Trzeba czasem sięgnąć dna, żeby odbić się ku sobie. To nie była przebudowa życia. To było jego rozpadnięcie. Dramat, który przyszedł znienacka, zburzył wszystko — i nie zostawił nic poza pustką. Ale właśnie tam, gdzie kończy się kontrola, zaczyna się prawda. Czasem trzeba dojść do ściany, by zmienić kierunek. Zejść w ciemność, by usłyszeć głos, który był tam od zawsze. To nie jest opowieść o ucieczce ani o nowym początku.