Lot
Było sobie raz pisklątko
Do człowieka przywiązane
Które patrząc wiernym wzrokiem
Wciąż widziało w nim swą mamę
Już do lotu dzień się zbliżał
Wzbić w przestworza nadszedł czas
A pisklątko w swej przekorze
Chciało zostać z mamą wraz
Rozstać się nie chciało wcale
Świat mu obcy całkiem był
Choć latało doskonale
W przestrzeń się nie chciało wzbić
„Tak mi dobrze jest przy tobie
Tak bezpiecznie i cieplutko
Gdzie mam lecieć w świat daleki
Skoro tutaj tak milutko
Raczej z tobą pozostanę
Będę kochać cię jak mamę
Będziesz karmić mnie ziarnkami
Tyleż uczuć między nami“
Ale życie w swym zachwycie
Ułożyło chytry plan
Że gdy lotu czas się zbliża
Porzucamy gniazdo mam
Więc pamiętaj ptaszku miły
Że wyfrunąć każdy musi
Zbieraj na ten lot swe siły
Świat swym pięknem przecież kusi
Patrzy pisklę z żalem w oku
Na swą mamę którą kocha
I choć wie że musi lecieć
Jego serce ciągle szlocha
„Kiedyś wrócę w twoje progi
Gdy odwiedzę świat daleki
Bo twój dom jest tak mi drogi
Zapamiętam go na wieki“
Pożegnawszy się z rodziną
Długo patrzył hen przed siebie
Potem wzbił się mocno w przestrzeń
I szybował już po niebie
Patrzył z góry na świat cały
Zachwycony tym co wokół
A świat wydał mu się doskonały
Choć naprzeciw leciał sokół
Ptaszek nie znał zagrożenia
Świat mu jeszcze obcy był
Nie okazał więc zdziwienia
Że ten ptak wzrok w niego wbił
Chciał ominąć swą przeszkodę
Odbił nieco w prawo lot
Lecz o dziwo wielki potwór
Również w prawo zrobił zwrot
To mu dało do myślenia
Gdzieś niepokój serce ścisnął
A naprawdę się przestraszył
Gdy mu w oczach pazur błysnął
Zwinnym ruchem w bok odskoczył
Siłą pędu krąg zatoczył
W główce mu zawirowało
W oczach całkiem pociemniało
Lecz ptaszysko nie odpuszcza
Pazurami wbić próbuje
Lot swój w mgnieniu oka zmienia
Na ptaszynę wprost szybuje
„Co tu robić gdzie uciekać
Jak ratować własną skórę
Gdy opowiem o tym mamie
Kup książkę, aby przeczytać do końca.