Bezpłatny fragment - Duchowy Izrael

Teologia Zastępstwa

Wstęp

Każdy, kto przeczytał tytuł książki, zastanawia się, czy autor jest za czy przeciw Izraelowi. Otóż są dwie skrajności. Miłośnicy Izraela mówią o nim tylko dobre rzeczy, a ci, co spróbują coś powiedzieć prawdę, taka niewygodną, zaraz są oskarżeni o antysemityzm. Druga skrajność, to ci, co są wrogami Izraela, widzą tylko złe rzeczy. Nie dostrzegają w Izraelu nic dobrego. Zdradzę wam, jakie jest moje stanowisko. Spoglądam z obu stron. Nie szczędzę Izraelowi dobrych słów i krytyki. Pokazuje Izraela z Bożej strony, jak to Bóg go widzi, a jak widzą go ludzie. Są dwie prawdy o Izraelu dobra i zła. Motto moje to: Kto nienawidzi Izraela, nienawidzi Boga, kto zgadza się ze złem, jakie Izrael popełnia: służy diabłu.

Definicja Teologii Zastępstwa

Teologia Zastąpienia zwana inaczej „supersesjonizm” Używam pierwszej nazwy, bo jest łatwiejsza do zapamiętania, oba terminy znaczą to samo. Co przez to rozumiemy? Współczesny pogląd jest nieco odmienny od tego z IV wieku, popatrzmy, co współcześni zwolennicy teologii Zastępstwa rozumieją przez to pojęcie: Kościół zastąpił miejsce Izraela w Bożym planie. Zwolennicy Teologii Zastępstwa wierzą, że Żydzi nie są już narodem wybranym w oczach Boga i Bóg nie ma żadnych konkretnych planów dla narodu izraelskiego. Różne poglądy na temat związku Kościoła z Izraelem można zawrzeć w dwóch stanowiskach: albo Kościół jest kontynuacją Izraela, albo Kościół jest czymś zupełnie innym i różnym od Izraela. Jak to jest naprawdę? Przeanalizujemy obie możliwości. Popularnym określeniem w miejsce,„Teologia Zastąpienia” jest Teologia Wypełnienia, Chrystus wypełnił proroctwa ST. z woli Boga powstało chrześcijaństwo, które wypełnia Przymierze oparte na prawie Synajskim, czyli 10 przykazaniach i powołuje się na historię Izraela, i odnoszą to do siebie, jako naukę Boga dla nich. To, co reprezentowało chrześcijaństwo, w IV wieku było nie Teologią Zastąpienia, bo nie potwierdza tego historia, ale raczej Teologia Wypełnienia. Wrogość do Izraela etnicznego i antysemityzm, jest godny potępienia. Są to jednak dwie różne nauki. Dzisiaj mówimy o wypełnieniu proroctw i praw na nas, a odrzucamy antysemityzm. Wówczas właściwie przyjęto wypełnienie, ale niewłaściwie przyjęto antysemityzm. Nie należy odrzucać Teologii Wypełnienia, z IV wieku, dlatego, że istniał też antysemityzm. A tak się właśnie robi.

Stanowisko Kościoła Rzymskiego

Może to dziwić, ale Kościół Rzymskokatolicki nie popiera Teologii Zastępstwa. A przecież w historii przyczynił się do jej powstania i na tej podstawie, największego prześladowania Żydów.

Magisterium od Soboru Watykańskiego II dystansuje się wyraźnie wobec dawnej teologii.

„Zgłębiając tajemnicę Kościoła, święty Sobór obecny pamięta o więzi, którą lud Nowego Testamentu zespolony jest duchowo z plemieniem Abrahama. […] Przeto nie może Kościół zapomnieć o tym, że za pośrednictwem owego ludu, z którym Bóg w niewypowiedzianym miłosierdziu swoim postanowił zawrzeć Stare Przymierze, otrzymał objawienie Starego Testamentu i karmi się korzeniem dobrej oliwki, w którą wszczepione zostały gałązki dziczki oliwnej narodów. […] Skoro więc tak wielkie jest dziedzictwo duchowe wspólne chrześcijanom i Żydom, święty Sobór obecny pragnie ożywić i zalecić obustronne poznanie się i poszanowanie, które osiągnąć można zwłaszcza przez studia biblijne i teologiczne oraz przez braterskie rozmowy” (Nostra Aetate 4).

„A choć władze Żydowskie wraz ze swymi zwolennikami domagały się śmierci Chrystusa, jednakże to, co popełniono podczas Jego męki, nie może być przypisane ani wszystkim bez różnicy Żydom wówczas żyjącym, ani Żydom dzisiejszym. Chociaż Kościół jest nowym Ludem Bożym, nie należy przedstawiać Żydów jako odrzuconych, ani jako przeklętych przez Boga, rzekomo na podstawie Pisma Świętego. Niechże więc wszyscy dbają o to, aby w katechezie i głoszeniu Słowa Bożego nie nauczali niczego, co nie licowałoby z prawdą ewangeliczną i z duchem Chrystusowym” (Nostra Aetate 4). Komitet Nauk Teologicznych. Uniwersytet Papieski Ks. prof. Łukasz Kamykowski artykuł „Ku katolickiej teologii Judaizmu”

Obecne stanowisko Kościoła Rzymskiego co do Żydów.

Abp Grzegorz Ryś podczas obchodów XXVI Dnia Judaizmu w Kościele katolickim, odpowiedział: (1)

.

Pierwsze stwierdzenie jest takie, że Żydzi dalej są narodem wybranym. Bóg nie odrzucił Izraela. O tym mówimy dziś łatwo, ale trzeba pamiętać, że od II do XX wieku w Kościele panowała tzw. „Teologia Zastępstwa”, która głosiła, że Bóg odrzucił Izrael i że zastąpił go nowym ludem Bożym, jakim jest Kościół […]. Ostatnie ślady tego myślenia mieliśmy, o zgrozo, w naszej liturgii wielkopiątkowej za Żydów, w której jeszcze dwa lata temu w Polsce używaliśmy formuły „Żydzi są narodem, który kiedyś był narodem wybranym”. Chwała Bogu, ta formuła została zmieniona i modlimy się dziś tak jak cały Kościół powszechny za Żydów, którzy są narodem pierwszego wybrania (2).

.

Druga teza Nostra aetate dotyczy odpowiedzialności za śmierć Chrystusa. Abp Ryś z charakterystyczną dla siebie łatwością objaśnia:

.

W Nostra aetate jest mowa, że nie wolno obwiniać ani Żydów historycznie żyjących z Jezusem, ani tym bardziej Żydów w ogóle. Przez wieki nazywano Żydów „Bogobójcami” albo „bratobójcami”. Kiedy podkreślano żydowskość Jezusa, to Żydów porównywano do Kaina — bratobójcy, który został też przez Boga ukarany wieczną tułaczką, co bardzo dobrze mówiąc brzydko, przekładało się na fakt żydowskiej diaspory i rozproszenia po świecie […]. Nostra aetate podkreśla, że nie wolno tak myśleć ani mówić o Żydach, a w ślad za tym Katechizm Kościoła katolickiego mówi o tym, że „chrześcijanie w o wiele większym stopniu ponoszą odpowiedzialność za śmierć Jezusa niż Żydzi, na których chętnie tę odpowiedzialność zrzucali przez wieki”

Papież Franciszek powiedział na jednej z audiencji środowych z okazji 60. rocznicy opublikowania Nostra aetate, iż przeżyliśmy w Kościele przewrót. „Nie mówimy już dzisiaj o sobie i nie myślimy jako o wrogach czy obcych, ale jako o przyjaciołach i braciach” — powiedział papież.

.

Dlaczego polscy biskupi przed 26 laty ustanowili dzień judaizmu w Kościele? Dlaczego akurat ta mniejszość narodowo-religijna cieszy się takimi przywilejami i atencją? Według abp. Rysia „Dzień Judaizmu jest wyrazem troski o dobro Kościoła, o Jego żywotność, o wiarę Jego członków, ale także wspólnego z Żydami doświadczenia, że Bóg jest jeden, jest bliski i dobry dla człowieka, a Lud Izraela nigdy nie został przez Niego odrzucony”.

.

Przypisy:

1. Całość powyższego artykułu pochodzi ze strony: https://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/3114 Bractwo Kapłańskie Piusa X artykuł: „Czy katolikowi wolno modlić się o nawrócenie Żydów”.

2. Strona: www.ekai.pl/abp-rys-zydzi-dalej-sa-narodem-wybranym/

Początki

Ks. Romuald J. Weksler-Waszkinel:

„To wrogość do religii żydowskiej, a dokładniej — do jej wyznawców. W środowisku chrześcijańskim antyjudaizm ujawnił się w II wieku po Chrystusie przy okazji odrzucenia przez Kościół poglądów Marcjona. Tenże nauczał, że żydowskie Święte Pisma, czyli Stary Testament, pochodzą od mściwego, srogiego, plemiennego boga Żydów, a dopiero Jezus Chrystus objawił Boga przebaczającego, który jest Miłością, Ojcem wszystkich ludzi. Zdaniem Marcjona ani Nowy Testament nie ma nic wspólnego ze Starym, ani Jezus Chrystus z Żydami i ich religią. Zaakceptowano święte Księgi Żydów, ale Żydów odrzucono. Powiadano: Żydzi nie tylko nie przyjęli Jezusa, ale go ukrzyżowali. Za to zostali przez Boga odrzuceni, a ich miejsce zajął Kościół, który stał się nowym — więcej — prawdziwym Izraelem”

Nietolerancja, to mało powiedziane, wobec Żydów istniała jawna nienawiść. Popatrzmy na dzieło, które powstało w 380 roku a, które nawet nazwano konstytucją chrześcijaństwa. Jakie poglądy reprezentował tamtejszy kościół?

.

W Konstytucjach Apostolskich czytamy: (1)

„Wypowiedzi proroków potwierdzają powody odrzucenia fałszywego Izraela. Trzeba ich unikać, ponieważ naprawdę bluźnią Bogu; większość bezbożnych nie zna Boga, tych zaś dotknęła choroba złej woli, bo walczą z Bogiem. Jak mówi prorok Jeremiasz, ze złości heretyków skalanie wyszło na ziemię. Pan Bóg odtrącił przewrotne zgromadzenie i porzucił dom, jak sam mówi w pewnym miejscu:

„Opuściłem mój dom, pozostawiłem moje dziedzictwo”Constitutiones Apostolorum VI 5, 1—6

„Jeśli jakiś duchowny lub świecki wejdzie do synagogi Żydów lub do świątyni heretyków, aby się modlić, zostanie złożony z urzędu i wyłączony [z Kościoła. ]”

Const Apost. VIII 47, 65—69,”

8. Jeśli jakikolwiek biskup, prezbiter lub diakon będzie obchodził święto Paschy przed wiosennym zrównaniem dnia z Żydami, niech będzie wykluczony. /3774/

65. Jeśli ktoś, z duchowieństwa lub świeckich, wchodzi do synagogi żydowskiej lub heretyckiej, aby się modlić, niech zostanie pozbawiony i zawieszony./3806/

71. Jeśli jakiś chrześcijanin przenosi olej do pogańskiej świątyni, do synagogi żydowskiej lub zapalają lampy na te święta, niech zostanie zawieszony”.

Obecnie istnieje tendencja w odwrotną stronę. Od lat zastanawiałem się nad tym dlaczego niektórzy chrześcijanie stali się tak gorliwymi zwolennikami Izraela, że stali się żydami. Obecnie, widzimy dwie skrajności, jedni są przeciwnikami Izraela, i uznają, że nie mają z nimi nic wspólnego, bo Bóg uczynił ich nowym Izraelem. Inni są ogromnymi zwolennikami, przestrzegając wszystkich zwyczajów, nawet takich, o których Biblia nie wspomina, a jak ktoś się sprzeciwi, to nazywają go antysemitą.

Profesor Paul Halsall z Uniwersytetu Fordham cytuje następujący zawód Wizygotów z ok. AD 680—687: A dotyczy tych co nawrócili się z Żydów i przyjęli chrześcijańską wiarę, kazano im odmawiać następującą regułę.

„Tu i teraz wyrzekam się wszelkich obrzędów i przestrzegania religii żydowskiej, nienawidząc wszystkich jej najbardziej uroczystych ceremonii i zasad, których w dawnych czasach przestrzegałem i trzymałem. W przyszłości nie będę praktykował żadnego obrzędu ani celebracji z tym związanej, ani żadnego zwyczaju wynikającego z mojego przeszłego błędu, obiecuje, że nie będę ich szukać, ani ich nie będę ich wykonywać. W imię tego Credo, w które naprawdę wierzę i trzymam się całym sercem, obiecuję, że nigdy nie wrócę do wymiocin żydowskich przesądów. Nigdy więcej nie będę pełnił żadnego z obowiązków związanych z ceremoniami żydowskimi, od których byłem uzależniony, ani nigdy więcej nie będę ich cenił. Całkowicie zaprzeczam i odrzucam błędy religii żydowskiej, odrzucając wszystko, co stoi w sprzeczności z wiarą chrześcijańską i potwierdzając, że moja wiara w Trójcę Świętą jest na tyle silna, że pozwala mi żyć prawdziwie chrześcijańskim życiem, unikać wszelkich kontaktów z innymi Żydami i mieć znajomości w kręgu moich znajomych jedynie wśród uczciwych chrześcijan. Z nimi lub poza nimi muszę zawsze spożywać chrześcijański posiłek i jako prawdziwie pobożny chrześcijanin często i z szacunkiem chodzę do kościoła. Obiecuję także przestrzegać i obejmować z należną miłością i szacunkiem przestrzeganie wszystkich dni Pańskich lub świąt męczenników, zgodnie z deklaracją pobożności Kościoła, a w te dni zawsze obcować ze szczerymi chrześcijanami, jak przystoi pobożnym i szczerym chrześcijanin do zrobienia. Niniejszym przedstawiam moje wyznanie wiary złożone w tym dniu…” („Wyznania wiary wyciągnięte z Żydów w sprawie chrztu”, z internetowej książki źródłowej Medieval Sourcebook opracowanej przez profesora Paula Halsalla z Uniwersytetu Fordham [www.fordham.edu/halsall /sources/jewish-oaths.html]). (2)

Przypisy

(1) http://www.ccel.org/ccel/schaff/anf07......ix.ix.vi.html

(2) Cytat ze strony Shema https://shema.com/replacement-theology-its-origins-147/.

Zaczniemy od Jerozolimy

Wszyscy apostołowie byli żydami. Jezus, ustanawiając Nowe Przymierze, nic nie wspomniał o zmianie prawa, to nie był dobry czas na taką wiedzę, oni nie byli gotowi na zmiany. Zamknięci w zwyczajach judaizmu, przekonani byli, że zbawienie jest tylko dla Żydów. Sam Bóg musiał dać objawienie z Nieba Piotrowi, aby poprzez niego, inni zostali przekonani, że Bóg przyjął też pogan do zbawienia. Dz. Ap.10 mówi o wizji Piotra, zanim się udał do domu poganina Korneliusza, a kiedy wrócił do braci, ci byli oburzeni, że poszedł do domu poganina, wszak prawo żydowskie, /nie Boże/ zabraniało kontaktu z poganami. Dlatego uczniowie niemal zaatakowali Piotra, że ośmielił się wejść do domu poganina. Cud z Nieba, jaki dostał Piotr i zstąpienie Ducha Świętego na uczestników w domu Korneliusza przekonał ich, że poganie zostali przyjęci przez Boga.

Mijały lata a zgromadzenia z nawróconych z pogan zaczęły się rozrastać, i zaczęło dochodzić do sporów, czy nawróceni z pogan powinni przestrzegać wszystkich przepisów prawa Mojżeszowego, w tym i obrzezki. Rozstrzygnąć musieli apostołowie, ci ze stronnictwa faryzeuszów powiedzieli:

Dz. Ap. 15:5

5. Lecz niektórzy ze stronnictwa faryzeuszów, którzy uwierzyli, powstali, mówiąc: Trzeba ich obrzezać i nakazać im, żeby przestrzegali zakonu Mojżeszowego.

Te wydarzenia miały miejsce ok. 20 lat po odejściu Jezusa, i jak widać z tekstu, tkwili w obrzezaniu i przestrzeganiu prawa Mojżeszowego. Sprawa nie dotyczyła tylko samej obrzezki, ale całego prawa Mojżeszowego z wszystkimi świętami, i zwyczajami. Pamiętajmy, że oni nie odróżniali prawa moralnego od ceremonialnego, włącznie z prawem rabinackim i zwyczajami wszystko to nazywano prawem Mojżeszowym. Apostoł Paweł kiedy mówi na temat prawa, to trzeba patrzeć w kontekście, czyli w całości jego wypowiedzi, o którym prawie mówi.

Dz. Ap. 15:6.10—11

6. Zgromadzili się więc apostołowie i starsi, aby tę sprawę rozważyć. Czyli wiemy że prawo Mojżeszowe było tym czym się zajęli. Wstał Piotr i powiedział:

10. Przeto teraz, dlaczego wyzywacie Boga, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my nie mogliśmy unieść? Wierzymy przecież, że zbawieni będziemy przez łaskę Pana Jezusa, tak samo jak i oni.

Dokładnie rozumieli, że zbawienie jest z łaski, a nie z prawa, a skoro zbawienie jest darmo, to po co, obciążać przepisami nowo pozyskanych. Bóg nie zawarł przymierza na Synaju z poganami, ani z Arabami, ani z Polakami. Przymierze dotyczyło tylko Izraela, zatem dlaczego ci, co nie byli Izraelitami, musieliby przestrzegać przymierza Izraela. Wszak zbawieni będą niezależnie od prawa, w skład którego wchodziło: prawo co do składania ofiar, prawo obrzezania, niewolnictwa, czy prawa rabinackie jak droga szabatowa. Prawo nazwał Piotr „jarzmem”, którego sami nie mogli unieść. Namnożyło się tyle praw wokoło Góry Synaj, że stało się ono ciężarem. Teraz, aby rozluźnić napięcie, i by nie doszło do kłótni, apostołowie zaczęli słuchać Pawła i Barnaby o cudach, jakie Bóg czynił pośród nawróconych z pogan. Kiedy emocje opadły, ponownie zajęto się sprawą. Powstał Jakub.

Dz. Ap. 15:19—20

19. Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga. Ale polecić im, żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez bałwany, od nierządu, od tego, co zadławione, i od krwi.

Z całego prawa Mojżeszowego wybrano to co najbardziej dotykało ludzi nawróconych, spotykali się oni na co dzień z kultami bożków, którym składano ofiary z pokarmów i ze zwierząt, a w świątyniach znany był kult nierządu. Prostytutki świątynne były codziennością. Natomiast spożywanie czegokolwiek z krwią nie było jedynie w składzie prawa Mojżesza, to prawo było od czasów Noego, któremu Bóg zabronił spożywania krwi, daleko w czasie, zanim pojawił się Abraham, ich ojciec. Wysłano zatem z listem Pawła i Barnabę, aby przekazali zborom postanowienie apostolskie. I pamiętać należy, że apostołowie nie zwolnili z prawa Mojżesza chrześcijan Żydów. Ta uchwała dotyczy tylko chrześcijan pochodzenia z narodów. To prawo dotyczy tylko nawróconych z pogan. I jak to napisał S. Bacchiocchi w książce „od Soboty do Niedzieli”, chrześcijanie Żydzi w Izraelu przestrzegali wszystkich przepisów prawa Mojżeszowego wraz z obrzezaniem aż do 132 roku. Nikt ich z tego prawa nie zwolnił. Jeżeli jesteś Żydem, to powinieneś przestrzegać przepisów, jeżeli nie, to podlegasz nakazowi apostołów. I jeszcze jedno ważne Jakub powiedział, że prawa i tak są głoszone w synagogach, więc nie znaczy to, że poganie mogą teraz kraść i zabijać, bo zostali zwolnieni. Życie według prawa powoduje, że zaczynam szukać usprawiedliwienia za przestrzeganie prawa. Kiedy w Kościele w Galacji zaczęto ponownie nauczać, że bez przestrzegania Prawa Mojżesza nie można być zbawionym, Paweł zganił ich.

Gal. 3:2

2. Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą?

Jeżeli zostali zwolnieni z przestrzegania Prawa Mojżesza, to wystarczy im zbawienie z wiary, nie ma prawa dla zbawienia I znowu do nich mówi:

Gal. 3:5

5. Czy ten, który daje wam Ducha i dokonuje wśród was cudów, czyni to na podstawie uczynków prawa, czy na podstawie słuchania z wiarą?

Do tego trzeba dołożyć kolejny tekst z listu Jakuba „Wiara bez uczynków jest martwa” Jeżeli tylko masz wiarę, bez uczynków, to znaczy, że jest ona martwa, uczynki potwierdzają wiarę. Które uczynki? moralne!. Grzech to złamanie prawa moralnego.

Czy powyższe teksty przeczą słowom Pawła z Rzym. 2,7 „Tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny”.

Nie! Zbawienie mamy darmo, z łaski, ale uczynki są ważne. Uświęcenie jest ważnym elementem naszego chrześcijaństwa. Zbawienie jest za darmo, z łaski, ale apostoł napisał: Hebr.12,14 „bez uświęcenia nikt nie ujrzy Pana” To darmowe zbawienie zostało uwarunkowane, Warunek:

Hebr.10,14. Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi. by w tym samym rozdziale podać Hebr.10,26 „Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, Lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników”.

Najczęściej pod słowem: „łaska” rozumiemy: „Nic nie mamy do zrobienia, nic z naszej strony”. Greckie słowo „charisma”, które tłumaczymy jako łaska, jest obdarowaniem, od tego mamy słowo charyzmaty, czyli dary Ducha, obdarowanie darami nie ma nic wspólnego z darmową łaską. Życie według Ducha to duchowe wypełnianie prawa, z serca z miłości, a nie jego likwidacja. Ktoś, kto wypełnił prawa przez rok, czy po roku może już ich dalej nie przestrzegać, bo je wypełnił? Wypełnienie prawa nie oznacza jego likwidacji.

Izrael jako państwo

Izrael to świeckie państwo jak każde inne, w skład którego wchodzą niewierzący i wierzący w Allacha, prawosławni, katolicy, żydzi, którzy nienawidzą Chrystusa i żydzi mesjańscy. Nowe Przymierze zwalnia nas od bycia cielesnym Izraelem. Już w czasach apostolskich rozwiązano ten problem. Nawróceni faryzeusze powiedzieli o tych nawróconych z pogan „trzeba ich obrzezać, niech staną się najpierw żydami jak my, a potem chrześcijanami, apostołowie sprzeciwili się temu.

Gal. 5:2

2. Oto ja, Paweł, powiadam wam: Jeśli się dacie obrzezać, Chrystus wam nic nie pomoże.

Rzym. 2:28-29

28. Albowiem nie ten jest Żydem, który jest nim na zewnątrz, i nie to jest obrzezanie, które jest widoczne na ciele.

29. Ale ten jest Żydem, który jest nim wewnętrznie, i to jest obrzezanie, które jest obrzezaniem serca, w duchu, a nie według litery; taki ma chwałę nie u ludzi, lecz u Boga.

Ci, co się nawrócili z pogan, nie muszą stać się Żydami, już są dziećmi Boga, z powodu przyjęcia wiarą Jezusa jako Zbawcę.

Czy zatem niewierzący Izraelita nie jest dzieckiem Bożym, kto nim jest? W Ewangelii Jana czytamy:

Jan.1:11—12

11. Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli. Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego.

Jedynymi prawdziwymi dziećmi Bożymi są tylko ci, co przyjęli Chrystusa, droga do Ojca jest tylko jedna, poprzez Chrystusa, bez niego droga do Ojca jest zamknięta: Kochamy wszystkich nienawidzących Chrystusa Żydów, ale bez Chrystusa nie ma zbawienia. Nie można stworzyć dla nich innego rodzaju odkupienia, bez krwi i ofiary Chrystusa.

Jan. 14:6

6. Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.

Doskonale to rozumiał ap. Paweł, Żyd z urodzenia, kiedy mówi:

Rzym. 11:15

15. Jeśli bowiem odrzucenie ich jest pojednaniem świata, to czym będzie przyjęcie ich, jeśli nie powstaniem do życia z martwych?

Mówi tu o stanie duchowym w państwie Izrael, nie o pojedynczych osobach, słowa: „odrzucenie ich” zostali odrzuceni, i potrzebują ponownego przyjęcia. Czyli są teraz martwi i przyjęcie ich będzie „powstaniem do życia z martwych” Rabini i gorliwi Chasydzi nazywają Chrystusa fałszywym mesjaszem, oszustem, nie uznają go jako Syna Bożego, nie jest dla nich zbawicielem, nie umierał za ich grzechy. Dla nich chrześcijanie to ludzie zwiedzeni fałszywą nauką. Czy z takimi poglądami można dojść do Ojca?

Rzym. 11:17

17. Jeśli zaś niektóre z gałęzi zostały odłamane, a ty, będąc gałązką z dzikiego drzewa oliwnego, zostałeś na ich miejsce wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłuszczu oliwnego,

Izrael został tu przedstawiony jako gałęzie, a te zostały odłamane, a ty w to miejsce wszczepiony. Drzewo to Izrael. Ze wszystkich wieków odłamane zostały tylko niektóre gałęzie, czyli pokolenie czasów Jezusa. Przyczyną ich odrzucenia stała się niewiara.

Jer.11,16

Zielonym drzewem oliwnym zdobnym w piękne owoce nazwał ciebie Pan. Lecz wśród huku wielkiej burzy ogień spali jego liście i połamią się jego konary.

.

Rzym. 11:20

20. Dobrze, ale dla niedowiarstwa odłamane są, a ty wiarą stoisz: nie rozumiejże wysoko o sobie, ale się bój.

Pewnego dnia doznałem olśnienia, zwróciłem uwagę na teksty które podsumowały całość. I to odwróciło cały mój bieg myślenia.

Rzym. 11:32

32. Albowiem Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować.

Jako Wszechmogący mógł sprawić, że Izrael przyjąłby Mesjasza, On też sprawi, że pewnego dnia zatwardziałość zostanie zdjęta. To oni podjęli decyzję o odrzuceniu, ale Bóg ma bezpośrednie środki przekonywania, na kilka sposobów. Jak w czasach Mojżesza, kiedy zabił przeciwników, co się zbuntowali, tak w czasach Chrystusa mógł zrobić to samo, czyli zostawić tylko wiernych Chrystusowi, bo nawróciło się 3000 później 5000, z nich powstałby nowy Izrael wierny Chrystusowi. Jednak Bóg zdecydował się na ich odrzucenie, wykorzystał do tego ich niewiarę.

Rzym.9,18

„Zaiste więc, nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości”.

Rzym. 11:25—26

25. A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba.

Ich nieposłuszeństwo jest utrzymane, aby poganie przyjęli zbawienie, a kiedy Boża miara już się zapełni, wówczas Izrael wróci z drogi zatwardziałości. Czy zatem ewangelizacja Izraela ma cel? Skoro to Bóg otwiera serca, to ludzkie przekonywanie nie ma sensu. W XIX wieku całe misje amerykańskie i europejskie były wysyłane do Ziemi Świętej, aby nawrócić Izraela, ale to nie był czas, jaki Bóg wyznaczył, i jaki jest tego efekt? Chrześcijan prawie nie ma w Izraelu. Jest tam 2 procent chrześcijan, całej populacji Izraela, a w tym 80% to nawróceni Arabowie z islamu.

Rzym. 11:28—29

28. Co do ewangelii, są oni nieprzyjaciółmi Bożymi dla waszego dobra, lecz co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców. Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże.

Powyższy tekst mówi o tych, co są nieprzyjaciółmi ewangelii, a nie o Żydach nawróconych do Chrystusa. W czasach Pawła istniało religijne państwo Izrael. Tylko niektórzy przyjęli wówczas chrześcijaństwo. Jezus zapowiedział upadek Kafarnaum, Betsaidy a o Jerozolimie powiedział: nie poznałaś czasu swego nawiedzenia, dom wasz pusty zostanie”. O tym Izraelu mówi ap. Paweł jako o wrogach ewangelii, i dodaje, że „co do wybrania, są umiłowani” Bóg dba o tych niewiernych, są umiłowani, bo ich powołanie jest nieodwołalne.

Bóg na Synaju zawarł przymierze z całym narodem, a nie z pojedynczymi osobami, cały naród jest objęty określeniem: „umiłowany” Bóg nie zawarł przymierza z Arabami, Polakami, itp. tylko z jednym narodem, i tylko oni jako kraj ma szczególne prowadzenie. Bóg kocha inne narody, ale nie mają zobowiązania przymierza co do błogosławieństwa i przekleństwa, z Izraelem wiąże Boga umowa. Dawniej gdy zawierano przymierze, to obie strony zobowiązywały się do przestrzegania warunków umowy. Jak ktoś twierdzi, że przymierze dotyczyło jednej strony, a Boga nie! Czyli nie wie, o co chodzi w przymierzu. Teoria, że Bóg jest ponad prawem i nie obowiązuje go żaden przepis, nie dotyczy tego Boga, co był na Synaju. Przymierze było zobowiązaniem dla obu stron. W każdym przymierzu Bóg do czegoś się zobowiązywał. Kiedy mówi o błogosławieństwach, to On ma zobowiązanie, Izraelici nie byli w mocy sami się obdarzyć błogosławieństwami, kiedy mówi o przekleństwach, to są to zobowiązania dla izraelitów, oba wchodzą w skład Przymierza Synajskiego. To oni zrezygnowali z Boga, a nie Bóg z nich. Bóg do dzisiaj dotrzymuje warunków przymierza dla całego narodu.

5 Moj. 28:20

20. Rzuci Pan na ciebie klątwę, zamieszanie i niepowodzenie w każdym przedsięwzięciu twoich rąk, które podejmiesz, aż będziesz wytępiony i nagle zginiesz z powodu niegodziwości twoich uczynków, przez które mię opuściłeś.

Bóg dopuszczał, aby wróg niszczył Żydów przez ostatnie 2000 lat, bo wypełnia warunki przymierza. Bóg osobiście nie stworzył holokaustu. Bóg osobiście nie podpalał im domów, ani nie rozstrzeliwał. On zabrał swoją ochronę, kiedy Bóg zabiera swoją dłoń, szatan ma prawo zrobić wszystko, co zechce, Bóg zgodził się na prześladowania, bez Jego zgody wróg nie może nic zrobić. Kiedy Bóg cię chroni, obdarza cię zdrowiem i dobrobytem, to wróg nie ma nic do powiedzenia, może tylko namawiać cię, byś zrezygnował z Boga. Kiedy Bóg cię nie chroni, nie daje błogosławieństw, w to miejsce szatan daje choroby i biedę. Więc co do Izraela spotkały się dwa kierunki. Są błogosławieni ze względu na ojców i przeklęci z powodu niewiary. Gdyby usunąć niewiarę to zostałoby im tylko błogosławieństwo. Bóg ich kocha, ale mają ciągłą wojnę z Arabami, są uciskani. Na próżno walczyć z rasizmem kiedy nie ma przychylności. Kiedy serce jest zamknięte.

5 Moj. 28:37

37. Wśród wszystkich ludów, do których zaprowadzi cię Pan, będziesz przedmiotem grozy, szyderczych przypowieści i drwin.

Polska a Żydzi

Antysemityzm w Polsce

Władysław Jagiełło wydał dekret w Wieluniu zabraniający Żydom mieszkać w mieście, przestrzegano go aż do czasów rozbioru Polski. W roku 1410 synod wieluńsko-kaliski powtórzył w zasadzie tezy synodu wrocławskiego, zabraniając „dobrym chrześcijanom” wspólnego spędzania czasu z Żydami na przyjęciach czy ucztach, nie wolno ich było zapraszać nawet do własnych domów.

„W 1538 r. następny synod obwieścił, że Żydowscy mężczyźni powinni nosić wyróżniającą ich odzież w postaci specjalnych beretów, czapek lub kapeluszy (co też było właściwie powtórzeniem uprzednich postanowień) — zawsze koloru żółtego. I to „pod groźbą surowych kar przewidzianych prawem kościelnym i państwowym, jak również zwyczajowym”. I pod karą pieniężną, rzecz jasna. Dla jasności dodajmy — wyróżniające części ubrania lub znaki na odzieży traktowano jako oznaki hańby.

W cztery lata później biskupi katoliccy obradujący w Piotrkowie Trybunalskim nakazali właścicielom dóbr zburzenie synagog istniejących w obrębie ich włości. Synod chełmski z roku 1604 utrwalał obraz pazernych, podstępnych i zagrażających Polakom Żydów, podobnie jak synod poznański z roku 1642, w dokumentach, którego znajdziemy zdanie, że „nie można już dalej tolerować wzmagającego się zuchwalstwa Żydów” jako że ci, zajmując się handlem czy rzemiosłem, odbierają chleb chrześcijanom i jeszcze śmią nie święcić niedzieli! Synod wileński z roku 1685 ostrzegał, że Żydzi wszędzie wnoszą zepsucie i bezbożność… I tak dalej, i tak dalej… Oto fragment czasopisma katolickiego „Przewodnik Katolicki. Ilustrowany tygodnik dla rodzin katolickich” red. nacz. Ks. Józef Kłos (numer 42 z roku 1931), w którym ksiądz podsyca nastroje antysemickie:

„Polska jest najwięcej zażydzonym krajem na świecie. Prawie cztery miliony żydów rozpiera się w naszej ojczyźnie, zajmując wybitne placówki gospodarcze i kulturalne. Żydzi opanowali u nas całkowicie przemysł i handel i są największymi kapitalistami, zaś rdzenni Polacy, którzy od wieków na swej ziemi mieszkają i krew w jej obronie przelewali, schodzą coraz więcej do rzędu sługusów i niewolników żydowskich. Żydzi odgrywają u nas haniebną rolę trucicieli ducha i wyzyskiwaczy.” Autor tekstu: Joanna Żak-Bucholc.

.

Dobre strony Polski

W Polsce żyła przez parę wieków największa w chrześcijańskiej Europie wspólnota żydowska. I chociaż różnie układały się relacje polsko-żydowskie, dopiero lata hitlerowskiej okupacji sprawiły, że PO-LAN-YAH — tak Żydzi nazywali Polskę (po hebrajsku: Tutaj-Spoczął-Bóg) — I rzeczywiście istnieje w języku hebrajskim czasownik „lan” (przenocować), jak również nazwa Polski po hebrajsku to „Polin”. Jest to rdzeń słowa „po lanuach”, co oznacza: „tu odpocznij”. Także jedno z najbardziej poważanych czasopism historycznych, zajmujących się historią Żydów w Polsce, nosi nazwę „Polin” (Polin: Studies in Polish Jewry).

„W 1264 roku książę kaliski Bolesław Pobożny (1221—1279) nadał Żydom w Wielkopolsce przywileje regulujące status prawny ludności żydowskiej, tzw. „Statuty Kaliskie”. Najważniejszym postanowieniem było podporządkowanie Żydów bezpośrednio władzy księcia, co gwarantowało im książęcą opiekę i przede wszystkim ochronę prawną. Kupcy żydowscy uzyskali też swobodę podróżowania i handlu na równi z kupcami chrześcijańskimi.. W 1273 roku książę Henryk IV Probus rozszerzył przywileje dla Żydów na całe księstwo wrocławskie. W jego ślady poszli również książę Bolko I Świdnicki (1295) i Henryk III Głogowski (1299).Przełomowym momentem w żydowskim osadnictwie na ziemiach polskich był rok 1334, w którym to król Kazimierz Wielki (1310—1370) potwierdził „przywileje kaliskie” przyznane Żydom w 1264 roku, a następnie rozszerzył je (1367) na teren Małopolski i Rusi. Kazimierz Wielki zatwierdził status wszystkich Żydów jako „sługi skarbu”, co dawało im prawo swobodnego handlu i poruszania się w kraju. Król poszerzył też prawa Żydów, przyznając im przywileje generalne, które regulowały życie Żydów w całym państwie. Te przywileje były potwierdzane przez kolejnych władców i stały się fundamentem pozycji prawnej ludności żydowskiej w Rzeczypospolitej do rozbiorów (1772/ 1793/ 1795). W 1350 roku przez Europę przeszła fala dżumy więc zachodnie kraje prześladowały za to Żydów, i nastąpiła ich trzecia fala imigracyjna do Polski. Kolejny król polski, Kazimierz IV Jagiellończyk (1427—1492), zniósł nawet wszystkie antyżydowskie przepisy kanoniczne zalecane przez papieży. Od tej pory w Polsce nie wolno było pozywać Żydów przed trybunały duchowne, a wojewodzi mieli bronić Żydów przed ewentualnymi napaściami kleru czy motłochu. Jednocześnie Żydzi otrzymali własne sądownictwo. Nie trzeba podkreślać, że była to sytuacja wyjątkowa w całej Europie. W latach 1518—1522 król Zygmunt Stary polecił utworzyć cztery żydowskie ziemstwa (kraje), które wybierały swoją starszyznę i miały swoich poborców podatkowych — czyli posiadały niejako pewną formę wewnętrznej autonomii. Żydzi mieli też w swoich rękach kompletne sądownictwo cywilne i kryminalne ich grupy społecznej. Kwestie sporne pomiędzy ziemstwami rozstrzygał stały trybunał rozjemczy w Lublinie, utworzony w roku 1530. W 1579 roku król Stefan Batory powołał — na wzór polskiego Sejmu — walne przedstawicielstwo ludności żydowskiej dla całej Rzeczpospolitej, czyli Parlament Żydowski — zwany Sejmem Czterech Ziem”. (hebr. „Waad Arba Aracot”)”.Jerzy Ziaja, 24.06.2010 http://poloniaviva.eu/index.php/pl/4-historia/artyku/15-ydzi-w-polsce

Dwa Przymierza

Już w księdze Sędziów czytamy, że kiedy Izrael był niewierny, Bóg zsyłał kraje ościenne, które ich uciskały. Bóg nie zerwał z nimi przymierza, tylko dlatego, że byli mu niewierni. On dotrzymał warunków przymierza i zsyłał przekleństwa ogłoszone w ziemi Moabskiej. 5Moj.28,69 Obecnie jest tak samo. Błędny pogląd mówi, że Nowe Przymierze zlikwidowało Stare Przymierze, nie ma takiej teorii w Biblii. Nowe Przymierze dotyczy tylko zbawienia we krwi Chrystusa, to jest przymierze zbawienia człowieka, i żaden Izraelita nie pójdzie do Nieba, omijając warunek Nowego Przymierza. Z całego Starego Przymierza został zmieniony system odkupienia, a więc dotyczy to kapłaństwa Lewickiego, świątyni, ofiar. Prawa nie zostały zniesione, są dalej, w formie duchowej i fizycznej. Zniesienie przykazań moralnych, i uczynienie z nich tylko duchowych prowadzi do absurdu, Jak powiemy „nie kradnij”. ale tylko duchowo, czy to znaczy, że fizycznie to możesz kraść?. Pozostałe przepisy moralne w tym 10 przykazań nie przestały obowiązywać. Bóg zerwałby przymierze z Izraelem, tworząc od nowa inny lud, inne prawo, inną religię. Chrześcijaństwo jest kontynuacją judaizmu, a nie nowym tworem. Zatem apostoł pyta:

Rzym. 11:1—2.5

1. Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Bynajmiej. Przecież i ja jestem Izraelitą, z potomstwa Abrahama, z pokolenia Beniamina. Nie odrzucił Bóg swego ludu, który uprzednio sobie upatrzył… Podobnie i obecnie pozostała resztka według wyboru łaski.