Bezpłatny fragment - Bukiet zdrowia III

bliżej ciszy

pośród drzew

liść paproci

uwalnia myśl

łąka pod lasem

dojrzewa w owoc wiosenny

- poziomkowe

wzruszenia

Domaczaja, meme

dedykuję Sercom, które kochają łąki i las,

poezję, zioła i cały świat..

Domaczaja, meme

wstęp

Witaj kochany Czytelniku!

Zapraszam Cię do trzeciej części mojej wędrówki z ziołami — zielskami kochanymi, które napotykałam tuż pod samym domem, na łące, tuż za ogrodem czy w samym lesie.. Zawsze w ciszy siebie, gdy nieznane wówczas odczucie było jak tęsknota jedynej wiosny — w cieple prawdy — która powraca łagodnością spełnienia.

***

**

Bo rozkwitają już ogrody uśmiechów. Świt piękna jak najczystsze spojrzenie.

Znajdź tu własne ciepło na spełnienie.

Dziękuję, że jesteś..

Domaczaja, meme

paproć leśna(nerecznica samcza), zwyczajna

Zielona i rozłożysta.. Jak w delikatnych dłoniach trzymałaś czas moich wędrówek leśnych.

Drzewa, przy których wyrastałaś, uśmiechały się przyjaźnie.

W szumie łagodnych wspomnień przyglądały się wędrówkom. Ciepło na sercu pozostało na zawsze jednym z zakamarków wciąż do odkrycia. Na piękno ciebie..

Gdy wtórował ci śpiew ptaków i pozwalałaś mi zabrać część siebie — przynosiłam cię pod dom. Tam rozrastałaś się częścią lasu u stóp, by każdym dniem łagodniał mój wzrok.

Za to dziś dziękuję ci..

meme

Paproć leśna (nerecznica samcza)

To gatunek, który od wieków stosuje się w medycynie naturalnej. Co może nam zaoferować ta właśnie paproć i jak wykorzystać jej właściwości? Okazuje się, że walory paprotki są dość specyficzne. Z pewnością warto o nich wiedzieć, choć w ziołolecznictwie jest mało popularną rośliną. Niegdyś stosowano jej sproszkowane kłącze, miało ono jednak właściwości toksyczne.

Wiele gatunków paproci

Samej paproci nie trzeba nikomu przedstawiać. Liczne gatunki z rodziny paprotkowatych goszczą w naszych domach i ogrodach od dawna. Trzymamy je w doniczkach i uprawiamy głównie ze względu na walory ozdobne. Ich liście nadają wnętrzom nieco egzotyczny charakter, a do tego oczyszczają powietrze. Paprocie są ponadto bardzo proste w utrzymaniu.

Paproć leśna (nerecznica samcza) w dziczy wyrośnie nawet na powalonym pniu. Również paprocie ogrodowe nie mają wygórowanych wymagań. Najlepiej czują się na stanowiskach cienistych i w próchniczej glebie. Walory ozdobne nie są wszak jedynymi, które powinny nas zachęcić do zwrócenia uwagi.

Paproć leśna – znaczenie

Paprocie liczą około 10 tys. gatunków i występują w każdej strefie klimatycznej. Paproć leśna rośnie w całej Europie, a także w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce najwięcej jest jej w obszarze Karpat i na niżu. Od 2001 do 2014 roku pozostawała pod ścisłą ochroną. Gatunek ten jest jednak dość powszechny, by nie rzec pospolity.

Idąc w las, z pewnością napotkamy na nerecznicę samczą, czyli właśnie paproć leśną. Jest to gatunek o pięknych, pierzastych, zimozielonych liściach, dorastający do 60 cm wysokości.

Z podań ludowych znany jest kwiat paproci — zakwitający wyłącznie w noc świętojańską. Ten kto go znajdzie, na zawsze posiądzie szczęście lub miłość. W wierzeniach i praktykach religijnych dawnych ludów paproć występuje więcej razy. Jej liście mają chronić przed złymi mocami, zwłaszcza przed niecnymi zamiarami czarownic, mają przynosić szczęście oraz zabezpieczać zboże przed szkodnikami.

W ujęciu praktycznym, liście paproci wykorzystywano niegdyś w garbarstwie, do produkcji szkła czy środków piorących i wybielających. Takie zastosowanie miał zwłaszcza popiół ze spalonych paproci.

Paproć leśna w lecznictwie — wczoraj i dziś

Paproć leśna była wykorzystywana również w medycynie naturalnej. Surowiec zielarski od czasów starożytnych stanowiło kłącze, które zbierało się późną jesienią, po zbrązowieniu liści. Wysuszone i sproszkowane uchodziło w dawnych czasach za jeden z najskuteczniejszych leków na pasożyty. Kłącze paproci podawano przede wszystkim na tasiemca, co pozwalało sparaliżować osobnika i wydalić go z organizmu. Jak nietrudno się domyślić, działanie toksyczne obejmowało nie tylko pasożyta, ale i ciało człowieka. Kłącze paproci było także najbardziej drastycznym środkiem wykorzystywanym w celu wywołania poronienia. W pewnym momencie odeszło się od wewnętrznego stosowania paproci.

Obecnie ziołolecznictwo uznaje aplikowanie preparatów z nerecznicy na dolegliwości zewnętrzne. Na przykład Wyciągi z paproci mogą nam pomóc złagodzić przebieg reumatyzmu i przyspieszyć gojenie się ran. Działają też przeciwzapalnie, co można wykorzystać w leczeniu trądziku i doraźnie na miejsca ukąszeń komarów. Świeże liście paproci leśnej wkładano niegdyś do sienników lub obkładano nimi łóżko. Noc spędzona na prześcieradle z nerecznicy skutkowała złagodzeniem bólu reumatycznego.

paproć

w leśnej wędrówce

zieleni dłonie

ukojenie wspomnień

pełnych sił świtu

i całej w nadziei

szepcze o tobie

Domaczaja, meme

30.03.24 r.

**

Paprotka zwyczajna — właściwości lecznicze

Paprotka zwyczajna posiada właściwości wykrztuśne, przeczyszczające, przeciwpasożytnicze, uspokajające. A także tonizujące, przeciwzapalne, moczopędne, antybiotczyzne. Wywary z rośliny posiadają działanie przeciwbólowe, ponadto ma ochronne działanie w różnych neurologicznych zaburzeniach neurodegeneracyjnch. Roślina posiada stymulujący wpływ na receptory adrenoreceptorów, oraz właściwości przeciwutleniające. Korzeń jest bardzo słodki, zawiera cukry, saponiny, śluz, taninę i oleje. Zawiera także 15,5% sacharozy i 4,2% glukozy.

Niektóre właściwości lecznicze obejmują leczenie depresji oraz impotencji. Paprotka zwyczajna jest używana, jako środek wykrztuśny (pomaga rozluźniać flegm w gardle / klatce piersiowej). Ponadto roślina używana jest przy leczeniu gruźlicy i przy zapaleniu pęcherza. Badania nad rośliną wykazują, że substancje chemiczne zawarte w roślinie takie jak: fitoestrogeny, 20-hydroksyecdyson mogą przyczyniać się do zwiększenia masy mięśniowej i zwiększenia popędu płciowego.

Paprotka zwyczajna — zastosowanie

Paprotka zwyczajna stosowana jest w medycynie alternatywnej, jako środek wspomagający przy niestrawnościach i problemach z apetytem. Ma działanie lecznicze na narządy wewnętrzne takie jak wątroba. Ponadto posiada zastosowanie lecznicze przy schorzeniach skóry. Właściwości wykrztuśne rośliny powodują, że jest stosowana w przypadku uciążliwego suchego kaszlu i kataru. Dawniej przygotowywano wywar z paprotki zwyczajnej do leczenia kokluszu u dzieci. Natomiast świeży korzeń służył do przygotowywana wywarów, jako środek leczniczy na uspokojenie, choroby reumatyczne powodujące obrzęki stawów. W tym celu korzeń był także suszony i mielony a następnie podawany chorym. Inne zastosowanie lecznicze paprotka zwyczajna osiągnęła przy takich schorzeniach jak żółtaczka i szkorbut. Istnieją doniesienia o stosowaniu wyciągów z paprotki do leczenia polipów. W chorobach jelit roślina posiada najlepsze właściwości lecznicze w formie wywaru słodzonego trzciną cukrową. Paprotka zwyczajna pobudza wydzielanie żółci i jest łagodnym środkiem przeczyszczającym. W europejskiej medycynie ziołowej tradycyjnie stosuje się ją, jako środek leczniczy przy zapaleniu wątroby śledziony i żółtaczki. Aktywność antybiotyczna paprotki zwyczajnej wiąże się ze stopniowym spadaniem temperatury. Herbatę z korzeni stosuje się w leczeniu opłucnej, gruźlicy, bólów gardła i bólach brzucha. Wykazano, że wyciąg z kłącza ma aktywność przeciwpadaczkową. Poprawia funkcjonowanie serca przez oczyszczanie mięśnia sercowego przed toksycznymi skutkami dając choremu dobre samopoczucie.

Paprotka wspomaga procesy trawienne i głównie pomaga w trawieniu mleka, powodując najpierw wytrącanie się, a następnie opadnięte przez jego rozpuszczanie, a tym samym chroni prze wzdęciami i bolesnymi kolkami. Inne zastosowania medyczne paprotki zwyczajnej: Bradykardia (częstość akcji serca wynosi poniżej 60 razy na minutę) Astma Przewlekła obturacyjna choroba płuc Niewydolność serca Reakcje alergiczne Hiperkaliemia Zatrucie blokera beta (antidotum)

Paprotka zwyczajna — sposoby użycia
Kłącze rośliny można spożywać nawet na surowo. Jednak przeważnie jest z nich przygotowywany wywar. Korzeń poddawany jest ścieraniu lub rozdrabnianiu.

Wywar: 5 dag suchych kłączy paprotki zalać 2 szklankami wody, gotować pod przykryciem około 20 minut. Pozostawić do wystygnięcia, przecedzić i spożywać. Wywar sprawdza się przy takich dolegliwościach tak: kaszel, choroby dróg żółciowych.

Napar: 5 dag suszu rośliny zalać 250 ml wrzącej wody i zaparzać pod przykryciem. Po przestygnięciu, przecedzić i spożywać.

W medycynie ludowej zmielone części paprotki używane były zewnętrznie w leczeniu ran i chorób skórnych takich jak łuszczyca. Paprotka zwyczajna znajduje się w wielu mieszankach ziołowych np. korzeń lukrecji i korzeń paproci zwyczajnej polecany jest, jako lek przeciwbólowy przy bólach żołądka spowodowanych wrzodami. Ponadto takie zestawienie wspiera dwunastnicę, trzustkę.

Paproć leśna — nerecznica samcza „wyciąga” reumatyzm.

Paproć leśna nerecznica samcza [Dryopteris filix-mas] od dawien dawna medycyna ludowa czasów stosowała w leczeniu reumatyzmu i zapalania żył.

Rośliny głównie używano zewnętrznie. Bolące miejsca okładano liśćmi, jednak częściej wypełniano nimi poduszki i materace. Nerecznica była i jest jednym z ważniejszych ziół leczniczych północnoamerykańskich Indian. Paproć nerecznica samcza

Dawniej narecznicę stosowano jako skuteczny środek przeciw tasiemcom i robakom. Dziś oprócz środka przeciwreumatycznego stosuje się na wilgotne okłady przy ropiejących ranach i wrzodach. Wyciąg alkoholowy ma potwierdzone silne działanie przeciwzapalne przeciw RZS.

Przy żylakach jednym ze skutecznych sposobów jest przykładanie roztartych, świeżych liści z kwaśnym mlekiem. Z nerecznicy można zrobić nalewkę do nacierania obolałych stawów w proporcji 1 część suchych liści na 5 części alkoholu. Albo włożyć liście pod prześcieradło. Poduszki, materace wypełnione ziołami to sprawdzona od wieków metoda, która często przynosiła ulgę w wielu dolegliwościach.

**

w ciszy leśnej

paproci świat

jak ogród

dobrych wspomnień

Domaczaja, meme

30.03.24 r.

aforyzm:

🌸 Twoja leśna zieleń jak cisza ukojeniem na duszę. 🌸

🌸 🌸 🌸

miejsce na notatkę:

perz właściwy

Dłonie zanurzały się w ziemię zawsze z myślą: po co tu znów jesteś?..

Całe kłącza ciebie wyrywane na oczyszczenie kawałka przestrzeni — niczym ciągnące się pytania bez odpowiedzi.

Aż przyszedł odpowiedni czas na ich odnalezienie.

A w tobie tyle piękna przecież do ukochania, gdy częstujesz swoim uzdrawianiem.

I że byłeś na zrozumienie dziś — dziękuję..

meme

biały perz, pyrnik, psia pasza ;

Pospolity chwast, występujący często na polach, wśród zbóż i w ogrodach. Roślina trudna do wytępienia ze względu na silne rozgałęzione pędy podziemne - kłącza, dochodzące do 15 m długości.

Kłącze zbiera się wczesną wiosną lub jesienią, najczęściej podczas uprawy pól, oczyszcza z łuskowatych pochewek liściowych i korzeni, myje i suszy na słońcu lub w pomieszczeniach o podwyższonej temperaturze. Wysuszony surowiec oczyszczamy, tniemy i przechowujemy w lnianych woreczkach.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Surowcem jest kłącze.

Skład chemiczny i działanie.

Zawiera ono węglowodany (trytycyna, fruktoza), związki białkowe, glukowanilinę, węglowodór, kwas jabłkowy, witaminę C”

Zawiera sole mineralne o dużej zawartości potasu, żelaza i krzemu.

Zastosowanie.

Polecany w stanach zapalnych układu moczowego przebiegających z obrzękami, w kamicy nerkowej i pęcherzowej, w zaburzeniach trawiennych, przemiany materii.

teraz wiem

w twoich splątanych

długich

ramionach

w siłę i zdrowie

ubrana

droga

Domaczaja, meme

15.11.24 r.

Zewnętrznie stosuje się perz w postaci okładów w schorzeniach skóry wywołanych złą przemianą materii lub lewatywach (zaparcia).

Napary i odwary z kłączy perzu działają moczopędnie, a także poprawiają przemianę materii, obniżają poziom tłuszczów w wątrobie i cholesterolu we krwi.

Zawarta w nich krzemionka zwiększa odporność tkanek, ułatwia regenerację uszkodzonych błon śluzowych, łagodzi stany zapalne. A więc pije się te napary w stanach zapalnych przebiegających z obrzękami, w kamicy nerkowej i pęcherzowej, w nieżytach przewodu pokarmowego, w stłuszczeniu wątroby, w lekkich zatruciach pokarmowych, a także zaburzeniach przemiany materii połączonych z wypryskami skórnymi.

Napar, przyczyniając się do wydalania chlorków, zmniejsza obrzęki u osób cierpiących na schorzenia nerek.

W lecznictwie ludowym stosowano perz w początkowym okresie cukrzyce, a także przeciw „furunkułom”(czyrakom) oraz jako środek odżywczy.

**

Napar.

Ziela perzu łyżkę zalać szklanką wrzątku, zostawić pod przykryciem 10 minut; odcedzić. Pić 2—4 razy dziennie po szklance.

**

wg. Dr H. Różańskiego

Perz właściwy — Triticum repens Linné (Agropyron repens (L.) Palisot de Beauvois (rodzina trawy — Gramineae) jest popularną obecnie rośliną leczniczą z grupy depurativum, diureticum, metabolicum et antidiabeticum. Pozyskiwane jest kłącze — Rhizoma Graminis.

Jako zioło pomocne w leczeniu kolek, chorób nerek, pęcherza moczowego i żółtaczki opisał perz w XVI wieku niemiecki botanik i lekarz Tabernaemontanus — Jacob Theodor (1522—1590). Dr Fr. Oesterlen (1861 r.) zalecił wyciąg z perzu w leczeniu nieżytu oskrzeli. Dr B. A. Oks (1910 r.) opisuje kłąb perzu Rhizoma Graminis jako „środek uspokajający i podrażniający przy nieżycie oskrzeli i decydujący przy hypertrofii wątroby i trzewiowych zawałach, szczególnie w powtórnych puchlinach”. Na początku XX wieku polecano sporządzać odwar z kłączy perzu: 5—15 g rozdrobnionego surowca na 180 g wody; pić filiżankami w ciągu dnia. Dziś również zalecane są odwary 10% z kłączy perzu. Dr W. Roeske (1955 r.) proponuje pić odwar z perzu po łyżce, co 3 godziny, zgodnie z zasadą „mało, ale często”.

Kłącze perzu jest zasobne w alkohole cukrowe (mannitol, inozytol) — ok. 3%, polisacharydy, związki uronowe i oligosacharydy (trytycyna 5—10%, śluzy do 11%, fruktany, inulina), kwas jabłkowy, kwas glikolowy, kwas glicerowy, kwas askorbinowy), olejek eteryczny (karwon), glukowanilinę, flawonoidy, związki krzemu, poliacetyleny (agropyren = kapilen), azotan potasu, prolamina (avenina).

Przetwory z perzu zawierają liczne składniki wspomagające usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii z ustroju, przyczyniając się do jego odtruwania. Inozytol, inulina, trytycyna, kwas jabłkowy i mannitol należą do prebiotyków, wspomagających rozwój symbiotycznej mikroflory jelitowej, ponadto czynników lipotropowych, energetycznych i poprawiających pasaż treści pokarmowej. Polisacharydy i cyklitole perzu obniżają stężenie cholesterolu i lipidów we krwi, a wraz z krzemionką przyswajalną i flawonoidami wywierają wpływ przeciwmiażdżycowy. Wielocukry i poligalakturoniany działają przeciwzapalnie i osłaniająco na błony śluzowe przewodu pokarmowego i górnych dróg oddechowych. Zespół składników flawonoidowych, cyklitoli, kwasów cukrowych, poliacetylenów działają moczopędnie i mogą przyczyniać się do rozpadu i usuwania złogów zalegających w układzie moczowym. Poliacetyleny perzu działają przeciwgrzybiczo.

Ekstrakty z kłączy perzu oraz zmikronizowane kłącza wchodzą w skład handlowych ziółek moczopędnych, metabolicznych, przeciwcukrzycowych, odtruwających i żółciopędnych oraz hepatoprotekcyjnych. Istnieją też liczne preparaty zawierające kłącze perzu (krople, kapsułki, mieszanki ziołowe do zaparzania, proszki doustne) zalecane w leczeniu przewlekłych chorób skóry i otyłości.

Z kłączy perzu najlepiej sporządzać odwar, biorąc 2 łyżki rozdrobnionego surowca na 1—2 szklanki wody; gotując 5—10 minut, odstawiając na 20—30 minut. Tak sporządzony odwar można pić kilka razy dziennie po 100 ml. W leczeniu chorób metabolicznych i skórnych zalecam przyjmować odwar 1—2 razy dziennie, rano lub wieczorem po 200 ml. W schorzeniach układu wydalniczego odwar powinien być zażywany często, co 2—4 godziny i w małych ilościach, po 25—50 ml, łącznie do około 300—400 ml odwaru/dobę.

aforyzm:

🌸Z tobą do przyjęcia każdy niesmak życia.. 🌸

🌸 🌸 🌸

miejsce na notatkę:

pięciornik gęsi

Przed samym domem zdobiłeś całe podwórze. Ścieżkę ku drewnianej furtce, miejsca pod płotem, który stał otulony purpurą śliw. Oplatałeś nawet źdźbła traw wokół milczącej studni, do której chodziłam po wodę. Milczała wówczas echem stęsknionej rześkości.

Małe słońca rozrzucone po zieleni traw uśmiechały wszystkie dni.

Brzegi liści srebrzyły się jak ukochane skronie babcine. Każdy kwiat radował serce i duszę — po dziś ciepłe wspomnienia bukietów tamtych dni mieszkają w mojej pamięci — z miejscem na nowe.

meme

nazwy ludowe:

srebrnik, gęsiówka, dziewicze ziele, gęsie ziele, gęsia trawa, drabinki, pięćperset gęsi;

Występuje na pastwiskach, łąkach, przy rowach; tworzy duże skupiska.

Surowcem zielarskim jest ziele.

Zbiera się je w czasie kwitnienia rośliny. Ścina się liście, kwiaty i rozłogi; nie zbiera się rozłogów z korzeniami.

Dobrze wysycha w suszarni naturalnej, dobrze zacienionej.

W suszarni ogrzewanej temperatura nie powinna przekraczać 45 stopni. Ziele po wysuszeniu powinno zachować naturalną barwę.

Ziele zawiera m.in.: garbniki, związki gorzkie, kwasy organiczne, śluz, witaminę C i sole mineralne.

mały kwiat

zawsze

promienny uśmiech

wita twarz

gdy ciepłym

wspomnieniem

wraca twój kwiat

Domaczaja, meme

Zastosowanie

Ziele pięciornika polecane jest w chorobach przewodu pokarmowego charakteryzujących się niedostatecznym wydzielaniem soku żołądkowego, brakiem apetytu, wzdęciami, odbijaniami itp., w kolkach jelitowych i wątrobowych, w bolesnym miesiączkowaniu (po porozumieniu się z lekarzem). W bólach kurczowych polecany są rozgniecione liście, które należy przykładać na chore miejsce.

Postacie leku

Odwar. Ziela pięciornika łyżkę zalać szklanką wody, ogrzewać pod przykryciem 30 minut; odcedzić. Pić 2 razy dziennie po szklance płynu.

Odwar z dodatkiem mniszka. Ziela pięciornika łyżkę, korzenia mniszka łyżeczkę. Przyrządzać i stosować jak wyżej.

Młode pędy pięciornika można wykorzystywać jako jarzynę (przyrządzać podobnie jak szpinak) oraz w postaci sałatki w tzw. kuracji wiosennej.

**

Dr H. Różański

Pięciornik gęsi, czyli srebrnik (Potentilla anserina L.), jest bardzo wartościowym ziołem. Należy do rodziny Rosaceae, czyli różowatych. Surowcem jest całe ziele lub sam liść – Herba sive potius Herba Anserinae. Dostępny w sklepach zielarskich. Głównymi składnikami czynnymi srebrnika są elagotanoidy (ok. 10%), flawonole (kwercetyna, mirycetyna), fitosterole, pseudosaponiny (tormentozyd), goryczki, kumaryny, witaminy (cholina, kwas askorbinowy), śluzy.  Wodne wyciągi ze srebrnika hamują biegunki, nadmierną fermentację jelitową, stany zapalne błon śluzowych przewodu pokarmowego, dziąseł, gardła i skóry. Działają przeciwzapalnie, ściągająco, antyseptycznie. Zmniejszają obrzęk skóry i śluzówek przy stanach zapalnych. Działają także żółciopędnie. Napar i odwar z ziela (liście) zażywany jest przy biegunce, zaburzeniach trawiennych, bolesnym i nadmiernym krwawieniu miesiączkowym, nieżycie żołądka. Odwar nadaje się do lewatyw przy zapaleniu odbytu oraz irygacji przy zapalaniu pochwy, a także do nasiadówek przy zapaleniu warg sromowych. Okłady z odwaru na piersi, przy stanach zapalnych, na oczy przy zapaleniu spojówek i powiek oraz nadmiernym łzawieniu, do płukania dziąseł i gardła przy infekcjach i zapaleniu. Napar do przemywania skóry łojotokowej i z mokrymi wypryskami, do okładów na owrzodzenia i odleżyny. Napar lub odwar z 1-2 łyżek ziela (lub liści) można przyjmować doustnie 3-4 razy dziennie po 1 szklance.

aforyzm:

🌸Małym kwiatem ubierasz myśli w wielki uśmiech. 🌸

🌸 🌸 🌸

miejsce na notatkę:

podagrycznik pospolity

***

Choć cały rozsiany po ogrodzie zieleniłeś się u stóp, to jednak późno poznałam twoją cudną moc.

Niepozorny pośród traw pojawiłeś się cierpliwie czekając na swój czas.

Byłeś jedną z najmniej docenianych przeze mnie roślin, dziś oddaję ci cześć..

Zjawiasz się znów, po latach, w pamięci i gdy każdym spacerem pośród zieleni wytężam wzrok.

Wyrastasz pod stopami, w nowym ogrodzie albo tuż pod schodami domu — by podarować siebie część — na zdrowie.

A gdy przychodzi odpowiedni czas zamieniasz się w bieli kwiat.

Jak niebo pełne spełnień, że to już..

meme

Nazwa naukowa podagrycznika Aegopodium podagraria odnosi się do skojarzenia ze stopami: aigos — stopa, podos — stopa, podagraria to leczący podagrę. Na leczenie panującej powszechnie podagry wykorzystywano sposoby magiczne, zaklęcia, przenoszenie choroby na drzewa, z tych wszystkich możliwości podagrycznik wydaje się najskuteczniejszym, tym bardziej, że potwierdzonym obecnie naukowo.

Wyciągi z podagrycznika wykazują działanie przeciwzapalne, przeciwnowotworowe i przeciwdrobnoustrojowe.

Badania przeprowadzone in vitro wskazują, że związki czynne podagrycznika (falkarindiol) działają trzydziestokrotnie silniej niż syntetyczny lek przeciwzapalny i przeciwreumatyczny, wydaje się więc słuszne wielowiekowe stosowanie tego zioła w leczeniu reumatyzmu, tym bardziej, że nie ma niebezpieczeństwa przedawkowania podagrycznika.

Spora aktywność przeciwdrobnoustrojowa związków podagrycznika pełni w roślinie funkcję ochronną przed atakiem grzybów i bakterii, działa także odstraszająco na owady, stąd też bierze się być może nieprawdopodobna siła wzrostu podagrycznika i jego powszechne panowanie w sadach i ogrodach.

Charakterystyczne jest też to, że największą aktywność przeciwdrobnoustrojową wykazywały wyciągi wodne, wystarczy więc na trudno gojącą się ranę zrobić mocny wyciąg z rośliny lub przyłożyć rozbite liście na ranę.

Johann Kunnzle, znany szwajcarski fitoterapeuta polecał podagrycznik na wiele schorzeń: sałatę z liści na zarobaczenie i podagrę, do inhalacji przy uporczywym katarze stosował wysuszone liście wrzucone na rozżarzoną płytę lub węgle, na kaszel, nieżyt oskrzeli i artretyzm herbatę z kwiatów podagrycznika z dodatkiem szałwii lub cedru. Natomiast nasiona podagrycznika „pite i podawane zewnętrznie skórze ujmują barwy i czynią bladym” — tak radzili lekarze z XVII w.

spełnienie

biel kwiatów

jak dobra myśl

rozkwita pośród słów

i zieleni traw

że to już..

Domaczaja, meme

19.11.24 r.

Kuracja na artretyzm z podagrycznikiem

Kurację podaję z książki Wolfa-Dietera Storm. Wewnętrzna i zewnętrzna powinna być prowadzona w tym samym czasie. Napar ze świeżego lub wysuszonego ziela pije się przez 6 tygodni. 2 łyżeczki ziela zalać wrzątkiem, przykryć, zostawić na 20 minut. Pić 3 filiżanki dziennie. Okłady z rozgniecionego ziela kłaść na bolące miejsca, często zmieniać na nowe. Stosować także przy ukąszeniach owadów, ranach, hemoroidach.

Kulinarne użycie podagrycznika

Podagrycznik to utrapienie ogrodników, praktycznie nie do wytępienia, zdolność wielkiego rozrastania ułatwiają mu korzenie, każdy przecięty korzeń to nowa roślina.

Jego zaletą kulinarną jest to, że skoszony odrasta i znowu wypuszcza zielone stópki. Po tym właśnie poznasz podagrycznik — stopy zwinięte w harmonijkę to młodziutkie listki, gdy dojrzeją, przypominają wiele innych baldaszkowatych.

Podagrycznik jest pyszny na surowo, jako dodatek do surowych sałat, czyli możesz go dorzucać do klasycznej sałaty z sosem vinegret albo dusić jak szpinak, dorzucać do zupy z pokrzywy i innych ziołowych kombinacji.

W czasach średniowiecza było to warzywo sprzedawane na targach i powszechnie spożywane, obecnie jeszcze w północno-zachodnich Niemczech gotuje się „zieloną zupę” z podagrycznika.

Podagrycznik jest zasobny w witaminy i minerały, szczególnie w okresie wiosennym warto się nim zainteresować i dodać garść liści do zupy czy sałatki, z wraz z nimi przyjmiesz do organizmu wit C i E, żelazo, miedź, mangan, tytan, bor.

**

Kiszonka z podagrycznika

Na mały słoik potrzeba około litr zebranych młodych liści podagrycznika. Ze starszych możesz sobie robić herbatkę do popijania. Liście wypłucz kilka razy, bo rosną przy ziemi i mają zabrudzenia. Do wyparzonych słoików (małych) wkładaj liście podagrycznika, lekko upchaj. Zalej gorącą, posoloną wodą (na litr wody daj łyżkę soli himalajskiej lub morskiej). Wytrzyj do sucha brzegi słoika i wcześniej wyparzone nakrętki, zakręć, odstaw w ciepłe miejsce. Po kilku dniach powinny być gotowe — kiszone listki podagrycznika wzbogacone w wit C i bakterie kwasu mlekowego poprzez proces kiszenia. (można kisić z np. z kurdybankiem).

Kiszony podagrycznik wykorzystuj jako dodatek do sałat i surówek.

aforyzm:

🌸Rozsiany po ogrodach — pod stopami — wyrastasz zdrowiem — na wyciągnięcie.. 🌸

🌸 🌸 🌸

miejsce na notatkę:

pokrzywa zwyczajna

Rosłaś wszędzie tam, gdzie to tylko możliwe. Po ogrodach, pod każdym płotem, w lesie, w przydrożnych rowach — tam, gdzie miejsce cię akurat potrzebowało.

Nawet u pni jabłonek w sadzie.

Zbierałyśmy cię by częstować zwierzęta, które mieszkały w zagrodzie.

Wraz z majem to ty nas częstowałaś herbatą na zdrowie. Wtedy mijały nabyte bolączki, a ciała nabierały sił i promieniały w uśmiechu.

Do dziś wyrastasz u stóp, gdy spaceruję w leśnej ciszy — zmieniając grudniowe chwile na majową niezwykłość.

Zmieniasz moje posiłki i ciepłe herbaty w smak zdrowia i oczyszczenia — a ja wdzięcznie cię smakuję..

meme

***

pokrzywa zwyczajna

nazwy ludowe:

pokrzywa dwupienna, pokrzywa wielka, pokrzywa parząca, żgajka wielka;

Pokrzywa jest byliną wyrastającą do 1,5 m wysokości. Łodyga sztywna, czterokanciasta, obficie ulistniona.

Liście grubo ząbkowane, ciemnozielone. Łodyga i liście szczeciniasto owłosione z dłuższymi, sztywnymi włoskami parzącymi. W kątach liści wytwarzają się kwiaty zebrane w zwisające grona. Kwiaty rozdzielno-płciowe, małe, niepozorne, zielone.

***

z parzących

dłoni

wydobywasz

czystość zdrowia

przeganiając z ciała

bez życia

zastoje

Domaczaja, meme

Kwitnie od lipca do września.

Pokrzywa występuje przy zabudowaniach, na rumowiskach, w zaroślach, na brzegach lasów i jako chwast zaniedbanych ogrodów; lubi miejsca zacienione.

Surowcem zielarskim jest liść i korzeń.

Zbiór można przeprowadzać dwa razy w roku z jednej rośliny. Ścina się młode pędy przed kwitnieniem. Po lekkim przewiędnięciu ziela zrywa się liście.

Korzenie wykopuje się jesienią lub wczesną wiosną. Po wydobyciu korzeni oczyszcza się je z ziemi i odcina części nadziemne.

Liście, ziele i korzenie pokrzywy suszy się w suszarniach naturalnych, dobrze zacienionych, o dużym przewiewie.

Surowce do suszenia rozkłada się cienką warstwą, aby szybciej wysychały.