Bezpłatny fragment - Czarne motyle

mówię do ciebie tak cicho jakbym świecił

i kwitną gwiazdy na łące mojej krwi

Rafał Wojaczek

Psy

wiedzieliśmy wszystko

nie mając świadomości

że wiemy

mieliśmy rację

nie mając świadomości

że ją mamy

po latach

stoimy na zgliszczach prawdy

rozglądamy się wokół

zagubieni i smutni

jak bezdomne psy

Marzenie

kto wydał wyrok

na to miasto

na miejsce

na czas

na nas

patrzymy na siebie

uśmiechamy się

smutno i serdecznie

wszystko jest

takie samo niepodobne

nie ma niczego

jest czas

nie ma nas

Świtało

dawno nie było

tak smutno jak dziś

zamykam oczy

światło ślizga się po powiekach

czerwona kula słońca

roztapia zmrożone miasto

ulice są pełne

cichych bunkrów rozpaczy

co kilka sekund ktoś

popełnia samobójstwo

we własnych myślach

w tramwaju zawsze ktoś ma

czerwone spojówki

podobno od denerwujących

mrugających świateł

Bezradność

stany lękowe

spacerują przez głowę

pozorny uśmiech

wszystko może się zdarzyć

rozglądasz się wokół

załzawionymi oczami

jeszcze trwasz

Tęsknota

pamiętasz tamte wschody słońca

tańczyliśmy rano i wieczorem

brałeś mnie na ręce

świst tramwajów

mruganie samolotów

nocne wyścigi uliczne

z tobą było tak naturalnie

przygaszone światło

cicho szemrało akwarium

ktoś chodził po korytarzu

za oknem przelewał się świat

w twoich oczach był blask i spokój

połóż się tak jak będzie ci wygodnie

a ja się przytulę

mówiłeś

Zniechęcenie

umorusana pamięcią

wlokę się

przez poranki i wieczory

nie pamiętam dni

chce mi się płakać

albo wymiotować

zależnie od natłoku

chwili

jestem

niespotykanie spokojnym bytem

którego przerasta świat

zwijam się w kulę

w rogu twojej kanapy

chcę być już tylko mgłą

i żeby nie było niczego

oprócz ciepła twoich rąk

łagodnego głosu

Z otchłani

tęsknię za tobą

aż do podszewki kości

delikatne palce

mrozu otulają mnie

ktoś próbuje mnie ratować

dzień jak co dzień

nie dbam o czas i śmierć

chcę tylko cię zobaczyć

Wspomnienie

chodź pomilczymy razem

chłopcom płoną głowy

czternaste piętro niczego

na dole powtarzalny świat

z nosa cieknie

zielona krew

patrzysz

nie wierzysz

bezkresne niemożliwe

przed oczami

oni wciąż będą się spotykać

w zapętlonym obrazie

pamięci znikać

nie dowiedzą się

że już nigdy nie będą

tak szczęśliwi

Cień

o brzasku

na ulicach nie ma nikogo

kiedy wychodzę

rekonstruować sny

neutralizować marzenia

pamiętam

z ust wylatywały mu

czarne motyle