Katarzyna Marcinek — po latach ciszy wróciła do swojej prawdy — do pisania, opieki i wolności bycia sobą. To dla syna — młodego bramkarza z marzeniami — i dla wiernych towarzyszy: suczki Zoji i kota Ozziego, wstaje każdego dnia i idzie dalej, nawet gdy droga wiedzie przez mgłę. Zna smak popiołu i siłę ognia, który nie gaśnie — tworzy z serca, żyje z empatią i ufa ścieżce, która prowadzi ją przez góry, słowa i spotkania dusz.