Zapiał kogut, chwilę później obozowy trębacz ile sił w wyraźnie zdewastowanych przez lokalny tytoń płucach, zadął w trąbkę wygrywając rytm popularnej w armiach obu stron „pobudki”. Na placu musztry niczym na jarmarku momentalnie wybuchł gwar, po całym forcie było słychać trzaskanie wojskowych buciorów, jak i soczyste przekleństwa rzucane przez ambitnych podoficerów, starających się licznymi kopniakami i groźbami zatuszować –wywołaną wczorajszą popijawą — „niedyspozycję” swoich podkomendnych.
Henry dotychczas pogrążony w błogim śnie nad lekturą Pisma Świętego, na dźwięk trąbki zerwał się z mahoniowego krzesła, jak zdzielony batem i stanął naprężony jak struna. Odetchnął.
— Akademickie przyzwyczajenia — uśmiechnął się szeroko. Zapomniał, że nie był już chłystkiem, od dwóch tygodni wręcz nie wypadało mu zjawić się na porannym apelu przed przynajmniej kwadransem od komendy „baczność”, był oficerem, świeżo upieczonym porucznikiem armii północy, którego jak wielu innych departament wojny wysłał na pierwszą linię frontu, w celu zaszczepienia świeżej krwi w kadrze przywódczej.
Do fortu Donelson, Henry Prince przybył o północy, na taborach konwoju wypełnionego po brzegi medykamentami, amunicją i masą wojskowego żelastwa wywołującego niemiłe skojarzenia. Cała droga, spokojna, przepełniona była opowieściami o zdawać by się mogło legendarnym dowódcy najbardziej wysuniętego na południe bastionu wolności — pułkowniku Johnie Gross Bernardzie.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.