Bezpłatny fragment - Dołęgowie Machcińscy z Białogardu i Szczecina

Ku pamięci „kuzynce”, poetce, Mariannie Baszarkiewicz z Machcińskich, urodzonej w 1969 r. w Białogardzie, zmarłej 03.06.2017 r., mieszkance Nowego Worowa w gm. Ostrowice. Członkini Sankt Petersburskiej Międzynarodowej Organizacji Związku Pisarzy Rosji. Była piszącą krewną Antoniny Machczyńskiej i Edwarda Machczyńskiego. Córka Mariana Machcińskiego z Białogardu. Marianko, gdziekolwiek jesteś ….

„Tak Achilles się zdumiał, widząc podobnego bogom Priama.

Zadrżeli i inni, spoglądali jeden na drugiego.

A Priam wtedy tak przemówił do niego błagalnie:

Wspomnij na ojca swego, do bogów podobny Achillu,

On moim jest rówieśnikiem, na przykrym progu starości.”

„Iliada” Homera

Wstęp

Starożytna Troja — to legenda, symbol walki o wielką miłość, sztuka podstępu, tragedie rodzinne, zwycięstwa i upadki. To natchnienie dla wielu artystów, historyków i reżyserów filmowych. Nie może być lepszej fabuły niż ta, w której o wielką miłość i kobietę walczyli najwięksi herosi. Aby zdobyć Troję jej bohaterowie poświęcili wszystko, nawet własne dzieci.

Do dnia dzisiejszego bohaterowie Troi rozpalają wyobraźnie, a zarazem są jednymi z najważniejszych postaci w historii literatury. Troja wiązała ze sobą takie postacie jak: Achilles, Parys, Helena, Menelaos, Odyseusz, Priam itd

Starożytny świat, to scena wymalowana tajemniczymi symbolami, które przez wieki skrywały tajemnicę o pochodzeniu, historii, rodowodzie królewskim, czy też tak zwanej „królewskiej krwi”.

I tak jak wiele legend powiadało, że Merovingowie, to nosiciele „królewskiej krwi” Marii Magdaleny i Jezusa Chrystusa. A ich potomstwo rządziło Francją.

Europa Zachodnia ma swoich bohaterów, królów i rzekomych potomków „królewskiej krwi”. A co z Polską? Czy Polskę stać dzisiaj po tak licznych badaniach na swoich potomków „królewskiej krwi”?

Załóżmy teraz, że dzisiaj m.in. w Białogardzie mieszkają potomkowie „królewskiej krwi” starożytnego świata, potomkowie biblijnego Adama, Priama Króla Troi, Merovingów i Arkelów, a ich rodowód był przez wieki ukryty w tajemniczych symbolach i rodach.

Autor: Paweł Wasiak

Potomkowie królewskiej krwi

Po wydaniu w 2003 r. przez Dana Browna książki pt.: „Kod Leonarda Da Vinci”, Świat obiegła sensacyjna wiadomość o linii krwi potomków św. Graala. Główna postać tej powieści Sophie Neveu dowiaduje się, że sama w linii prostej jest potomkiem Jezusa Chrystusa i Marii Magdaleny, ich dzieci nosiciele krwi Jezusa, to Święty Graal — przodkowie francusko — królewskiej dynastii Merowingów i przodkowie bohaterki powieści

Wg Tracy Twyman amerykańskiej dziennikarki Merowingowie wywodzą się nie tylko od potomków Jezusa Chrystusa i Marii Magdaleny, ale ich linię krwi można wywieść od królów z czasów przed Potopem, z Atlantydy. Łączy ona również teorię o Królewskiej Krwi Chrystusa z Atlantydą i przedpotopowymi czasami.

Podobno Quinotaur — morska bestia, dał początek rodowi Merowingów, a sama historia opowiada tak naprawdę o królu z Atlantydy — i chodzi tu o Kaina, prawdziwego ojca linii krwi Graala. Chrystus jest tylko częścią tej historii, przed nim było wielu królów Graala.

W średniowiecznych czasach Franków panowała legenda, że Merowingowie wywodzą się od Trojan, ściślej od Priama — króla Troi.

Zgodnie z Biblią synem Zeracha (pra… wnuk biblijnego Adama) był Dara, zmarły w Ramasess, Al Buhayrah, w Egipcie około 1610 r. p. n.e. — protoplasta Trojan.

Biblia podaje, że Zerach, syn Judy miał pięciu synów, tj.: Zimriego, Etana, Hemana, Kalkola i Dardę (1Krn 2:4, 6), jednakże w Pierwszej Księdze Królów (4:31) widnieje zapis: „Mądrość Salomona przerastała mądrość wszystkich synów Wschodu i całą mądrość egipską. Mędrszy był niż wszyscy ludzie, niż Etan Ezrachita, niż Heman, Kalkol i Darda, synowie Machola”.

Prawdopodobnie Machol był synem Zeracha i ojcem Dardy. Machol urodził się przed 1700 r. p. n. e., a jego synem był Darda (Dardanus — Dara) zmarły w Ramasess.

Zgodnie z mitologią grecką, Elektra była córką tytana Atlasa i Okeanidy Plejone (lub Ajtry). Była również nimfą jedną z siedmiu Plejad. Jest identyfikowana z gwiazdą Elektrą w Plejadach, w gwiazdozbiorze Byka. Na niebie sąsiaduje z Hiadami i konstelacją Oriona, które są z nią mitologicznie powiązane. Elektra ze związku z bogiem Zeusem (Zerachem) urodziła trzech synów: Dardanosa (założyciela królewskiej dynastii w Troi), Jazjona i Emationa. Zgodnie z mitologią grecką i rzymską Dardanos był królem Dardanii i Troi.

Darda mieszkał w Samotrace (wyspa grecka na Morzu Trackim) lub w Arkadii. Po śmierci swojego brata powędrował do Frygii (starożytna kraina w zachodniej części Azji Mniejszej), ze stolicą w Gordion. Obecnie Frygia jest częścią Turcji.

Darda w tej krainie poślubił Batieję (Arsibe), córkę tamtejszego króla Teukrosa. Od króla otrzymał część królestwa, gdzie założył miasto nazwane jego imieniem. Po śmierci swojego teścia wstąpił na tron i panował 62 lata. Zbudował miasto Dardania i został uznany za założyciela Królestwa Troi.

Źródła podają, że Dardania była wcześniejszą nazwą Troi, a jej nazwa pochodzi od greckiego bohatera mitycznego, założyciela miasta Dardaniusa. Wielu uczonych sugeruje, że Anatolia (Królestwo Anatolii), czyli kraina należąca do Turcji między Morzem Czarnym, a Zatoką Aleksandretty nazywana była Dardanią, a jej nazwa mogła pojawić się w kilku egipskich tekstach w Epoce Brązu.

Na przykład kontyngent nazwany od miejsca „Drdnjj”, wymawiany jako „Dardany”, był wśród sojuszników Hetytów (ludzi Anatolii) w Ramesses, w bitwie pod Kadesz (bitwa pomiędzy wojskami egipskimi, a hetyckimi).

Dionizus z Halikarnasu stwierdził, że oryginalnym domem Dardanusa była Arkadia, gdzie Dardanus i jego brat panowali jako królowie po Atlasie. Dionizus wzmiankował, że Dardanus miał pierwszą żonę o imieniu Chryse, córkę Pallasa i miał z niej dwóch synów Idaeusa i Dymasa. Kiedy w krainie zdarzyła się wielka powódź, przeżyli ci, co żyli w górach i następnie podzielili się na grupy. Jedna grupa pozostała i wzięła Deimas, inni popłynęli dalej i osiedlili się na wspomnianej wyżej wyspie Samotraka.

Dardanus i jego ludzie znaleźli biedną ziemię, więc pożeglowali do Azji. Dardanus żeglował na tratwie z Samotraki do Troady blisko Abydos i tu został przywitany przez króla Teucera, przyszłego teścia. Dardanus założył również miasto Thymbra na cześć jego przyjaciela Thymbraeusa, o którym się mówiło, że został zabity z rąk Dardy. Z powodzeniem prowadził wojny z sąsiadami i rozszerzał granice swojego królestwa. Dardanus był przodkiem w szóstym stopniu, w stosunku do Hektora, syna Króla Troi, Priama.

Z żony Hekabe, Priam pozostawił m.in. syna Helenosa, który był bliźniaczym bratem Kasandry. Był ulubieńcem Apolla, dostał od niego łuk z kości słoniowej, z którego zranił rękę Achillesa. Parysowi przepowiedział wszystkie nieszczęścia wynikające z jego związku z Heleną. Tak jak siostra, posiadał wieszczy dar.

Po śmierci Hektora podczas wojny trojańskiej, stanął na czele Trojan. Priam po śmierci Parysa odmówił mu ręki Heleny, wówczas odszedł na górę Ida z postanowieniem, że nie będzie uczestniczyć w wojnie. Helenos znał warunki, które będą niezbędne do zdobycia Troi, Grecy postanowili porwać syna Priama. Dokonał tego Odyseusz.

Prawdopodobnie współpraca i pomysł z koniem trojańskim zapewniła mu wolność po upadku Troi. Helenos został wówczas wasalem Neoptolemos i udał się z nim w podróż do Epiru. Helenos przepowiedział założenie Rzymu. Był znany również, jako Scamandrios, w Epirze po zgodzie Neoptolemosa założył miasta Butroton i Ilion.

Mimo swojego wieku, Priam przygotowywał się do udziału w obronie miasta, aż Hecuba przekonała go do schronienia się przy ołtarzu Zeusa, w środku królewskiego pałacu. Jednakże Neoptolemos, syn Achillesa zignorował naturalną świętość tego miejsca i zabił króla przy ołtarzu. Przed śmiercią Priam był świadkiem ostatniej tragedii — śmierci Astyanaxa, niemowlęcego syna Hectora, prawdopodobnie ostatniego spadkobiercy tronu Troi. Astyanax został okrutnie zamordowany przez Neoptolemosa.

Podczas wojny trojańskiej, po zdobyciu Troi przez Greków, króla Troi zamordował syn Achillesa, Neoptolemos około 1183 r. p. n. e.

Synem Helenosa, króla Epiru (ok. 1225 Troja — 1185 p. n. e., Butroton — południowa Albania) był Genger Troy, który był utożsamiany z Cestrinusem, urodzonym z jego żony Andromache.

Cestrinus (1195 — 1149 p. n. e.) zdenerwował się kiedy na tron Epiru wstąpił syn Neoptolemosa i Andromache, Molossus. Zabrał grupę chętnych z Epiru i stwierdził, że ma prawo do północnego regionu Epiru, od rzeki Thyamis, ponieważ od niego pochodzi nazwa tego regionu Cestrine.

Obecnie jest to miasto zwane pod nazwą Filiates w Grecji, przy granicy z południową Albanią. Jest to ogromna górzysta kraina. W starożytności właśnie to miasto było znane pod nazwą Cestrine — również znane jako Ilion, Epir i Troja.

Synem Gengera był król Franco Scythians Troy (urodz. ok. 1165 r. p. n. e.), który miał syna króla Esdrona — był legendarnym królem Królestwa Bosporańskiego, następcą swojego ojca Franco.

Królestwo to miało być położone we wschodniej części Krymu. Ludy tam żyjące przyjęły język i kulturę grecką. Gospodarka bosporańska opierała się na handlu. Dobre stosunki były utrzymywane z Atenami.

Synem Esdrona Troy (urodz. ok. 1135 r. p. n. e.) był król Gelio Troy (Zelius, urodz. ok. 1105 r. p. n. e.), który miał syna króla Bosabiliano Troy (ok. 1075 — 970 p. n. e).

Król Plaserio Troy (1047 — 950 p. n. e.) był synem Bosabiliano.

Król Plesron Troy (1007 — 930 p. n. e.) był synem króla Plaseriousa, jego syn, wnukowie, prawnukowie… itd., to kolejno:

Król Eliacor Troy (zm. ok. 910 r. p. n. e.),

Król Gaberiano Troy (zm. ok. 860 r. p. n. e.),

Król Plaserius II Troy,

Król Antenor I Troy (zm. ok. 800 r. p. n. e.),

Król Priam II Troy,

Król Helenus II Troy (zm. ok. 750 r. p. n. e.),

Król Plesron II Troy,

Król Basabelian II Troy,

Król Alexandre Troy (zm. w 677 r. p. n. e),

Król Priam III Troy (zm. w 655 r. p. n. e),

Król Getmalor (urodz. 697 r. p. n. e),

Król Almadion,

Król Diluglio (urodz. w 635 r. p. n. e),

Król Helenus III (urodz. w 605 r. p. n. e),

Król Plaserio III,

Król Diluglio II,

Król Marcomir Cimmerians (urodz. w 535 r. p. n. e),

Król Priam IV Cimmerians (urodz. w 505 r. p. n. e),

Król Helenus IV Cimmerians,

Król Antentor I Cimmerians,

Król Marcomir I Cimmerians (zm. ok. 412 r. p. n. e.),

Król Antenor III Sicambri de Cimmerians, żona Cambria (zm. ok. 384 r. p. n. e.),

Król Priamus de Sicambri, żona Cambra (zm. ok. 358 r. p. n. e.),

Król Helenus V de Sicambri (zm. ok. 338 r. p. n. e.),

Król Diocles de Sicambri (zm. ok. 300 r. p. n. e.),

Król Magnus Bassanus de Sicambri, żona Orcades (zm. w 250. r. p. n. e.),

Król Clodimir I de Sicambri, żona Sedanus (zm. ok. 232 r. p. n. e.),

Król Nicanor I de Sicambri, żona Elidure (zm. ok. 198 — 195 p. n. e.),

Król Marcomir II de Sicambri (zm. w 170. r. p. n. e.),

Król Clodius I de Sicambri (zm. w 159. r. p. n. e., zabity w bitwie),

Król Antenor III de Sicambri (zm. ok. 143. r. p. n. e.),

Król Clodimir II de Sicambri, (zm. ok. 123. r. p. n. e.),

Król Merodachus de Sicambri (zm. ok. 95 r. p. n. e.), poprowadził 22 tys. armię przeciwko Rzymianom w środkowej Italii i obalił Bohemię.

Król Cassender de Sicambri (zm. ok. 74 — 64 r. p. n. e.),

Król Antharius de Sicambri (ok. 77 — zm. 39- 34 p. n. e.), zmarł w bitwie, zabity przez Galów. Legendarny założyciel Merowingów.

Francus, legendarny król Zachodnich Franków, urodzony ok. 57 r. przed Chrystusem, zmarł między 1 — 11 r. n.e.,

Clodius II król Zachodnich Franków, urodzony ok. 37 r. przed Chrystusem, zmarł w 20. r. n.e.,

Marcomir III król Franków, urodzony w 8 lub 17 r. przed Chrystusem, zmarł w 50. r. n.e.,

Penardim Clodomir III król Franków, urodzony w 3. lub 10. r., zmarł w 60 r.,

Antenor IV król Zachodnich Franków, urodzony w 10. lub 25. r., zmarł w 69 r.,

Ratherius król Franków, urodzony w 30 lub 45 r., zmarł w 90 r.,

Richemer I król Franków, urodzony ok. 90. r., zmarł w 114 r., żona Aseyla,

Odomir, Król Franków, zmarł około 128 r.,

Marcomir IV król Franków, urodzony przed 105 r., zmarł około 149. r., małżonka Althildis Colchester, księżniczka z Brytanii, córka „Starego Króla Cole — Colius I”,

Clodomir IV król Franków, urodzony przed 110 r. w Rugen, Mecklenburg Vorpommern Germany lub Paryżu, zmarł przed 166 r., małżonka Hafilda Rugij,

Farabert król Franków, urodzony około 122. r. we Francji, zmarł przed 186 r.,

Huano — Sunno król Franków, urodzony między 137 — 165 r. we Francji, zmarł około 213 r.,

Hilderic król Franków, urodzony między 170. — 185. r. we Francji, zmarł około 253 r.

Bartherus król Franków, urodzony około 198. r., zmarł około 272. r.,

Clodius III król Franków, urodzony około 210. r. we Francji, zmarł około 298. r.,

Walter król Franków, urodzony około 230. r., zmarł około 306 r.,

Książę Wschodnich Franków, Dagobert, urodzony około 250 r., zmarł około 317. r., Istnieje teoria, że imię Dagobert było imieniem chrzestnym Mieszka.

Książę Wschodnich Franków, Genebald, urodzony około 270 r. w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 358 r.,

Książę Wschodnich Franków, Dagobert, urodzony około 300 r. w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 379 r.,

Książę Wschodnich Franków, Clodius, urodzony około 324 r. w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 389 r.,

Książę Wschodnich Franków, Marcomir, urodzony około 347 r. w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 404 r.

Król Faramund urodzony około 370 r., w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 430 r., książę Wschodnich Franków, wybrany na króla Zachodnich Franków. Jest uważany za pierwszego monarchę merowińskiego. Istniała teoria, że w 420 r. na czele armii przekroczył Ren w okolicach Kolonii, kierując się na zachód i podzielił plemię Franków na dwie części: Franków salickich i Franków reńskich. Z żony Argotty miał dwóch synów Klodiana i Clenusa. Według podań Faramund pochodził z rodu Priama. Studiował w Rzymie.

Długowłosy król Franków, Klodian — Chlodion Le Chevelu, Król Franków salickich, urodzony około 395 r., w Nadrenii — Północnej Westfalii, zmarł około 448 r., pogrzeb odbył się w Cambrai. Zwany był Długowłosym lub Włochatym. W 431 r. najechał krainę Artois, został pokonany przez głównego dowódcę sił rzymskich w Galii, Aecjusza. Niebawem uderzył na Combrai i opanował większość terenów aż po Sommę. Przeniósł stolicę Franków salickich do Tournai. Istnienie tego władcy nie jest kwestionowane. Jego żoną była księżniczka Turyngii, Basina. Jego syn:

Merowiusz, król Franków — „Młody Król”, urodzony około 415 r., zmarł około 458 r. Merowingowie od jego imienia wywodzą nazwę swojej dynastii. Jego żoną była Verica. Symbolem merowińskich władców było noszenie długich włosów. Ich ostrzyżenie równało się detronizacji. Pepin Krótki przejmując władzę w państwie Franków, kazał ostrzyc ostatniego Merowinga Childeryka III.

Childeryk I, syn Merowiusza, król Franków urodzony około 437 r., zmarł około 26.11.481. lub 482 r. w Tournai. Po wygnaniu przez swoich poddanych uszedł do Turyngii, przebywał tam 8 lat, po wezwaniu przez Franków ponownie objął ich tron. W 463. r. pokonał Wizygotów, poślubił księżniczkę Basinę Androvera. W 1653. r. w Tournai przy kościele św. Brykcjusza odkryto grób Childeryka.

Chloderic I po śmierci ojca Childeryka objął tron Franków. Był najsłynniejszym władcą z Merownigów, podbił północną Galię. Pod koniec V wieku doszło do bitwy z Alemanami, wspomagany przez Sigiberta Kulawego odniósł zwycięstwo pod Zulpich. Po wygranej bitwie Chlodwig opanował część zdobytych ziem. Pod koniec życia przeniósł dwór do Paryża, gdzie zmarł w 511. r. — kościół św. Pierre. Jego małżonką byłą Chrotechilde Chlotilde z Burgundii.

Synem Chloderica I był de Vitre-En-Perthois Ferreolus, książę Soissons, urodzony około 505 r. w Kolonii, miał syna Baudgisa I, urodzonego około 522 r. w Rheims, zmarłego w Aquitaine (Francja). Jego małżonką była Palatina, z której miał syna Baudgisa II, urodzonego, około 544 r. w Aquitaine (Francja), zmarłego w 588 r.

Około 579 r. w Lay-Saint-Christophe w Austrazji, urodził się syn Baudgisa II, święty Arnulf z Heristalu, zmarł 16.08.640. r., w okolicach Remiremontu. Był rycerzem na dworze króla Teodeberta II, a także biskupem Metzu, świętym kościoła katolickiego.

Dał początek dynastii Karolingów, od jego imienia nazywaną również Arnulfingami. Był mężem stanu, rycerzem na dworze frankijskiego króla Teodeberta II, biskupem Metzu (613—629).

Arnulf wraz z Pepinem z Landen przyczynił się do zjednoczenia państw frankijskich pod berłem Chlotara II. Gdy Doda wstąpiła do zakonu chciał pójść do klasztoru, jednak w 614. został obwołany biskupem Metzu. Współdziałał z Pepinem, był doradcą Dagoberta I. Słynął ze swej krzepkości, ponieważ podnosił z łatwością wozy drabiniaste i beczki z piwem. Zasłynął również z cudownego rozmnożenia piwa i uratowania tym sposobem oblężonego przez Arabów miasta w południowej Francji.

W 626 roku osiadł jako pustelnik, z powodu choroby i opieki nad trędowatymi, w samotnym lesie południowych Vogesen (Wasgenwald w Remiremont) we Francji, gdzie zmarł. Był mężem Dody i ojcem Ansegizela, Chlodulfa i Martina.

Jego syn Ansegizel urodzony około 602. r. w Austrazji, zmarł około 685 r. w Andenne — Belgia. Był księciem Austrazji, majordomem. Ożenił się z Begą, córką Pepina z Landen, który był majordomem Austrazji za czasów Merowingów, święty kościoła katolickiego.

Synem Ansegizela był Pepin z Heristalu, który urodził się na terenie dzisiejszej Belgii, w Liege, był majordomem Austrazji, Neustrii i Burgundii na dworze Merowingów w latach 680—714, zmarł 16 grudnia 714 r. w Jupile, także Książę Austrazji i król Franków. Stopniowo przejął kontrolę nad państwem frankijskim, zmarł w 714 r., z Alpaide miał dwóch synów: Karola Młota i Childebranda (księcia Burgundii).

Synem Pepina z Heristalu był Karol Młot, urodzony około 675. r. w Belgii, w Liege, zmarły 22.10.741. r. w Quierzy-sur-Oise we Francji. Pod Poitiers w 732. r. powstrzymał pochód Saracenów w kierunku północnej Europy, zjednoczył rozbite królestwa. Jego synem był Pepin Krótki — Pepin III, król Franków, członek holenderskiego rodu Arkelów (ur. w 714. prawdopodobnie w Jupille koło Liège, zm. 24. września 768. w Saint-Denis) — majordom Neustrii i Burgundii 741–751, majordom Austrazji 747–751, król Franków 751–768. W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laon, córkę hrabiego Laona Heriberta (Chariberta).

Pepin Mały (Krótki) i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego i Karlomana, którzy zgodnie z jego wolą podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka Gizela, która została zakonnicą. Miał 19. dzieci z czego 9. nieślubnych, a 10. z 4. małżeństw.

Arkelowie

Wyżej wspomniano, że w średniowiecznych czasach Franków panowała legenda, że Merowingowie wywodzą się od Trojan, ściślej od Priama — króla Troi. Rodem o identycznym, legendarnym pochodzeniu w frankijskich czasach Merowingów byli Arkelowie. Ich historia została także opisana w wielu średniowiecznych holenderskich księgach. Tłumaczenie: Monika Siuda, Sulechów.

„Kronika roczna KRAINY ARKEL I Miasta GORINCHEM

PIERWSZA KSIĘGA

„Że Kraina Arkel, (miejsce zrodzenia Gorinchem) położona jest w Niskim Kraju, Starej Batawii, w części Świata Europą zwanej, znanym jest, lecz czy imię ona od niemieckiego Herkulesa ma, jak niektórzy twierdzą, niepewnym jest. Owa Batawia ma od wschodu Hrabstwo, a obecnie Księstwo Geldrii, rozciąga się wzdłuż Renu, od zachodu Leck po kresy tegoż, od południa lewe Ramię Renu, zwane Waal, od południa miejsce Leck, prawą słynną Batawię obejmujące, Overbetuw” i Nederbetuw”, Hrabstwa, Kuylenburg, Leerdam, Ziemie Lenne Arkel, Vianen oraz Alblaſſer-waard w swym obwodzie, Wyspę obejmującą wcześniej wspomniane Strumienie rzeki Waal, Leck i Merwe, której nazwę niektórzy od Króla Franków Meroveusa wywodzą, po środku strumyczek Lingen lub też Lange Water, obecnie przez Gorinchem do Merwe wpływający;

jeszcze w Alblaſſer-waardzie obfite wody, Gieſſen i Graaf-ſtroom z 18 śluzami, do Merwe i Leck wkraczające, poza Duikerami, będącymi Lądowymi Waterſluiterami i Uytlaterami, wykopanych jest tam również wiele Potoków; w starym rozumieniu trzeba jej liczyć 26 tutejszych mil, jedna przez drugą; chełpi się Wysokim Na Dwa Hoornigi Niemieckim Renem, francuską Mozą, rodzimą Merwe, Leck oraz szumiącą pod stopami Linge także bliskością Dzikiego Morza o wielu odnogach. Ową prześwietną Batawię dalej odmalowywać zamiarem mym nie jest, jako że chcę od razu przejść do Panów z Arkel, o których mówi się (wedle wspólnego koloru), iż od Trojan pochodzą: bo Troja jak i Seuge wiele Prosiąt zrodziła: lecz słynnego Rogatego Mistrza-medyka (Adrian. Iun.) odrzucając i ogniwo Priamusa odłamując, wygląda to na zwykłą drwinę.

Że lud Arkelów stary jest, nikt przeczyć nie może, po tym jak około 260. Roku panowania w naszym Heylandzie Rzymskiego Orła, Walentyniana, jarzmo rządów zrzucać poczęli, które z ziem Poiters, Bretanii, Franków i Sasów, niszczące najdalsze granice Francji, Walentynian z gniewu gorączki drżący wysłał, by niecnemu czynowi kres położyć i by bunt w zarodku zdusić, Teodozjusz, słynny Wojownik, później tak wspaniały Cesarz, który towarzysząc Herculorum, obecnie Arkelom (określić nie mogąc, czy imię to starsze było od Panów Arkelskich czy Krainy Arkelów) i Batawianom, buntowników uciszał. Rozpoczynając teraz łańcuch Panów z Arkel i go rozpocząwszy, od ogniwa do ogniwa licząc, oddając wymienionym ich pierwsze imię i Herb, nazywali się Panowie z Toornen; ich Herbem były dwie czerwone Wieże, z jak niebo niebieskim dachem na złocistym polu; gdzie, jak się zdaje, Wielką Bramę Arkelów z Gorinchem miał przypominać, następowały po nich dwie czerwone Drabiny, po starofrankońsku zrobione schody, z każdej strony węgara wchodzi jeden z tych, których jeszcze dziś zwie się Potomkami Arkel; mówiło się, że ten znak się bierze z ich ogromnej chrobrości, którą pokazali, gdy faworyzowanego Młodzieńca Priamusa Francja zaskoczyła i że Arkelowie zawsze pierwsi na Drabinach, by wkroczyć do Zamków, w których ich krwią napisano: To, co tam z nich jest, cichą prawdę nakaże.

Krótko o pochodzeniu Panów z Arkel

Mówiło się, że trojańskie nasienie i domieszka wysokoniemieckiej Krwi

Zrodziły na początku Dom Słynnych Arkelów,

Że Herkules Niemca z Humana, pierwszy z Hunów,

Że teraz Węgrzy są tak dobrzy w jeździe konnej:

Z tych pochodził Human, który Krainą Arkel się zwał,

Po swym Herkulesie, lecz często tak się opowiada,

Są wątpliwości, skąd ów Kraj i inne początek wzięły,

Jednakże Arkelów uważa się za najstarszych z Batawskich Baronów.

Czy tej następującej historii też całkowicie wiarę dać można, rozumnemu Czytelnikowi do rozważenia się pozostawia. Około Roku 378 ugięło się Berło nad Agrippine (nazwę wywodzić należy od rodzicielki Nerona), obecnie Kolonią nad Renem, Angiſus, pierwszy Krzyżem poświęcony Król Kaarl, Syn Brabona, który Sigambrów, obecnie Westfalów, z ich Wojewodą Priamusem przepędził, którzy Francję zamieszkiwali i tam się osiedlili, Angiſus przy Strasburgu, przez Gratiae zwyciężony, w Rzymie więziony, potem, Theodofius wraca do domu, co jest korzystne, dostaje od Świętego Marcina Biskupa z Tours ową Wieś;

rodzi się mu Syn Karel i Córka Verana lub Vemy. Priamus, trzymający Wodze Francji, pewnego Hermana z Dardanien, Krainą obdarowuje, potem Lotrijcka i Johana z Arkel (Kapłani Jowisza i innych Bogów) Krajem Baar, w Roku 418. zostają oni ochrzczeni przez Urbitiusa, 15. Biskupa z Metz. Arkel wznosi Pierlepont i tamże ma swe mieszkanie, Johan i Andronia, Dzieci Arkela, Agatimber i Cassandra, Latorośle Dardaniena związani zostają węzłem małżeńskim, skąd wyrasta Heyman z Arkel i inni. Część Plemienia Arkel osiedliła się na Węgrzech, nosi wciąż Herb Arkelów.

Heyman wcześniej wspomniany, Dworzanin u Króla Angisesa chełpi się urodą i muskularnymi ramionami, Verana (inaczej Pani Aye), z gorącą namiętnością zakochana, ucieka z nim do Francji, tam biorą ślub i czworo dzieci z jej łona, jak Ridzaard, Reynold, Olivier i Adelaard (pozostałe nazywają oni Ritzerd, Vridzerd, Adelaard i Reynout), cudowne 4. Dzieci Heyma lub Aymijna, których Historia, mimo że nasz Skryba z wielką uwagą do niej podchodzi, jednakże u niego i nawet u tych Domu Arkel małą cząstkę prawdy zachowała, tak jak historię jednego z nich, pochodzenie drugiej z nich z prastarego domu na drobne rozmienione, w wyobrażeniu, na Ros-beyaardzie siedząc, pokazują.

Że Ritzerd, Syn Aymijna przy swej Gospodyni Wan

Johan, który ojcem był jednego, również Johana,

Pierwszego Arkelskiego Pana służącego Dagobertowi Wielkiemu,

Jego wierna służba tak wielką radość dawała:

Z tego słowa mało wynika, lecz teraz blask prawdy będzie

Za każdym razem coraz więcej z artystami tańczył,

Oto jest biel i spojrzenie, co łatwo jest stwierdzić,

I żadnym przynudzaniem nie będą ni oka, ni ucha dręczyć.

Opis Miasta Gorinchem

Pan Jan z Arkel, pierwszy, który Arkel pojął

Jan, Syn Ridzaarda, po tym jak został pogrzebany w 618. Roku, swemu Synowi, Janowi, Ziemie Lenne Pierlepont, Montagu i Valkesteyn zostawiając, do francuskiego Dagoberta, Syna Wielkiego Lotariusza, aby niecny czyn Fryzów potężnym Orężem przeciwko ich Królowi Radbodusowi wesprzeć, w Roku 641 z Puppijnem z Harſtel, Księciem Brabancji, Swym Naczelnym Wodzem przyszedł, zdobywając Zamek Wirtenburg, obecnie Utrecht: Jan z Arkel, dowódca wielu Rycerzy przepełnionych odwagą, zniszczył krnąbrnych wrogów, wiatr Królewskiego afektu, który go w wolności obdarował Pergaminem i Krajami nad Leck, z wszystkimi do niego przynależącym, skąd Hoveus, opat z Egmondu, podział, że Panowie z Egmond, Arkel i Wassenaer, wielką część krainy Holandii, cały wiek przed przybyciem pierwszego Grafa Dircka posiadali. Pan Jan, widząc swą Krainę Arkel, pełną lasów, zamieszkaną przez dzikie zwierzęta, przede wszystkim dzikie świnie, wilki i możliwe, że przez inne odrażające bestie, potomkowie Adama…”

Obecnie Arkel, to wieś w holenderskiej prowincji, w południowej Holandii, znajduje się 3 km od Gorinchem. Ziemia Arkel była lennem hrabiów Holandii, do 1412 r. Arkel było zarządzane przez panów z Arkel. Ród Lord van Arkel (van Arckel — rodzina Herculana) został związany z Trojanami i Troją.

W wyniku „doskonałego” połączenia mitologii germańskiej z klasyczną wskazywano, że w czasach Franków, król Pepin Krótki (który był członkiem tego rodu) posłał Łabędzia do Holandii, który osiadł na stałe w miejscu, nazwanym od jego przodków Hercules Alemanicus, Castra Herculana lub Arkel. Teylingens rozpoczął ich drzewo genealogiczne od Priama, króla Troi. Alckemades śledząc ich pochodzenie wskazał, że pochodzą od Alcmeny, matki Herculesa, (którzy się przyzwyczaili do jej stałego zamieszkania tutaj).

Początki rodu rycerskiego Arkelów bezpośrednio związane są z ostatnim władcą z dynastii Merowingów, królem Dagobertem i przodkiem Arkelów, Janem, pierwszym właścicielem ziemi Arkel, przybyłym za czasów Pepina z Heristalu — księcia brabantu.

Słowa Arkless, Arculus, oznaczały osobę Herkulesa, a słowo Arkle było bardzo starożytną nazwą w hrabstwie ceremonialnym Northumberland w Wielkiej Brytanii. Nazwa Arkil towarzyszyła również baronom z powyższego hrabstwa.

Ród ten symbolizowany „Łabędziem”, odnajduje swoją ukrytą historię w dalekiej starożytności w świecie pełnym tajemniczych symboli i pochodzenia, w sprawie królewskiej kultury „Smoka”.

Starożytny symbol, chrystogram „Chi Rho”, czyli skrót imienia Chrystus, był symbolem „Rycerzy Łabędzia”, rozbudowanym z innego starożytnego symbolu z Egiptu „Ankh”. Ci rycerze, przysięgli w czasach starożytnych chronić księżniczkę Łabędzia z dynastii Smoka.

W konsekwencji „Chi Rho” jest odzwierciedleniem żeńskiego symbolu smoka, a symbolika Ankh była odnajdywana w starożytnej Mezopotamii, w piktogramach pisma klinowego wczesnego Sumeru. Tym samym symbole te u Sumerów reprezentowały „An” — gwiazdę, Niebiosa, Bogów.

Należy również pamiętać, że wg starożytnych pism domem Abrahama było miasto „Ur Kasdum”, a najważniejszym miastem położonym w sąsiedztwie miasta Arrapka była Arbela (Urbillu, Urbel, Arbail). Urbel w Arphaxad — dom Abrahama został przekształcony do nazwy Arkel, a następnie zmieniony na „Ur Kasdim”.

Symbol Łabędzia występował także w mitologii greckiej, gdzie Leda — królowa Sparty oddała się Zeusowi, który przybrał postać Łabędzia. Z tego obcowania urodziła się m.in. Helena — żona króla Sparty Menelausa, którą Parys uprowadził i sprowadził atak Greków na Troję.

Fenickie słowo Archles oznacza człowieka silnego i krzepkiego i jest odpowiednikiem hebrajskiego słowa Ercol (muskularny), irlandzkiego Aichill, greckiego Achillos.

Davies porównał Heraklesa z Tyru z Arkel ( — em) lub Arklesem z Egiptu (Our — Kol), a także do Arcola — boga gór, najbardziej „wysokiego” boga.

Można zatem stwierdzić, że Pepin Krótki posłał w rzeczywistości do Holandii rycerza — księcia, syna króla, którego ród został nazwany van Arkel i walczył z godłem łabędzia u boku. Stąd także wspólne pochodzenie van Arkelów i króla Francji Pepina Krótkiego (od Priama króla Troi). Na uwagę zasługuje fakt, że pierwszy właściciel Arkel (Jan van Arkel) posiadał prawie całą Holandię na własność — tak jak król — książę posiadał dane państwo.

Jan, pierwszy właściciel ziemi Arkel, przybył do Holandii za panowania Pepina van Herstal, księcia Brabantu (Duke of Brabant), służył Dagobertowi, królowi Francji — ostatni władca z dynastii Merowingów, synowi Lotharisa, w 641 i w 642 roku, pokonując Fryzów i Sasów, zdobywając silną twierdzę Wiltenburg, obecnie Utrecht.

Król Dagobert za zasługi nadał na własność Janowi z Arkel duży obszar ziemi położony między rzekami Lek i Waal oraz na rzece Linge, ze wszystkimi przynależącymi do niej ziemiami (które ze względu Hoveusa, Abbot Egmont, w jego kronice podał, że Lord van Arkel całe stulecie przed pierwszym przybyciem hrabiego Diderika posiadał znaczną część Holandii).

Jan van Arkel wybudował kościół w miejscu, gdzie dawniej obozowali Rzymianie i wybudowali na cześć Herkulesa świątynię, z tego powodu ten „powiat” otrzymał nazwę Erkel lub Arkel, a litera H została pominięta. Kilka lat później Fryzowie, Sasi, Duńczycy i Normanie ponownie zaatakowali tę ziemię, spalili kościół, zniszczyli własność Arkelów, rozproszyli jego poddanych. Jan van Arkel został zmuszony uciec do Francji i pozostał w Pierrepont, gdzie zmarł. Zostawił syna:

Heymana van Arkel, który zmarł także w Pierrepont, ze swojej żony zostawił syna:

Jana van Arkel. Zbudował w Pierrepont silną twierdzę, która została zniszczona przez Branciona, brata Lorda van Baar, z tego powodu został on zabity przez van Arkela. Brancion związany był z Diderikiem III, Królem Francji.

Van Arkel uciekł z jego żoną Elsebeen do własności Arkelów. W 694 roku przebudował kościół, który w 697 roku został konsekrowany przez biskupa Sigiberta. Jan i jego żona zmarli w Arkel i tam zostali pochowani, zostawiając syna:

Heymana van Arkel, który poślubił Teklę, córkę Wollebranda (syna I Lorda Egmont). Na początku Heyman van Arkel służył Pepinowi, królowi Francji, a później synowi Pepina, cesarzowi Karolowi Wielkiemu. Został zabity w 783 r., w podeszłym wieku, w konflikcie z Sasami — poganami na rzece Elve. Ze swojej żony pozostawił syna:

Jana van Arkel, który służył Karolowi Wielkiemu w wojnie przeciwko Westfalii w 798 r. Później służył Ludwikowi I Pobożnemu (Cesarz Ludwik Dobry) od 814 r. Zmarł w 856 r. i został pochowany w Ingelheim nad Renem, blisko Maintz. Miał jednego syna:

Heymana van Arkel, który był rycerzem na dworze cesarza Ludwika, a potem szambelanem księcia Loterika. Ożenił się z Heleną, córką lorda z Francji, zmarł w 915 r., w zaawansowanym wieku, w Manderscheyt blisko Trier, gdzie został pochowany. Jego starszy syn:

Fop van Arkel został zabity w wojnie, którą Ludwik IV, król Francji prowadził przeciwko Hendrikowi den Vogeler, katolickiemu królowi dla posiadania Lotherig w 935 r., został pochowany w kościele świętego Nafariusa w Lorraine. Jego syn:

Heyman, pierwszy Lord van Arkel został wysłany przez cesarza Otto Wielkiego do Dolnej Saksonii — Fryzji Wschodniej z dużą grupą mężczyzn, skąd zabrał bez wiedzy jej ojca Sillę, córkę Tielmana, tamtejszego gubernatora i uciekł z nią do Holandii, a następnie ją poślubił.

Został dobrze przyjęty przez hrabiego Diderika H, który uczynił go stewardem. Stadhauder Fryzji potwierdził jego dobra ziemskie Arkel, które zostały nadane jego przodkom przez króla Dagoberta, gdzie on i jego potomkowie kontynuowali rezydowanie. Zmarł w 980 r. lub w 990 r., lub 996 r. Jego starszy syn:

Foppo Lord van Arkel zmarł w 1008 r. Poślubił Marię córkę lorda van Oyena (Ooy) Betuwe, z którą miał syna:

Jana I Lorda van Arkel. Jan I żył w pierwszej połowie XI w. W okresie panowania Dirka III, hrabiego Holandii, działał razem z hrabią przeciwko Adelbold — biskupowi Utrechtu, który został pokonany 9. czerwca 1010 r. pomiędzy Bodegraven, a Zwammerdam, oraz 29. czerwca tego samego roku blisko Bodegraven.

Jan I towarzyszył również hrabiemu w wyprawie do Ziemi Świętej, gdzie zginął w bitwie przeciwko Saracenom w 1034. lub 1035 r. Z żony Elizabeth, córki Willema, hrabiego van Cuijk Maas pozostawił syna:

Jana II Lorda van Arkel. Jan II po zbudowaniu niewielkiego miasta Huelkelum razem z wioskami Spijk i Dalem towarzyszył Robertowi de Vries, (który w tym czasie sprawował rządy Holandii) w wyprawie do Ziemi Świętej, gdzie walczył dzielnie przeciwko niewiernym przez 8 lat. Po powrocie dołączył do Roberta de Vries i jego szwagra Dirka V hrabiego Holandii.

W 1076 r. w wojnie przeciwko Coenraadowi, 22. — biskup Utrechtu, pomagał oblegać twierdzę Ysselmonde, gdzie został śmiertelnie ranny i zmarł 7. stycznia 1077 r. Poślubił Margarethę córkę Jana Lorda van Altena. Ich potomstwo to:

Jan III, Johanna, która poślubiła Roberta Lorda, Lord van Heusden. Była jeszcze jedna córka, lecz jej imienia nie udało się dotąd ustalić, poślubiła ona Gerrita Lorda van Teilingen.

Jan III Lord van Arkel udał się do Ziemi Świętej w 1096 r. Podczas tej ekspedycji został zobowiązany do zatrzymania się w Wenecji i czekania na korzystny wiatr. Podczas przestoju armii doszło do potyczki między Janem III, a szlachetnym Węgrem, Jan ocalił mu życie i rozstali się w pokoju.

W 1099 r. uczestniczył w oblężeniu Jerozolimy, a także asystował w oblężeniu Nicei, Tarsu i Antiochii. Później, po okrzyknięciu go rycerzem świętego grobu wrócił do swoich pierwotnych ziem, zmarł w Straatsburgu w 1117 r.

Z żony Aleidy, córki Jana Lorda van Heusden zostawił trzech synów.

Najstarszy Jan IV, Lord van Arkel w 1124 r. wyruszył do Ziemi Świętej i został rycerzem świętego grobu. Po powrocie do domu z bratem Hugo, Lordem Bottersloot udzielili pomocy hrabiemu Holandii, Dirkowi VI przeciwko Fryzji Zachodniej, którą dwukrotnie pokonali. Następnie w roku 1138, Otto, hrabia Benthem po splądrowaniu prowincji Twenthe został pojmany w bitwie przez Herberta 26. — biskupa Utrechtu i Dirka VI hrabiego Holandii, który był szwagrem Otto i zaangażował się w jego uwolnienie.

Jan van Arkel pomógł również w oblężeniu Utrechtu, odstąpił później z powodu gróźb ekskomuniką ze strony biskupa. Następnie dołączył do kolejnej wyprawy do Ziemi Świętej.

W 1143 r., w wojnie pomiędzy Lordami Grimbergen i strażnikami Godefrieda III (księcia Brabantu) poległ blisko trzech fontann, niedaleko Brukseli. Poślubił Petronelę, córkę Lorda van der Are, z której najstarszy syn:

Johan V, Lord van Arkel rycerzował w Ziemi Świętej, gdzie zmarł w 1176 r., poślubił Geertruyt, córkę Lorda van Loon i Steenvorden. Miał syna:

Johana VI Lorda van Arkel, który w 1180 r. towarzyszył Florisowi III, hrabiemu Holandii do Ziemi Świętej, podobnie jak jego przodkowie został rycerzem świętego grobu z rąk Filipsa, hrabiego Flanders. Powrócił do domu, ale w 1188 r. ponownie wyruszył do Ziemi Świętej i brał udział podczas oblężenia Damietty.