Bezpłatny fragment - Droga, którą jesteśmy — refleksje o byciu i przemijaniu

„Veritas simplicibus verbis exprimenda est.”

„Prawdę trzeba wyrażać prostymi słowami.“

Przemijanie

Liść spada powoli,

ale czy wie,

że nie wróci na drzewo?

My mijamy dni,

jakbyśmy mieli ich nieskończenie wiele,

choć każdy jest ostatni.

Może niebo pamięta skrzydła,

które unosiły się ku niemu,

choć już dawno zniknęły.

Czy można oszukać czas,

czy tylko nauczyć się

trwać w jego nurcie?

Człowiek i przemijanie —

czy można się pogodzić

z własnym śladem na piasku?

Transience

The leaf falls slowly

but does he know

that he won’t return to the tree?

We pass the days

as if we had infinitely many of them,

although everyone is last.

Maybe the sky remembers wings,

that floated towards him,

although they have long since disappeared.

Can you cheat time

or just learn

stay in its current?

Man and transience —

Is it possible to reconcile?

with your own footprint in the sand?

Człowiek i jego maski

Każdy dzień

to nowa rola,

czy kiedykolwiek jesteśmy sobą?

Zakładamy maski,

by świat nas przyjął,

ale co, gdy zapomnimy twarzy?

Czy człowiek to to,

co pokazuje,

czy to, co ukrywa?

Może nie ma jednej twarzy,

tylko tysiące,

które zmieniają się w czasie.

Człowiek szuka siebie,

ale czy w ogóle

istnieje bez masek?

Human and his masks

Every day

this is a new role,

are we ever ourselves?

We put on masks,

for the world to accept us,

but what if we forget the face?

Is human what

what shows

or what he’s hiding?

Maybe there is not one face,

only thousands,

that change over time.

Human is looking for himself,

but is it at all?

exists without masks?

Ostatnie pytanie człowieka

Czym jesteśmy, jeśli nie wątpliwością,

która błąka się między słowami,

szukając początku i końca?

Może życie to tylko echo,

a my wciąż słyszymy głosy

tych, którzy byli przed nami?

Zapisujemy imiona na wietrze,

lecz alfabet wciąż się zmienia,

jakby ktoś wykreślał nas z historii.

Gdy nadejdzie ostatnia myśl,

czy znajdziemy odpowiedź,

czy tylko cisza odpowie?

I jeśli cisza jest odpowiedzią,

to czy nie powinniśmy

pytać ciszej?

Human’s last question

What are we if not doubt

that wanders between words,

looking for the beginning and the end?

Maybe life is just an echo

and we still hear voices

those who came before us?

We write names in the wind,

but the alphabet keeps changing,

as if someone was writing us out of history.

When the last thought comes,

Will we find the answer?

Will only silence answer?

And if silence is the answer

then or shouldn’t we

ask more quietly?

Człowiek zbudowany z czasu

Wczoraj to tylko ślad w piasku,

dziś — most nad pustką,