Bezpłatny fragment - Europejski Nakaz Aresztowania

Część 1

Przedmiotowy nakaz aresztowania jest pierwszym środkiem w dziedzinie prawa karnego, który urzeczywistnia w sposób kompletny podstawową zasadę wzajemnego uznawania decyzji. Zasada ta została potwierdzona przez Radę Europejską, na posiedzeniu w Tempere w 1999 roku, gdzie Rada uznała zasadę tą za fundamentalną we współpracy sądowej państw członkowskich. ENA został ustanowiony aktem prawnym, który wszedł w życie 7 sierpnia 2002 roku, i został implementowany do Polski 1 stycznia 2004 roku na mocy ustawy.

Zgodnie z prawem zatem wydaniu osoby decyduje sąd kraju, na którego terytorium osoba przebywa, jest to forma, która nieco odbiega od znanych dotychczas form w tym zakresie. Można zatem stwierdzić iż odróżnieniu od ekstradycji, w przypadku europejskiego nakazu aresztowania rezygnuje się z zasady podwójnej karalności, co oznacza, iż nie trzeba badać, czy kraj, który ma wydać również penalizuje czyn, za popełnienie, którego pewien kraj stara się o przejęcie osoby. Wystarczy, że czyn jest karany w kraju, który wydał nakaz aresztowania.

Jak wcześniej stwierdzono, nakaz będący przedmiotem niniejszych rozważań, jest to decyzja sądowa wydana przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, wydawana w celu aresztowania i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby, co do której istnieje podejrzenie popełnienie przestępstwa lub przestępstwo takie zostało dokonane i stwierdzone w odrębnym postępowaniu. Osoba zatem, której dotyczy wniosek w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego, staje się osobą ściganą na podstawie przedmiotowego nakazu, który daje tym samym prawo do aresztowania takiej osoby przez organy władzy na terenie całego obszaru Unii, niezależnie od szczególnego prawa wewnętrznego tych krajów.

Część 2

To pierwszy konkretny środek w dziedzinie prawa karnego wprowadzający zasadę wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych w stosunkach między państwami członkowskimi UE. Jest to co prawda niewielki krok na drodze do unifikacji systemu prawa karnego i stworzenia paneuropejskich służb policyjnych, niemniej w ten sposób można naocznie przekonać się, iż współpraca taka jest faktycznie możliwa, mimo barier językowych. Tym samym stanowi podstawę unijnej współpracy sądowej.