Bezpłatny fragment - W biurze pocztowym

Pochowaliśmy w tych dniach młodziutką żonę naszego starego poczmistrza Słodkopiewcewa. Zakopawszy w ziemi piękną zmarłą, udaliśmy się zwyczajem ojców i dziadów na stypę do biura pocztowego.

Gdy podano bliny, staruszek-wdowiec zaczął gorzko płakać i powiedział:

— Bliny takie rumianiutkie, jak nieboszczka. Takie piękne, jak ona. Akurat.

— Tak — zgodzili się biesiadnicy — rzeczywiście, piękna była. Kobieta — pierwsza klasa.