Żywiciel

Jeremy popatrzył w lustro.

— Boże, co oni ze mną zrobili? — wyszeptał, gdy ujrzał swoje odbicie.

Niewiele pamiętał z tego, co się wydarzyło nim trafił do szpitala ani też w samym szpitalu.

Dotykał twarzy nie dowierzając. Malował się na niej strach. Jego oczy były nienaturalnie zapadnięte do wewnątrz, a czaszka dziwnie wydłużona. Nie to jednak przerażało go najbardziej, bowiem przez ułamek sekundy dostrzegł niewielki ruch pod skórą prawego policzka. Nie widział dokładnie, gdyż światło było zgaszone. W pokoju panował półmrok, nikłą poświatę dawała jedynie uliczna latarnia. Dotknął swej twarzy dłonią i oderwał ją nagle przerażony. Pod palcami poczuł ruch. To uczucie przywołało niemal żywe wspomnienia z taką łatwością, jakby ktoś odblokował mu w umyśle zapadkę. Raz jeszcze powoli podniósł rękę do policzka, gdy nagle rozległo się pukanie do drzwi.

Jeremy oderwał się od lustra wpatrując w drzwi. Natarczywe pukanie przeszło w łomotanie.

— Jery, Jeremy wpuść nas. Wiemy, że jesteś w środku — rozległo się wołanie zza drzwi.

— Nikt nie zrobi ci krzywdy, chcemy tylko zobaczyć czy nic ci nie jest, czy jesteś zdrowy — mężczyzna za drzwiami mówił spokojnym tonem.

— To oni, to oni! — powiedział do siebie Jery.

— Przyszli dokończyć swoje dzieło, co robić? — zaczął panikować.

— Jery! — głos stał się bardziej ostry.

— Otwieraj do jasnej cholery albo wyważymy drzwi! — usłyszał szarpnięcie za klamkę.

Nie potrzebował już więcej ani chwili do namysłu, szybkim krokiem przeszedł przez pokój do okna. Otworzył je i bez chwili zawahania wyskoczył. W tym momencie drzwi zostały wyważone, do mieszkania wpadło czterech uzbrojonych mężczyzn. Jeden z nich wychylił się przez okno w chwili, gdy Jeremy podnosił się ze sterty śmieci. Poderwał się do biegu, gdy padły strzały. Dwie kule utkwiły mu w plecach rzucając go na kolana. Pomimo strasznego bólu, zdołał się podnieść i poderwał do biegu. Tamci ruszyli w pogoń. Słyszał stukot butów biegnących za nim. Skręcił w ciemną uliczkę. Przewaga kilkunastu sekund dawała mu nadzieję na ucieczkę. Po kilkudziesięciu metrach zatrzymał się i gdy upewnił się, że zgubił pogoń, zatrzymał się by złapać oddech. Rany już go nie bolały, tylko piekły. W brudnym oknie starej fabryki ujrzał swoje odbicie. Jego twarz wrzała. Skóra na całej głowie poczerwieniała i spęczniała. Ruchy były bardzo szybkie. Odwrócił się i oparł plecami o ścianę.

Oddychał spokojnie. Sięgnął pamięcią wstecz.

* * *

Jeremy wyszedł z gabinetu bardzo przygnębiony. Szedł przed siebie patrząc niewidzącym wzrokiem. Gdy zatrzymał się przed domem, w uszach wciąż brzmiały mu słowa doktora Perkinsa: ·- Ma pan raka mózgu, panie Steward. Przykro mi, ale zostało panu niewiele ponad dwa miesiące życia…

— Co za kutas, ani przez chwilę nie było mu przykro, mogę się założyć. A z jaką łatwością mówił o tym, ile mi zostało jeszcze życia, co za gnój. Gówno go to obchodziło, że nie długo zdechnę — wykrzykiwał w myślach kolejne przekleństwa.

* * *

Czyjś cień przemknął za rogiem fabryki. Jeremy przestraszył się, gorączkowo zaczął szukać wejścia do budynku. Nagle usłyszał biegnących w jego kierunku ludzi. W pośpiechu macał goły mur szukając wejścia. W końcu natrafił na zimną płytę. Szybko obrócił głowę i zamarł. Byli już na początku uliczki. Oddali kilka niecelnych strzałów, na szczęście odległość była zbyt duża. Nacisnął klamkę i z całej siły pchnął. Drzwi ustąpiły i wpadł do środka. Po ciemku drżącymi rękami zatrzasnął drzwi na zasuwę. Ścigający byli za drzwiami. Jeremy kucnął i pochylił się do ziemi, wstrzymując oddech.

— Hej! Co ty tu robisz?! — usłyszał zachrypły głos dochodzący z ciemności.

Nie zdołał odpowiedzieć, gdy zza drzwi padła seria strzałów. Kule przebiły je i trafiły ukrytego w ciemności mężczyznę, zabijając na miejscu.

Następny strzał rozwalił zamek, drzwi uchyliły się ze skrzypnięciem. Wysoki typ w czarnym garniturze z wycelowaną spluwą spojrzał na skulonego ze strachu Jerego. Gdy już miał oddać śmiertelny strzał zawyły syreny policyjne, odwracając jego uwagę. Przed budynkiem zatrzymał się gwałtownie radiowóz.