Bezpłatny fragment - Błękit Spojrzenia

BŁĘKIT SPOJRZENIA

PROLOG:

W życiu Anny zawsze czegoś brakowało. Chociaż na pierwszy rzut oka wydawała się silna, niezależna i pewna siebie, w głębi serca była jak kartka papieru pełna zapisanych emocji, które nikt nigdy nie przeczytał. W każdym związku, w każdym spojrzeniu mężczyzny szukała odpowiedzi na pytanie, które od lat nie dawało jej spokoju: czym właściwie jest miłość? Spotkała ich wielu. Idealistę, który widział w niej muzę swoich niespełnionych marzeń. Pragmatyka, który kochał ją jedynie wtedy, gdy wszystko było wygodne i logiczne. Był też romantyk, rozdający kwiaty i obietnice, które nigdy nie zostały spełnione, oraz egoista, dla którego była jedynie dodatkiem do jego własnej chwały. Każdy z nich wnosił coś innego, ale żaden nie dawał jej tego, czego naprawdę pragnęła: poczucia, że jest dla kogoś całym światem. Anna czuła, jakby błądziła po labiryncie emocji — od zachwytu, przez zazdrość, po rozczarowanie. Każde uczucie uczyło jej czegoś nowego, ale także zabierało kawałek jej nadziei. Miłość, o której czytała w książkach i którą widziała w filmach, wydawała się jakąś niedoścignioną iluzją, baśnią, którą opowiada się naiwnym duszom. Pewnego dnia, siedząc samotnie na ławce w parku, spojrzała na pary mijające ją z uśmiechami na ustach. Zastanawiała się, czy oni naprawdę znaleźli coś, czego jej się nie udało. Czy może tylko dobrze odgrywali swoją rolę? W tamtej chwili doszła do wniosku, który zmienił wszystko: miłość nie istnieje. To jedynie chemiczna reakcja, społeczny konstrukt, narzędzie manipulacji. Od tego dnia postanowiła przestać szukać czegoś, co być może nigdy nie istniało. Miała inne cele — zrozumieć siebie, zaakceptować swoją samotność i odnaleźć szczęście tam, gdzie nikt by go nie szukał. Bo jeśli miłość była jedynie iluzją, to może wolność była prawdziwa? Anna podniosła głowę i ruszyła przed siebie, po raz pierwszy od dawna czując, że ma pełną kontrolę nad własnym życiem. Nie wiedziała jeszcze, że to, co zrozumiała o miłości, zmieni jej życie w sposób, którego nigdy się nie spodziewała.

ROZDZIAŁ 1

Anna była kobietą, która na pierwszy rzut oka przyciągała uwagę. Jej ciemnobrązowe, lśniące włosy opadały miękkimi falami na szczupłe ramiona, tworząc naturalną ramę dla jasnoniebieskich oczu, które zdawały się przenikać każdego na wskroś. Miała smukłą sylwetkę, subtelne rysy twarzy i ten delikatny, trudny do opisania urok, który przyciągał ludzi, choć ona sama zdawała się tego nie zauważać. Wychowana w małym, zniszczonym przez czas mieszkaniu na przedmieściach, Anna znała tylko dwa uczucia: samotność i walkę o przetrwanie. Jej dzieciństwo było dalekie od bajki. Matka, która zawsze była zajęta ciężką pracą, rzadko miała dla niej czas. Ojciec zniknął z ich życia tak dawno, że nawet nie pamiętała, jak wyglądał. Była więc skazana na siebie i na świat, który rzadko okazywał jej łaskę. Marzyła o miłości, o kimś, kto pokaże jej, jak to jest być dla kogoś ważną. Wieczór był chłodny, a miasto zdawało się pustoszeć z każdą mijającą minutą. Anna szła wzdłuż cichej ulicy, ubrana zwyczajnie — w sprane jeansy, ciepły sweterek i kurtkę. Jej kroki odbijały się od asfaltu, wypełniając ciszę lekkim echem. Zamyślona, z głową opuszczoną, nawet nie zauważyła, kiedy czarne auto z przyciemnianymi szybami zatrzymało się tuż obok niej. Zanim zdążyła zareagować, drzwi otworzyły się gwałtownie, a silne ręce wciągnęły ją do środka. Krzyknęła, ale dźwięk jej głosu zginął w szorstkiej dłoni, która zakryła jej usta. Serce waliło jej jak oszalałe, gdy dostrzegła zamaskowaną twarz mężczyzny za kierownicą. Nie znała go. Nie wiedziała, czego chce. Auto ruszyło szybko, a jej umysł ogarnęła panika. „Dlaczego ja? Co się dzieje?” — myślała, próbując wyrwać się z uścisku, ale napastnik był zbyt silny. Droga trwała wieczność. Za oknem migały drzewa, ciemność i nic więcej. Kiedy w końcu się zatrzymali, znalazła się w jakimś opuszczonym miejscu, gdzieś daleko od miasta. Powietrze było zimne, a mrok zdawał się pochłaniać wszystko wokół. Anna była przerażona, drżała na całym ciele, ale nie mogła się ruszyć. Mężczyzna wyciągnął ją z auta, ignorując jej błagania i łzy. To, co nastąpiło później, było koszmarem, którego nie mogła sobie wyobrazić nawet w najgorszych snach. Była dziewicą. Nigdy wcześniej nie doświadczyła niczego podobnego. Brutalność napastnika odebrała jej nie tylko godność, ale i poczucie bezpieczeństwa, które od tej chwili miało stać się dla niej nieosiągalnym luksusem. Kiedy to się skończyło, została porzucona, jakby była niczym. Czuła się zbrukana, złamana i sama. Wiedziała, że nie może nikomu o tym powiedzieć. Bała się — opinii ludzi, braku zrozumienia, a przede wszystkim tego, że ktoś mógłby ją obwinić. Tamtej nocy Anna nie tylko straciła coś, co było dla niej święte, ale także część siebie, którą trudno było odbudować. Wracając później do domu, wciąż czuła zapach mężczyzny na swojej skórze, jego brutalność w swoich myślach. Tego wieczoru w jej sercu zapanowała cisza — złowroga, pełna bólu i wstydu. Od tamtej chwili jej życie miało już nigdy nie być takie samo. Anna ledwie wróciła do swojego mieszkania. Wnętrze, choć znajome, wydawało się obce, jakby wszystko przypominało jej o tym, co się stało. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na swój telefon. Powinna zadzwonić do kogoś — kogokolwiek — ale jej palce zawisły nad ekranem. Czuła się sparaliżowana. Po kilku minutach wpatrywania się w urządzenie postanowiła zadzwonić do swojej jedynej przyjaciółki, Magdy. Anna: (głos drżący) „Magda… ja… musisz przyjechać.” Magda: (zaniepokojona) „Anna? Co się dzieje? Gdzie jesteś?” Anna: „W domu… Po prostu przyjedź. Proszę.” Magda była u niej w ciągu dwudziestu minut. Gdy weszła do środka, Anna siedziała na kanapie, owinięta w koc, z pustym wzrokiem wpatrującym się w ścianę. Magda: (siada obok niej) „Anna, co się stało? Wyglądasz jak… Jakby coś cię zmiażdżyło.” Anna: (ścisza głos) „To… stało się coś strasznego.” Anna zaczęła opowiadać wszystko, choć głos łamał się z każdym słowem. Magda słuchała, z początku nie dowierzając, a potem jej oczy wypełniły się łzami. Magda: „Boże… Anna, to nie twoja wina. Wiesz o tym, prawda?” Anna: (z opuszczoną głową) „Nie wiem… Może mogłam coś zrobić, walczyć bardziej, krzyczeć… Nie wiem.” Magda: (zdecydowanie) „Przestań. To, co się stało, to potworna zbrodnia, a ty jesteś ofiarą. Musimy zgłosić to na policję.” Anna: (kręci głową) „Nie mogę. Magda, ludzie mnie zniszczą. Będą mnie obwiniać… Nie mam siły na to wszystko.” Magda: „Ale jeśli nie powiesz, on zrobi to samo innej kobiecie. Anna, musisz to zgłosić, dla siebie i dla innych.” Anna milczała, zagubiona w swoich myślach. Czuła ciężar decyzji, której nie była w stanie podjąć. Następnego dnia postanowiła pójść do pracy, starając się zachowywać jak zwykle. Jednak jej kolega z biura, Piotr, zauważył, że coś jest nie tak. Piotr: „Anna, wszystko w porządku? Wyglądasz, jakbyś nie spała całą noc.” Anna: (unika wzroku) „To nic, po prostu ciężki wieczór.” Piotr: „Jeśli coś cię dręczy, możesz mi powiedzieć. Naprawdę.” Anna nie odpowiedziała. W głowie miała chaos. Czy mogła zaufać Piotrowi? Czy mogła zaufać komukolwiek? Wieczorem znów spotkała się z Magdą. Tym razem rozmowa była bardziej konkretna. Magda: „Anna, przemyślałaś to? Pójdziesz na policję?” Anna: (po chwili ciszy) „Nie wiem, czy dam radę. Boję się. Ale wiem, że jeśli nic nie zrobię, to nigdy nie będę w stanie spojrzeć na siebie w lustrze.” Magda: „Pójdę z tobą. Nie musisz być sama.” Anna spojrzała na przyjaciółkę i, pierwszy raz od tej koszmarnej nocy, poczuła mały promyk nadziei. Może, choć złamana, uda jej się poskładać swoje życie na nowo.

ROZDZIAŁ 2

Anna czuła się skrzywdzona i brudna. Po tamtej nocy nic w jej życiu nie było takie samo. Każdego dnia nosiła na sobie maskę normalności, próbując wmówić światu, że wszystko jest w porządku. Ale każdej nocy, gdy światło gasło, koszmar wracał. Obrazy tamtej tragedii prześladowały ją we śnie, a ona budziła się z krzykiem i łzami, dygocząc ze strachu. Jej ciało drżało, jakby chłód tamtej nocy nigdy jej nie opuścił. Każdy dźwięk, każda samotna ulica przywoływały wspomnienia, które chciała pogrzebać. Z czasem te sny stały się codziennością. Co noc przeżywała wszystko od nowa, jakby jej umysł nie chciał pozwolić jej zapomnieć. Zrozumiała, że ta trauma była jak przekleństwo — coś, czego nie da się po prostu wyrzucić z pamięci.

Nikomu o tym nie powiedziała. Nie mogła. Myśl o tym, że ktoś dowie się, co ją spotkało, paraliżowała ją bardziej niż sama pamięć o tamtej nocy. Ludzie sądzą, oceniają, nie rozumieją. Dlatego złożyła sobie obietnicę — nigdy nikomu nie wyjawi tego sekretu. Chyba że ktoś, kto naprawdę ją pokocha, stanie się jej schronieniem. Może wtedy znajdzie w sobie odwagę, by wyznać prawdę. Ale na razie ten ciężar należał tylko do niej.

Minęły dwa lata. Anna próbowała żyć, jakby tamta noc nigdy się nie wydarzyła. Ukończyła studia, znalazła pracę, a jej znajomi podziwiali ją za siłę i wytrwałość. Jednak w środku czuła się pusta. Każdy uśmiech był wyuczony, każde miłe słowo — powierzchowne. Nie zapomniała, nie mogła. Ale starała się żyć, jakby czekała na coś, co wymaże ten ból.

Nie była pewna, czy taki moment kiedykolwiek nadejdzie. Czy można naprawić coś, co zostało tak głęboko zniszczone? Czasami, gdy siedziała w samotności, wyobrażała sobie, jak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby tamta noc nigdy się nie wydarzyła. Ale te myśli były jak cień — przychodziły i znikały, pozostawiając ją samą z pustką. Anna nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, ale jedno było pewne — nie chciała, by jej życie pozostało pod znakiem bólu. Gdzieś głęboko w środku tliła się nadzieja, że miłość, której tak bardzo pragnęła, stanie się jej wybawieniem. Czy tak się stanie? Tego nie mogła przewidzieć. Ale czekała, wierząc, że nawet w najbardziej złamanym sercu może kiedyś znowu pojawić się światło.

Anna siedziała przy stole, zapatrzona w filiżankę herbaty, której nawet nie tknęła. Zamyślenie przerwał dźwięk dzwonka do drzwi. Otworzyła. Przed nią stała Magda z torbą pełną jedzenia. Magda powiedziała: „Nie, nie wmawiaj mi, że jadłaś coś więcej niż kawę dzisiaj. Weszłam już do środka, więc nie protestuj.” Anna słabym uśmiechem odpowiedziała: „Naprawdę nie musiałaś.” Magda odparła: „Musiałam. Widzę, że sama nie dbasz o siebie. A tak w ogóle, jak się trzymasz?” Anna westchnęła i usiadła z powrotem. „Trzymam się. Po prostu… czasem czuję, że wszystko, co robię, to udawanie.” Magda z troską w głosie powiedziała: „Wiesz, że nie musisz udawać przy mnie, prawda? Jeśli chcesz pogadać, wykrzyczeć się, cokolwiek… jestem tu.” Anna cicho odpowiedziała: „Dziękuję. To znaczy więcej, niż myślisz.”

Po długich namowach Magdy Anna zdecydowała się na pierwszą wizytę u terapeuty. Siedziała w ciasnym, przytulnym gabinecie, bawiąc się pierścionkiem na palcu. Terapeuta zaczął: „Anna, cieszę się, że przyszłaś. Zrobiłaś pierwszy krok, który wymaga ogromnej odwagi.” Anna milczała przez chwilę, po czym powiedziała: „Nie wiem, czy jestem gotowa o tym mówić.” Terapeuta odparł: „To zrozumiałe. Możesz mówić w swoim tempie, o czymkolwiek czujesz, że chcesz się podzielić.” Anna z trudnością zaczęła: „Dwa lata temu wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko… I od tamtej pory nie mogę być… sobą.” Terapeuta powiedział: „Rozumiem. Trauma ma ogromny wpływ na nasze życie, ale pamiętaj, że nie jesteś w tym sama. Twoje uczucia są ważne i masz prawo je wyrażać.”

Po pracy Anna została dłużej w biurze, aby dokończyć raport. Piotr zauważył jej zmęczenie i podszedł z kubkiem gorącej herbaty. Powiedział: „Długo dzisiaj zostajesz. Wszystko w porządku?” Anna zaskoczona, ale wdzięczna odpowiedziała: „Dzięki. Tak, po prostu chciałam skończyć, żeby mieć wolny weekend.” Piotr usiadł obok i powiedział: „Wiesz, czasem mam wrażenie, że nosisz na sobie cały świat. Coś cię dręczy?” Anna z wahaniem odpowiedziała: „Nie, po prostu… każdy ma swoje problemy.” Piotr powiedział: „Jeśli kiedyś będziesz chciała pogadać, serio, jestem dobrym słuchaczem.” Anna spojrzała na niego. W jego oczach widziała szczerość, coś, co ostatnio rzadko dostrzegała u innych ludzi. Powiedziała: „Dzięki, Piotr. Może kiedyś skorzystam z tej oferty.”

Wieczorem Magda przyszła z butelką wina, zdecydowana poprawić humor Anny. Powiedziała: „Dobra, żadnych wymówek. Dziś wieczór jest o tobie. Chcesz płakać? Płacz. Chcesz tańczyć? Tańcz. Ale żadnego siedzenia w milczeniu.” Anna uśmiechnęła się nieśmiało i powiedziała: „Dziękuję, Magda. Naprawdę. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.” Magda odpowiedziała: „Nie musisz wiedzieć, bo zawsze będę tu dla ciebie.” Obie siedziały długo, rozmawiając o wszystkim i niczym. Anna czuła się pierwszy raz od dawna… trochę mniej samotna.

ROZDZIAŁ 3

Jej życie zmieniło się pewnego wieczoru, gdy spotkała Karola. Był wysokim, przystojnym mężczyzną z ciemnymi włosami i głębokimi, pewnymi siebie oczami. Od razu zauważyła w nim coś wyjątkowego — nie tylko jego atrakcyjny wygląd, ale także sposób, w jaki się poruszał, mówił, a nawet patrzył. Miał w sobie coś, co budziło w niej zarówno fascynację, jak i niepokój.

Ich pierwsze spotkanie było przypadkowe — zetknęli się na małej wystawie sztuki, na którą Anna poszła tylko po to, żeby oderwać się od monotonii codzienności. Karol, widząc ją stojącą samotnie przed jednym z obrazów, zagaił rozmowę. Był inny niż wszyscy mężczyźni, których znała. Pewny siebie, ale nie nachalny. Władczy, ale z klasą.

Każde kolejne spotkanie sprawiało, że stawał się jej bliższy. Był pełen sprzeczności: z jednej strony dominujący, zdecydowany, zdający się zawsze wiedzieć, czego chce, a z drugiej romantyczny i czuły, jakby skrywał w sobie głębię, której nikt wcześniej nie odkrył. Gdy patrzył na Annę, czuła się wyjątkowa, jakby była jedyną kobietą na świecie, która naprawdę się dla niego liczyła.

Anna zakochała się w nim bez pamięci. Każde jego słowo, dotyk czy spojrzenie wprawiały ją w stan, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła. Wydawało się, że Karol był odpowiedzią na wszystkie jej pytania, lekarstwem na rany przeszłości. Był jej podporą, inspiracją, a jednocześnie kimś, kto wyzwalał w niej nieznane wcześniej uczucia.

Ale z każdym kolejnym dniem, kiedy poznawała go lepiej, zaczęła dostrzegać, że Karol, choć fascynujący, skrywa w sobie mrok. Dominacja, którą tak w nim ceniła, czasem wydawała się niepokojąca, a jego romantyczna dusza bywała naznaczona nutą melancholii. Anna nie zdawała sobie jeszcze sprawy, że ta miłość, która wydawała jej się wybawieniem, stanie się jednocześnie największym wyzwaniem jej życia.

Ich miłość rozkwitała z każdym dniem. Anna czuła, że świat w końcu zaczyna jej sprzyjać, że to, co do tej pory wydawało się nierealne, zaczyna nabierać barw. Karol zabierał ją w miejsca, o których wcześniej mogła tylko marzyć — romantyczne kolacje przy świecach, wycieczki za miasto, spacery o zachodzie słońca. Zawsze trzymał ją za rękę, jakby chciał pokazać, że jest przy niej i nigdy jej nie opuści.

Jednak miłość z Karolem była jak jazda na rollercoasterze. Były momenty, gdy czuła, że jest na szczycie świata, a potem nagle, bez ostrzeżenia, spadała w otchłań niepokoju. Karol był bowiem człowiekiem skomplikowanym — potrafił być niezwykle czuły, a zarazem niedostępny. Czasami odsuwał się od niej bez wyjaśnienia, jakby jego myśli były gdzieś indziej.

Anna próbowała to zrozumieć. Każdej nocy, gdy zasypiali razem, czuła jego ciepło i miała nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Jego obecność była dla niej jak balsam na duszę, a jednocześnie wyzwanie, które ją przerażało.

Pamiętała szczególnie jeden wieczór, gdy Karol zaprosił ją na niespodziewaną kolację do małej, urokliwej restauracji na uboczu miasta. Po dniu pełnym pracy była wyczerpana, ale jego zaproszenie sprawiło, że poczuła przypływ energii. W restauracji czekał na nią z bukietem jej ulubionych róż, co ją wzruszyło.

— Wiesz, Anno — powiedział, trzymając jej dłoń na stole — kiedy patrzę na ciebie, czuję, że życie może być naprawdę piękne.

To zdanie wryło się w jej pamięć. Po raz pierwszy od bardzo dawna czuła, że ktoś naprawdę ją dostrzega, że dla kogoś jest całym światem. Karol wydawał się być tym, na kogo czekała przez całe życie.

Mimo to czasami w jej sercu budził się niepokój. Były chwile, gdy zastanawiała się, czy to wszystko jest zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Karol miał swoją przeszłość, o której niewiele mówił. Były kobiety, były historie, których Anna nigdy do końca nie poznała.

Zdarzały się momenty, gdy widziała w jego oczach cień, jakby coś go trapiło. Gdy pytała, zawsze uspokajał ją uśmiechem i obietnicą, że wszystko jest w porządku. Ale intuicja szeptała jej coś innego.

Pomimo tych wątpliwości Anna nie potrafiła się od niego odsunąć. Była jak ćma lecąca do światła — wiedziała, że może się poparzyć, ale nie potrafiła się oprzeć. Każde ich spotkanie było jak magia, każdy pocałunek przypominał jej, dlaczego warto wierzyć w miłość.

Pewnej nocy, gdy Karol został u niej, leżeli razem na kanapie, owinięci kocem, oglądając film. W pewnym momencie spojrzał na nią tak intensywnie, że poczuła, jak jej serce zaczyna bić szybciej.

— Anno, wiesz, że jesteś dla mnie wszystkim? — zapytał cicho, gładząc ją po policzku.

Odpowiedziała tylko uśmiechem, bo słowa ugrzęzły jej w gardle. Ale w głębi duszy czuła, że oddała mu wszystko — serce, duszę, swoje marzenia. Była gotowa na wszystko, co przyniesie przyszłość, wierząc, że Karol będzie jej bezpieczną przystanią.

Nie wiedziała jeszcze, że to uczucie, które teraz ją pochłania, stanie się największym testem jej życia. Że miłość, która zdawała się być odpowiedzią na wszystkie pytania, wkrótce stanie się źródłem największego bólu, jaki kiedykolwiek poczuła.

ROZDZIAŁ 4

Anna czuła, że Karol jest tym, czego w życiu brakowało. Po jednej z romantycznych kolacji, gdy spędzili wieczór na długich rozmowach i wymianie spojrzeń, których nie trzeba było tłumaczyć, poszli na całość. Ta noc była dla niej czymś więcej niż fizyczną bliskością — była spełnieniem marzeń, dowodem na to, że wreszcie ktoś ją pragnie całkowicie, bez zastrzeżeń. Karol, choć dominujący i pewny siebie, okazał się też czuły. Następnego ranka przyniósł jej bukiet róż — pięknych, czerwonych, pachnących miłością — a jego pocałunki i słowa dodawały jej skrzydeł. Każdy dzień z nim był jak bajka. Anna budziła się z uśmiechem na ustach, czując, że jej życie wreszcie nabiera kolorów. Karol dbał o nią w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyła — czy to spontanicznymi gestami czułości, czy zaproszeniami na romantyczne wyjazdy. Byli nierozłączni, a ona zaczęła wierzyć, że naprawdę znalazła miłość swojego życia.

Nie wszystko jednak było idealne. Matka Karola, Hanna, od początku patrzyła na Annę z chłodnym dystansem. Starsza kobieta była wyrafinowana, surowa i nie ukrywała, że uważa Annę za kogoś, kto nie jest wystarczająco dobry dla jej syna. Jednak Karol ją ignorował. „Nie martw się nią,” mówił, „ty jesteś dla mnie najważniejsza.” Jego determinacja, by chronić Annę przed negatywnymi opiniami, tylko bardziej wiązała ją z nim emocjonalnie. Ich związek stawał się coraz bardziej intensywny. Karol w sypialni był wymagający i dominujący, ale Anna oddawała się mu całkowicie, czując, że to nie tylko pragnienie, ale coś znacznie głębszego. To nie była przygoda na jedną noc — to była obietnica czegoś trwałego.

Sylwestra spędzili w swoich objęciach na rynku miasta, tuląc się i całując pod wybuchającymi fajerwerkami. Anna patrzyła na Karola z zachwytem, myśląc, że wreszcie los się do niej uśmiechnął. Było zbyt pięknie, żeby mogło być prawdziwe. Kilka tygodni później świat Anny runął. Pewnego dnia, gdy wracała z pracy, dostała na telefon zdjęcie. Na fotografii Karol obejmował inną kobietę. Ich bliskość nie pozostawiała wątpliwości. Anna poczuła, jakby ktoś uderzył ją w pierś. Z trudem oddychała, a w jej głowie kłębiły się pytania: „Dlaczego? Jak mógł to zrobić? Czy wszystko, co między nimi było, było tylko kłamstwem?”