Dług

Prolog

Ocknąłem się we wszechogarniającej ciszy. Mrok rozpraszało jedynie blade światełko, dochodzące prawdopodobnie ze szpary w oknie. Czułem, jak po twarzy spływa mi lepki płyn o metalicznej woni, chyba mam złamany nos, pomyślałem wtedy. Było zimno i wilgotno, a ja leżałem na kamiennej podłodze. Nie czułem bólu, prawdopodobnie nie doszedłem jeszcze do pełnej świadomości. Mój wzrok stał się mętny, gdyż gdzieś zapodziały się moje okulary, mrużyłem oczy, ale i tak obraz mi się rozmywał. Zacząłem ręką wodzić dookoła miejsca, w którym leżałem w nadziei, że znajdę swoją zgubę. Tak też się stało. Niestety okulary nie nadawały się już do użytku, bo były totalnie zmiażdżone. Skazany więc byłem na mgłę. Nagle usłyszałem, że ktoś wszedł wraz z powiewem świeżego powietrza. Poczułem tępy ból i znowu osunąłem się w ciemność…

Rozdział pierwszy

Miałem dobre życie, może nie cudowne, ale byłem z niego zadowolony. Pracowałem w zawodzie, który mnie interesował. Odkąd wyjechałem z rodzinnego domu, moje stosunki z rodzicami się poprawiły, a co najważniejsze miałem cudowną dziewczynę, Magdę, której lada dzień chciałem się oświadczyć. Byłem szczęśliwy i nie chciałem od życia niczego więcej, jak tylko nadal w nim trwać. Wszystko zmieniło się jednak tego feralnego dnia. Pamiętam go dobrze, jak dziś…

— Tomek, musisz mi pomóc- powiedział na wejściu mój brat.

— A może by tak najpierw „cześć, co u ciebie?”

— Cześć, co u ciebie? Teraz mi pomożesz?

— Co się stało? — zapytałem- Wyglądasz, jakbyś miał wielkiego pietra.

— Rzeczywiście nie jest mi do śmiechu, potrzebuję pieniędzy…

— Ile? Stówa, dwie?

— Pięcdziesiąt tysięcy.

— Nie żartuj sobie ze mnie.- roześmiałem się- Pytam poważnie, ile ci trzeba?

— Na serio pięcdziesiąt patyków.

— Czyś ty oszalał?! Skąd ja ci wezmę taką kasę? W co ty się znowu wpakowałeś?

— Cześć chłopaki- zawołała Magda wchodząc do pokoju i całując mnie w policzek- Przerwałam wam w czymś?

— Nie- stwierdził Sebastian- Właśnie się zbierałem, odezwę się później.

— Seba, dobrze się czujesz? Coś blado wyglądasz- zauważyła Magda.

— Wszystko ok.- zapewnił mężczyzna, po czym pożegnał się i szybko wyszedł.

— Jakoś mi to nie wygląda na „ok”, powiesz mi, co się stało?

— Sam do końca nie jestem pewny- odpowiedziałem- Powiedział tylko, że potrzebuje dużo kasy.

— Myślisz, że ma jakieś długi?

— Na to wygląda- podsumowałem, ale nie chcąc dłużej martwić tym Magdy i siebie, zaproponowałem obejrzenie filmu.

Niestety przez cały czas myślami byłem przy bracie, wyobrażając sobie tysiąc scenariuszy tego, co mogło się wydarzyć, a każda z możliwości była gorsza od poprzedniej. Nie usłyszałem nawet, kiedy Magda zadała mi pytanie. Dopiero, gdy dostałem sójkę w bok, wróciłem do rzeczywistości.

— Co się dzieje? — zapytała moja dziewczyna- Nadal martwisz się o brata?

— Tak- potwierdziłem gładząc ją po ramieniu.

— To dlaczego do niego nie zadzwonisz i się nie umówisz na spotkanie? Może wyciągniesz od niego informację, po co mu jest potrzebna taka kasa.- to powiedziawszy, Magda wstała i podała mi komórkę, wybierając numer Sebastiana…

Rozdział drugi

Niestety po drugiej stronie odezwała się automatyczna sekretarka. Przecież nie będę rozmawiać z maszyną pomyślałem, ale zostawiłem krótką wiadomość, żeby Seba jak najszybciej się do mnie odezwał. Mój spokój wewnętrzny jednak prysnął, jak bańka mydlana. Zaczynałem się martwić, że mój brat mógł się wpakować w niezłe bagno. Magda widziała, że się przejmuję i starała się robić wszystko, abym choć na chwilę zapomniał o całej sprawie. Jednak niepokojące myśli ciągle wracały. Następnego dnia, gdy Seba nadal milczał, postanowiłem, że wstąpię do niego po pracy, ale wypadło mi na uczelni zebranie do późna, więc zdecydowałem o przesunięciu wizyty na kolejny dzień. Los jednak chciał inaczej, gdyż okazało się, że mam jechać na trzydniowe szkolenie do Warszawy. Zadzwoniłem więc znowu do brata, ale ten nie odbierał. Mimo braku czasu postanowiłem na chwilę wpaść do Sebastiana. Długo pukałem, ale nikt nie otwierał. Pomyślałem, że może pojechał do domu, ale mama zapewniła mnie, że nie widziała go od ponad miesiąca. Nie chcąc jej martwić, ani słowem nie wspomniałem o jego prośbie o pomoc.

Wieczorem opowiedziałem o wszystkim Magdzie. Wysłuchała mojej relacji w ciszy, ze smutkiem w oczach, a po wszystkim zdecydowała:

— Jedź jutro na to szkolenie i niczym się nie przejmuj. Postaram się przed pracą wstąpić do Seby, a jeśli go nie zastanę, to wrócę tam wieczorem i będę na niego czekać tak długo, jak się da. Będę go też molestować telefonami do skutku. W końcu będzie musiał jakoś zareagować.

— Nie chcę cię w to mieszać- zaoponowałem.- To jest sprawa między mną a Sebą.

— I pewnie jeszcze jakimiś zbirami- dodała Magda- Bo przecież, gdyby twój brat nie miał nic na sumieniu, to by się nie ukrywał prawda?

— Tym bardziej nie powinnaś w to ingerować- przekonywałem- Nie chcę, żeby coś ci się stało.

— Wiem, skarbie- uśmiechnęła się do mnie czule- Ale nie mogę tak bezczynnie siedzieć. Muszę trzymać rękę na pulsie- zaśmiała się- I mylisz się, jeżeli twierdzisz, że to nie moja sprawa. Jesteśmy razem, czy nie?

— Co to za pytanie- obruszyłem się- Oczywiście, że tak.

— Więc to, co dotyczy ciebie, dotyczy także i mnie. Zresztą wiesz, jak uwielbiam twojego brata- uśmiechnęła się- Nie pozwolę, żeby mojemu przyszłemu szwagrowi coś się stało- dokończyła ze śmiechem.

— Czyli mam rozumieć, że jakby co, to zechcesz zostać moją żoną? — rozchmurzyłem się.

— Jeśli mnie w końcu poprosisz o rękę… — przekomarzała się ze mną.

Moja żona… Jak to doskonale brzmi. Byłem z Magdą już dwa lata i wiedziałem, że z nią chcę spędzić resztę mojego życia, chociaż na początku naszej znajomości nigdy bym w to nie uwierzył. Nie zawsze było różowo i długo musiałem czekać na to, żeby potraktowała mnie poważnie, ale w końcu dopiąłem swego. Nie żałuję niczego z tego okresu, ani kłótni, ani cichych dni, ani jej humorów. To wszystko bowiem, wbrew pozorom, umocniło nasze relacje i uczucie, a nie zniszczyło. Po roku znaliśmy się na tyle dobrze, że potrafiliśmy odczytywać myśli drugiej osoby, zanim ta je wypowiedziała na głos. Kłótnie także stały się rzadsze i nie były spowodowane drobnostkami. Mogę powiedzieć, że stworzyliśmy w końcu harmonijny związek, byliśmy szczęśliwi, a nasza miłość kwitła. Tak, miałem zamiar się jej oświadczyć i to jak najszybciej, by móc ją mieć tylko dla siebie, by nikt inny nie mógł mi ukraść tego diamentu, który sam oszlifowałem; mojego skarbu- Magdy.

Rozdział trzeci

Następnego dnia rano oboje poszliśmy do Sebastiana, ale znowu pocałowaliśmy klamkę. Wydawało mi się, że zauważyłem w judaszu cień, ale uznałem, że musiało mi się przywidzieć. Magda odprowadziła mnie na pociąg do Warszawy i zapewniła, że będzie dzwonić do Seby i że wieczorem jeszcze raz się tam wybierze. Protestowałem. Wiedziałem, że okolica, w której mieszka mój brat, nie jest bezpieczna dla młodej, atrakcyjnej i samotnej kobiety, zwłaszcza po zapadnięciu zmroku. Próbowałem wybić jej ten pomysł z głowy, ale kiedy Magda się na coś uprze, to nie ma mowy o jakichkolwiek negocjacjach. Westchnąłem więc i zrezygnowany poprosiłem, aby była ostrożna, żeby zabrała ze sobą gaz łzawiący i żeby cały czas była ze mną w kontakcie. Trochę żałowałem, że nie mamy jakiegoś dużego i groźnie wyglądającego psa, ale oboje, i ja i Madzia, byliśmy bardziej koci niż psi. Dobijało mnie to, że nie będę mógł być przy niej. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś jej się stało… A jak Magda zareagowała na moją troskę? Uśmiechnęła się promiennie, zapewniła, że nic jej się nie stanie i poprosiła, żebym się nie martwił. Albo była odważniejsza ode mnie, albo nie zdawała sobie sprawy z tego, co może jej grozić. Jedno było pewne, rozbroiła mnie swoim uśmiechem w taki sposób, że mimo iż się martwiłem, także się roześmiałem. Pożegnaliśmy się czule i z ciężkim sercem wsiadłem do przedziału. Magda zdążyła mi jeszcze pomachać i kiedy pociąg ruszył zniknęła w budynku stacji PKP.

Na szkoleniu musiałem wytężyć swój mózg, więc nie miałem za bardzo kiedy myśleć o swojej ukochanej i bracie, ale ciągle zerkałem na telefon, sprawdzając, czy Magda nie dzwoniła lub nie napisała…

*

Tak, jak ustaliłam z Tomkiem, a właściwie, jak ja ustaliłam, cały czas wydzwaniałam do jego brata. Niestety albo nie odbierał, albo włączała się automatyczna sekretarka. Zaczynało mnie to już wkurzać i nawet nakrzyczałam na Sebastiana, że co to ma znaczyć, że nie odbiera ode mnie telefonu. Byliśmy w przyjacielskich relacjach, więc mogłam sobie pozwolić na ostrzejszy ton. Ja także bardzo się o niego martwiłam, ale nie chciałam tego okazywać Tomkowi, żeby nie dokładać mu zmartwień. Po pracy jeszcze raz wybrałam numer Seby, ale znowu sytuacja się powtórzyła. Napisałam sms do mojego chłopaka o treści

Niemal cały dzień dzwoniłam do Seby, nie ma żadnego odzewu. Po pracy się tam wybiorę. Jak tam Twoje szkolenie? Tęsknię i całuję.

Niemal natychmiast otrzymałam odpowiedź:

U mnie w miarę dobrze, ale wolałbym być teraz z Tobą. Może jednak poczekaj z tą wyprawą do Seby, aż wrócę do domu?:*

Odpisałam mu:

Zapomnij: p Nic mnie nie powstrzyma przed moją misją specjalną: D Już Ci mówiłam, że mam świetnego Anioła Stróża i nic mi się nie stanie. Odezwę się później. Pa Kotku:*

Po chwili otrzymałam sms o treści:

Ech, uważaj na siebie Uparciuchu. Powodzenia:*

Miałam nadzieję, że choć trochę uspokoiłam Tomka. Czas w pracy ciągnął mi się niemiłosiernie. W końcu po dziewiętnastej byłam już w drodze do Sebastiana. W międzyczasie ciągle próbowałam się do niego dodzwonić, ale bez skutku. W końcu dotarłam na miejsce, gdy zaczynało już zmierzchać, minęłam grupkę młodzieży w wieku gimnazjalnym bez strachu. Czułam, że nie zrobią mi krzywdy, a przynajmniej miałam taką nadzieję.

Stanęłam przed drzwiami mojego przyszłego szwagra i zapukałam, najpierw delikatnie, później bardziej stanowczo, aż w końcu dość natarczywie. Cisza. Słychać było tylko szczekanie psa sąsiadów. Ponowiłam swój „atak” na drzwi, jednocześnie próbując dodzwonić się do Sebastiana. Nagle usłyszałam cichy szmer. Początkowo myślałam, że mi się wydaje, ale gdy się powtórzył, byłam pewna, że dochodzi właśnie z mieszkania brata Tomka. Przyklęknęłam na wycieraczce i powiedziałam stanowczo:

— Seba, wiem, że tam jesteś. Natychmiast otwórz te cholerne drzwi!

W odpowiedzi usłyszałam słabe:

— Odejdź…

— Nie mam zamiaru się stąd ruszać- zapewniłam buńczucznie.

— Madzia, proszę cię nie mieszaj się w to, odejdź póki nie jest za późno- odparł niemal błagalnym szeptem Sebastian.

Stwierdziłam, że czas chyba na zmianę taktyki, bo krzyk raczej na niego nie działał. Zaczęłam więc jeszcze raz, lecz spokojniej, jakbym przemawiała do małego dziecka, chcąc je uspokoić:

— Słoneczko, opór nie ma sensu. Proszę cię otwórz po dobroci. Chyba nie chcesz, żebym spędziła całą noc klęcząc na wycieraczce. Wpuść mnie, porozmawiajmy, jestem pewna, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.

— Tu nie ma żadnego wyjścia, oni mnie zabiją… rozumiesz?! Jestem już martwy!

— Nikt cię nie zabije- zapewniłam wkurzona nie na żarty- Ani Tomek, ani ja nie pozwolimy na to, rozumiesz?! A teraz otwieraj, bo nie mam zamiaru gadać do drzwi, jeszcze aż tak bardzo mi nie odbiło.

Za drzwiami usłyszałam mimowolny chichot, a później szczęk zamka. Widok był porażający…

Rozdział czwarty

Po skończonym szkoleniu, wracając do hotelu, postanowiłem zadzwonić do Magdy. Było już grubo po dwudziestej, więc o tej porze moja dziewczyna powinna być już u Sebastiana. Najpierw usłyszałem sygnał odpowiadający zajętej linii, więc pomyślałem, że ukochana znowu próbuje molestować mojego brata. Jednak, gdy po godzinie dwudziestej pierwszej włączyła się u niej automatyczna sekretarka, myślałem, że oszaleję z niepokoju. Próbowałem to sobie tłumaczyć tym, że może komórka się jej rozładowała z tego ciągłego dzwonienia i że jak dziewczyna tylko wróci do domu, to się odezwie. Jednak godziny mijały, a Magda nie dawała znaku życia.

*

To, co ujrzałam w pierwszej sekundzie napełniło mnie głębokim przerażeniem. Przede mną, w drzwiach, stał nieogolony mężczyzna, w łachmanach i zaszczutym spojrzeniu. Wyglądał, jak przerażone zwierzę zapędzone w róg. Na sekundę dosłownie wbił mnie ten widok w podłogę, jednak szybko się opanowałam i (mam nadzieję) z przekonującym uśmiechem zapytałam:

— Będziemy tak stać, czy zaprosisz mnie do środka?