Bezpłatny fragment - Cztery łapy

Rozdział 1. Wprowadzenie do świata psów

1.1 Pochodzenie psa

Pewna legenda mówi, że Bóg po stworzeniu ludzi i zwierząt uczynił między nimi wielką przepaść. Zwierzęta znalazły się po jednej stronie otchłani, a ludzie po drugiej. Pies podbiegł do skraju przepaści i próbował się przedostać na ludzki brzeg. Zawisł jednak nad przepaścią i ledwo obronił się przed upadkiem. Człowiek podbiegł, chwycił psa za kark i pomógł mu wgramolić się na swoją stronę. Tak zaczęła się ich przyjaźń.

Psy prezentują zadziwiającą różnorodność ras, a każda charakteryzuje się własnym zestawem cech fizycznych i osobowości. Jest ich około 400 ̶ od majestatycznych dogów niemieckich po żywiołowe teriery i łagodne labradory. Pudel Bielik, z którym bawił się w dzieciństwie przyszły król Rzeczypospolitej Zygmunt Stary, jest pierwszym w Polsce psem wymienionym z imienia. Został uwieczniony na obrazie Jana Matejki „Podniesienie dzwonu Zygmunta”. Nie mniejszą sławę zyskał Kiopek, miniaturowy szpic Stanisława Augusta Poniatowskiego. Opiewany w wierszach, rozpieszczany, uczestniczący w obiadach czwartkowych po trzecim rozbiorze towarzyszył królowi na wygnaniu w Grodnie. W Polsce wyhodowano kilka specyficznych dla naszego kraju ras. Są to: owczarek podhalański, polski owczarek nizinny, ogar polski, gończy polski i chart polski.

Najstarsze szkielety zwierząt podobnych do dzisiejszych psów wykryto w pokładach pliocenu (od 5 miliona do 2,5 miliona lat temu) na terenie Ameryki Północnej, Europy i Azji Wschodniej. Wtedy duże obszary Ziemi uległy stepowieniu, pojawiły się roślinożerne kopytne, mastodonty i drapieżne ssaki. Na szczycie łańcucha pokarmowego znajdował się wówczas tygrys szablozębny. Hipotez na temat pochodzenia psa domowego jest kilka, lecz najbardziej prawdopodobną jest ta, która mówi, iż wywodzi się od wilka. Świadczy o tym przede wszystkim identyczna liczba chromosomów — u obu gatunków po 78. Zarówno wilki, jak i psy mają po 42 zęby, okrągłą źrenicę i mogą się krzyżować. Zdziczałe psy przejawiają podobne do wilczych obyczaje — łączą się w stada, prowadzone przez najokazalszego i najsprytniejszego samca, polują nocą, w poszukiwaniu zdobyczy przemierzają znaczne odległości. Psa udomowiono około 12—17 tysięcy lat temu, a zatem przed rewolucją neolityczną, która nastąpiła mniej więcej w X tysiącleciu p.n.e. Pies towarzyszył więc człowiekowi, zanim ten stał się rolnikiem, pomagał mu w jego koczowniczej egzystencji, brał udział w myśliwskich i zbierackich przedsięwzięciach ludzi. Udomowienie miało wpływ na kształt czaszki, która różni psa domowego od dzikiego. W Europie za najstarszy uważa się szkielet psa, eksponowany w Muzeum Senckenberga we Frankfurcie. Jego wiek ustalono w granicach od 9 tys. do 7,5 tysiąca lat p.n.e. W Polsce najstarszą czaszkę psa znaleziono w okolicach Sandomierza, a jej wiek ocenia się na 4 tys. lat p.n.e.

1.2 Różnorodność psich ras

Świat psów jest tak zróżnicowany, jak potrzeby i preferencje ich ludzkich opiekunów. Wybór odpowiedniej rasy nie powinien być podyktowany wyłącznie wyglądem psa. Istotne jest, aby zrozumieć temperament, poziom aktywności oraz wymagania zdrowotne i pielęgnacyjne poszczególnych ras. Trzeba zastanowić się, czy bardziej odpowiedni dla nas jest pełen energii, żywiołowy pies czy raczej spokojny. Wiele zależy od warunków lokalowych. Jasne, że do niewielkich mieszkań w bloku nie weźmiemy ogromnego doga, a emerytka raczej nie zaopiekuje się chartem. Należy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy chcemy pielęgnować długą czy krótką sierść. Trzeba też wiedzieć, czy chcemy mieć psa czy sukę. Niektórzy wierzą, że suki są spokojniejsze i bardziej towarzyskie. Samce natomiast są większe i mocniej zbudowane. Bardzo aktywne i ruchliwe w młodości, w wieku dojrzałym będą mniej wymagające niż suki, a może nawet wierniejsze. Lepiej sprawdzą się też jako obrońcy. Są też łagodniejsze wobec małych dzieci, cierpliwiej znoszą szarpanie za ogon i uszy.

1.2.1 Wybór psa musi być odpowiedni do stylu życia właściciela

Decyzja o przyjęciu psa do rodziny powinna więc być dokładnie przemyślana i oparta na głębokim zrozumieniu tego, co oznacza opieka nad zwierzęciem. Ważne jest, aby wybór rasy był dostosowany do stylu życia, możliwości czasowych i fizycznych oraz oczekiwań przyszłego właściciela. Aktywni ludzie, którzy lubią spędzać czas na świeżym powietrzu, mogą rozważyć nabycie psa o wysokim poziomie energii, takiego jak border collie lub husky syberyjski. Z kolei osoby ceniące spokój i domowe zacisze mogą lepiej czuć się z rasami wymagającymi mniejszej aktywności fizycznej, takimi jak buldog francuski czy mops. Owczarki collie w fazie dziecięcej i młodzieńczej rzadko warczą lub wykazują agresję, podczas gdy młode owczarki niemieckie dużo agresywniej udowadniają swoją dominację. Przed zakupem trzeba dokładnie zapoznać się z charakterystyką wybranej rasy i porównać własne oczekiwania z przypisanymi jej cechami. Każda została opisana przez jej miłośników, którzy widzą raczej zalety niż wady, więc trzeba w pewnej mierze zgadywać, jakie nieprzyjemne cechy uboczne ujawnią się przy bliższym poznaniu danego osobnika. Bardzo „wrażliwe” rasy, takie jak collie, przy zbyt surowym wychowaniu łatwo mogą stać się płochliwe lub strachliwe, „bardzo odważne” psy potrzebują z kolei silniejszej ręki i surowszego wychowania. Niektóre rasy z natury są bardziej niezależne lub uparte, co może wymagać poświęcenia większej ilości czasu na szkolenie i socjalizację. Ponadto istnieją oczywiście różnice indywidualne, każdy pies ma przecież własny niepowtarzalny charakter.

Trzeba realistycznie ocenić swoje siły. Właściciel musi być w stanie w trudnych sytuacjach utrzymać swojego sprowokowanego lub spanikowanego psa na smyczy lub za obrożę.

1.3 Rodzice naszego szczeniaka

Należy obserwować matkę i jej szczenięta, aby odkryć ewentualne zaburzone zachowania, na przykład agresję lub strach. Takie rzeczy mogą być dziedziczne. Oczywiście szczenięta powinny przebywać razem z matką w odpowiednich warunkach. Muszą sprawiać wrażenie czystych i wypielęgnowanych, nie mogą być ani zbyt chude, ani zbyt tłuste i powinny się wesoło bawić. Koniecznie należy sprawdzić prawidłowość zgryzu. U małych samców oba jądra powinny być wyczuwalne. W przeciwnym razie mogą pojawić się problemy i znaczące rachunki od weterynarza.

Trzeba podejrzliwie traktować hodowlę klatkową, gdzie sprawuje się opiekę nad więcej niż dwoma miotami jednocześnie, ponieważ młode w fazie socjalizacji prawdopodobnie będą miały zbyt mało kontaktu z ludźmi. Należy również zachować sceptycyzm wobec hodowli, gdzie stale przebywa więcej niż dziesięć zwierząt. Chociaż każdy hodowca twierdzi, że hodowla psów jest jego pasją, nie należy w to bezkrytycznie wierzyć. Zwierzęta od handlarzy (oraz, niestety, wiele zwierząt ze schronisk) zazwyczaj mają jakieś wady. Zazwyczaj są niedożywione i chore. Niektóre psy z czysto komercyjnych ferm pochodzą z kojarzeń inbredowych, ponieważ hodowca, działając po linii najmniejszego oporu, dopuścił ojca do córki. Wówczas prawdopodobieństwo chorób dziedzicznych jest jeszcze większe. „Hodowcy”, którzy oferują wiele ras, traktują swoje zajęcie wyłącznie komercyjnie. Już sam transport od handlarza może spowodować u szczeniaka uraz psychiczny, który na całe życie uczyni go lękliwym lub agresywnym. Jeżeli ktoś chce zafundować sobie takiego psa, powinien raczej od razu pojechać do schroniska i spełnić dobry uczynek. Tam cena również będzie odpowiednia. Niektóre bezpańskie psy to wspaniałe zwierzęta! Inne, niestety, miały złe doświadczenia, czasem gryzą, są zbyt hałaśliwe lub mają inne złe nawyki, które trudno wykorzenić. Najlepsze są psy od właścicieli pojedynczych suk, ponieważ te szczenięta w najwcześniejszej fazie życia z pewnością otrzymały wystarczająco dużo uwagi i miłości. Właśnie ten aspekt może być ważniejszy niż rodowód. Trzeba również dowiedzieć się, co umieją rodzice naszego przyszłego szczeniaka, jak się z nimi bawi i pracuje. Jeśli zwierzęta ukończyły szkolenie, dobrze to świadczy o ich charakterze i zdrowiu. Rodzice, którzy nauczyli się sami otwierać drzwi, prawdopodobnie mają równie inteligentne potomstwo. To już trzeba ocenić samodzielnie.

Decyzja o kupnie psa wymaga sporo czasu. Jest to przecież wybór na kolejne kilkanaście lat! Jeśli nie można znaleźć ogłoszeń od poważnych hodowców wybranej rasy, do odpowiednich osób można dotrzeć na przykład przez wystawy lub po prostu przez właścicieli pięknych okazów spotkanych na ulicy. Dla dobrego psa nie powinno się żałować zachodu i kosztów. Może się okazać, że zwierzęta konkretnego hodowcy tak bardzo przypadną Wam do gustu, że zgodzicie się poczekać na psa z kolejnego miotu. To, że szczeniak jest „słodki”, nie wystarcza, by podjąć decyzję o zakupie. Potrzebny jest obiektywizm! Więc już teraz trzeba ćwiczyć coś, co i tak będzie bardzo potrzebne, gdy nowy ulubieniec znajdzie się już w domu: cierpliwość!

1.4 Choroby dziedziczne

Rodzice szczeniaka powinni być całkowicie wolni od następujących chorób:

— dysplazja stawu biodrowego: główka kości udowej nie pasuje prawidłowo do panewki stawowej;

— luksacja rzepki: rzepka przynajmniej czasowo opuszcza swoje naturalne położenie;

— postępujący zanik siatkówki: postępujące zwyrodnienie siatkówki;

— dysplazja siatkówki: wada siatkówki;

— anomalia oka: patologiczna zmiana tylnej części oka;

— zaćma (katarakta): zmętnienie soczewki.

Dobrze byłoby się również zorientować w kierunku:

— osteochondrozy ̶ вysplazji stawu barkowego;

— wielokrotnej dysplazji nasad kości ̶ вysplazji łokciowej.

Uwaga! Szczenięta mogą być bardziej obciążone dysplazją niż rodzice. Zdrowe stawy są jednak absolutną koniecznością, ponieważ psy to zwierzęta ruchliwe. Jeśli odczuwają ból podczas ruchu, nie będą miały ani przyjemnego życia, ani nie dożyją sędziwego wieku. Z kolei rachunki za leczenie w klinikach weterynaryjnych mogą być znaczne, jeśli konieczne okażą się operacje stawów lub akupunktura. Kiedy szczeniak kosztuje znacząco mniej niż inne zwierzę tej samej rasy, należy dobrze przemyśleć zakup. Koszty weterynaryjne mogą szybko przekroczyć wielokrotność ceny zakupu, a pechowe „dziecko” może i tak nie dożyć późnej starości.

1.5 Usposobienie

Usposobienie psów jest, podobnie jak u ludzi, częściowo dziedziczne. Nerwowy pies jest znacznie trudniejszy do wychowania i kontrolowania w trudnych sytuacjach niż bardziej zrównoważony. Nigdy nie będzie też naprawdę niezawodny. Psy o silnych nerwach, dobrze socjalizowane, dogadują się ze sobą nawet w sytuacji stresowej, jaką dla psów jest wystawa, gdzie stres wynika z nienaturalnego tłoku, braku miejsca do biegania, nieznanej okolicy, złej jakości powietrza oraz obecności wielu nieznajomych psów i ludzi. Zrównoważenie jest uwarunkowane genetycznie i w niewielkim tylko stopniu można na nie wpłynąć przez wychowanie. Jednak kiedy pies wydaje się lękliwy lub agresywny, powodem takiego stanu rzeczy mogą być poważne błędy w wychowaniu. Odpowiedzialni hodowcy nie rozmnażają zwierząt o słabych nerwach. Jeśli kupujemy młodego psa, trzeba poznać przynajmniej matkę szczeniąt. Jeśli suka robi wrażenie zbyt płochliwej lub agresywnej, nie należy kupować jej małych. Dotyczy to również kundli. Suka może być wykorzystywana w hodowli do siódmego roku życia. Dobrze jest obserwować młode, kiedy bawią się z innymi psami. Zabawa jest szczególnie ważna dla szczeniąt i młodych psów. W jej trakcie zwierzęta poznają typowe psie zachowania i poruszają się w sposób naturalny dla swojego gatunku. Zabawy z innymi psami nie mogą zastąpić zabaw z ludźmi, jednak dobrze je uzupełniają. Pozorowane walki między młodymi psami pokazują, kto jest najsilniejszy i ustalają hierarchię.

1.6 Adaptacja psa do nowego domu

Trzeba pamiętać, że pies to zwierzę stadne. Żyjąc w grupie, musiał ustalać hierarchię, obowiązująca w stadzie — i to pozostało mu do dziś. Pies domowy, pozbawiony swych naturalnych pobratymców stwarza zastępczą sforę w postaci swoich ludzkich towarzyszy. Szybko przyzwyczaja się do osoby, z którą styka się najczęściej i ją właśnie uważa za przewodnika stada — osobnika alfę. Już w wieku czterech dni zaczyna się przywiązanie do ludzi jako części stada, w którym dorastają szczenięta. Dlatego w tym czasie ważne jest pełne czułości pielęgnowanie, głaskanie i przyjazne mówienie.

Przyjęcie psa do domu to nie tylko emocjonujące doświadczenie, ale także początek nowego rozdziału życia zarówno dla zwierzęcia, jak i jego opiekuna. Przede wszystkim trzeba zapewnić psu stabilne i bezpieczne środowisko, które pomoże mu się zaadaptować. Więź z naszym czworonogiem buduje się już od pierwszych dni wspólnego życia.

Szczenięta rodzą się ślepe. Zapachy i ciepło kierują je do źródła mleka, które każdy maluch musi sobie dosłownie wywalczyć. Zdrowe szczenięta szybko rosną. Codziennie zauważalnie przybierają na wadze. Jeśli zauważymy, że ten proces się zatrzymuje, coś jest nie tak! Należy wtedy wezwać weterynarza. W wieku trzech tygodni wzrok u szczeniąt jest już dość dobrze rozwinięty.

Młode są ciągle głodne i chcą się bawić. Gdy mają 3 tygodnie, jedzą już suchą karmę i piją z miski. Należy im podawać specjalne mleko. Matka czasami może być trochę zirytowana, ale gryźć zaczyna swoje młode dopiero, gdy te mają 6—8 tygodni. W tym wieku w zasadzie już można oddawać je do adopcji. Czasem hodowca decyduje, by szczenięta przebywały przy matce do dziesiątego tygodnia, dzięki czemu suka może nauczyć swoje dzieci psiego zachowania społecznego.

Szczeniakowi należy przygotować osobne legowisko w upatrzonym miejscu. Piesek często płacze, gdy musi zostać sam, więc przez pierwsze dni można zabierać go do sypialni. Ale kilka tygodni później trzeba stanowczo zakazać mu płaczu, zwłaszcza jeżeli szczeniak jednocześnie drapie w drzwi. Trudno postawić się takiej słodkiej istotce! Ale nie można przecież zajmować się psem przez każdą minutę i z uwagi na sąsiadów należy zadbać, by zwierzę pozostawione w samotności nie sprawiało problemów.

1.7 Od początku bez smyczy

Szczenięta siusiają bez przerwy. Oddzielone od matki i rodzeństwa początkowo nie wiedzą, gdzie mogą się załatwiać. Jednak za każdym razem, gdy ktoś zauważy, że robi się mokro, trzeba chwycić szczeniaka i przenieść go wyznaczone miejsce. „Tutaj można robić siusiu”, należy powiedzieć. Takie traktowanie może trochę przestraszyć pieska i być dla niego nieprzyjemne. Mały chcąc tego uniknąć, będzie samodzielnie przemieszczał się we wskazanym kierunku.

W tym okresie należy wyprowadzać go na smyczy tylko tam, gdzie może się bać obcych dźwięków. Szczenięta w tym wieku są jeszcze naturalnie posłuszne, więc można pozostawić je bez uwięzi. Zabawy z gryzakiem, patykami lub resztkami materiałów dodatkowo motywują je do nieoddalania się od opiekuna. Wykorzystanie smyczy może prowadzić do uciążliwych i trudnych do opanowania zabaw w przeciąganie, nie mówiąc o tym, że smycz szybko się niszczy.

Rozdział 2. Żywienie psów

Prawidłowe żywienie jest fundamentem zdrowia każdego psa. Zasadnicze składniki diety psa to białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy i minerały, które przyczyniają się do utrzymania dobrego stanu zdrowia. Zbilansowanie tych elementów zapewni psu energię, wspomoże funkcjonowanie jego organizmu oraz przyczyni się do długiego, aktywnego życia. W dziedzinie karmienia zwierząt domowych popełnia się wiele błędów. Zazwyczaj dostają one za duże porcje, często podaje się również niewłaściwe jedzenie.

2.1 Kiedy karmić i co podawać?

Szczenięta muszą dostawać cztery, a później trzy posiłki dziennie. Można używać gotowej karmy, ale należy dodatkowo podawać preparaty z wapniem i witaminą D w odpowiedniej dawce. Dobrze jest przyzwyczaić psy do ryżu, owsianki, purée ziemniaczanego i mącznego, a także do niepowodujących wzdęć przetartych warzyw i ziół, takich jak mniszek lekarski, babka lancetowata i pokrzywa. Aby jedzenie stało się bardziej smakowite, można dodać trochę karmy z puszki. Jeżeli właściciele mają dostęp do świeżych resztek z rzeźni, to tłusty rosół z takich odpadków zastępuje puszkowaną karmę. Kiedy psy jedzą codziennie kości, dodany do nich kleik pomaga bezpiecznie przeprowadzić połknięte odłamki przez przewód pokarmowy zwierząt. Zapobiega też zatwardzeniu. Dieta uboga w białko, a bogata w witaminy, pomaga pozbyć się małych egzem, które pojawiają się z różnych przyczyn, na przykład kiedy psy zjedzą więcej niektórych rodzajów suchej karmy jako przysmaków. Egzemy mogą wystąpić również, gdy zimą psy długo nie jedzą świeżych warzyw, co może wskazywać na brak witamin. Czasami egzemy mogą wystąpić również z powodu infestacji pcheł lub ukąszeń komarów w gorących dniach lata.

Młode psy dostają zasadniczo jeszcze dwa posiłki dziennie. Zaleca się jeden dzień postu w tygodniu. To, co jest rozdawane na spacerze jako nagroda za wykonane zadania, musi być odjęte od jedzenia w misce. Mogą wystąpić takie okresy treningu, kiedy całe jedzenie rozdaje się na zewnątrz (bez nagrody nie ma pracy i na odwrót). Nagrodą może być sucha karma, lecz trzeba pamiętać, że oprócz składników służących żywieniu psów zawiera również antyoksydanty, a nawet barwniki. Te ostatnie są dodawane tylko dla ludzkich oczu, ponieważ psy oceniają jedzenie według jego zapachu, a nie koloru. Jako nagrodę można wykorzystać gotowane kawałki mięsa. Smakuje to psom lepiej niż jakakolwiek sucha karma, więc taki przysmak motywuje szczególnie mocno do wykonywania poleceń. Trzeba tylko na spacer brać wystarczająco dużo chusteczek do ocierania z tłuszczu własnych palców.

Dorosłe psy, takie, które mają więcej niż półtora roku, dostają już tylko jedną porcję dziennie. Dobrze jest przygotować jedzenie w dużych ilościach i, jeżeli psy przebywają na zewnątrz, nie dopuszczać, by latem stało w miskach dłużej niż kwadrans. To, czego psy nie zjedzą w tym czasie, powinno trafić do lodówki i być podane jako kolejny posiłek. Nową porcję trzeba przygotować dopiero, gdy miski są puste. Zimą jedzenie może pozostać w boksie, dopóki nie zostanie zjedzone, ponieważ ryzyko, że się zepsuje, jest znacznie mniejsze. Przy silnych mrozach trzeba uważać, aby jedzenie nie zamarzło. Psy mogą zjadać zmrożony pokarm, ale jest to niezdrowe i może powodować na przykład biegunkę.

Jeśli pies ma choćby minimalną nadwagę, musi przez jakiś czas dostawać mniej jedzenia, niż by chciał. Nadwagę stwierdza się wtedy, kiedy trzeba naciskać palcami, aby móc policzyć psu żebra.

Karmienie powinno odbywać się mniej więcej o tej samej porze. To rutynowe działanie daje psu poczucie bezpieczeństwa i przewidywalności, pomaga również kształtować przyjazne relacje z właścicielem. Jest to bardzo ważny element, uławiający socjalizację.

Psy piją wyłącznie czystą wodę. Musi być ona stale dostępna. Trzeba ją wymieniać dwa razy dziennie i zawsze przy tym przepłukać miskę. Jest to istotne zwłaszcza latem oraz w okresach, kiedy psy jedzą dużo suchej karmy. Podczas podróży i długich wędrówek dobrze jest zaopatrzyć się w opakowanie po lodach lub margarynie, które posłuży jako miska, i butelkę niegazowanej wody.

2.2 Uwaga na zęby!

Najważniejsze dla zdrowego uzębienia jest to, aby dieta była wystarczająco uboga w białko, czyli nie zawierała zbyt dużo mięsa.

Dobrym ćwiczeniem, które zapewnia optymalny trening dla zębodołów jest zabawa w latającego psa. Warunkiem jest jednak doskonałe opanowanie trzymania oraz zdrowe stawy, ponieważ obciążenie podczas lądowania może być duże. Dzięki temu jednak aż do późnej starości można opóźnić rozluźnienie zębów.

2.3 Jaka karma?

Długotrwała świeżość to duża zaleta karmy suchej. Dzięki niskiej zawartości wilgoci można ją długo przechowywać, co jest wygodne i ekonomiczne. Ponadto jest łatwa do dozowania, a jej twarda tekstura pomaga w czyszczeniu zębów psa, potencjalnie redukując ryzyko problemów dentystycznych. Niektóre karmy suche mogą jednak zawierać konserwanty, a nie wszystkie psy dobrze je trawią. Niektórym psom sucha karma może po prostu nie smakować. Karmy w puszce często są bardziej apetyczne dla psów dzięki swojej konsystencji i intensywniejszemu zapachowi. Wysoka zawartość wilgoci może przyczynić się do lepszego nawodnienia, co jest szczególnie ważne dla psów, które niechętnie piją wodę. Jednak po otwarciu puszki karmy szybko się psują i trzeba przechowywać je w lodówce. Są na ogół droższe od karm suchych, a to niekiedy poważny argument, by ich nie kupować. Dieta BARF natomiast (Biologically Appropriate Raw Food) opiera się na surowym mięsie, kościach, podrobach oraz świeżych warzywach, co naśladuje naturalny jadłospis dzikich przodków psów. Dieta tego rodzaju może być dostosowana do indywidualnych potrzeb czworonoga. Jest to korzystne dla zwierząt z alergiami pokarmowymi lub specyficznymi wymaganiami żywieniowymi. Ma jednak swoje wady: surowe mięso może być źródłem bakterii i pasożytów, a to stanowi ryzyko zarówno dla zdrowia psa, jak i ludzi. Aby dieta była zbilansowana, właściciel musi posiadać wiedzę na temat potrzeb żywieniowych psów, a to z kolei wymaga od niego czasu i zaangażowania.

2.4 Etykiety

Istotne jest również, aby prawidłowo interpretować informacje zawarte na etykietach produktów. Etykieta powinna zawierać informacje o wartościach odżywczych, takich jak zawartość białka, tłuszczu, błonnika i wilgoci. Te dane pomagają ocenić, czy karma jest odpowiednio zbilansowana. Składniki na etykiecie karmy dla psów są wymieniane według ich malejącej wagi. Pierwsze na liście powinny być składniki wysokiej jakości, takie jak konkretne źródła białka (na przykład „kurczak” zamiast „mięsne produkty uboczne” lub mączki mięsne). Dla psów białka pochodzenia zwierzęcego są bardziej wartościowe niż białka roślinne.

Tłuszcze dostarczają energii i wspierają zdrowie skóry i sierści. Warto zwrócić uwagę na obecność kwasów tłuszczowych omega-3 i omeg-6, które muszą zostać dostarczone w pokarmie. Niedobór kwasów tłuszczowych omega-3 zauważymy, kiedy naszemu podopiecznemu wypada sierść, pojawił się łupież lub włos stał się suchy i nielśniący. Najważniejszą sprawą nie jest jednak wcale ilość kwasów tłuszczowych w karmie, lecz ich odpowiednie zbilansowanie. Optymalna równowaga kwasów tłuszczowych omega-6 do omega-3 ma miejsce wówczas, gdy wartość tej proporcji mieści się w przedziale 1:1. Wysoce przetworzona dieta, wspierana głównie tłuszczami roślinnymi sprawia, że stosunek kwasów omega-6 do omega-3 przekracza nawet 20:1, co prowadzi do schorzeń układu krążenia u psów, niedokrwiennej choroby serca, otyłości, a przede wszystkim nowotworów.

Choć psy potrzebują w swojej diecie mniej węglowodanów niż ludzie, składniki takie jak ryż, warzywa czy niektóre ziarna mogą dostarczać im dodatkowej energii oraz błonnika. Ważne jest, aby źródła węglowodanów były łatwo przyswajalne i nie stanowiły głównego pożywienia. Nie można pozbawiać zupełnie psa dodatku soli, gdyż jest ona niezbędna w przemianie materii. Pożyteczne są sole zawarte w wodzie pozostającej po gotowaniu warzyw. Największy wpływ na jakość skóry i sierści mają witaminy A, E i C, cynk i miedź oraz biotyna i ryboflawina.

Należy wybierać pokarm z naturalnymi konserwantami, takimi jak witamina E (tokoferol) lub witamina C.

2.4.1 Karma odpowiednia dla etapu życia psa

Psy w różnym wieku mają różne potrzeby żywieniowe. Karmy są często opracowywane specjalnie dla szczeniąt, dorosłych psów oraz dla seniorów. Oczywiście trzeba wybierać karmę odpowiednią dla etapu życia własnego psa. Starsze psy są mniej aktywne i mogą mieć tendencję do tycia, co wymaga dostosowania kaloryczności diety. Suplementacja diety o składniki takie jak glukozamina i chondroityna może wspierać zdrowie stawów i zwiększać komfort życia psów w podeszłym wieku. Po kuracjach antybiotykami czy w razie problemów trawiennych wskazane mogą być prebiotyki. Psy aktywne i pracujące wymagają diet bogatych w białka i tłuszcze, które dostarczają energii i wspierają regenerację mięśni. Z wiekiem przemiana materii u psów dokonuje się coraz wolniej. Starsze psy są na ogół mniej aktywne i więcej śpią. Dlatego podstawę ich diety powinny stanowić produkty lekkostrawne, na przykład drób lub ryby oraz otręby, które zwalczają zaparcia. Mogą też dostawać preparaty drożdżowe, bogate w witaminy z grupy B.

2.5 Diety lecznicze

Diety lecznicze powinien nadzorować weterynarz, szczególnie w przypadkach chorób przewlekłych, takich jak niewydolność nerek, cukrzyca czy problemy z wątrobą. Podobnie rzecz ma się z suplementacją diety o kwasy tłuszczowe omega-3, witaminy czy minerały.

2.6 Domowe przysmaki

Rozpieszczanie psa domowymi przysmakami może być zarówno sposobem na nagrodzenie go, jak i na wzmocnienie Waszej zażyłości. Jednak trzeba wiedzieć, jakie pokarmy są bezpieczne dla psów, a jakich należy unikać, aby nie zaszkodzić zdrowiu naszych pupilów.

Warzywa: Większość psów lubi przysmaki z surowych lub gotowanych warzyw. Marchew, brokuły i zielony groszek nie tylko są smaczne, ale również zawierają ważne witaminy i minerały. Podobnie jabłka i arbuzy (bez nasion) lub banany mogą być dobrymi i zdrowymi przekąskami. Trzeba je tylko odpowiednio pokroić, aby pies się nie zadławił, i usunąć wszelkie pestki.

Gotowane chude mięso, takie jak kurczak lub indyk bez kości i skóry, jest doskonałym źródłem białka. W surowym mięsie mogą znajdować się bakterie i pasożyty, więc lepiej go nie podawać. Gotowana ryba, na przykład łosoś, jest bogata w kwasy tłuszczowe omega-3, korzystne dla skóry i sierści psa. Należy jednak usunąć wszystkie ości i dobrze ugotować rybią tuszę.

2.6.1 Pokarmy, których należy unikać

1. Czekolada: Zawiera teobrominę, która jest toksyczna dla psów, nawet w niewielkich ilościach.

2. Winogrona i rodzynki: U niektórych psów mogą powodować niewydolność nerek.

3. Cebula i czosnek: Powodują anemię poprzez niszczenie czerwonych krwinek.

4. Słodzone pokarmy i napoje: ksylitol, używany jako słodzik w wielu produktach, jest wysoce toksyczny dla psów i może prowadzić do hipoglikemii oraz niewydolności wątroby.

5. Kości gotowane: Mogą łatwo pękać i rozszczepiać się na ostre kawałki, które mogą zranić przewód pokarmowy psa.

Pamiętać należy również, że psom powyżej szóstego roku życia w ogóle nie powinno się podawać kości, gdyż nadmiar składników mineralnych powoduje szybsze wapnienie naczyń krwionośnych i przyspiesza starzenie.

2.6.2 Przygotowanie bezpiecznych domowych przysmaków

Przygotowanie domowych przysmaków dla psa może być nie tylko zdrowszą alternatywą dla kupnych produktów, ale także formą wspólnego spędzania czasu. Proste pieczone przekąski, takie jak kostki z batatów lub paski z kurczaka, są smaczne i zdrowe. Nowe składniki do jedzenia psa zawsze wprowadza się w małych ilościach, aby obserwować reakcje i upewnić się, że nie wywołują one alergii albo problemów trawiennych. Nagła zmiana diety może doprowadzić do biegunki lub wymiotów. Kiedy pies nagle zaczyna wyraźnie mniej niż zazwyczaj jeść lub pić, może to wskazywać na problemy zdrowotne.

Rozdział 3. Opieka i pielęgnacja

Pielęgnacja wielu ras może być bardzo wymagająca. Przed zakupem psa koniecznie trzeba dowiedzieć się, co nas czeka! Obecnie wiele ras jest przehodowanych i często choruje. Pamiętać należy, by czynności pielęgnacyjne wykonywać rutynowo, gdyż ich przewidywalność i regularność korzystnie wpływa na relacje z właścicielem oraz na samopoczucie i usposobienie czworonoga. Trzeba również uważnie obserwować naszego futrzastego przyjaciela, gdyż zwiększona apatia, agresja, zmiany w nawykach higienicznych i inne nietypowe zachowania mogą być sygnałem problemów zdrowotnych.

3.1 Sierść

Czyszczenie sierści jest niezbędne nie tylko w przypadku psów długowłosych, a fizyczny kontakt ma wielkie znaczenie dla budowania więzi między człowiekiem a zwierzęciem. Pies krótkowłosy zasadniczo radzi sobie ze swoim futrem sam. U takich ras jak boksery czy dobermany zaleca się jednak czyszczenie miękką szczotką, aby w porę znaleźć kleszcze lub pchły i wykryć egzemy. Zabieg ten dobrze stosować raz w tygodniu. Psy średniowłose, takie jak labradory czy retrievery, wymagają szczotkowania 2—3 razy w tygodniu, aby usunąć martwe włosy i zapobiec kołtunieniu sierści. Trzeba użyć szczotki z dłuższym i sztywniejszym włosiem, aby dotrzeć do podszerstka. Psy o długiej sierści, np. shih tzu czy collie, potrzebują codziennej pielęgnacji. W ich przypadku odpowiednia będzie szczotka z metalowymi ząbkami oraz grzebień do delikatnego usuwania kołtunów i splątanej sierści.

Egzemy często są wynikiem zbyt bogatej w białko, ubogiej w witaminy diety, pokarmu wywołującego alergie lub są związane ze zbyt częstym albo ze zbyt rzadkim kąpaniem. Egzemy może wywołać też zamknięcie pęcherza powietrza pod splątanym włosem. W trakcie czyszczenia można trenować komendę: „Stój!”, na przykład podczas zbyt burzliwego odwzajemnienia czułości.

Czyścić trzeba zawsze zgodnie z kierunkiem, w jakim rosną włosy. Drugą ręką trzyma się sierść w taki sposób, aby można było czesać aż do skóry. Baczną uwagę należy zwrócić na obszary pod pachami, na brzuchu i po wewnętrznych stronach ud, gdzie sierść może splątać się szczególnie łatwo. W okresie linienia szczotkowanie może być częstsze i bardziej pracochłonne.

3.2 Oczy

Wrażenia wzrokowe tylko wtedy stwarzają w mózgu psa odpowiednie skojarzenia, gdy zostaną potwierdzone przez słuch i zapach. Jego percepcja kolorów też jest mniej rozwinięta niż u człowieka. Psy zazwyczaj nie odróżniają wyraźnie czerwieni od zieleni, widzą za to wyraźnie odcienie żółci i niebieskiego. Wzrok psa lepiej działa przy słabym świetle, jest wrażliwy głównie na ruch.

Kąciki oczu psa należy codziennie sprawdzać, czy nie zgromadziły się w nich jakieś resztki. Te muszą być usuwane czystą chusteczką, w przeciwnym razie mogą wystąpić stany zapalne. Bardzo lekkie zapalenie spojówek może być spowodowane przeciągiem, na przykład podczas jazdy samochodem, co następnego dnia powinno samoistnie ustąpić. Jeśli występuje nadal, należy zwrócić się do weterynarza. Czasem podczas treningu stosuje się jako środek negatywny pistolet na wodę lub butelkę z rozpylaczem. Psikanie na psa też może wywołać zapalenie spojówek.

Dość powszechna u starszych psów jest zaćma. Mętnieniu soczewek sprzyja intensywne promieniowanie UV. Poza tym, jak wiele innych chorób, zaćma jest kwestią predyspozycji genetycznych. Jeśli zaćma pojawia się już u młodego psa, można zastosować soczewki z tworzywa sztucznego, ale to oczywiście wymaga specjalistycznej opieki weterynaryjnej i łączy się z poważnymi kosztami.

3.3 Pazury

Pazury psa nie mogą być zbyt długie. Jeżeli do tego dojdzie, pies nie będzie w stanie prawidłowo stawiać łap, kiedy stoi lub chodzi. Dodatkowe problemy pojawiają się, gdy żywa część pazura rośnie zbyt daleko do przodu. Może zostać uszkodzona i wytworzy się stan zapalny. W takich sytuacjach trudno skrócić pazur odpowiednimi cążkami bez zranienia psa. Należy wtedy bardzo ostrożnie w krótkich odstępach czasu skracać je odrobinę lub najlepiej od razu zaangażować weterynarza. Ścieraniu pazurów sprzyjają spacery po asfalcie i betonie. Jeżeli jednak pies chodzi prawie wyłącznie po leśnych ścieżkach, trzeba przyzwyczaić go do pielęgnacji pazurów za pomocą cążków. Ważne jest, aby nie przeciąć naczyń krwionośnych wewnątrz pazura. Żyłka ta jest dobrze widoczna u psów, które mają jasne pazury (na przykład u dalmatyńczyków), w ciemnych znacznie gorzej. Jeśli zostanie uszkodzona, pazur mocno krwawi, co jest dla psa bardzo bolesne. Jeżeli jednak tak się stanie, trzeba użyć proszku styptycznego, aby zatrzymać krwawienie. Można zastosować też mąkę kukurydzianą lub nawet kostkę mydła.

Specjalną rolę pełni piąty pazur, tzw. „pazur kciuka”, ponieważ nie ściera się podczas normalnego ruchu. Jeśli pies sam nie skraca sobie tych pazurów, trzeba czasami mu pomóc. To samo dotyczy piątego pazura tylnych łap, które występują u niektórych ras, głównie owczarków francuskich, takich jak briard i beauceron. Jeśli takie degeneracyjne zmiany pojawiają się u innych ras lub mieszańców, weterynarz często usuwa je pod narkozą, ponieważ często wiąże się z nimi ryzyko urazu.

3.4 Uszy

Pies wychwytuje dźwięki o takiej częstotliwości, które dla człowieka są zupełnie niezauważalne. Raz w tygodniu należy sprawdzić mu uszy. Oczywiście uszy stojące wymagają mniejszej uwagi niż opadające. Strupy, czerwone plamy lub nieprzyjemny zapach wskazują na choroby. Jeśli pies często drapie się po uszach, a nie ma ani pcheł, ani kleszczy, trzeba udać się do weterynarza. Sygnałem alarmowym może być również częste potrząsanie łbem. Trzeba pamiętać także, że pomimo wszelkiej troski pewnego dnia może pojawić się nieuleczalna starcza głuchota. Wtedy najważniejszym zmysłem, aby móc komunikować się z psem, stanie się wzrok.

Aby samodzielnie wyczyścić psu uszy, należy użyć specjalnego płynu oraz miękkiej bawełnianej gazy lub wacików. Trzeba unikać patyczków higienicznych, które mogą uszkodzić delikatne struktury wewnętrzne ucha. Technika jest następująca:

1. Wprowadzić kilka kropli płynu czyszczącego bezpośrednio do ucha psa.

2. Delikatnie masować podstawę ucha, aby płyn rozprowadził się równomiernie.

3. Pozwolić psu potrząsnąć głową, co pomoże zlikwidować rozluźniony wosk i brud.

4. Delikatnie wytrzeć wnętrze ucha bawełnianą gazą lub wacikiem, usuwając wszelkie zanieczyszczenia. Nie należy czyścić głębiej, niż można zobaczyć.

3.5 Zęby i zgryz

Przed zakupem psa należy koniecznie zajrzeć mu do pyska. Zęby u takich ras jak na przykład collie, podobnie jak u wilków, powinny tworzyć tzw. zgryz nożycowy. Oznacza to, że górne siekacze minimalnie zachodzą na dolne. Kły mijają się i są lekko skierowane na zewnątrz, tak, aby nie raniły przeciwległego dziąsła. Nie wszystkie psy mają taki zgryz. Standard każdej rasy opisuje to bardzo dokładnie. Kły muszą być wystarczająco skierowane na zewnątrz. Jeśli nieprawidłowo ustawione zęby kaleczą dziąsła, jest to dla psa bardzo uciążliwe. Mogą pojawić się poważne stany zapalne. Nieprawidłowości w zgryzie są często uwarunkowane genetycznie i wskazują na błędy w hodowli (inbred?). Chociaż obecnie niektóre z nich mogą być korygowane weterynaryjnie, szczeniak o nieprawidłowym zgryzie zdecydowanie nie jest wart pełnej ceny. Nie nadaje się do rozrodu, a w zależności od stopnia wady uzębienia, trzeba się liczyć się z znacznymi kosztami weterynaryjnymi.

3.6 Usuwanie kamienia nazębnego i osadów