Bezpłatny fragment - Dzień w którym się umiera

Tomik wznowiony w 2020 roku po drobnych aktualizacjach

Opowieść reinkarnacyjna

* * *

Zacznijmy od snów.

Zdaje Ci się, że Cię nie ma.

Zdaje Ci się, że Cię nie ma.

Słyszysz jak to słychać?

Słyszysz jak to słychać?

Nic, tylko śpisz i dlaczego umierasz?

Skoro śpisz?

Nie kłam.

Życie jak drożdże genami pęcznieje.

* * *

Żyła, kręgosłup, była.

Kobyła.

Ziemia. Nicość. Prześwit.

Słońce ponad górami świeci.

Życzenia urodzinowe.

Licytacja marzeń.

Za rogiem hospicjum i cmentarz.

Drzewo i przepaść.

Milczenie i plac targowy.

Góra i dolina.

Z góry i z dołu wszystko już widać.

Z dołu nic, co na górze.

Z góry nic, co na dole.

Rozumiemy się jak dwie... Inności,

pochyłe sobie.

* * *

Wrastać. W wartości. I to celowo daje się spację.

Profesor zna się na poezji jak siebie nie zna.

Wzrastać w wartościach.

Być opętanym

korzeniami rozumu,

które jak głupota

lądują w jednej piaskownicy

cmentarza.

* * *

Krajobrazy snu

nie mają nic ze śmierci,

jej pustki, a śmierć

ma być krewną snu.

Śmierć ma być krewną życia.

Śmierć to też życie.

Życie to też śmierć.

* * *

Wyginać się. Mieć ciało.

Potrafić śnić, nie mieć uszkodzonych jeszcze

płatów.

Starczy, to zakrawa na cud.

Istnienia i nie istnienia.

* * *

Roślina. Oto roślina. Oto jej cały świat, ona sama.

Komórka z komórki, zdolna do rozmnażania

sobie włókien rąk,

które pną się ku słońcu.

I powiedz, że nie jest istotą żyjącą i czującą...

Istota żyjąca i czująca.

* * *

Tkanka grochu. Naciśnij - poleje się

sok.