Bezpłatny fragment - Bajki z Kosmosu Serca

🌠Spotkanie Planet

Pewnego razu, w ciemnym i bezkresnym kosmosie, w galaktyce, która wyglądała jak wir mleka w kubeczku, spotkało się osiem planet. Towarzyszyła im jedna maleńka — najmniejsza ze wszystkich — która nie była planetą, lecz jej bracia i siostry uważały ją za swoją.

Oprócz nich przybyła też jedna Gwiazda i jeden Satelita. Wszyscy zgromadzili się w kręgu, patrząc na błękitną planetę, na której mieszkali ludzie.

— Pomóżmy im — powiedziała Gwiazda, którą inni nazywali Słońcem. — Niech każde z nas podaruje im coś z własnego serca.

Planety chwyciły się za ręce i okrążyły Słońce. A ono rzekło dalej:

— Ja będę ich ogrzewać swoim blaskiem, by przypominać, że prawdziwe światło i centrum życia jest w ich sercach. Niech wiedzą, że wystarczy o mnie pomyśleć, a poczują ciepło od środka.

Wtedy odezwał się Satelita — malutka, srebrzysta kuleczka, którą nazywano Księżycem.

— A ja będę krążył wokół Ziemi i przypominał ludziom o tym, co ukryte. O intuicji, snach i cichym głosie w sercu, który zawsze wie, co dobre.

Uśmiechnął się nieśmiało, a jego blask zatańczył po twarzach planet. I wtedy narodziła się ich wspólna misja — Pomagać ludziom pamiętać o świetle.

✨ Dary Planet

Kiedy Słońce zwołało swoje dzieci — planety — w krąg światła, każda z nich ofiarowała ludziom część siebie. Tak powstały Dary Planet — iskry, które świecą w każdym z nas.

A gdy cisza spłynęła na krąg, słychać było tylko ciche drżenie gwiezdnego pyłu. Wtedy planety pochyliły głowy — każda z nich niosła w sobie dar.

Po słowach Słońca i Księżyca, planety spojrzały po sobie z czułością. Każda z nich przyszła z własnym darem dla ludzi — darem, który miał im przypominać o tym, kim naprawdę są.

✨ DARY PLANET

A gdy cisza spłynęła na kosmiczny krąg, gwiezdny pył zatańczył w powietrzu jak złoty kurz. Planety spojrzały na siebie z uśmiechem — każda przyniosła swój prezent dla ludzi, taki, który miał przypominać o tym, co w nich najpiękniejsze.

☀️ Słońce powiedziało: — Daję wam światło, które mieszka w waszym serc Kiedy jest wam smutno, wystarczy pomyśleć o mnie — a poczujecie ciepło od środka.

🌙 Księżyc dodał cicho: — Daję wam sny i intuicję. Będę szeptał wam w nocy dobre podpowiedzi, gdy nie będziecie wiedzieć, co robić.

🌍 Ziemia uśmiechnęła się jak mama: — Daję wam miłość, która wraca echem — przez dotyk, przez drzewa i przez każde stworzenie. Jestem waszym domem i schronieniem.

☿ Merkury zakręcił się w miejscu jak wirujący błysk: — Daję wam słowa i ciekawość! Dzięki nim możecie pytać, rozumieć i dzielić się z innymi.

💗 Wenus rozłożyła płatki różowego światła: — A ja daję wam serce pełne współczucia i piękno, które mieszka w dobroci. Kiedy kochacie siebie, świat też staje się piękniejszy.

🔥 Mars zaiskrzył odważnie: — Daję wam ogień odwagi, byście potrafili mówić „nie”, gdy coś was rani, i „tak”, gdy serce woła o prawdę.

🌈 Jowisz rozśmiał się jak burza po deszczu: — Daję wam radość! Niech rozrasta się jak balon, który nigdy nie pęka.

🪐 Saturn brzmiał poważnie, ale łagodnie: — Daję wam mądrość i granice. Dzięki nim wiecie, kiedy odpocząć, a kiedy działać.

🌈 Uran mrugnął jak błyskawica: — A ja daję wam wolność bycia sobą! Nie bójcie się być inni — różnorodność to najpiękniejszy kolor świata.

🌫️ Neptun zaśpiewał jak morze: — Daję wam marzenia i empatię, żebyście pamiętali, że każdy ma w sobie ocean dobra. Mieszkam w waszej wyobraźni i snach.

🌑 Pluton wyszedł na koniec, maleńki, ale dumny: — A ja daję wam przemianę — odwagę, by zejść w cień i znaleźć tam swoje światło.

Planety pochyliły się nad Ziemią, a ich dary zaczęły wirować wokół Słońca jak kolorowe wstążki. Od tej chwili każde dziecko na Ziemi nosi w sercu maleńki błysk ich światła. ✨

☀️ SŁOŃCE – Baśń o Sol, dziewczynce, która musiała nauczyć się świecić sercem

Na gwieździe zwanej Słońcem, gdzie promienie tańczą jak złote wstążki,
mieszkała dziewczynka o imieniu Sol.
Była księżniczką światła. Jej zamek zbudowany był z kryształów i pyłu gwiazd.
Każda ściana śpiewała, gdy dotknęło ją słońce.

Każdego ranka służba przynosiła jej śniadanie do łóżka,
a pościel pachniała watą cukrową i słońcem.
Sol lubiła patrzeć w lustro i mówić do siebie:
— Jestem najpiękniejsza we wszechświecie!

Lśniła tak jasno, że czasem aż oślepiała innych.
A kiedy coś nie było po jej myśli — tupała nóżkami i krzyczała,
a promienie wokół niej drżały z przestrachu.
W szkole patrzyła z góry na dzieci, które miały mniej blasku.
— Oni są tacy zwyczajni... a ja jestem Słońcem! — mawiała.

Pewnego dnia zauważyła u jednej z dziewczynek wisiorek w kształcie serca,
który mienił się wszystkimi kolorami tęczy.
Sol zapragnęła go natychmiast.
— Chcę ten naszyjnik! — zawołała. — Oddaj mi go, ja błyszczę mocniej niż ty!

Ale dziewczynka uśmiechnęła się tylko i odpowiedziała łagodnie:
— Nie możesz go mieć, Sol. To Światło Wdzięczności.
Ono świeci tylko w sercu, które potrafi kochać i się dzielić.

Sol nie zrozumiała. Wróciła do zamku wściekła,
a jej złość była tak wielka, że nagle... Słońce zaczęło gasnąć.
Promienie stawały się coraz słabsze, a jej dłonie drżały — jakby sama traciła ciepło.
— Co się dzieje?! — zawołała przerażona. — Dlaczego mój blask zniknął?!

Z ciemności wyszła stara, okryta złotym płaszczem kobieta — Strażniczka Słońca.
Jej oczy były jak dwa zachody — mądre i ciepłe.
— Twoje światło, dziecko, zgasło, bo świeciłaś tylko dla siebie.
Światło bez serca staje się ogniem, który parzy.

Sol poczuła w sercu ciężar. Usiadła na gorącym kamieniu
i pierwszy raz w życiu... zapłakała

— Co mam robić? — zapytała cicho.
— Naucz się dawać z miłości, a nie z dumy.
Spójrz sercem, a nie przez pryzmat ego.

Odpowiedziała mądra kobieta,

— A co to jest ego? — spytała dziewczynka.
Strażniczka uśmiechnęła się.
—Ego to taki mały głosik w tobie — powiedziała kobieta, a w jej oczach nie było kary, tylko zrozumienie.
— On nie jest zły. Po prostu czasem myśli, że musi być najważniejszy, żebyś była szczęśliwa.
Chce, byś błyszczała najmocniej, żeby nikt cię nie przyćmił.
Ale serce wie, że prawdziwe szczęście jest wtedy, gdy świecimy razem z innymi.

Sol spojrzała na Strażniczkę, której twarz lśniła blaskiem dobra i miłości.
— Nie bądź błyskotką, która odbija cudze światło — powiedziała łagodnie kobieta. —
Bądź latarnią, która świeci z wnętrza.
Wtedy twój blask rozświetli serca innych.

I pośród złotego pyłu Strażniczka odpłynęła w dal.

Sol wróciła następnego dnia do szkoły.
Zamiast błyszczeć najmocniej — pomogła chłopcu, który upuścił zeszyt,
pochwaliła koleżankę i oddała swój deser młodszemu dziecku.
Poczuła, że pomaganie innym daje dużo większą radość niż skupianie się na sobie.
Bo daje wzajemność.

I gdy to zrozumiała... jej serce rozbłysło.
Nie złotem, lecz wszystkimi barwami tęczy —
dokładnie jak ten wisiorek, który tak podziwiała.

Od tamtej pory Sol już wiedziała:
☀️ Światło nie jest po to, by błyszczeć nad innymi,
lecz po to, by ogrzewać tych, którym brak miłości i nadziei.

🪶 Rozmowa po baśni

Dlaczego światło Sol zgasło?


Czym różni się blask ego od światła serca?


Kiedy czujesz, że twoje serce naprawdę świeci?

✨ Zapamiętaj

Światło, które płynie z miłości, nigdy nie gaśnie


Nie świeć, by cię podziwiano — świeć, by ktoś inny mógł odnaleźć drogę w ciemności.

💛 Zadanie dla małego podróżnika

Narysuj latarenkę swojego serca.


Co ją rozpala? Czy to dobro, wdzięczność, a może czyjś uśmiech?

Pomyśl, komu możesz dziś podarować odrobinę swojego światła. 🌞

🌙 KSIĘŻYC — Gra w Karty z Alkiem

Daleko, za mgławicami czasu i przestrzeni, gdzie gwiazdy tańczą w rytmie zapomnianych pieśni, na srebrnym szczycie Księżyca rozstawiono stół do gry.
Nie był to zwykły stół — jego blat mienił się światłem tysiąca wspomnień i marzeń, a karty pulsowały emocjami: radością i smutkiem, odwagą i lękiem, nadzieją i zwątpieniem.

Przy stole siedział Alku — strażnik opowieści i tajemnic. Jego oczy odbijały blask galaktyk, a uśmiech był jak ciepły promień księżycowego światła na nocnej łące.

Przeciwnikami Alka były jego własne części: Cień Strachu, który chował się pod łóżkiem, Niepewność, stojąca jak uczennica przed tablicą, Dziecko, które śmiało się bez powodu, Mędrzec, który widział więcej niż oczy, i Światło — iskra nadziei, która nigdy nie gasła.