Kiedyś wołano na niego Bryś. Zaczęła to jego matka, której strasznie podobał się pudelek sąsiadki, pani Słowikowej z pierwszej klatki, który tak się właśnie wabił.

— No zobacz, Borysku, jaką ma mordkę podobną do twojej — mówiła pieszczotliwie, ściskając psi pyszczek, co w jej mniemaniu miało znacznie uwydatnić podobieństwo i co niezmiernie uszczęśliwiało za każdym razem sąsiadkę Słowikową. — Przecież wykapany z ciebie Bryś!

I być może dla podkreślenia swoich spostrzeżeń, chwytała drugą dłonią buzię Borysa i ściskała ją tak samo, niby pieszczotliwie (co uszczęśliwiało Słowikową jeszcze bardziej), patrząc z zadowoleniem to na synka, to na pudelka.

Iluż kompleksów się wtedy nabawił, ileż objawów depresji doszukał w sobie, przez to imię. Wszyscy koledzy z osiedla Raj zaczęli tak na niego wołać, koleżanki również, do tego sąsiedzi, znajomi matki; wreszcie stał się Brysiem także w szkole.

Pani Słowikowa była typem sadystki. Wyprowadzała pudelka na krótkiej smyczy, ciągnąc go niemiłosiernie i szarpiąc co chwilę. A kiedy zwierzę buntowało się przeciw takiemu traktowaniu, łapała za obrożę i biła biednego Brysia, wrzeszcząc:

— Bryś! Bryś, cholero! — I bach! psinę dłonią po pupie, aż nieszczęśnik przysiadał. — No! Ruszysz ty się dzisiaj?! — I bach! drugi raz. — Hrabiowski, leniwy szczeniak! Ja cię tu zaraz ruszę! Ja cię tu ruszę!

Ilekroć Borys słyszał te pokrzykiwania, kulił się w sobie, garbił cały w lęku, że wszyscy w koło myślą pewnie, iż to do niego skierowane są wrzaski Słowikowej. Gdy wracał akurat ze szkoły czy z piłki z kolegami, czy skądkolwiek, żeby nie wiadomo jak był zmęczony, głodny, obolały lub nawet chory, robił gwałtowny w tył zwrot i odchodził jak najszybszym krokiem, byle dalej od tej najwredniejszej kobiety, jaką do tamtej pory spotkał. Bo jak w ogóle można w ten sposób traktować takie fajne, radośnie merdające ogonem, wydające śmieszne popiskiwania bezbronne zwierzę, no jak?!

Żal mu było biednego psiny. Widząc tęgie razy, jakie dostawał Bryś, sam prawie odczuwał ból tych uderzeń, a związane z nimi upokorzenie nie opuszczało go coraz dłużej i dłużej.

Nie wiadomo, jak potoczyłoby się dalsze życie Borysa prześladowanego widmem sąsiadki, gdyby pewnego dnia pocztowa furgonetka przypadkiem jej nie przejechała. Nikt nie potrafił powiedzieć, w jaki dokładnie sposób kobieta znalazła się pod kołami, widziano jedynie, że furgonetka, nim wyhamowała, przeciągnęła jej ciało prawie dwadzieścia metrów. Pies tymczasem walczył o życie, biegnąc tuż obok, bowiem nieszczęsna pani Słowikowa cały czas ściskała w dłoni uchwyt smyczy. Ale także nie miał szczęścia. Gdy udało mu się urwać wreszcie smycz (niektórzy twierdzili, że to dłoń właścicielki po prostu odpadła), wbiegł wprost pod jadący z naprzeciwka motocykl, który przejechał mu po łapie. Pies, wyjąc i skomląc, uciekał jednak dalej, wprost na ruchliwą Aleję Adama i Ewy, a tam, po niespełna półgodzinie, zmienił się w kupkę mięsa obleczoną resztkami poszarpanej sierści. Borys na zawsze zapamiętał ten widok i poprzedzające go skowyczenie rozjeżdżanego pudelka. Od tamtej pory nie mógł patrzeć ani na mięso, ani na wędliny czy kiełbasy, a już pod żadnym pozorem na parówki!

To było najwyraźniejsze i najdotkliwsze z jego wspomnień. Reszta, co zawsze go dziwiło, a nawet napawało niepokojem, jawiła się mętnie, tajemniczo — jakieś pojedyncze przebłyski, obrazy, rozmazane postacie, ruchliwe, skotłowane. Skupiał się więc na tu i teraz, wierny przeczytanej gdzieś myśli, że dlatego nie ma się oczu z tyłu głowy, by nie zaprzątać jej przeszłością… czy jakoś tak.

Mieszkał na osiedlu Raj przy ulicy Figowej; w bloku nr 13, który widziany z góry mógł przy odrobinie wyobraźni przypominać kawałek krzywo narysowanego szlaczka w zeszycie pierwszoklasisty. Blok ten miał cztery piętra, aż dwadzieścia siedem klatek schodowych, przy czym elewacja przy każdej klatce pomalowana była na inny kolor — z przodu wyglądał więc jak sprasowana w poprzek bajkowa tęcza z oknami. Przy każdej klatce był mały ogródek otoczony niskim białym płotkiem, przy którym stała ławka — w sumie dwadzieścia siedem ławek, z czego ponad połowa połamana albo zupełnie pozbawiona siedzisk.

Wzdłuż bloku ciągnął się wyłożony kostką chodnik. Idąc nim, dochodziło się do żywopłotu z rzadko przycinanego ligustra, za którym na trawie rosły bez większego ładu i składu krzewy lilaka, jaśminu i forsycji. Dalej chodnik zmieniał się w wąską osiedlową asfaltową dróżkę, biegnącą obok rozległego skweru z alejkami i kilkoma zatoczkami, w których jednak nie było ławek, co najwyżej resztki betonowych nóżek. A gdyby unieść się jakimś cudem kilka metrów i sięgnąć wzrokiem jeszcze kawałek dalej, ujrzałoby się rozległy parking, a za nim stojący prostopadle czteropiętrowy również kolorowy blok z przejściem w postaci szerokiej bramy na główną ulicę osiedla Raj (czyli Aleję Adama i Ewy). Wszystko to razem zaprojektowano wzdłuż jednokierunkowej ciągnącej się niczym kiszka drogi, graniczącej z otoczonym zielonym parkanem placem zabaw. Ten był mocno zaniedbany, dzieci rzadko z niego korzystały, odwiedzały go za to grupki hałaśliwych wyrostków, dla których fajki, piwo, tanie wino tudzież inne, mocniejsze „przyjemności” oraz ekstremalnie głośne rozmowy i śmiechy zdawały się być jedynym sensem nastoletniego życia.

W takim właśnie otoczeniu, na pierwszym piętrze trzynastej klatki bloku nr 13 przy ulicy Figowej mieszkał Borys, a dokładniej: Borys Szwerer; pracownik produkcji w Wytwórni Miodów Pitnych. Mimo dwóch trzynastek w adresie, nie był jednak człowiekiem przesądnym.

Miał trzydzieści cztery lata, choć czuł się na góra dwadzieścia.

Był niezwykle oszczędny, niczego specjalnie nie gromadził, bo i po co. Mieszkanie oraz nieliczne meble świeciły u niego pustkami. Nawet przyjaciela miał tylko jednego (ale za to tak oddanego, że posiadanie większej liczby przyjaciół było zupełnie niepotrzebne). Ubrania, zanim je uprał, nosił przez trzy dni (wierny innemu powiedzeniu: „do trzech razy sztuka”). Nowe buty kupował dopiero wtedy, gdy obcas w poprzednich starł się niemal do zapiętka, a ponieważ stopy stawiał trochę krzywo, obcasy również ścierał pod skosem, skutkiem czego — idąc — kołysał się na boki. Kiedy zauważyli to koledzy z pracy, szybko powiązali to z jego dużymi czarnymi oczami, kręconymi włosami i lekko odstającymi uszami. Nadanie przezwiska Kiwaczek było już tylko kwestią sekund. Borys znosił je cierpliwie, mimo że bajki o Kiwaczku nie pamiętał, koledzy zaś twierdzili, że kiedyś, kiedyś, dawno temu leciała w telewizji.

Pojawiła się też w życiu Borysa Kiwaczka Szwerera dziewczyna. Ale nie byle jaka, o nie! Była smukła, ulotna, ubrana niezmiennie w jasnozieloną zwiewną sukienkę w duże kwiaty w kolorze jasnej mięty. Do tego rude, a dokładniej rdzawe długie włosy, mieniące się niczym powierzchnia jeziora o zachodzie słońca muskana lekkim wiatrem. Stała zawsze w tym samym miejscu — naprzeciw jego klatki schodowej, oparta o metalowy parkan, którym ogrodzony był plac zabaw. Stała i patrzyła. Każdego dnia. Z początku ją ignorował — była to była, pewnie czekała na kogoś, może na taksówkę, co go to obchodziło. Pędził co rano do Wytwórni Miodów Pitnych i miał zupełnie co innego w głowie niż piękne nieznajome, stojące przy ogrodzeniach. Ale z czasem zerkał na nią coraz częściej. Najpierw z zaciekawieniem, potem z zainteresowaniem, wreszcie z fascynacją. Z rosnącą przyjemnością dostrzegał drobne urokliwe szczegóły jej ciała — małe dłonie, delikatną szyję, śliczne sutki pod powiewającą sukienką, pięknie zaokrąglone biodra i brzuch. Starał się jednak patrzeć jak najkrócej. Coraz częściej zastanawiał się też, kim ona jest? Po co tu stoi? Pojawiała się również natrętna myśl, że ją zna: jakieś dawne, bardzo dawne, zmatowiałe wspomnienia usiłowały wydostać się z głębin świadomości. Pośród galerii rozwichrzonych, skotłowanych obrazów osób, jej portret był najwyraźniejszy. A przynajmniej Borys bardzo chciał, by tak było. Szybko jednak wytłumaczył sobie w czym rzecz — wydawało mu się po prostu, że ją pamięta, bo przecież stała dzień w dzień przed jego blokiem już od… W dupę mać! To już grubo ponad dwa tygodnie! — uświadomił sobie pewnego dnia w drodze do pracy. Stoi rano, gdy wychodzę, i po południu, kiedy wracam! O co tu chodzi?! Czy ta dziewczyna mnie może śledzi? Ale po co miałaby śledzić?! Na pewno są w tym kraju ciekawsze jednostki do śledzenia niż taki sobie zwyczajny ja! Jakoś to trzeba wyjaśnić, jakoś sprawdzić…! Wiele razy chciał zagadać, zaczepić, wypytać… I nigdy nie mógł zdobyć się na śmiałość.

Ona też na niego patrzyła, nawet mu się przyglądała. Nie tak zwyczajnie, z zainteresowaniem, tylko badawczo, przyszywająco. Spojrzenie jej oczu, przejrzystych, lazurowych, było wspaniałe, lecz zamglone, tajemnicze; pociągające, ale nieprawdopodobnie zimne. Nawet lodowate! Gdy to zauważył, wykiełkował w nim lęk, który rósł z godziny na godzinę, aż osiągnął poziom strachu, wreszcie trwogi.

W nocy myślał o niej i bał się, że rano znów będzie stała tam, gdzie zwykle. I znów przeszyje go lodowatym, nierzeczywistym spojrzeniem. I tak się stało. Ale tym razem było gorzej. Poczuł to zimno w sobie! Ten lód wdarł się do trzewi, do żył, popędził z krwią, mrożąc ją, aż zaczęła tu i ówdzie zastygać; i palić zimnem od środka, przez skórę. Jakby ktoś dotykał go rozgrzaną żarówką. Te lodowate ukłucia dotkliwie szczypały, nie pozwalały się skupić, normalnie iść. Starał się minąć dziewczynę jak najprędzej, ale sprawiało mu to dużą trudność. Dopiero, gdy wskoczył do autobusu, wszystko powoli ustąpiło.

W pracy, kiedy przebierał się w szatni, zobaczył na sobie w wielu miejscach maleńkie wybroczyny krwi pod skórą. Zaniepokoiły go. Jednak prawdziwy strach chwycił go w kleszcze dopiero wtedy, gdy zrozumiał, że te wybroczyny czy może wykwity, czy może drobne siniaczki — nie potrafił ich prawidłowo nazwać — są dokładnie w miejscach, gdzie rano czuł lodowate dotknięcia zimna! Najwyraźniej „rozgrzana żarówka” działała jak najbardziej realnie.

— Jak tam, Kiwaczek? — zagadał do niego mistrz produkcji, Radosław, który znienacka pojawił się w szatni, a przynajmniej Bryś, skupiony na sobie, nie zauważył jego wejścia. — Pojedziesz dziś z Błażejem do „Calineczki”. Będzie tam trochę rzeczy do załadowania, zresztą na magazynie ci powiedzą… — urwał nagle, zmierzył Borysa od stóp do głowy, cofnął się i lekko pobladł. — Chory jesteś?

— Nie…

— A ta wysypka?

Szwerer zdał sobie sprawę, że ciągle stoi w samych gatkach, zamiast raz, dwa wskakiwać w robocze ubranie.

— To… — Przeleciało mu przez głowę kilka wymówek, wszystkie tak samo bez sensu. Co tu powiedzieć?… — Poparzyłem się…

— Poparzyłeś? — Radosław chyba liczył te „siniaczki”, tak dokładnie oglądał Borysa. Nie wyglądało, że uwierzył, chociaż na pewno usiłował dopasować do siebie dziwne niby siniaki do objawów poparzenia.

— Tak… Taki mam środek… do pielęgnacji skóry… ciała… no, skóry… Do ciała taki.

Mistrza Radosława chyba zadowoliła ta odpowiedź. Z naciskiem na chyba. Znów się przybliżył, przestał liczyć siniaczki i generalnie widać było, że się rozluźnił. Zapytał nawet:

— To po co takie gówna kupujesz?

— A bo to w necie… Promocja. Prawie było za darmo.

— Nigdy się nie kupuje w necie rzeczy prawie za darmo. Na kilometr wtedy czujesz, że to gówno.

— Pewnie ma pan rację…

— Zbieraj się, bo Błażej czeka. Dzisiaj ma dużo kursów.

Ten dzień w pracy ciągnął mu się strasznie. Na niczym nie mógł się skupić, wszystko leciało z rąk, myślał wciąż o jednym. Mimo uszu puszczał żarciki Błażeja, nawet te mocno personalne, bowiem rzeczony Błażej lubił sobie poużywać słownie na Borysie, wiedząc, że ten nie będzie raczej skłonny do riposty. A dziś nie był skłonny szczególnie.

Po skończonej pracy bał się wracać do domu. Siedział w szatni — wszyscy już wyszli — jadł kanapkę, na którą nie miał czasu podczas przerwy i zastanawiał się, co robić. Przecież na pewno będzie tam stać ta dziwna osoba, istota, demon, czy kimkolwiek była. Wyszedł dopiero, kiedy ochroniarz, robiąc obchód, przypomniał mu, że po piętnastej nikt z pracowników nie może już przebywać na terenie Wytwórni.

Błąkał się po mieście. Odwiedził dwie galerie handlowe, chodził od butiku do butiku, zaglądał, oglądał, zwiedzał, zjadł coś na szybko, na kino nie miał ochoty, a czas uparcie zdawał się stać. Wreszcie wpadł na genialny pomysł — zadzwonił do swojego jedynego przyjaciela, Sergiusza. Popili, siedząc u tamtego w kuchni, pogadali. Borys miał zamiar wspomnieć o dziwnej dziewczynie spod bloku, ale piło im się tak przyjemnie, jak chyba nigdy wcześniej. Pomyślał, że innym razem. Na pewno będzie niejedna okazja, zawsze się przecież jakieś okazje pojawiały, a jeśli nie było okazji, wymyślali z przyjacielem własne.

Wracał do domu zrelaksowany, wojowniczy, nie bał się tej dziwnej istoty. Był gotów stanąć z nią twarzą w twarz i wszystko wreszcie wyjaśnić. A może zresztą dziś już jej nie będzie — nigdy jeszcze nie wracał tak późno.

Jednak była. Tam, gdzie zawsze. Tyłem do niego, ale gdy podszedł bliżej, odwróciła się, najwyraźniej usłyszała kroki. Stanął odważnie, gotów do konfrontacji, rozstawił szeroko nogi i nic, ale to absolutnie nic, nie stanowiło w tej chwili dla niego zagrożenia — przynajmniej tak sądził. Obraz dziewczyny rozjeżdżał mu się trochę w rozjaśnionym latarniami wieczornym mroku, trochę rozmywał — były to jednak detale, które w konfrontacji nijak nie mogły przeszkodzić. Dopiero jej wzrok zmusił go do zmiany nastawienia. Dwoje jasnych jak halogeny oczu przebiło go blaskiem na wylot. Przeszył go mróz tego blasku, pojawiły się dobrze znane ukłucia, dziesiątki, setki, mrowie ukłuć. Nie mógł się poruszyć, szeroko rozstawione nogi były jak wbetonowane. Blask jej oczu pełzł powoli w dół, z klatki piersiowej na brzuch, w końcu na lewą pachwinę — tutaj spojrzenie się zogniskowało. Pachwina eksplodowała szarpiącym bólem. Wróciła zdolność ruchu. Zgiął się, schylił, ukląkł z głową niemal przy chodniku, mimowolnie przycisnął dłonie do pachwiny. Wtedy wszystko nagle się uspokoiło. Klęczał jeszcze długą chwilę, łapiąc szybko oddech i ciesząc się, że zęby wytrzymały, tak mocno je zacisnął, żeby nie krzyczeć. Podniósł głowę. W tej samej chwili postać dziewczyny zawirowała, rozwichrzyła się, postrzępiła niczym małe spokojne tornado, i rozwiała z szelestem w wieczorze.

Z trudem dotarł do mieszkania. Skóra na ciele znów paliła, lewy bok wręcz wył z bólu.

W łazience zrzucił ubranie. Ciało pokrywała gęsta sieć starych i nowych krwawych wykwitów, wszystkie wydawały się większe niż poprzednio, nawet te, które już istniały. Ale największa niespodzianka czekała w pachwinie — niebieskawa, rozległa plama z obrzeżem w barwie intensywnej czerwieni. Wewnątrz niej znajdowało się coś na kształt pofalowanej, żółtawej spirali. Przypominało to trochę długiego, niemiłosiernie poskręcanego robaka, być może jakiegoś pasożyta, który znieruchomiał tuż pod skórą, niczym utrwalony w bursztynie. Borys nigdy chyba nie widział nic bardziej obrzydliwego. Umył twarz zimną wodą — miał nadzieję, że to go otrzeźwi. Nie pomogło. Włożył pod kran całą głowę, niemal krzyknął, kiedy zimna woda spłynęła po karku. To podziałało lepiej. Skóra przestała palić, nawet wykwity wydawały się bardziej swojskie. Jednak ciągle nie mógł na tyle skupić wzroku, żeby dokładnie przyjrzeć się pachwinie. Jeśli rzeczywiście tkwił tam robak, nie zmienił położenia, czyli nie poruszał się, a to mogło oznaczać, że był martwy lub dopiero osiągnie stadium, które zdolne będzie do ruchu. Obie ewentualności bardzo się Borysowi nie spodobały. Należało jak najszybciej coś przedsięwziąć. Ale co? Co się robi z robalami-pasożytami, które tkwią pod skórą? Odpowiedź przyszła niemal automatycznie — takie paskudztwa należy usuwać! I to bezzwłocznie! Jeśli nie żyją, mogą przecież przekształcić się w coś tak paskudnego, plugawego, że martwy robal przy tym to pikuś. Jeśli natomiast żyją i jest to jakieś ich stadium uśpienia, tym bardziej nie wiadomo, do czego takie pasożyty mogą być zdolne, kiedy już się przebudzą!

Przyniósł do łazienki kuchenny taboret, środek dezynfekujący i mały nożyk do warzyw. Usiadł na taborecie, zdezynfekował pachwinę, odczekał chwilę, wpatrzony w robala, ale ten nawet nie drgnął; skóra zaczęła tylko lekko szczypać. Czym jednak jest lekkie szczypanie przy martwym niezidentyfikowanym podskórnym pasożycie? Odetchnął głęboko. Żałował, że nie ma w domu wódki, pomogłaby się bardziej znieczulić. Ta, którą wypił, pod wpływem adrenaliny przestawała już działać — trzeźwiał, a to nie było teraz wskazane. No nic. Trzeba było zacząć. Przyłożył nożyk do ciała, trochę z boku. Zawahał się. Może bliżej pasożyta? Przesunął ostrze, dotknął mocniej — robak również nie zareagował. Zacisnął oczy, zęby i spróbował wbić ostrze w ciało; cisnął i cisnął, ale cały czas nie dość mocno, za nic jednak nie mógł się zdobyć, by nacisnąć silniej. Przerwał. Spojrzał — na ciele została mała ranka, ledwie zadrapanie. To starcie przegrał. Bez wódeczki nie da rady! Znieczulenie to podstawa! A najlepiej, gdyby tylko on się porządnie znieczulił, a cały zabieg wykonał ktoś inny. Na przykład najlepszy i jedyny przyjaciel. Komu bardziej można zaufać jeśli nie przyjacielowi — Sergiuszowi? Należało tylko kupić dwie wódeczki, udać się do niego, a tam, jeśli nie prośbą, to groźbą, po uprzednim wprowadzeniu go w stan odpowiedniej euforii, skłonić do wydobycia tego martwego cholerstwa spod skóry. Tylko może już nie dziś, niedawno się przecież rozstali. Jutro z rana zadzwoni się do pracy, weźmie wolne (jak będzie trzeba, Sergiusz załatwi L4), potem migiem do sklepu i do Sergiusza — pracuje w domu, czyli jest tam niemal zawsze, a jutro pewnie tym bardziej, bo będzie przecież leczył kaca.

Z Sergiuszem znali się od… No właśnie, od kiedy? Te luki w głowie czasem Borysowi przeszkadzały. W pracy pytali o różne rzeczy, a on zazwyczaj wychodził na imbecyla, bo pamiętał jakieś same niedorzeczności i odpowiadał byle co albo wzruszał ramionami. Sergiusz był w jego życiu zawsze — troszczył się podczas ciężkiego zapalenia oskrzeli rok temu, przeszło miesiąc; pomagał meblować mieszkanie, dbał nieraz o porządek, bo Borys mógł nie sprzątać tygodniami. Dopiero gdy Sergiusz przychodził z własnym odkurzaczem, bo tylko własnym mógł pracować — wtedy sprzątali. Szwerer wycierał półki, blaty i szafki, a przyjaciel odkurzał. I ochrzaniał biednego Szwerera, kiedy zobaczył coś ustawionego nie tak, ponieważ wszystko musiało stać idealnie, równiutko jak w wojsku. Tyle że Borys nie był nigdy w wojsku, a przynajmniej tego nie pamiętał.

— Nawet, ten… gdybyś nie pamiętał, a byś był… wiedziałbyś… i gdzie, i jak ma co stać — powtarzał niezmiennie Sergiusz, jąkając się przy tym trochę i przeciągając śmiesznie niektóre wyrazy.

Potem porównywał ustawienie różnych przedmiotów ze zdjęciami w telefonie i poprawiał, poprawiał, bez końca poprawiał. Borys generalnie nie troszczył się o to, czy coś stoi tak, czy inaczej. Ale według Sergiusza odpowiednie ustawienie wszystkiego oraz pilnowanie tego ustawienia gwarantowało odpowiedni, czyli dobry, przepływ energii w mieszkaniu.

Później myli okna.

Po porządkach zazwyczaj pili, ponieważ co jak co, ale pić wspólnie uwielbiali nad wyraz; pić oraz gadać.

Sergiusz Pleban (zwany też czasem Serkiem, Sercem lub Gruszką) mieszkał w starym bloku przy ul. Rajskiej numer 3 (rzecz jasna na osiedlu Raj), niemal identycznym jak ten Borysa, tyle że krótszym, bo liczącym jedynie siedem klatek. Tuż obok był niegdyś przytulny, niemal romantyczny skwer, barwny kwietnik, drugi plac zabaw (dużo mniejszy od tego przy Figowej) i parking. Coś się jednak nagle stało, z dnia na dzień przestano sprzątać, zieleń rozrastała się, kwietniki zachwaszczały, plac zabaw stał się miejscem spotkań miejscowych meneli i wandali. Latarnie zostały potłuczone, ławki w większości połamane, jedynie parking jakoś funkcjonował, chociaż nawierzchnia ze starych sześciokątnych płyt pozostawiała wiele do życzenia.

Sergiusz był człowiekiem masywnej, żeby nie powiedzieć: tęgiej, budowy. Szerokie ramiona, duże dłonie świadczyły o tężyźnie; obfity brzuch o wielu nieumiarkowaniach; niebieskie, ogromne oczy, wręcz oczęta, zdradzały naturę wrażliwą, jeśli nie romantyczną. W jego mieszkaniu wszystko — od wykałaczek na półce w kuchni po krzesła w pokoju — ustawione było pod tak zwaną linijkę; i zawsze tak samo. Nosił ubrania w jednym kolorze i nawet drobna różnica w odcieniu dyskwalifikowała daną rzecz. Kupując nową garderobę, porównywał ją ze zdjęciami już posiadanej, bo przecież odcień odcieniowi nierówny, a trzeba przyznać, że oko do kolorów miał idealne.

Był singlem. Obaj byli. I niech nikt nie próbuje doszukiwać się w ich przyjaźni żadnych podtekstów, nic z tych rzeczy — Bryś i Gruszka byli po prostu zwyczajnymi samotnymi heterykami.

Co zatem wyniknąć mogło ze spotkania przy wódeczce dwóch zwyczajnych samotnych heteryków? W tym konkretnym przypadku miała to być precyzyjna operacja chirurgiczna.

Mieszkanko Sergiusza znajdowało się na drugim piętrze ostatniej, czyli siódmej, klatki. Składało się z dwóch pokoi, z których jeden był maleńki i ciasny, a drugi, nazywany szumnie przez Sergiusza salonem, o wiele większy i słoneczny. Kuchnia, gdzie obaj przyjaciele najczęściej spędzali wspólny czas, była niewielka. Do tego dość szeroki ale krótki przedpokój oraz łazieneczka połączona z ubikacją.

Borys zapukał do drzwi tego mieszkanka chwilę po dziesiątej rano. Przyszedłby wcześniej, ale sporo czasu zajęło mu przekradanie się piwnicami we własnym bloku, chciał bowiem uniknąć spotkania z rudowłosą nieznajomą. A ponieważ nie zapalił w piwnicy światła, polegając jedynie na latarce w telefonie, trochę się pogubił — zaułków i bocznych korytarzyków było tam sporo, a on osobiście nigdy z piwnicy nie korzystał. I bardzo żałował, że nie wybrał się tam wcześniej chociaż raz. Umordowany, zgrzany, zły jak rzadko kiedy, trafił wreszcie do ostatniej klatki, skąd wreszcie mógł wyjść na zewnątrz. Tu nerwowo zerknął do tyłu. Dziewczyna stała tam, gdzie zwykle, ale go nie zauważyła. Przebiegł przez podcienia w następnym budynku, przeciął Aleję Adama i Ewy na czerwonym i wpadł do sklepu po niezbędne zaopatrzenie: dwie wódki 0,7 litra, duży słoik marynowanych pieczarek, a do tego bochenek wieloziarnistego chleba.

Nie wtajemniczył Sergiusza w swój plan, zadzwonił tylko, że przyjdzie. Biedny Pleban nie miał pojęcia, że będzie musiał unieść dziś brzemię bycia wykwalifikowanym chirurgiem. Szwerer martwił się trochę, czy to spotkanie nie stanie się przypadkiem bezlitosną próbą dla ich znajomości, ale kiedy dwie wódeczki zaczęły stukać o siebie zalotnie, stłoczone ze słoikiem pieczarek w płóciennej siatce, wszystkie wątpliwości prysły. Wypełniła go radość. Nic tak bowiem nie poprawia nastroju, jak perspektywa pysznych pieczareczek ze świeżutkim chlebem zapijanych schłodzoną wódeczką. Ambrozja! A do tego jeszcze ta wspaniała pogoda!

Wiosna wybuchła w tym roku falą upałów. Późnomajowe powietrze pachniało rozgrzanym asfaltem, przekwitającymi jabłoniami oraz wszędobylskim smogiem, słońce zaś, przygniatając gorącym blaskiem, wprawiało w niezwykle pogodny nastrój, który udzielił się pędzącemu Borysowi. Głowę rozsadzały pozytywne myśli, nigdy nie było ich aż tyle. Bo przecież, co złego miało się stać, już się stało! Zresztą, czy w tak piękny dzień cokolwiek może się nie udać? Zapach rozgrzanego asfaltu dodawał sił, a poetyczna woń zdziczałych jabłoni tłumiła wszelkie obawy.

Wątpliwości wróciły dopiero przy drzwiach, kiedy już podnosił dłoń, by zapukać. A co, jeśli Sergiusz odmówi? Co, jeśli się rozgniewa, co jeszcze chyba nigdy się nie zdarzyło, ale zawsze może przecież być ten pierwszy raz? Co, jeżeli przykrym słowem lub czynem zrani delikatną psychikę Borysa?! Co wtedy?! Jakby ciemniej zrobiło się nagle na klatce schodowej, chłodniej, zapachniało jakoś tak piwnicznie, a nawet wręcz cmentarnie, wszystkie krwawe wykwity zapiekły nagle, choć od przebudzenia w ogóle ich nie czuł… Ale już nie mógł się cofnąć. Problem dziwnego robala należało bezzwłocznie wyjaśnić. I zakończyć! Bez względu na konsekwencje! Może, zresztą, nie będzie tak strasznie.

Rozdział 2

Ulica Rajska była z jednej strony ślepa. Przechodziła w wyłożony kostką placyk, gdzie stały dwie wiaty z kontenerami na śmieci. Za to z drugiej strony wpadała w długą, dziwnie wąską uliczkę Seta (to oczywiście imię najmłodszego z trzech synów Ewy i Adama), która otaczała osiedle Raj. Kilka innych uliczek kończyło w niej swój bieg. Nie stał przy niej żaden budynek, pawilon ani kiosk, rosła za to, po obu stronach, masa bujnej, zdziczałej zieleni. Mało kto tamtędy chodził, a jeszcze rzadziej jeździł. Prowadziła do starego, niemiłosiernie zapuszczonego amfiteatru, zbudowanego z wielu różnej wielkości płaskich betonowych prostopadłościanów, ułożonych jeden na drugim; trzy, cztery lub pięć warstw wzwyż, tak by widzowie odbywających się tu niegdyś przedstawień — siedząc — nie zasłaniali sobie nawzajem. Dziś wszystkie te wielkie bloki były brzydkie, sczerniałe, porośnięte mchem i pleśnią, upstrzone kolorowymi bazgrołami udającymi murale, i same w sobie stanowiły osobliwe dzieło sztuki stworzone ludzkim zaniedbaniem, wandalizmem oraz niezastąpionymi w przypadku takich „dzieł” siłami natury. Otaczały dość rozległy, również wyłożony betonem, plac, pełniący dawniej rolę sceny, a dziś miejsca, gdzie można było na przykład znaleźć stare łóżko, połamane krzesło, potknąć się o mnóstwo puszek i jeszcze więcej butelek, wdepnąć w rozrzucone wspaniałomyślnie dla gołębi kromki chleba (niezwykle apetyczne wśród masy innych śmieci), tudzież ogrzać zmarznięte dłonie przy ognisku, a nawet upiec kiełbaskę nabitą na długi drut, co właśnie robiło dwóch miejscowych nastolatków, rozmawiając przy tym swobodnie. Jakieś pięć metrów od ogniska stały oparte o jeden z betonowych bloków dwa rowery. Obok rowerów leżał rozpięty plecak, z którego wystawał dwunastopak piwa — biesiada zapowiadała się co najmniej imponująco.

— Co to jest?!… Piknik?! — zawołał nagle groźnie wysoki, potężny mężczyzna, brunet, w kremowej marynarce i niebieskich spodniach, który zjawił się znienacka na szczycie najwyżej położonego betonowego prostopadłościanu.

Miejscowi jak na komendę spojrzeli z zaciekawieniem w jego stronę. Na policjanta nie wyglądał, chyba że na tajniaka, ale biała koszula i buty jakoś do tajniaka nie pasowały. I skąd on się w ogóle wziął? Nie słyszeli, żeby przejeżdżał jakiś samochód. Fakt, rozmawiali, nie wsłuchiwali się, jednak w ciszy takiej jak tu, nawet rozmawiając, trudno nie zwrócić uwagi na pracujący silnik.

— Do was mówię! — naciskał brunet, schodząc po blokach coraz bliżej ogniska. — Halo!

Wrócili do smażenia kiełbasek, tyle że już w obojętnym milczeniu. Zlewać gościa, zobaczy, że go mają w dupie, to będzie musiał sobie pójść. Ognisko płonęło całkiem ładnie, kiełbaski zaczynały skwierczeć i apetycznie pachnieć, byle tylko browki się szybko nie zagrzały. A on niech spierdala, póki jeszcze może.

— Który z was to Płochy? — Mężczyzna stał już przy rowerach. Popatrzyli na siebie, zaskoczeni. Skąd?!… — No?! Ja wiem, który to! Tylko jestem ciekawy, czy wy umiecie starszych szanować!

Gapili się na niego tym razem już trochę niepewnie. Co to za boomer?! Do tego gada z dziwnym akcentem, trochę jak ten nowy w ich klasie, z Ukrainy.

Podszedł do wyższego, położył mu ciężką dłoń na ramieniu, lustrował przez chwilę z góry pobladłą twarz chłopaka.

— Czyli szanować nie umiecie — powiedział flegmatycznie, tonem nauczyciela, który właśnie stwierdził dwudzieste z rzędu nieprzygotowanie ucznia do lekcji. — Gdybyście umieli, usłyszałbym od razu, który to z was. Jeśli się kogoś szanuje, rozmawia się z nim szczerze i traktuje uczciwie, a wy wolicie udawać, że mnie tu nie ma. A ze mną tak rozmawiać… nie wolno.

— Co się, dziadek, przyjebałeś? — zapytał niższy, równie spokojnie, patrząc brunetowi w oczy. Były błękitne, duże jak u dziecka.

— Kiełbasa ci spada — zauważył mężczyzna. Niższy natychmiast spojrzał w dół, ale krótkie pętko już zdążyło zjechać wprost w ogień. Wyższy podniósł swoją, żeby nie podzieliła losu towarzyszki niedoli. — Mam z tobą do porozmawiania, Płochy.

— A kto to jest Płochy?!

Mężczyzna pokręcił głową.

— Szacunek — mówił nadal spokojnie i rzeczowo — to także zaufanie do drugiego człowieka. I wiara w niego, ty rozumiesz te słowa, Płochy? Zaufanie i wiara. A ty nie wierzysz, że ja wiem, że ty to ty. Więc mnie jednak nie szanujesz. Szkoda, widzisz, bo chciałem dać ci szansę.

Ścisnął wyższego za ramię tak mocno, że ten aż jęknął — miał wrażenie, że palce tego wielkiego faceta za chwilę zgruchoczą mu obojczyk. Sekundę później wylądował twarzą w ognisku. Może by nawet zdążył krzyknąć, a nawet pomyśleć o jakiejś obronie, ale mężczyzna wbił mu nogą głowę aż do samego betonowego gruntu, potem dla pewności powtórzył uderzenie. Chrupnęło i nie był to odgłos łamiącego się spalonego drewna.

Niższy rzucił się do ucieczki.

— Chciałbyś — syknął mężczyzna, otrzepując nogawkę z rozżarzonego popiołu i skoczył w pogoń. Był zadziwiająco szybki jak na swój wzrost i posturę. Złapał młodego za stopę w ostatniej chwili (moment później i chłopak może nawet zdołałby uciec). Szarpnął. Uśmiechnął się, gdy głowa chłopaka tępo uderzyła w beton. Podniósł go lekko, jakby nastolatek ważył góra dziesięć kilo i rzucił w rowery. Podszedł wolno do plecaka z piwem, wydłubał z dwunastopaka cztery puszki. Otworzył każdą, ustawił równo puszka przy puszcze, podniósł wszystkie razem i wylał piwo na ognisko. Zasyczało, zadymiło potężnie. Młody tymczasem gramolił się, jęcząc, spomiędzy przewróconych rowerów. Nos miał trochę przekrzywiony, napuchnięty wraz z górną wargą, brodę i policzek we krwi. Lewą rękę, dziwnie zgiętą w połowie przedramienia, starał się trzymać blisko przy sobie, co nijak nie ułatwiało wyswobodzenia się z rowerowej pułapki.

Mężczyzna podszedł, chwycił go za włosy i podniósł.

— Jak ci się znowu zachce pobiegać, wkręcę ci paluchy w łańcuch. Chcesz tego?

Chłopak opuścił głowę i zaprzeczył.

— Prawidłowo. — Mężczyzna posadził go na betonowym bloku. — To teraz mnie słuchaj, Płochy.

Chłopak podniósł wzrok.

— Skąd wiesz…

Ale mężczyzna natychmiast wszedł mu w słowo:

— Ty mi nie przerywaj. To i ja będę łagodny dla ciebie!… Chyba już się teraz rozumiemy, co, Płochy? Ty mnie nie znasz. I nie poznałbyś, bo miał się wami zająć ktoś inny, tobą i tym… — Wskazał dymiącą głowę w ognisku. — Ale się pokomplikowało trochę, jak to w życiu. Tylko co ty wiesz o życiu, Płochy? Gierki, piwo i masturbacja z telefonem, tyle wiesz. To twoje życie jest. Nic nie warte życie, zapamiętaj moje słowa. Ty masz brata starszego, on za dozorcę robi na Tyszowieckiej. Ty wiesz, co jest na Tyszowieckiej?

Chłopak znów na niego spojrzał, ale nic nie odpowiedział.

— Wiesz, czy nie?

— Wiem.

— I co tam jest?

— Więzienie.

— Właśnie. Brawo. Tam jest więzienie. Muszę powiedzieć, że zdziwiłbym się, gdybyś nie wiedział, gdzie twój brat pracuje. No ale jak się ma w głowie gierkowe gówno i pizdy online, to możliwe jest wszystko. I teraz mnie dobrze posłuchaj. Twój brat złamał dane mi słowo, ty rozumiesz? Złamał umowę, którą sam podpisał, a wziął za nią do tej pory dużo pieniędzy. I teraz usłyszysz ode mnie jedną z bardzo ważnych i bolesnych prawd o życiu. Ona ci się może kiedyś przydać, jak ci wyłączą światłowód, bo będziesz za głupi, żeby na niego zapracować, a rodzice ci ze starości poumierają. Ta bolesna prawda mówi, że pieniądze to czasem za mało, żeby zamknąć komuś usta. Potrzebny jest argument mocno wiążący. Stabilizator umowy, który droższy jest od pieniędzy. A jak ty myślisz, co może być takim argumentem mocno wiążącym, takim stabilizatorem? Co, Płochy? Co może być dla twojego brata cenniejsze niż pieniądze? No, słucham.

Płochy siedział trochę pochylony do przodu, tulił złamaną rękę do piersi, nie za blisko — ilekroć dotknął nią ciała, krzywił się z bólu, ale z całych sił tłumił jęk. Za nic nie chciał pokazać, jak straszliwie go boli. Ten wielki skurwiel nie będzie miał tej satysfakcji. Ciężko jest jednak cokolwiek mówić, kiedy człowiek ma tak naprawdę ochotę wykrzyczeć swoją mękę na całą okolicę. Postanowił więc nie odzywać się wcale.

— Grasz mi tu twarde dupsko, Płochy?

Cisza. Nastolatek patrzył gdzieś w bok, zęby zacisnął tak, że niemal trzeszczały. Tylko w oczach zaczęły zbierać się łzy.

— TY! — krzyknął mężczyzna prosto w twarz chłopaka, aż ten podskoczył. — CENNIEJSZY OD PIENIĘDZY DLA TWOJGO BRATA JESTEŚ TY!

Młody zerkał to w lewo, to w prawo, wypatrywał ratunku, a może drogi ucieczki, tyle że nie bardzo wiedział, co zrobić z ręką — bolała tak potwornie, że aż strach było o niej myśleć, aż pulsowało bólem wraz z nią całe ciało. A co, jeśli ten wielkolud jej dotknie, złapie, ściśnie, uderzy…!? Co będzie wtedy?! Taki ból przecież może nawet zabić!… Nie dał rady dłużej powstrzymywać łez, popłynęły po policzkach.

— No popatrz. Twarde dupsko, a płacze. — Na twarzy bruneta malował się ironiczny półuśmieszek. — Nie marnuj łez, kolego. Przydadzą ci się jeszcze. Ale mi najpierw powiedz ładnie, komu poza tamtym pajacem… — (znów kiwnął na dymiącą głowę w ognisku) — opowiadałeś, co od swojego brata usłyszałeś?

— …Ale o czym?…

Mężczyzna uderzył go otwartą dłonią w twarz. Płochy przechylił się pod wpływem uderzenia, bezwolnie poruszył złamaną ręką… Nuklearny rozbłysk bólu wybuchł w ułamku sekundy! Chłopak krzyknął, właściwie zaskowyczał. Spod zaciśniętych powiek trysnął potok łez.

Mężczyzna pochylił się, oparł dłonie na kolanach.

— Teraz wiesz już o czym? — Spojrzenie miał straszne. Uniósł dłoń do kolejnego uderzenia.

— …Wiem… — ledwo wychlipał Płochy.

— To komu jeszcze?

— …Nikomu.

Mężczyzna uderzył drugi raz. Chłopak tym razem zachwiał się mocniej, otworzył szeroko pełne przerażenia oczy, ale już wiedział, że nie zdoła nie spaść. Nogi pojechały w przód, pośladki ześlizgnęły się z krawędzi bloku. Rąbnął twardo o grunt, przewrócił się na bok i rozpłakał rozdzierająco — ręka wygięła się jeszcze bardziej, trzymał ją teraz wzdłuż tułowia, ból nie pozwalał jej unieść.

— Nikomu? — Spytał mężczyzna.

— …Nie!… — wydusił poprzez spazmy płaczu.

— Bo jeżeli komuś powiedziałeś, to ja się i tak dowiem. I on skończy jak ten tutaj pajac, z głową na podpałkę.

— …Naprawdę!…

— …Bo wszystko, co ci powiedział brat o EZK Tyszowiecka i o mnie, to jest absolutna tajemnica. A tajemnica (bo wy, młodzi, macie chyba jakiś problem z podstawowymi pojęciami) nie polega na tym, żeby o niej gadać na prawo i lewo, tak jak to wy dzisiaj robicie, z kolegą, z koleżanką, w mieście, w szkole, przy piwku, przy ognisku. Nie. Tajemnica tak nie działa. To nie jest najnowsza gierka, ani żaden ekstra filmik w strimingówce. Rozumiesz? Kiwnij głową, żebym wiedział, że nie mówię do słupa.

Płochy niemrawo wykonał polecenie. Łapał powietrze urywanymi haustami, zmoczył spodnie, pot i łzy rozmywały krew na jego twarzy.

— … Proszę pana… — powiedział bardzo cicho.

— Już teraz nie dziadek?

Płochy błądził gdzieś wzrokiem, bał się spojrzeć mężczyźnie w oczy. Pociągnął nosem.

— …A co bratem?… — zapytał jeszcze ciszej.

— Na razie nieźle. On na Zajezdni teraz jest. Wiesz, co to Zajezdnia? Jeśli nie wiesz, to dowiesz się niedługo. Ja swoim kazałem wyciąć jemu wargi, żeby się nauczył… Jak to się u was mówi?… Trzymać zęby?… Nie. Czekaj, czekaj… Trzymać język?… Za zębami! O! Żeby się nauczył trzymać język za zębami, teraz dobrze. I on już uczy się tego bardzo pilnie. Niedługo się zresztą zobaczycie i ty też się nauczysz. Odpocząłeś?

Płochy pociągnął nosem jeszcze raz, co chyba miało oznaczać, że tak i znowu się rozpłakał.

— No, to wstawaj! Daj mi rękę, bo sam to chyba nie dasz rady! I już się przestań mazgaić, bo wstyd bratu przynosisz! Twój brat się tak nie mazał, a uwierz mi, miał powody! No! Raz, raz!

Mężczyzna chwycił dłoń chłopaka i pomógł mu podnieść się na nogi. Zdjął marynarkę, narzucił młodemu na ramiona.

— Idziesz przodem — rozkazał.

Płochy zaczął mozolną wspinaczkę po betonowych blokach. Krzywił się przy każdym kroku, połykał łzy i raz po raz pociągał nosem. Mężczyzna szedł metr za nim, skupiony na zawijaniu rękawów swojej białej wizytowej koszuli.

Ze szczytu amfiteatru, w dół na ulicę, prowadziły stare kamienne schody. Stało tam, to znaczy na dole, wiśniowe volvo c40 recharge.

— A ty wiesz — zagadnął nagle mężczyzna, gdy dotarli do schodów — że twoje przezwisko jest bardzo rosyjskie? Po rosyjsku dobrze by o tobie nie świadczyło, ale to ciekawe, skąd się wzięło? Kto cię tak nazwał?

Płochy nawet nie zareagował. Trzęsły mu się nogi, złamana ręka szarpała każdy nerw. Zastanawiał się, jak da sobie radę ze schodzeniem. Wąskie stopnie były powyłupywane, niektórych brakowało, inne ocalały tylko w części.

— No! Dawaj! — ponaglił szorstko mężczyzna. Pchnął chłopaka. — Nie mam całego dnia!

Młody rozejrzał się, jakby patrzył na świat po raz ostatni, po czym wolno i niezgrabnie ruszył w dół w kierunku lśniącego volvo.

Rozdział 3

Mijała pierwsza godzina wspólnego opróżniania wódeczki. Na białym kuchennym parapecie rozłożone były równiutko trzy białe serwetki. Na pierwszej stała do połowy opróżniona butelka i dwie przytulone do niej wąskie wysokie szklaneczki w pomarańczowe kwiaty — tylko z tak przytulonych szklaneczek wódeczka smakowała najlepiej (energia butelki przekazywana przez ukwiecone szkło gwarantowała wręcz kosmiczne wrażenia smakowe). Na drugiej serwetce były dwie miseczki, jedna z pieczarkami, druga z oliwkami (oliwki również smakowały z wódeczką wspaniale). Obok nich maluteńki talerzyk, na którym leżały dwie wykałaczki (zamiast sztućców). Na trzeciej serwetce stał ceramiczny pomarańczowy koszyk z pieczołowicie pokrojonym chlebem.

Najpierw rozmawiali, pojadali, popijali, znów rozmawiali, znów popijali. Tu trzeba zaznaczyć, że głowy do picia obaj mieli nietęgie. Czas płynął tylko dla nich, a gdyby mieli taką potrzebę, pewnie by się nawet zatrzymał — dobry alkohol może przecież zdziałać nie takie cuda.

Pleban z uwagą wysłuchał przyjaciela i z ochotą przystał na jego propozycję, a właściwie prośbę, co Borys przyjął z ogromnym uśmiechem i łzami w oczach. Pół godziny później nadszedł czas na „zabieg” — wszak południe to idealna pora.

Borys ułożony został na kuchennym stole. Ten był zadziwiająco duży, stanowczo za wielki jak dla samotnie mieszkającego mężczyzny — mimo to w kuchni było jeszcze sporo miejsca. Na stole, oprócz Borysa, znalazły się ponadto: wielofunkcyjny scyzoryk z białą rączką, drewniana łyżka, młotek oraz miękki kawałek białej flaneli. Wszystko to, rzecz jasna, zostało wcześniej wygotowane w białym rondlu z białą pokrywką.

Sergiusz zapalił światło — żyrandol był tak skonstruowany, że dawał się ściągnąć na metr nad podłogę. Przyciągnął go jak najbliżej Borysa, po czym zajął się dość niezgrabnym pozbawianiem swojego „pacjenta” dolnej części odzieży. Najgorzej szło mu z gatkami, chwycił więc, rozdrażniony coraz bardziej, scyzoryk i chlasnął je wzdłuż biodra.

Szwerer uniósł powoli głowę.

— A jak mi utniesz fujarkę? — wymamrotał z dużym samozaparciem.

Pleban pozostał obojętny.

— Na biodrze… ten… nie masz fujarki — mruknął dość posępnie, chwiejąc się lekko. — Gotów?

Borys przyjrzał mu się z uwagą, po czym wolno skierował wzrok na dłonie przyjaciela. Czegoś tam brakowało.

— A ręce? — wymamrotał.

— A tak, tak. Zapomniałem, że ręce, tak, tak. — Poczłapał do zlewozmywaka, umył dłonie płynem do naczyń i spłukał zimną wodą. Ciepłą oszczędzał, bo rachunki z trudem mieściły się w jego domowym budżecie.

Wróciwszy do „pacjenta”, podrapał się za uchem, po czym uczenie acz mocno już bełkotliwie oznajmił:

— Zanim zacznę, to cię proszę… mój, ten… stary przyjacielu… byś zapomniał wszelkie… urazy, jakie być może nosisz do mnie… i ten… i odpuścił mi moje przewiny. Yyy… się zgadzasz?

Borys przytaknął. Zaczynał morzyć go sen.

— Świetnie — ucieszył się Pleban i czknął potężnie, skutkiem czego poczuł w ustach gorycz procentów. Przełknął, przerażony możliwą stratą, i wyniośle, choć nadal bełkotliwie, kontynuował:

— Możesz… yyy, pomyśleć o czymś przyjemnym, aleee… ten… najpierw włóż to między zęby. — Owinął trzonek drewnianej łyżki flanelą i podał przysypiającemu Szwererowi. — I mocno, ten… nnno… przygryź.

Borys wykonał polecenie tak gorliwie, że aż trzonek zatrzeszczał, choć w zasadzie bardziej zatrzeszczały nadwyrężone trzonowce. Mimo woli przypomniał sobie dziwne, oniryczne sceny z dzieciństwa, w których biegał po swoim pokoju w nocnej koszuli babci, wrzeszcząc na całe gardło:

— Hop, siup, po kanapie, Bączyński mnie nie złapie!

W chwili, gdy nocna koszula zaplątała mu się między nogami i byłby się już prawie wywalił, Sergiusz wyjął mu z ust zaślinioną łyżkę.

— To tamto twoje, to ten… to nie robak — wymamrotał tajemniczo.

Borys otworzył szeroko oczy. Co on mi tu opowiada? — pomyślał. O jakich robakach on mi tu imputuje?

— Co ty mi tu…? — wymruczał sennie.

— To nie robak jest… — Pleban zawiesił głos, a wzrok uciekł mu do góry. Ziewnął. — A jak nie robak, to ten… — Wzrok wrócił na poprzednią pozycję. — To ja nie wiem, co z tym… yyy… fantem zrobić.

Szwerer wbił w przyjaciela oczy tak, jak wbija się nóż w kawał zamrożonej na kość wołowiny, ale tamten nie zareagował, więc należało go zdopingować.

— Czyli co, jak nie robak?! — spytał nieco trzeźwiej, zauważając jednocześnie, że przyjaciel niebezpiecznie zielenieje na twarzy. — Tylko żebyś mnie znów nie obrzygał.

— Nie bój, nie będę. Mordę zaraz, ten… w okno wsadzę i przejdzie. Albo strzelę jednego.

— Nie strzelaj, tylko mów, co to tam ja mam!

Sergiusz spoważniał, przygryzł dolną wargę, włosy niedbale palcami przeczesał. Drapiąc się po zarośniętym policzku, rzekł konspiracyjnie:

— To ten… To napis.

— Taa! Sam jesteś napis! — Czuł, że wraca mu witalność.

— Ale to napis jest! — zapewnił gorliwie Sergiusz, chociaż w jego stanie, była to gorliwość raczej ślimacza. — Litery tam masz i ten… I można je czytać. Nie wierzysz, to sobie sam zobacz.

— Jakbyś nie pił, to bym pomyślał, że piłeś, ale piłeś, więc lipa, bo piłeś. Pomóż mi. Zerknąć muszę, bo ci, kurka blaszka, nie wierzę, pijusie ty jeden.

— Nie wyzywaj, bo ja ci szczerze, jak na… ten… jak na spowiedzi. Szczerze, boś ty mój druh… I to taki druh, że prawie zastępowy. Rozumiesz? Jakbyś ty druh nie był, to bym ci ten… już dawno wyjść kazał! Bo ja nikomu w brzuchu dłubał nie będę! Chyba że druhowi najlepszemu swojemu… zastępowemu!

Borys uszom nie wierzył.

— Noo… się rozgadałeś! — Pokręcił głową z podziwem.

— To ten… wódeczka. To ona tak gada.

Sergiusz odszedł od stołu, znów szeroko ziewnął. Zachwiał się nad krzesłem, usiadł ciężko jednym pośladkiem, aż przechyliło się niebezpiecznie i zamachać musiał rekami, żeby nie spotkać się z podłogą twarzą w twarz.

— Myźwa som w nałogu szponach — zaintonował jedną z własnych pieśni masowych — żeś mi bratem, jam ci, ten… eee… teeeżż!

Borys nie słuchał. Wytężył całą odzyskaną energię, by unieść się i samemu zobaczyć rzekomy napis w pachwinie. Kark zatrzeszczał przy tym niebezpiecznie, nie nawykły do takiego traktowania, ale wytrzymał. Poczciwe moje kościska, pomyślał Szwerer, starając się skupić wzrok na napisie. Chwilę później pobladł, zasłonił dłonią usta, ale czemu jak czemu, własnym oczom musiał uwierzyć. W świetle kuchennej żarówki, w samym centrum dziwacznej niebieskawej plamy z krwawymi obrzeżami ujrzał jedno, wyraźne jak diabli, przeszywające do szpiku zimnem słowo. Krągłe literki płynnie przechodziły jedna w drugą, jakby pisane były przez dziecko. Dałby sobie uciąć to i owo, że wczoraj widział zamiast napisu paskudnego pozwijanego robala! Skąd więc dzisiaj słowo?! Powoli, wspólnie z Sergiuszem, który uznał potyczkę z krzesłem za przegraną i znowu stał przy stole, przeczytali je z namaszczeniem. Było to imię Adiana.

Pleban zachwiał się i runął jak długi na podłogę. Najwyraźniej stracił przytomność. Kolekcja dwunastu pomarańczowych kubeczków, która do tej chwili stała sobie spokojnie na dwóch specjalnie dla nich zrobionych, dębowych półkach, spadła w ślad za nim, ostatkiem woli chciał się bowiem chwycić czegoś, by nie upaść, zapomniał jednak, że półki z kubeczkami nie zapewnią mu odpowiedniej asekuracji. Rozprysły się na milion kawałeczków i przysypały nieprzytomne ciało Sergiusza, wydając niepokojący brzęk. Brzmiał on jak zniekształcone rozbite na sylaby i niektóre literki imię Adiana.

Borys zamyślił się bardzo głęboko. Wnioski nasuwały się same. To musi być imię tej dziewczyny spod bloku! Nie może być inaczej. Ale dlaczego?! Dlaczego tak?! Czy to jest efekt jakichś straszliwych obsesji?! Potwornych cierpień?! Rozszarpywania duszy?! Ale dlaczego właśnie mnie wybrała?! Przecież podobnych bloków, zielonych parkanów i samotnych facetów są w tym mieście setki! Dlaczego ta dziwaczna mara, zmora, upiór czy inne licho z pięknymi sutkami i w sukience dręczy właśnie mnie?! Za co?! Nie pytała o nazwisko! Zaatakowała z zaskoczenia i od razu tak dotkliwie! O co tu, w dupę mać, chodzi?! Jak się z tego wyplątać?! Była pod blokiem nawet dzisiaj! Kto wie, co by się stało, gdyby nie udało mi się sprytnie wymknąć! Może ból byłby jeszcze gorszy?! Może by mnie zabił?! Ale jeśli miałby zabić, to po co to imię?! Czy nie można przedstawić się w cywilizowany sposób?! Chyba że to nie była forma grzeczności z jej strony — ładna mi grzeczność, niech ją szlag, w dupę mać — tylko… Może wołanie o pomoc?! Może to dusza, której truchło poniewiera się gdzieś w leśnym błocie, zamiast leżeć w poświęconej ziemi?! A może to… w dupę mać, naprawdę demon?!!

Mimo rozkosznego działania wódeczki, zaczęło narastać w nim przerażenie. Uśpiony dotąd brzuch nagle się uaktywnił, zaczęło się nerwowe poburkiwanie, wymowne bulgoty i przelewania. Sytuacja zmierzała w stronę nieprzyjemnej i bolesnej. Szybko pobiegł do toalety, jeszcze szybciej załatwił sprawę, lustrując przy okazji litery w pachwinie. Nie ulegało żadnej wątpliwości — jak wół stało tam: Adiana.

Sergiusz tymczasem odzyskał świadomość. Zaczął poruszać się tak, jakby zapomniał, do czego służą ręce, nogi i reszta ciała, ale mimo to koniecznie chciał wstać z podłogi.

— Możesz…? — jęknął wreszcie.

Borys, zadowolony, że udało mu się skończyć na czas, a przyjaciel niczego nie słyszał, natychmiast podbiegł do niego i podał dłoń. Nastąpiła krótka szarpanina, seria stęknięć, przekleństw, po czym Sergiusz nabrał powietrza, podniósł się ciężko, otrzepał, wepchnął w spodnie koszulkę z napisem Buta buta, czyli pyszne obuwie, spojrzał na kompana i zachwiał się niebezpiecznie.

— Spokojnie, oddychaj. — Borys przytrzymał go, lecz natychmiast się cofnął, bo Sergiusz znowu pozieleniał. — Musimy pogadać.

Pleban w tym samym momencie zwymiotował obficie, zakrztusił się, rozkaszlał. Kiedy wreszcie skończył, nalał sobie pół szklanki wódki. Wypił jednym tchem.

— Gadaj — powiedział dobitnie, ocierając zasmarkany nos.

Borys pokrótce przedstawił swoje przypuszczenia. Pleban minę cały czas miał niezwykle rozumną, kiwał głową, patrzył na ścianę, to znów na podłogę, mlaskał od czasu do czasu znacząco tudzież ociężale poprawiał koszulkę w spodniach. Wreszcie wyciągnął z lodówki drugą butelkę. Nalał przyjacielowi do pełna, podał usłużnie szklankę.

— To ten… To te horrory — stwierdził, nie kryjąc głębokiej litości.

— Co horrory? — Borys zatrzymał pełną szklankę przy ustach.

— Oglądasz za dużo. I ten… Śpisz za mało. I… ogórka nie kisisz… Bo nie kisisz, nie? — W pytaniu dało się wyczuć zazdrosne napięcie.

— Skąd wiedziałeś? Nie kiszę — przyznał i łzy stanęły mu w oczach.

— No widzisz. — Znów kiwnął głową, nie kryjąc ulgi. — Nie kisisz. Gdybyś kisił regul… gul… reee, leee… No gdybyś, ten… kisił, to raczej inaczej… yyy… dziś byś gadał.

— Myślisz? — Łzy w oczach Brysia niebezpiecznie wzbierały, broda zaczęła wymownie drżeć.

— Właśnie tak, druhu! — Klepnął Borysa w ramię tak potężnie, że tamten aż ugiął się pod tym klepnięciem i rozpłakał na dobre.

— Przytul, kurka blaszka — wychlipał — bądź przyjaciel.

— Ale zarzygana…!

— Chuj tam! Przytulaj.

— Ale… ogórka masz na wierzchu! — Sergiusz zrobił niemrawy krok do tyłu, wkraczając niebezpiecznie na terytorium setek kawałeczków po kubkach. Zaczął rozglądać się, zdziwiony, dookoła, jakby nagle znalazł się na zupełnie obcej podłodze w zupełnie nieznanej kuchni.

No tak, Borys tak szybko wybiegł z toalety, że zapomniał wciągnąć spodni. A przecież Sergiusz zdjął mu je jeszcze zanim… Borys nie mógł uwierzyć — stał przed jedynym przyjacielem goły od pasa w dół!

— W dupę kurka jego blaszka mać. — Podrapał się po głowie, nie wierząc oczom.

Sergiusz stracił tymczasem zainteresowanie kompletnie obcą kuchnią. Skupił zaniepokojony wzrok dokładnie w centrum na wpół obnażonego ciała Borysa.

— Ty mi tu, ten… nie kurkuj! — powiedział dziwnie poruszony. — Ty mi powiedz lepiej… yyy… gdzie jajka?!

— Jajka?!

— Gdzie są?! — Pleban machał rękami przy swoich udach, usiłując wskazać, jakie jajka ma na myśli. — Masz tam, ten… Pomidory masz tam! Dwa!

— Co mam?! Gdzie?!

— No, ten… Pomidory! Znów rzygnę!

— Nie, poczekaj! Oddychaj! Wychyl się przez okno! Odsunę stół!

Pchnął mebel z całej siły, nie zważając na rozsiane wszędzie szczątki kubeczków. Znowu brzęknęły, niby rozbite na głoski tajemnicze imię A-dia-n-a. Sergiusz ruszył ciężko do okna, otworzył je na oścież, oparł się o parapet i wychylił mocno.

— Na głowę komuś rzygniesz! — ostrzegł Borys, podciągając niezgrabnie spodnie. Sergiusz tylko machnął ręką; sapał głośno niczym lokomotywa.

— Nie rzygnę — stęknął. Czknął potężnie. — Przechodzi. — Odwrócił się do przyjaciela.

— Ty już nie pij, co? Skąd pomidory?!

— Przysięgam ci! — Pleban uderzył się w pierś, aż głucho zadudniło.

— Kończymy.

— Żebym tak, ten… jutra nie doczekał! — Walił się w piersi z całych sił. Związane z tym dudnienie mogłoby ściągnąć co najmniej jednego pustynnego czerwia. — Były dwa pomidory…!

— Ocipiałeś. Jak nic.

— To sam sobie, ten… zobacz, jak mi nie wierzysz!

— Znów mam gacie ściągać?!

— Masz! Bo tam nie masz jajek! To przez tą może twoją… z tym imieniem! Jak jej?! Ada… Ja… No z tą, wiesz!

Borys odwrócił się do niego tyłem i zdjął spodnie. To, co zobaczył, trochę się rozjeżdżało, powielało, momentami mgliło, nie był więc do końca przekonany, czy obserwował nogę od stołu czy własnego penisa, dla pewności więc pomacał. Macał, macał, dla zwiększenia efektywności macania uniósł głowę i zaczął patrzeć w sufit. Po jakimś czasie stwierdził jedno: jajka nigdzie sobie nie poszły, były tam, gdzie być powinny, a sufit wyglądał jak najbardziej zwyczajnie.

— Sercu, przyjacielu — zaczął, kiedy ponownie uporał się z zapinaniem spodni — już sam się ręką obmacuję, kurka blaszka, przez ciebie! Kończymy! Jutro, jak się wyśpimy, coś się wymyśli!

— Ale jajka…!

— Nie bój, nikomu nie dam ich skrzywdzić. Twoich też. Jeśli trzeba, będę walczył, aż polegnę. Szanuj bliźniego i jajka jego, jak to mówią!

Sergiusz wysunął dolną wargę. Dwa razy solidnie sapnął przez nos. Pochylił głowę, kiwnął nią kilka razy, po czym zbliżył się do kompana na długość ogórka. Serdecznie się uściskali.

— Tylko ty! — zagrzmiał przyjacielowi wprost w ucho, choć czuł wzruszenie i pragnął przemówić wzruszonym głosem. — Ty jeden, Borysie, o nich pamiętasz! Ty jeden! Strzelę za to kielicha!

— Dobra, niech tam! I ja strzelę!

Serek odstąpił od przyjaciela, nalał wódeczki, uniósł swoją szklankę i gromkim głosem powiedział:

— Na pohybel, ten… jajożercom i… i… i, ten… precz, w dupę mać, zzz tymi… z pomidorami!

Szwerer postanowił wrócić do siebie tą samą drogą, którą przyszedł. Było kilka minut po piętnastej. Późnowiosenne gorąco nie odpuszczało, ciężkie powietrze z trudem pozwalało się wdychać, szybko więc poczuł się mocno zmęczony, nawet senny, jeszcze nim przeszedł na drugą stronę Alei. Stanął przy słupie sygnalizacji świetlnej, oparł się o niego. Dyszał przez chwilę. Otarł pot z twarzy, ponarzekał trochę pod nosem na pogodę, na wariacki upał, na grzejący w stopy chodnik i na coraz bardziej dokuczające pragnienie, a z tym, czyli z pragnieniem, trzeba było zrobić coś jak najszybciej.

Oderwał się od słupa, ruszył w dalszą drogę. Nie było wichury, nie wiał nawet leciutki wietrzyk, a mimo to strasznie znosiło Borysa na boki, zupełnie jak podczas spaceru na pokładzie okrętu, który płynie po mocno wzburzonym morzu.

Jego blok też nie stał stabilnie, jak na długi czteropiętrowiec przystało. Hulał radośnie to w lewo, to w prawo, a do tego od czasu do czasu podskakiwał. W dupę mać, pomyślał Szwerer, gdyby ten porąbany blok miał tyłek, odtańczyłby mi tu pewnie zumbę… A może rumbę?… No, mniejsza. Jak go tu teraz uspokoić? Co się robi z takim roztańczonym domiszczem, które wcale nie wygląda, jakby zamierzało przestać tańczyć?! Przecież tam do środka nie da się wejść!

Podchodził do budynku powoli, z wyciągniętą przed siebie dłonią, tak długo, aż dotknął ściany. Blok przestał podskakiwać, jednak jeszcze nie całkiem się uspokoił. Należało użyć drugiej ręki, żeby zatrzymać go ostatecznie. Ależ wyczerpujące było takie zatrzymywanie roztańczonego bloku. Borys strasznie się zmęczył. Sapał ciężko, naciskał na ścianę z całych sił, natężał wszystkie mięśnie. W końcu wygrał. Przy okazji ściana, którą trzymał, nieźle zasłaniała go przed bystrym wzrokiem stojącej na swoim codziennym posterunku Adiany. Zbliżył twarz do gorącego tynku, niemal przylgnął do niego policzkiem. Wychylił nieco głowę.

Niech nawet nie drgnie! — pomyślał, gdy zobaczył odwróconą tyłem dziewczynę. Jakby w odpowiedzi oparła się plecami, dziwnie zrezygnowana, o ogrodzenie. Skrzyżowała ręce na piersiach. Opuściła głowę. Zdawała się mówić: „Rób sobie, co tam chcesz. Walcuj z blokiem. Mnie tu dobrze. Postoję i poczekam, aż zmądrzejesz. Mam czas. Mam tyle czasu, że ci się nawet nigdy nie śniło, jak dużo!”. Dobrze, dobrze! Nie dam się nabrać! Podpuszczasz mnie, zmoro czy czym ty tam jesteś. Stracę czujność i znów mi się oberwie! Nie, nie! Nic z tego!

Wyskoczył szybko… No, może nie było to ani tak szybko, ani nawet nie wyskoczył; bardziej: wytoczył się z mozołem zza ściany w kierunku schodków do pierwszej klatki i wspiął na nie. Kątem oka dostrzegł, że Adiana odwraca głowę. To cholera! Przycisnął głowę do wysłużonego domofonu i wybrał pierwszy lepszy numer. Wibrujący sygnał zaćwierkał mu głośno w ucho, aż zmarszczył brwi i zacisnął powieki. Drugi sygnał nie zabrzmiał już tak natarczywie. Po trzecim w głośniku zachrobotało metalicznie.

— Tak? — odezwał się męski głos.

— Pocz-ta — obwieścił, starając się powiedzieć to jak najbardziej kompetentnie.

— Już był listonosz!

— To znacz-y z elektrowni… Do licz-nika. W piwnic-y.

— To w końcu poczta czy elektrownia?!

— Do licz-nika… W piwnic-y.

— W piwnicy, pijusie, nie ma licznika! I spadaj, bo mi się zaraz kultura skończy!

Szczęknęło, połączenie się urwało.

Niedobrze!

Odchylił się od domofonu, przekręcił głowę w bok tak daleko, że aż zatrzeszczało w szyi, ale tylko w ten sposób mógł zobaczyć Adianę. Była odwrócona w jego stronę. Wyglądało, że go widziała, ale nic się nie działo, żadnego zimna, ukłuć, żarówek, nic. Może nie rozpoznała go z tej odległości? A może patrzyła gdzie indziej, a tylko wydawało mu się, że na niego? Wybrał szybko inny numer. Tym razem świdrujący ucho sygnał zaćwierkał tylko raz, znów zachrobotało, nikt się jednak nie odezwał, za to drzwi od razu zostały odblokowane. Z ulgą wtoczył się do klatki i na sztywnych nogach zszedł do piwnicy.

Rozdział 3

Siwiejący mężczyzna w zakurzonej sutannie, przymocowany szarą taśmą do starego metalowego krzesła, płakał. Spod sutanny wystawały gołe bose nogi. Spływał po nich mocz z brudną krwią.

— Już nie chcę… — powtarzał szeptem niczym modlitwę. Jego rozedrgany świszczący oddech dziwnie rezonował w niemal całkowicie pustym pomieszczeniu.

— Chcesz — szepnął mu do ucha młody wysoki chłopak, z wygoloną po bokach głową, którą zdobił krótki pomarańczowy irokez. Owalną twarz z prostym szerokim nosem i wąskimi ustami przecinała długa nierówna blizna od połowy lewego policzka przez górną wargę (dolna warga była nienaruszona). Był umięśniony, żeby nie powiedzieć: żylasty; gibki w ruchach. Ubrany w bordowy T-shirt z napisem puma, luźne dresowe szare spodnie i zakurzone sportowe buty. W prawy rękaw koszulki miał zawiniętą paczkę papierosów, tak jak to widział kiedyś w amerykańskich filmach o Wietnamie. Na prawej kostce u nogi widniał gotycki napis future of dust. Miał ksywkę Szrama.

— Już nie… — Siedzący kręcił siwą głową. Zacisnął powieki.

— Bania! Światło daj!

Bania był średniego wzrostu, wyglądał jeszcze młodziej niż Szrama. Krępy, trochę otyły, ramiona miał grube, nalane, idealnie okrągłą głowę i łagodne rysy. Nosił fryzurę w postaci krótko przyciętej swastyki na łysej czaszce. Na policzku i na karku pyszniły się dwa tatuaże: pierwszy przedstawiał dwa pioruny stylizowane na znak SS, drugim była okazała faszystowska „wrona” przecięta napisem future of dust. Ubrany także w T-shirt (tyle że czarny, bez nadruku) i szare dresy, wyglądał i zachowywał się, jak na tępo posłusznego pachołka przystało. Podszedł ochoczo za krzesło, niosąc dwie metalowe lampki. Przykucnął.

— Dlaczego…? — szepnął mężczyzna, patrząc błagalnie to na jednego, to na drugiego.

— Wiesz dlaczego — syknął Szrama. Palnął mężczyznę w czoło.

— Ja… Ale ja jestem osobą duchowną… — zaczął, ale w tej samej chwili Bania wcisnął mu w dłoń metalowy klosz jednej z lampek, który okręcił dokładnie szarą taśmą.

— I chuj ci z tego? Bania, weź mu nogi sprawdź! Żeby nie wierzgał!

— Trzyma się — odparł Bania. Drugi klosz umieścił w drugiej dłoni księdza i również dokładnie okręcił taśmą.

— Ale sprawdź! Z rękami miałeś okleić!

— Okleiłem! — Bania podniósł się, otrzepał kolana. — Już włanczać?!

— A przedłużacz?

Bania klepnął się otwartą dłonią w czoło. Wyszedł z pomieszczenia. Było niewielkie, w stanie niemal surowym — ściany i sufit nieotynkowane, cementowa posadzka miejscami dziurawa, w otworze na drzwi nie było nawet futryn. Jedyne wyposażenie stanowiło metalowe krzesło, na którym siedział ksiądz. Przez kwadratowy zaklejony brudną folią otwór w suficie wpadało mętne światło dnia.

Bania wrócił nad wyraz szybko, niosąc czarny czterogniazdkowy przedłużacz. Podłączył do niego obie lampki.

— No, panie „czarny”. — Szrama usiadł księdzu na kolanie. Odwinął z rękawa pogniecioną paczkę westów, wyciągnął z niej zapalniczkę i zapalił jednego. Zaciągnął się, dmuchnął siedzącemu w twarz. — Ja czas mam. A ty? Ile wydolisz?

— Ja już nie chcę…

— I chuj, że nie chcesz! — krzyknął znienacka, na co Bania drgnął, ale natychmiast wyszczerzył zęby w nibyuśmiechu. Szrama znowu się zaciągnął, ale tym razem nie wypuścił dymu.

— Ale ja… Dlaczego?…

— E, e, panie „czarny”! Nie ma dlaczego! Wiesz, kurwo, dlaczego! Wszyscy wiedzą dlaczego! Tylko powiedz to! — Z papierosem w ustach wyjął z kieszeni dresów wysłużony telefon i wcisnął srebrny guziczek.

— Co?!

— Gadaj! Do dyktafonu! No, szmato „czarna”! — wykrzyczał siedzącemu prosto w twarz.

Ksiądz patrzył umęczonym, trochę nieobecnym wzrokiem; wciąż płakał. Zaczął kręcić głową.

Szrama z całej siły przedeptał mu palce u stopy, właściwe niemal wbił je w posadzkę.

— Bania, dawaj! — rozkazał, kręcąc butem, żeby zadać jak największy ból.

Bania posłusznie pstryknął włączniki w obu lampkach.

— Bańka! Jedną! Powoli! Niech się z jedną polubi najpierw!

Bańka wyłączył jedną lampkę.

— Zaraz, „czarna” szmato, zaczniesz kwiczeć. — Znowu dmuchnął księdzu w twarz. — A może prąd cię raz-dwa jebnie i będzie po tobie. Tutaj się wszystko może stać. Takiemu jak ty zwłaszcza.

— To ty może, Szrama, zejdź. — Bania kiwnął głową w kierunku kolana, na którym tamten siedział. — Żeby ciebie nie jebło.

Szrama spojrzał na Banię posępnie. Podniósł się niechętnie, stanął naprzeciw księdza, pstryknął mu westem w twarz, skrzyżował na piersi umięśnione ramiona. Patrzył z satysfakcją; napawał się.

— No? Ciepło w łapę? — zapytał, widząc, że ksiądz purpurowieje na twarzy i coraz mocniej zaciska zęby. — Która to, Bania?

— Prawa.

— To ci teraz ją zgrilujemy!

Ksiądz zgrzytał zębami coraz mocniej, sapał coraz głośniej. W miejscach, gdzie dłoń nie była do końca oklejona taśmą, lampka przeświecała czerwienią przez skórę. Zacisnął powieki, wydał dziwny, gardłowy, przeciągły kwik.

— Stoper dawaj, Bańka! Zmierzymy, kiedy mu zwieracze puszczą!

— Minuty nie wytrzyma!

— No! Żarówka sześćdziesiątka! Szybko blachę nagrzewa, nie?! No, szmato! Jak tam?!

Ksiądz otworzył szeroko usta, ale jeszcze nie krzyczał, trząsł się tylko i szarpał coraz bardziej. Jeszcze walczył z bólem, choć na pewno już czuł, że przegrał, że za chwilę wypełni go jeden wielki wrzask, który będzie musiał z siebie wyrzucić.

— A ty pewnie wiesz, że ci twoi, jak ich Neron palił, to się, jak umierali, do boga modlili! Ból im wiary dodawał! Nie szczali! Nie mazali się, jak ty! Nie uczyli cię o tym?!

— Ich tam tylko uczą, jak się w dupę ruchać — powiedział Bania.

— …Jezu!… — krzyczał ksiądz.

— Zaraz Bania drugą włączy! Wtedy może zobaczysz Jezusa!

— …Jezu…! — Ksiądz szarpał się z całych sił; wreszcie przewrócił się na bok razem z krzesłem.

— Co Jezu?! Co Jezu?! A wtedy też ci Jezus kazał?! Czy kto?! Kto ci kazał?! Ten Jezus?!

Szrama kopnął księdza w brzuch; raz, drugi, trzeci. Pchnął nogą krzesło, odjechało z chrzęstem ledwo kilka centymetrów, żłobiąc posadzkę nóżkami. Ksiądz przestał krzyczeć, zakrztusił się, zacharczał.

— Bania, włącz mu drugą. Niech zdycha. Wrócimy za godzinę.

— A nagranie?

— Nie będzie!

— A da nam wujek hajs, jak nie będzie?

— Musi!

— A jak nie?!

— Musi! Już dał połowę! Zrobi się „czarnemu” foty, jak już glebnie! I tak miał glbnąć! Jeden „czarny” mniej! Włączyłeś?!

— Ale da na pewno?!

— On wie, że jak nie da, to go dojebiemy, jak tego „czarnego”! Bo to będzie, jakby nas się szanował! I on to rozumie! Włączysz wreszcie?!

Bania pochylił się, pstryknął włącznik drugiej lampki. Jeszcze raz, nie wiedzieć czemu, otrzepał spodnie. Przyjrzał się leżącemu — już nie wierzgał, nie kopał, nie wydawał żadnych dźwięków.

— Kaput. — Splunął na jego stopy.

Szrama przykucnął. Z drżących ust księdza wypływała lepka, spieniona papka; szeroko rozwarte przekrwione oczy były nieruchome, nieobecne, połowa twarzy szara od cementu i lepka od potu i krwi. Nogi podrygiwały raz po raz.

— To zdjęcia rób! — rozkazał Szrama. — A te światełka wyłącz, bo zaczyna już jebać!

Rozdział 4

Ten sen był straszliwy. Stała przed Borysem naga, bezbronna, uległa, w całej swojej rdzawowłosej krasie. Miała zamknięte oczy. Chciał koniecznie jej dotknąć, całym sobą, a pewien sterczący niemal boleśnie organ wprost palił się do tego. Ona jednak metodycznie się wycofywała: otworzył usta, żeby coś powiedzieć — krok w tył, wyciągnął dłoń w jej kierunku — krok w tył, zbliżył się — to samo. Z każdym krokiem w tył stawała się coraz bardziej obca, zimna, skóra bladła, włosy matowiały. Wtedy spojrzał w dół. I prawie krzyknął. Jej stopy! W pierwszej chwili sądził, że to błoto, ale to było coś jak mazista krwawa breja, lepka i cuchnąca. Tonęła w tym cała podłoga i zaczynały jego białe trampki. Miał je upaćkane w krwawym błocku — jakby ktoś bezpowrotnie skalał jego niewinność, zgwałcił empatię. A ten mdlący, wstrętny zapach coś mu przypomniał, jakiś dawny lęk i bezradny smutek. Zatrzymał się, zawahał, trochę przestraszył.

— Nie chcesz mnie, Brysiu? — zagadnęła. — Nie pragniesz?

— Nie wiem — bąknął, chociaż wszystkie myśli wołały: „Tak! Tak! W tej chwili!”.

— Jeśli nie wiesz, może to cię przekona. — Ujęła jego dłoń, zbliżyła do swojej twarzy. Otworzyła oczy. Zamarł. Pod powiekami przesuwały się w górę krwawe pasma lepkiego mięsa i białawych ścięgien, jak pulsujące ohydą węgorze.

— Kochaj mnie, Brysiu. Kochaj, aż do śmierci. Kochaj tak, żebym skowyczała!

Wtedy się obudził. Czknął boleśnie. Sen wyparował wraz z wyciem miażdżonego kołami samochodów małego Brysia, może pieska, a może bezradnego chłopca. Tylko zimny podskórny niepokój drgał nieprzyjemnie jeszcze przez dłuższą chwilę.

Ale w tej chwili nie to było najgorsze. W głowie Borysa rozszalała się gigantyczna karuzela. Dołączył do niej uporczywie dźgający ból, który świdrował aż do odbytu. Potworny kac rozpędzał się w jego organizmie na całego. Westchnął ciężko, przetarł dłonią czoło, ale od razu tego pożałował — dłoń była ciepła, a spodziewana ulga nie nastąpiła. Do tego jeszcze trzeba było wstać, pójść do pracy, wytrzymać tam osiem godzin i nie zdechnąć. Jeśli znowu każą mu robić w komorze…! Wolał nawet o tym nie myśleć.

W Wytwórni Miodów Pitnych pracował już rok. Na początku miał pecha — ledwo zaczął, złapał paskudne zapalenie oskrzeli, które ciągnęło się i ciągnęło; jedno zwolnienie, antybiotyk, biegunka jak zawsze; potem następne, drugi antybiotyk (bo ten pierwszy lekarz uznał za nieskuteczny, co najwyżej dobry na przeczyszczenie), znowu biegunka, osłabienie, kłopoty z błędnikiem.

Sergiusz dzwonił do Wytwórni, podawał się za brata i informował mistrza produkcji, Radosława, o postępach w leczeniu choroby. Zawoził też kolejne zwolnienia. Borys bał się, że go wyrzucą, uznają za symulanta i zwolnią, jeśli to on zadzwoni, dlatego poprosił o pomoc przyjaciela. Ale nie zamierzali go zwolnić. Przenieśli tylko na jakiś czas z produkcji do magazynu, gdzie zaczęła się jego gehenna z komorą. Było to małe pomieszczenie o metalowych ścianach (pokrytych z zewnątrz betonem), bez okien, zamykane metalowymi drzwiami, z całą masą okrągłych grzejników Faviera — kilka rzędów wewnątrz, jeden nad drugim wzdłuż każdej ściany. Na tych grzejnikach ustawiało się słoiki ze skrystalizowanym miodem. Temperatura w komorze dochodziła nawet do 50°C, a jeśli to nie pomagało, trzeba było polewać słoiki gorącą wodą ze szlaucha. Skrystalizowany miód rozpuszczał się wtedy szybciej. Kiedy już całkiem się roztopił, Borys otwierał słoiki, gorącą zawartość zlewał do metalowej beczki i w ten sposób rozpuszczony miód mógł zostać wykorzystany do produkcji wina, popularnie zwanego miodem pitnym.

Szczerze komory nienawidził. Doskonale wiedział, że musiał tam pracować, ponieważ było to ostatnie miejsce, w którym ktokolwiek z Wytwórni chciałby się znaleźć. Starał się wychodzić stamtąd w miarę często, pić dużo, schładzać ciało letnią wodą. Pomagało to na krótko. Pod koniec dnia miał wrażenie wysokiej gorączki, wszystko go bolało i ogólnie czuł się fatalnie. A trzeba było jeszcze wrócić autobusem do domu — godzina jazdy na stojąco w tłoku.

Na myśl o pracy prawie natychmiast poczuł mdłości. W ostatniej chwili wychylił głowę poza skotłowane łóżko i oddał podłodze, co swoje, krztusząc się przy tym potwornie. Ledwo zdołał złapać oddech, jakaś obrzydliwa substancja z najohydniejszych głębin organizmu znów upomniała się o więcej przestrzeni. Pozwolił jej wyjść; pozwalał zresztą jeszcze trzykrotnie. W końcu, gdy już miał serdecznie dość pozwalania, z pudełka przy łóżku wyjął kilka higienicznych chusteczek, by wysmarkać z nosa resztki jedzenia.

Wtedy dobił go dźwięk telefonu. Smarknął głośno, zakaszlał, sięgnął do półki, gdzie telefon dźwięczał, wibrując w najlepsze, i stwierdził z niezadowoleniem, że dzwoni jego przyjaciel. Czego żeż on, do nędzy spomiędzy, chce?! — warknął w myślach, przesuwając kciukiem po ekranie.

— Co tam? — wychrypiał. Przeraził go własny głos. Brzmiał jak szorowanie betonu drucianą szczotką. Głowa zareagowała potwornym dźgnięciem zmieszanym z łupaniem.

— Okej, to już jestem spokojny — odezwał się Sergiusz. — Bałem się, czy ktoś ci, ten… twarzy nie obił. I dzwonię.

— Sumienia, człowieku, nie masz, kurka blaszka? Wiesz, jak mnie łeb nawala?

— Wiem, stary, mnie też nawala. Ale grunt, że cały wróciłeś.

— A jaki miałem wrócić?!

— No, ten… bałem się. — Zakaszlał szczekliwie, a Borys miał wrażenie, że dostał nieoheblowaną deską prosto w ucho. — Wyszedłeś… Chciałem cię podprowadzić, to żeś się uparł! I że nie, i że nie! Bo ten… bo nie jesteś pederastą! I nie będziesz, ten… z obcym, ten… facetem.

— Ale co z obcym facetem?

— No, że chodził.

— Ja tak mówiłem?!

— Tłumaczyłem ci! Jak człowiekowi! Że ja, ten… żaden obcy! Że pederastą nie jesteś! Latałeś u mnie, ten… bez gatek, ale to nie dlatego, że jesteś! Tylko miała być operacja!

Borysowi coś zaświtało. Właśnie, operacja! Obmacał się po brzuchu, szukając blizn, szwów i innych obrażeń, ale nie było tam nic. Jedynie lepka od potu i brudu zimna skóra. Adiana ciągle kalała jego lędźwię.

— Jak chcesz — zaczął nieśmiało Sergiusz — to przyjdź. Yyy, ten… poczytałem. Wiem już jak… Usuniemy ci to.

Borys spuścił nogi na lodowatą podłogę, trochę go to orzeźwiło. Na gwałt potrzebował sprite’a, a ten był aż w dalekiej o parę metrów kuchni, w lodówce. Należało podjąć jak najszybciej jakieś ryzyko, bo tylko zmrożony sprite mógł tu cokolwiek pomóc.

— Halo — Sergiusz był wyraźnie zaniepokojony. — Jesteś?

— Tak — odparł Borys z namysłem. Świadomość rychłego ratunku dodała mu sił. — Nie będziemy nic kombinować. Dzisiaj się rozmówię z tą Adianą.

— No co ty?!

— Poważnie. Przemyślałem to właśnie i tak muszę zrobić. Módl się za mnie, przyjacielu, bo sam nie wiem, z jakimi siłami zadzieram. — Rozłączył się zadowolony z efektu, jaki jego ostatnie słowa musiały zrobić na Plebanie.

Trzeba było jeszcze tylko pójść do tej cholernej kuchni, otworzyć lodówkę i, co było chyba najgorsze przy takim bólu głowy, schylić się po zmrożoną puszkę! Ale za to potem to już „hulaj dusza, piekła nie ma!”.

Wstał. Zaczął iść. Nogi były jakieś koślawe, człapały denerwująco po podłodze; czuł się jak przerośnięta kaczka. W głowie cały czas świdrowało, wirowało, łomotało, a w brzuchu kotłował się i szykował do ataku kacowy Armagedon — górą wyszło już, co miało wyjść, ale dołem jeszcze nie. Najpierw jednak leki: zmrożone picie, do tego witamina C dwa razy po tysiąc miligramów, dwie pastylki szybko przyswajalnego magnezu plus jeszcze więcej zmrożonego picia. Później szybciutko, szybciutko na sedes, oddać mu, co sedesowe.

Po dziesięciu minutach czuł się nieco lepiej. Połknął dwa przeciwbólowe proszki i wyjrzał przez kuchenne okno. Przy zielonym ogrodzeniu stała jak zwykle ona. Rdzawe włosy bezlitośnie tarmosił poranny wiatr, raz po raz zasłaniając delikatne rysy twarzy, łagodne linie ciemnych brwi i zmysłowe usta; jasno zielona sukienka powiewała niczym flaga, podkreślając przy okazji różne pociągające krągłości smukłego ciała. Gdy wychylił się, by lepiej widzieć, podniosła głowę, parząc mu prosto w oczy. Poczuł znajome żarówki na skórze.

Biegnę już do ciebie, Adiano! Przeczesał palcami niesforne kręcone włosy. Aha! Ale nie umyłem zębów!

Po kolejnych dziesięciu minutach był gotów. Zapowiadano upał, założył więc krótkie spodnie moro, granatowe halówki i sięgnął po bordowy T-shirt z napisem Ślinienie Stevena Kinga, jak zawsze autorstwa Sergiusza. Przyjrzał się białemu, stylizowanemu na tytuł filmowego horroru z lat pięćdziesiątych, napisowi. Pogładził go, uśmiech zagościł na jego ustach. Podziwiał przyjaciela za te napisy. Pleban produkował je w wolnych chwilach. Borys zastanawiał się często, skąd przyjaciel brał tyle pomysłów. Na co dzień safanduła, żeby nie powiedzieć: pierdoła, tak w zachowaniu, jak i w wysławianiu się, zaskakiwał nie lada polotem, tworząc te swoje dziełka. Weźmy dla przykładu serię z grami słów: Kicha w kichach, czyli tasiemiec z katarem albo Chrom, chrom, czyli świnia w przeglądarce i wiele innych. Powstała też seria z parafrazami kultowych tytułów: Nieznośna lekkość od bytu, alfa Romeo i Julia czy ulubiona przez Borysa koszulka ze Ślinieniem. Większość nosił sam albo dawał w prezencie Borysowi, usiłował też coś sprzedawać w Internecie, ale głowy do interesów chyba nie miał, ani razu się bowiem jeszcze nie pochwalił, że ktoś coś od niego kupił. Chyba że trzymał to w tajemnicy, tyle że przecież pomiędzy najlepszymi przyjaciółmi nie może być tajemnic, czyż nie? Borys podrapał się po głowie. Swoją drogą cała ta zabawa w wymyślanie dziwnych tytułów i napisów było trochę niepokojąca; jakby w Sergiuszu mieszkały dwie różne osoby, a on, zależnie od sytuacji, wybierał sobie, kiedy uruchomić którą. Tu natychmiast nasuwało się pytanie, coraz częściej ostatnio drążące umysł Borysa: czy Sergiusz to naprawdę Sergiusz, czy może tylko udaje Sergiusza? Dziś jednak głowa nie pracowała jak należy, odpowiedź i tak by nie przyszła, dał więc myślom pławić się w kacu, założył T-shirt i wyszedł z mieszkania.

Czuł w sobie taką energię, że po szczeniacku zbiegł po schodach, przeskakując po dwa stopnie. Gdyby nie był tchórzliwy, zjechałby po poręczy, obawiał się jednak sąsiadów, którzy mogliby uznać go za pajaca lub głupka; ale najbardziej bał się bolesnego otarcia jąder.

Przy drzwiach do klatki zatrzymał się i założył przeciwsłoneczne okulary, w końcu kac miał swoje prawa. Dziarsko przekroczył próg. Poczuł na rozgrzanym czole przyjemny, poranny chłód. Pomyślał, że wszystko będzie dobrze. Skoro zna już jej imię, reszta pójdzie jak z płatka. Pełen dobrych przeczuć uśmiechnął się przyjaźnie; widząc pięknie lazurowe oczy, poczuł rzadko odczuwane w jego przypadku szczęście oraz początki erekcji. Doszły do tego frywolne łaskotki w okolicy podbrzusza.

— No hej — zagadnął przyjaźnie.

W tym samym momencie zgiął go w pół straszliwy skurcz w lewej pachwinie. Złapał odruchowo za to miejsce, zrobił kilka niezgrabnych kroków. Jęcząc, runął na chodnik. Wyciągnął w stronę dziewczyny dłoń, żałując, że nie ma na niej krwi, efekt byłby dramatyczniejszy. Krzyknął: „Pomóż!”, był to jednak krzyk typowo wewnętrzny.

Skurcz nie odpuszczał, nasilił się. Świdrował uparcie do góry, zupełnie jakby zamierzał złapać w swoje szpony szaleńczo kołaczące serce, żeby zmiażdżyć je powolnym, sadystycznym uściskiem. Z gardła Borysa wydobyło się charkotliwe rzężenie. Usiłował wbić rozcapierzone palce w chodnik, przyciągnąć się w ten sposób bliżej dziewczyny. Ból tymczasem dotarł do przepony i chyba nie zamierzał na tym poprzestać. Szwerer ponowił skazaną od początku na porażkę próbę wbijania palców, ale chodnik był uparcie zbyt twardy. A może to ona takim go uczyniła? Stała obojętnie, z lekkim uśmieszkiem, podziwiając widok wijącego się mękach człowieka. On tymczasem niemal walczył o życie. Przeszywało go niezrozumiałe, lodowate zimno; płakał, lecz łzy zamarzały w oczach, zanim z nich wypłynęły, i brutalnie dźgały w bezbronne gałki; ciało zwinęło się w jeden rozpaczliwie ciasny kłębek cierpienia, czekając na ostateczny dotyk śmierci, a w konsekwencji wieczne ukojenie. To jednak nie chciało nastąpić.

Potężnym wysiłkiem woli uniósł storturowaną bólem głowę. Nie bacząc na krwawiące wargi, które przygryzł w bezmiarze męki, otworzył usta. Chciał wezwać pomoc, zamiast tego ujrzał, jak Adiana zmienia się w rdzawo-seledynowy wir i znika, ulatując w górę. Poszum wiatru szepnął w jego uszach:

— To ja, kochany.

W tej samej chwili nadjechał pociąg. Ale jakiś taki stary, zardzewiały, klekoczący, bardziej kupa złomu niż środek transportu, z zieloną elektryczną lokomotywą sprzed co najmniej połowy wieku. Zielone ogrodzenie nie wiadomo kiedy zmieniło się w tory, a drzewa na placu zabaw w betonowe słupy trakcyjne oklejone brzydkimi poszarpanymi plakatami (kątem oka, zanim ból do reszty zamglił mu wzrok, dostrzegł na jednym z nich napis Jarocin ’86). Rozległ się zniekształcony głos, który — przeciągając nieznośnie samogłoski — zakomunikował:

— Oosoboowy do Boorysaa przeez Zakłaaad Kaaarny podjeeechał naa tooor trzeeeci przy bloooku nuuumer trzynaście mieszkania 94, pieeeerwszeeee piętrooo.

Jaki, kurka, osobowy? — zastanowiłby się Szwerer, gdyby nie okrucieństwem przerastające wszelkie okrucieństwo cierpienie.

Z wagonu wyszło dwóch lekarzy ubranych w czerwone dresy z białymi lampasami wzdłuż nogawek, na które — idąc — narzucili zielonkawe fartuchy. Jeden — wielki niczym niedźwiedź — miał czarne włosy i błękitne oczy dziecka. Drugi był mocno wydłużony (bo chudy to w jego przypadku za mało powiedziane), blondwłosy i chorobliwie blady, tak blady, że na twarzy widać było błękitne cętki drobnych żyłek.

Podeszli równym krokiem. „Niedźwiedź” wyjął z kieszeni fartucha elektryczną szczoteczkę do zębów, którą rozpoczął bezceremonialne czyszczenie swoich górnych jedynek; chudy zsunął spodnie, potem bokserki (także czerwone z paskami po bokach), ujął w dłoń nad wyraz wątłą męskość i oddał się błogiemu siusianiu prosto na tory. Uryna zmieniała się po drodze w malusieńkie, czerwone krzyżyki, które — upadając — dźwięczały niczym grad bębniący o parapet. Gdy skończył, nie wiadomo skąd wyjętym sprayem namalował na lokomotywie czerwony napis Ambulance.

„Niedźwiedź” zdążył tymczasem wyczyścić jedynki.

— Po co to? Już po nim — wycedził. — Maluj na czarno Ostatnia posługa.

— Przez jakie u, panie ordynarny torze? — spytał chudy.

— Przez rozwarte.

— Aaa, panie torze, to skoro przez rozwarte, mów do mnie od dziś „panie zginę-kolego”.

Obaj zaśmiali się głośno, a „niedźwiedź” podrapał się namiętnie po podbrzuszu.

Chwycili drgającego Borysa. Zamknął oczy. Poczuł, że go podnoszą, nie widział jednak, jak wspinają się z nim po stromych schodkach do wagonu, idą chwilę, (słyszał tylko zamaszyste szuranie butami), wchodzą do przedziału i kładą wzdłuż na brudnych fotelach z mocno poszarpaną tapicerką (dla niego było to coś miękkiego, lecz nierównego, przez co nie za bardzo wygodnego). „Chudy” wydłubał mu pianę z ust, a następnie wepchnął między zęby metalową łyżkę do butów (Borys z obrzydzeniem stwierdził smak rdzy).

— Dawaj dożylne — odezwał się „niedźwiedź”

— A znieczulenie?

— Po co? Jeszcze tu narzyga. Sprawdź dokumenty.

— Zabezpieczone.

— W takim razie jedziemy.

Borys uchylił powieki. „Niedźwiedź” otworzył szeroko usta, wydając dźwięk łudząco podobny do syreny karetki pogotowia. Pociąg gwałtownie ruszył, a „chudy” ułożył się na Borysie, powtarzając usypiająco:

— Jesteś tym, czym jesz… Jesteś tym, czym jesz…

— Nnn aa… — odparł Bryś, czując z wnętrza tego niby lekarza odór hektolitrów wypitej kawy zmieszany z nikotynowym chuchem. Nim zdążył coś jeszcze poczuć, zemdlał.

Ocknął się tak gwałtownie, że aż boleśnie. Ujrzał Sergiusza ubranego tylko w pomarańczowe gatki i tego samego koloru skarpetki, który walnął potężnie „chudego” kolbą starej zardzewiałej strzelby prosto w czoło. Głowa pękła tamtemu na dwie płowy. Sergiusz uderzył raz jeszcze — głowa pękła na cztery części; po kolejnym walnięciu — na osiem.

— Serek? — wymamrotał Borys, obawiając się jednocześnie, że takie mamrotanie może go zabić.

— Zobacz! — Przestał walić lekarza, a twarz emanowała mu radością. Wskazał „chudego” strzelbą. — Potęguję mu łeb!

Zaśmiał się strasznie, jakby zamiast krtani miał setkę starych zawiasów. Brzuch mu zafalował, a od tych fal wyraźnie zafalowało też powietrze.

Rozdział 5

Błotnistą po niedawnych deszczach działkę (na której stał opuszczony dom), nieogrodzoną, całkowicie zdziczałą, otaczał gęsty sosnowy las. Wiodła do niej zwykła leśna droga, na tyle szeroka, że dało się jechać samochodem, oraz na tyle mało uczęszczana, że nie każdy potrafił ją wypatrzyć. Gdyby jednak komuś się to udało i zapragnąłby zwiedzić te tajemnicze ostępy Starego Gaju (tak nazywał się ów sosnowy las), dziesięć metrów dalej czekała nań samotna zamknięta na kłódkę brama ze znakiem zakazu wjazdu i pożółkłą tabliczką z napisem Teren prywatny! Krok dalej — twoje ryzyko!. Aż dziwne, jak mało uwagi przywiązują ludzie do takich lub podobnych napisów, a potem, kiedy jest już za późno, głośno, a nawet rozpaczliwie, o ile jeszcze są w stanie mówić lub przynajmniej krzyczeć, wyrażają swoje niezadowolenie. To jednak odrębna historia, o której kiedy indziej.

Znoszenie trupa po kanciastych betonowych schodach wspomnianego wcześniej opuszczonego domu okazało się nie lada wyzwaniem, a mówiąc zwięźlej: nawet koszmarem. Trup księdza był piekielnie ciężki. Do tego mokra i ciężka sutanna ciągnęła się po podłodze, spowalniając całą akcję. Bania usiłował na nią nie nadepnąć. Były to próżne usiłowania. Co chwilę czarna poła wplątywała mu się złośliwie pomiędzy nogi, łapał więc rozpaczliwie równowagę prawie przy każdym kroku. No i, rzecz jasna, uważał, by nie upuścić ciała. Szrama schodził pierwszy, trzymając księdza za nogi. Bańka, mocno przygarbiony, z tyłkiem daleko w tyle, ledwo za nim nadążał. Gdy Szrama zeskoczył z dziwnie wysokiego progu w wejściu, księdzem szarpnęło tak, że Bania aż stęknął i ledwo zdołał się nie wywrócić. Po chuj metr nad ziemią wejście? — pomyślał wściekle. Myślał tak zresztą za każdym razem, gdy tylko trzeba było tutaj kogoś „ugościć”, a potem wynosić.

Ruszyli w kierunku tylnej części działki za domem. Nazywali go altanka i nikt nie wiedział dlaczego. Był niewykończony, jednopiętrowy, z łagodnie spadzistym dachem, który straszył szczerbami po pogruchotanych dachówkach. Nieotynkowane, pociemniałe ze starości ściany pokrywały miejscami brunatne plamy grzyba, a przy samym gruncie rozpanoszył się mech. Szyby w oknach, których ramy ciągle oklejone były postrzępioną zbrązowiałą folią, szpeciły dodatkowo czarne nacieki wilgotnego brudu. Drzwi wejściowe wyglądały, jakby przeniesiono je w czasie z jakiegoś bloku z lat 70. — zielonkawo-szare, mocno zniszczone, z aluminiową, teraz niemal czarną klamką; miały nawet otwór na wizjer. Umieszczono je nie wiedzieć czemu co najmniej metr nad ziemią. Za każdym razem, wychodząc, trzeba było zeskakiwać, a ponieważ wychodzili zazwyczaj z ciałem, z pozoru banalne zeskakiwanie stawało się czynnością mocno karkołomną. Projektant i właściciel domu był zresztą ich pierwszym „gościem”. Żałowali czasem później, żartując, że zanim wyciągnął kopyta, można było zapytać, dlaczego nie ma przy drzwiach żadnych schodków i w ogóle co za pajac projektuje w ten sposób wejście do domu. Jeszcze dwa dni temu altankę obrastała wysoka na półtora metra gęstwina różnorakiego zielska. Szrama z Bańką wycięli trochę tego gąszczu, robiąc całkiem przyzwoitą ścieżkę aż pod same drzwi oraz szerokie przejście wokół, żeby wreszcie dało się swobodnie transportować balast… lub balasty, gdyby roboty, czyli „gości”, było więcej.

Bania ciężko sapał, twarz ociekała mu potem. Chętnie by ją otarł, ale jak tu otrzeć cokolwiek, kiedy obie ręce zajęte? Gdyby puścił księdza choćby na ułamek sekundy, Szrama pewnie porządnie by się wkurwił, a wkurwienie wyrażał zawsze w jeden sposób — ręcznie. Oblizał więc tylko górną wargę. Jej słono-gorzki smak wcale mu się nie spodobał.

Szrama miał się o niebo lepiej od Bani. Próżno było doszukiwać się choćby śladów zmęczenia. Parł przed siebie niezmordowanie, wręcz mechanicznie. Dopiero, kiedy rozdzwonił się jego telefon, podzielił się z ciszą Starego Gaju stekiem dosadnych bluzgów. Puścił nogi księdza, co Bania przyjął z jękiem, bo przeważyło go tak, że prawie wylądował twarzą w pokrzywach.

— Szkot, nie masz kiedy?! — warknął Szrama do telefonu. Chwilę stał, słuchając. Odwrócił się do Bani i patrzył nań ponuro, jakby to jego właśnie dotyczyła telefoniczna rozmowa. W końcu powiedział dobitnie: — No i chuj! A ty wracasz do niego teraz, rozumiesz?! Wracasz i on ci daje hajs! I MA ci dać! I zrób tak, żebym JA nie musiał jechać! — Znowu dłuższą chwilę słuchał, drepcząc w miejscu to w prawo, to znów w lewo. Bania nie mógł zrozumieć, o czym nawija po drugiej stronie Szkot, brzmiało to w każdym razie, jakby gęsto się tłumaczył.

— No to ja mam cię uczyć?! — wypalił znienacka Szrama. — Szkot! Jebać ich! Weź kogoś! Nie wiem… Sasika może! I jesteś za godzinę!… Nie! Za GODZINĘ! Mamy tu jeszcze do roboty!

Rozłączył się, wytarł telefon o dresy i wsunął do kieszeni. W tej samej chwili usłyszeli podjeżdżający przed altankę samochód — charakterystyczny odgłos elektrycznego auta. Spojrzeli na siebie zaniepokojeni. Zdarzali się amatorzy opuszczonych domostw, dla których brama z kłódką nie stanowiła żadnej przeszkody, bo i jakie mogłaby stanowić, skoro nie była częścią żadnego ogrodzenia. Niektórzy skradali się pieszo, włazili do domu, robili zdjęcia albo filmy, inni wjeżdżali jak do siebie, urządzając przy okazji odpowiednie dla swojego umysłowego poziomu rykowisko. W obu przypadkach trzeba było potem tracić mnóstwo czasu, żeby tych amatorów odpowiednio spacyfikować, wyciszyć, ale najtrudniej zawsze było pozbyć się ich aut.

Szrama położył palec na ustach, drugą ręką wskazał najpierw na księdza, potem na ziemię. Bańka posłusznie puścił pachy trupa, które do tej chwili dzielnie trzymał. Ciało upadło ciężko.

Tymczasem silnik samochodu zamilkł, chwilę później lekko trzasnęły zamykane drzwi. Szrama ukląkł, żeby nie było go widać wśród zarośli; to samo zrobił Bania.

— Szrama! — zawołał ktoś donośnie, nerwowo. Ten głos Szrama poznałaby zawsze.

— Z tyłu! — odpowiedział, podnosząc się wyraźnie zadowolony.

— Kto to? — Bańka nie krył niepokoju.

— No jak, kto to! Wujek!

— Kto?

— Tylko on tak dziurę piłuje! Chodź!

Bańka nie miał miny kogoś, kto zna jakiegoś tam wujka, poszedł jednak za Szramą.

Od frontu czekał już na nich niemal dwumetrowy, potężny, zaczesany do góry brunet o niebieskich oczach dziecka. Ubrany w kremową marynarkę, białą koszulę, niebieskie wąskie spodnie i jasno brązowe skórzane buty, zupełnie nie pasował do obskórnych ścian altanki.

— To jednak dobra miejscówka jest, co, Szrama? — stwierdził na przywitanie. W jego głosie pobrzmiewał delikatny wschodni akcent. — A ten? — Wskazał głową Bańkę.

— Nowy — odparł Szrama. — Z osiedla.

— A Szkot gdzie?

— Zajęty.

— Co znaczy zajęty?! Ty miałeś tu Z NIM być!

— No miałem, wujek. Ale się zmieniło.

— Bernard — przedstawił się grzecznie Bania. Patrzył na przybyłego poważnie i nieufnie.

— A mnie chuj obchodzi twoje imię! — wykrzyknął „wujek”. Teraz wyraźniej zaciągał z rosyjska. — Szrama! No jak ty uczysz tych swoich…?! — Podszedł blisko do Bani. — Ja was nie znam! Bo ja was znać nie chcę! I wy mnie też macie nie chcieć znać! Po co mi jakiś Bernard?! No?! Po co?! Jebał go chuj, tego Bernarda! Ty rozumiesz?!

— To Bania — w głosie Szramy zabrzmiała ugodowość. — Luzik, wujek. Jest nowy. Nie zna cię.

— To pozna zaraz! Ty, Bania! Hajs to ty lubisz?

Zagadnięty spojrzał na Szramę, potem na „wujka” trochę jak na Marsjanina.

— A ty nie? — spytał bardzo poważnie.

Zamiast odpowiedzi, dostał w twarz. Lekko, otwartą dłonią. Chciał zareagować, lecz „wujek” najwyraźniej tego właśnie oczekiwał. Tym razem wymierzył prosto w podbródek. Nasadą dłoni. Bania wylądował na wznak w gęstej nawłoci.

— Wujek, weź! — krzyknął Szrama.

— A ty mi nie wujkuj! Nikogo to nie interesuje! A już najmniej tego…!

Bania powoli podnosił się i otrzepywał.

— No to jak, Bańka Wstańka?! Jak z tym hajsem?! Lubisz?! Bo mnie się zdaje, że nie lubisz!

— Lubię — odpowiedział ponuro, rozcierając brodę.

— No! To pamiętaj! Ja jestem Aleksy Lew! I hajs masz ode mnie! Ja nie potrzebuję twojej filozofii życiowej znać! Mnie twoja filozofia lotto! Robisz dla mnie, to słuchasz Szramy! To jest teraz twoja filozofia! Rozumiesz, Bańka Wstańka?!

Bania kiwnął głową.

— Naucz go, Szrama, jak mi się odpowiada!

— Mówisz „tak, panie Aleksy”.

— Tak, panie Aleksy — powtórzył posłusznie Bańka.

Lew uśmiechnął się, piękne białe zęby zalśniły niebezpiecznie na tle matowego suporeksu. Niebieskie oczy dziecka wcale się jednak nie uśmiechały, gdy zapytał:

— A teraz jak bardzo hajs lubisz?! Tak samo?!

— …Tak samo, panie Aleksy.

Kolejny cios w twarz posłał Banię jeszcze głębiej w chaszcze. Podniósł się jednak szybciej niż poprzednio. Energicznie starł krew z brody i ust. Chwiał się lekko, gdy podchodził do Lwa. Przełknął głośno.

— Żabę połknąłeś?! — Lew spojrzał z niesmakiem, uniósł brwi, ale zaśmiał się szczerze. Nawet Szrama skrzywił usta, choć nie bardzo było wiadomo, czy to miała być oznaka rozbawienia.

— Posłuchaj mnie — kontynuował Lew. — I zapamiętaj! Hajs masz ode mnie! I to jest od teraz najlepszy hajs w tym mieście, a może i w tym, śmiesznym kraju! Najlepszy jest! I na początek TO sobie zapamiętaj! Robisz dla mnie, słuchasz Szramy i mój hajs jest najlepszy! Trzy proste rzeczy! — Zaczął poważnieć i mówić coraz głośniej: — Trzy przykazania Lwa! Wbijasz sobie w głowę, a jak masz z głową problem, zapisujesz i codziennie czytasz! Czytasz, czytasz, aż będziesz tym rzygał! A jak zapytam następnym razem, to masz wiedzieć! Znać jak pacierz! Znasz pacierz?!

— Znam.

— To mów!

— No to… Ojcze nasz, któryś jest…

Cios w brzuch zgiął Banię w pół. Zachwiał się, zaskoczony. Ugięły się pod nim nogi. Lew złapał go za włosy i podniósł, ratując przed upadkiem.

— Mówiłeś, że pacierz znasz, a ty co?!

— Znam już… — stęknął.

— No! Brawo! Słucham! — Lew chwycił go za szyję, a drugą ręką niby głaskał po głowie, ale tak naprawdę tarmosił włosy mocno, żeby bolało.

— Robię dla pana Lwa… — zaczął Bania, mrużąc oczy z bólu.

— Dobrze.

— Słucham Szramy.

— Bardzo dobrze. — Tarmoszenie i uścisk na gardle przybrały na sile.

— Hajs pana Lwa jest najlepszy w tym mieście…

— Gdzie?!

— … W tym kraju!

— W jakim kraju?!

— … W śmiesznym!

— Noo! — „Wujek” Aleksy puścił go i palnął w ucho. — Może jeszcze będą z ciebie ludzie, może będą! Gdzie Mataczaka macie?!

— Szliśmy z nim, jak przyjechałeś. — Szrama wskazał głową bliżej nieokreślony kierunek.

— Szliśmy?! — Lew znów spoważniał.

— No. Za płot, w las, żeby zakopać…

— Nic nie zakopać! Do was to jak trzeba mówić?! Co powiedział?! Nagrałeś?!

— Nic nie powiedział…

— Jebnę ci zaraz, to zobaczysz nic nie powiedział! Co to znaczy, że nie powiedział?!

— Nie powiedział. Niech ci, wujek, Bańka powie. Zarzygał się i kaput. Dobrze mówię, Bańka?

— Ty się Bańkami nie zasłaniaj! Ty się, kurwa, nie zasłaniaj! Co mi po jakimś zarzyganiu?! Nagranie miało być, tak?! I miałeś to nagranie zrobić, tak?! A teraz mi mówisz…!

Szrama wzruszył ramionami.

— I tak byś go kazał odjebać — stwierdził obojętnie.

Lew ruszył na niego z furią. Bańka przygarbił się na ten widok, Szrama jednak stał obojętnie z lekko uniesioną głową. Patrzył. Czekał.

— Co, jebniesz mi? Czy co? — spytał.

Lew stanął szeroko, sapnął głośno, pięści miał zaciśnięte, oczy szeroko otwarte. Widać było, że stara się opanować wybuch. Brakowało tylko, żeby zaczął kopać butem ziemię do tyłu jak znarowiony byk.

— A mam? — zapytał bardzo spokojnie.

— No.

— Na pewno?

— No.

„Wujek” Lew zrobił szybki wymach pięści jak do prostego. Szramie lekko drgnęły powieki. Bania odwrócił głowę; najwyraźniej nie chciał widzieć, co stanie się dalej. A stało się dokładnie tyle, że zabrzmiał dzwonek telefonu — zwykła monofoniczna melodyjka zaplumkała nagle ni w pięć, ni w dziesięć. Lew położył ciężką dłoń na ramieniu Szramy, drugą wyjął z wewnętrznej kieszeni telefon. Zerknął, kto dzwoni i odebrał.

— Ty nie masz przypadkiem teraz nic do roboty? — zapytał groźnie. Szrama chciał odejść, ale zacisnął mu dłoń na ramieniu. Słuchał. Odetchnął głęboko, potem drugi raz jeszcze głębiej, zaczął bębnić szybko palcami w ramię Szramy. Wreszcie odezwał się bardzo spokojnie:

— To źle, Sergiusz. Bardzo, bardzo źle… Nie, nie o kubeczki. Lotto mi twoje kubeczki! — mówił coraz głośniej i szybciej: — Sergiusz, kiedy mówię, to słuchasz! Słuchasz?! No! To posłuchaj mnie teraz. Ty teraz miej go na oku!… Już! Nie zaraz! Idź tam, jedź, biegnij, mnie to lotto! I na oku go miej! Nawet go podcieraj, jak trzeba!… Sergiusz! Ty masz z nim być! Cały dzień! I dzwoń, a ja jadę się dogadać z Beznogim! No! To do roboty, bo tu jeszcze nie skończyłem!

Rozłączył się. Spojrzał na Szramę, który cały czas stał spokojnie, niemal ulegle, chociaż patrzył wyzywająco.

Bania tymczasem masował się kompulsywnie po brzuchu, zerkając płochliwie dokoła.

— Na czym skończyliśmy…? — Aleksy podrapał się po głowie, chociaż widać było na kilometr, że doskonale wie, na czym przerwał. — Widzę, że Ty już, Szrama, nic nie myślisz! Obaj nic nie myślicie! Żadnego zakopywania Mataczaka! O żadnym zakopywaniu nie chcę słyszeć! Na Zajezdnię mi go dawajcie! Da się cynk tu i tam, żeby ktoś go tam potem znalazł, że niby napadnięty na parafii, bestialsko zakatowany i prokurator będzie miał co robić! A do laptopa na zakrystię nagranie podrzucisz! Beznogi, nie takie rzeczy preparował! Wypreparuje takie, że prokuratorowi spodnie spadną! I dochodzenie umorzy, bo się będzie opinii publicznej bał, rozumiesz ty!? — Kiwnął głową na Szramę, grożąc mu palcem.

— Długo będziesz, wujek, tak machał tym, przeszczepem?

— Chuj ci do mojego przeszczepa! — warknął. — I teraz mnie posłuchaj. Obaj teraz słuchacie! Raz, dwa i nie widzę was, i do roboty! RAZ I DWA! NO! — Złapał zaskoczonego Szramę za ramiona i, jakkolwiek to zabrzmi, przeniósł go i postawił obok Bani. Jakby Szrama był stojącą lampą w salonie. A potem odszedł bez słowa.

Siedząc już w swoim wiśniowym volvo c40 wyjął ze schowka paczkę lucky strike'ów. Zawahał się, spojrzał w okno, chwilę obracał paczkę w palcach, w końcu wcisnął ją z powrotem do schowka. Gmerał tam przez chwilę, wypatrując czegoś uważnie, wreszcie namacał małe opakowanie anyżowych drażetek. Wrzucił jedną do ust i sięgnął po telefon. Wybrał numer, niemal nie patrząc. Chwilę czekał. Żuł nerwowo, tupiąc lekko w podłogę.

— Jak potrzebny, to udaje, że go nie ma — wymamrotał. Rozłączył się, wybrał jeszcze raz.

Na wiśniowej masce przysiadła sroka. Zdawało się, że zagląda do wnętrza samochodu. Machnął ręką, ale nie zareagowała. Uderzył więc w kierownicę, a kiedy odfrunęła obrażona, zbliżył się do szyby, żeby zobaczyć, czy na lśniącej masce nie zostały jakieś ptasie ślady.

— Twoje szczęście — powiedział do sroki, chociaż nigdzie nie mógł jej wypatrzyć. — A z tobą trzeba chyba inaczej porozmawiać — dodał głośniej w kierunku telefonu, który uparcie buczał ciągłym sygnałem.

Przerwał połączenie, otworzył drzwi, wypluł drażetkę.

— Ostatni raz — szepnął z naciskiem, klikając numer po raz trzeci. Gdy usłyszał w słuchawce: „No cześć, Aleks”, krzyknął:

— Ja wiem! Ciebie nie miał kto nauczyć! Bo ty jesteś… biedna sierota!

— Co?!

Wyłapał w głosie rozmówcy zaskoczenie i oburzenie, i bardzo mu się to nie spodobało. Zaskoczenie jeszcze był w stanie wybaczyć. Ale nikt nie miał prawa oburzać się, a już w żadnym razie kwestionować tego, co mówił.

— Dlaczego ty nie odbierasz?! — zagrzmiał.

— Bo dzisiaj mam tu urwanie głowy…

— Yyy… Ja ci sam zaraz urwę łeb! Szybciej niż myślisz!

— Ale co jest, Aleks?

— Żaden Aleks! Teraz panie Aleksy, bo mnie wkurwiłeś!

— Co się stało?

— Panie Aleksy!

— Co się stało, panie Aleksy?

— Chuj się stało! Rzucasz wszystko i przygotowujesz mi przyznanie się do winy księdza Jerzego Mataczaka! Na za dwie godziny!

— Ale ja teraz…

— Beznogi! Nie ma ale ja teraz! Ty rozumiesz?! Nie ma żadnego ale ja teraz! Na za dwie godziny ma być! Sprawę znasz! Nagrania Mataczaka masz! Ściskaj dupę i raz, dwa! Jadę do ciebie!

— No ale przecież miał Szrama…

— ALE NIE MA! Ani Szrama, ani ten jego jakiś tam kurdupel Bańka Wstańka!

— Kto?

— Nowy! Resztę ci powiem, jak dojadę! A ty siadasz i zapierdalasz, Beznogi! I kiedy przyjadę, to masz już mieć DUŻO ZROBIONE! A najlepiej SKOŃCZONE! Żeby było dla rodziny, dla prokuratury, żeby Mataczak się przyznał, wszystko opowiedział, ty rozumiesz! Szrama na zakrystię podrzuci, ale to musi być na TERAZ! Bo dzisiaj podrzuci! A jutro Mataczka znajdą na Zajezdni! I żebyś mi więcej, nie udawał, że cię nie ma, jak wiem, że jesteś! Bo gdzie ty byś był, co?!

— Dobrze, panie Aleksy.

Lew rozłączył się, zatrzasnął drzwi, raz jeszcze spojrzał dookoła, ale ponieważ bezczelnej sroki nadal nigdzie nie było, wdepnął pedał hamulca i przesunął dźwignię selektora na drive — silnik cicho zaskoczył.

Rozdział 6

Kolejne przebudzenie przyniosło Borysowi uczucie bezpieczeństwa zmieszane z chłodem. Otworzył oczy, ale natychmiast je zmrużył — nie pomogło — światło zdążyło dźgnąć boleśnie, powodując szczypanie i obfite łzawienie. Zasłonił twarz dłonią, spróbował jeszcze raz. Było trochę lepiej. Powolutku ją odsłaniał, krok po kroku orientował się też, gdzie aktualnie jest.

Salka była mała. Ściany, pokryte licznymi spękaniami brudno-białej farby, wyglądały na dawno nie malowane, podobnie jak kremowe lamperie. Przez dwa do połowy zasłonięte szarymi roletami okna wpadały długie smugi słonecznego światła — to ono go zbudziło, ale czy spał? Co się właściwie działo? Leżał na metalowym łóżku, przykryty brudno-błękitną pościelą. Nie czuł ciała, z wyjątkiem upierdliwego szczypania w cewce moczowej. Na twarzy miał przezroczystą maskę, a w przedramię wbitą kaniulę z podłączoną kroplówką. Na małym haczyku przymocowanym do łóżka wisiał worek od cewnika. Pusty. Pęcherz coraz bardziej dawał znać o sobie, potęgując nieznośne szczypanie w cewce. Nieubłaganie zaczął też wracać ból w głowie i pachwinie.

Szpital, pomyślał Borys i poczuł nieznośną senność. Poddał się jej.

Wrócił do świadomości gwałtownie, jakby ugodzony sporą dawką atomowej energii. Wszystko tym razem było ciemne, rozmazane, a jakaś kobieta krzyczała bardzo blisko:

— Nie śpi! Zobacz, nie śpi! Obudził się! Zobacz, Geniu!

— No widzę, widzę — odparł ktoś, najprawdopodobniej rzeczony Genio, bardzo nerwowym chociaż znudzonym głosem.

— To dlaczego ty jeszcze siedzisz?! Leć! Tu jest monopolowy niedaleko! Leć, kup coś szybko!

— Dopiero przyszedłem — rozdrażnienie w głosie Genia gęstniało. — Co ty chcesz, kobieto, żebym kupił?! Po co?! Jesteśmy w szpitalu!

— Jak to, co?! Szampana kup! I dzwoń do dziadków! I do Modesty! Może kup dwa, bo oni pewnie zaraz przylecą!

Złość Genia wybuchła gburowatym krzykiem:

— Tak! Od razu dziesięć ci kupię! Wypłaty jeszcze nie widziałem, a ty od razu szampany! Bo Modesta! A gdzie, pytam, Modesta i szampan!? Kobieto!

— Ale pielęgniarkom damy! Lekarzowi! Geniu, zwierzaku ty, no!

Moja mama? — zdziwił się Borys, kiedy wreszcie uświadomił sobie, dlaczego tak bardzo znajomy wydał mu się głos tej kobiety. To moja mama, Olga! A skoro to moja mama, to ten drugi głos…! To musi być mój ojciec! Tata! Tata Genio! Mój tata miał na imię Genio… Czyli chyba Eugeniusz!…

Gdy ostrość widzenia wróciła, rodziców już nie było. Zostały tylko ślady na podłodze podobne do tych, jakie zostawia samochód, kiedy rusza z piskiem opon.

— Ma… aaa… mmma…? — zdołał wycisnąć ze zbolałego, suchego gardła. Nie mógł poruszyć żuchwą, jakby ktoś ją specjalnie unieruchomił.

I wtedy w pokoju dosłownie zawirowało. Zjawił się tłumek lekarzy, pielęgniarek i całe mrowie innych osób. Kto to?! Kim oni byli?! To też jego rodzina?! Ciotki?! Wujkowie?! Może dziadkowie?! Nie pamiętał ich! Nie znał!

Wszyscy uśmiechali się do niego, poklepywali, poprawiali poduszkę, maseczkę tlenową; niektórzy chlipali sobie nawzajem w mankiety, raz po raz zwracając na niego umazane łzami twarze. Machali przyjaźnie. Rodziców nie zauważył. Zmartwiło go to i zniechęciło. Zapragnął wszystkich przegonić gdzie pieprz rośnie, zostać w ciszy i samotności, ale coś sprawiło, że zmienił decyzję. Był to pęcherz. Dokuczliwe parcie na mocz dało o sobie znać dotkliwie i boleśnie. Worek cewnika ciągle był pusty, a parcie bezlitośnie narastało.

Zebrał w sobie wszystkie siły, odrzucił niechęć do ciotek, wujków oraz lekarzy — nie miał innego wyjścia. Potrzebował pomocy w tej chwili!

— … Aaajje… ii… ch...ga....chęę… Jjiłuuu… — wyartykułował, co miało z grubsza znaczyć: „Dajcie kaczkę, bo się zaraz zleję tu!”.

Miał nadzieję, że ktoś chociaż zawoła: „Cisza! On czegoś chce! Pomóżmy mu!”. Nic takiego się nie stało. Zaczęli natomiast klaskać, a jeden z lekarzy z dumą ogłosił:

— O! Słyszycie?! Mówi! Drodzy państwo, on mówi!

No i się zaczęło. Podchodzili, kładli na łóżko kwiaty, na metalową szafeczkę obok łóżka czekolady, pomarańcze; pojawiły się też: rondelek z knedlami w sosie, rosół w termosie, ale nikt, absolutnie nikt, nie pomyślał o kaczce. A gdyby Borysa naglić zaczęła tak zwana grubsza potrzeba? Wrodzona grzeczność nakazywała trzymać zwieracze na wodzy. Miał wrażenie, że minęły dni, a nawet tygodnie, od kiedy zaczął odczuwać to nieznośne parcie. Tygodnie bez sikania, w dupę żeż mać! Pęcherz rozrósł się do rozmiarów łóżka z materacem dla dwóch osób, w tym jednej z dużą nadwagą. Sięgał sufitu. Kiedy Borys chciał przekręcić się na drugi bok, starł nim popękaną farbę. Potem było tylko gorzej. Otarcie farby pogłębiało się przy każdym kolejnym ruchu; wreszcie pęcherz przetarł tynk, następnie beton (który okazał się nielicho zbrojony), a w końcu, kiedy mijał chyba trzeci tydzień, zrobił dziurę do salki piętro wyżej. Leżała tam dziewczyna — drobna blondyneczka. Omotana bandażami, dziesiątkami rurek i przewodów, popodłączana do monitorów oraz dziwnych piszcząco-buczących aparatów, z cewnikami w każdym chyba otworze, wyglądała tak bezbronnie, że Borys z miejsca na jej punkcie zwariował. Stało się to tak nieoczekiwanie, iż doszedł do wniosku, że omotane przewodami, bezbronne dziewczyny chyba zawsze go pociągały. Miała na imię Edyta, ale on, w licznych rozmowach, zwracał się do niej Edith — uznał, że tak jest bardziej poetycko.

Dużo rozmawiali. Witali się na przykład co rano okrzykiem: „Hhhjji… ihaajj uuuooo… annhhee!”, co i tak było skomplikowane, bo rurka do podawania pokarmu, wpychana jej trzy razy dziennie do gardła, zatykała wszelkie kanały komunikacyjne, a i Borys mówił, jakby nigdy nie mówił. Wskutek długotrwałego bólu nastąpiło u niego częściowe porażenie nerwów żuchwy, szyi oraz policzków, język spuchł, do czego przyczyniło się mimowolne zgrzytanie zębami — rodzaj tiku pourazowego. Prawdziwe uczucie znajdzie jednak wyjście z najgorszej nawet sytuacji, zwłaszcza gdy wysiłek wkłada każda ze stron. Mimo że rurka do pokarmu z niewiadomych powodów nie była wyjmowana po posiłku, tylko sterczała z ust biednej Edith jeszcze przez przynajmniej godzinę, opracowali specjalny język motoryczno-dźwiękowy, zrozumiały wyłącznie dla nich. Kiedy, dla przykładu, chciał spytać ją, czy coś do niego naprawdę czuje, odłączał się zębami od respiratora, który zaserwowano mu chyba za karę, i donośnym, wymownym rzężeniem dawał do zrozumienia, o co mu chodzi. W odpowiedzi ona nosem, chyba jedyną częścią ciała nie podłączoną do żadnej aparatury, przyciskała dzwonek wzywający pielęgniarkę. Łącznie z wydawanymi przy tym dźwiękami, które brzmiały mniej więcej jak: „Włłaa… aaanna… ahhfu… jjjjueyy”, oznaczało to: „Szaleję za tobą. Jak siostra wyjdzie, pokażę ci, gdzie mam niepotrzebnie włożony cewnik”.

Bywało jednak, że miała gorszy dzień lub nie była tak pewna swoich uczuć. Borys, nie doczekawszy pielęgniarki, lądował wtedy na intensywnej terapii, które to lądowanie, z racji przerośniętego pęcherza, było bardzo karkołomnym przedsięwzięciem. Szybko jednak stwierdził, że defibrylacja, jakiej go potem poddawano, bije na głowę wszystkie cewniki Edyty razem wzięte. Takie małe przyjemności trudnego pacjenta.

I wtedy nagle zjawiła się Adiana!

Miała zasłoniętą twarz, a przebranie za siostrę oddziałową utrudniało rozpoznanie, mimo to był pewien. Tylko po co znów go odnalazła? Żeby zadać jeszcze gorsze męki? Bezduszna niematerialna istota z innego świata! Podchodziła i z upodobaniem oglądała zanikające siniaczki, szczególnie ten w pachwinie. Patrzyła nań długo, a jej biust falował przy tym mocno, twarz zaś podejrzanie różowiała. Pewnego razu dłonią, z której zdjęła lateksową rękawiczkę, zaczęła go dotykać. Najpierw nieśmiało, potem coraz odważniej; w końcu uklękła, zdjęła maseczkę, żeby wpić się w to miejsce ustami. Członek Borysa nabrzmiał od razu, Adiana też to dostrzegła. Przerwała ssanie siniaka, zębami zdjęła rękawiczkę z drugiej dłoni, ujęła penis z ogromnym wyczuciem. W głowie Borysa eksplodowało słońce; on sam, po zaledwie kilkunastu wprawnych ruchach, eksplodował na siebie. Zawstydziła go ulga, którą poczuł. Adiana podniosła głowę, uśmiechnęła się zimno. Z jej ust skapywała krew, podobnie jak z pachwiny Szwerera — po siniaku nie został ślad, zastąpiła go wypełniona krwią dziura.

— Zauważyłeś, że nie masz już pęcherza? — zagadnęła nieco frywolnie zaraz po tym, jak otarła usta.

Rzeczywiście, brzuch Borysa był normalny.

— Nnnaaa… nhhchaa…? — zapytał, czując rosnące przerażenie.

— Tak, kochany. Cieszę się, że ciągle mnie pamiętasz — odparła rozmarzonym głosem. Odchyliła głowę, zdejmując pielęgniarski czepek. Rdzawe włosy rozsypały się po ramionach i plecach. Chyba nigdy jeszcze nie były tak długie, tak piękne.

— Mmmhhhyrrn…? — drążył temat, chociaż podświadomie wiedział, że nie dostanie tej odpowiedzi.

— Edyta nie ma dla mnie znaczenia — odparła szybko, mimo jego obaw. — Ale i ty się nią nie nacieszysz.

— Aaahhchh… eeh… ooo?

— Nic nie wiesz? — Przyjrzała mu się zaskoczona. — Ona cię oszukuje.

— Eeee…

— Tak, tak. Jeśli chcesz wiedzieć, a zapewne chcesz, to mieszka z rodzicami. Niedługo się przeprowadzają do większego mieszkania. Jest zodiakalną Panną, ma trzydzieści lat, nieźle gotuje i kocha filmy z Jeanem Reno. Hoduje w domu papugę nimfę, samczyka o imieniu Alfi, imię wzięła od jej ukochanego czeskiego malarza Alfonsa Muchy, znasz? Pewnie nie. W nocy sypia nago, oczywiście Edyta, nie ten malarz. Jest chora nieuleczalnie, ale ci nie powiem na co, bo ona tego sobie nie życzy. Kiedy jej się śniłam, prosiła, że jeśli będzie ją bardzo bolało, mam ją hipnotycznie rozśmieszyć. A ty się, biedaku, zakochałeś? Oj, durny ty, durny. To ja, Adiana, byłam twoja, mój ty biedny Borysie Tygrysie.

— Gggnnggchll… aaa… n...mnnmchll!

— A tak! Twoja! Jednak nie pamiętasz?

— Nnn… ee!

— To ja zaraz ci wszystko przypomnę.

Nie był pewien, czy chce, by cokolwiek mu przypominała. Wiedział jednak, że jego chcenie, czy — jak w tym wypadku — niechcenie, nie ma tu żadnego znaczenia.

— Myśmy się już rok temu poznali — zaczęła, spuszczając z uśmiechem przejrzysto-lazurowe oczy. — Koordynowałeś wtedy badanie rynkowe na temat pewnej wódki. Degustacja, pamiętasz? W ogromnym holu restauracji Europa były trzy stoliki, przychodzili ludzie, siadali, degustowali… Nic? Pracowało przy tym kilka dziewczyn… No i przy okazji ja.

Na moment zaszkliły jej się oczy. Spojrzała w okno, potem na podłogę, westchnęła, przetarła dłonią policzki, chociaż nic na nich nie było, i mówiła dalej:

— A ty byłeś taki niewinny słodziak. Dreptałeś za mną jak piesek, jak taki mały pudelek; łasiłeś się, umizgiwałeś. Byłeś brzydki, biedny… ale słodki. Na swój sposób słodko inny.

Usiadła na obrotowym stołku, skromnie, grzecznie, jak dobrze ułożona uczennica podczas ustnego na maturze. Odrzuciła włosy — słońce zagrało pięknie radosnym światłem w jej lazurowych tęczówkach. Spojrzała na niego, a on utonął w tym spojrzeniu.

— Badanie miało trwać kilka dni — opowiadała dalej — a my prawie od razu piliśmy testowaną wódkę na zapleczu, w takiej małej kanciapie z chłodziarką. A w tej chłodziarce wódki była jeszcze cała masa! Potem, wieczorem, u mnie, oczywiście wylądowaliśmy w łóżku. Obiecywałeś mi pomóc w malowaniu mieszkania, ale się z ciebie śmiałam, że jak wytrzeźwiejesz, to zapomnisz, że jesteś malarzem. Następnego dnia też wzięliśmy wódkę i znów skończyliśmy w łóżku. Ale już u ciebie. No ale potem, nazajutrz, ktoś nam przeszkodził… Czekaj, bo ślina ci cieknie.

Wyjęła z szafki duży kawał ligniny, otarła lekko brodę i policzki Szwerera, i położyła w miejscu po siniaku, dociskając mocno do krwawiącej rany. Słyszał cały czas powolne kapanie, pocieszał się jednak, że to pewnie w łazience zepsuł się kran. Tymczasem była to jego własna krew, która rytmicznie, z mimowolną synkopą, uderzała w szpitalną posadzkę.

— Mocno krwawisz — stwierdziła Adiana. — To już długo nie potrwa. Ale nie musisz się bać, ślina zdezynfekuje ranę.

Chciał okazać przynajmniej strach albo chociaż dezaprobatę dla całej sytuacji. Nim zdołał, zaczęła znów mówić:

— Ten, co nam przeszkodził nazywa się Aleksander Lew… I to był mój Aleksy. Jego pewnie pamiętasz.

Zaprzeczył z trudem, to znaczy przekręcił głowę w lewo, ale nie mógł już ruszyć jej z powrotem. Adiana chyba zrozumiała, a może nie, w każdym razie mówiła dalej:

— Aleksy… Potrafił czasem pokazać, że ma serce. Ale tylko czasem. A to stanowczo za rzadko. Za to w okazywaniu okrucieństwa był z niego prawdziwy maestro, o tak. Życie z tym człowiekiem było jak skakanie z mostu; codziennie: skaczesz i nie wiesz, czy tym razem będzie płytko i sucho, czy może znowu trzeba będzie utonąć. Tylko faceci tak potrafią! Zwłaszcza tacy! Samce alfa, czy jak im tam!

Przerwała, być może zdając sobie sprawę, że zaczęła mówić trochę za głośno, a być może tylko po to, żeby pozbierać myśli. Zaczęła znów, tym razem spokojniej:

— Z tobą było inaczej. Ty mi okazywałeś czułość, szacunek, i było mi przy tobie dobrze. Tylko że ja wtedy spodziewałam się dziecka. I to z nim, z tym alfa-samcem Aleksym. Nie powiedziałam ci, żebyś nie uciekł, bo w uciekaniu też nie ma lepszych niż faceci. Ale chciałam ci powiedzieć. Strasznie chciałam, żeby to było twoje dziecko. Bo jeżeli z kimkolwiek miałabym je wtedy mieć, kochać, wychowywać, to tylko z tobą. On tego dziecka nie chciał. Mnie postanowił ukarać, bo dopuściłam do tego, żeby… powstało. Nie potrzebował rodziny, potrzebna mu była zabawka, żywa lalka z otworem tu i tam, żeby jeszcze fajniej było się nią bawić. Wściekł się! Chciał mi coś zrobić! Uciekłam do ciebie, ale on… — emocje znów zaczęły brać górę nad tym, co mówiła — …mega super alfa-samiec Aleksy nam przeszkodził! Bo samiec może być w życiu lalki z otworami tylko jeden! Tylko ON! Znalazł mnie! Na tym teście wtedy! Znalazł ciebie! I nas wtedy rozdzielił! Najpierw ten młody z niebieskimi włosami, Szrama, zabrał ciebie, a potem Aleksy wziął mnie! On, z tym swoim chudym pomagierem, prawą ręką, tym jego podnóżkiem, taboretem do obsikiwania! Samiec alfa musi mieć takie taborety do obsikiwania, bo inaczej nie mógłby być samcem alfa! Ale ty tego nie wiesz! Dla takich jak ty są dużo dalsze greckie literki! Zamiast mnie wtedy ratować, chronić, uciekać ze mną i dzieckiem, to ty czekałeś! Bo praca! Bo byłeś wielki odpowiedzialny pan koordynator! Musiałeś warować na swoim posterunku! A później przyjechał ten napakowany Szrama i dałeś mu się wywlec, jakbyś też był zwykłą lalką z otworami! Żebyś chociaż dał mu w mordę, żebyś chociaż próbował, ale nie! Potulny, bezwolny, nieme cielątko przed ubojem! Pojechaliście sobie w siną dal! Faceci! Samce! Jesteście jak pasożyty, jak podskórne korniki! Pracujecie tymi waszymi wyszczekanymi żuwaczkami i żrecie, żrecie, żrecie!… Wyżeracie kanaliki, labirynty, skróty, obejścia!… Byle było którędy zwiać! Po drodze wypełniacie odchodami, i pchacie się do przodu i do przodu, ciało wije się, wyje z bólu, ale wy nic! A kiedy już przeżrecie się do serca, zaczynacie drążyć serce!… Tyle że tak się długo nie da, nie wiem, czy jest takie serce, które to wytrzyma, szczerze wątpię! A wiesz, jak to boli, kiedy umiera serce?! Wiesz?!… Nie odpowiadaj. Ja ci odpowiem: ŻADEN facet tego nie wie! A wiesz dlaczego?! Bo już wcześniej wyżarł sobie bezpieczną drogę ucieczki i gdy tylko serce kobiety zaczyna umierać, ucieka! Jak szczur!

Patrzyła na niego z potwornym wyrzutem, oddychała szybko, nerwowo odgarnęła z czoła włosy, choć i tak natychmiast opadły na to samo miejsce. Borys nie wiedział, co zrobić. Słuchał jej, ale wsłuchiwał się też w rytm kapania krwi, kto wie, czy nie bardziej. Zaczynał mieć wrażenie, że jest coraz słabszy, że jego serce tłucze się coraz mocniej, że to ono właśnie umiera. Zrobiło mu się gorąco. Obraz przed oczami poszarzał, kto wie, może by i całkiem pociemniał, gdyby nie wrzący emocjami głos Adiany:

— Prawdziwa kobieta milczy do czasu, zapamiętaj to sobie bardzo dobrze! Ciało może wyć, dusza może wyć, ale kobieta będzie milczeć! Będzie się uśmiechać, a tacy jak wy będą myśleć, że jest jej dobrze z takimi jak wy! Ale tylko DO CZASU! Wiesz, co było wtedy dalej?! Ty pojechałeś z tym niebieskim sukinsynem, a wiesz, co zrobił mój Lew Aleksy?! Najpierw mnie przeleciał, przypomniał dobitnie, w jakim celu lalki z otworami chodzą po ziemi, ale to widziałeś! I już wtedy powinieneś reagować jak normalny człowiek, ale po co, prawda?! Pasożyty jak ty nie mają tego w genach! Są do urzygu ugodowe! A takie sukinsyny jak Aleksy…! — Głos jej się załamał. Nabrała gwałtownie powietrza. Wstała. Podeszła do okna. Podciągnęła energicznie rolety i spojrzała prosto w słońce. Zamknęła oczy. Zaczęła mówić przez ściśnięte zęby, jakby coś ją dławiło, jakby usiłowała sama przełknąć to, o czym opowiadała:

— Wiesz co robią takie skurwysyny? Wiesz, do czego są zdolni? Nie wiesz. Nie masz tego w genach. Oni zabierają wszystko. — Po policzkach popłynęły łzy. — Najpierw w aucie biją do nieprzytomności!… Potem zabierają! Najpierw dziecko…! Moje…! A potem… Bo przecież taka kruszynka… to za mało dla alfa-samców! Potem ci zabierają życie! I to jest…! Kurwa, to jest według nich takie naturalne!… Więc ja też taka będę! Też potrafię zabrać życie i to nie raz! I niektórzy przekonają się o tym na własnej skórze! Moje dziecko umarło niewinne, więc jego niewinność za inną niewinność! To na początek! A potem rozprawię się z każdym winnym z osobna! PO KO-LE-I!

Stała przez chwilę wyprężona, oddychała szybko, zaciskała co chwilę pięści, aż siniały palce. Kiedy wreszcie odwróciła się w jego stronę, zamiast oczu miała pod powiekami przesuwające się w górę pasma krwistego mięsa; a zamiast łez po policzkach płynęło bladoczerwone osocze.

— Wiesz, co się teraz stanie? — spytała, chociaż bardziej stwierdziła, gdy patrzył na nią oniemiały, przerażony, całkowicie niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. — Nie musisz odpowiadać. Nie przemęczaj się. Pójdę teraz na górę, do niej.

Uśmiechnęła się, co w połączeniu z przesuwającym się pod powiekami mięsem wyglądało upiornie. Potem wyszła.

Chciał natychmiast uciekać, tyle że nie mógł ruszyć nawet palcem. Chciał wezwać pomoc, ale zęby były jak sklejone, a język twardy, gruby, obcy, do tego ta tlenowa maska na twarzy.

Miał tu zdechnąć, czy co?! Miał TAK zdechnąć?! Edith! Ocknij się!

— Yyyee… uuułłaaa! — wydusił z ogromnym trudem.

Za późno. Przy łóżku Edyty była już Adiana. Jej uśmiech wykrzywił się w groteskowy grymas. Borys przypomniał sobie słowa podpitego Sergiusza: „To ten… to te horrory”.

Edith chyba spała — może to lepiej. Jej łóżko podskoczyło nagle. Z potężnym impetem uderzyło w sufit, wbijając się w niego, krusząc z chrzęstem stare warstwy grubego tynku. Niemal natychmiast przekręciło się nieznacznie, raz, drugi, trzeci, coraz szybciej, a w końcu zaczęło wwiercać się w sufit, zostawiając na kruszonym stropie krwawy, brudny rozmaz.

Odruchowo zamknął oczy. Gruz i pył sypały się na niego coraz gęściej, wreszcie zaczęło skapywać coś ciepłego.

— No, to teraz ty, mój brzydki, biedny, ale słodki chłopaczku — głos Adiany był łagodny, chociaż pełen jadu.

Borys zaczął puchnąć… W zasadzie nie on sam, tylko znowu ten cholerny pęcherz. Parcie na mocz wzmogło się niemiłosiernie. Miejsce po siniaku bolało coraz mocniej, wreszcie zaczęło wręcz palić. Musiał otworzyć oczy. Dziura w pachwinie rozciągnęła się nienaturalnie, a ciało po bokach zaczęło pękać, pryskając krwią. Pęcherz rósł i rósł, w krótkim czasie znów sięgnął stropu, zasłaniając widok wbitego w sufit łóżka ze zmasakrowanym ciałem Edyty.

Nad sobą ujrzał twarz Adiany. Nie pamiętał, by kiedykolwiek widział ją tak blisko; delikatny meszek nad górną wargą, drobniutkie zmarszczki w kącikach oczu, małe uszy, znowu czyste, lazurowe, absolutnie krystaliczne oczy. Jak to możliwe, że o niej zapomniał?! Zazwyczaj, kiedy usilnie chciał sobie coś przypomnieć, obrazy mgliły się, zanikały, nie wyłapywał nigdy żadnych konkretów, ale zawsze miał poczucie, że jakieś konkrety gdzieś są — nieważne, że niejasne, że zamazane — istnieją, tylko on nie potrafi do nich dotrzeć. Ale w tym przypadku, w jej przypadku, nie wyłapywał nic! Chyba że zwyczajnie kłamała! A on uwierzył, bo miała najcudniejsze oczy i najwspanialsze włosy; i takie biodra, że można dla nich zwariować! A przecież mogła zwyczajnie zmyślać! Bawić się nim! Bo jej wolno! Bo ma nielimitowany dostęp do dobrej zabawy cudzym kosztem; jego kosztem! I chyba tej wersji należało się trzymać! Adiana to zwykła perwersyjna mitomanka! Gdyby mógł coś teraz powiedzieć! Na przykład: „Nawet nie wiesz, jak tobą gardzę! Nie wiesz, bo ty nic nie wiesz; bo pusta jesteś i prócz rozjechanej brochy nie masz żadnych innych dóbr przetargowych!”. Tak! To byłby dobry tekst, filmowy, wart powiedzenia, choćby za cenę życia, a ono, o czym zapomniał w ferworze innych myśli, wisiało na włosku.

Dotarło to do niego dopiero wtedy, gdy dostrzegł w jej dłoni lśniący skalpel. Może by nawet usiłował zapytać, co zamierza — była jednak szybsza. Jednym, długim pociągnięciem rozcięła jego nadbrzusze wraz z pęcherzem. Uryna dosłownie wybuchła, rozrywając cienkie tkanki. Niemożliwie skondensowany odór moczu o odczynie zasadowym w jednej chwili wypełnił pomieszczenie, drażniąc wrażliwy węch Borysa. Potem nastąpił potop.

Krzyk uwiązł mu w gardle. Mocz zatopił twarz, wdarł się pod tlenową maskę; chwila i miał go już w ustach, zaraz potem w przełyku. Dookoła przepływały różne sprzęty, strzępy papierowych ręczników, plastikowe kubeczki, pościel; wszystko wirowało, łóżko również zaczęło kręcić się wokół własnej osi. On tymczasem tonął. Oczy rozsadzał ból, ale nie chciał ich zamykać — bał się, że jeśli to zrobi, umrze natychmiast, a ciągle kołatała się w nim nadzieja na jakiś ratunek.

Szyby w oknie zatrzeszczały. Pękły. Fala uryny zmieszanej z krwią bryznęła na zewnątrz. Pomyślał, że to szansa. Po prostu wypadnie, gruchnie o ziemię czy co tam jest za oknem, może brukowa kostka, łóżko się pewnie połamie, on też się połamie, ale przynajmniej nie utopi się we własnych szczynach; w końcu tam, na zewnątrz nie jest tak ciasno jak tu, w małej szpitalnej salce.

Wtedy znów zobaczył nad sobą jej twarz okoloną falującymi niczym w oceanie włosami. Poczuł bolesny nacisk z boku szyi i nie od razu skojarzył ten fakt ze śmiertelnym zagrożeniem. Dopiero, gdy buchnęła ciepła krew, zasłaniając mu widok; dopiero, gdy nią rzygnął, a przed oczami znowu błysnął mu lśniący skalpel, wtedy zrozumiał — to wyglądało na koniec.

Rozdział 7

Piotr Beznogi oniemiał. Zazwyczaj wygadany, pewny siebie, żeby nie powiedzieć: bezczelny, otworzył usta i nie miał przy tym pojęcia, czy stało się to wskutek zaskoczenia, czy raczej ze strachu. Chwilę jednak potem, czując dreszcze, jeżące się włosy na głowie, musiał pogodzić się z drugą ewentualnością. Strach ścisnął mu gardło i jądra tak mocno, że — w pierwszym przypadku — mało się nie udusił, a w drugim — będzie potrzebował solidnej lupy, żeby zgolić nadmiar owłosienia.

Siedział w swoim biurze, a w zasadzie w ciasnej kanciapie na poziomie -3 żeńskiego pawilonu C w Eksperymentalnym Zakładzie Karnym przy ulicy Tyszowieckiej, skupiony, pracując nad obciążającym zeznaniem księdza Mataczaka, który — jak zdążył domyślić się z tego, co usłyszał od Lwa — nigdy już niczego nie zezna, a jego poturbowane truchło zostanie niby przypadkowo znalezione w jednym z garaży na Zajezdni. Mataczak miał w zeznaniu potwierdzić swoją winę. Trzeba to było tylko odpowiednio napisać, ubrać w słowa, potem rzucić na pastwę sztucznej inteligencji, która z nagrań licznych wypowiedzi tegoż duchownego, publicznych i nie tylko (sam Lew odwiedził go kilka razy, nagrywając przy okazji, jak zawsze zresztą, co się tylko dało), stworzy odpowiedni miks głosu, doda momenty zawahania, kaszlnięcia, chrząknięcia, pauzy, niektóre słowa zastąpi synonimami, a po mniej więcej godzinie zeznanie powinno być gotowe. Tyle że Beznogi nie miał dziś za grosz weny. Męczył się potwornie, wściekły coraz bardziej, coraz częściej spoglądając na zegarek, nasłuchując, czy korytarzem nie pędzi już do niego Aleksander, jak zawsze zaczepnie niecierpliwy i brutalnie nieznośny. Do tego wszystkiego Piotr strasznie się pocił. Odgarniał co chwilę lepkie kosmyki jasnych włosów, ocierał mokre czoło i policzki, denerwowała go klejąca się do pleców koszula, drażniła wilgoć pod pachami. Gdyby chociaż było tu okno, mógłby je otworzyć, zrobić przeciąg, drzwi na korytarz zostawił przecież nie zamknięte. Co tam zresztą jakieś okno! Gdyby była tu klimatyzacja! Wtedy, o tak, a nawet bardzo, bardzo tak, wtedy nawet najbardziej upierdliwa praca szybko stałaby się przyjemnością! Dlaczego nigdy o tym nie pomyśleli? Dyrektor więzienia, Pacanek, też chętnie skorzystałby z klimatyzacji; na pewno sam teraz kisił się we własnych, wywołanych upałem, zapachach i sosach.

A Lew mógł nadejść lada chwila! Beznogi szczerze nienawidził takich sytuacji! Tego ciągłego przymusu wywiązywania się, udowadniania, że cały czas działa na najwyższych obrotach! No i nienawidził wtórnych — ich chyba najbardziej! Przyprowadzeni regulaminowo, kładli się grzecznie, nie mając o niczym pojęcia; robił im w mózgu czystkę, wypełniał ją czymś w miarę sensownym czyli stadnie użytecznym; budzili się zupełnie nowi, wychodzili. Program działał tak, że chwilę po opuszczeniu murów, zapominali wszystko od chwili przebudzenia. I zaczynali normalne nudne życie. Żaden z nich nie dostawał nawet cienia szansy, by zastanowić się, by zrozumieć, jakim ogromem pracy Piotra ta ich życiowa nuda została okupiona. Wiele razy chciał z tego powodu własnymi paznokciami wydrapywać swoje zasługi na ścianach. Niedoceniony, poniżany, wykorzystywany, wysysany ze wszystkiego, co cenne przez tą ruską kreaturę — Aleksandra Lwa.

Beznogi spędzał w kanciapie tyle czasu, że sam czuł się jak osadzony, w dodatku z wpisanym w akta dożywociem. Kanciapa, jakkolwiek wygodna i wielofunkcyjna, zastępowała mu w zasadzie normalne życie. Służyła za:

— kuchnię — była mikrofalówka, lodówka i czajnik elektryczny,

— sypialnię — w kącie stało rozkładane łóżko, w tym momencie złożone,

— łazienkę — obok łóżka była miedniczka, a na ścianie lustro, w razie czego mógł się w miarę odświeżyć, zwłaszcza że był tu kran z nasadką do zamontowania szlaucha, czynny.

Nawet seks tu uprawiał, chociaż jak dotąd wyłącznie ze sobą.

Kiedy więc tak siedział, męczył się z zeznaniem księdza Mataczaka, pocił ohydnie, wściekał coraz bardziej, nagle dosłownie zamarł! Ekran komputera zapadł się w sobie, został wessany czy cholera wie co (trudno było to jakoś sensownie opisać), a w jego miejscu wykwitła twarz! Realna, namacalna, lśniąca — w pierwszej chwili przyjął, że zwyczajnie spocona podobnie jak jego — tyle że bez wątpienia kobieca, ładna, nawet piękna — zmysłowe duże usta, jasna cera, rdzawe bujne włosy, chociaż posklejane, może mokre. Miała zamknięte powieki i wyglądała bardzo pociągająco, ale kiedy je otworzyła… Piotra Beznogiego przeszyła seria nieprzyjemnych dreszczy, skutkiem których zamachał śmiesznie rekami, jakby to mogło w czymkolwiek pomóc. W miejscu jej gałek ocznych przesuwało się mięso! Długie lepkie krwiste pasma tkanki, oślizgłe, wstrętne, jakby nadpsute, nawet poczuł obrzydliwy zapach tego nadpsucia; jak przepychające się węże albo zapasione glisty czy tasiemce. Potem otworzyły się usta i przesuwało się w nich to samo. Do tego ten coraz gorszy smród! Zdał sobie sprawę, że jeszcze chwila, a ten odór wślizgnie mu się aż do żołądka, zasmrodzi wszystko w środku, jakby to cuchnęły jago trupiejące wnętrzności.

Nagle niemal wszystko wkoło zgasło, został tylko wypełniony twarzą ekran lub raczej dziura po nim w czarnej przestrzeni.

Bał się poruszyć. Niby wyczuwał nogami krzesło, na którym siedział, ale go nie widział; opierał stopy na podłodze, lecz jej nie widział także — wstrętne uczucie — zaczynał tracić pewność istnienia i krzesła, i podłogi, nawet blatu biurka; nawet w końcu samego siebie.

Tymczasem wilgotna twarz zyskała oczy, pozornie normalne, jednak co chwilę uciekały gdzieś w górę, jak wsysane krople wodnistego mleka z tęczówkami. Zdał sobie sprawę, że zna tę twarz. Jakiś rok temu Lew żył z pewną wtórną, a znalazł ją tu, na Tyszowieckiej, potem osobiście zrecyklizował, a później… Piotr coś tam niby pamiętał, ale za dużo wtedy pił, więc niczego nie był na sto procent pewien. Ta wtórna miała chyba mieć dziecko z Lwem. Chyba tak. Ale poszła w tango z jakimś innym wtórnym, na co Lew się strasznie wściekł. Dostał amoku białej lwiej gorączki. A kiedy Lew dostaje amoku, lepiej nie stać wtedy na jego drodze. Zresztą, może było tak, że najpierw się wściekł i dlatego ta ruda wtórna poszła w tango, a wściekł się z powodu dziecka?… Piotr już dokładnie nie pamiętał. Dla niej, w każdym razie, wszystko skończyło się bardzo źle, a ten jej… Jak on się nazywał? Tyle upłynęło już czasu. Kołatało się Piotrowi tylko nazwisko Szwerer… Hmm, tak, to musiał być on. I ten właśnie jej wtórny Szwerer sam się przyznał do morderstwa! Piotr osobiście tworzył jego matrycę — facet miał się przyznać, trafić tu, na Tyszowiecką, jako osadzony, i zostać zrecyklizowany jeszcze raz. I tak też się stało, chociaż nie obyło się bez problemów, a skończyło na tym, że trzymali Szwerera ładnych kilka dni w farmakologicznej śpiączce. Pełnej sprawności mózgu nie udało się odzyskać. Trudno, nie każdy musi być geniuszem — jak mówił czasem Lew: „Prymitywy są fundamentem społeczeństwa”. Ale co było dalej z tym Szwererem? Wyszedł z więzienia i w zasadzie więcej już Piotra nie obchodziło; ani to, ani jakaś tam ruda, zaciążona przez Lwa, wtórna.

I teraz nagle znalazł się oko w oko z jej twarzą w kompletnej ciemności. A ona patrzyła na niego tymi mlecznymi oczami i cholera wie, czego chciała! Myśli przepływały błyskawicznie jedna za drugą: Co ta Lwia panna do mnie ma?! Od roku gryzie glebę! Nudziło jej się tam?! No, tam musi być raczej nudno, rok w bezruchu, nie można zrobić makijażu, przeglądać socjali, strzelać codziennych selfików…! Jest do tego ciemno! Do chuja, tak samo ciemno, jak teraz tutaj!

Postanowił wyjść, póki jeszcze pamiętał, gdzie jest wyjście z tego pokoju. Postanowił, ale wykonanie okazało się niemożliwe. Co prawda wstał, jednak jej twarz nie została tam, gdzie powinna, czyli niżej, w miejscu monitora, o nie. Miał ją cały czas przed oczami, lekko uśmiechniętą, jakby pytającą: „Chcesz już iść? Dopiero zaczynamy”. Cofnął się, odsuwając krzesło — to również nic nie dało, jedynie jej uśmiech był czytelniejszy. Zrobił krok w tył, zachwiał się, bo zdał sobie sprawę, że krzesło gdzieś tam za nim ciągle stoi i łatwo będzie się o nie potknąć, wywrócić, poturbować. Zaczął tracić równowagę, zamachał więc znowu rękami. Z trudem odzyskał pion.

— Znikaj, do kurwy nędzy! — Machnął sobie przed nosem, jak gdyby ta twarz była muchą lub natarczywą komarzycą. Nie wskórał absolutnie nic. — Znikaj, mówię!

Twarz uśmiechała się arogancko, zdając się pytać: „Co ty chcesz zrobić, śmieszny chudy człowieczku? Kogo ty chcesz przekonać?”.

— Czego ty chcesz?

Twarz spoważniała, prawie usłyszał, jak powiedziała bezgłośnie: „Wreszcie zaczynasz mówić z sensem”.

— Znam cię.

„Nie mogłeś zacząć tak od razu?”

— To znaczy, pamiętam cię, ale nigdy nie poznałem.

„Poznałeś. Bliżej niż ktokolwiek powinien”.

— Że co?!

„Że aż tak pijany wtedy nie byłeś. Wóda na pewno nie zatarła wszystkiego”.

— Naprawdę nie wiem.

„Wiesz. Ale jeśli wolisz dalej udawać, ja ci wszystko przypomnę. Sekunda po sekundzie. Teraz, kiedy już cię znalazłam, mogę zrobić z tobą, co tylko zechcę”.

— To znaczy?!

„Dokładnie to, śmieszny mały człowieczku — śmierć za śmierć”.

— Zabijesz mnie?!

„Kiedy będziesz gotów”.

— Aha, czyli teraz nie jestem?!

„Teraz nie byłoby niespodzianki. Nie możesz się spodziewać, musisz dojrzeć. Wtedy się znowu zobaczymy”.

— Aha! Aha! Czyli gówno możesz mi zrobić! Tylko gadasz! Straszysz! — Cofnął się jeszcze o dwa kroki, ale tym razem zbyt nerwowo. Zawadził o krzesło, które odjechało w tył, a on poleciał bezwładnie w ślad za nim. Wylądował twardo na zimnej posadzce, uderzając tyłem głowy w sztywne siedzisko. Na sekundę pojaśniało mu w oczach, ale natychmiast wszystko wróciło do normy, to znaczy jej twarz nadal tkwiła na wprost jego nosa. Doszedł tylko nieprzyjemny ból z tyłu głowy.

„Marnie zdechniesz”.

— Chyba ty!

„Ty i ten twój Lew”.

W tej samej chwili drzwi do kanciapy gwałtownie się otworzyły, popychając w przód krzesło wraz z siedzącym przed nim na posadzce Piotrem. Twarz natychmiast znikła. Oślepiło go światło, które znów zajaśniało w kanciapie, zdążył jednak zauważyć kant blatu stojącego przed nim biurka, a ułamek sekundy później uderzył weń boleśnie czołem. Usłyszał też nad sobą nerwowe, głośne, jakże znienawidzone:

— A ty co?!

W ten sposób mógł zadawać pytania tylko jeden człowiek na tej planecie — Aleksander Lew.

Piotr podniósł się niezgrabnie z podłogi, rozcierając czoło i mrużąc oczy.

— A może najpierw dzień dobry? — warknął i natychmiast tego pożałował. Aleksandrowi pod żadnym pozorem nie wolno było odwarkiwać ani nic z tych rzeczy.

— Chuj nie dzień dobry! Zeznanie masz?!

— Nie mam jeszcze.

— Jak nie mam jeszcze?! Jak nie mam jeszcze?!

— No nie mam! — również krzyknął. Podsunął sobie krzesło, usiadł twardo. Wbił wzrok w ekran. Powinien chyba cieszyć się, że jej już tam nie było, czuć ulgę czy coś, ale zamiast tego był coraz bardziej rozczarowany.

— No tak! — Lew pokiwał głową. — A dlaczego ty się tu na tym starym gracie pierdolisz, zamiast pracować jak człowiek?! I chowasz się po tych swoich kanciapach, czy jak wy to nazywacie!

Piotr nie chciał teraz wyjaśniać, że tutaj najlepiej się czuje, że na tymże właśnie „starym gracie” stworzył podwaliny do całego projektu Drugi koniec małpiego ogona. Ten stary wysłużony komputer pamiętał początki tego projektu, wszystkie wzloty, każdy upadek, nie raz ratował Piotrowi tyłek w skrajnych sytuacjach; był jak sprawdzony przyjaciel. A przyjaciół nie odstawia się do lamusa tylko dlatego, że są starzy. Tyle że Lew nie byłby w stanie tego zrozumieć. Dla niego liczyło się zawsze tu i teraz, bez sentymentów, bez przyjaciół. Jedynym przyjacielem Lwa była nowoczesna technologia.

— Zostaw ten złom i weź się do normalnej roboty! — wydzierał się tymczasem Aleksander.

— Cały czas jestem w robocie!

— To w takim razie znowu chlasz!

— Co?!

— Słyszałeś! Inaczej byś się nie chował po tych waszych kanciapach!

— Nie piję!

— To co robiłeś na podłodze?!

— A od kiedy się chla na podłodze?!

— Beznogi! Nie prowokuj mnie dzisiaj! Ty, jak chcesz się nachlać, to wlazłbyś nawet POD podłogę, byle bym tylko JA nie widział!

— Ale ja nie piję już od dziewięćdziesięciu trzech dni!

— Tak to możesz, wiesz! Temu swojemu sponsorowi! Co na podłodze robiłeś?!

— Gówno robiłem.

Lew poderwał Piotra do góry, aż strzelił gdzieś w głąb pomieszczenia guzik z jego bladożółtej koszuli, i ustawił pionowo blisko siebie.

— Co robiłeś?! — powtórzył trochę ciszej, ale za to z większym naciskiem, chuchając mu w nos zapachem anyżowej drażetki, a potem dobitnie wycedził: — Jeżeli zacząłeś chlać, szukasz sobie od zaraz nowej roboty! Od zaraz! Koniec z małpim ogonem!

— Spadłem z krzesła.

— No, jebał ty mać! — Lew nie krył w głosie politowania. — Naprawdę?!

Puścił Piotra, a właściwie odepchnął, otrzepał sobie marynarkę z nieistniejących pyłków. Usiadł. A ponieważ w pokoju krzesło było tylko jedno, a łóżko stało złożone pod ścianą, Beznogi musiał też od teraz stać. Stał więc, coraz mniej pewnie, przestępując z nogi na nogę. Przeszło mu przez myśl, że mniej niepewnie czuł się przy tej tam, jak jej było na imię… niż teraz przed Lwem, który całkiem spokojnie powiedział:

— No to jak ty tak bez powodu spadasz z krzeseł w biały dzień i do tego jeszcze NIE PIJESZ, to ja już, powiem ci, nic nie wiem. A wydawało mi się jeszcze chwilę temu, że wiem. Wiesz? Wydawało mi się, że wiem co nieco. Ale ty właśnie starasz się wsadzić swojego pokrętnego chujka… prosto w mój jasno myślący rozum. A tam jest szlaban dla pokrętnych chujków! Rozumiesz ty mnie?!

Zanim Beznogi odpowiedział, jego ciało samo zareagowało, niepewne swojego losu, i przytaknęło głową kilkakrotnie.

— To nie jest tak, Aleksy.

— Nie tak?

— No nie. Niczego ci nie wmawiam. Musiałem przysnąć nad tym księdzem. Po prostu. Przysnąłem… I odjechałem. Z tym krzesłem.

— Beznogi — zaczął twardo Lew. Spojrzał w ekran, gdzie widniała już część dwukanałowego wykresu powstającego właśnie zaznania księdza Mataczaka. — Ten ksiądz to sprawa PRIORYTETOWA. I nie po to znam to słowo w waszym języku, żebyś teraz nie mógł go pojąć, a ty jakoś nie możesz, co mnie bardzo dziwi. I drażni. I wkurwia coraz mocniej! Bo ja mówię, a tobie to lotto! I lejesz na to, co w tej chwili ważne! Bo przysypiasz! Jak jakiś głupawy szczeniak po upojnej nocy spędzonej w jednym łóżku z PS-piątką! Z krzesłem odjeżdżasz! Zamiast korzystać z normalnego sprzętu, pierdolisz mi się tu z tym ramolem! I wydaje ci się, że możesz sobie ze mną pogrywać! Widzisz, ile tego?! A Lew nie odpuszcza! Zwłaszcza takim anemikom jak ty! Weź się, Beznogi, do kupy! Bo kiedy ja cię wezmę do kupy, to dopiero się wtedy nie pozbierasz!

— Pamiętasz tego Szwerera? — wypalił nagle Piotr. Aleksander zamarł. Nieznacznie pobladł.

— Kogo? — spytał, chociaż widać było, że doskonale wiedział, kim jest Szwerer.

— Szwerera. Tego, jak mu tam było… Jak on miał na imię?

— Pamiętam Szwerera — odpowiedział Lew bardzo wolno. — Do czego ci teraz Szwerer?

— Do niczego. Kto to był ta jego… ta twoja… Jak jej było?

— Adiana, bladź jebana. — Lew nadal mówił bardzo powoli, ale z każdym słowem coraz głośniej. — Po co się pytasz o nią?! I o niego?!

— Bo mi się przyśnili — wypalił znowu bez większego zastanowienia. — Dzisiaj. Kiedy przysnąłem. Pewnie dlatego spadłem.

Aleksy wbił w niego świdrująco-drylujący wzrok i bardzo długo nie przestawał świdrować nim i drylować. Beznogi aż się przygarbił, pobladł, ale wzroku nie odwrócił. Lustrowali się coraz bardziej wnikliwie, nieustępliwie, aż wreszcie Lew stwierdził dziwnie obojętnie:

— Ten twój Szwerer zaczyna się nam chyba sypać. Dzwonił Sergiusz. Spanikowany. Kazałem mu nie spuszczać go z oka.

Beznogi oparł się o ścianę. Coś mu zaczęło nagle niebezpiecznie pasować — twarz w monitorze, nierealna czy realna, to teraz nie miało znaczenia, i Szwerer, który zaczyna się sypać. Te dwie rzeczy bardzo do siebie pasowały, nie od dziś zresztą. Przytłumiony wejściem Lwa strach znowu zaczął się wzmagać. Twarz tej kobiety była tak prawdziwa, tak namacalna… Nie mogła być snem!

— Żabę połknąłeś? — Lew rozparł się wygodnie, założył dłonie za głowę.

— Tego Szwerera trzy razy recyklizowaliśmy, z tego, co pamiętam — odezwał się trochę niepewnie. Nie chciał żeby Aleksander zaczął coś podejrzewać. Jeszcze nie teraz.

— Trzy… A może cztery — odpowiedział swobodnie. Westchnął głęboko.

— I za każdym razem były problemy. Może przez to Sergiusza teraz coś niepokoi. Tyle razy nie recyklizowaliśmy jeszcze nikogo.

— No. — Lew zamknął oczy. — Nikogo. — Oddychał spokojnie, odpoczywał. Nadal mówił obojętnym głosem, wszystkie emocje gdzieś nagle uleciały: — Może ty masz rację. Nikt w końcu nie wie, czy można tak jednego recyklizować i recyklizować… i recyklizować…

— No właśnie…

Przerwało mu nagłe buczenie wibracji telefonu Lwa. Ten spojrzał, kto dzwoni. Zamarł. W małym ekraniku zobaczył znajomą twarz — ale jakąś inną, dziwną, z otwartymi szeroko oczami, tyle że działo się z nimi coś nienormalnego. Podobnie było z otwartymi ustami — wyglądały… Nim zdołał przyjrzeć się dokładniej, twarz zniknęła. Ustała również wibracja. Nie wyświetliło się też żadne przychodzące połączenie. Patrzył w ciemny ekranik, nie mogąc wyjść z rosnącego osłupienia. Przekonywał sam siebie, że to nieprawda, ale im mocniej to robił, tym silniej umacniał się w przekonaniu, że była to jej twarz. Jej — Adiany. Ale jakim cudem?! Ktoś to robił?! Dzwonił i przesyłał jej zdjęcie?! Tyle że to nie wyglądało na zdjęcie! Gdyby chciał, mógłby zanurzyć palec w ekran, dotknąć jej! Po co zresztą ktoś miałby robić coś takiego?! Dla szantażu?!… Spojrzał na Beznogiego. Dziwne… ale wyglądał, jakby doskonale wiedział, co się dzieje; i jednocześnie bał się tego!

— Posłuchaj ty mnie, Piotr — zaczął Aleksy cicho, bardzo poważnie, ale nie dokończył. Przecież Piotr nie mógłby czegoś takiego robić! Nie on! Kto jak kto, ale w życiu nie Piotr…! Ale może jednak…?! — Dzwoniłeś do mnie?

— Kiedy?! — Beznogi wyglądał na kompletnie zaskoczonego pytaniem.

Lew zdawał sobie sprawę, że to, co za chwilę powie, zabrzmi trochę niedorzecznie.

— Teraz.

— Teraz? — Piotr był coraz bardziej zdziwiony.

— No przed chwilą!

— Nie rozumiem.

— Nie rozumiesz! Chyba pytam po polsku! Dzwoniłeś do mnie przed chwilą?!

— Ale jak?! Nie!

— Nie?!

— No nie!

— Nie wysłałeś mi żadnego zdjęcia?!

— No mówię przecież!

— W takim razie kto?!

— Ale jakie zdjęcie?!

— Jej.

— Jej?!

Lew tupnął w posadzkę obiema nogami i krzyknął:

— ADIANY!

Adiana, no oczywiście! — Beznogi palnąłby się w głowę, gdyby nie Aleksy. Że też nie mógł sobie przypomnieć takiego imienia!

— Ktoś ci wysyła jej zdjęcia?! — spytał.

— Nie wiem, czy to było zdjęcie…

— Nie zdjęcie?!

Lew chyba po raz pierwszy wyglądał, jakby nie wiedział, co powiedzieć. Piotrowi przeszło przez myśl, że może warto jednak wspomnieć, że Adiana wcale mu się nie przyśniła, tylko wręcz przeciwnie, tak przeciwnie, że nawet w jakiś sposób z nią rozmawiał. Jednak widząc zagubienie Lwa, poczuł satysfakcję — wreszcie los w jakiś sposób dowalił temu pewnemu siebie ruskiemu bykowi — najwyższy czas! Postanowił mu nie pomagać, o niczym nie mówić, nie wyciągać przyjacielskiej dłoni, niech się męczy, niech dalej mu się wydaje, niech nadal usiłuje dociec, co się dzieje; chociaż raz nie panuje nad sytuacją, a czymś takim… O tak, czymś takim można się w tej chwili jedynie napawać!

Rozdział 8

Siarczysty policzek sprawił, że Borys rozejrzał się przerażony. Obok łóżka siedział Sergiusz, ale czy bardziej zatroskany, czy oburzony, ciężko było się zorientować.

— Obsikałeś mnie! — powiedział zbyt głośno, nie kryjąc głębokiej urazy.

Pokój był jasny, jak na początku, słońce beztrosko wpadało przez niezasłonięte okno. Zniknęła maska z tlenem, wenflon i cewnik. Co jest, w dupę mać?! — Borys uniósł się na łokciach, rejestrując, że jest rozkryty i mokry; pościel, materac łóżka, część podłogi oraz szafka również były zmoczone. Zauważył jeszcze, że nie ma bielizny, tylko śmieszną, zielonkawą ni to koszulkę, ni nie wiadomo co, której połę, podciągniętą prawie pod brodę, trzymał w dłoni.

— Ty możesz chodzić! — odezwał się z głębokim wyrzutem Sergiusz. — Możesz! Dlaczego więc, skoro możesz wstać i pójść do kibelka, lejesz, ten… na mnie przez sen? W dupę mać!

— Cicho! — przerwał mu Borys. — Daj się skupić! Ona mi się przyśniła!

Serek zamknął otwarte do kolejnych wymówek usta. Uważnie przyjrzał się przyjacielowi.

— Myślałem już, że cię, ten… pod tym twoim blokiem na amen załatwiła, ta wiedźma — rzekł z troską. — Dobrze, że przyleciałem. Wyglądało, że ten… że na amen!

— Byłeś…?

— Jak tylko powiedziałeś, że chcesz z nią rozmawiać, wyleciałem. Miałem przeczucie. Dobrze, że niedaleko.

Ciężko, ale też błogo zrobiło się Borysowi w głowie i na duszy. To jest przyjaciel, przemknęło mu przez myśl, to jest druh!

— I to ty mnie tu…? — Nagłe wzruszenie ścisnęło mu gardło.

— Wziąłem cię na ramię, jak nas na kursie uczyli i zaniosłem do taksówki. I przyjechaliśmy. Wiłeś się, jakby cię, ten… wrzątkiem ktoś polewał.

— Wiłem?

— Jak piskorz! Jak węgorz! — Sergiusz uśmiechnął się, zapominając, że brakuje mu w uzębieniu górnej lewej czwórki i piątki. — Co ja gadam! Jak, ten… wąż, w dupę mać! Tak mi się wiłeś, stękałeś, język wywalałeś! Od razu cię przyjęli, myśleli, że to otrzewna; zaraz USG, krew… — Spoważniał. Wbił wzrok w podłogę, twarz mu spochmurniała. — Powiedziałem, że twój jestem, ten… partner, bo nie chcieli mnie wpuścić — wymamrotał ponuro. Od razu też poczerwieniał na policzkach.

— Partner? Czyli, że co?

— No, ten… że my razem, wiesz… jesteśmy ze sobą.

Borys całkiem osłupiał.

— I wpuścili cię?

Serek niepewnie pokiwał głową, co mogło znaczyć, że nie wiedział do końca, czy to dobrze, że wpuścili, czy źle.

— A ty wiesz, że tu byli moi rodzice? — Borysowi łzy nabiegły do oczu. Pociągnął donośnie nosem.

— Rodzice?! — Serek miał minę, jakby fakt, że ktoś ma rodziców, był tak samo prawdopodobny, jak lądowanie na Słońcu. Szybko jednak przywołał się do porządku. Jego twarz wyrażała głęboką troskę, kiedy stwierdził: — Ale, ten… Przecież ty zawsze tylko z mamą…

— No właśnie! — Borys przestał nad sobą panować i zapłakał szczerze. — Ty nawet nie wiesz, co się tu wyprawiało — dodał ledwo zrozumiałym głosem.

Sergiusz otworzył szufladę metalowej szafeczki przy łóżku, wyjął z niej duży kawał ligniny, podał załzawionemu przyjacielowi. Ten zanurzył w niej twarz i rozryczał się na dobre. Rozdzierające spazmy wstrząsały ciałem, a łzy spływały rwącym strumieniem.

Serek rozglądał się nerwowo po pokoju, zerkał na drzwi, kręcił się na metalowym obrotowym stołeczku; wyglądało, że chciał coś zrobić, ale nie wiedział, czy może.

— Przytul, durniu! — ponaglił zrozpaczony do granic Bryś.

Pleban natychmiast wykonał polecenie, przysiadając niezgrabnie na łóżku. Przycisnął druha do tęgiej piersi i począł klepać rytmicznie w plecy. Ktoś mu kiedyś powiedział, że takie klepanie przypomina klepanemu bicie serca, które słyszy i czuje nienarodzone dziecko w łonie matki, klepał więc zawzięcie. Przyjaciel chyba się uspokajał. Serek szybko podał mu drugi kawał ligniny.

Borys smarknął ambitnie. Wytarł zaczerwienione oczy.

— Ale my nie jesteśmy z sobą — zauważył.

— Nie… No, nie! Tak tylko powiedziałem pielęgniarkom.

— Jesteśmy przyjaciółmi.

— Tak.

— I nic nas nie łączy, tylko przyjaźń.

— No… tak.

— Okej. — Odetchnął głęboko. Był już prawie spokojny. — To teraz ci opowiem, co się tu działo. Tylko nie jestem pewien, czy to było naprawdę, czy mi się to śniło, czy co?

Zaczął opowiadać, nie szczędząc najdrobniejszych szczegółów. Mówił, mówił, mówił, Sergiusz zaczął dla niepoznaki lekko podziewywać, ale ani na chwilę nie tracił wątku. To, co słyszał, optymizmem bynajmniej nie napawało. Nie ulegało wątpliwości — i to było najgorsze — że przyjaciel potrzebował natychmiastowej pomocy. Tu już sama obserwacja z wycieraniem tyłka, które nakazał Lew, nie mogły wystarczyć. Trzeba było radykalnych posunięć. Sergiusz zadrżał mimowolnie, bowiem osoba, z którą znów musiał się skontaktować, niezmiennie od lat wzbudzała respekt i napawała go lękiem. Osobą tą był, rzecz jasna, Aleksander Lew, dwumetrowe straszne chłopisko o niebieskich oczach dziecka, naukowiec-geniusz (choć akurat tego drugiego Sergiusz nigdy nie był pewien); mózg projektu o nazwie Drugi koniec małpiego ogona, który polegał, jak to roboczo nazwali i tak zostało do dziś, na recyklizowanju (chociaż czasem, zwłaszcza na początku, mówili też o formatowaniu) więźniów. Wszystko odbywało się w Eksperymentalnym Zakładzie Karnym przy ulicy Tyszowieckiej w specjalnie do tego celu zaadoptowanych pomieszczeniach na poziomie -3 pawilonu C części żeńskiej.

Aleksander Lew był człowiekiem, który zjednał sobie przychylność wszystkich najbardziej wpływowych w tym mieście oraz kilku najważniejszych w kraju. Jego przeszłość była pełna okupionych ciężką gotówką niedomówień, a teraźniejszość równie kosztowna i jeszcze bardziej niejednoznaczna. Sergiusz pracował dla niego już grubo ponad cztery lata, przy czym Borysem Szwererem opiekował się gdzieś tak od roku. Wcześniej było trzech innych, jednak Borys stanowił przypadek szczególny — oficjalnie dwukrotnie recyklizowany, za każdym razem z ogromnymi trudnościami, skazany ostatnio za zabójstwo swojej partnerki wraz z jej nienarodzonym dzieckiem. Sergiusz nie chciał znać szczegółów tej zbrodni, żeby nie rzutowało to na jego stosunek do podopiecznego. Chciał zachować jak najwięcej obiektywizmu, jednak wrodzona ciekawość i dokładność zwyciężyły. Zarówno w jego pracy jak i w życiu nie mogło być żadnych niedomówień. Postanowił traktować Szwerera jak kogoś bardzo chorego, komu potrzebna jest nieustanna pomoc. Pech jednak chciał, że — jak to się zwykło mówić — odbierali często na tych samych falach, szybko więc złapali nić porozumienia, przywiązali się do siebie, polubili, wreszcie zaprzyjaźnili. Aleksander Lew nie tolerował przyjaźni między opiekunami a wtórnymi, tępił ją surowo. Sergiusz widział, jak kończą ci, którzy za mocno związali się z podopiecznymi. Trzymał więc emocje na wodzy, a przynajmniej się starał. Grał obojętnego i twardego. Jak długo jednak można zachowywać obojętność i twardość, kiedy najbliższy przyjaciel znajduje się w najpoważniejszym z możliwych niebezpieczeństwie?! Sergiusz nigdy wcześniej nie spotkał się z podobnym przypadkiem. Jego uporządkowany świat również się przez to chwiał — dobre i złe energie, splątane ze sobą, coraz mocniej zwichrzone, co groziło ich wzajemnym wymieszaniem, burzyły dotychczasowy ład, rujnowały spokój. Borysowi należało bezzwłocznie pomóc! Wtedy, pod blokiem, prawie dogorywał. Zwinięty niczym embrion, zarzygany, trząsł się cały i rzęził brzydko. Sergiusz z trudem go rozprostował, ułożył na wznak, odchylił do tyłu głowę, palcami usunął resztki wymiocin z ust — przygotowywał się psychicznie do reanimacji, którą chwilę później rozpoczął. Zatkał przyjacielowi nos, wdmuchiwał rytmicznie powietrze, a w przerwach pomiędzy wdmuchiwaniem robił energiczny masaż serca, zupełnie niepotrzebnie, bo Borys cały czas był przytomny, tylko nieobecny duchem. W taksówce krzyczał i straszliwie klął. Taryfiarz nawet w pewnej chwili zjechał na pobocze, każąc im natychmiast, jak się wyraził, „spierdalać i to w podskokach”. Trzeba było go szybko udobruchać, w czym niezwykle pomocna okazała się propozycja potrójnej zapłaty za kurs.

Na szczęście w izbie przyjęć nikt już nie stwarzał problemów. Borys trafił natychmiast na OIOM, a Sergiusz Pleban, cały w rozpaczy i niepewności losu przyjaciela, zmęczony i nie mniej przerażony, poczłapał piechotą do domu. Natychmiast powiadomił o wszystkim Aleksandra, który zalecił baczną obserwację z podcieraniem tyłka włącznie.

Od tego momentu minęły trzy dni. Borysa w międzyczasie przeniesiono na zwykły oddział. Sergiusz od razu przybiegł z wizytą.

Teraz siedział, słuchał i z każdą chwilą był coraz bardziej przerażony. To przerażenie stymulowało go, dodawało energii, pchało do działania — takie zachowanie nie pasowało do ciamajdowatej, udawanej wersji Sergiusza znanej Borysowi — ale to już teraz nie było ważne. Szwererowi groziła prawdopodobnie kolejna recyklizacja, po której stałby się znowu kimś innym, kto na pewno nie będzie znał Sergiusza Plebana. Była też inna możliwość — recyklizacja mogła się nie powieść. Wtedy Borysowi groziła permanentna śpiączka równoznaczna z jego kasacją jako jednostki nierokującej żadnej nadziei na wyleczenie. Tak czy owak Sergiusz mógł już spokojnie zaprzestać swojego aktorstwa.

— Wiem… co musimy — powiedział, kiedy tylko opowieść Borysa dobiegła końca, ostatkiem sił panując nad drżeniem głosu. Nie było to jednak drżenie spowodowane strachem, jak pomyślał Borys, lecz rosnącym z każdą chwilą poziomem adrenaliny.

— Ja też wiem — odparł natychmiast Szwerer. — Nie wiem tylko, czy to, że tu teraz jesteś, to już prawda, czy dalej mi się śni ten horror.

— Jestem tu. Ciebie też widzę i słyszę, więc to nie może być twój horror.

— Tak myślisz? — zapytał jakoś tak nieśmiało.

— Tak. I już o tym nie gadajmy. Czasu szkoda.

— Masz rację. — Borys pokiwał głową.

— Rozmawiałem dziś z lekarzem. Jutro mają cię wypisać. Nic nie widzą i nic nie wiedzą. Chcieli cię przenieść na neurologię, poobserwować, ale że nie ma tam w tej chwili wolnych łóżek, poczekasz sobie, mój przyjacielu, w domu. Jak się łóżko zwolni to zadzwonią. Nie wiadomo, ile to potrwa, więc musimy się szybko uwijać.

Oniemiały Borys przyjrzał się przyjacielowi, który mówił zadziwiająco składnie, gładko, nie ślinił się, ani razu nie zająknął, nie użył swojego słynnego „ten”, a jakby tego było mało — wyglądało, że coraz mocniej się rozkręca, zaatakował bowiem kolejną porcją słowotoku:

— Mam trochę znajomości. Nic się nie przejmuj. Na Tyszowieckiej są ludzie, którzy mogą nam obu pomóc. Chyba najwyższy czas, żebyś ich poznał. Pojedziemy do mnie, pomieszkasz tam trochę, a ja zajmę się resztą. Ty się u mnie przyczaisz, dojdziesz do siebie, może pomyślimy o zmianie pracy, ale na razie ważne jest, żebyś do swojego mieszkania już nie wracał. Dla twojego dobra.

Znajomości?! Na Tyszowieckiej?! Przecież tam jest tylko to więzienie!… W TYM więzieniu ma znajomości?! Kogo ja mam, w dupę mać, poznać?! Po co?! — Borys coraz bardziej nie mógł wyjść z osłupienia. Patrzył na przyjaciela z rosnącym niedowierzaniem, a ten najwyraźniej nie miał zamiaru przestać mówić:

— Ona cię prześladuje. Śledzi. Terroryzuje. Znęca się nad tobą. Fizycznie i psychicznie. Ale ponieważ nie widzisz jej nigdy przy mnie, i przy mnie nigdy nic się nie dzieje, może właśnie ze mną jesteś najbardziej bezpieczny. Więc u mnie wszystko przeczekasz. Możesz się nawet przeprowadzić, miejsca wystarczy, sam zresztą wiesz. A ja skontaktuję się z kim trzeba. I zobaczysz, oni ci pomogą.

Borys miał gonitwę myśli. Jego najlepszy przyjaciel zmienił się nagle w kogoś zupełnie innego. Ten nowy sposób mówienia, zachowanie, dziwna nerwowość… Nie takiego go znał, nie takiego szanował. Pomysł na rozwiązanie sprawy Adiany miał zupełnie inny, ale teraz, całkiem skołowany, zapomniał, co chciał zrobić i tak go to łącznie z nową wersją Sergiusza przybiło, że znów łzy pojawiły się w oczach. Nie możesz być taki płaczliwy, skarcił się zaraz, to nie przystoi dorosłemu. Może właśnie Sergiusz to wykorzystuje? Tę słabość? Mimozowatość wcale niemęską? W dupę mać, co robić?! Co robić?!

— Zgadzasz się? — zapytał Sergiusz.

— Niech będzie — odpowiedział cicho, jakby do siebie, natychmiast też tego pożałował, ale było za późno.

Serek uśmiechnął się szeroko, jak zwykle nie bacząc na brakujące zęby.

— Kocham cię, mój druhu! — powiedział, nie kryjąc ogromnej radości. — Mój zuchu! Ropuchu! Razem damy radę! Jeśli to wiedźma, pomyśli się, jak ją złapać. A jak już ją złapiemy, to ją spalimy! Albo nie, to niedobre będzie! Upijemy najpierw, potem zaszyjemy w płóciennym worku… i spławimy w rzece! Utopimy ją, co ty na to?! Upijemy i utopimy! Kto lepszy jest w piciu jak nie my?! No kto?! Z nami nie ma szans!

— Tak — Borys sam się zdziwił, że to powiedział. Jakby tego było mało, dodał jeszcze: — Z wiedźmami trzeba krótko.

— Wiedziałem! My się zawsze zrozumiemy! — Sergiusz palnął go po koleżeńsku w ramię. — Bywaj! — Wstał ze stołka i wyszedł z pokoju.

Rozdział 9

Łatwiej pomyśleć niż zrobić. Niby zadzwonić do kogoś to żadna filozofia, dziecko to potrafi. Ale tu chodziło o telefon do Aleksandra Lwa! Facet zachowywał się często tak, jakby dzieci zjadał na śniadanie, a na kolację spożywał tłustych, mocno niezdecydowanych facetów nazwiskiem Pleban!

Sergiusz wyjął telefon zaraz po wyjściu z pokoju Borysa. Już wtedy miał dzwonić, na gorąco, ale zza zakrętu korytarza wyłonił się nagle pchający wielkie łóżko sanitariusz i niemal go tym łóżkiem rozjechał. Do tego spojrzał jakoś tak nienawistnie, spojrzenie à la „jakiś tępy robal pcha mi się pod kółka”. Co za personel w tym szpitalu! — pomyślał Sergiusz. Co za chamstwo! Żeby nawet nie przeprosić!

Chwilę potem z jednej z sal wyszła niska starsza kobieta w szlafroku w bordowe pasy i ruszyła o dwóch kulach wprost na niego.

— Widział pan może gdzie salowe? — spytała gardłowym, matowym głosem, którym można byłoby straszyć niegrzeczne dzieci.

Sergiusz zaprzeczył. Starał się zgrabnie wyminąć starszą panią, co przy jego gabarytach łatwe nie było.

— A może zadzwoni pan po salowe? — nie poddawała się kobieta, widząc telefon w jego ręku.

— A zna pani numer?

— A pan nie zna?

— Nie.

— To pan tam może u pielęgniarek spyta. — Machnęła jedną kulą w sobie tylko znanym kierunku.

— Przepraszam, ale bardzo się spieszę.

— Bardzo się spieszę — powtórzyła staruszka, jakby chciała sobie dokładnie utrwalić to stwierdzenie i niemal natychmiast dodała: — A czy ja pana zatrzymuję? Spiesz się pan, spiesz. Nam, starym, nigdzie nie spieszno. Chyba że do ziemi.

Sergiusz skinął nieznacznie głową, co miało zastąpić „do widzenia”, prześliznął się obok staruszki i już, już miał dzwonić do Lwa, kiedy nagle światło w korytarzu zamigotało, jak to nieraz bywa w horrorach, wreszcie zgasło. Stanął niepewnie, nasłuchując. Nie było całkiem ciemno, zaczął więc rozglądać się za jakimś włącznikiem. W tej samej chwili otworzyły się obok niego drzwi, których wcześniej nie zauważył. Półmrok korytarza rozjaśnił ciepły słoneczny blask z wnętrza gabinetu. W drzwiach stanął wysoki doktor, prawie tak samo potężny jak Lew, tyle że lekko łysiejący, siwy na skroniach, w dużych okularach.

— Pan do mnie? — zapytał z lekkim uśmiechem.

— Nie, nie.

Lekarz natychmiast spoważniał i zrobił się opryskliwy:

— To proszę tu nie stać. Czekam na pacjenta.

— Oj! Panie doktorze! — zawołała kobieta, robiąc energiczny w tył zwrot, o mało co się nie wywracając. — JA do pana! Tylko nie mogłam znaleźć!

Z trudem łapiąc równowagę, zaczęła kuśtykać drobnymi kroczkami w stronę otwartego gabinetu.

— Ja tylko chciałem zadzwonić. — Pleban pokazał telefon.

— Automat jest na końcu korytarza — poinformował sucho doktor. — A panią zapraszam. — Wyraźnie rozdrażniony, odwrócił się i wszedł do gabinetu.

Sergiusz pomyślał, że zadzwoni z holu, kiedy będzie czekał na windę. Tam jednak spotkała go kolejna niespodzianka — na ścianie między windami wisiała karteczka: „Windy nieczynne. Transport chorych”.

Zrezygnowany otworzył wielkie drzwi klatki schodowej. Owionął go ciężki zapach papierosowego dymu. Piętro niżej stało trzech pacjentów, którzy rozmawiali półgłosem, paląc w najlepsze. Wstrzymał oddech, starając się przejść obok nich jak najszybciej. Wszystko wskazywało, że coś koniecznie chce opóźnić jego kontakt z Aleksandrem. Sergiusz wierzył, że istnieją siły, które sterują energią ludzkiego życia, ukierunkowując ją odpowiednio w zależności od otoczenia lub zaistniałych zdarzeń. A dziś działo się źle, do tego narastał wkoło niebezpieczny chaos. Taki splot złego dziania się i chaosu budził siły nieokiełznane; takie, których efekty współdziałania mogły być katastrofalne. Z tego wszystkiego postanowił, że zadzwoni dopiero z domu. Tam było bezpiecznie, wszystko stało na swoim miejscu, nic nie zakłócało pozytywnego przepływu energii.

Niespełna pół godziny później siedział przy swoim kuchennym stole. Przed nim na białej papierowej serwetce stał pomarańczowy talerzyk, a na nim pachnąca drożdżówka z jagodowym nadzieniem. Obok, w pomarańczowej filiżance, parowała herbata. Dalej leżał telefon. Trzeba go było wziąć, wybrać numer… Tylko tyle. Zapachy herbaty i drożdżówki napawały spokojem, łagodziły amplitudy krzyżujących się fal wydarzeń i chaosu, nawet Lew będzie musiał poczuć to złagodzenie — wtedy da się z nim normalnie porozmawiać, bo inaczej… Sergiusz zadrżał na myśl o wściekłym głosie, od którego nieraz aż trzeszczał głośnik. Nienawidził tego głosu, a jednocześnie czcił; na jego rozkaz zrobiłby wszystko. A jednak nie mógł znaleźć w sobie odwagi, żeby wreszcie zatelefonować. Może wódka by pomogła? Uspokoiłaby trochę nerwy, jeszcze bardziej stępiła amplitudy zapętlających się fal. Tak! Wódka to w tej chwili całkiem dobre rozwiązanie. Tylko co z drożdżówką? Co z herbatą? Drożdżówka się zeschnie, herbata wystygnie, szlag trafi dobrą energię, otworzy się kolejny lufcik dla chaosu, a kiedy on, czyli rzeczony chaos, ten lufcik wyczuje… Wtedy już nic go nie powstrzyma. Już rozbite kubeczki były niebezpieczne, kto wie, czy nie przez nie to wszystko! Tyle ostrych krawędzi, taki bałagan, tyle zakłóceń! I leżały do rana, dopóki Sergiusz się nie obudził i mimo straszliwego kaca wszystkiego nie uprzątnął. Ale nowe kubeczki kupił dopiero po południu! Tyle czasu — taka wielka furta dla chaosu! Tyle potwornych zakłóceń! To dlatego pewnie teraz jest, jak jest!

W dupę mać, herbata stygnie, drożdżówka schnie, tak nie może być! Działaj, Serek, działaj! „Goń, Forest, goń!”

Ugryzł szybko drożdżówkę, jak największy kawałek, żeby jak najmniej się zmarnowało. Resztę natychmiast wyrzucił do jednego z czterech koszy w szafce pod zlewem, tego z naklejką biologiczne, żeby nie było widać, jak wysycha. Gdyby miał z kim, podzieliłby się nią, to byłoby jeszcze lepsze rozwiązanie. Ale z kim? Biegać i pytać sąsiadów, czy nie chcą drożdżówki?! Nonsens.

Teraz herbata — upił szybko kilka porządnych gorących łyków, zaciskając oczy, bo mocno parzyły; resztę wylał do zlewu, natychmiast umył kubek, po czym starannie wyczyścił komorę zlewu z resztek herbaty. Co dalej? Wódka na odwagę. Niedużo. Przetarł dłońmi twarz. Oczy piekły, jakby nie spał kilka dni; policzki paliły. Podszedł do lodówki, wyjął schłodzoną butelkę, ze smutkiem zauważył, że była w połowie pusta. Odkręcił korek, wypił łapczywie kilka łyków. Mało. Przyssał się na dłużej. Wreszcie zadziałała! W głowie lekko zawirowało, ale to jeszcze nie było to! Nabrał powietrza, wstrzymał oddech i wypił wódkę do końca. Zakrztusił się, poczuł mdłości. Głębokie oddechy w otwartym oknie, jedyny ratunek w podobnych sytuacjach, nie od razu pomogły.

Telefon na stole zaczął nagle natrętnie wibrować. Zaskoczony, odebrał połączenie, nie patrząc nawet, kto dzwonił — to był błąd.

— Czego ty znowu chlasz?! — wrzasnęło w słuchawce, ale bez zwykłej agresji, tylko tym razem podejrzanie radośnie.

— Nie, panie Lwie… przepraszam, panie Aleksy. Nic takiego się nie dzieje.

— Kłamiesz! Co ty byś robił w tej swojej norze, gdybyś nie mógł chlać? Pewnie byś już dawno oślepł! A ha ha ha…!

Wraz z Lwem, po drugiej stronie, śmiał się ktoś jeszcze. Najpewniej jego asystent; ten śliski, wymoczkowaty lizus Beznogi. Sergiusz znienawidził go od pierwszego wejrzenia; Aleksandra Lwa znienawidził od drugiego, bo pierwsze wejrzenie sprawiło, że dozgonnie go pokochał, czego nawet nienawiść nie była w stanie zmienić.

— Po co pan dzwoni? — zapytał ni w pięć, ni w dziesięć, żeby tylko odsunąć temat niefortunnego picia.

— Bo cię lubię, Serce ty moje! — odezwał się wylewnie Lew-Aleksy. — Jak dzisiaj się ma nasz Borys? Ostatnio się nie odzywasz, o Borysie nie opowiadasz, ciekawy jestem.

„A co tu opowiadać”, chciał powiedzieć Sergiusz, ale opamiętał się.

— Borys… Ma się dobrze! — starał się nadać wypowiedzi optymistyczny ton.

— Tak? — bolesna ironia w głosie Lwa zbiła go z tropu. — Nie wydaje mi się. A co u Adiany?

— U kogo?!

— A, widzisz, zapomniałem, że ty jej możesz nie kojarzyć.

Ja mogę nie kojarzyć? Ja doskonale kojarzę! Ale skąd TY ją kojarzysz?! — zastanawiał się pospiesznie Sergiusz, co podczas rozmowy z Aleksandrem wcale nie było łatwe.

— I co? — Aleksy miał głos absolutnego zwycięzcy. — Żabę połknąłeś? Golnij sobie jeszcze! Na odwagę! No!

Sergiusz spojrzał z żalem na pustą butelkę.

— Nie masz drugiej w lodówce, prawda? Nie musisz odpowiadać. Nie masz.

Skąd on to…?!

— Zastanawiasz się, skąd wiem?

Sergiusz rozejrzał się niespokojnie. Bardzo złe przeczucie zaczęło wgryzać się w jego mózg.

— Dobrze, dobrze, ciepło, ciepło! — w głosie Aleksandra wyraźnie brzmiał śmiech. — Dobrze kombinujesz! Rozglądaj się, rozglądaj! A ja tymczasem sobie siedzę i wiesz co robię?! Zgadnij!

Sergiusz rozglądał się jeszcze chwilę, wreszcie zupełnie bezradnie wydukał:

— Nie wiem.

— Ech, Sercu, Sercu. Martwię się o twój dzban. Myślałem, że pełny. Ale chyba nie za bardzo, co? Za dużo wódeczki, prawda?

— Panie Aleksy…

Przeczytałeś bezpłatny fragment.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.

E-book

za 15.75 14

drukowana A5

za 60.18

Bezpłatny fragment - Adiana

Dzieci też mogą pisać!