Bezpłatny fragment - Anioł Ciemności

— Możecie się chować przed przeznaczeniem — rzekła, gdy odchodzili — ale ono wkrótce was dopadnie.

Sarah J. Maas — Korona w mroku

Ciemność bez względu na powód swego istnienia, jest straszna i przerażająca. Pochłania człowieka dokładnie, wykrzywia jego istnienie, rozrywa i niweczy. Kto czuje się bezpieczny w absolutnej ciemności? Kto wierzy w potrzebę istnienia ciemności? W ciemności wszystko łatwo się wygina, przekręca, znika. I pustka będąca istotą ciemności wszystko pochłania.

Haruki Murakami — Tańcz, tańcz, tańcz

Prolog

Głęboko pod ziemią istnieje pewna kraina, zwana Krainą Ciemności. Od dawien dawna zamieszkiwana przez demony.

W tej mrocznej krainie, gdzie przez całą dobę trwa noc, żyją istoty, które otacza pustka i mrok. Istoty te nazywane są aniołami ciemności. Zło, którego się dopuściły sprawiło, że zostały pozbawione duszy. Utrata duszy sprawiła, że demony stały się więźniami w Krainie Ciemności, okazało się bowiem, że tylko dzięki niej możliwy był powrót do świata żywych.

Ale wkrótce demony znalazły i na to sposób. Na początku wysłannicy ciemności pragnęli jedynie dusz czystych, niewinnych, nieskalanych grzechem i takie zdobywali. Jednak po pewnym czasie zapragnęli więcej. Ich chciwość i pycha popchnęła ich w stronę istot obdarzonych magiczną mocą — czarownic.

Od kilku wieków aniołów ciemności i czarownice łączy pewna więź, którą nazwano „PRAGNIENIE DUSZ”.

Zgodnie z warunkami paktu czarownice oddawały im swoje dusze, nie tracąc przy tym magicznych mocy, a dzięki zdolnościom demonów, których krew wypijały podczas wymiany, zyskiwały nieśmiertelność.

Pakt trwał przez kilka wieków, aż do chwili, gdy zginęła pierwsza biała czarownica. Wówczas okazało się, że drobny uraz albo rana zadana srebrnym narzędziem powodowała śmierć. Czarownice choć miały być nieśmiertelne zaczęły stopniowo ginąć. Żadna ze stron paktu tego nie przewidziała, lecz było już za późno. Paktu nie udało się zerwać. Czarownice ginęły, demony ponownie tracąc dusze, wracały pod ziemię, skąd nie było już drogi ucieczki. Równowaga między światami została zaburzona.

Aż pewnej sylwestrowej nocy 1999 roku tuż przed nastaniem nowego Milenium wydarzyło się coś, co zmieniło dotychczasowy porządek świata. Podczas dokonania wymiany rozbłysło wielkie oślepiające światło, które swoim blaskiem zalało całą ziemię. Moc, która się z niego uwolniła, niczym taran niszczyła wszystko, co napotkała na swojej drodze, po czym została wchłonięta przez białą czarownicę. A kilka godzin później znaleziono ją martwą. Okoliczności jej zagadkowej śmierci pozostały niewyjaśnione do dzisiaj. Anioł, który nie otrzymał duszy zaginął. Od tamtej pory nikt go nie widział. Demony, które ocalały zostały ponownie uwięzione w Krainie Ciemności.

Rozdział I

Listopad 2009 roku. Cmentarz. Późny wieczór.

Na dworze panowała już ciemność i tylko światełka palących się zniczy rozświetlały groby znajdujące się w pobliżu, tworząc widok zapierający dech w piersiach.

Cmentarz był stary, a nadgryzione zębem czasu nagrobki z każdym dniem pochylały się nad ziemią coraz niżej. Drzewa rosnące wzdłuż wąskiej, wysypanej kamieniami alejki, były rozgałęzione, a ich konary powykrzywiane w różne strony. Przypominały ręce starej kobiety, suche i pomarszczone.

Długie gałęzie wierzb pochylały się nad grobami, tworząc przygnębiający obraz nostalgii i przemijania.

Kilka ocalałych liści szeleściło cicho na wietrze. W powietrzu unosił się zapach palących się zniczy, który przywodził na myśl tęsknotę i zadumę.

Pochylona, smukła postać ubrana w lekki płaszcz szybkim krokiem zbliżała się do nagrobka, nad którym pochylał się gipsowy anioł.

Kiedy zbliżyła się do pomnika i odsłoniła twarz okazało się, że jest to bardzo młoda dziewczyna o długich, bujnych włosach i jasnych, przejrzystych oczach. W jej twarzy można było dostrzec lekko wyczuwalne napięcie.

Przez długą chwilę dziewczyna stała w milczeniu i patrzyła wzrokiem pełnym smutku na znajdujące się na nagrobku złote litery wyryte pięknym, gotyckim pismem.

Cisza panująca na cmentarzu przyprawiała o dreszcze niepokoju, ale nastolatka wydawała się nie zwracać na to uwagi. W zamyśleniu wyjęła z kieszeni zapałki i podpaliła jedną z nich knot trzymanego w drugiej ręce czerwonego znicza w kształcie serca.

Kiedy chciała postawić go na nagrobku, ktoś potrącił ją i znicz upadł na ziemię, a światełko w środku zgasło.

Zaklęła szpetnie, a potem kucnęła, by podnieść znicz i ponownie go zapalić, gdy usłyszała niski głos mówiący:

— Przepraszam, nie zauważyłem cię.

Dziewczyna odruchowo spojrzała w tamtą stronę.

I zamarła.

A serce gwałtownie jej zabiło.

Przed nią stał chłopak, sądząc po wyglądzie — w jej wieku. Długie do ramion, ciemne włosy okalały bladą, niepokojąco przystojną twarz. Granatowe, niemal czarne oczy błyszczały podejrzanym blaskiem. Biła od niego aura pewności siebie i mocy, która cicho szemrała pod skórą.

Dziewczyna wzdrygnęła się, a po plecach przebiegł jej dreszcz. Nie wiedziała, czy stojący przed nią chłopak jest człowiekiem z krwi i kości, czy zjawą.

Z uwagą spojrzała na blade dłonie nieznajomego, powiodła też spojrzeniem po jego szczupłej sylwetce okrytej długim, czarnym płaszczem łopoczącym na wietrze.

Chłopak stał nieruchomo, uważnie się wpatrując w jasnozielone oczy dziewczyny w taki sposób, że ta poczuła się nieswojo pod jego lustrującym spojrzeniem.

Cisza przedłużała się. Oczyma wyobraźni dziewczyna zobaczyła, jak oboje, ona i nieznajomy, stoją tak przez całą wieczność, niczym jakieś kamienne posągi, których nic nie może ruszyć.

Nie to było jednak najgorsze.

Nastolatka miała wrażenie, że jakaś silna energia chce wydostać się z jej ciała i było to bardzo nieprzyjemne uczucie.

Zwykle pojawiało się przed migreną, ale teraz coraz częściej, zwłaszcza w momencie wzburzenia albo silnego niepokoju. Zaczynała bać się samej siebie, nie widząc do czego jest zdolna i skąd w niej takie dziwne „moce”.

Dziewczyna na moment zamknęła oczy z nadzieją, że gdy je otworzy, wszystko okaże się tylko snem.

Jednak, gdy powoli podniosła powieki, ujrzała, że nieznajomy nadal stoi przed nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Nagle cisza panująca na cmentarzu została przerwana silnym, niespodziewanym podmuchem wiatru, który poruszył zeschłymi liśćmi na pobliskiej gałęzi.

Nastolatka nerwowo przestąpiła z nogi na nogę.

Ciemnowłosy chyba zauważył jej zdenerwowanie, bo nagle uśmiechnął się tak, że dziewczyna poczuła, jak zdradziecki, niechciany rumieniec wypływa jej na twarz. W duszy ucieszyła się, że nastał wieczór i na cmentarzu panował mrok. Ręce jej drżały i w obawie, że nieznajomy to dostrzeże, schowała je do kieszeni szarego płaszcza.

Z trudem przełykając ślinę, nieswoim głosem zapytała:

— Czy jesteś duchem?

Natychmiast pożałowała tego, że nie ugryzła się w język.

„Pewnie teraz uzna mnie za wariatkę”, pomyślała z rozgoryczeniem, a cień irytacji przebiegł jej po twarzy.

Dziewczyna nie wiedziała kim jest nieznajomy, a mimo to zapragnęła wypaść jak najlepiej w jego oczach. Nie wiedziała, skąd to uczucie i rozdrażniło ją to.

Dlatego, gdy usłyszała jego odpowiedź wypowiedzianą szeptem, mimowolnie zadrżała.

— Nie jestem duchem, dziewczyno. — Głos miał niski, lekko chropawy.

— Kim więc jesteś? — zapytała, uważnie patrząc chłopakowi w oczy.

Ten w odpowiedzi tylko się uśmiechnął.

A ona oniemiała. Aż otworzyła usta ze zdumienia, gdy dostrzegła na plecach nieznajomego zapierające dech w piersiach piękne, czarne skrzydła.

— Jestem aniołem ciemności — wyjaśnił, spoglądając na nią spod przymrużonych powiek. — Czyżbyś o nas nie słyszała?

Wyprowadzona z równowagi dziewczyna nie wytrzymała.

— Nie, nigdy o was nie słyszałam. Kłamiesz! Nie wierzę ci. Nikt taki nie istnieje. — Jej jasnozielone oczy zapałały ogniem.

Ciemnowłosy, widząc jej reakcję, roześmiał się na całe gardło, a jego śmiech rozszedł się echem po całym cmentarzu.

Nastolatka poczerwieniała i ze złości aż zacisnęła dłonie w pięści. Nie lubiła, gdy ktoś stroił sobie z niej żarty. Czerwona z wściekłości zrobiła krok w stronę anioła. Długie, jasnobrązowe włosy rozwiewał jej wiatr.

„Nie pozwolę, żeby ktoś robił ze mnie idiotkę”, pomyślała.

— Koniec tych żartów! — powiedziała stanowczo, po czym, nie zastanawiając się nad tym, co robi, rzuciła się w stronę ciemnowłosego, chcąc oderwać mu te jego doczepiane w jej mniemaniu skrzydła.

— Zaraz cię zdemaskuję!

W tym samym momencie poczuła, że unosi się w powietrzu, a po chwili już leżała na ziemi, ciężko dysząc.

Ciemnowłosy stanął nad nią w rozkroku i wziął się pod boki. Wiatr rozwiewał jego długie włosy, czarny płaszcz szeleścił na wietrze.

Ale wyraz jego twarzy nie wróżył nic dobrego.

— Zdenerwowałaś mnie, dziewczyno — mruknął lodowatym tonem, który przeszywał chłodem aż do szpiku kości. — Uwierz mi, nie radzę ci tego więcej robić. Następnym razem nie będę taki pobłażliwy. Jestem A n i o ł e m C i e m n o ś c i — przeliterował — nie żadnym przebierańcem.

Milczała, niezdolna wydobyć głosu z oburzenia. Wiedziała aż za dobrze, że się wygłupiła, ale nie chciała tego przyznać i dać mu satysfakcji ze swojego upokorzenia.

Ciemnowłosy wyciągnął rękę w stronę dziewczyny, by pomóc jej wstać, jednak ona spojrzała nieufnie na jego dłoń, obawiając się podstępu.

— Nie bój się, nic ci nie zrobię, dziewczyno — zapewnił, patrząc jej przy tym prosto w oczy.

Zawahała się, ale po namyśle niechętnie podała mu swoją dłoń i po chwili już stała naprzeciw niego na chodniku.

Anioł wciąż nie puścił jej ręki i chociaż miał chłodną skórę, dziewczyna poczuła bijące od niego ciepło i ogarniającą jej duszę, elektryzującą zmysły gorączkę. Jakby jakaś niewidzialna nić łączyła ją z aniołem.

Wstrzymała w napięciu oddech i szybko wyrwała dłoń, jakby ta ją parzyła.

Ciemnowłosy rzucił jej pełnie zrozumienia spojrzenie i, uśmiechnąwszy się porozumiewawczo, zapytał:

— Czyżbyś też to poczuła?

— Nie wiem, o co ci chodzi — odparła, wiedząc, że nie mówi mu prawdy.

A wtedy on nachylił się w jej stronę i wyszeptał:

— Kłamiesz… — Jego szept sprawił, że dziewczyna kolejny raz w trakcie ich krótkiej rozmowy zadrżała.

Nie chciała jednak, żeby anioł dostrzegł jej reakcję, ale jak na złość w głowie miała pustkę i wszelki rozsądek na chwilę ją opuścił.

Nastolatka nie wiedziała, jak długo się w niego wpatruje, gdy nagle usłyszała:

— Będziesz moja, dziewczyno… — On także patrzył jej prosto w oczy. — Wkrótce twoja czysta dusza będzie moja — zaśmiał się chrapliwie, od czego przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz, po czym niespodziewanie anioł zniknął.

Dziewczyna stała nieruchomo, wciąż czując na twarzy rumieniec wywołany słowami nieznajomego.

Wreszcie, po dobrym kwadransie, gdy poczuła, że drży z zimna, ocknęła się z odrętwienia.

— Anioł ciemności! Też mi coś! — prychnęła.

Ale po chwili przypomniała sobie dotyk jego dłoni i już niczego nie była taka pewna.

Emocje jednak powoli zaczęły opadać, wracał jej zdrowy rozsądek. Uznała, że to wszystko musiało się jej przywidzieć. Z uwagą rozejrzała się po cmentarzu i dostrzegła nieliczne osoby przy pobliskich grobach.

„Jak to możliwe, że wcześniej nie widziałam tych ludzi?”, zastanawiała się. „Czyżby mi się wydawało, że byłam tutaj sama? I co z tym aniołem ciemności? Może to też wyobraźnia spłatała mi figla?”.

Już miała się odwrócić, gdy niespodziewanie na chodniku coś mignęło w świetle rzucanym przez palące się znicze.

Zaciekawiona schyliła się i podniosła błyszczące, aksamitnie gładkie i czarne jak atrament pióro.

— Ależ to niemożliwe! — Zdumienie odmalowało się na jej twarzy.

Jednak pióro, które trzymała w dłoni, było jak najbardziej prawdziwe.

— Wkrótce będziesz moja, Elizo…

Usłyszała szept anioła ciemności tuż przy swoim uchu, ale oprócz niej nikogo nie było w pobliżu.

— Muszę stąd jak najszybciej wyjść, inaczej zaraz oszaleję — mruknęła pod nosem i, nie oglądając się za siebie, opuściła cmentarz nieświadoma, że jest odprowadzana przez parę czarnych, mrocznych oczu.

Rozdział II

Dziewczyna obudziła się z dziwnym uczuciem, że ktoś ją obserwuje. Przetarła dłońmi zaspane oczy i rozejrzała się po pokoju.

Przez okno sączyły się blade promienie słońca, niebo wydawało się sino-niebieskie.

Spojrzała na budzik przy łóżku. Nie było jeszcze siódmej.

Ponownie rozejrzała się po pokoju. Naprzeciwko łóżka znajdowała się obszerna komoda ze zdobieniami przypominającymi pnące się winorośle. Nad komodą wisiało lustro w posrebrzanej ramie. Obok stała szafa, która należała do ich rodziny od pokoleń. Mebel w stylu rustykalnym idealnie wpasował się do pokoju nastolatki. Dziewczyna przywiązywała dużą wagę do tradycji i wszystkiego, co wiązało się z historią i przeszłością jej rodziny. Zbierała pamiątki, kolekcjonowała zdjęcia, bibeloty i stare meble właśnie. Nie było ich wiele, ale te które posiadała traktowała niemal jak relikwie, dlatego teraz, gdy wyczuła w powietrzu zmianę, natychmiast zareagowała.

Wciąż miała nieodparte wrażenie, że coś jest nie tak.

Mocno nie tak.

A przeczucie rzadko ją myliło…

— Czy mi się wydaje, czy szafa jest uchylona? — zastanawiała się na głos. — Może nie zamknęłam jej wczoraj? Książki na biurku też leżą w innej pozycji, niż zostawiłam je wieczorem — zauważyła.

Dreszcz przebiegł jej po plecach. Wzięła głęboki oddech.

— Dość tego!

Całkiem już rozbudzona wyskoczyła z łóżka tak gwałtownie, że włosy zakryły jej całą twarz. Ze zniecierpliwieniem odgarnęła je na plecy.

Błyskawicznie doskoczyła do szafy, otwierając ją na oścież.

Uważnie zlustrowała zawartość półek i wieszaka z ubraniami, jednak nic nie wzbudziło jej podejrzeń.

— Nikogo tutaj nie ma, wyluzuj — powiedziała do siebie. — Chyba zaczynam świrować. To wszystko przez tego anioła. Przez niego nerwy mam napięte jak postronki — mruknęła ze złością.

Zamknęła szafę i podeszła do biurka. Wciąż wzburzona usiadła na krześle.

Chcąc się uspokoić, otworzyła jedną z książek, które leżały na biurku. Ta, którą trzymała w dłoni, była nadgryziona zębem czasu. Dziewczyna mogła się tylko domyślać, że był to pamiętnik albo dziennik babci, bo na okładce widniał wyblakły napis:

„Własność Emilii”

Nastolatka znalazła zeszyt z zapiskami tydzień temu podczas robienia porządków na strychu. Pamiętnik miał okładkę ze skóry, która ze starości przybrała barwę kości słoniowej.

Wcześniej musiała być nieskazitelnie biała i delikatna. Strony dziennika były lekko pożółkłe, niektóre trochę nieczytelne i ponadrywane, ale mimo wszystko nadal można było odczytać pismo babci. Dziewczyna postanowiła, że jeszcze dzisiaj zabierze się do czytania albo chociaż pobieżnie go przejrzy, ciekawa wspomnień babci. Z tą myślą zamknęła dziennik i odłożyła go na biurko.

Staroświecki kufer, na który natknęła się na strychu, zawierał też inne, równie stare książki. Była tam księga ziół z opisem roślin leczniczych, z recepturami wywarów, naparów, odwarów i innych mikstur, które przyrządzała Emilia.

Dziewczyna często widziała u babki tę księgę, nigdy jednak nie zaglądała do środka. Babcia nie pozwalała jej na to, mówiąc, że jest jeszcze za mała, i że wnuczka będzie mogła przeczytać księgę, jak dorośnie.

Od tamtego czasu wiele się zmieniło, babcia odeszła, a księga przez długi czas leżała zamknięta w kufrze. Dziewczyna dopiero niedawno sobie o nim przypomniała, gdy sprzątała na strychu. To właśnie wtedy postanowiła, że przeczyta wszystko, to co uda jej się znaleźć po babci.

Coraz więcej wspomnień z przeszłości wracało do niej, w tym dziwne obrazy przedstawiające kobietę o bladej twarzy i rudych włosach, pochylającą się nad kociołkiem pełnym zielonkawej pary.

Nastolatka wzdrygnęła się na wspomnienie niedawnego snu. Jej myśli były pełne niepokoju.

Od pewnego czasu drętwiały jej dłonie, jakby jakaś dziwna energia chciała się wydostać przez koniuszki palców.

Dziewczyna snuła różne domysły, a jednym z nich była myśl, że coś ją opętało. W ich rodzinie nie odnotowano przypadków szaleństwa, ale przecież musiał być kiedyś ten pierwszy.

Zagadkowych zjawisk i rzeczy pojawiało się coraz więcej. Dwa dni temu nastolatka znalazła wśród rzeczy po babci księgę czerwoną jak krew, oprawioną w skórę i zamkniętą na dużą, metalową kłódkę.

— Muszę raz jeszcze przeszukać strych — postanowiła — może tam znajdę klucz, dzięki któremu uda mi się otworzyć stary wolumin.

Na okładce księgi pięknymi literami w nieznanym jej języku, najprawdopodobniej łacinie, było coś napisane. Okładkę księgi zdobił tajemniczy rysunek przedstawiający trójkąt, a w nim namalowane oko. Oko to patrzyło hipnotyzującym wzrokiem na tego, kto trzymał księgę i przez to dziewczyna czuła się nieswojo.

W zamyśleniu przesunęła po nim opuszką palca. Poczuła dziwne ciepło.

— Ciekawe, czy to też należało do babci… — zastanawiała się. — Dlaczego nigdy nie wspomniała o tej księdze?

„Dobrze, że mam jej pamiętnik, może z niego czegoś się dowiem”, pomyślała podekscytowana, jednocześnie odkładając księgę na biurko i biorąc do ręki pamiętnik.

Otworzyła go na pierwszej stronie i w tym samym momencie rozległ się z dołu głos mamy.

— Eliza! Śniadanie gotowe!

Dziewczyna drgnęła zaskoczona i dziennik wypadł jej z rąk na podłogę.

Szybko schyliła się i wrzuciła go do szkolnej torby, po czym zgarnęła z biurka pozostałe stare księgi i wepchnęła je do komody, szczelnie przykrywając ubraniami.

Miała nadzieję, że matka nie znajdzie tych książek.

— Już idę! — odkrzyknęła i w tym samym momencie rzuciła się w stronę łazienki.

W ekspresowym tempie umyła zęby. Przeczesała szczotką włosy i rzuciła krótkie spojrzenie w lustro. Policzki miała czerwone, a oczy błyszczały jej z podniecenia i ekscytacji. Przemyła więc twarz zimną wodą z nadzieją, że dzięki temu ochłonie.

Pomogło, ale niewiele.

„Trudno”, pomyślała, „może mama niczego nie zauważy”.

Wróciła do pokoju i rozejrzała się w poszukiwaniu ubrań.

— No tak! — westchnęła.

Jeansy leżały pod łóżkiem, gdzie wczoraj w roztargnieniu je zostawiła. Z komody wyciągnęła czarną koszulkę i ciepły, szary sweter, a z szuflady skarpetki.

Ubrała się szybko, po czym wcisnęła na nogi trampki i, złapawszy leżącą na krześle torbę, wybiegła z pokoju.

Szybko zbiegła schodami na dół do kuchni.

— Cześć, córeczko, zrobiłam dla ciebie kakao — powiedziała mama, gdy tylko dziewczyna przestąpiła próg kuchni.

W powietrzu unosił się zapach pysznego napoju.

Elizie zapach ten kojarzył się z dzieciństwem. Siadywała wtedy z mamą, albo z babcią, na ławce przed domem. Piły kakao, rozmawiały i podziwiały wschód słońca. To były jedne z nielicznych chwil, które zapadły jej w pamięć.

Kiedy była młodsza marzyła, że pewnego ranka, gdy one popijają aromatyczne kakao na ścieżce prowadzącej do domu pojawia się mężczyzna, który okazuje się jej ojcem.

Ale tak niestety się nie stało…

Jednak z tamtego czasu pozostało jej jedno — uwielbiała kakao.

— Dzień dobry, mamo, dziękuję. — Dziewczyna ucałowała matkę w policzek, po czym usiadła przy stole i obrzuciła rodzicielkę uważnym spojrzeniem.

Elżbieta dzisiaj miała na sobie suknię w słoneczniki, długą aż do podłogi. Mama Elizy była wielką miłośniczką roślin. Kochała kwiaty. Ogród i szklarnia były miejscem, gdzie spędzała całe dnie.

A uśmiech nigdy nie schodził z jej twarzy.

Eliza jeszcze nie widziała matki smutnej albo zmartwionej czymkolwiek. Kobieta zawsze była pełna energii i tryskała dobrym humorem.

— Mamo? — zagadnęła, przysuwając do siebie talerz z płatkami i zalewając je mlekiem. — Mogę cię o coś zapytać?

— Pytaj, o co zechcesz, córeczko.

Dziewczyna chwilę milczała, wahając się, czy powinna zadać pytanie, które od jakichś pięciu lat stanowiło temat tabu w ich domu, ale zdecydowała, że nie powinna dłużej zwlekać i zapytała:

— Czym zajmowała się babcia Emilia?

Reakcja mamy na to pytanie bardzo zaskoczyła Elizę. Elżbieta najpierw dziwnie zbladła, by po chwili odwrócić się w stronę, gdzie na ścianie wisiał obraz przedstawiający babkę dziewczyny — młodą, rudowłosą piękność.

Matka wyglądała na zmieszaną, do tego wpatrywała się w portret przez tak długą chwilę, że nastolatka zaniepokoiła się, że jej mamie coś się stało. Nie chciała zdenerwować matki, a wyglądało na to, że nieświadomie się do tego przyczyniła.

Eliza już otwierała usta, by coś powiedzieć, jakoś rozładować napięcie, gdy matka odezwała się niespodziewanie:

— Skąd to pytanie, córeczko? Przecież wiesz, czym zajmowała się babcia. Opowiadałam ci kiedyś. Nie pamiętasz? Coś się stało, że o to pytasz?

Dziewczyna rzuciła matce zaintrygowane spojrzenie. Wyczuła dziwny niepokój, który spowodowała tym prostym pytaniem i drżący ton w głosie matki.

Zdziwiło ją to.

— To dla mnie ważne, mamo. Pamiętam, jak mówiłaś, że babcia była zielarką i zajmowała się ziołami, że leczyła ludzi naturalnymi metodami i przygotowywała leki wyłącznie z ziół. Ale czy to wszystko, czym się zajmowała? Przypomnij sobie, proszę… — naciskała Eliza.

Matka ostatecznie odważyła się spojrzeć w stronę córki, mając nadzieję, że udało jej się ukryć kłębiące się w niej emocje. Uśmiechnęła się niepewnie. W środku była cała rozdygotana, jakby coś płynnego przelewało się w jej wnętrzu.

— Twoja babcia była wyjątkowo zdolną zielarką. Posiadała ogromną wiedzę na temat ziół i minerałów. Potrafiła leczyć najróżniejsze choroby. Była bardzo oddana swoim pacjentom, a oni ją cenili i szanowali. Emilia leczyła wyłącznie ziołami i tym, co pochodziło z natury. To dzięki swojej wszechstronnej wiedzy udało jej się uratować wielu poważnie chorych ludzi, dla których nie było już żadnej nadziei. Zwykle stanowiła ich ostatnią deską ratunku. Wszyscy w okolicy potwierdzą, że nie było lepszej zielarki niż twoja babka. Czy zaspokoiłam twoją ciekawość?

Eliza przytaknęła i w milczeniu dokończyła posiłek.

„Na razie nie powiem mamie o tych starych księgach. Najpierw dowiem się, co w nich jest”, postanowiła. „Muszę jak najwięcej dowiedzieć się o babci Emilii. Szkoda, że ona już nie żyje”, pomyślała ze smutkiem.

Szybko skończyła śniadanie, po czym wstała i pocałowała matkę w policzek.

— Wrócę później. Po lekcjach idę do koleżanki — skłamała. — Obiecała mi pożyczyć książkę.

Eliza założyła kurtkę, owinęła szyję szalem i przewiesiła przez ramię torbę.

— Pa, mamo! — rzuciła na pożegnanie i już jej nie było.

Matka stanęła przy oknie i patrzyła za oddalającą się sylwetką córki.

„Mam nadzieję, że nigdy nie poznasz prawdy, córeczko”, pomyślała. „W przeciwnym razie znienawidzisz mnie za to, że ukryłam przed tobą to, kim jesteś. I za to, że nie powiedziałam, kim tak naprawdę była moja matka…”.

— Muszę za wszelką cenę ochronić Elizę, a to chyba jedyny sposób — powiedziała do siebie.

Elżbieta po raz pierwszy od bardzo dawna nie uśmiechała się. Przeczucie podpowiadało jej, że nad ich domem zbierają się czarne chmury. Obawiała się, że nadszedł czas, kiedy będzie musiała powiedzieć Elizie prawdę. Na samą myśl o tym zakuło ją w sercu.

— Będę odkładać to tak długo, jak będzie to możliwe.

Kobieta po raz pierwszy poczuła się bezradna. Bała się tego, co przyniesie los, a po jej policzku, pierwszy raz od dziesięciu lat, spłynęła pojedyncza łza.

Rozdział III

Eliza postanowiła, że — zamiast siedzieć na nieciekawych lekcjach — pójdzie do parku i tam w spokoju przejrzy dziennik babci.

Miała nadzieję, że w nim znajdzie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Ufała swojemu szóstemu zmysłowi, który nigdy jeszcze jej nie zawiódł.

Chciała jak najszybciej przejrzeć pamiętnik, skierowała się więc do parku, który odwiedzała zawsze wtedy, gdy musiała przemyśleć coś ważnego albo gdy chciała pobyć w samotności.

W chwili, gdy Eliza przekroczyła bramę, niebo zasłoniły burzowe chmury, nisko sunące po niebie, a wiatr jakby ustał i nastała złowroga cisza.

Stare akacje rosnące wzdłuż alejki były bezlistne, a ich konary powykrzywiane we wszystkie strony. Trawa rdzawo-zielona zdradzała oznaki jesieni. Liście brązowe i żółte licznie ścieliły trawniki. Alejki wybrukowane były dużymi, płaskimi kamieniami.

Był to stary park, owiany tajemnicą i legendą. Podobno należał kiedyś do potężnej czarownicy, która zawładnęła miasteczkiem w 1344 roku i za pomocą magii władała nim przez ponad trzysta pięćdziesiąt lat.

Nikt nie mógł być pewien prawdziwości tych stwierdzeń, ale ludzie lubili snuć sobie opowieści o strasznej wiedźmie i jej tajemnych praktykach, co zawsze stanowiło jakąś, choćby niewielką namiastkę rozrywki w nudnej, szarej, pozbawionej emocji codzienności.

Eliza sceptycznie podchodziła do tych opowieści. Zwyczajnie w nie powątpiewała. Uważała, że to bajki i zwykłe bzdury wyssane z palca.

„Magia? Czary? Przecież to śmieszne, a nawet niepoważne wierzyć w takie rzeczy” — myślała.

Dziewczyna z westchnieniem ulgi usiadła na swojej ulubionej ławce, położonej w centralnej części skweru, skąd roztaczał się widok na cały park.

Tuż obok ławki znajdowała się fontanna, w której uspokajająco szemrała woda. Fontanna uformowana była na kształt starej kobiety, ubranej w długą szatę i przewiązaną w talii sznurkiem, w podobny sposób, w jaki kiedyś ubierali się starożytni Grecy. Kobieta miała długie włosy i wieniec laurowy na głowie. W dłoni trzymała duży dzban. To właśnie z niego wypływała woda.

Eliza lubiła to miejsce. Mogła tutaj w ciszy kontemplować piękno otaczającej ją przyrody i rozmyślać. Często siadywała przy fontannie i czytała przez długie godziny.

Tego dnia jej myśli skupiały się wyłącznie wokół babci. I pamiętnika. Eliza od zawsze czuła bardzo silną więź z babką i wciąż nie pogodziła się z jej odejściem.

Jak przez mgłę pamiętała szczęśliwe dzieciństwo u jej boku. Dlatego znaleziony na strychu dziennik był dla Elizy tak ważny, wręcz bezcenny. Była to jedna z niewielu rzeczy, które zostały jej po ukochanej babci.

Dziewczyna w zamyśleniu otworzyła szkolną torbę i wyciągnęła pamiętnik, gładząc palcami okładkę. Ręce drżały jej z emocji i podekscytowania.

Z wielką ostrożnością otworzyła go na pierwszej stronie. Dużymi, starannie wykaligrafowanymi złotymi literami ktoś, zapewne babcia Emilia, wpisał datę prowadzenia dziennika: 1997 — 1999.

„Dwa ostatnie lata życia babci”, pomyślała i przewróciła stronę, by odczytać pierwszy wpis.

Wtedy wydarzyły się dwie rzeczy jednocześnie. Niespodziewany, silny podmuch wiatru wyrwał dziennik z jej rąk, a fontanna ożyła, zmieniając się w kościstą staruchę ubraną w długi płaszcz z kapturem.

Kobieta wyciągnęła swoją szponiastą dłoń w stronę Elizy.

Przerażona dziewczyna odruchowo odskoczyła w bok, czując, jak robi jej się gorąco ze strachu, gdy tymczasem kobieta–fontanna spojrzała jej prosto w oczy szalonym, pełnym nienawiści i gniewu spojrzeniem, które przenikało chłodem aż do szpiku kości.

Eliza nie mogła wykonać najmniejszego ruchu, tak bardzo była przerażona. Czuła się sparaliżowana, jednak, że za wszelką cenę musiała ratować pamiętnik.

„Nie mogę go stracić!”

Z trudem oparła się szalonemu spojrzeniu staruchy i, wyrwawszy się z odrętwienia, zerwała się z ławki, aby podnieść dziennik. Udało jej się to w ostatniej chwili. Jednym ruchem wrzuciła notatnik do torby.

— Oddawaj dziennik! — zaskrzeczała piskliwym tonem starucha, robiąc krok w stronę Elizy, a dźwięk jej wysokiego, skrzekliwego głosu wwiercał się do uszu dziewczyny, aż musiała zasłonić je rękoma.

I wtedy przez umysł Elizy przebiegła fala nieznanej mocy.

— Chcę, żeby nastała cisza — wyszeptała, a jej ciało ogarnęła wibrująca energia i dziwne gorąco.

Przymknęła powieki i wypowiedziała słowa cisnące się jej na usta, zdumiona tym, co się z nią dzieje.

— Zamilknij na wieki.

Moc i energia przemknęły przez ciało Elizy i równie szybko minęły. Była to zaledwie chwila. Dziewczyna otworzyła oczy, choć serce wciąż biło jej jak oszalałe.

Jednak to, co zobaczyła, wprawiło ją w kompletne osłupienie. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stała starucha, znajdowała się kupka drobnych, jasnoszarych kamyków, spomiędzy których wypływało niewielkie źródełko, tworząc fontannę.

Woda w źródełku przybrała barwę czystego, intensywnego lazuru połączonego z odcieniem przejrzystej zieleni. Mieniła się, choć nie było słońca…

„Chciałam, żeby zamilkła i rzeczywiście zamilkła”, pomyślała Eliza zdziwiona tym, że posiada taką moc. Że w ogóle posiada w sobie jakąś czarodziejską moc.

— Przecież takie rzeczy dzieją się tylko w bajkach. To jakieś czary? Kim ja jestem? — zastanawiała się, spoglądając w niebo, jakby tam miała znajdować się odpowiedź.

Jednak odpowiedziała jej cisza.

— To wszystko jest coraz dziwniejsze. Teraz już nie mam wyboru. Muszę przeczytać ten dziennik. I zrobię to jeszcze dzisiaj, gdy tylko mama zaśnie! — postanowiła i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę bramy.

Rozdział IV

Dopiero późnym wieczorem Eliza mogła wreszcie otworzyć pamiętnik. Wcześniej nie było to możliwe, bo mama całe popołudnie krzątała się po domu.

Wreszcie po kolacji, gdy zegar wybił godzinę dwudziestą pierwszą, i gdy Eliza upewniła się, że mama poszła spać, zamknęła się w swoim pokoju i wyjęła dziennik z szuflady.

Przez dłuższą chwilę nasłuchiwała, jednak w całym domu panowała błoga cisza.

Eliza podeszła do okna, lekko odchyliła firankę i popatrzyła na ulicę. Kiedy upewniła się, że nikt jej nie obserwuje, zasunęła zasłony, by nikt nie zajrzał do środka.

Było to praktycznie niemożliwe, bo ich dom stał na końcu ulicy i zasłaniały go drzewa, ale wolała dmuchać na zimne, przypominając sobie to, co zdarzyło się w starym parku.

Nie chciała, by kolejny raz coś przeszkodziło jej w czytaniu.

Zapaliła lampkę i usiadła przy biurku. Odczekała jeszcze kilka minut, po czym wzięła głęboki oddech i otworzyła dziennik na pierwszym wpisie.

15 stycznia 1997, wieczór

Jaka była moja radość, kiedy odkryłam, że mogę nauczyć się kontrolować swoją moc. Czasami jest ona tak silna, że nie potrafię nad nią zapanować…

Od kiedy jednak doskonalę się w magicznej sztuce, wszystko wydaje się prostsze.

A kiedy wreszcie, po dziesięciu latach odkrywania tajników magii, moja mentorka przekazała mi księgę eliksirów (nie każdy może jej używać, bo trzeba przejść mnóstwo zawiłych testów i prób), byłam pełna obaw, czy sobie poradzę.

Teraz nie mam już wątpliwości, że dam sobie radę. I wiem, że mogę wykorzystać swoją moc do czynienia dobra. Chcę jak najlepiej wykorzystać swój dar.

Jednak wszystko jest zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe (jak to w życiu bywa). Moją radość zakłóca widmo ciążącej na mnie odpowiedzialności za los mojej rodziny. Nie wiem, czy zdołam ją ochronić.

Najbardziej boję się o ukochaną wnuczkę, Elizę.

Biedactwo nie wie jeszcze, że to od niej będzie zależała przyszłość świata.

Że to ona musi wypełnić przepowiednię…

Eliza przerwała lekturę pamiętnika, bo nagle do jej świadomości dotarło, że nie jest sama w pokoju.

Odczucie było tak silne, że dziewczyna aż rozejrzała się zaniepokojona.

I natychmiast odkryła, co jest przyczyną tego przeczucia.

Albo raczej kto.

Na jej łóżku na wpół siedział na wpół leżał ciemnowłosy chłopak z cmentarza.

Anioł ciemności.

Dzisiaj też spowijała go wyłącznie czerń. Ubrany był w długi czarny płaszcz, czarne spodnie i buty. Skrzydła też znajdowały się na swoim miejscu, były równie czarne jak smoła. Spojrzenie miał przenikliwe, uważne, lustrujące.

Jednak to pełen zadowolenia uśmieszek na jego twarzy wytrącił Elizę z równowagi. Krew się w niej zagotowała. Z trzaskiem zamknęła pamiętnik i, przyciskając go do piersi jak tarczę, podniosła się z krzesła.

„Skąd on się tutaj wziął?”, przebiegło jej przez myśl.

Zrobiła krok w stronę ciemnowłosego i wypaliła:

— Co ty tutaj robisz? Jak mnie znalazłeś? — Głos jej drżał, choć nie chciała okazywać żadnych emocji.

Zwłaszcza przed nim. Przecież nie mogła po raz kolejny pozwolić, by chłopak wytrącił ją z równowagi.

Ciemnowłosy anioł, nim odpowiedział, przesunął leniwym spojrzeniem po sylwetce dziewczyny, by zatrzymać spojrzenie na dłużej na jej ustach, a potem, patrząc jej prosto w oczy, uśmiechnął się w taki sposób, że Eliza poczuła, jak pali ją twarz. Nienawidziła tego, jak jej zdradzieckie serce reaguje na tego chłopaka.

Z płonącymi ze złości oczyma zażądała:

— Odpowiadaj natychmiast!

On w odpowiedzi rzucił jej zdziwione spojrzenie i, wzruszając ramionami ze spokojem, odparł:

— Sama wskazałaś mi drogę, dziewczyno. Nietrudno było cię znaleźć. Mam nadzieję, że tęskniłaś. Elizo… — dodał poufałym tonem.

— Skąd znasz moje imię? — zapytała lekko drżącym głosem. Była coraz bardziej niespokojna. Nie wiedziała, co jest takiego w tym chłopaku, że za każdym razem czuje dziwne łaskotanie w brzuchu. Równie nieprzyjemne i niechciane jak wirus grupy.

— Wiem o tobie dużo więcej, niż ci się wydaje — odrzekł z podejrzanym błyskiem w oku ciemnowłosy.

Eliza nie wytrzymała napięcia.

— Ty wstrętny… Arogancki… Obłudny… Ty…

Nie dokończyła, bo demon przerwał jej wpół zdania z wyraźną kpiną w głosie:

— Jestem aż tak wspaniały?

Natychmiast zapragnęła zetrzeć ten pewny siebie i arogancki uśmieszek z twarzy anioła ciemności. Nie zastanawiając się ani sekundy nad tym, co robi, cisnęła w chłopaka tym, co miała akurat pod ręką, czyli dziennikiem.

Notatnik ze świstem huknął w ścianę tuż przy głowie ciemnowłosego, sprawiając, że w miejscu, w które uderzył, ziała ogromna dziura. Unosiły się z niej czerwonawe opary podobne do mgły.

Anioł pobladł, a po chwili jego twarz pokryła się purpurą, pierś gwałtowanie unosiła się i opadała.

— Tego już za wiele! — wykrzyknął. I błyskawicznie zeskoczył z łóżka. — Już drugi raz wyprowadziłaś mnie z równowagi. Jeszcze nikomu nie udała się ta sztuka. Jak się na mnie nie rzucasz, to próbujesz mnie zabić książką! — Jego oczy przybrały barwę burzowego nieba. Płonęły z wściekłości. Skrzydła wznosiły się i opadały, powodując przeciąg.

Podfrunął tak nagle i niespodziewanie, że dopiero gdy ścisnął ją za ramię, Eliza zdała sobie sprawę z tego, jak blisko niej znajduje się chłopak.

Jego uścisk był obezwładniający, zakręciło jej się w głowie i ugięły się pod nią nogi.

Obawiała się, że tym razem przesadziła.

— Teraz jesteś mi winna przeprosiny — stwierdził z satysfakcją ciemnowłosy wpatrując się w nią intensywnie — omal mnie nie zabiłaś!

— Przepraszam — wyjąkała cichym głosem Eliza ze wzrokiem spuszczonym w podłogę.

Nie miała odwagi spojrzeć demonowi w oczy.

Ten roześmiał się nieprzyjemnie, słysząc jej przeprosiny.

— Ja chyba śnię. Myślisz, że wystarczy zwykłe przepraszam? Jeśli tak, to jesteś w błędzie, dziewczyno. To nie wystarczy. Jesteś mi winna… pocałunek — powiedział po chwili zastanowienia.

Eliza osłupiała, słysząc to absurdalne żądanie.

— Po moim trupie! — wysyczała, próbując przy tym wyrwać swoje ramię z uścisku demona.

Na próżno.

— Nie szarp się — syknął jej do ucha anioł ciemności.

Eliza słyszała mocne bicie jego serca.

I swojego serca.

W ustach jej zaschło. Czuła, jak robi jej się gorąco, a na jej policzki wypływają czerwone plamy. Krew szumiała, a pulsująca energia kumulująca się w jej wnętrzu zaczęła niebezpiecznie drgać, szukając ujścia.

„Nie będę go całować”, pomyślała ze złością, gdy udało jej się powstrzymać moc, która chciała nią zawładnąć.

— Długo mam jeszcze czekać? — wyrwał ją z zamyślenia głos ciemnowłosego. — Powoli tracę cierpliwość…

— Niedoczekanie twoje! Budzisz we mnie wstręt! — wykrzyczała mu w twarz.

— Czyżby? W takim razie przekonajmy się o tym, jak bardzo… — Nie dokończył, bo w tym momencie poczuł ostry ból w kostce.

„Ta wariatka mnie kopnęła”, przemknęło zdumionemu demonowi przez myśl.

Z sykiem odskoczył od Elizy, rozcierając sobie bolącą kostkę.

Dziewczyna przerażona tym, co zrobiła, ze strachu zaczęła cofać się, aż jej plecy natrafiły na drzwi szafy.

Dalej już nie mogła się cofnąć.

Ciemnowłosy, widząc to, dostrzegł swoją szansę.

„Teraz mi nie ucieknie”, pomyślał i już po chwili znalazł się obok Elizy.

Stanął tak blisko, że dziewczyna poczuła, jak jego gorący oddech owiewa jej szyję.

— Teraz … mnie … pocałujesz… — wycedził przez zęby — a ja zastanowię się nad dużo gorszą karą dla ciebie, gdybyś okazała się mało przekonująca, rozumiesz?

Jego ostry ton sprawił, że Eliza poczuła, że nie ma wyboru. Musi ulec. Zamknęła oczy i, nachyliwszy się w stronę anioła ciemności, delikatnie dotknęła ustami jego ust i szybko się odsunęła. Wstrzymała oddech, czekając na jego reakcję na ten „pocałunek”.

Ciemnowłosy zacisnął wargi, a po chwili zaczął się trząść, po czym nagle wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Śmiał się tak bardzo, że aż z oczu popłynęły mu łzy.

Na policzki Elizy wypłynął krwisty rumieniec. Spuściła wzrok, próbując zapaść się pod ziemię.

Anioł ciemności ujął ją pod brodę i rzekł:

— Patrz mi prosto w oczy i uważnie słuchaj tego, co do ciebie mówię, bo nie lubię się powtarzać. — Nietrudno było się domyślić, że jest zły. — Masz ostatnią szansę. Albo mnie pocałujesz naprawdę, albo …

— Albo co? — wtrąciła Eliza.

— Albo zabiorę twoją duszę do Krainy Ciemności!

Słysząc groźbę w głosie demona, Eliza stwierdziła, że tym razem ciemnowłosy nie żartuje.

„Chce pocałunku? A więc dobrze”, stwierdziła i wpiła się wargami w usta chłopaka.

Był to mocny i gorący pocałunek. Aura dziewczyny zapłonęła blaskiem i połączyła się z aurą ciemnowłosego.

Gdy wreszcie oderwali od siebie usta, Eliza natychmiast się odsunęła. Odwróciła twarz w stronę okna nie chcąc, żeby mroczny anioł wyczytał cokolwiek z jej spojrzenia. Jej pierś unosiła się i opadała.

Nie wiedziała, że spojrzenie ciemnowłosego jest nie mniej gorące, a jego oczy przybrały barwę ciemnego granatu.

Anioł ciemności nie zrobił żadnego ruchu, rzekł tylko cicho, niemal szeptem:

— Dużo lepiej. Przeprosiny przyjęte.

Wtedy dopiero Eliza odważyła się odwrócić, kątem oka spoglądając na ciemnowłosego.

Z ulgą odetchnęła, widząc, że sytuacja została opanowana, a napięcie, które się między nimi wytworzyło, zaczęło opadać.

— Ale to nie koniec, jeszcze się spotkamy, dziewczyno… — dodał głosem chłodnym i nieprzyjemnym, w którym dało się wychwycić ledwie wyczuwalną groźbę.

Po czym natychmiast zniknął, nie dając Elizie możliwości zaprotestowania.

Młoda czarownica stała przez dłuższą chwilę, niezdolna do żadnej racjonalnej myśli. Wciąż czuła mętlik w głowie, a po tym niespodziewanym pocałunku motyle wirowały jej w brzuchu.

Wzdrygnęła się na to uczucie, rzuciła pod nosem przekleństwo, jakie nie przystoi nastolatce, po czym podeszła do łóżka i podniosła pamiętnik, który wciąż leżał tam, gdzie go rzuciła.

Na starym notatniku nie było żadnych śladów zniszczenia. Ściana również wyglądała tak, jak wcześniej. Wyrwa zniknęła. Nie było najmniejszej szczeliny, co nieco zdziwiło Elizę. Magia wciąż pozostawała dla niej zagadką. Wielu rzeczy nie potrafiła zrozumieć.

Najgorsze jednak było to, że coś poczuła, gdy pocałowała tego aroganta. Zaniepokoiła ją jej reakcja i była równie niechciana jak wirus grypy.

„To się więcej nie powtórzy! Nigdy więcej nie pozwolę mu się do siebie zbliżyć.”

Tego wieczoru uświadomiła sobie, że jej problemy z aniołem ciemności to dopiero wierzchołek góry lodowej. Wiedziała, że z ciemnowłosym jakoś sobie poradzi. Natomiast z tajemnicami kryjącymi się w przeszłości swojej rodziny nie radziła sobie wcale. To, czego dowiedziała się z tego krótkiego fragmentu, bardzo ją zaniepokoiło.

— Coraz mniej z tego wszystkiego rozumiem — powiedziała do siebie w zamyśleniu, przypominając sobie wpis z pamiętnika. — W dodatku nadal nie wiem, kim naprawdę była babcia. I o co chodzi z tą tajemniczą przepowiednią. Nadal też nie wiem, jak mnie znalazł ten przeklęty demon. Przecież musi być jakiś sposób, żeby się tego dowiedzieć… — zastanawiała się, pocierając brodę w zamyśleniu.

I wtedy na łóżko sfrunęło aksamitne, czarne pióro. Było piękne, lekko mieniło się w świetle lampy. Lśniło niczym jakiś drogi kamień. A przecież było tylko piórem.

Widząc je Eliza doznała olśnienia.

— Ale byłam ślepa! No tak! Teraz wszystko rozumiem. To przez to pióro z jego skrzydła, które przyniosłam z cmentarza, wiedział, gdzie mnie szukać.

„Sama wskazałaś mi drogę Elizo” — przypomniała sobie słowa ciemnowłosego.

— Jutro się pozbędę tego pióra. Wyrzucę je gdzieś, gdzie go nikt nie znajdzie, a najlepiej będzie, jak je spalę. A wtedy ten arogancki anioł już mnie nie znajdzie…

Jednak dziewczyna nie wiedziała, jak bardzo się myli. I że pozbycie pióra nic nie da. Wkrótce sama miała się o tym przekonać.

Zabrała pamiętnik i położyła go na nocnej szafce przy łóżku. Spojrzała przelotnie na zegar, który wskazywał 22.45.

— Trzeba się kłaść spać, jest już późno, a jutro czeka mnie ciężki dzień — mówiąc to, Eliza zgasiła lampkę i położyła się na łóżku, przykrywając kocem.

Sen jednak nie nadchodził, emocje wciąż się w niej kłębiły, tak samo jak myśli, dotyczące tego, co wyczytała z dziennika babci.

„Czy magia faktycznie istnieje?” — zastanawiała się. „Skąd się wzięły te zdolności? I czemu mama nic mi nie powiedziała? Dlaczego to przede mną ukryła?”

„Muszę z nią porozmawiać. Może powie mi o co w tym wszystkim chodzi i czym zajmowała się babcia.

Wszędzie jakieś tajemnice, sekrety, nikomu nie można ufać… Nikomu…”

W nocy śnił się jej piękny, mroczy anioł, którego skrzydła łopotały na wietrze, ich widok zapierał dech w piersiach, podczas gdy jakaś niewidzialna siła przyciągała ją, wprawiając jej serce w drżenie.

Strach, fascynacja i ciekawość — te uczucia walczyły w jej wnętrzu i nie pozwalały zignorować ciemnowłosego chłopaka.

A kiedy jeszcze nachylił się, tak że ich usta dzieliły zaledwie milimetry Eliza aż wstrzymała oddech, niezdolna wykonać najmniejszego ruchu, jakby była sparaliżowana, gorący rumieniec pokrył jej policzki, szyję, dekolt, gdy spojrzenie anioła ciemności niemal przepalało ją na wylot, drżała. To pełne napięcia oczekiwanie było niczym tortura. Słodka i nieznośnie pociągająca.

I kiedy już, już piękny demon miał ją pocałować coś wielkiego i ciemnego spadło na nią, a wtedy ziemia zaczęła zapadać się pod jej stopami. Krzyk wyrwał się z jej piersi, gdy dziewczyna zaczęła spadać w ciemną czeluść bez dna.

A wtedy usłyszała wyraźny głos wypowiadający jej imię: „Elizo! Elizo!”

A po chwili z mroku wyłoniła się blada, niemal eteryczna postać babci i już miała pochwycić jej rękę, gdy nagle silny podmuch wiatru porwał ją, niemal uderzając o skały i Emilia zniknęła, a Eliza zaczęła spadać jeszcze szybciej. Mrok i strach otoczyły ją ze wszystkich stron.

Nagle poczuła jak przeraźliwy smutek rozrywa jej serce, a potem okropny ból, niemal rozrywający jej ciało od środka, gdy uderzyła o twarde podłoże.

A potem już tylko spokój, ciszę i coś ciepłego, kojącego otaczającego ją ze wszystkich stron, jakby znalazła się w jakimś kokonie.

Już chciała zamknąć oczy, gdy nagle coś z wielką siłą poderwało ją do góry, jakby nic nie warzyła, jakby była piórkiem, puchem z dmuchawca, i otoczyły ją silne, mocne ramiona, a cichy, zmysłowy głos wyszeptał jej do ucha:

„Taka piękna dusza, taka piękna. Teraz jesteś tylko moja”.

I usłyszała głośny śmiech, szalony, przerażający śmiech, który rozerwał jej duszę na kawałki, i pochłonęła ją ciemność.

Rozdział V

Eliza przebudziła się nagle wyrwana z sennego koszmaru, ze strachem ściskającym ją za gardło. Była przerażona, tym co zobaczyła, czego doświadczyła we śnie.

Całe ciało miała zlane potem, ciężko oddychała, jak po wyczerpującym biegu, a serce waliło jej jak oszalałe.

Na szczęście po kilku minutach jej oddech zaczął się uspokajać. Wzięła kilka głębokich wdechów, po czym odrzuciła kołdrę i podniosła się z łóżka.

Wciąż jeszcze lekko drżała na całym ciele. Żeby całkiem się rozbudzić, Eliza zrobiła kilka przysiadów i parę skłonów.

Pomogło. Wracała do równowagi. Koszmarny sen zburzył jej spokój, pokazał demony, czające się pod skórą.

Podświadomość wysyłała jej sygnały, które zaniepokoiły Elizę. Zbyt wiele wydarzyło się w ostatnim czasie, a intensywność nowych wiadomości przytłaczała.

Podejrzewała, że to dopiero początek i wcale nie cieszyła ją ta perspektywa.

W głębi duszy pragnęła, żeby wszystko było tak, jak kiedyś. Ale to było niemożliwe.

Dziewczyna zrezygnowanym krokiem podeszła w stronę okna i otworzyła je, wpuszczając do środka chłodne, ożywcze powietrze.

Drzewa przybrały barwy czerwieni i żółci, ich kolor napełniał optymizmem, mimo, że liście spadające z nieba przypominały o tym, że wszystko przemija. O ulotności czasu, chwil, że nic nie jest na zawsze.

Eliza zawsze lubiła jesień, główne za to, że była to jedyna pora roku, która skłaniała ją do refleksji, do zatrzymania się i do przemyśleń.

Choć była już jesień, słońce przyjemnie grzało w twarz. Eliza rozkoszowała się chwilę tym uczuciem, gdy nagle sobie o czymś przypomniała.

Szybko narzuciła szlafrok na piżamę i założyła kapcie, po czym cicho, niemal na palcach, wyszła z pokoju. Stanęła na korytarzu chwilę, nasłuchując, jednak w całym domu panowała kojąca cisza.

„Dobrze, że mama jeszcze śpi”, pomyślała i skierowała się schodami na strych.

Otworzyła drzwi i weszła do środka. Panował tam półmrok, bo małe okienko wpuszczało niewiele światła do środka.

Poszukała dłonią kontaktu i zapaliła światło.

Strych zalała jasność.

Eliza rozejrzała się po tym niewielkim pomieszczeniu. Pod ścianami stały liczne staroświeckie kufry, walizy, pudła i pudełka. W samym rogu pomieszczenia stał metalowy wieszak na kółkach, a na nim wisiały ciasno jedno przy drugim ubrania. Na oko wiekowe.

Jednak Elizę interesował tylko drewniany, bogato zdobiony kufer, w którym znalazła wcześniej pamiętnik i inne stare księgi należące niegdyś do babci Emilii.

Dziewczyna podeszła do kufra i, nachyliwszy się, otworzyła go, po czym zajęła się uważnym przeszukiwaniem jego zawartości.

„Musi tutaj gdzieś być” — myślała o kluczu.

— Do tej księgi nie ma klucza, dziewczyno…

Eliza aż podskoczyła ze strachu. Odwróciła się gwałtownie.

— Nigdy więcej tego nie rób — mruknęła. Wciąż drżała na całym ciele, przyciskając rękę do serca. — Wystraszyłeś mnie.

— Wybacz, Elizo — rzekł ze skruchą ciemnowłosy. Opierał się o filar podtrzymujący strop. Spojrzenie miał nieprzeniknione. Od stóp do głów towarzyszyła mu czerń.

Przez chwilę oboje milczeli, uważnie patrząc sobie w oczy.

Eliza odezwała się pierwsza:

— Skąd się tutaj wziąłeś?

W odpowiedzi anioł ciemności uśmiechnął się kpiąco.

— Byłem ciekaw, jak idą ci poszukiwania klucza — odparł, z trudem zachowywał powagę.

— Skąd wiesz, że szukam klucza?

— Wiem o wszystkim, co dzieje się w twoim życiu, Elizo. — Uśmiechnął się znacząco. — I także to, o czym pragniesz poznać prawdę, jednak niczego nie mogę ci zdradzić. Jeszcze nie pora na to. Nie jesteś gotowa, żeby zmierzyć się z tym, co cię czeka. Ze swoim przeznaczeniem…

— Co takiego? Skąd o tym wiesz? — Eliza była zszokowana, gdy uświadomiła sobie, że ten przeklęty demon coś wie na temat, na który ona za wszelką cenę chciałaby poznać prawdę, że wie coś o jej przeznaczeniu. — Musisz mi powiedzieć wszystko, co wiesz! — zażądała z ogniem w głosie, co tylko dodało jej urody.

Blask, który roztaczała jej aura, był torturą dla anioła ciemności, któremu od dawna towarzyszyła wyłącznie czerń i wieczny mrok.

Mimo to demon wiedział, że musi ukryć swoje uczucia pod maską obojętności. Nie mógł ulec podszeptom serca. To rozum dyktował, co należy robić.

— Przykro mi, ale nie mogę ci niczego powiedzieć. Jeszcze nie teraz — oznajmił, odwracając się.

Nie chciał, żeby dziewczyna coś wyczytała z jego spojrzenia.

Widok pięknych, czarnych jak heban skrzydeł ciemnowłosego sprawił, że Eliza na chwilę zamarła i wpatrywała się w nie jak urzeczona.

— Jak ty właściwie masz na imię? — zapytała nieswoim głosem wciąż się w niego wpatrując.

Anioł ciemności uśmiechnął się, słysząc jej pytanie.

— Ciekawska jesteś — stwierdził, nadal się nie odwracając. — Niewielu zna moje imię. Ale może tobie je zdradzę? — zastanawiał się głośno. — Musisz jednak coś dla mnie zrobić…

— Nie wierzę! — wykrzyknęła wzburzona. — Czy ty niczego nie robisz bezinteresownie? A już zaczynałam cię lubić.

Słysząc jej słowa, demon odwrócił się i uśmiechnął.

„Uśmiech pewnego siebie aroganta. Już ja zetrę ten uśmieszek z twojej twarzy”, pomyślała z mściwą satysfakcją Eliza.