Słowem wstępu
Depresja to zaburzenie, które powoduje, że pacjent czuje się zdenerwowany, smutny, zmęczony, nieszczęśliwy, zestresowany, wyczerpany, bezwartościowy, poniesiony, winny, beznadziejny itp. Nie ma ochoty na nic. Chce wszystko rzucić. Warto jednak pamiętać, że to wszystko może ustąpić pod warunkiem odpowiedniego leczenia. Aby przywróci stabilność emocjonalną, należy w pierwszej kolejności prawidłowo zdiagnozować depresję.
Na kolejnych stronach poruszę zagadnienia związane z depresją. Podpowiem jak rozpoznać to zaburzenie i co może je wywoływać? Przybliżę również możliwe działania, które mogą wprowadzić w życie osoby związane w jakiś sposób z depresją — bezpośrednio lub pośrednio.
O ludzkiej bezradności…
Czym jest depresja?
Zespoły depresyjne zostały po raz pierwszy opisane przez Hipokratesa i zaliczane są do najbardziej trwałych, powtarzalnych i w miarę dobrze poznanych przez współczesną psychologię schorzeń.
Główne skargi pacjentów z depresją są związane z bolesnym uczuciem lęku i smutku. Zaburzenia depresyjne należą do najczęściej występujących schorzeń w psychiatrii — częstość ich występowania wynosi 8% w ciągu życia człowieka. U niektórych osób występuje tylko jeden epizod zaburzenia, trwający od kilku tygodni do miesięcy, jednak u większości pacjentów występują przewlekłe, nawracające epizody depresyjne. Ponadto istnieje podgrupa pacjentów cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową, na którą naprzemiennie występują epizody maniakalne i depresyjne.
Większość pacjentów opisuje objawy depresji jako:
„Żrące poczucie smutku, któremu towarzyszy poczucie ludzkiej bezradności i indywidualnej słabości”
Jak rozpoznać depresję?
Emocje
Osoba przygnębiona odczuwa obniżony nastrój. Zwykle opisuje to jako smutek lub rozpacz. Pacjent z depresją traci zainteresowanie życiem, ogranicza ulubione zajęcia. W łagodnych formach „próbuje” jeść, „próbuje” kochać się lub „próbuje” angażować się w codzienne czynności.
W miarę postępu choroby pacjent z depresją staje się wyraźnie obojętny na obowiązki i zajęcia, nawet te, które wcześniej sprawiały mu przyjemność. Wydaje się, że jego humor zniknął, choć zdarza się, że zachowuje się cynicznie. Częstą reakcją psychologiczną pacjenta z depresją jest lęk. Dzieje się to podświadomie, bo wydaje mu się, że grozi mu jakieś zagrożenie dla jego zdrowia. W ciężkiej postaci choroby lęk zamienia się w wycofanie i apatię. Pacjent staje się apatyczny, ponieważ nie może sobie pomóc. Wycofuje się więc, aby chronić się przed swoimi wewnętrznymi emocjami (zwykle gniewem), podczas gdy jego udręka powoli zamienia się w ostrą rozpacz. Złość jest jednym z głównych objawów depresji i może być bezpośrednia (ponieważ myśli, że inni go nie kochają) lub podstępnie ukrywana, próbując utrudniać życie otaczającym go osobom.
Myśli
Kup książkę, aby przeczytać do końca.