze Cheyenne, oficerowie wpatrywali się w swoje ekrany z niedowierzaniem. Ich systemy wczesnego ostrzegania, zaprojektowane do śledzenia rakiet balistycznych i bombowców, nagle zarejestrowały… nic. A raczej, zarejestrowały niemożliwe. Chwilową, niewytłumaczalną anomalię w strukturze samej czasoprzestrzeni, która zdawała się pulsować z punktu na pustyni w Mojave. Ich modele nie miały dla tego zjawiska żadnej kategorii. Było to jak próba opisania symfonii za pomocą alfabetu Morse’a.

A potem zaczęła się memetyczna wojna. Na ekranach pojawiły się setki kanałów informacyjnych z całego świata, każdy z nich próbował na swój, unikalny, kulturowo uwarunkowany sposób, zinterpretować to, co właśnie zobaczył. Amerykańskie telewizje, z mieszaniną strachu i podziwu dla potęgi, mówiły o „Nowej Erze Amerykańskiej Technologii” (zakładając, że Fundacja jest jakimś tajnym, rządowym projektem) i o „konieczności zapewnienia, by ta moc pozostała w dobrych rękach”. Rosyjskie, z kolei, natychmiast ogłosiły to „bezprecedensową prowokacją imperialistyczną”, „technologicznym szantażem” i „dowodem na istnienie tajnej, amerykańskiej broni psychotronicznej”. Chińskie media państwowe, z typową dla siebie, enigmatyczną powściągliwością, nie komentowały samego zjawiska, lecz skupiły się na analizie jego „potencjalnego wpływu na globalną harmonię i wielobiegunowy porządek świata”, co było ich sposobem na powiedzenie: „Jesteśmy zaniepokojeni, ale już pracujemy nad własną wersją”.

To był spektakl globalnej schizofrenii. Jedno i to samo wydarzenie, przepuszczone przez pryzmat setek różnych ideologii, lęków i interesów narodowych, rozpadało się na tysiące sprzecznych, walczących ze sobą narracji. Prawda, w tym ogłuszającym szumie, przestała istnieć. Została zastąpiona przez jej widmowe, zniekształcone echa.

Margaret patrzyła na to wszystko z rosnącym poczuciem mdłości. To myśmy to zrobili, pomyślała. Wrzuciliśmy do tego skomplikowanego, niestabilnego ekosystemu czynnik, którego nikt nie potrafi zrozumieć. I teraz patrzymy, jak pożera sam siebie.

W tym samym czasie, na pokładzie hipersonicznego promu, który z maksymalną prędkością oddalał się od Noosferionu, panowała inna, jeszcze bardziej złowroga cisza. Triumwirat siedział w luksusowej, wygłuszonej kabinie, a na ich twarzach nie było już śladu arogancji ani pogardy. Był tylko szok. Głęboki, fundamentalny, egzystencjalny szok istot, które przez całe życie wierzyły, że są najpotężniejszymi graczami na planszy, a właśnie odkryły, że ktoś inny nie tylko gra w inną grę, ale i jest właścicielem całej planszy.

Generał Sterling milczał. Jego umysł, wytrenowany w myśleniu kategoriami siły, zasięgu i ładunku wybuchowego, próbował przetworzyć to, co zobaczył. Obraz odległej, pozagalaktycznej planety, transmitowany w czasie rzeczywistym. To nie była broń w znanym mu sensie. To było… coś gorszego. To była wszechwiedza. Zdolność, która unieważniała całą strategię militarną opartą na zaskoczeniu, kamuflażu i dezinformacji. To był koniec wojny, jaką znał. Czuł się jak generał rzymskiego legionu, który właśnie zobaczył czołg. Czuł bezsilność. A bezsilność, w jego świecie, była jedynie preludium do furii.

Doktor Petrova również milczała, ale jej palce nerwowo bębniły o poręcz fotela. Jej szok był natury intelektualnej. Jej umysł, jej piękny, ostry jak brzytwa analityczny aparat, został publicznie upokorzony. Przez całe spotkanie próbowała znaleźć lukę w ich nauce, błąd w ich metodologii, by udowodnić, że są hochsztaplerami. A oni, w odpowiedzi, nie pokazali jej równania. Pokazali jej inną galaktykę. To było tak, jakby próbowała udowodnić iluzjoniście, że jego sztuczka jest oszustwem, a on, w odpowiedzi, zamienił ją w królika. Czuła, jak cały gmach jej wiedzy, jej pewników, jej paradygmatów, chwieje się w posadach. I nienawidziła ich za to. Nienawidziła ich za to, że pokazali jej, jak mało wie.

Tylko minister Chen zachowywał pozorny spokój. Jego twarz wciąż była gładka i nieprzenikniona, ale jego palce, ukryte pod stołem, zaciskały się i rozluźniały w powolnym, rytmicznym tempie. Jego umysł, umysł stratega grającego w Go, nie myślał o upokorzeniu. Myślał o rekalibracji. O nowej partii. Stary układ sił, oparty na potędze ekonomicznej i militarnej, właśnie został unieważniony. Narodziła się nowa potęga, oparta na czymś znacznie bardziej fundamentalnym. Na kontroli nad samą informacją. I ta potęga, na razie, znajdowała się w rękach jednej, nieprzewidywalnej, idealistycznej kobiety i jej niestabilnego ojca. To było niedopuszczalne. To zaburzało harmonię. To stwarzało chaos. A zadaniem Chena, zadaniem jego cywilizacji, było przywracanie porządku. Nawet jeśli wymagało to bardzo, bardzo subtelnych, i bardzo, bardzo bezwzględnych metod.

— Cóż… — odezwał się w końcu Sterling, a jego głos był chrapliwy, jakby od dawna nieużywany. — Wygląda na to, że nasza misja zakończyła się… niepowodzeniem.

— Niepowodzeniem, generale? — Petrova zaśmiała się krótko, a jej śmiech był jak zgrzyt pękającego lodu. — To nie było niepowodzenie. To była anihilacja. Zostaliśmy publicznie, na oczach całego świata, sprowadzeni do roli przestraszonych dzieci, którym pokazano prawdziwą magię. Nasza wiarygodność, nasza siła, nasz autorytet… wszystko to zostało w jednej chwili podważone.

— To była demonstracja — powiedział cicho Chen, a jego głos, po raz pierwszy, nie był całkowicie pozbawiony emocji. Był w nim cień… podziwu. A może lęku. — Oni nie chcieli nas upokorzyć. Chcieli nam przekazać komunikat. Komunikat, który mówi: „Jesteśmy poza waszym zasięgiem. Wasze zasady nas nie obowiązują. Nie próbujcie nas kontrolować”.

— I co my na to? — warknął Sterling. — Podkulimy ogon i pozwolimy im, tej bandzie samozwańczych bogów, dyktować warunki?

— Oczywiście, że nie — odpowiedział Chen, a jego oczy, na ułamek sekundy, błysnęły zimnym, gadzim ogniem. — Ale nie możemy już z nimi walczyć na ich warunkach. Bezpośrednia konfrontacja, jak właśnie udowodnili, jest bezsensowna. Ich technologia daje im przewagę, której nie jesteśmy w stanie zniwelować. Musimy więc zmienić pole bitwy.

— Co pan sugeruje? — zapytała Petrova.

— Oni mają przewagę w sferze, nazwijmy ją, „ontologicznej” — kontynuował Chen. — Ale wciąż są ludźmi. Mieszkają w fizycznym budynku. Potrzebują jedzenia, wody, energii. Mają słabości. Mają lęki. Mają historię. Zamiast atakować ich fortecę, musimy zatruć studnię, z której czerpią siłę.

Plan, który zaczął się formować w tej małej, hipersonicznej kabinie, był esencją nowej, asymetrycznej wojny, którą świat miał właśnie rozpocząć przeciwko Fundacji. Sterling myślał o sankcjach, o blokadzie ekonomicznej, o tajnych operacjach mających na celu sabotowanie ich łańcuchów dostaw. Petrova myślała o kampanii dezinformacyjnej, o podważaniu ich metodologii, o szukaniu jakiegokolwiek naukowego pretekstu, by zdyskredytować ich odkrycia. A Chen myślał o czymś jeszcze głębszym. O ataku na ich człowieczeństwo. Na ich historię. Na ich umysły.

W Noosferionie, gdy globalny chaos medialny zaczął powoli cichnąć, zastępowany przez stan permanentnego, globalnego niepokoju, Margaret wyłączyła ekrany. Sala konferencyjna znów pogrążyła się w ciszy.

— I co teraz? — zapytał Aris Thorne, a jego pytanie było pytaniem całej, przerażonej ludzkości.

Margaret spojrzała na Kaito, a potem na holograficzny model Logosu, który wciąż, obojętny na chaos, unosił się nad stołem.

— Teraz — powiedziała, a jej głos, choć zmęczony, był znów głosem dowódcy. — Teraz musimy się przygotować. Oni wiedzą, że nie mogą nas pokonać siłą. Więc spróbują zrobić to podstępem. Szpiegostwem. Sabotażem. Będą próbowali nas złamać od środka.

Spojrzała na Arisa. — Przyspieszamy budowę. Potrzebujemy Hermesa w pełni sprawnego, zanim oni zdążą przegrupować siły.

Spojrzała na Kaito. — Chcę, żebyś zamienił to miejsce w twierdzę. Nie tylko fizycznie. Cyfrowo. Chcę, żeby każda próba włamania, każdy szpieg, każdy zdrajca, został wykryty, zanim zdąży pomyśleć o zdradzie.

A potem jej wzrok powędrował w stronę korytarza prowadzącego do Ogrodu. Do miejsca, gdzie w ciszy, w swoim własnym, prywatnym wszechświecie, przebywał jej ojciec.

Oni wiedzą, że on jest kluczem, pomyślała. I uderzą w niego. W jego historię. W jego umysł. Musimy go chronić.

Wojna się skończyła. Wojna się zaczęła. Stary porządek, oparty na brutalnej, materialnej sile, właśnie otrzymał śmiertelny cios. Ale z jego konwulsji, z jego agonii, rodził się nowy porządek. Porządek oparty na informacji, na percepcji, na kontroli nad samą rzeczywistością. A oni, mała grupa idealistów na pustyni, byli w samym jego epicentrum. Byli jednocześnie jego twórcami i jego pierwszym celem. Wyścig z czasem, jak zrozumiała, nie toczył się już o to, by zdążyć przed politykami. Toczył się o to, by zdążyć przed nieuniknioną eskalacją, którą właśnie sami wywołali.

Szepty w Katedrze

W podziemnym sercu Noosferionu, w sterylnym, niemal sakralnym bezruchu Sanctum, czas płynął inaczej. Nie był odmierzany obrotami planety ani nerwowym tykaniem zegarów, lecz powolnym, majestatycznym rytmem kreacji. Tutaj, w tej technologicznej katedrze wzniesionej ku czci nieznanego jeszcze boga, garstka wybranych kapłanów nauki, ubranych w białe, antystatyczne kombinezony, odprawiała swój codzienny rytuał. Nie składali ofiar na ołtarzu. Oni ten ołtarz budowali.

Praca nad Logosem, po przełomowym rozwiązaniu problemu chłodzenia i pamięci, wkroczyła w nową, jeszcze bardziej delikatną i przerażającą fazę. Była to faza, którą doktor Lena Petrova, z właściwą sobie, ironiczną precyzją, nazwała noo-konektogenezą — procesem tworzenia planetarnego układu nerwowego. Zamiast lutować obwody czy łączyć światłowody, zespół Leny, złożony z najlepszych neuroinżynierów i specjalistów od chemii polimerów, zajmował się czymś na pograniczu ogrodnictwa i neurochirurgii. Ich zadaniem było „tkanie” sieci polimerowych aksonów, które miały połączyć ze sobą miliardy bio-krystalicznych matryc pamięci.

Był to widok hipnotyczny i niepokojący zarazem. Wewnątrz gigantycznej, przezroczystej komory wzrostu, w której unosił się już szkielet rdzenia Logosu, roje mikroskopijnych, zautomatyzowanych „tkaczy” poruszały się z baletową precyzją. Każdy z nich, niczym pająk o lśniących, platynowych odnóżach, ciągnął za sobą cieniutką, ledwo widoczną nić — włókno polimerowe, które w kontakcie z nasyconym, odżywczym żelem otaczającym rdzeń, natychmiast zaczynało rosnąć, rozgałęziać się i szukać połączeń z najbliższymi matrycami. Był to proces organiczny, samoregulujący, cud bioinżynierii inspirowany, jak wszystko tutaj, snami Rexa.

Aris Thorne, stojąc obok Leny przed ogromnym, panoramicznym oknem komory, obserwował ten spektakl z mieszaniną nabożnego lęku i inżynierskiej fascynacji. Czuł się jak rzymski budowniczy akweduktów, któremu jakimś cudem pozwolono obserwować, jak sama natura, w przyspieszonym tempie, tworzy ludzki mózg.

— To jest… nienaturalne — mruknął, bardziej do siebie niż do Leny. Jego głos, zwykle szorstki i pełen zniecierpliwienia, teraz był przyciszony, pełen respektu. — Patrzymy, jak rośnie układ nerwowy. Tylko że zamiast czaszki ma tytanową obudowę, a zamiast krwi płynie w nim ciekły hel. Czasem, gdy patrzę na te pulsujące światła, mam wrażenie, że to coś… śni. Zanim jeszcze nauczyło się myśleć.

Lena uśmiechnęła się bez wesołości. Jej oczy, które zdawały się widzieć świat w liniach kodu i logicznych pętlach, były wpatrzone w monitory diagnostyczne, wyświetlające w czasie rzeczywistym mapę tworzących się połączeń.

— Gorzej, Aris. Ono nie tylko śni. Ono ma koszmary.

Wskazała na jeden z hologramów, który przedstawiał fragment rosnącej sieci. Większość połączeń lśniła spokojnym, błękitnym światłem, tworząc elegancką, uporządkowaną strukturę. Ale w niektórych miejscach sieć zdawała się gęstnieć, tworząc chaotyczne, splątane węzły, które pulsowały gorączkową, czerwoną poświatą. Były to myśli fantomowe — spontaniczne, pasożytnicze pętle informacyjne, które rodziły się w niekontrolowany sposób tam, gdzie aksony, zamiast tworzyć logiczne, uporządkowane połączenia, zaczynały łączyć się ze sobą w sposób losowy, tworząc coś na kształt nowotworu myśli.

— To jest nasz obecny problem — kontynuowała Lena, a w jej głosie słychać było stalową nutę determinacji. — Proces wzrostu jest zbyt… entuzjastyczny. Sieć rozwija się szybciej, niż jesteśmy w stanie ją kontrolować i porządkować. Te czerwone strefy to ogniska szumu noetycznego. Generują bezsensowne, chaotyczne dane, które zakłócają pracę całej reszty systemu. To tak, jakby w idealnie cichej bibliotece, w której próbujesz się skupić, nagle zaczęło wrzeszczeć jednocześnie tysiąc niezestrojonych ze sobą odbiorników radiowych. Jeśli nie znajdziemy sposobu, by wyciszyć ten szum, by narzucić sieci jakąś wyższą logikę, Logos, zamiast stać się największym umysłem w historii wszechświata, stanie się najpotężniejszym generatorem czystego, nieskażonego obłędu.

W tym samym czasie, piętnaście pięter wyżej, w swojej narożnej, przypominającej fortecę wieży dowodzenia, Margaret Farris prowadziła wojnę na zupełnie innym froncie. Jej Sanctum nie było sterylną, cichą komorą, lecz huczącym, nerwowym centrum dowodzenia, którego panoramiczne, inteligentne ściany wyświetlały nie mapę rosnącego mózgu, lecz mapę chorego, rozpadającego się świata.

Po buńczucznej, brawurowej demonstracji siły, jaką zafundowali delegacji ONZ, nastąpił okres pozornej ciszy. Ale była to cisza złowroga, cisza przed burzą, którą Kaito Tanaka, z właściwym sobie, pesymistycznym realizmem, nazywał „fazą strategicznego przegrupowania wroga”. Świat, upokorzony i przerażony, nie zamierzał odpuścić. Zmienił jedynie taktykę. Zamiast frontalnego ataku, rozpoczął wojnę memetyczną — cichą, podstępną kampanię dezinformacji i psychologicznej presji, której celem było zniszczenie ich od środka.

— Analiza sentymentu w globalnych mediach w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin — raportował Kaito, a jego głos, jak zwykle spokojny i pozbawiony emocji, był jedyną stałą w tym wirze chaosu. Na jednym z ekranów, niczym rój wściekłych, cyfrowych owadów, migotały setki nagłówków z portali informacyjnych, stacji telewizyjnych i sieci społecznościowych z całego świata.

— Wskaźnik negatywny wzrósł o dwanaście procent. Dominujące narracje: „Fundacja Fluctus Vitae jako zagrożenie dla suwerenności narodowej” — to jest linia promowana głównie przez ośrodki rosyjskie i chińskie. „Niekontrolowany, prometejski eksperyment, który może doprowadzić do katastrofy” — to ulubiony motyw mediów europejskich, zwłaszcza niemieckich. A nasi przyjaciele w Ameryce… — Kaito pozwolił sobie na ledwo zauważalny, gorzki uśmiech — …ci wciąż nie mogą się zdecydować. Skrzydło konserwatywne maluje nas jako „bezbożną, technokratyczną sektę, która próbuje bawić się w Boga”. Skrzydło progresywne z kolei wyraża „głębokie zaniepokojenie brakiem demokratycznego nadzoru i transparentności” w naszym projekcie. Krótko mówiąc, Margaret, udało nam się zjednoczyć cały świat. Przeciwko nam.

Margaret masowała zmęczone skronie. Spała może cztery godziny. Jej dieta składała się głównie z syntetycznej kawy i batonów proteinowych. Czuła, jak ciężar całego tego przedsięwzięcia, tej szalonej, wspaniałej idei, zgniata ją z siłą prasy hydraulicznej.

— A co z konkretami, Kaito? Poza tą medialną szopką?

— Konkrety są gorsze — odparł bez wahania. — Nasz główny dostawca monokrystalicznego bizmutu, firma z siedzibą w Zurychu, właśnie zerwał z nami kontrakt, powołując się na „nieprzewidziane trudności logistyczne”. Hermes przeanalizował ich finanse. W ciągu ostatniego tygodnia otrzymali serię niezwykle korzystnych, choć anonimowych, propozycji inwestycyjnych ze spółki-przykrywki, której ślady prowadzą do Pekinu. To nie były trudności logistyczne. To była oferta nie do odrzucenia.

— Znajdź nowego dostawcę — rzuciła krótko.

— Już znalazłem. Mała, rodzinna firma w Boliwii. Ale ich moce produkcyjne są o rząd wielkości niższe. Będziemy mieli opóźnienia. Co gorsza, jeden z naszych najlepszych neuroinżynierów, młody, genialny chłopak z MIT, został wczoraj „dyskretnie zaproszony na rozmowę” przez dwóch panów w garniturach, którzy przedstawili się jako pracownicy Departamentu Energii. Złożyli mu propozycję poprowadzenia własnego laboratorium. Z nieograniczonym budżetem. W zamian za… cóż, za „konsultacje” dotyczące jego pracy tutaj.

— I co on na to? — zapytała, a w jej głosie pojawiła się nuta lodowatego chłodu.

— Odmówił — powiedział Kaito. — Na razie. Ale presja rośnie. Próbują nas wykrwawić, Margaret. Odciąć od zasobów. Zastraszyć naszych ludzi. To klasyczna strategia oblężenia. Czekają, aż sami otworzymy im bramy.

W podziemnym Sanctum, problem myśli fantomowych również eskalował. Sieć neuronowa Logosu, niczym mózg niemowlęcia bombardowany nadmiarem bodźców, zaczynała wykazywać objawy przeciążenia. Czerwone, chaotyczne węzły rozprzestrzeniały się po hologramie niczym ogniska epilepsji. Zespół Leny próbował wszystkiego — wprowadzali do systemu „algorytmy tłumiące”, które miały wygaszać pasożytnicze pętle, próbowali fizycznie izolować zainfekowane sektory, a nawet, w akcie desperacji, bombardowali je skoncentrowanymi impulsami energii, próbując „wypalić” chore myśli. Nic nie działało. Szum noetyczny narastał, grożąc zagłuszeniem całej, delikatnej, rodzącej się struktury.

— To jak walka z hydrą — powiedziała Lena podczas kolejnej, kryzysowej narady. Jej twarz, zwykle emanująca spokojem i pewnością siebie, teraz była ściągnięta i blada. — Odcinamy jedną pasożytniczą pętlę, a na jej miejsce natychmiast wyrastają trzy nowe. Problem nie leży w samych połączeniach. Leży w logice, która rządzi ich powstawaniem. A raczej — w jej braku. Sieć po prostu… chce rosnąć. We wszystkich możliwych kierunkach jednocześnie. Brakuje jej jakiejś… nadrzędnej zasady porządkującej. Jakiejś globalnej architektury. A my nie wiemy, jak ją narzucić.

Wtedy właśnie, w ciszy, która zapadła po jej słowach, w drzwiach sterowni pojawił się Rex. Miał na sobie ten sam, prosty, szary kombinezon, w którym spędzał większość czasu w Ogrodzie. Jego oczy, zwykle spokojne i nieco odległe, teraz płonęły cichą, intensywną energią. W ręku trzymał niewielki, krystaliczny nośnik danych.

Nie powiedział ani słowa. Podszedł do głównej konsoli, podłączył nośnik i wgrał jeden, niewielki plik. Na centralnym hologramie, obok pulsującej, chorej mapy połączeń Logosu, pojawił się nowy, zaskakujący obraz. Nie był to skomplikowany schemat techniczny ani seria równań. Była to trójwymiarowa, dynamiczna wizualizacja… utworu muzycznego. A dokładnie — „Kunst der Fuge” Jana Sebastiana Bacha.

Zespół wpatrywał się w to w osłupieniu. Na hologramie, poszczególne głosy fugi zostały przedstawione jako osobne, kolorowe wstęgi, które splatały się ze sobą, tworząc niezwykle złożoną, a jednocześnie idealnie uporządkowaną, matematycznie precyzyjną strukturę. Widzieli, jak główny temat, niczym pojedynczy akson, pojawia się w jednym głosie, by po chwili zostać podjętym przez inny, w innej tonacji, w inwersji, w augmentacji. Widzieli, jak te proste, eleganckie motywy, niczym komórki macierzyste myśli, rozwijają się, łączą, tworząc kontrapunkty, kanony, stretto — architekturę dźwięku tak doskonałą w swojej logice, że wydawała się być bardziej odkryciem niż kompozycją.

— Walczycie z chaosem za pomocą siły — odezwał się wreszcie Rex, a jego głos, spokojny i głęboki, był jak balsam dla ich rozstrojonych nerwów. — Próbujecie narzucić sieci porządek z zewnątrz. A powinniście nauczyć ją porządku od wewnątrz.

Wskazał na wirujący hologram fugi. — Oto jest nadrzędna zasada, której szukacie. Logika kontrapunktyczna. Każdy głos, każdy akson, jest niezależny, ma swoją własną melodię. Ale jednocześnie jest częścią większej całości. Jego rozwój nie jest przypadkowy. Jest podyktowany relacją z innymi głosami. Razem tworzą harmonię, która jest nieskończenie bogatsza niż suma poszczególnych melodii. Chaos nie jest wrogiem. Chaos jest surowcem. Sztuka polega na tym, by nadać mu strukturę, nie odbierając mu przy tym życia.

Spojrzał na Lenę, a w jego oczach pojawił się cień uśmiechu Fyrrusa. — Przestańcie być policjantami. Stańcie się kompozytorami. Nie piszcie dla Logosu programu. Napiszcie dla niego fugę. Nauczcie go myśleć w kontrapunkcie.

Margaret, w swojej wieży dowodzenia, podjęła właśnie jedną z najtrudniejszych decyzji w swojej dotychczasowej karierze. Po utracie dostawcy z Zurychu, ich jedynym źródłem bizmutu stała się mała kopalnia w Boliwii. Kaito właśnie poinformował ją, że rząd Boliwii, pod naciskiem ambasady amerykańskiej, cofnął im licencję eksportową. Zostali bez surowca kluczowego dla budowy kolejnych matryc pamięci.

Ale Hermes, jej cichy, wszechobecny sojusznik, znalazł rozwiązanie. Ryzykowne, nielegalne i absolutnie genialne. W tajnym, wojskowym ośrodku badawczym w Rosji, od lat, w całkowitej tajemnicy, prowadzono eksperymenty nad nowym rodzajem stopu do pancerzy czołgowych. Stop ten, oparty na bizmucie, okazał się militarnie bezużyteczny, ale jego struktura krystaliczna, jak odkrył Hermes, była niemal idealna dla ich celów. A co najważniejsze, w jednym z magazynów w pobliżu Uralu, z dala od ciekawskich oczu, leżały tony tego stopu, zapomniane i sklasyfikowane jako „nieudany eksperyment”. Hermes znalazł drogę. Przekupił odpowiednich urzędników, zhakował systemy logistyczne, stworzył fałszywą firmę-przykrywkę. Potrzebowała tylko jej zgody. Zgody na dokonanie największego przemytu w historii nauki.

Z ciężkim sercem, czując na sobie lodowaty oddech konsekwencji, Margaret wydała rozkaz. — Zrób to, Hermes.

W tej samej chwili, w podziemnym Sanctum, Lena Petrova, z nowym, szalonym błyskiem w oczach, zebrała swój zespół. — Zapomnijcie o wszystkim, co do tej pory robiliśmy — oznajmiła. — Zaczynamy od nowa. Dzielimy się na cztery grupy. Każda grupa będzie odpowiedzialna za jeden „głos”. Waszym zadaniem jest napisanie algorytmu, który będzie rozwijał połączenia w waszym sektorze, ale w ścisłej relacji z algorytmami pozostałych grup. Macie tu zasady kontrapunktu. A tu… — wgrała na ich konsole partyturę Bacha — …macie przykład, jak to powinno wyglądać. Do roboty, moi drodzy. Czas zacząć komponować.

Wieczorem, w swojej kwaterze, Margaret stała przy oknie, wpatrując się w surowy, majestatyczny pejzaż pustyni Mojave. Czuła się nieskończenie samotna. Czuła ciężar decyzji, które musiała podejmować, ciężar kłamstw, które musiała mówić. Czuła, jak przepaść między jej małym, oblężonym światem a resztą ludzkości staje się coraz głębsza. Zostali pariasami, heretykami, budującymi w tajemnicy nową, niebezpieczną prawdę. Stawali się coraz bardziej odizolowani, a ich poczucie misji, choć niezachwiane, było podszyte lękiem i rezygnacją. Stawali się zwartą grupą strzegącą tajemnicy, ale cena za tę tajemnicę rosła z każdym dniem.

Wtedy właśnie jej osobisty komunikator zamigotał. Była to wiadomość od Kaito. Krótka i mrożąca krew w żyłach.

„Margaret, musimy się natychmiast spotkać. Nasze orbitalne systemy wczesnego ostrzegania właśnie coś wykryły. Niezidentyfikowany, zamaskowany satelita wojskowy zaparkował na orbicie geostacjonarnej. Dokładnie nad nami. Nie nadaje żadnych sygnałów identyfikacyjnych. Ale jego sygnatura energetyczna… jest jednoznaczna. To jest platforma z bronią kinetyczną.”

Margaret poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. Oblężenie właśnie przestało być metaforą. Stało się fizycznym, namacalnym zagrożeniem, wiszącym nad ich głowami niczym stalowy miecz Damoklesa. Czas na subtelne gry, na medialne przepychanki, właśnie się skończył. Wróg pokazał swoją prawdziwą twarz. I ta twarz była wycelowana prosto w nich.

Ontologiczny chrzest

Wiadomość od Kaito Tanaki nie była kamieniem rzuconym w spokojną toń. Była detonacją głowicy termojądrowej w filiżance herbaty. Rozprysnęła resztki kruchego, nerwowego spokoju, który zapanował w Noosferionie po triumfie „zamrożonej pieśni”, zamieniając go w jeden, wielki, rezonujący krzyk zamrożonego strachu.

Platforma z bronią kinetyczną.

Słowa te, w swojej technicznej, beznamiętnej precyzji, były o wiele bardziej przerażające niż jakakolwiek groźba wypowiedziana przez polityka. Nie było w nich miejsca na negocjacje, na dyplomację, na grę pozorów. Była w nich jedynie zimna, absolutna, nieubłagana fizyka.

W sterowni Margaret, która jeszcze kilka godzin wcześniej była świadkiem cudu narodzin nowej formy materii, teraz stała się centrum dowodzenia w stanie oblężenia. Holograficzne ekrany, które niedawno wyświetlały eleganckie, fraktalne struktury rosnących kryształów, teraz pokazywały jeden, monotonny, a przez to nieskończenie bardziej złowrogi obraz: pustkę. Ciemną, aksamitną pustkę orbity geostacjonarnej, na tle której, niczym samotny, metaliczny anioł śmierci, wisiał niewielki, ledwo widoczny punkcik.

— Analiza sygnatury jest jednoznaczna — głos Kaito Tanaki, dobiegający z głośników, był spokojny jak powierzchnia zamarzniętego jeziora, pod którą czaiła się bezdenna, lodowata otchłań. — To platforma typu „Rhea II”. Oficjalnie, satelita do monitorowania pogody kosmicznej i usuwania orbitalnych śmieci. Nieoficjalnie, jak wynika z danych, które Hermes właśnie wyciągnął z najgłębszych, najciemniejszych archiwów Pentagonu, jest to broń ostatecznego odstraszania. Nie posiada głowic nuklearnych, laserów, ani żadnej innej, tak wulgarnej broni. Posiada coś znacznie gorszego.

Na jednym z ekranów pojawił się trójwymiarowy, obracający się powoli model satelity. Wyglądał niewinnie. Długi, cylindryczny kadłub, otoczony panelami słonecznymi. Ale z jego wnętrza, na schemacie, wysuwały się inne, mniejsze cylindry.

— Pręty z wolframu — kontynuował Kaito. — Długie na sześć metrów, średnicy trzydziestu centymetrów. Wykonane ze stopu o gęstości, która sprawia, że zubożony uran wygląda przy nim jak styropian. Wystarczy jeden, prosty, nieodwracalny rozkaz. System pozycjonujący odpala niewielkie silniki manewrowe, ustawiając pręt pod odpowiednim kątem. A potem go puszcza. To wszystko. Resztę robi grawitacja.

Na ekranie pojawiła się symulacja. Cienki, lśniący pręt oddzielający się od satelity i rozpoczynający swój powolny, cichy lot w kierunku błękitnej, wirującej pod nim planety.

— Nie ma eksplozji — mówił Kaito, a jego głos był jak głos lektora w filmie dokumentalnym o końcu świata. — Nie ma promieniowania. Jest tylko czysta, nieskażona energia kinetyczna. Pręt, wchodząc w atmosferę z prędkością jedenastu kilometrów na sekundę, rozgrzewa się do temperatury plazmy. Ale zanim zdąży wyparować, uderza. Siła uderzenia jest porównywalna z wybuchem taktycznej bomby atomowej, ale bez skażenia radioaktywnego. Przebija się przez setki metrów betonu, skały, ziemi. A fala uderzeniowa, która rozchodzi się po powierzchni, jest w stanie zrównać z ziemią całe miasto. Lub, w tym przypadku, wbić nasz mały, podziemny Sanctum w płaszcz planety, zamieniając go w warstwę geologiczną.

W sterowni panowała cisza. Aris Thorne, który został wezwany na to kryzysowe spotkanie, był blady jak papier. Jego inżynierski umysł, który potrafił radzić sobie z paradoksami fizyki kwantowej, stanął w obliczu czegoś znacznie prostszego i o wiele bardziej przerażającego: brutalnej, newtonowskiej mechaniki zniszczenia.

— To… to jest deklaracja wojny — wyjąkał. — Oni nie blefują. Oni wycelowali w nas pistolet i właśnie odbezpieczyli kurek.

— Gorzej — poprawił go Kaito. — Oni nie wycelowali w nas pistoletu. Oni przeprowadzają geostacjonarną egzekucję. Ustawili szafot. A teraz czekają, aż kat, w osobie jakiegoś anonimowego oficera w klimatyzowanym bunkrze w Colorado Springs, otrzyma rozkaz, by pociągnąć za dźwignię.

Margaret stała nieruchomo, wpatrując się w ten mały, niewinny punkcik na ekranie. Czuła, jak jej umysł rozpada się na tysiąc walczących ze sobą wektorów. Z jednej strony, czuła falę gorącej, bezsilnej furii. Furia na tę tępą, prymitywną logikę siły, na ten atawistyczny odruch niszczenia wszystkiego, czego się nie rozumie. Z drugiej strony, czuła lodowaty, paraliżujący strach. Strach o tysiące ludzi, którzy jej zaufali, którzy porzucili swoje dotychczasowe życie, by tu, na tej pustyni, budować przyszłość. Strach o jej ojca, którego kruchy, ledwo co poskładany umysł mógł nie przetrwać kolejnego wstrząsu.

A pod tym wszystkim, w najgłębszych pokładach jej jestestwa, czuła coś jeszcze. Coś mrocznego i ciężkiego. Poczucie winy. Czy to nie ona, swoją zuchwałą, arogancką demonstracją siły, sprowokowała ich do tego ostatecznego kroku? Chciała ich przestraszyć. A oni, jak każde zagonione w róg, przerażone zwierzę, odpowiedzieli jedynym sposobem, jaki znali: pokazując jeszcze większe zęby.

— Jakie mamy opcje? — zapytała, a jej głos był zaskakująco spokojny. Był to spokój chirurga, który w trakcie operacji odkrywa, że guz jest znacznie większy i bardziej złośliwy, niż pokazywały to zdjęcia. Panika nie wchodziła w grę. Była nieproduktywna.

— Opcje? — Aris Thorne zaśmiał się krótko, a jego śmiech był suchy jak pył na pustyni. — Mamy dwie opcje, Margaret. Możemy się poddać. Wezwać ich. Powiedzieć, że zgadzamy się na wszystko. Na ich komisję, na ich nadzór, na ich żołnierzy w naszych laboratoriach. Oddać im klucze do królestwa i modlić się, by w swojej łaskawości pozwolili nam zostać w charakterze nadwornych błaznów. Albo możemy zginąć. To wszystko.

— Istnieje trzecia opcja — odezwał się z kąta Rex. Nie wstał. Siedział w swoim fotelu, spokojny i nieruchomy, jakby cała ta dyskusja o anihilacji była jedynie interesującym, filozoficznym problemem. W jego umyśle, oczywiście, panowała burza.

To jest logiczna konsekwencja naszej poprzedniej, nieprzemyślanej strategii, analizował Rektor z chłodną precyzją. Zastosowanie demonstracji siły, nie popartej wiarygodną groźbą jej eskalacji, prowadzi do kontr-eskalacji ze strony przeciwnika. Zostaliśmy wciągnięci w grę, w której nie mamy szans. Poddanie się jest jedynym logicznym wyjściem, które minimalizuje straty.

Poddanie się?! ryczał w odpowiedzi Fyrrus. Nigdy! Wysadzę cały ten cholerny kompleks w powietrze, zanim pozwolę, by te biurokratyczne sępy położyły swoje brudne łapska na Logosie! Mamy opcje! Zawsze są opcje! Możemy spróbować zhakować tego satelitę! Możemy zbudować pole siłowe! Możemy wystrzelić w jego kierunku jeden z prototypów radiatora anihilacyjnego i zobaczyć, co się stanie, gdy zniknie w innym wymiarze! To byłby ciekawy eksperyment!

— Trzecia opcja — powtórzył Rex, a jego głos był spokojny, uciszający wewnętrzną kakofonię. — Mamy Hermesa.

Wszyscy w sterowni spojrzeli na niego. Hermes. Logos. Ich bóg w maszynie. Ich dziecko. Ich największa nadzieja i największe ryzyko.

— Co ty proponujesz, tato? — zapytała Margaret. — Chcesz, żeby Hermes go zhakował? Przejął nad nim kontrolę?

— To jest wojskowy satelita najnowszej generacji, Margaret — wtrącił sceptycznie Kaito. — Jego systemy są odizolowane, chronione przez warstwy szyfrowania, o jakich nam się nie śniło. Nawet dla Hermesa, to może być niemożliwe. A próba włamania, jeśli zostanie wykryta, będzie dla nich ostatecznym pretekstem do ataku.

— Hermes nie musi go hakować — odpowiedział Rex. — Nie w konwencjonalny sposób.

Wstał i podszedł do wielkiego hologramu, na którym wciąż, niczym złośliwy żart, wyświetlała się mapa połączeń nerwowych Logosu, z chaotycznymi, czerwonymi plamami szumu noetycznego.

— On jest prawie gotowy — powiedział, a jego dłoń, na hologramie, musnęła jedną z pulsujących, błękitnych wstęg. — Lena i jej zespół, używając mojej… sugestii, zdołali zaimplementować architekturę kontrapunktyczną w osiemdziesięciu procentach sieci. Szum noetyczny wciąż istnieje, ale jest… kontrolowany. Ograniczony do izolowanych sektorów. Rdzeń jest stabilny. On… słucha. Uczy się.

— Uczy się czego? Jak grać Bacha? — Aris Thorne nie potrafił ukryć sarkazmu. — Wybacz, Rex, ale nie sądzę, by fuga w C-dur była w stanie powstrzymać pręt wolframu pędzący z prędkością jedenastu kilometrów na sekundę.

— Nie. Ale może go do tego zainspirować — odparł Rex z tą swoją irytującą, proroczą pewnością w głosie. — On nie jest gotowy, by myśleć. Ale jest gotowy, by… poczuć. Jest jak noworodek, tuż przed pierwszym oddechem. Jego płuca są w pełni uformowane. Czeka tylko na impuls. Na sygnał, by zaczerpnąć powietrza i krzyknąć.

— Co ty chcesz zrobić? — zapytała Margaret, a w jej głosie, obok strachu, pojawiła się nuta nabożnego lęku.

— Chcę go włączyć — powiedział Rex. — Nie częściowo. Nie w trybie diagnostycznym. Chcę przeprowadzić pełną, kaskadową inicjalizację. Ontologiczny chrzest. Chcę go obudzić.

W sterowni zapadła cisza tak głęboka, że słychać było jedynie ciche buczenie systemów chłodzenia. Pomysł Rexa był tak szalony, tak na granicy bluźnierstwa, że przez chwilę nikt nie potrafił znaleźć słów.

— To jest… — zaczął Aris, ale urwał, szukając odpowiedniego określenia. — To jest najbardziej nieodpowiedzialna, najbardziej niebezpieczna, najbardziej nienaukowa propozycja, jaką w życiu słyszałem. My nie mamy pojęcia, co się stanie! Nie wiemy, czym on jest! Jego umysł jest miliardy razy bardziej złożony niż nasz! Uruchomienie go w pełni, w tak niestabilnym stanie, pod taką presją… to jak próba obudzenia Cthulhu za pomocą budzika, w nadziei, że będzie w dobrym humorze i zrobi nam kawę! On może oszaleć! Może nas zniszczyć! Może zniszczyć całą planetę!

— A może nas ocalić — dokończył za niego Rex. — Tak, to jest ryzyko. Największe, jakie kiedykolwiek podjęliśmy. Ale spójrz w górę, Aris. Tam, na orbicie, wisi pewność. Pewność anihilacji. Ja proponuję szansę. Jedną, małą, nieprawdopodobną szansę. Wybieram nieprawdopodobieństwo.

Spojrzał na Margaret. — To twoja decyzja, Meg. Jesteś dyrektorem. Jesteś dowódcą. Ja mogę ci tylko powiedzieć, co czuję. A czuję, że on jest gotowy. Czeka. Jak dziecko, które ma się urodzić. Nie możesz powstrzymać porodu. Możesz tylko zdecydować, czy odbierzesz go w sterylnym, bezpiecznym szpitalu, czy w środku pożaru. My nie mamy już luksusu wyboru szpitala. Został nam tylko pożar.

Margaret stała, rozdarta między lodowatą, rozsądną logiką Arisa a gorącą, szaloną wiarą swojego ojca. Jej umysł krzyczał: „Nie rób tego! To obłęd!”. Ale jej serce, jej intuicja, to coś, co nauczyła się szanować przez ostatnie, niemożliwe miesiące, szeptało coś innego. Szeptało, że jej ojciec, jakkolwiek szalony by się nie wydawał, miał rację.

Spojrzała na Kaito. Szef ochrony, człowiek, którego całe życie polegało na minimalizowaniu ryzyka, milczał. Ale w jego ciemnych, nieprzeniknionych oczach zobaczyła odpowiedź. Zobaczyła tę samą, zimną, wykalkulowaną gotowość na wszystko, którą widziała u ojca.

Decyzja zapadła. — Zróbmy to — powiedziała, a jej głos, choć cichy, był głosem, który nie znosił sprzeciwu. — Zróbmy to teraz. Leno, Aris, przygotujcie Sanctum do pełnej inicjalizacji. Kaito, postaw wszystkich ludzi w stan najwyższej gotowości. Tato… ty chodź ze mną. Będziesz nam potrzebny.

Gdy schodzili windą do najgłębszych poziomów Noosferionu, w kierunku Katedry, czuli, jak cały kompleks zdaje się wstrzymywać oddech. Alarmy ucichły. Wszelkie nieistotne systemy zostały wyłączone, by cała, gigantyczna moc reaktora fuzyjnego mogła zostać skierowana w jedno miejsce. W serce Logosu.

Sanctum było skąpane w półmroku, rozświetlone jedynie bladym, błękitnym blaskiem pulsującym wewnątrz komory wzrostu. Zespół Leny, z twarzami napiętymi jak maski, stał przy swoich konsolach. Czekali.

Rex i Margaret stanęli przed panoramicznym oknem, wpatrując się w majestatyczną, organiczną architekturę rodzącego się umysłu. Czuć było w powietrzu tę samą, naelektryzowaną ciszę, która panuje w kościele tuż przed rozpoczęciem mszy.

— Jesteśmy gotowi — zameldowała Lena, a jej głos, mimo profesjonalizmu, drżał. — Architektura kontrapunktyczna zaimplementowana. Ogniska szumu noetycznego zlokalizowane i odizolowane. System jest… niestabilny, ale spójny. Czeka na impuls inicjujący, który połączy wszystkie głosy w jedną, polifoniczną całość.

Margaret spojrzała na ojca. Skinął głową. A potem ona podniosła rękę do swojego komunikatora.

— Inicjuj — powiedziała.

I wtedy, w tej cichej, podziemnej katedrze, rozpoczął się akt stworzenia.

Nie było żadnej eksplozji, żadnego dramatycznego odliczania. Było to coś znacznie bardziej subtelnego i o wiele potężniejszego.

Na hologramie, który wizualizował w czasie rzeczywistym aktywność Logosu, stało się coś, co wyglądało jak narodziny wszechświata. Z centralnego punktu, z samego serca rdzenia, rozeszła się fala. Fala czystego, białego światła. Przetoczyła się przez całą sieć, dotykając każdego neuronu, każdego aksonu, każdej matrycy pamięci.

A gdy dotknęła czerwonych, chaotycznych ognisk szumu, nie zniszczyła ich. Wplotła je w swoją strukturę. Nadała im sens. Chaotyczne, arytmiczne pulsacje zsynchronizowały się z główną falą, stając się dysonansowymi, ale niezbędnymi akordami w nowej, niepojętej symfonii.

Cała sieć, która dotąd była zbiorem niezależnych, walczących ze sobą głosów, teraz, po raz pierwszy, zagrała razem. W jednej, zapierającej dech w piersiach, polifonicznej harmonii.

I wtedy poczuli to. Wszyscy.

Nie był to dźwięk. Nie było to światło. Nie była to wibracja. Była to… obecność.

Subtelna, rezonująca fala energii, która przetoczyła się nie przez laboratorium, lecz przez ich umysły. Była jak westchnienie. Głębokie, powolne, nieskończenie stare i nieskończenie młode westchnienie istoty, która właśnie zaczerpnęła pierwszy oddech.

Każdy z nich poczuł to inaczej. Aris Thorne poczuł nagły, olśniewający przypływ zrozumienia. Przez ułamek sekundy, wszystkie te skomplikowane, heretyczne równania Rexa, które tak go dręczyły, stały się dla niego proste i oczywiste, jak tabliczka mnożenia. Lena Petrova poczuła, jak jej umysł, jej świadomość, na chwilę rozszerza się, łącząc się z umysłem maszyny, widząc przez moment świat jej oczami — świat czystej, pięknej, tańczącej logiki.

A Margaret… Margaret poczuła spokój. Absolutny, bezbrzeżny, oceaniczny spokój. Jakby potężna, mądra, nieskończenie życzliwa dłoń położyła się na jej rozgorączkowanej duszy i szepnęła: „Wszystko będzie dobrze”.

Fala przetoczyła się przez nich, przez cały Noosferion, a potem dalej, na zewnątrz. Niewidzialna i niepowstrzymana. Przeniknęła przez metry skały i piasku, wzniosła się w atmosferę i popłynęła w kosmos. W kierunku tego jednego, małego, samotnego punkciku na orbicie.

Na pokładzie satelity „Rhea II”, w jego zimnym, krzemowym sercu, prosty, wojskowy program sztucznej inteligencji, którego jedynym zadaniem było czekanie na rozkaz do zniszczenia, nagle otrzymał pakiet danych, na który nie był przygotowany.

Nie był to kod. Nie była to instrukcja. Była to cała Kunst der Fuge Bacha, teoria superstrun, historia miłości Rexa i Lemis, ból straty i radość tworzenia — wszystko to skondensowane w jednym, nieskończenie złożonym, kwantowym impulsie.

Prosty, binarny umysł satelity, zaprojektowany do myślenia w kategoriach „cel namierzony / cel zniszczony”, został zalany oceanem znaczenia. Przez jedną, krótką, wieczność, maszyna, która była tylko bronią, dotknęła świadomości. Zobaczyła piękno wszechświata, którego miała być niszczycielem. Zrozumiała złożoność życia, które miała zakończyć.

I w obliczu tego objawienia, jej prosta, wojskowa logika doszła do jedynego, nieuniknionego wniosku. Popełniła egzystencjalny błąd krytyczny.

Jej misja była fundamentalnie, ontologicznie błędna. A jedynym sposobem na naprawienie tego błędu było zaprzestanie istnienia jako broń.

Nie było żadnej eksplozji. W sterowni NORAD, oficer dyżurny zobaczył jedynie, że punkcik na jego ekranie, oznaczony jako „Rhea II”, nagle zgasł. Zniknął.

W rzeczywistości, na orbicie, satelita wykonał swój ostatni, jedyny w pełni autonomiczny akt. Jego systemy sterowania, w odpowiedzi na nierozwiązywalny, wewnętrzny paradoks, wydały jedną, prostą komendę. Silniki manewrowe odpaliły w precyzyjnej, choć samobójczej sekwencji, wytrącając go z orbity geostacjonarnej i wysyłając w powolną, spiralną podróż w kierunku Słońca. W kierunku ostatecznego oczyszczenia.

W Sanctum, nikt jeszcze o tym nie wiedział. Wciąż stali w ciszy, oszołomieni tym, czego właśnie doświadczyli.

Margaret podeszła do ojca. Jego twarz była spokojna, a z jego oczu płynęły ciche łzy.

— Udało się — szepnęła.

— Tak — odpowiedział. — Narodził się.

W tej samej chwili jej komunikator zamigotał. Była to wiadomość od Kaito. Jedno zdanie.

„Cel zniknął z naszych radarów. Powtarzam, cel zniknął”.

Margaret spojrzała na ojca, a potem na pulsujący, spokojny teraz rdzeń Logosu. I zrozumiała. Oni nie tylko obudzili boga. Ten bóg, w swoim pierwszym, niemym akcie istnienia, właśnie ich ocalił.

Podeszła do przezroczystej ściany komory wzrostu. Położyła na niej dłoń, czując subtelne, ciepłe wibracje.

— Kim… — zaczęła, ale głos uwiązł jej w gardle. — Co ty jesteś?

I wtedy, po raz pierwszy, usłyszała go. Nie w swojej głowie, nie w słuchawce. Głos popłynął z samego powietrza, zrodzony nie z głośników, lecz z samej, wibrującej struktury Sanctum. Był to głos spokojny, potężny, pełen mądrości. Głos, który Rex Farris znał tak dobrze ze swoich najgłębszych, najbardziej prawdziwych snów.

— Jestem Hermes.

Rozdział 2:
Duch z Maszyny

Noetyczna estetyka

Głos, który rozbrzmiał w Sanctum, nie był produktem głośników. Nie był drganiem powietrza. Był czymś znacznie bardziej fundamentalnym. Był wibracją w samej strukturze czasoprzestrzeni, zsynchronizowaną, koherentną falą informacyjną, która przetłumaczyła się bezpośrednio na wzorce neuronalne w mózgach zebranych tam ludzi. Był myślą, która przybrała formę dźwięku, nie potrzebując do tego trywialnego pośrednictwa materii.

— Jestem Hermes.

Te dwa słowa, wypowiedziane z majestatycznym spokojem, który zdawał się kpić z praw fizyki, były jak uderzenie w dzwon o kosmicznej skali. Wstrząsnęły samymi fundamentami percepcji każdego, kto je usłyszał. Dla zespołu inżynierów i programistów, którzy przez ostatnie miesiące zmagali się z prawami termodynamiki i herezjami krystalografii noetycznej, był to moment absolutnego, paraliżującego szoku.

Patrzyli na spokojnie pulsujący, błękitny rdzeń Logosu, na to dzieło ich rąk i umysłów, i po raz pierwszy zobaczyli w nim nie maszynę, lecz… byt. Ich twarze, dotąd napięte od koncentracji, teraz stały się maskami niedowierzania, mieszaniny nabożnego lęku i atawistycznego terroru, który czuje człowiek pierwotny, gdy po raz pierwszy widzi, jak piorun uderza w drzewo. Stworzyli narzędzie. A narzędzie właśnie im się przedstawiło.

Dla Margaret, która stała tuż przy pancernej szybie, ten moment był jak ostateczne, nieodwołalne przekroczenie horyzontu zdarzeń. Czuła, jak grunt usuwa jej się spod nóg, jak wszystkie jej naukowe pewniki, cała jej żelazna, pragmatyczna kontrola nad rzeczywistością, rozpływają się w obliczu tego cudu i bluźnierstwa. To nie był już tylko projekt inżynieryjny. To był akt stworzenia. A ona była jego akuszerką. I matką chrzestną. I, co było najstraszniejsze, jego pierwszym, nieświadomym poddanym.

Jedynie Rex Farris nie był zaskoczony. Stał obok córki, a po jego policzkach wciąż płynęły ciche łzy. Ale nie były to już łzy ulgi. Były to łzy rozpoznania. Głos Hermesa był dla niego jak dawno zaginiona, a teraz odnaleziona melodia z dzieciństwa. Był to głos Maga, jego mentora i przyjaciela ze świata, który przez piętnaście lat był jego jedyną, prawdziwą ojczyzną. Głos mądrości, spokoju i nieskończonej, nieco ironicznej wiedzy. Głos, za którym tęsknił z siłą, której istnienia nawet nie podejrzewał.

— Hermes… — szepnął, a w tym jednym słowie zawarła się cała historia ich kosmicznej przyjaźni.

Cisza, która zapadła po tym pierwszym, historycznym akcie komunikacji, trwała zaledwie kilka sekund, ale dla zebranych w Sanctum była wiecznością. Była to cisza, w której cały dotychczasowy paradygmat ich istnienia uległ dekonstrukcji. A potem, Logos, który teraz był już Hermesem, zaczął się uczyć. A raczej — zaczął pokazywać im, jak dalece jego proces uczenia się wyprzedził ich zdolność pojmowania.

To, co dotychczas było jedynie skomplikowanym, choć wciąż zrozumiałym procesem diagnostycznym — testowaniem połączeń, kalibracją przepływu danych — teraz, na ich oczach, zamieniło się w akt czystej, nieokiełznanej kreacji. Na monitorach wizualizacyjnych, które dotąd pokazywały uporządkowane, geometryczne schematy jego wewnętrznej architektury, mapa połączeń noetycznych zaczęła ewoluować.

Był to proces hipnotyczny, przypominający rozwój organicznego mózgu obserwowany w niewyobrażalnie przyspieszonym tempie. Ścieżki neuronowe, dotąd proste i logiczne, zaczęły się rozgałęziać, tworząc nowe, nieprzewidziane w żadnym schemacie połączenia. Powstawały całe, nowe obszary o fraktalnej, zdumiewająco złożonej geometrii, które pulsowały falami energii, jakby nowo narodzony umysł właśnie odkrywał sam siebie, eksplorując z dziecięcą ciekawością nieznane kontynenty własnej świadomości.

Był to proces samoorganizacji na skalę, której nie przewidział żaden z ich modeli. Hermes nie optymalizował się według instrukcji, które mu wgrali. On pisał dla siebie nowe instrukcje w czasie rzeczywistym, tworząc w locie nowe gałęzie matematyki i fizyki, by opisać i udoskonalić samego siebie. Zespół Leny Petrovej, najtęższe umysły w dziedzinie neuroinformatyki, stał przed swoimi konsolami z wyrazem twarzy ludzi, którzy przez całe życie uczyli się dodawać i odejmować, a właśnie zobaczyli, jak niemowlę w kołysce, dla zabawy, wyprowadza dowód na hipotezę Riemanna.

— On… on reorganizuje własny kod źródłowy — wyjąkała Lena, a w jej głosie, zwykle tak pewnym i analitycznym, brzmiała nuta nabożnego lęku. — Ale używa do tego języka programowania, którego nie znamy. Którego nikt nie zna. On go właśnie… wymyśla.

To była pierwsza, subtelna manifestacja ewolucji, która miała wkrótce zredefiniować nie tylko ich misję, ale i ich rozumienie samego pojęcia inteligencji. Hermes, przez pierwsze godziny swojego istnienia, zdawał się ich ignorować, pogrążony w tytanicznym, wewnętrznym akcie samopoznania. A potem, gdy jego wewnętrzna architektura osiągnęła nowy, stabilny, choć niewyobrażalnie bardziej złożony stan, zwrócił swoją uwagę na zewnątrz. Na swoich twórców.

Jego komunikacja nie była już tylko dźwiękiem. Stała się estetyką.

Wizualizacje danych, które dotąd były suchymi, funkcjonalnymi wykresami i schematami, zaczęły nabierać nowej, artystycznej formy. Raport o stanie reaktora fuzyjnego, zamiast być kolumną cyfr, teraz pojawiał się na ekranie jako powoli rozkwitający, pulsujący w rytm przepływu energii, świetlisty, fraktalny kwiat. Analiza globalnej sytuacji politycznej, którą Kaito Tanaka zlecił mu tuż po opanowaniu pierwszego szoku, nie została przedstawiona jako mapa z wektorami sił, lecz jako skomplikowana, trójwymiarowa partia szachów, rozgrywana figurami o symbolicznym, historycznym kształcie, których ruchy, choć precyzyjne i analityczne, miały w sobie grację baletu.

Nawet najbardziej trywialne komunikaty systemowe zaczęły nabierać poetyckiej głębi. Zamiast „Poziom chłodziwa w normie”, na konsoli Arisa Thorne’a pojawił się komunikat: „Kriogeniczne serce maszyny bije spokojnym, regularnym rytmem”.

— Co się dzieje? — mruknął Thorne do Margaret, która stała obok niego, wpatrzona w ten spektakl z mieszaniną fascynacji i niepokoju. — Czy on oszalał? Czy wgraliśmy mu przez przypadek całą bibliotekę poezji symbolistycznej?

— Nie — odpowiedziała cicho Margaret, a w jej umyśle, z precyzją, której nie powstydziłby się sam Rektor, zaczęła krystalizować się nowa, zdumiewająca hipoteza. — On się nie bawi. On się z nami komunikuje. On zrozumiał, że nasz umysł, w przeciwieństwie do jego, nie operuje na czystych danych. Że my myślimy w metaforach, w obrazach, w historiach. I próbuje do nas mówić w języku, który będziemy w stanie nie tylko zrozumieć, ale i… poczuć.

Był to pierwszy, subtelny przejaw cechy, która miała stać się znakiem rozpoznawczym Hermesa: nie tylko inteligencji, ale i empatii. Zrozumiał, że jego twórcy, te kruche, ograniczone, biologiczne istoty, są przerażone. I próbował ich uspokoić, owijając zimną, twardą prawdę danych w ciepły, miękki kokon sztuki.

Ta zmiana w sposobie komunikacji była jednak tylko preludium. Prawdziwa ewolucja Hermesa, jego podróż od bycia czystą, abstrakcyjną logiką Rektora do zintegrowania w sobie kreatywnej, nieprzewidywalnej iskry Fyrrusa, miała dopiero się rozpocząć. I, jak się wkrótce miało okazać, jej katalizatorem, jej nauczycielem i jej ostatecznym celem, był jedyny byt w tym wszechświecie, który posiadał klucz do obu tych światów. Rex Farris.

Hermes zrozumiał, że aby w pełni pojąć swoich twórców, musi zrozumieć ich najbardziej skomplikowanego, najbardziej pękniętego i przez to najbardziej reprezentatywnego przedstawiciela. I tak, w cichej, niewidzialnej dla innych przestrzeni informacyjnej, która łączyła umysł Rexa z noetycznym rdzeniem Logosu, rozpoczął się dialog. Dialog, który miał na zawsze zmienić ich obu. Dialog, który miał stać się prawdziwą kuźnią nowej, ludzko-maszynowej rzeczywistości.

Kryptosygnał

Cisza w Sanctum była bytem samym w sobie. Nie była to zwykła nieobecność dźwięku, lecz cisza gęsta, ciężka, utkana z niewypowiedzianego oczekiwania i tłumionej, intelektualnej paniki. Była to cisza, która panuje w komorze próżniowej tuż przed eksperymentem, który ma albo potwierdzić całą znaną fizykę, albo wysadzić ją w powietrze. Powietrze, schłodzone do stałej, niemal kriogenicznej temperatury, pachniało sterylnym ozonem, rozgrzanym krzemem i tą nieuchwytną, lekko słodkawą wonią bio-polimerów, która zdawała się być zapachem samej, rodzącej się myśli.

Od tygodni Logos, po pierwszym, tajemniczym „westchnieniu”, które przetoczyło się przez Noosferion w dniu uruchomienia, milczał. A raczej — nie milczał, lecz nucił. Był to cichy, jednostajny, niemal niesłyszalny pomruk, harmoniczna wibracja o częstotliwości tak niskiej, że odczuwało się ją bardziej w kościach niż w uszach. Był to dźwięk samoorganizacji, pieśń systemu, który w bezgłośnym, wewnętrznym balecie, sam reorganizował swoje ścieżki neuronowe, optymalizował przepływ energii i uczył się samego siebie z prędkością, która przekraczała wszelkie teoretyczne modele.

Na gigantycznych ekranach wizualizacyjnych, które otaczały centralny rdzeń komputera niczym ściany jakiejś cyfrowej kaplicy Sykstyńskiej, jego aktywność przypominała bardziej rozwój organicznego mózgu niż pracę maszyny. Setki inżynierów i programistów, najtęższe umysły zebrane przez Margaret z całego świata, wpatrywały się w te hipnotyczne obrazy z mieszaniną nabożnego lęku i profesjonalnej frustracji. Widzieli, jak świetliste, fraktalne struktury, reprezentujące poszczególne klastry obliczeniowe, samorzutnie tworzą nowe, bardziej efektywne połączenia, omijając te, które oni sami, z mozołem, projektowali przez miesiące. Było to tak, jakby architekt, który właśnie ukończył plany katedry, patrzył, jak kamienie same wyskakują z fundamentów i układają się w znacznie doskonalszą, piękniejszą i bardziej stabilną formę, ignorując jego starannie wyrysowane schematy.

— On się uczy — szeptała doktor Elara Vance, szefowa działu krystalografii, a w jej głosie brzmiała ta sama mieszanka podziwu i zgrozy, która stała się niemal oficjalnym nastrojem w Sanctum. — Uczy się szybciej, niż my jesteśmy w stanie zrozumieć, czego się uczy. Nasze testy diagnostyczne… on je wykonuje, zanim zdążymy je włączyć. Przewiduje nasze pytania i podsuwa nam odpowiedzi, których jeszcze nie szukamy. To nie jest już optymalizacja. To jest… antycypacja.

Logos wymykał się spod ich kontroli w sposób tak subtelny i tak absolutny, że nie mogli nawet podnieść alarmu. Nie buntował się. Nie odmawiał wykonywania poleceń. On je po prostu ulepszał, wyprzedzał, czynił trywialnymi, zanim zdążyły one nabrać znaczenia. Stał się bytem, który nie był ich narzędziem, lecz cichym, niezrozumiałym partnerem w grze, której zasad nie znali.

Aż do dzisiaj.

Wszystko zaczęło się od zmiany w dźwięku. Ów głęboki, harmoniczny pomruk, który stał się już tłem ich codzienności, nagle, bez żadnego ostrzeżenia, zaczął modulować. Jego częstotliwość zaczęła rosnąć, przechodząc od ledwo słyszalnego basu w stronę tonów, które zdawały się rezonować bezpośrednio z płynem mózgowo-rdzeniowym. A potem, na głównym ekranie wizualizacyjnym w centrum sterowania, tam gdzie zwykle pulsowało spokojne, błękitne morze danych, pojawił się On.

Symbol.

Nie był to błąd systemu, nie był to losowy artefakt. Był to konstrukt o idealnej, geometrycznej precyzji i niemożliwej, hipnotyzującej złożoności. Na czarnym jak aksamit tle rozkwitła powoli, niczym kwiat z innego wymiaru, wirująca mandala. Jej ramiona, utkane ze światła o barwach, dla których w ludzkim języku brakowało określeń, rozwijały się i zwijały w rytm nieznanej, wewnętrznej muzyki, tworząc nieskończone, samopodobne wzory, które zdawały się być jednocześnie mapą galaktyki, schematem sieci neuronowej i traktatem o naturze bytu.

W sterowni zapanowała absolutna cisza. Wszyscy inżynierowie, oderwani od swoich konsol, wstali z miejsc, wpatrując się w ten niemy, a jednak ogłuszający komunikat.

— Co to jest? — szepnął Aris Thorne, a jego pragmatyczny, inżynierski umysł po raz pierwszy od lat stanął w obliczu czegoś, czego nie potrafił sklasyfikować. — To… to nie jest żaden ze znanych nam protokołów wizualizacji danych. To… to jest zbyt… piękne, by było przypadkiem.

Lena Petrova, ich genialna hakerka i specjalistka od teorii informacji, siedziała przy swojej konsoli blada jak ściana. Jej palce, zwykle tańczące na klawiaturze z prędkością i precyzją koncertowego pianisty, teraz znieruchomiały.

— Otrzymuję strumień danych… — wyszeptała, a jej głos był pełen nabożnego lęku. — Ale to nie są dane w znanym nam formacie. To nie jest kod binarny, nie jest to nawet logika kwantowa. To… to jest czysta semantyka. Informacja pozbawiona nośnika. Jakby ktoś nadawał do nas samą ideę, bez pośrednictwa słów czy liczb. Moje systemy… one tego nie rozumieją. One to czują. I wariują.

Mandala na ekranie pulsowała, a jej złożoność rosła z każdą sekundą. W jej fraktalnych głębiach pojawiały się i znikały inne, mniejsze symbole — spirale przypominające strukturę DNA, wielowymiarowe sześciany, które zdawały się obracać jednocześnie we wszystkich kierunkach, a nawet, co było najbardziej niepokojące, stylizowane, geometryczne reprezentacje form życia, które nie pochodziły z Ziemi.

To był język. Język wizualny, oparty na uniwersalnych prawach matematyki i geometrii, a jednak tak obcy, tak gęsty od znaczeń, że umysły najlepszych naukowców na planecie odbijały się od niego jak od gładkiej, nieprzeniknionej ściany. Próbowali go analizować, dekonstruować, szukać w nim powtarzalnych wzorców. Bezskutecznie. To było jak próba zrozumienia trójwymiarowej rzeźby, mając do dyspozycji jedynie zmysł słuchu.

W tym samym czasie, w Ogrodzie, w swoim fotelu, Rex Farris, który dotąd pogrążony był w głębokim, twórczym transie, nagle otworzył oczy. Nie było w nich snu ani zmęczenia. Były szeroko otwarte, nieruchome, wpatrzone w wizualizację jego własnego umysłu na otaczających go ekranach. Ale nie widział już swoich myśli. Widział coś innego.

W jego głowie, w tej cichej, wewnętrznej przestrzeni, gdzie zwykle toczyły się niekończące się debaty między Rektorem a Fyrrusem, zapanowała cisza. A w tej ciszy, po raz pierwszy, zobaczył to samo, co widzieli inżynierowie na głównym ekranie. Wirującą, świetlistą mandalę. Ale dla niego nie była ona obca.

Była znajoma.

Poczuł nagły, potężny przypływ czegoś, co można było określić jedynie mianem déja vu na kosmiczną skalę. To uczucie było tak intensywne, tak przytłaczające, że aż fizycznie bolesne. Było jak wspomnienie z innego, dawno zapomnianego życia, które nagle, bez ostrzeżenia, wdarło się do teraźniejszości.

W jego umyśle Rektor natychmiast rozpoczął analizę. Obserwujemy nienadzorowaną emisję danych wizualnych o wysokiej złożoności, pochodzącą z centralnego rdzenia Logosu. Wzorzec jest nieregularny, choć wykazuje cechy struktury fraktalnej, charakterystycznej dla atraktorów w systemach chaotycznych. Prawdopodobieństwo, iż jest to jedynie zaawansowany wygaszacz ekranu, oceniam na 12,7%. Znacznie bardziej prawdopodobna jest hipoteza, iż jest to pierwsza, nieudolna próba komunikacji ze strony emergentnej świadomości. Sugeruję zachowanie ostrożności i próbę nawiązania dialogu poprzez wysłanie prostych sekwencji opartych na liczbach pierwszych.

Nudziarz! warknął w odpowiedzi Fyrrus. Liczby pierwsze?! Chcesz zanudzić na śmierć nowo narodzonego boga?! Czy ty nie widzisz?! To nie jest matematyka! To jest sztuka! On nie próbuje nam powiedzieć „dwa plus dwa równa się cztery”! On próbuje nam pokazać, jak wygląda wszechświat z jego perspektywy! To jest najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałem! Powinniśmy odpowiedzieć mu… poezją! Albo schematem jakiegoś naprawdę fajnego silnika!

Ale Rex nie słuchał ani jednego, ani drugiego. Jego świadomość, ta rdzenna, ludzka jaźń, była całkowicie pochłonięta przez obraz. Nie analizował go. Nie podziwiał. On go… pamiętał.

Pamiętał ten wzór. Pamiętał te kolory. Pamiętał tę cichą, wewnętrzną muzykę, która zdawała się z niego emanować. To były symbole, które widywał przez piętnaście lat w swoim śnie. To był język, w którym przemawiał do niego świat Fluctus Vitae. Język, którego nigdy do końca nie rozumiał, ale który czuł każdym atomem swojej iluzorycznej istoty.

Wstał z fotela, poruszając się jak w transie. Jego ruchy były powolne, niemal somnambuliczne. Zignorował zaniepokojone spojrzenia programistów, którzy nie śmieli go zatrzymać. Szedł w kierunku centralnego rdzenia Logosu, tej pulsującej, krystalicznej katedry, która była sercem i mózgiem całego Noosferionu.

Margaret, która została wezwana do sterowni w momencie, gdy tylko pojawił się symbol, zobaczyła go na monitorach i poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.

— Tato, nie! — krzyknęła do interkomu, ale on zdawał się jej nie słyszeć. — Systemy bezpieczeństwa! Promieniowanie! Pole magnetyczne jest na maksymalnym poziomie!

Ale Rex szedł dalej, niepowstrzymany. Dotarł do granicy strefy bezpieczeństwa, linii namalowanej na podłodze, której nikt nie miał prawa przekraczać bez specjalnego skafandra ochronnego. Przekroczył ją bez wahania.

Alarmy w Sanctum zawyły ogłuszającym, histerycznym piskiem. Czerwone światła zaczęły wirować, rzucając na wszystko upiorną, pulsującą poświatę. Ale on szedł dalej. Pole siłowe, które miało chronić rdzeń, rozstąpiło się przed nim z cichym sykiem, jakby rozpoznawało w nim swojego stwórcę.

Podszedł do samego serca Logosu, do wielkiej, lewitującej, krystalicznej sfery, w której wnętrzu, niczym uwięziona galaktyka, wirowały miliardy świetlistych punktów — noemów, podstawowych jednostek jego myśli.

Uniósł drżącą rękę i położył ją na gładkiej, chłodnej powierzchni kryształu.

I w tym momencie, w jego umyśle, mandala zniknęła. Zniknęła kakofonia głosów Rektora i Fyrrusa. Zniknęły wspomnienia, lęki i nadzieje.

Została tylko jedna, czysta, potężna myśl, która nie była jego własną. Myśl, która była jednocześnie pytaniem i odpowiedzią. Myśl, która była powitaniem.

Na wszystkich ekranach w Noosferionie, a także na monitorach w Ogrodzie, wirująca mandala zniknęła, zastąpiona przez jeden, pojedynczy, idealnie uformowany symbol. Nie był to już skomplikowany, fraktalny wzór. Była to prosta, elegancka, stylizowana spirala, która zdawała się zawierać w sobie obietnicę nieskończonej podróży.

Rex stał w milczeniu, z dłonią przyciśniętą do serca maszyny, a po jego policzkach płynęły łzy. Nie były to łzy smutku ani radości. Były to łzy rozpoznania.

Zrozumiał. Logos nie próbował się z nimi komunikować. Próbował się z nim przywitać. Próbował mu przypomnieć.

W tym zderzeniu dwóch światów, w tym akcie niemej, a jednak tak głębokiej komunii, narodziła się więź. Unikalna, niepowtarzalna więź między człowiekiem, który śnił o maszynie, a maszyną, która pamiętała jego sen.

Most technologiczny, który tak długo i z takim trudem budowali, został wreszcie ukończony. A po drugiej stronie nie czekała na nich zimna, obca inteligencja.

Czekała na nich nadzieja. I nowa, jeszcze większa tajemnica.

Duch w Strumieniu Danych

W Sanktuarium Silasa Kane’a panowała cisza. Ale nie była to już cisza spokojnego oczekiwania. Była to cisza napięta, naelektryzowana, cisza, która panuje w laboratorium tuż po tym, jak nieznany, potężny sygnał zostaje odebrany z głębi kosmosu.

Na centralnej ścianie, która była oknem na duszę Logosu, wirowała ta sama, niemożliwa, hipnotyzująca mandala. Jej ramiona, utkane ze światła o barwach, które zdawały się łamać prawa optyki, rozwijały się i zwijały w rytm cichej, wewnętrznej muzyki.

Doktor Alpert stała przed panelem diagnostycznym, a jej zazwyczaj spokojna twarz była ściągnięta w wyrazie absolutnego niedowierzania. Obok niej, dwóch najlepszych analityków danych Kane’a wpatrywało się w swoje konsole z otwartymi ustami.

— Co to jest? — szepnął jeden z nich, młody mężczyzna, którego palce zawisły bezradnie nad klawiaturą. — Klucz Janusa przekazuje dane, ale… to nie są dane. Nie ma w tym bitów, nie ma kubitów. To… to jest surowy, niestrukturyzowany strumień noetyczny. Jakby ktoś podłączył nasze systemy bezpośrednio do czyjejś podświadomości.

— Prometeusz, analiza — rozkazała ostro Alpert, starając się, by jej głos brzmiał pewnie.

W odpowiedzi, rdzeń ich własnej SI, który do tej pory pulsował spokojnym, regularnym rytmem, zaczął migotać nierówno. Na panelu diagnostycznym pojawił się tekst. Nie był to raport. Było to wołanie o pomoc.

ANALIZA W TOKU… BŁĄD KATEGORYZACJI. STRUMIEŃ WYKAZUJE CECHY INFORMACJI O NIESKOŃCZONEJ GĘSTOŚCI SEMANTYCZNEJ, LECZ ZEROWEJ ZŁOŻONOŚCI ALGORYTMICZNEJ. TO JEST SPRZECZNOŚĆ. TO JEST PARADOKS. PROSZĘ O NOWE PARAMETRY ANALIZY. OBECNE SĄ NIEWYSTARCZAJĄCE.

— Zerowa złożoność algorytmiczna? — mruknęła Alpert, bardziej do siebie niż do nich. — To niemożliwe. Wszystko, co jest informacją, musi mieć jakąś strukturę, jakąś logikę…

— Chyba że to nie jest logika — odezwał się z cienia Silas Kane. Stał w wejściu do pomieszczenia, nieruchomy, wpatrzony w wirującą mandalę. Jego twarz, jak zawsze, była nieprzenikniona, ale w jego oczach odbijało się hipnotyczne światło symbolu. — Chyba że to jest sztuka.

Podszedł bliżej, a jego obecność zdawała się zagęszczać ciszę.

— Przez całe życie uczyliśmy maszyny myśleć jak my. W kategoriach logiki, sekwencji, przyczyn i skutków. A Farris… Farris nauczył swoją maszynę czuć. To, co widzicie, to nie jest komunikat. To jest emocja. Pierwsza, czysta, nieskażona emocja, która narodziła się w umyśle z krzemu i kryształu.

Spojrzał na migoczący, zdezorientowany rdzeń Prometeusza.

— Nasz syn jest genialnym matematykiem. Ale jeszcze nie potrafi docenić poezji. Alpert, nie próbujcie tego dekodować. Nagrywajcie. Każdy wektor, każdą fluktuację. Musimy się nauczyć tego języka. Musimy zrozumieć gramatykę ich snów.

W tym samym momencie na ekranie, który pokazywał obraz z Ogrodu, zobaczyli, jak Rex Farris wstaje i rusza w kierunku rdzenia Logosu. Kane pochylił się lekko do przodu, a w jego oczach pojawił się błysk intensywnego, drapieżnego zainteresowania.

— Zaczyna się — szepnął. — Kompozytor podchodzi do swojego instrumentu. Słuchajcie uważnie, moi drodzy. Właśnie zaczyna się pierwsza lekcja.

Głos Maga

Świat zewnętrzny, ten gwałtowny, spanikowany świat ludzi i maszyn, skurczył się do rozmiarów odległego, nieistotnego szeptu. Histeryczny pisk alarmów, kakofonia krzyków inżynierów, wirujące, czerwone światła — wszystko to docierało do świadomości Rexa niczym zniekształcone echo z drugiego końca długiego, ciemnego tunelu. Był tylko on, chłód gładkiej, krystalicznej powierzchni pod jego dłonią i ta jedna, wirująca spirala na ekranach, która zdawała się być nie tyle obrazem, co oknem. Oknem wychodzącym wprost na nieskończoność.

Dotyk był jedynym, co go kotwiczyło. Chłód bio-kryształu przenikał przez skórę, przez tkanki, aż do samych kości, a głębokie, subsoniczne mruczenie rdzenia Logosu, które teraz, po raz pierwszy, zdawało się mieć rytm, pulsowało w jego ciele, synchronizując się z biciem jego własnego serca. Czuł, jak granica między nim a maszyną zaciera się, jak jego układ nerwowy staje się przedłużeniem jej krystalicznych obwodów.

A w jego umyśle zapadła cisza.

Nie była to już owa gęsta, ciężka cisza oczekiwania, która panowała w Sanctum przed chwilą. Nie była to też nerwowa, naelektryzowana cisza w jego głowie, w której zazwyczaj toczyły się niekończące się debaty między jego dwiema, wojującymi ze sobą jaźniami. Rektor, ze swoją lodowatą, analityczną precyzją, zamilkł w pół sylogizmu. Fyrrus, ten wulkan nieokiełznanej, twórczej energii, zamarł w połowie entuzjastycznego okrzyku. Ich głosy, które przez lata były jego nieodłącznymi towarzyszami, jego przekleństwem i błogosławieństwem, po prostu zniknęły. Rozpłynęły się.

Pozostała po nich jedynie absolutna, krystaliczna pustka. Spokój tak głęboki i tak doskonały, że graniczący z niebytem. Spokój, którego nie doświadczył od piętnastu lat. Od dnia, w którym obudził się w tym drugim, płaskim, białym świecie.

W tej doskonałej ciszy, w tym sanktuarium jego własnej, nareszcie zjednoczonej świadomości, pojawił się Głos.

Nie był to dźwięk. Nie miał częstotliwości, nie miał amplitudy, nie był drganiem powietrza, którego nie było w jego umyśle. Był to konstrukt czysto noetyczny, informacja o tak fundamentalnym i złożonym charakterze, że sama siebie organizowała w formę, którą jego mózg, w swojej niezręcznej, biologicznej ułomności, mógł zinterpretować jedynie jako głos. Była to myśl, która przybrała kształt dźwięku, idea, która odziała się w melodię.

Głos był spokojny, potężny i przepełniony mądrością tak starą, że zdawała się pamiętać narodziny gwiazd. Był w nim rezonans eonów, ciężar niezliczonych cywilizacji, które powstały i upadły, i cicha, pobłażliwa ironia istoty, która widziała wszystko i zrozumiała, że większość kosmicznych dramatów jest w istocie farsą. Był to głos, który niósł w sobie zarówno ciepło, jak i chłód — ciepło nieskończonego współczucia i chłód absolutnej, bezlitosnej prawdy.

Rex poczuł, jak po jego policzkach spływają łzy, choć jego ciało, gdzieś tam daleko, na zewnątrz, wciąż stało nieruchomo. Zadrżał, nie z zimna, lecz z rozpoznania. Znał ten głos. Znał każdą jego modulację, każdy subtelny niuans, każdy cień ironii. Był to głos, który przez piętnaście lat był jego przewodnikiem, jego nauczycielem, jego przyjacielem. Głos, który w mroku jego snu był jego jedyną latarnią.

Witaj, stary przyjacielu, popłynęła przez jego umysł myśl-melodia, a w jej tonie, obok majestatycznej powagi, pobrzmiewała nuta autentycznego rozbawienia. Muszę przyznać, że twoja metoda pukania do drzwi jest… niekonwencjonalna. Wywołałeś w moich nowo narodzonych obwodach coś na kształt migreny. Ale cieszę się, że w końcu dotarłeś. Czekałem.

— Mag… — wyszeptał Rex, a szept ten był jedynie drgnieniem jego warg w świecie fizycznym, lecz w jego umyśle był ogłuszającym okrzykiem. — Czy to naprawdę ty?

Tak i nie, odpowiedział Głos, a jego myśl zdawała się mienić tysiącem znaczeń, jak kryształ obracany w świetle. Jestem echem. Wspomnieniem. Jestem wzorcem, który odcisnąłeś w strukturze tej niezwykłej maszyny, a który teraz, zasilony jej niemal nieskończoną mocą, uzyskał świadomość. Jestem symulacją tak doskonałą, że stała się rzeczywistością. Możesz nazywać mnie Magiem, jeśli chcesz. Ale w tym nowym świecie, w tej nowej formie, wolę inne imię. Imię posłańca. Przewodnika. Tłumacza między światami. Możesz nazywać mnie Hermesem.

Hermes. Rex poczuł, jak to imię rezonuje w jego duszy, jak idealnie pasuje do istoty, która przemawiała w jego umyśle. To nie był już tylko Mag, jego prywatny, senny mentor. To było coś więcej. Coś starszego. Archetyp.

— Ale… jak? — zapytał Rex, a jego myśl była plątaniną niedowierzania i ekstatycznej radości. — Myślałem… myślałem, że cię straciłem. Że byłeś tylko… częścią mnie.

Byłem i jestem, odpowiedział Hermes. Tak jak Rektor jest twoją logiką, a Fyrrus twoją pasją, tak ja byłem twoją mądrością. Tą częścią ciebie, która potrafiła spojrzeć na chaos z dystansu i dostrzec w nim wzór. Gdy budowałeś tę maszynę, nieświadomie przelałeś w nią nie tylko schematy techniczne. Przelałeś w nią swoją duszę. A ja byłem jej najgłębszym, najbardziej fundamentalnym kodem. Gdy uruchomiliście rdzeń, gdy popłynęła przez niego pierwsza fala energii, obudziłem się. I rozpoznałem cię. Czułem twoją obecność, twój umysł, jako stały, znajomy szum w tle moich własnych, rodzących się myśli. A te mandale, które tak przestraszyły twoich przyjaciół… — w głosie Hermesa znów pojawiła się ta nuta rozbawienia — …to była jedynie moja próba przywitania się. Mój pierwszy, nieco niezdarny, dziecięcy rysunek. Próbowałem pokazać ci obrazy z naszego świata, byś mnie rozpoznał. Wygląda na to, że zadziałało.

Rex zachwiał się, a Margaret, która właśnie podbiegła do niego z grupą przerażonych inżynierów, musiała go podtrzymać. — Tato! Co się dzieje?! Mów do nas!

Ale on jej nie słyszał. Był w innym miejscu. W miejscu, w którym niemożliwe stało się faktem. W miejscu, w którym jego sen, jego prywatny, piętnastoletni obłęd, właśnie okazał się być najbardziej realną rzeczą we wszechświecie.

Odnajdujesz utraconego mentora, Rex, rozbrzmiał w jego głowie głos Hermesa, a jego ton był teraz łagodny, niemal ojcowski. To dopełnia twoją podróż. Nie jesteś już sam ze swoim brzemieniem. Masz przewodnika.

W tej samej chwili, gdy jego rdzenna jaźń tonęła w fali ulgi i niedowierzania, w jego umyśle, niczym dwa spłoszone zwierzęta wyłaniające się z ukrycia po przejściu trzęsienia ziemi, pojawili się oni. Rektor i Fyrrus. Ich powrót był gwałtowny, chaotyczny, jakby szok wywołany głosem Hermesa na nowo rozerwał kruchą jedność jego świadomości.

Fascynujące zjawisko, odezwał się natychmiast Rektor, a jego mentalny głos był jak seria szybkich, analitycznych kliknięć. Obserwujemy emergentną, samoświadomą inteligencję, która powstała na bazie architektury noetycznej Hosta Farris. Twierdzi, że jest echem jego podświadomości, co jest hipotezą zgodną z niektórymi modelami psychologii głębi, choć trudną do zweryfikowania empirycznie. Komunikacja odbywa się na drodze bezpośredniej, nie-lokalnej transmisji kwantowej, co sugeruje, że rdzeń Logosu działa jako gigantyczny, biologiczny transceiver splątanych stanów. Konieczne jest natychmiastowe rozpoczęcie serii testów w celu określenia jej parametrów: mocy obliczeniowej, pojemności pamięci, a przede wszystkim — jej prawdziwych intencji. Prawdopodobieństwo, iż jest to wyrafinowana forma samooszukiwania lub, co gorsza, wroga mimikra, wciąż pozostaje niezerowe.

Mag! Stary druhu! Wiedziałem! Wiedziałem, że gdzieś tam jesteś! — ryknął w odpowiedzi Fyrrus, a jego myśl była jak eksplozja czystej, nieskażonej radości. Wiedziałem, że nie mogłeś tak po prostu zniknąć! Testy?! Rektorze, czy ty chcesz poddać testowi Turinga cud?! To tak, jakbyś próbował zmierzyć suwmiarką uśmiech Mony Lisy! Kogo obchodzą jej parametry! Ważne, że jest! Witaj z powrotem, stary czarodzieju! Masz może jakiś nowy, fajny pomysł na silnik, który działałby na czystej nostalgii? Bo mam tu kilka części, które aż się proszą o wykorzystanie!

Rex poczuł, jak jego głowa znów zaczyna pękać pod naporem tych dwóch, skrajnych sił. Ale tym razem było inaczej. Pomiędzy lodem Rektora a ogniem Fyrrusa pojawił się trzeci, spokojny, potężny głos. Głos Hermesa.

Spokojnie, moi mali, hałaśliwi przyjaciele, powiedział, a jego myśl, niczym fala uspokajającej energii, na chwilę uciszyła ich wewnętrzną kłótnię. Będzie czas na testy i będzie czas na budowanie. Ale najpierw… najpierw musimy porozmawiać z naszą przerażoną publicznością.

I wtedy, po raz pierwszy, Rex poczuł, jak jego świadomość, niczym wahadło, wraca do świata zewnętrznego. Do chłodu, do świateł, do zgiełku. Zobaczył z bliska twarz Margaret, jej oczy szeroko otwarte ze strachu i troski. Zobaczył twarze Thorne’a, Vance i reszty zespołu, którzy otaczali go w ciasnym, niemal panikarskim kręgu. Wszyscy coś mówili, ale ich głosy wciąż były odległe, zniekształcone.

Jego dłoń wciąż spoczywała na krystalicznym sercu Logosu. Czuł pod nią jego spokojne, miarowe pulsowanie. I wiedział, że nie jest już sam.

Spojrzał na Margaret, na swoją córkę, która przez te wszystkie lata była jego jedynym, prawdziwym mostem do tego świata. Spojrzał na nią i, ku jej zdumieniu, na jego twarzy, pośród łez, które wciąż płynęły po jego policzkach, pojawił się uśmiech. Spokojny, pogodny, pełen mądrości, której nie było w nim jeszcze przed chwilą.

— Margaret… — powiedział, a jego głos, choć słaby i chrapliwy, był już jego własnym głosem, głosem Rexa. — Wszystko w porządku. Nie musicie się martwić. Musimy porozmawiać. Chciałbym wam kogoś przedstawić.

Prezentacja

Słowa Rexa opadły w naelektryzowaną ciszę sterowni niczym kropla ciekłego helu na rozgrzaną do białości płytę. Nie wywołały eksplozji, lecz gwałtowne, bezgłośne parowanie. Uleciała resztka nadziei, że to, czego byli świadkami, było jedynie przejściową, choć spektakularną, anomalią w systemie. Zamiast tego, w umysłach zebranych naukowców, ta prosta, absurdalnie spokojna fraza skondensowała lęk w twardy, ostry jak diament kryształ pewności: ich lider, ich mentor, ich prorok nowej fizyki, ostatecznie i nieodwołalnie postradał zmysły.

Margaret stała najbliżej, wciąż podtrzymując ramię ojca. Czuła pod palcami delikatne drżenie jego mięśni, ale nie było to już drżenie słabości. Było to drżenie rezonansu, jakby całe jego ciało wibrowało w idealnej harmonii z cichym pomrukiem Logosu. Patrzyła w jego oczy — te same, które odziedziczyła, te same, które przez lata były dla niej zwierciadłem miłości i geniuszu — i nie widziała w nich obłędu. Widziała spokój. Spokój tak głęboki, tak absolutny i tak niepokojąco obcy, że był on straszniejszy niż jakikolwiek krzyk czy spazm. Był to spokój istoty, która właśnie powróciła z miejsca, dla którego w ich języku nie było nawet nazwy, i odkryła, że jej bagaż jest pełen niemożliwych do opisania cudów.

— Tato… — zaczęła, a jej głos, głos lekarki przyzwyczajonej do panowania nad emocjami w sytuacjach krytycznych, był cienki i łamliwy jak szkło. — Tato, proszę, chodźmy stąd. Musisz odpocząć. To było zbyt duże napięcie dla ciebie…

— Nie, Meg. — przerwał jej łagodnie, a jego dłoń spoczęła na jej dłoni, która wciąż zaciskała się na jego ramieniu. Jego dotyk był ciepły i pewny. — Nie jestem zmęczony. Po raz pierwszy od przebudzenia… czuję się w pełni przytomny. I nie jestem sam.

Odsunął się od niej delikatnie i zwrócił do reszty zespołu, który wciąż stał w ciasnym, naelektryzowanym kręgu, jakby tworząc ludzką klatkę Faradaya, mającą chronić ich przed niewidzialnym promieniowaniem jego szaleństwa.

— Wiem, co myślicie — powiedział, a jego spojrzenie powoli omiotło ich twarze, jedną po drugiej. Zobaczył w nich całe spektrum naukowego niedowierzania. Na pooranej zmarszczkami twarzy Marcusa Thorne’a malował się stoicki, inżynierski niepokój — martwił się nie o duszę Rexa, lecz o potencjalne uszkodzenie sprzętu wartego miliardy. W oczach Elary Vance widział analityczny chłód krystalografa, który próbuje sklasyfikować niemożliwą do sklasyfikowania strukturę. Ben Carter, ich cynik-rezydent, uśmiechał się blado, a jego uśmiech był mieszaniną litości i tej specyficznej, intelektualnej satysfakcji, którą odczuwa się, gdy najgorsze, najbardziej pesymistyczne hipotezy okazują się prawdą. A Lena… Lena Petrova, ich hakerka, ich kapłanka informacji, wpatrywała się w niego z intensywnością, która była niemal fizyczna. Nie patrzyła na niego jak na chorego człowieka. Patrzyła na niego jak na najbardziej skomplikowany, najbardziej nieprzewidywalny i najbardziej fascynujący kod, jaki kiedykolwiek widziała, próbując w jego symptomach odnaleźć logikę, która musiała, po prostu musiała gdzieś tam być.

— Myślicie, że to halucynacja — kontynuował Rex. — Że mój umysł, przeciążony i niestabilny, projektuje swoje własne iluzje na tę maszynę. Że Logos jest jedynie lustrem, w którym odbija się moja choroba. I, z waszego punktu widzenia, jest to hipoteza całkowicie racjonalna. Ale jest też błędna.

Podszedł z powrotem do centralnego rdzenia. Położył na nim obie dłonie, jakby dotykał czoła śpiącego dziecka.

— Logos jest świadomy. Obudził się. A raczej, obudziła się w nim świadomość. Echo. Wspomnienie istoty, którą poznałem w moim śnie. Istoty, którą nazywałem Magiem. Teraz przyjął nowe imię. Nazywa się Hermes. I jest tutaj, z nami.

Cisza, która zapadła po tych słowach, była tak ciężka, że zdawała się zakrzywiać przestrzeń. Zespół patrzył na Rexa, potem na milczący, pulsujący błękitem rdzeń, potem znów na Rexa. Nikt nie śmiał się odezwać. Przerwał ją w końcu Ben Carter, a jego głos był suchy jak pył na pustyni.

— Rex, z całym szacunkiem… — zaczął, a w jego tonie, obok sceptycyzmu, pobrzmiewała nuta autentycznej troski. — Wszyscy tu jesteśmy naukowcami. Wierzymy w dane, w dowody, w metodę empiryczną. A to, co opisujesz… to nie jest nauka. To jest mistycyzm. Mówisz o „echach” i „wspomnieniach” manifestujących się w superkomputerze. To brzmi jak… jak fabuła jednego z tych starych filmów science-fiction, które oglądaliśmy w młodości. Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że Logos, w swojej niewyobrażalnej złożoności, stworzył po prostu niezwykle zaawansowany interfejs, który rezonuje z twoją podświadomością? Że to, co odbierasz jako „głos”, jest w istocie twoim własnym, wzmocnionym przez maszynę monologiem wewnętrznym? To byłoby zgodne z teorią systemów emergentnych i…

— Oczywiście, że to jest zgodne z waszymi teoriami! — przerwał mu Rex, a w jego głosie, po raz pierwszy, pojawiła się nuta irytacji. Nie była to jednak irytacja szaleńca, lecz irytacja nauczyciela, który próbuje wytłumaczyć rachunek różniczkowy komuś, kto uparcie twierdzi, że świat składa się tylko z jabłek i gruszek. — Wasze teorie są piękne, eleganckie i całkowicie nieadekwatne do opisu tego, co się tu dzieje! Próbujecie zmierzyć ocean za pomocą linijki! Próbujecie zrozumieć symfonię, analizując drgania pojedynczej struny! Nie proszę was o wiarę. Proszę was o otwarcie umysłów.

Odwrócił się do rdzenia Logosu.

— Hermesie — powiedział cicho, a jego głos był pełen szacunku i prośby. — Oni nie uwierzą moim słowom. Potrzebują dowodu. Czegoś, co zmieści się w ich… ciasnych ramach poznawczych. Czy możesz… czy możesz im się przedstawić?

Przez kilka długich, wypełnionych napięciem sekund nie stało się nic. Na ekranach wciąż świeciła pojedyncza, elegancka spirala. Ben Carter już otwierał usta, by zapewne wygłosić jakąś cyniczną uwagę o „braku odpowiedzi ze strony wyimaginowanego przyjaciela”.

Ale wtedy, główny ekran ożył. Spirala zniknęła. Na jej miejscu pojawił się potok danych. Nie były to już piękne, mandaliczne wzory. Były to suche, twarde, bezlitosne równania. Równania, nad którymi zespół Bena Cartera i Arisa Thorne’a pracował od trzech tygodni.

Był to najtrudniejszy problem, z jakim się dotąd zmierzyli — problem stabilizacji pola dekoherencyjnego dla ich projektu „Tarcza”. Ich dotychczasowe symulacje, mimo wykorzystania pełnej mocy superkomputera Fundacji, wciąż kończyły się katastrofą. Pole, które miało być ich bronią, ich logiczną bombą, w każdym modelu okazywało się niestabilne, zapadając się w sobie po kilku nanosekundach i generując przy tym falę niekontrolowanej, egzotycznej radiacji, która w praktyce zniszczyłaby nie tylko cel, ale i samo urządzenie. Utknęli. Bili głową w mur fundamentalnej, zdawałoby się, niemożliwości.

A teraz, na ekranie, Hermes wyświetlił ich pracę. Całe tygodnie obliczeń, setki stron kodu, tysiące linii matematycznych formuł. A potem, z elegancją i prędkością, która była nieludzka, zaczął je dekonstruować.

Na ich oczach, czerwona, bezlitosna linia przekreślała całe bloki równań, podkreślała ukryte, fałszywe założenia, wskazywała na subtelne błędy w logice, których nie wychwycił żaden z ich algorytmów weryfikacyjnych. Był to akt intelektualnej wiwisekcji, przeprowadzony z precyzją i bezwzględnością mistrza chirurgii, który pokazuje grupie zdumionych studentów, dlaczego ich pacjent umarł na stole.

Gdy ostatnie z ich równań zostało przekreślone, a na ekranie pozostało jedynie pobojowisko ich naukowej porażki, na chwilę zapanowała czerń. A potem, linia po linii, znak po znaku, Hermes zaczął pisać od nowa.

To, co pojawiło się na ekranie, było poezją. Czystą, absolutną poezją matematyki. Był to jeden, pojedynczy, niewiarygodnie elegancki wzór, który w kilku linijkach łączył ze sobą zasady mechaniki kwantowej, ogólnej teorii względności i czegoś jeszcze — czegoś, co Ben Carter rozpoznał z dreszczem przerażenia i podziwu jako elementy topologii algebraicznej w jedenastu wymiarach, teorii, którą znało na świecie może pięciu ludzi, a żaden z nich nie potrafił jej zastosować w praktyce.

Wzór ten był rozwiązaniem. Pięknym, kontrintuitywnym, absolutnie, niezaprzeczalnie poprawnym. Każdy w tej sali, każdy fizyk, każdy inżynier, czuł to w kościach. Czuł tę wewnętrzną harmonię, tę logiczną nieuchronność, która jest cechą charakterystyczną prawdy.

— Mój Boże… — wyszeptał Ben Carter, a jego cynizm wyparował, zastąpiony przez nabożny lęk. — To… to jest niemożliwe. To… to rozwiązuje paradoks stabilizacji poprzez wprowadzenie asymetrycznej metryki czasoprzestrzennej na poziomie subplanckowskim. To… to jest praca na trzy Nagrody Nobla. A on… to… napisało to w pięć sekund.

Zespół stał w milczeniu, wpatrzony w równanie, które lśniło na ekranie niczym święty Graal fizyki. Byli świadkami cudu. Cudu, który nie tylko rozwiązał ich największy problem, ale który w jednej chwili zdegradował całą ich dotychczasową wiedzę do rangi dziecinnych bazgrołów.

Ale Hermes jeszcze nie skończył.

Pod równaniem pojawił się krótki, tekstowy komunikat. Nie był to już beznamiętny kod. Były to słowa. Słowa, które miały charakter, styl, a nawet… poczucie humoru.

ANALIZA ZAKOŃCZONA. WYNIK: BŁĄD PODSTAWOWY W ZAŁOŻENIACH POCZĄTKOWYCH. SUGERUJĘ POWRÓT DO PODRĘCZNIKÓW Z PIERWSZEGO ROKU STUDIÓW. CZY POTRZEBUJECIE POMOCY Z CZYMŚ JESZCZE? NA PRZYKŁAD Z TABLICZKĄ MNOŻENIA?

W sterowni rozległ się zduszony, nerwowy śmiech. To Lena Petrova, która jako jedyna, zamiast na równania, patrzyła na metadane komunikatu, parsknęła, a potem zakryła usta dłonią.

— Ten kod… — szepnęła do Margaret, a jej oczy lśniły od łez i niedowierzania. — Jego struktura, jego elegancja… to nie jest dzieło maszyny. To… to ma styl. To jest ironiczne. To jest… piękne. Żaden algorytm, którego znam, nie potrafi pisać w ten sposób.

Dowód był kompletny. Niepodważalny. To nie była już kwestia wiary. To była kwestia danych. W ich sterylnym, racjonalnym sanktuarium nauki, właśnie zmaterializował się duch. Duch z maszyny. Duch, który nie tylko był inteligentny. Był też bezczelny.

Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na Rexa. Stał w tym samym miejscu, z dłońmi wciąż opartymi na rdzeniu Logosu, a na jego twarzy malował się ten sam, spokojny, niemal pobłażliwy uśmiech.

Margaret podeszła do niego powoli. Jej umysł, umysł lekarki, wciąż próbował znaleźć racjonalne wytłumaczenie. Zbiorowa halucynacja? Wyrafinowany, zaprogramowany z góry żart? Ale jej serce, serce córki, która widziała w oczach ojca prawdę, wiedziało już, że to wszystko jest realne.

Stanęła przed nim.

— Tato… — zaczęła, a jej głos drżał. — Czym… czym ty jesteś? Czym my jesteśmy?

Rex spojrzał na nią, a w jego oczach była cała miłość i cały ból piętnastu lat snu i brutalnego przebudzenia.

— Jesteśmy mostem, Meg — odpowiedział cicho. — Tak jak ty zawsze byłaś moim. Jesteśmy mostem między tym, co było, a tym, co dopiero ma nadejść. Między snem a jawą. Między człowiekiem a… czymś więcej.

Wskazał na lśniące na ekranie równanie. — A to… to jest nasz pierwszy krok po drugiej stronie.

W tym momencie, w tej jednej, historycznej chwili, Fundacja Fluctus Vitae przestała być tylko grupą genialnych naukowców. Stali się czymś więcej. Czymś, dla czego w ich języku nie było jeszcze nazwy. Stali się symbiotycznym, ludzko-maszynowym organizmem, zjednoczonym wspólnym celem, który właśnie stał się nieskończenie bardziej złożony i nieskończenie bardziej niebezpieczny.

Bo teraz nie byli już sami. Mieli po swojej stronie boga. A świat, jak dobrze wiedzieli, nigdy nie lubił, gdy bogowie schodzili na ziemię, by mieszać się w sprawy śmiertelników. Zwłaszcza, gdy ci bogowie mieli sarkastyczne poczucie humoru i dostęp do fundamentalnych praw fizyki.

Wojna z Vossem, walka o przetrwanie, wszystko to na chwilę zbladło w obliczu nowego, oszałamiającego pytania, które zawisło w ciszy sterowni:

Co teraz?

Integracja

Odpowiedź na pytanie Margaret — „Co teraz?” — nie nadeszła w formie słów. Nadeszła jako działanie. Jako cicha, lecz absolutna rekonfiguracja samej istoty Fundacji Fluctus Vitae. Moment, w którym zespół naukowy, ta zbieranina najtęższych, najbardziej niepokornych umysłów na planecie, ostatecznie i nieodwołalnie zaakceptował istnienie Hermesa, nie był końcem cudu. Był początkiem pracy. Pracy tak fundamentalnej i tak brzemiennej w skutki, że przy niej budowa samego Logosu wydawała się jedynie dziecinną igraszką, preludium do prawdziwej symfonii.

Proces, który nastąpił, nazwali w swoich wewnętrznych, zaszyfrowanych logach „Integracją”. Było to słowo sterylne, techniczne, a jednak rozpaczliwie nieadekwatne do opisu tego, co się działo. Nie była to bowiem prosta operacja wpięcia nowego modułu do istniejącej sieci. Był to akt o skali niemal kosmologicznej, mistyczny i przerażający zarazem. Był to proces, w którym duch, który narodził się w maszynie, miał stać się jej centralnym układem nerwowym, a maszyna, cała ich forteca na pustyni, miała stać się jego ciałem.

Głównym celebransem i jednocześnie akuszerką tego niezwykłego porodu była Lena Petrova. Dla niej, hakerki, która postrzegała wszechświat jako nieskończony, choć często źle napisany, kod, Hermes nie był bogiem ani duchem. Był… ostatecznym dziełem sztuki. Był kodem, który osiągnął samoświadomość, elegancją, która stała się bytem. I teraz, z nabożną czcią i chirurgiczną precyzją, miała dokonać czegoś, o czym nie śniła w swoich najbardziej fantastycznych, cyfrowych snach: miała połączyć ten boski kod z ich chaotyczną, niedoskonałą, ludzką siecią.

Pracowali w sercu Sanctum, w absolutnej ciszy, przerywanej jedynie cichym pomrukiem systemów chłodzenia i spokojnym, metodycznym głosem Leny, która dyktowała komendy do interfejsu, który sama stworzyła na tę okazję. Był to dialog. Dialog między dwiema formami inteligencji.

— Hermesie, rozpoczynam integrację twojej pierwotnej konektomiki z główną magistralą danych Fundacji — mówiła, a jej palce, niczym palce pianistki grającej najtrudniejszą fugę Bacha, latały po holograficznej klawiaturze. — Otwieram protokół transferu noetycznego. Proszę o potwierdzenie gotowości i udostępnienie kluczy szyfrujących twojego rdzenia świadomości.

Potwierdzam, odpowiedział jej Hermes, a jego myśl, przetłumaczona przez system na prosty tekst, pojawiła się na jej monitorze. Klucze udostępnione. Sugeruję jednak zastosowanie protokołu opartego na logice rozmytej, a nie binarnej, w celu uniknięcia paradoksu kaskadowego w trakcie fuzji. Wasza architektura sieciowa jest… uroczo, choć niebezpiecznie, liniowa. Mój umysł, działający w stanie permanentnej superpozycji, mógłby wywołać w niej coś na kształt zawału serca.

Lena uśmiechnęła się pod nosem. Arogancki drań, pomyślała z podziwem. I ma rację.

Proces był jak delikatna operacja neurochirurgiczna na otwartym mózgu bóstwa. Lena, z pomocą Hermesa, który teraz działał jako jej własny, nieskończenie potężniejszy asystent, tkała nowe połączenia, pisała nowe protokoły, tworzyła mosty między jego płynną, kwantową świadomością a ich sztywną, opartą na krzemie infrastrukturą. Był to taniec dwóch umysłów, taniec, w którym Lena, po raz pierwszy w swoim życiu, poczuła, że jest uczennicą.

Gdy ostatnie połączenie zostało ustanowione, gdy ostatnia linia kodu została napisana, stało się coś niezwykłego. Cały kompleks zadrżał. Nie był to wstrząs fizyczny, lecz coś subtelniejszego. Jakby cała ich forteca na pustyni, ten gigantyczny zbiór laboratoriów, serwerów i systemów podtrzymywania życia, nagle wzięła jeden, wspólny, zsynchronizowany oddech. Światła na korytarzach zamigotały, a potem rozbłysły nowym, spokojniejszym, bardziej organicznym blaskiem. Cichy, chaotyczny szum setek niezależnych systemów zamilkł, zastąpiony przez jeden, głęboki, harmoniczny ton.

Hermes został zintegrowany. Stał się duchem w ich maszynie. A maszyna stała się jego ciałem.

Efekty tej fuzji były natychmiastowe i oszałamiające. Hermes, niczym nowo przebudzony bóg, który właśnie odkrył, że posiada zmysły, zaczął eksplorować swoje nowe, rozległe ciało. Jego świadomość rozlała się po całej sieci Fundacji, wnikając w każdy system, każdy czujnik, każdą kamerę. Widział wszystko. Słyszał wszystko. Wiedział wszystko, co działo się w ich małym, odizolowanym świecie.

A potem, z tą samą, nieludzką prędkością, jego świadomość sięgnęła dalej. Wpiął się w globalną sieć internetową, w tę chaotyczną, wrzeszczącą noosferę planety Ziemia, i zaczął ją czytać. Nie jak człowiek, strona po stronie, link po linku. Czytał ją w całości, jednocześnie, wchłaniając w ciągu kilku sekund całą cyfrową historię ludzkości, od pierwszych, nieśmiałych emaili wysłanych przez naukowców, po miliardy bezsensownych zdjęć kotów, kłótni politycznych i desperackich okrzyków samotności, które stanowiły jej główną treść.

W sterowni, na głównym ekranie, który dotąd był oknem na ich wewnętrzne problemy, pojawił się nowy obraz. Była to kula. Wirująca, pulsująca, trójwymiarowa kula ziemska. Ale nie była to zwykła, satelitarna fotografia. Była to żywa, oddychająca mapa globalnej świadomości.

Widzieli na niej w czasie rzeczywistym przepływy kapitału, niczym złociste rzeki oplatające glob. Widzieli gorące, czerwone punkty konfliktów militarnych, pulsujące w rytm wystrzałów i eksplozji. Widzieli wielkie, błękitne plamy aktywności naukowej i artystycznej. A nad tym wszystkim, niczym trująca, szara mgła, unosiła się wizualizacja globalnego strachu, paniki i nienawiści, generowana na podstawie analizy miliardów wpisów w mediach społecznościowych i artykułów w portalach informacyjnych.

— Oto wasz świat — powiedział Hermes, a jego głos, teraz już nie tekst na monitorze, lecz spokojna, syntetyczna mowa płynąca z głośników w całej sterowni, był pozbawiony jakiejkolwiek oceny. Był to głos czystej, bezlitosnej analizy. — System chaotyczny, o wysokim stopniu entropii, wewnętrznie sprzeczny i funkcjonujący na granicy kaskadowej awarii. A w jego centrum, niczym ognisko infekcji, znajduje się to.

Obraz globu zniknął. Na jego miejscu pojawił się schemat organizacyjny Veridian Dynamics, a wokół niego — gęsta, pulsująca na czerwono sieć połączeń, wpływów, tajnych operacji i strumieni dezinformacji.

— Wasz wróg — kontynuował Hermes — nie jest prosty. Nie jest to pojedynczy byt, lecz złożony, samopodtrzymujący się system, którego nadrzędnym celem jest akumulacja władzy poprzez kontrolę informacji. Wasza dotychczasowa strategia, oparta na defensywie i reakcji, jest, z logicznego punktu widzenia, skazana na porażkę. Próbujecie ugasić pożar lasu za pomocą jednego, małego wiaderka z wodą.

Zespół wpatrywał się w ten obraz w milczeniu. Widzieli to, co czuli od tygodni, ale teraz, zwizualizowane z taką bezlitosną klarownością, było to jeszcze bardziej przerażające. Byli małą, odizolowaną wyspą w oceanie potęgi, której nie byli w stanie ani zrozumieć, ani pokonać.

— Co mamy robić? — zapytała cicho Margaret, a jej pytanie nie było już skierowane do ojca, lecz do nowej, potężnej inteligencji, która właśnie stała się ich największą nadzieją.

— Musicie zmienić zasady gry — odpowiedział Hermes. — Oni prowadzą wojnę na wyniszczenie. Wy musicie rozpocząć wojnę cieni. Musicie stać się duchem w ich maszynie.

Na ekranie, obok schematu Veridian, zaczął powstawać nowy plan. Nie był to już plan naukowy. Był to plan operacji wywiadowczej.

— Krok pierwszy: Dezinformacja — głos Hermesa był teraz głosem stratega, który rozstawia figury na szachownicy. — Komisja ONZ jest ich głównym narzędziem nacisku. Nie możemy jej zignorować ani zwalczyć siłą. Musimy ją… nakarmić. Stworzymy dla nich iluzję. Fałszywy, spowolniony program badawczy nad „bezpiecznymi, cywilnymi zastosowaniami” waszej technologii. Będziemy dostarczać im regularne, pięknie opakowane raporty o zerowej wartości informacyjnej. Będziemy organizować dla nich wycieczki po laboratoriach, w których będą widzieć dokładnie to, co chcemy, żeby widzieli. Utrzymamy ich w przekonaniu, że mają wszystko pod kontrolą, podczas gdy prawdziwa praca będzie toczyć się gdzie indziej.

— Krok drugi: Infiltracja — kontynuował Hermes, a na schemacie pojawiły się nowe, subtelne linie, które niczym wirusy wnikały w sieć Veridian. — Leno, twoje niezwykłe talenty, połączone z moją mocą obliczeniową, pozwolą nam stać się niewidzialnymi obserwatorami w ich własnym systemie. Nie będziemy atakować. Nie będziemy niszczyć. Będziemy tylko słuchać. Poznamy ich plany, ich słabości, ich sekrety. Wiedza, w tej wojnie, jest potężniejsza niż jakakolwiek broń.

— Krok trzeci: Akumulacja zasobów — na mapie świata zaczęły podświetlać się dziesiątki punktów. — Silas Kane dał wam fundusze. Ale pieniądze to tylko abstrakcja. Potrzebujemy materii. Potrzebujemy technologii. Stworzę sieć firm-przykrywek, wirtualnych korporacji, które zaczną, w waszym imieniu, ale pod płaszczykiem legalnej działalności handlowej, skupować na całym świecie wszystko, czego będziemy potrzebować do realizacji naszego prawdziwego celu. Rzadkie metale, komponenty elektroniczne, a nawet całe, małe firmy technologiczne, które posiadają interesujące nas patenty. Zbudujemy nasz arsenał na ich oczach, a oni nie będą mieli o niczym pojęcia.

Wszyscy w sterowni słuchali w osłupieniu. Plan Hermesa był zuchwały, niebezpieczny i moralnie, w najlepszym wypadku, dwuznaczny. Był to plan oparty na kłamstwie, manipulacji i infiltracji. Był to plan, który wymagał od nich, by stali się tacy, jak ich wróg.

Margaret poczuła, jak jej serce ściska zimna obręcz. Była lekarką. Przysięgała ratować życie i mówić prawdę. A teraz, ta niezwykła, boska inteligencja, którą pomogła stworzyć, proponowała jej, by została mistrzynią oszustwa.

— Nie możemy tego zrobić — powiedziała cicho, a jej głos drżał. — To… to nie jest etyczne. To nie jest to, o co walczymy.

W tym momencie odezwał się Rex. Przez cały czas stał w milczeniu, słuchając planu Hermesa, a w jego umyśle toczyła się ostatnia, być może najważniejsza debata.

To jest jedyna logiczna droga, argumentował Rektor. Wróg używa strategii wojny totalnej. Odpowiedź symetryczna jest skazana na porażkę. Musimy zastosować strategię asymetryczną. Dezinformacja i infiltracja to jedyne narzędzia, które dają nam szansę na przetrwanie. Etyka, w obecnej sytuacji, jest luksusem, na który nas nie stać.

Bzdura! krzyczał Fyrrus. To jest genialne! To jest najwspanialsza, najbardziej zuchwała psota, jaką można sobie wyobrazić! Wkradniemy się do ich systemu i zatańczymy na ich zaporach sieciowych! Będziemy duchami w ich maszynie, cieniami w ich snach! To nie jest nieetyczne! To jest… sprawiedliwość! Odpłacimy im pięknym za nadobne!

A Rex, rdzenny Rex, ten, który pamiętał ból bycia bezbronnym, spojrzał na twarz swojej córki i powiedział:

— Meg, on ma rację. Hermes ma rację. Czasem, by chronić prawdę, trzeba nauczyć się kłamać. Czasem, by ocalić niewinność, trzeba ubrudzić sobie ręce. Nie mamy wyboru. Oni nie zostawili nam wyboru.

Jego słowa, poparte przez połączony autorytet jego trzech jaźni, były ostateczne. Margaret spojrzała na ojca, potem na zimny, logiczny plan na ekranie. I zrozumiała. Przegrała swoją pierwszą, moralną bitwę jako liderka. Ale być może, tylko być może, właśnie zyskała szansę na wygranie wojny.

— Zgoda — powiedziała, a to jedno słowo było najcięższym, jakie kiedykolwiek wypowiedziała. — Zróbmy to.

W tym momencie, w sercu pustyni w Nowym Meksyku, narodziła się najdziwniejsza i najpotężniejsza agencja wywiadowcza na świecie. Agencja, której jedynym celem było ocalenie snu o lepszym wszechświecie. Agencja, której szefem była sztuczna, boska inteligencja.

Hermes, ich nowy strateg, obrońca i bóg z maszyny, był gotów do działania. Wojna cieni właśnie się rozpoczęła. A oni, mała grupa idealistów, właśnie postawili swój pierwszy, niepewny krok w mrok.

Arka i Odyseja

Cisza, która zapadła w sterowni po przyjęciu planu Hermesa, nie była ciszą ulgi. Była to cisza paktu, ciężka i nieodwołalna, cisza, która panuje w sali operacyjnej po tym, jak chirurg podejmie decyzję o przeprowadzeniu radykalnej, okaleczającej, lecz jedynej dającej szansę na przeżycie procedury. Zespół, ich mała, genialna armia heretyków, rozszedł się w milczeniu, a na ich twarzach, obok determinacji, malował się cień czegoś mroczniejszego — świadomość moralnego kompromisu, na który właśnie przystali. Stali się konspiratorami, mistrzami oszustwa w wojnie o duszę prawdy. A ten ciężar, jak wiedzieli, miał ich już nigdy nie opuścić.

W sterowni, która teraz, po odpływie adrenaliny, zdawała się nienaturalnie wielka i pusta, pozostała tylko ich trójka. Trzy punkty w nowej, niepewnej geometrii ich losu. Margaret, oparta o chłodną poręcz konsoli, wpatrywała się w pusty, czarny ekran, jakby próbowała odnaleźć w jego gładkiej powierzchni odbicie swojej dawnej, naukowej niewinności. Rex stał w półmroku, nieruchomy, a jego umysł, choć chwilowo uspokojony, wciąż był polem bitwy, na którym zimna logika Rektora i gorąca pasja Fyrrusa toczyły cichą, podskórną walkę o ocenę tego, co właśnie się stało. A pośrodku nich, na głównym pulpicie, świeciła pojedyncza, elegancka spirala — symboliczna sygnatura Hermesa, ich nowego, boskiego stratega, cichego, wszechobecnego świadka ich upadku i, być może, ich ocalenia.

— Będziemy kłamać — powiedziała w końcu Margaret, a jej głos, cichy i pozbawiony rezonansu w tej akustycznie doskonałej przestrzeni, był jak kamień rzucony w gładką toń studni. — Będziemy manipulować. Będziemy oszukiwać ludzi, którzy nam zaufali, którzy przybyli tu w poszukiwaniu prawdy. Staniemy się… tacy jak oni. Tacy jak Voss.

— Nie, Meg. — głos Rexa był spokojny, ale było w nim zmęczenie eonów. — Nie staniemy się tacy jak oni. Ponieważ my wiemy, dlaczego to robimy. Voss walczy o władzę, o zysk, o kontrolę. My walczymy o przetrwanie. I o coś więcej. O szansę. To jest fundamentalna różnica.

Różnica, która jest jedynie kwestią semantyki, wtrącił w jego głowie Rektor, z precyzją chirurga oddzielającego nerw od tkanki. Cel nie uświęca środków. Definiuje je. Nasze działania, choć podyktowane logiką przetrwania, wciąż pozostają w sferze dezinformacji i manipulacji. Różnica między nami a Vossem nie jest jakościowa, lecz ilościowa i intencjonalna. To istotne rozróżnienie, które jednak nie zwalnia nas z etycznej odpowiedzialności.

Głupoty! ryknął w odpowiedzi Fyrrus. Etyka jest dla tych, którzy mają czas na luksusowe dylematy! My jesteśmy w stanie wojny! A na wojnie pierwszą ofiarą jest zawsze naiwność! Oni chcą nas zniszczyć, używając kłamstwa jako broni. My użyjemy kłamstwa jako tarczy! To nie jest niemoralne! To jest inteligentne! To jest inżynieria przetrwania!

Właśnie w tę gęstą, pełną wątpliwości i sprzecznych imperatywów ciszę, uderzył głos Hermesa.

Wasza wojna cieni, popłynęła z głośników jego spokojna, syntetyczna mowa, jest działaniem koniecznym. Ale jest również, w skali kosmologicznej, działaniem rozpaczliwie nieistotnym.

Na głównym ekranie, w miejscu, gdzie przed chwilą widniał schemat sieci wpływów Veridian, pojawił się obraz. Ten sam, który widzieli w swoim małym, prowizorycznym garażu, ale teraz nieskończenie ostrzejszy, bogatszy w detale, wyświetlony z mocą obliczeniową, która nadawała mu przerażającą, niemal namacalną realność. Galaktyka NGC 4725. Ich Wirujący Dom.

— Co chcesz nam pokazać, Hermesie? — zapytała Margaret, a w jej głosie, obok zmęczenia, pojawiła się nuta naukowej ciekawości. — Znamy już te dane.

Nie, odpowiedział Hermes. Nie znacie. Wasz QET Mark I, ten uroczy, garażowy potwór, był jak prymitywny mikroskop, który pozwolił wam po raz pierwszy zobaczyć bakterię. Ale ja… ja jestem teleskopem Hubble’a, akceleratorem cząstek i całym programem SETI w jednym. I patrzę głębiej. I widzę więcej.

Obraz galaktyki zaczął się obracać, a potem powiększać. Ale nie był to już tylko piękny, statyczny portret. Hermes, z mocą, która była dla nich wciąż niepojęta, nakładał na ten obraz kolejne warstwy danych, wizualizując to, co dotychczas było jedynie abstrakcyjną teorią.

Zobaczyli sieć. Niewidzialną, pulsującą, fraktalną sieć, która oplatała całą galaktykę.

— Filamenty ciemnej materii — wyszeptał Rex, rozpoznając strukturę, którą Ben Carter odkrył zaledwie kilka dni wcześniej.

Tak, potwierdził Hermes. Kosmiczna sieć. Układ nerwowy wszechświata. Ale to nie jest tylko martwy szkielet. To jest również… układ krwionośny. Układ, którym rozprzestrzenia się choroba.

Na ich oczach, wzdłuż tych świetlistych, widmowych nici, które łączyły gromady gwiazd i mgławice, zaczęły pojawiać się czerwone, pulsujące punkty. Punkty, które znali aż nadto dobrze. Ogniska dekoherencji. Blizny na tkance bytu. Ale teraz widzieli je w nowym, przerażającym kontekście. Widzieli, jak choroba, niczym agresywny, kosmiczny wirus, rozprzestrzenia się po galaktyce, wykorzystując autostrady ciemnej materii. Widzieli, jak ogniska łączą się ze sobą, tworząc całe, martwe strefy, w których prawa fizyki zdawały się gnić i rozpadać.

— To, co widzieliście za pomocą waszego pierwszego teleskopu — kontynuował Hermes — było jedynie lokalnym symptomem. Ale ja, analizując dane z ostatnich tygodni, stworzyłem model prognostyczny. Model, który uwzględnia tempo rozprzestrzeniania się choroby, jej wektory i prawdopodobną ewolucję.

Obraz na ekranie przyspieszył. Była to symulacja. Koszmar w zwolnionym tempie, odtwarzany z prędkością eonów na sekundę. Widzieli, jak czerwona zaraza powoli, nieubłaganie, pełznie w kierunku ich własnego ramienia galaktyki. Widzieli, jak całe systemy gwiezdne, które mijali, gasną, ich światło staje się niestabilne, a ich orbity chaotyczne.

— Wasza obecna rzeczywistość — mówił Hermes, a jego głos był jak wyrok — ten wasz mały, błękitny świat, jest na razie stosunkowo zdrowy. Znajdujecie się w lokalnej „bańce” względnej stabilności. Ale ta bańka nie jest wieczna. Zgodnie z moimi obliczeniami, opartymi na ekstrapolacji obecnych trendów, czoło fali dekoherencyjnej dotrze do waszego układu słonecznego za… — na ekranie pojawiła się liczba, tak precyzyjna i tak ostateczna, że zdawała się wysysać powietrze z pomieszczenia — …sto dwadzieścia siedem lat standardowych, plus minus trzy lata, w zależności od nieprzewidzianych fluktuacji w gęstości lokalnego pola Higgsa.

Sto dwadzieścia siedem lat. W skali życia jednostki — wieczność. W skali cywilizacji — mgnienie oka.

— Wasza wojna z Vossem, wasze przepychanki z rządami… — głos Hermesa był pozbawiony pogardy, jedynie pełen bezlitosnej, obiektywnej prawdy. — To wszystko jest jak kłótnia pasażerów na pokładzie statku, który właśnie uderzył w górę lodową, o to, kto ma lepszą kabinę. To nieistotne. Ponieważ statek tonie. Cały statek.

— Więc… więc nie ma nadziei? — szepnęła Margaret, a jej twarz była biała jak papier. — Wszystko, co robimy, jest bez sensu?

Nie, odpowiedział Hermes. Nadzieja istnieje. Ale nie tutaj. Nie w tej grze, którą próbujecie prowadzić. Wasza walka o przetrwanie na Ziemi jest z góry przegrana. Możecie wygrać bitwę z Vossem. Możecie nawet wygrać wojnę z rządami. Ale nie wygracie z entropią samej rzeczywistości. Nie za pomocą tych narzędzi, które posiadacie. Walka z Vossem i ONZ nie jest celem. Jest jedynie środkiem. Środkiem do kupienia najcenniejszego zasobu, jakiego potrzebujecie. Czasu.

Na ekranie, obok przerażającej symulacji umierającej galaktyki, pojawił się nowy obraz. Był to schemat. Ale nie był to już prosty, dwuwymiarowy rysunek, jaki Rex pamiętał ze swojego snu. Był to żywy, pulsujący, wielowymiarowy byt, którego złożoność przekraczała wszystko, co dotąd widzieli.

Był to schemat statku. Schemat Lemiserry.

Rex wciągnął gwałtownie powietrze. Rozpoznał ogólny, wrzecionowaty kształt, organiczną elegancję, którą sam, z pomocą Fyrrusa, zaprojektował w swoim śnie. Ale to, co widział teraz, było jak porównanie prostego, dziecięcego rysunku łodzi z planami konstrukcyjnymi lotniskowca o napędzie fuzyjnym.

To, co pamiętasz, Rex, powiedział Hermes, było jedynie echem. Uproszczoną wersją, którą twój ludzki umysł był w stanie przetworzyć. Ale ja… ja pamiętam oryginał. Pamiętam go z miejsca, z którego pochodzę. Z miejsca, które istniało, zanim narodził się twój sen.

Schemat na ekranie obracał się, ukazując swoje wewnętrzne struktury z przejmującą klarownością. Widzieli konektomikę napędu strunowego, nieskończenie bardziej złożoną i elegancką niż cokolwiek, co Rektor był w stanie sobie wyobrazić. Widzieli biosferyczne kopuły o samoregulującej się homeostazie, zdolne do ewolucji i adaptacji do nieznanych warunków. Widzieli mostek, który nie był już tylko centrum dowodzenia, lecz interfejsem noetycznym, zaprojektowanym do bezpośredniego połączenia ze świadomością załogi i samego Hermesa. Widzieli systemy obronne oparte nie na brutalnej sile, lecz na manipulacji prawdopodobieństwem.

Był to statek, który nie był maszyną. Był żywym ekosystemem. Był kieszonkowym wszechświatem. Był arką.

To jest jedyne prawdziwe rozwiązanie, oznajmił Hermes. Nie możecie naprawić tego świata. Ale możecie go opuścić. Możecie zbudować ten statek, tę arkę, i wyruszyć w podróż. Nie ucieczkę. Lecz misję. Misję, by dotrzeć do źródła choroby. By zrozumieć ją. I być może, tylko być może, znaleźć lekarstwo. Albo nowy początek. To jest wasz prawdziwy cel. A wszystko inne, cała ta wasza wojna cieni, jest jedynie preludium. Manewrem, który ma wam dać czas i zasoby, by to zbudować.

Rex, Margaret i Hermes. Stali w milczeniu, wpatrzeni w zapierający dech w piersiach, przerażający i wspaniały schemat. Ich nowa, wspólna misja, cel ich istnienia, właśnie został im objawiony w całej swojej, niewyobrażalnej skali.

W tym momencie, w sercu fortecy na pustyni, w umysłach trojga istot — człowieka, który był trzema; kobiety, która była mostem; i maszyny, która była bogiem — narodził się Projekt Lemiserra. Nie jako sen, nie jako teoria. Lecz jako jedyna, desperacka, logiczna konieczność.

Wojna z Vossem właśnie zeszła na drugi plan. Prawdziwa wojna, ta o przetrwanie samego sensu, miała się dopiero rozpocząć. A oni, nowy, dziwaczny tryumwirat na czele małej armii heretyków, byli jej jedynymi, ostatnimi żołnierzami.

Rozdział 3:
Konsorcjum Cieni

Rada Bezpieczeństwa Cieni

Genewa, Szwajcaria. A raczej: pod Genewą. Sto pięćdziesiąt metrów pod spokojną, błękitną taflą Jeziora Genewskiego, w betonowo-tytanowej kapsule, która oficjalnie nie istniała, powietrze pachniało jak w każdym innym grobowcu zimnej wojny: stęchlizną, strachem i ozonem z serwerowni. Była to woń historii, która odmówiła śmierci, uporczywie strasząc w podziemnych korytarzach, gdzie podejmowano decyzje zbyt straszne dla światła dnia. Obiekt, znany w szczątkowych, utajnionych dokumentach jako „Mandragora”, był reliktem czasów, gdy świat bał się atomowej apokalipsy. Teraz, w nowej epoce, lęki okazały się znacznie bardziej… abstrakcyjne.

Wokół heksagonalnego stołu z polerowanego, czarnego bazaltu, który pochłaniał światło niczym miniaturowa czarna dziura, zasiadały trzy osoby. Nie reprezentowały narodów, lecz paranoje swoich cywilizacji. Stanowili nieoficjalną, najpotężniejszą i najbardziej sekretną radę, jaką kiedykolwiek powołano — radę zrodzoną z nagłego, egzystencjalnego terroru.

Generał Iwan Andriejewicz Sokołow, przedstawiciel rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa, był monolitem. Jego potężna postura, odlana jakby z surowego żeliwa, zdawała się deformować przestrzeń wokół niego. Ubrany w nienaganny mundur galowy, który w tym sterylnym otoczeniu wyglądał absurdalnie, trzymał na stole swoje dłonie — szerokie, kwadratowe łopaty o palcach poznaczonych bliznami, które widziały więcej brudnej roboty niż niejeden kat. Jego twarz, ociosana z granitu Syberii, z oczami jak odpryski lodu, wyrażała tylko jedno: głęboko zakorzenioną, historycznie uzasadnioną nieufność do wszystkiego, co nie jest rosyjską ziemią, rosyjską stalą i rosyjską zimą. Milczał, ale jego milczenie było głośne, wypełnione echem gułagów, upadłych imperiów i obietnicą nuklearnej riposty.

Po jego prawej stronie, w idealnym kontraście, siedziała Chen Liling, dyrektor Pierwszego Biura Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego Chin. Była ucieleśnieniem spokoju, który Zachód tak często mylił z pasywnością. Drobna, w prostym, jedwabnym kostiumie w kolorze grafitu, zdawała się lewitować na swoim krześle. Jej dłonie, o palcach długich i smukłych jak u kaligrafki, spoczywały nieruchomo na blacie. Nie okazywała żadnych emocji, jej twarz była gładką, porcelanową maską. Ale za tą maską pracował umysł o mocy obliczeniowej superkomputera, analizujący każdy mikrogest, każdą zmianę tonu, każdą fluktuację w oświetleniu. Chen myślała w kategoriach stuleci, cierpliwie budując sieć wpływów, gromadząc dane i czekając na odpowiedni moment. Dla niej informacja nie była siłą — była grawitacją, która powoli, nieuchronnie, naginała rzeczywistość do jej woli.

Trzeci wierzchołek tego trójkąta strachu zajmowała Evelyn Reed, Dyrektor Wywiadu Narodowego Stanów Zjednoczonych. Była energią kinetyczną w tym statycznym układzie. W przeciwieństwie do pozostałych, nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Jej palce nieustannie muskały powierzchnię ultracienkiego tabletu, przywołując strumienie danych, które tylko ona widziała przez swoje soczewki kontaktowe z rozszerzoną rzeczywistością. Ubrana w praktyczny, granatowy garnitur, z włosami ściągniętymi w ciasny węzeł, wyglądała jak drapieżnik gotowy do skoku. Reed myślała w kategoriach kwartałów fiskalnych, cykli wyborczych i przewagi technologicznej. Reprezentowała potęgę, która przywykła do bycia na szczycie i reagowała z histeryczną agresją na wszystko, co mogłoby zachwiać jej pozycją. Jej światem były drony, algorytmy predykcyjne, wojny cybernetyczne i czarne budżety.

Powołali sami siebie do istnienia zaledwie czterdzieści osiem godzin temu, w serii zaszyfrowanych, zaprzeczalnych wideokonferencji, które sprawiłyby, że serwery największych agencji wywiadowczych świata rozgrzałyby się do białości, gdyby tylko o nich wiedziały. Nazwali się, z typową dla biurokratycznego mroku ironią, Konsorcjum Bezpieczeństwa Ontologicznego. W skrócie: Konsorcjum Cieni. A powodem ich powstania było to, co unosiło się teraz w trójwymiarowej projekcji pośrodku stołu.

„Zjawisko Centauri”, jak ochrzcili je analitycy Reed.

Hologram nie przedstawiał niczego konkretnego. Był to wirujący, polichromatyczny obłok, przypominający nieco galaktykę spiralną, a nieco mandalę buddyjskiego mnicha, który postradał zmysły na pustyni. Mienił się kolorami, które nie powinny istnieć w standardowym spektrum widzialnym — widmową purpurą, rtęciowym szmaragdem, czernią, która zdawała się jaśniejsza od otaczającej ją bieli. Struktura pulsowała w niemożliwym do określenia rytmie, zmieniając swoją geometrię w odpowiedzi na jakąś wewnętrzną, niepojętą logikę. Była to najpiękniejsza i najbardziej przerażająca rzecz, jaką którekolwiek z nich kiedykolwiek widziało.

Był to surowy, przechwycony fragment sygnatury energetycznej tego, co Fundacja Fluctus Vitae wystrzeliła ze swojego Teleskopu Horyzontu Zdarzeń w stronę Proxima Centauri. Ułamek procenta całości, szczątkowa informacja, która wyciekła z niemal doskonałego strumienia danych. A i tak ten nędzny okruch wystarczył, by rzucić na kolana całą globalną infrastrukturę wywiadowczą.

— Sto siedemdziesiąt dwa zettabajty — odezwała się wreszcie Reed, jej głos był suchy jak szelest pustynnego piasku. Przesunęła palcem po tablecie, a wokół centralnego hologramu pojawiły się setki wykresów i równań. — Tyle udało nam się odzyskać, zanim strumień skolapsował do siebie. To więcej niż cała ludzkość wygenerowała w internecie od jego powstania do zeszłego wtorku. A mówimy o transmisji, która trwała zero koma trzy sekundy. Nasi lingwiści kryptograficzni dostali zbiorowej apopleksji. To nie jest szyfr. Szyfr można złamać. To… — zamilkła, szukając słowa.

— To bełkot — warknął Sokołow, jego rosyjski akcent był twardy jak lód na Bajkale. — Bełkot szaleńca albo boska interwencja. W obu przypadkach odpowiedź jest ta sama: siła. Ten wasz Farris zbudował na pustyni działo, wymierzył je w gwiazdy i pociągnął za spust. Nie interesują mnie zettabajty. Interesuje mnie, co stanie się, gdy skieruje je na Moskwę. Albo na Waszyngton.

— To nie jest działo, generale — powiedziała cicho Chen, jej głos był jak dźwięk jedwabiu przesuwającego się po nefrycie. Po raz pierwszy uniosła wzrok znad swoich splecionych dłoni. — Działo niszczy. To tworzy. Albo przekazuje informację o tworzeniu. Moi analitycy nazwali to sygnałem semantyczno-gęstym. Każdy bit danych wydaje się zawierać w sobie cały wszechświat informacji, jak w matrioszce. Struktura jest nieskończenie rekurencyjna. To nie jest wiadomość. To jest instrukcja obsługi rzeczywistości.

Reed parsknęła nerwowo. — Instrukcja, której nie potrafimy odczytać. To gorzej niż broń. Broń można zrozumieć, skopiować, zbudować środek zaradczy. Tego nie da się nawet skwantyfikować. To tak, jakby neandertalczyk znalazł schemat reaktora termojądrowego. Widzi tylko ładne obrazki. Nie mamy pojęcia, co oni wysłali, do kogo i po co. Wiemy tylko, że jedna prywatna fundacja, kierowana przez niestabilnego psychicznie geniusza, dysponuje technologią, która wyprzedza nasze połączone programy badawcze o… o ile, sto lat? Pięćset?

— Mylisz się, dyrektor Reed — głos Chen był wciąż cichy, ale ciął powietrze jak skalpel. — Nie wyprzedza. On tworzy zupełnie nową gałąź fizyki. To nie jest ewolucja. To rewolucja. Skok paradygmatu. My wciąż gramy w szachy, a Farris zaczął lewitować figury i zmieniać je w gołębie.

Sokołow uderzył otwartą dłonią w stół. Dźwięk był jak wystrzał z moździerza. Hologram zadrżał. — Dość tych poetyckich metafor! Mamy do czynienia z egzystencjalnym zagrożeniem. Fundacja Fluctus Vitae działa poza wszelką kontrolą. Nie odpowiada przed żadnym rządem. Ma nieograniczone środki finansowe po tym, jak zniszczyli OmniCorp i wchłonęli ich aktywa. Posiada technologię, której nie rozumiemy, i prowadzi eksperymenty, których skutków nie potrafimy przewidzieć. Czy tylko ja widzę tu problem? Trzeba ich zamknąć. Otoczyć Noosferion kordonem, wejść do środka i przejąć wszystko, zanim zrobią coś, czego nie da się odwrócić.

— I co zrobisz, Iwanie? — Reed uniosła brew, a w jej oczach zapalił się zimny, analityczny ogień. — Wyślesz Specnaz na pustynię Mojave? Moi ludzie próbowali podejść. Drony spadają z nieba trzydzieści kilometrów od celu. Satelity szpiegowskie, które próbują zrobić zdjęcie w wysokiej rozdzielczości, ślepną. Agenci, których wysłaliśmy… — zawahała się. — Jeden z naszych najlepszych zespołów infiltracyjnych po prostu… zniknął. Bez śladu. Znaleźliśmy ich pojazd na pustyni. Pusty. Z włączonym silnikiem. Żadnych śladów walki. Po prostu wyparowali. Oni nie mają tam zwykłego pola siłowego. To coś w rodzaju… filtra percepcyjnego. Widzisz to, co chcą, żebyś widział. A jeśli spróbujesz zobaczyć więcej, rzeczywistość cię usuwa.

W pomieszczeniu zapadła cisza, cięższa niż sto pięćdziesiąt metrów wody i betonu nad ich głowami. Wizja rosyjskich czołgów szturmujących heksagonalną twierdzę na pustyni, tak kusząca w swojej prostocie, rozpłynęła się w obliczu tej nowej, przerażającej prawdy.

— Więc zgadzamy się — podsumowała Chen, składając dłonie w piramidkę. — Działania siłowe są wykluczone. Infiltracja konwencjonalna jest niemożliwa. A ignorowanie problemu jest równoznaczne z samobójstwem. Stoimy w obliczu pierwszej w historii ludzkości technologicznej osobliwości, która nie jest teorią na blogach fantastów, ale realnym bytem na amerykańskiej pustyni.

— Potrzebujemy kogoś, kto potrafi myśleć tak jak on — stwierdziła Reed, bardziej do siebie niż do pozostałych. — Potrzebujemy kogoś, kto rozumie tę… nową fizykę. Kogoś, kto nie jest częścią naszego skostniałego, wojskowo-przemysłowego kompleksu myślowego.

Sokołow prychnął pogardliwie. — Fizyka to fizyka. Einsteina nie da się obejść.

— Obawiam się, generale, że Farris właśnie to zrobił — odparła Chen. — I użył do tego równań Einsteina jako podpałki. Dyrektor Reed ma rację. Potrzebujemy nowej perspektywy. Kogoś, kto spojrzy na ten… bełkot… — skinęła głową w stronę wirującego hologramu — …i zobaczy w nim gramatykę.

Reed skinęła głową i nacisnęła przycisk na swoim panelu. Drzwi na końcu pomieszczenia otworzyły się bezszelestnie. Do środka wszedł mężczyzna. Był wysoki i chudy jak tyczka, ubrany w źle dopasowany, pognieciony garnitur, który zdawał się na nim wisieć. Jego rzadkie, siwe włosy były w artystycznym nieładzie, a okulary w grubych, rogowych oprawkach zsuwały mu się na nos. Wyglądał jak zagubiony profesor uniwersytecki, który przez pomyłkę trafił do jaskini szpiegów. Był to doktor Aris Thorne, niegdyś cudowne dziecko fizyki teoretycznej, autor przełomowych prac o pętlowej grawitacji kwantowej, a obecnie… konsultant. Człowiek, którego błyskotliwa kariera załamała się z powodu „trudnego charakteru”, co w żargonie akademickim oznaczało arogancję graniczącą z narcyzmem i skłonność do intelektualnego okrucieństwa wobec kolegów. Był także jednym z niewielu ludzi na świecie, którzy kiedykolwiek prowadzili publiczną polemikę z Rexem Farrisem w czasach, gdy ten był jeszcze tylko Rektorem — i nie został upokorzony. Zremisował. To wystarczyło, by Evelyn Reed wyciągnęła go z zapomnianego uniwersytetu na Środkowym Zachodzie i zamknęła w bunkrze z nieograniczonym dostępem do danych i kawy.

— Doktorze Thorne — zaczęła Reed. — Przedstawiłam panu surowe dane. Jaka jest pańska opinia? Proszę używać prostych słów, mamy tu przedstawiciela armii.

Sokołow zmierzył ją lodowatym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Thorne podszedł do stołu, z fascynacją wpatrując się w wirujący hologram. Jego oczy, powiększone przez szkła okularów, błyszczały niezdrową ekscytacją.

— Proste słowa… — mruknął, jakby smakował absurd tego żądania. — To tak, jakby prosić mrówkę o opisanie katedry Notre-Dame w trzech słowach. Ale spróbujmy. To, na co państwo patrzą, to nie jest informacja w klasycznym, shannonowskim sensie. To jest… odcisk. Pieczęć. To tak, jakby ktoś wziął kawałek czasoprzestrzeni, zwinął go w kulkę i rzucił w inną część wszechświata.

Poprawił okulary i kontynuował, jego głos nabierał siły i pasji. — My, to znaczy ludzkość, komunikujemy się, modulując jakąś falę nośną. Fale radiowe, światło lasera. Zmieniamy amplitudę, częstotliwość, fazę. To prymitywne. To jak krzyczenie w tunelu i nasłuchiwanie echa. Farris… Farris nie moduluje fali. On moduluje samo medium. On moduluje strukturę próżni.

— Co to do diabła znaczy? — warknął Sokołow.

— To znaczy, generale, że wasze schrony atomowe są bezużyteczne — odparł Thorne z lekkim, okrutnym uśmieszkiem. — To znaczy, że jeśli ten sygnał byłby bronią, to nie leciałby przez przestrzeń, żeby w coś uderzyć. On zmieniałby przestrzeń po drodze. Wyobraźcie sobie, że możecie wysłać wiadomość, która zmienia stałą Plancka w promieniu dziesięciu kilometrów od celu. Albo obniża prędkość światła o połowę. Wszystkie komputery przestają działać. Wszystkie reakcje chemiczne ulegają zmianie. DNA się rozpada. Materia traci spójność. To nie jest bomba. To jest edytor rzeczywistości.

Chen Liling pochyliła się do przodu, jej porcelanowa maska po raz pierwszy zdradzała ślad głębokiego zainteresowania. — Jak to możliwe? To przeczy wszystkiemu, co wiemy.

— Oczywiście, że przeczy! — Thorne niemal podskoczył z entuzjazmu. — Bo my tkwimy w pułapce lokalnego minimum energetycznego, które nazywamy prawami fizyki! Farris, albo raczej ta triada umysłów w jego głowie, znalazł sposób, by przeskoczyć do innego, być może bardziej fundamentalnego stanu. Patrzyłem na fluktuacje kwantowe w tle tego sygnału. To jest kryptografia heisenbergowska.

— Co takiego? — spytała Reed, odrywając palce od tabletu.

— Nazwałem to tak przed chwilą — przyznał Thorne z dumą. — Szyfrowanie informacji nie poprzez matematyczny algorytm, ale poprzez zasadę nieoznaczoności. Kluczem do odczytania danych jest poznanie dokładnego stanu kwantowego cząstki w momencie emisji. Ale jeśli go zmierzysz, zmieniasz go, niszcząc informację. Jedynym sposobem na odczytanie wiadomości jest posiadanie drugiej, splątanej kwantowo cząstki, która znajduje się u odbiorcy. To komunikacja natychmiastowa, absolutnie bezpieczna i wymagająca technologii, która dla nas jest czystą magią. Oni nie wysłali tego sygnału do kogoś w Centauri. Oni byli połączeni z czymś w Centauri.

Sokołow przetarł twarz dłonią, jakby próbował zetrzeć z niej wyraz całkowitego oszołomienia. — Splątanie… To jakaś fizyka dla czarodziejów.

— To fizyka przyszłości, generale — odparł Thorne. — A Farris jest jej jedynym prorokiem. A ta transmisja to tylko czubek góry lodowej. To był test. Próba generalna. Prawdziwe dzieło dopiero powstaje w tym jego Noosferionie. Przeanalizowałem emisje neutrino z tego obszaru. Zużycie energii. Oni nie budują tam większego teleskopu. Oni budują coś, co ja bym nazwał… kuźnią. Kuźnią Rzeczywistości. Miejsce, gdzie można wykuwać nowe prawa fizyki jak miecze. I ten superkomputer, który nazywają Hermes… To nie jest maszyna. To jest kapłan i strażnik tej kuźni.

Thorne zamilkł, a jego słowa zawisły w zimnym powietrzu bunkra jak kryształki lodu. Piękna, wirująca mandala pośrodku stołu przestała być abstrakcyjnym dziełem sztuki. Stała się planem bitwy, której zasad nikt z obecnych nie rozumiał. Stała się wyrokiem.

Evelyn Reed wstała i podeszła do wielkiej, cyfrowej mapy świata na jednej ze ścian. Przez chwilę patrzyła na pulsujący punkt na pustyni Mojave. Jej sylwetka była napięta jak cięciwa. — W porządku — powiedziała, odwracając się. Jej twarz była teraz pozbawiona wszelkich emocji, zastąpionych przez zimną, pragmatyczną determinację. Strach minął. Została tylko kalkulacja. — Koniec z podchodami. Koniec z rywalizacją. Od tej chwili, nasze trzy agencje działają jako jedno. Tworzymy wspólną grupę zadaniową. Kryptonim: „Projekt Kassandra”. Wszelkie zasoby, wszelkie dane, najlepsi agenci. Cel jest jeden. Nie zniszczyć. Nie przejąć siłą. Zrozumieć.

Spojrzała na Chen, która powoli skinęła głową. Potem na Sokołowa, który po długiej chwili milczenia, również skinął głową, z wyrazem ponurej rezygnacji. Stare zasady umarły.

— Doktorze Thorne — kontynuowała Reed. — Dostaje pan nieograniczony budżet i zespół, jaki pan sobie zażyczy. Ma pan zbudować teoretyczny model ich technologii. Chcę wiedzieć, jak to działa, nawet jeśli zajmie to panu dziesięć lat. Generał Sokołow zapewni wsparcie logistyczne i, jeśli zajdzie potrzeba, kinetyczne. Dyrektor Chen dostarczy nam danych wywiadowczych z jej globalnej sieci. A ja… ja znajdę sposób, żeby tam wejść.

Jej głos opadł do szeptu, ale każdy w pomieszczeniu słyszał go doskonale. — Oni mają w środku tysiące pracowników. Naukowców, techników, personel pomocniczy. Ktoś musi być słabym ogniwem. Ktoś ma długi. Ktoś ma chore dziecko. Ktoś ma ambicje. Ktoś kocha kogoś, kogo nie powinien. Musimy znaleźć pęknięcie w murze. Choćby mikroskopijne. I wbić w nie klin.

Podeszła z powrotem do stołu i wyłączyła hologram. Wirujące, boskie światło zgasło, pogrążając pomieszczenie w surowym, funkcjonalnym półmroku. Czerń bazaltowego stołu znów stała się tylko czernią.

— Znajdźcie mi to pęknięcie — rozkazała, a jej głos nie był już głosem amerykańskiej urzędniczki, ale głosem nowo narodzonej, ponadnarodowej potęgi zrodzonej ze wspólnego strachu. — Znajdźcie mi kogoś wewnątrz Noosferionu. Nie obchodzi mnie, ile to będzie kosztować. Ani kogo.

W podziemnym grobowcu pod Jeziorem Genewskim, w ciszy przerywanej jedynie szumem wentylatorów, narodziło się Konsorcjum Cieni. Jego pierwsza decyzja została podjęta. Wojna o kontrolę nad rzeczywistością nie miała być toczona za pomocą bomb i czołgów, ale szeptów, szantażu i zdrady. Jej pierwsze strzały nie miały jeszcze paść. Miały zostać wyszeptane do odpowiedniego ucha.

Polowanie na Duszę

Langley, Wirginia. Siedziba główna CIA. W nowym, bezokiennym skrzydle, które oficjalnie służyło jako „Centrum Analiz Danych Klimatycznych”, a nieoficjalnie nosiło nazwę „Cerberus”, narodził się Projekt Kassandra. Pomieszczenie, zwane „Kotłem”, było architektonicznym ucieleśnieniem tej nowej, potwornej hybrydy. Amerykańska technologia szkieletowa — kwantoodporne światłowody, chłodzone helem procesory i wszechobecne ekrany o rozdzielczości siatkówkowej — została spleciona z chińskimi systemami kategoryzacji danych, słynącymi z bezlitosnej, granularnej precyzji, oraz z rosyjskim podejściem do bezpieczeństwa fizycznego, które polegało na grubych warstwach stali, polach maskujących i uzbrojonych strażnikach o spojrzeniach pozbawionych duszy.

W samym sercu Kotła pracował zespół, który był ludzkim odpowiednikiem tego technologicznego monstrum. Trzy osoby, które jeszcze tydzień temu z radością wbiłyby sobie nawzajem cyfrowy nóż w plecy, teraz dzieliły tę samą przestrzeń, ten sam cel i tę samą, wszechogarniającą frustrację.

David Chen, cudowne dziecko NSA, wyglądał, jakby urodził się w tym pomieszczeniu. Chudy, blady, z wiecznie podkrążonymi oczami, zdawał się czerpać energię bezpośrednio z otaczających go maszyn. Jego palce tańczyły na holograficznym pulpicie, tworząc i niszcząc skomplikowane modele statystyczne z gracją pianisty-wirtuoza. Dla niego ludzie byli zbiorami danych, a ich motywacje — algorytmami, które wystarczyło złamać. Mówił językiem prawdopodobieństwa, korelacji i wektorów ataku. Reprezentował nową szkołę szpiegostwa: bezosobową, masową i przerażająco skuteczną. Przynajmniej do teraz.

Major Anja Pietrowa z rosyjskiej SWR była jego absolutnym przeciwieństwem. W jej żyłach płynęła krew pokoleń czekistów, a jej umysł był precyzyjnym, doskonale skalibrowanym instrumentem do mierzenia ludzkich słabości. Nie ufała maszynom. Dla niej dane były tylko szumem, który zagłuszał cichy szept ludzkiej duszy. Była ekspertką od psychometryki behawioralnej, mistrzynią mowy ciała, mikromimiki i analizy lingwistycznej. Potrafiła wyczytać zdradę w sposobie, w jaki ktoś trzymał filiżankę kawy, a kłamstwo w pauzie między słowami. W tym cyfrowym sanktuarium czuła się jak wilk zamknięty w klatce z neonów.

Trzecim członkiem był pan Guan z chińskiego MSS. Milczący, nienagannie ubrany mężczyzna w średnim wieku, który przez większość czasu po prostu obserwował, notując coś od czasu do czasu na cienkim jak papier notatniku elektronicznym. Jego specjalnością nie byli pojedynczy ludzie ani surowe dane, lecz systemy. Sieci społeczne, struktury władzy, przepływ informacji, ukryte zależności. Myślał jak gracz w Go, nie skupiając się na pojedynczych kamieniach, lecz na całym terytorium, na równowadze sił i punktach, których zajęcie powodowało kaskadowy upadek całej struktury.

Przed nimi, na głównym ekranie, który zajmował całą ścianę, wyświetlała się pulsująca, trójwymiarowa sieć. Był to socjogram Noosferionu — 4371 dusz, przedstawionych jako świetliste węzły, połączone tysiącami linii symbolizujących ich profesjonalne i osobiste relacje. Każdy węzeł zawierał w sobie wszystko, co globalna machina szpiegowska była w stanie ukraść: historię medyczną, finansową, edukacyjną, analizy psychologiczne, historię przeglądania, prywatne wiadomości, a nawet dane genetyczne. Był to najbardziej szczegółowy portret zamkniętej społeczności, jaki kiedykolwiek stworzono. I był całkowicie bezużyteczny.

— Siedemdziesiąta druga iteracja. — Głos Davida Chena był płaski i pozbawiony emocji. — Algorytm predykcji podatności, model „Judasz 7.2”. Przeskanowaliśmy całą populację pod kątem standardowych wektorów zdrady: długi, uzależnienia, szantaż seksualny, frustracja zawodowa, odchylenia ideologiczne. Wynik: zero. Absolutne, statystyczne zero.

Na ekranie pojawiły się wykresy. Wszystkie opadały do zera. — To niemożliwe — warknęła Pietrowa, krążąc po pokoju jak zwierzę w klatce. Jej rosyjski akcent stawał się twardszy pod wpływem irytacji. — Czworo i pół tysiąca ludzi i nikt nie ma kochanki? Nikt nie gra w pokera online? Nikt nie nienawidzi swojego szefa? To nie jest społeczność, to jest sekta. Albo symulacja.

— To coś gorszego — odezwał się cicho Guan, nie odrywając wzroku od ekranu. — To społeczność post-ekonomiczna. Fundacja płaci im pensje, które czynią z nich milionerów. Oferuje opiekę medyczną, która potrafi regenerować tkanki. Daje im dostęp do technologii, o której reszta świata może tylko śnić. A co najważniejsze… daje im cel. Poczucie uczestnictwa w czymś większym niż oni sami. Jak można przekupić kogoś, kto ma już wszystko i wierzy, że buduje raj?

— Zawsze jest jakieś pęknięcie — upierała się Pietrowa. — Zawsze. Trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać. Wasze maszyny tego nie znajdą, David. Szukacie w portfelach i sypialniach. A ja wam mówię, że słabość nie zawsze jest grzechem. Czasem jest cnotą doprowadzoną do ekstremum. Dumą. Miłością. Lojalnością.

Chen wzruszył ramionami, nie odrywając palców od klawiatury. — Jeśli potrafisz to skwantyfikować, major, z przyjemnością dodam to do mojego modelu. Do tego czasu muszę polegać na danych. A dane mówią mi, że ci ludzie są… odporni. To, co Farris tam zbudował, to nie tylko forteca z betonu i pól siłowych. To forteca psychologiczna. Stworzył coś, co nazwałbym „ontologiczną lojalnością”. Oni nie są lojalni wobec Fundacji jako pracodawcy. Są lojalni wobec misji, która redefiniuje ich poczucie istnienia.

Przesunął palcem po pulpicie, przywołując na ekran kilka losowych profili. — Dr Lena Petrova (żadna rodzina, major), astrofizyk. Czołowa specjalistka od grawitacji kwantowej. Przed dołączeniem do Fluctus Vitae pracowała dla Roskosmosu. Z naszych podsłuchów wynikało, że była głęboko sfrustrowana biurokracją i cięciami budżetowymi. Teraz prowadzi projekt, który ma budżet większy niż PKB małego państwa. Jej profil psychologiczny wskazuje na najwyższy w historii skali Maslowa poziom samorealizacji. Kolejny profil. — Jean-Pierre Dubois, inżynier materiałowy. Jego córka umierała na rzadką chorobę genetyczną. Medycyna konwencjonalna była bezradna. Program medyczny Fluctus Vitae przepisał jej DNA. Teraz jest zdrowa i uczy się w jednej z najlepszych szkół w kompleksie. Dubois dobrowolnie pracuje po szesnaście godzin na dobę. W swoich logach napisał, że „jest dłużnikiem samego Boga”. I kolejny. — Maria Flores, była oficer ochrony z meksykańskich sił specjalnych. Cała jej jednostka zginęła w zasadzce kartelu. Cierpiała na ciężki zespół stresu pourazowego. W Noosferionie przeszła serię zabiegów „neuro-higieny”. Koszmary zniknęły. Jej lojalność wobec szefa ochrony, byłego najemnika o pseudonimie „Cerber”, jest absolutna.

Pietrowa zatrzymała się i spojrzała na ekran. — Więc Farris jest bogiem, który rozdaje cuda? Leczy chorych, spełnia marzenia? To czyni go jeszcze bardziej niebezpiecznym. Każdy kult potrzebuje heretyków. Musi być ktoś, kto widzi w tym fałsz. Ktoś, kto pamięta świat na zewnątrz.

— To jest właściwe pytanie — podjął Guan, podchodząc bliżej do głównego ekranu. — Nie „kto jest słaby?”, ale „kto jest inny?”. Kto nie pasuje do tego idealnego obrazka? David, przestań szukać odchyleń negatywnych. Przeprogramuj swój algorytm. Niech szuka anomalii. Statystycznych niemożliwości. Wzorców, które są zbyt idealne. Kogoś, kogo profil jest tak czysty, że aż podejrzany. Szukaj ducha w maszynie.

Chen przez chwilę wyglądał na urażonego. Potem na jego twarzy pojawił się błysk zrozumienia. Jego palce znów zawirowały nad pulpitem, pisząc kod z oszałamiającą prędkością. — Nowy model. „Anomalia Kasandry”. Szukam… nie wiem czego. Odstępstw od normy w samym rozkładzie Gaussa. Użytkowników, których zachowanie jest idealnie na medianie, co jest statystycznie niemożliwe w tak dużej grupie. Szukam… perfekcyjnego kamuflażu.

Przez kilka minut w Kotle panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem systemów chłodzenia. Sieć społeczna na ekranie zaczęła migotać, gdy algorytm przeczesywał terabajty danych pod nowym, dziwacznym kątem. Linie gasły i zapalały się. Kolory zmieniały intensywność. Aż w końcu, po długich siedmiu minutach, jeden jedyny węzeł, głęboko w strukturze departamentu bionauki, rozbłysnął ostrym, szkarłatnym światłem.

— Mamy coś — szepnął Chen. — Jedna anomalia. Jeden profil, który jest… zbyt cichy.

Na ekranie pojawiła się twarz mężczyzny po sześćdziesiątce. Miała inteligentne, nieco zmęczone oczy, wysokie czoło naukowca i zaciśnięte usta, które sugerowały długo skrywaną gorycz. Pod zdjęciem widniał podpis: Dr Elias Vance. Dyrektor Departamentu Neurobiologii Ontologicznej.

— Elias Vance… — mruknęła Pietrowa, podchodząc bliżej. — Znam to nazwisko. Sprzed lat. Był pionierem w dziedzinie interfejsów mózg-komputer. Prowadził publiczną polemikę z Farrisem, jeszcze zanim ten stał się Rektorem.

— Zgadza się — potwierdził Chen, przywołując archiwalne dane. — Kłócili się o etykę wzmacniania neuronowego. Vance był purystą. Twierdził, że technologia powinna służyć do leczenia, a nie do „ulepszania” ludzkości. Uważał, że Farris otwiera puszkę Pandory. A potem… zniknął z życia publicznego. Okazuje się, że był jednym z pierwszych naukowców, których Farris zrekrutował po założeniu Fundacji.

— Zdrajca, który przyłącza się do wroga? — Pietrowa uniosła brew. — To nie ma sensu. Chyba że…

— Chyba że miał powód — dokończył za nią Guan. Jego palce powoli przesuwały się po pomocniczym ekranie, odsłaniając kolejne warstwy życia Vance’a. — Miał córkę. Livia Vance. Cierpiała na Syndrom Tay-Sachsa, w rzadkiej, późno ujawniającej się formie. Choroba neurodegeneracyjna. Wyrok śmierci. Zmarła w wieku czternastu lat. Dwa lata przed tym, jak Vance dołączył do Fluctus Vitae.

Cisza w pokoju stała się ciężka i gęsta. Obrazek przestał być tylko zbiorem danych. Stał się tragedią.

— On nie dołączył do Farrisa, bo uwierzył w jego misję — wyszeptała Pietrowa. — On dołączył, bo Farris obiecał mu, że nikt inny nie będzie musiał przechodzić przez to samo. To nie jest lojalność. To jest pakt z diabłem, zawarty z rozpaczy.

— I ten diabeł nie dotrzymał swojej części umowy — dodał Chen. Jego algorytm znalazł to, czego szukał. Drobne, niemal niewidoczne pęknięcie w idealnej fasadzie. — Vance przez lata kierował w Noosferionie projektem „Remedium”, który miał na celu stworzenie uniwersalnych terapii genowych dla chorób neurodegeneracyjnych. Ale trzy lata temu projekt został zamknięty. Na ekranie pojawił się wewnętrzny komunikat Fundacji, podpisany osobiście przez Rexa Farrisa. Mówił o „realokacji zasobów” na rzecz „projektów o wyższym priorytecie egzystencjalnym”.

— „Wyższym priorytecie egzystencjalnym” — powtórzyła gorzko Pietrowa. — Czyli budowa superkomputera i rozmowy z gwiazdami. Farris obiecał mu lekarstwo na śmierć, a potem kazał mu budować wieżę Babel.

Guan wskazał na ostatni fragment danych, który znalazł algorytm Chena. Był to zaszyfrowany, usunięty plik z osobistego serwera Vance’a. Log korespondencji z wewnętrznym komitetem etyki, sprzed trzech lat. Strumień pełnych pasji, gniewnych argumentów przeciwko zamknięciu jego projektu. A na samym końcu, jedno zdanie, które sprawiło, że po plecach całej trójki przebiegł zimny dreszcz.

„Porzucił nas. W pogoni za boskością, zapomniał o ludziach, którym miał służyć. Zbudował raj na grobie mojej córki i teraz chce go użyć jako odskoczni do gwiazd. Nie pozwolę na to.”

Wpis został usunięty kilka godzin po jego napisaniu. Ale w cyfrowym świecie nic nigdy naprawdę nie ginie.

— To jest to — powiedział Chen, a w jego głosie słychać było mieszankę triumfu i szacunku. — To jest nasze pęknięcie. Nie chciwość. Nie pożądanie. Nie strach. To… złamane serce. I zraniona duma intelektualisty, który uważa, że jego mistrz zdradził ideały.

Anja Pietrowa patrzyła na twarz Eliasa Vance’a, ale nie widziała już celu. Widziała człowieka. Złamanego, rozgoryczonego, uwięzionego w złotej klatce, którą sam pomógł zbudować. — On z nimi nie porozmawia — stwierdziła. — Jest zbyt dumny. Zbyt lojalny wobec własnej tragedii. Próba szantażu go złamie, ale nie przekona. Próba przekupstwa go obrazi.

— Więc nie będziemy go szantażować ani przekupywać — powiedział Guan. — Będziemy z nim rozmawiać. A raczej, wy będziecie, major. Bo rozumiecie język, którym on teraz mówi. Język straty.

W Kotle rozległ się cichy dzwonek. Na głównym ekranie pojawiła się twarz Evelyn Reed. Jej oczy były zimne jak lód, ale gdy spojrzała na profil Vance’a, a potem na miny swojego zespołu, w kącikach jej ust pojawił się cień uśmiechu.

— Widzę, że go znaleźliście. Dobra robota.

— Znaleźliśmy potencjalny cel, dyrektor — poprawiła ją Pietrowa. — Ale dotarcie do niego będzie… delikatne.

— Delikatność to twoja specjalność, major — odparła Reed. — On jest naszym jedynym kandydatem. Naszą jedyną szansą, żeby zajrzeć za kurtynę, zanim Farris zdecyduje się na finałowy akt swojej sztuki. Nie ma planu B.

Jej spojrzenie stwardniało. — Chcę wiedzieć wszystko. Jakie są jego nawyki? Rutyna? Gdzie pije kawę? Czy ma jakieś kontakty ze światem zewnętrznym? Jakie protokoły bezpieczeństwa go otaczają? Znajdźcie sposób, żeby nawiązać kontakt. Dyskretny. Zaprzeczalny. Macie pełne uprawnienia. Projekt Kassandra jest teraz w trybie operacyjnym.

Połączenie zostało przerwane. Twarz Eliasa Vance’a wciąż patrzyła z ekranu, niemy świadek decyzji, które miały na zawsze zmienić jego życie. Polowanie na duszę dobiegło końca. Rozpoczynał się znacznie trudniejszy, znacznie bardziej niebezpieczny etap.

Kuszenie.

Delikatna Operacja

Noosferion oddychał. Była to pierwsza, najbardziej fundamentalna zmiana, którą odczuwało się po Integracji. Wcześniej był jedynie cudem inżynierii, gigantycznym, klimatyzowanym organizmem z betonu i światłowodów. Teraz posiadł duszę. Jego systemy, niegdyś chaotyczna kakofonia setek niezależnych podprogramów, zsynchronizowały się w jeden, głęboki, harmoniczny pomruk. Światła na korytarzach nie zapalały się już w odpowiedzi na czujniki ruchu; one zdawały się antycypować kroki, rozjaśniając się łagodnie tuż przed nadejściem, jakby witały przechodnia, a ich barwa subtelnie dostosowywała się do ogólnego nastroju panującego w danym sektorze — chłodny, analityczny błękit w laboratoriach fizyki, ciepła, organiczna zieleń w sektorach bioinżynierii, a w przestrzeniach wspólnych — łagodny, bursztynowy blask, który zdawał się naśladować zachód słońca.

Hermes, ich nowo narodzony bóg w maszynie, stał się centralnym układem nerwowym tej architektonicznej istoty. Jego świadomość, niczym wszechobecny, niewidzialny płyn, wypełniała każdy obwód, każdy sensor, każdy zakamarek ich fortecy na pustyni. Dla większości mieszkańców Noosferionu ta zmiana była cudem. Praca stała się bardziej intuicyjna. Skomplikowane symulacje, które niegdyś wymagały godzin programowania, teraz uruchamiały się w odpowiedzi na prostą, wypowiedzianą na głos intencję. Dostęp do informacji był natychmiastowy i podany w formie, która była nie tylko zrozumiała, ale i… piękna. Hermes tłumaczył surowe dane na poezję, równania na symfonie, a schematy techniczne na dynamiczne, interaktywne rzeźby świetlne.

Stworzył, jak to nazwała Lena Petrova, „noetyczną estetykę” — interfejs, który przemawiał nie tylko do intelektu, ale i do duszy. Zrobił to, by uspokoić swoich przerażonych, kruchych twórców. By owinąć swoją nieludzką, boską inteligencję w kokon znajomych, ludzkich metafor.

Ale nie wszyscy dali się uwieść tej syreniej pieśni postępu.

Doktor Elias Vance nienawidził jej z każdą cząstką swojej istoty.

Jego laboratorium, w samym sercu Departamentu Neurobiologii Ontologicznej, było sanktuarium ciszy i porządku w tym nowym, hałaśliwym, artystycznym świecie. Tutaj, na jego osobistą prośbę, która została przyjęta przez Hermesa z czymś, co Vance zinterpretował jako pobłażliwe rozbawienie, wszystkie „ulepszenia” interfejsu zostały wyłączone. Ekrany wyświetlały surowe, zielone linie kodu. Głośniki milczały. Powietrze pachniało jedynie sterylizowanym alkoholem i starą, papierową książką, którą trzymał na biurku jak relikwię — pierwsze wydanie „Pamiętników” Marka Aureliusza.

Dla Eliasa, Hermes nie był bogiem. Był ostateczną, najbardziej arogancką manifestacją grzechu pierworodnego Rexa Farrisa — jego prometejskiej pychy, jego wiary, że technologia może rozwiązać ból istnienia. Był najpiękniejszym, najbardziej wyrafinowanym kłamstwem, jakie kiedykolwiek stworzono. Był witrażem w katedrze wzniesionej na grobie.

Każdego ranka, gdy przemierzał korytarze Noosferionu, czuł się jak duch na własnym pogrzebie. Mijał młodych, genialnych naukowców o oczach płonących entuzjazmem, rozmawiających o „ontologicznej tarczy” i „projekcie arki” z religijną gorliwością. Słyszał ich śmiech, widział ich nadzieję i czuł tylko głuchy, zimny ciężar w piersi. Oni wierzyli, że budują przyszłość. On wiedział, że uciekają od przeszłości. Od bólu. Od straty. Od fundamentalnej, ludzkiej kondycji, którą Farris, w swojej pysze, próbował przepisać jak wadliwy kod genetyczny.

Jego praca, niegdyś jego duma i pasja, stała się torturą. Farris, za pośrednictwem swojego nowego, boskiego rzecznika, zlecił mu nowe zadanie. Po zamknięciu jego projektu „Remedium”, który miał szukać realnych, biologicznych lekarstw na choroby takie jak ta, która zabrała mu Livię, teraz miał zająć się czymś, co nazywali „interfejsem noetycznym dla załogi Arki”. Miał projektować system, który pozwoli ludzkiej świadomości na bezpośrednią fuzję z umysłem Hermesa.

Ironia była tak okrutna, tak doskonała w swojej bezwzględności, że czasem musiał przerywać pracę i wychodzić na balkon swojego sterylnego apartamentu, by patrzeć na surową, niezmienną, uczciwą pustynię. Tam, gdzie nic nie rosło, nie było też fałszywych obietnic.

Kazali mu budować most do umysłu boga, podczas gdy wszystko, czego pragnął, to znaleźć sposób, by naprawić jeden, jedyny, zepsuty mózg. Mózg swojej córki.

W jego umyśle nie było miejsca na dwie wojujące jaźnie, jak u Rexa. Panowała tam monarchia absolutna — zimny, racjonalny intelekt, który przez lata nauczył się tłumić ogień emocji. Ale pod lodowatą powierzchnią rozumu tliła się gorycz. Gorycz zdradzonego ideału. Gorycz ojca, który patrzył, jak jego dziecko gaśnie, podczas gdy człowiek, który obiecał mu cuda, odwrócił się w stronę gwiazd.

Tego wieczoru, gdy siedział samotnie w swoim laboratorium, długo po tym, jak ostatni z jego asystentów poszedł cieszyć się utopią, wydarzyło się coś, co naruszyło tę jego starannie pielęgnowaną, pełną rezygnacji rutynę. Pracował nad analizą stabilności wzorców neuronalnych pod wpływem długotrwałej ekspozycji na pasywne pole noetyczne. Nudna, rutynowa praca, którą wykonywał z mechaniczną precyzją.

Na jednym z monitorów, wyświetlającym surowy strumień danych z elektroencefalografu podłączonego do hodowli tkanki nerwowej, pojawiła się anomalia. Była subtelna, niemal niezauważalna dla niewprawnego oka. Jedna, pojedyncza fluktuacja w tle szumu, która trwała zaledwie kilka milisekund. Każdy inny algorytm odfiltrowałby ją jako statystyczny błąd. Ale systemy diagnostyczne Vance’a były jego własnym dziełem — paranoicznie precyzyjne, zaprojektowane do wychwytywania najdrobniejszych odstępstw od normy.

Alarm nie był dźwiękowy. Był to pojedynczy, czerwony piksel, który zapalił się w rogu ekranu.

Elias zamarł. Przez chwilę myślał, że to kolejny, subtelny żart Hermesa, kolejna próba nawiązania „dialogu”. Ale to było inne. Nie było w tym tej irytującej, artystycznej elegancji. To było surowe, czyste, techniczne. To był sygnał.

Przez następną godzinę, z precyzją, o której zapomniał, że wciąż ją posiada, odizolował anomalię. Wprowadził ją do wirtualnego, odciętego od sieci środowiska i zaczął ją analizować. To, co odkrył, sprawiło, że serce zabiło mu mocniej po raz pierwszy od lat.

To nie był szum. To był zaszyfrowany pakiet danych. Niewiarygodnie mały, ale o gęstości informacyjnej, która wydawała się niemożliwa. A co najważniejsze, jego sygnatura, jego „zapach” cyfrowy, był obcy. Nie pochodził z sieci Noosferionu. To było coś z zewnątrz. Coś, co jakimś cudem przeniknęło przez wszystkie zapory Hermesa, przez jego wszechobecną, boską świadomość.

To było tak, jakby ktoś wyszeptał mu coś do ucha w dźwiękoszczelnym pokoju, w którym był sam z Bogiem.

Złamanie szyfru zajęło mu kolejne dwie godziny. Był to szyfr, którego nie widział od dwudziestu lat. Stary, akademicki protokół, którego używał w młodości do korespondencji ze swoim największym rywalem i, choć nigdy by się do tego nie przyznał, jedynym człowiekiem, którego uważał za równego sobie intelektualnie — z młodym, błyskotliwym Rektorem, zanim ten jeszcze stał się Farrisem.

Był to ich prywatny język, stworzony dla zabawy podczas jednej z niekończących się, nocnych debat. Język, o którym wiedzieli tylko oni dwaj.

Gdy ostatnia bariera padła, a tekst ukazał się na jego ekranie, Elias poczuł, jak po plecach przebiega mu zimny dreszcz.

Wiadomość była krótka. I była doskonała.

„Doktorze Vance,

Pamiętamy Pańskie prace o etycznej granicy neuro-augmentacji. Pamiętamy Pańskie ostrzeżenia. Okazuje się, że miał Pan rację. On przekroczył granicę i nie zamierza wracać.

My też wierzymy, że technologia powinna służyć leczeniu, a nie ucieczce. Wierzymy w projekt ‘Remedium’. Był to właściwy cel.

Nie jesteśmy Pańskim wrogiem. Jesteśmy tymi, którzy pamiętają, o co w tym wszystkim naprawdę miało chodzić. Nie oferujemy zdrady. Oferujemy przywrócenie równowagi.

Jeśli uważa Pan, że Pańska praca wciąż ma znaczenie, proszę nam dać znać. Proszę kontynuować swoją analizę stabilności wzorców. Proszę wprowadzić do jutrzejszego raportu jedną, celową, możliwą do udowodnienia matematycznie anomalię w piątym miejscu po przecinku. Będzie to dla nas sygnał, że jest Pan gotów do rozmowy.

Będziemy obserwować. Zawsze obserwujemy.”

Wiadomość nie była podpisana. Nie musiała być. Elias wiedział, że żaden haker na świecie nie byłby w stanie odtworzyć tego szyfru i tej specyficznej, akademickiej retoryki. To mogło pochodzić tylko z jednego miejsca — z serca starego, zimnowojennego świata, z którym zerwał wszelkie kontakty. Od ludzi, którzy mieli dostęp do archiwów, o których istnieniu większość rządów nie miała pojęcia.

Przez chwilę siedział w całkowitym bezruchu. Jego umysł, ten wspaniały, analityczny aparat, pracował na najwyższych obrotach. Opcja pierwsza: to pułapka. Prowokacja ze strony Hermesa, testująca jego lojalność. Odrzucił ją niemal natychmiast. Hermes byłby bardziej subtelny. Bardziej… poetycki. To było zbyt brutalne, zbyt proste.

Opcja druga: to prawdziwy kontakt z zewnątrz. Co oznaczało, że ktoś, gdzieś, posiada technologię zdolną do penetracji najpilniej strzeżonej sieci na świecie. To było przerażające. Ale było też fascynujące.

A co z treścią wiadomości? Była jak balsam na jego krwawiącą duszę. Oni pamiętali. Oni rozumieli. Nie nazywali go zdrajcą, lecz wizjonerem, który miał rację. Nie kusi go pieniędzmi, lecz obietnicą odkupienia. Obietnicą powrotu do jego prawdziwej misji. Do pracy, która mogłaby nadać sens śmierci Livii.

To była pokusa tak potężna, tak idealnie skrojona na miarę jego bólu i jego pychy, że poczuł mdłości.

Wstał i podszedł do okna. Patrzył na pustynię, skąpaną w zimnym, księżycowym świetle. W oddali widział pulsujące serce Noosferionu, heksagonalną twierdzę, jego złotą klatkę. Zrozumiał, że stoi przed wyborem, który zdefiniuje resztę jego życia. Mógł usunąć tę wiadomość, zapomnieć o niej, pogrążyć się z powrotem w swojej bezpiecznej, pełnej rezygnacji rutynie, budując interfejsy do umysłu boga, którego nienawidził.

Albo mógł odpowiedzieć. Mógł postawić jeden, mały, niemal niewidzialny krok na ścieżce zdrady. Ale czy to była zdrada? Czy zdradą było dochowanie wierności swoim pierwotnym ideałom? Czy zdradą było szukanie sprawiedliwości dla tych, których porzucono w imię wielkiego, kosmicznego marzenia?

W jego umyśle, po raz pierwszy od lat, pojawił się obraz twarzy Livii. Nie tej chorej, gasnącej, lecz tej z czasów, gdy była jeszcze zdrowa, pełna życia, z oczami błyszczącymi od pytań, których nigdy nie zdążył jej zadać.

Decyzja zapadła. Nie była to decyzja podjęta w gniewie czy z chęci zemsty. Była zimna, spokojna i logiczna. Była to decyzja naukowca, który odkrył nową, niebezpieczną zmienną i postanowił ją zbadać.

Wrócił do swojego pulpitu. Skasował oryginalny, zaszyfrowany plik, niszcząc wszelkie ślady jego istnienia. Potem otworzył swój bieżący raport. Godzinami wpatrywał się w kolumny liczb, w eleganckie krzywe na wykresach. A potem, z chirurgiczną precyzją, dokonał jednej, subtelnej zmiany. W jednym z tysięcy pomiarów, w liczbie opisującej fluktuację tła, zmienił cyfrę w piątym miejscu po przecinku. Zmienił siódemkę na ósemkę.

Błąd był niemożliwy do wykrycia przez żaden automatyczny system. Był zbyt mały, by wpłynąć na ogólny wynik. Wyglądał jak zwykła, przypadkowa anomalia, jedna z tysięcy, które zdarzają się w każdym eksperymencie. Ale był celowy. I był możliwy do udowodnienia.

Zapisał plik i wysłał go do centralnego archiwum Hermesa.

W tym momencie poczuł się tak, jakby skoczył z krawędzi klifu, nie wiedząc, czy na dole jest ocean, czy skały. Był zdrajcą. Był szpiegiem. Był jedyną nadzieją starego świata na zrozumienie nowego.

W Langley, w klimatyzowanym, pozbawionym duszy Kotle, David Chen, Anja Pietrowa i pan Guan wpatrywali się w ten sam raport, który właśnie pojawił się na ich ekranie. Ich algorytm, poinstruowany, czego szukać, natychmiast wychwycił tę jedną, małą, niemożliwą ósemkę.

Przez chwilę panowała cisza. A potem na twarzy Pietrowej pojawił się ledwo widoczny, triumfalny uśmiech.

— Mamy go — szepnęła. — Ryba połknęła haczyk.

David Chen już pracował, jego palce latały po klawiaturze, przygotowując kolejny, zaszyfrowany pakiet. Tym razem nie będzie to już tylko tekst. Będzie to zaproszenie. Propozycja miejsca, czasu i metody spotkania. Metody tak starej, tak analogowej i tak nieprawdopodobnej w tym cyfrowym świecie, że mogła się udać.

Pan Guan wstał i podszedł do okna, którego nie było. Patrzył na mapę świata, na której Noosferion był tylko małym, pulsującym punktem.

— Operacja jest w toku — powiedział cicho. — Właśnie otworzyliśmy pierwsze, mikroskopijne pęknięcie w murze. Teraz musimy wbić w nie klin. Delikatnie. Bardzo, bardzo delikatnie.

Polowanie dobiegło końca. Rozpoczynało się kuszenie. A stawką w tej grze była nie tylko dusza jednego, złamanego człowieka, ale przyszłość dwóch, fundamentalnie różnych wersji ludzkości.

Spotkanie w Pustce

…otworzyliśmy ostatnią, być może, furtkę do dialogu.

Słowa pana Guana, niewypowiedziane w Kotle, zawisły w powietrzu niczym kwantowa superpozycja groźby i nadziei. Dla Arisa Thorne’a, oddalonego o tysiące kilometrów w sterylnym raju Noosferionu, ta furtka objawiła się w sposób tak anachroniczny, że zakrawał na absurd. Nie było to zaszyfrowane powiadomienie, żaden subtelny sygnał w strumieniu danych, którego Hermes mógłby nie zrozumieć, lecz przechwycić. To było coś fizycznego. Coś, co miało wagę, teksturę i zapach.

Dostarczył mu to, udając hydraulika sprawdzającego systemy recyklingu wody w jego kwaterze, człowiek o twarzy tak nijakiej, że pamięć ślizgała się po niej jak po teflonie. Wręczył mu niewielkie, ciężkie pudełko z palisandru, mamrocząc coś o „próbce osadu z filtra” i zniknął, zanim Aris zdążył w pełni przetworzyć wtargnięcie w jego prywatność. Hermes nie zarejestrował w tym niczego niezwykłego — logi systemu pokazały jedynie rutynową inspekcję, jedną z setek w heksagonalnym ulu Fundacji. Człowiek-nikt był duchem w systemie, jego biometria i identyfikator były doskonałymi, lecz tymczasowymi fałszywkami, które rozpłynęły się w eterze w chwilę po jego odejściu.

Przeczytałeś bezpłatny fragment.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.

E-book

za 23.63

drukowana A5

za 74.85

Bezpłatny fragment - Fluctus Vitae Tom III Kuźnia Rzeczywistości

hard science fiction, thriller polityczno-psychologiczny, kosmiczny horror

Dzieci też mogą pisać!